Ik wil de lezers van dit forum proberen inzicht te geven waarom ik uit zeilmakers oogpunt sceptisch ben over het regeneratie proces. Ik weet dat er al uit en te na is gediscussieerd over dit onderwerp en dat we allen wachten op het tweede deel van de test (ik niet minder), maar ik heb toch een aantal grote vraag tekens en wellicht zou Belser met een reactie daarop kunnen komen, even er vanuit gaande dat het niet binnen hun geheim valt natuurlijk.
Als algemene introductie tot de materie:
De kwaliteit van Dacron word bepaald door 3 hoofdfactoren, de eerste is de kwaliteit en dichtheid van de garen, het tweede punt is hoe hard de draden in elkaar worden gedrukt tijdens het weefproces (dit bepaald mede de dichtheid van de garen zoals omschreven in punt 1) en ten derde de finish die ze gebruiken.
De finish is meestal een melamine hars, het geweven doek is van zichzelf niet gefixeerd, de draden kunnen ten opzichte van elkaar bewegen (denk aan bijvoorbeeld een theedoek). door het weefsel door een bad met melamine hars te trekken en dit vervolgens te laten uitharden, lijm je als het ware de vezels nog eens extra aan elkaar waardoor de vormvastheid verschrikkelijk veel groter word. De hardheid van de gebruikte hars bepaald in zeer grote mate welke eindeigenschappen het doek heeft. de hars is tevens een (zij het beperkte) UV beschermer. echter doordat zeildoek gevouwen word, kreukelt en vervormd door belasting, breekt de hars stukje bij beetje tussen het weefsel vandaan. Omdat dit niet flexibel genoeg is. (zou dit het wel zijn dan heeft het geen functie meer) Ook door UV aantasting verliest deze hars zijn sterkte en zal deze loslaten van het weefsel. De degeneratie van Dacron zegt in de eerste fase vrijwel niets over de vezels van het basisdoek. maar alleen over de ontbrekende finish. Door beschadiging van deze coating gaat het Dacron zich weer gedragen als de eerder aangehaalde theedoek. Onder belasting zullen de vierkantjes die omschreven worden door de ketting en de inslag draden niet meer vierkant zijn, maar meer de vorm van een ruit krijgen. Met nieuw doek is dit in zeer beperkte mate mogelijk, maar de finish voorkomt deze manier van structuur vervorming. Het op deze manier vervormen van het weefsel is overigens niet blijvend, het weefsel komt gewoon weer terug in zijn originele vorm.
Nog een stap verder in het degenereren van doek is de daadwerkelijke aantasting van de polyester garen waar Dacron van gemaakt is. Op het moment dat er vrijwel geen hars meer aanwezig is worden de garen zelf namelijk niet meer beschermd en kunnen de zon en vuil vrijelijk hun werk doen (vooral zout kristallen en UV straling zijn funest voor zeildoek). Resultaat is dat het doek "gaar" word.
Wat ik begrijp van het Belser regeneratie proces is dat ze op de een of andere manier in staat zijn om de finish van een zeil in enige mate te repareren. Dit zou de eerste stap van het degeneratie proces van kunnen vertragen of misschien zelfs neutraliseren (in a perfect World). Als eenmaal de vezels zelf zijn aangetast (tweede fase), dan kan geen enkel chemisch proces dit nog ongedaan maken. Ik zeg dus gevoelsmatig dat dit niet een laatste redmiddel is, maar meer een proces dat je af en toe zou moeten toepassen op relatief nieuwe zeilen, slechts om te voorkomen dat je vroegtijdig in fase 1 aan beland (in mijn ogen is het meer uitstellen van executie)
We praten hier dus niet over een dode in leven houden, maar iemand halverwege zijn leven een kleine verjongingskuur geven. Daar zit een zeer groot verschil!
Waar ik sceptisch over ben is dat de hars nooit of te nimmer de kwaliteit van de originele kan benaderen. Ten eerste ben je "over afbladderende verf aan het verven" en ten tweede word het doek origineel door een wringer getrokken voordat het uithard. op die manier word de hars in de kleinst mogelijke opening in het garen pakket gedrukt. iets dat volgens mij niet mogelijk is vanwege vorm in het zeil (overmaat aan doek op een vlakke vloer), de aanwezigheid van een lijkentouw, leuvers, lattenzakken etc.
gr
Erik