Voordat ik over het traject Uruguay - Argentinie vertel, wil ik graag dmv deze inleiding een paar andere dingen aan jullie ( en vooral de komende vertrekkers ) kwijt, die in mijn eerdere verslagen nog niet ter sprake gekomen zijn.

In de voorbereiding op mijn wereldreis heb ik een groot aantal zeil/reis boeken gelezen, en aangezien de overdrijvingsfactor in de meeste boeken nogal fors is, beschouwde ik de reizigers uit deze boeken als helden. En aangezien ik zelf helemaal niet zo'n held ben, leverde de boeken mij wat onzekerheid op, of ik de reis wel aan zou kunnen. Nu ben ik deze reis pas 6000 mijl onderweg ( in totaal heb ik zo'n 18000 mijl afgelegd), maar ik kan jullie al vast verzekeren, dat veel verhalen met een flinke korrel zeezout genomen mogen worden. Vooral de windkrachten worden schromelijk overdreven. Sommige zeilende reizigers laten je geloven dat 40 knopen wind en meer aan de orde van de dag is. Nee, dus. Eén keer heb ik , veilig achter m'n Jordan Serie drogues liggend, een storm meegemaakt waarbij de wind naar de 50 knopen ging ( Het water wordt dan als een enorme douche over de golven heen gejaagd, en je hebt geen windmeter meer nodig om te begrijpen dat het erg hard waait ). Die hele harde wind duurde trouwens maar een paar uur.
In mijn verslagen en dit artikel probeer ik zo dicht mogelijk bij de waarheid te blijven, ofschoon ik graag toegeef dat het verleidelijk is de verhalen iets smeuiger te maken dan ze zijn.
Een 2e punt in deze inleiding is de maat van m'n boot. Steevast word ik er in iedere haven opnieuw, en vooral door mensen die met windkracht 3 de landvasten vast maar eens extra borgen, op gewezen dat het onverantwoord is met zo'n klein bootje de oceanen te bevaren. Nu vind ik zelf m'n 31-voeter helemaal niet klein, maar we hebben gezien dat zelfs een rechter Laura Dekker niet wilde laten vertrekken in haar eerste Guppie. Nee, 40 voet is vandaag de dag toch wel het minimum voor een vertrekkersboot. Laat je alsjeblieft niet gek maken, en vraag aan je buurman of zn landvasten wel betrouwbaar zijn. Heb je een 40+ boot, heerlijk zoveel ruimte, comfort en meer snelheid!

Dan iets waarvan ik vind dat het wel noodzaak is. Je bent op een boot kwetsbaar. En dan bedoel ik dat de kans dat je persoonlijk letsel oploopt best wel groot is (of misschien ben ik gewoon onhandig ). Geen hele erge dingen, maar in mijn geval tot op heden:
Een paar gekneusde ribben, een verdraaide elleboog, een lelijke wond aan mn bil en een nare verkoudheid. Het is dus gewoon handig om de boord-apotheek goed op orde te hebben.

Probeer ook van al je documenten een reeks copieen klaar te hebben liggen. Vaak moet je langs verschillende instanties om in te klaren. En allemaal zijn ze gek op papier. Elke keer opnieuw ben ik blij dat ik niet op zoek hoef naar een copieerapparaat. Het wordt trouwens steeds op prijs gesteld ( of is zelfs verplicht ) als je je aankomst van te voren alvast per marifoon aan de 'port control' mededeelt. Als je dat in de taal van het land doet maak je het jezelf een stuk eenvoudiger.

Oh ja, en over het vertrek-klaar zijn van de boot: Het is mij tot op heden nog niet gelukt uit te varen met m'n boot, terwijl die echt 100% klaar was. Er blijven elke keer klusjes liggen, simpelweg omdat ik het vertik van m'n vertrekdatum af te wijken ( tenzij de weersverwachting rampzalig is natuurlijk ). Die instelling is ook echt nodig, want onderweg kom ik met regelmaat vertrekkers tegen die , met veel excuses, al te lang op een plek liggen. En het blijft ook moeilijk afscheid te nemen van een omgeving waar je je thuis voelt, meestal omdat je zulke leuke contacten met medezeilers opdoet. Eén ding is zeker, als je vertrekt ga je tot de familie van vertrekkers behoren, en dat is een hele hechte club, die erg veel voor elkaar over heeft.

Tot slot van deze inleiding: de onprettige momenten van m'n reis zijn nog op één hand te tellen, om de gelukzalige momenten te tellen heb ik een rekenmachine nodig.

Dit artikel begint in Colonia, Uruguay om te eindigen in Quequen, Argentinie. Op 15 april ben ik uit Colonia, Uruguay vertrokken. In totaal ben ik 22 dagen in dit bijzondere land gebleven, waarbij ik met m´n boot een groot deel van de kustlijn bevaren heb, met stops op de interessante plekken.

Uruguay is een klein landje tussen de reuzen Brazilie en Argentinie in. Van het zuid amerikaanse temperament is hier niets te merken. Alles gaat er rustig en ongehaast. Voor de zeilende toerist is er meer dan genoeg te beleven. Achtereenvolgens ben ik naar Punta del Este, Piriapolis, Montevideo en Colonia gevaren, daarbij voortdurend in de gaten gehouden door de 'prefectura'. Dat militaire controle-apparaat is wel wat benauwend.

Hieronder achtereenvolgens de foto's van het mondaine Punta del Este, de prachtige natuur rond Piriapolis, de monumentale stad Montevideo, tot en met en het schilderachtige Colonia.

Vanaf Colonia ging ik onderweg naar Bahia Blanca, Argentinie, alwaar de boot de kant op zou gaan voor een schoonmaakbeurt en groot onderhoud.

'Ik ben echt blij dat ik de rivier ´Rio de la Plata´ kan verlaten. Zoals de meeste rivieren, zit ook deze rivier vol met gevaren, die vooral met harde wind ( en wat kan het hier waaien!), te gemakkelijk tot schipbreuk kunnen leiden. De vele scheepswrakken langs deze kust zijn de getuigen van het op de loer liggende gevaar.'

Het had trouwens niet veel gescheeld, of ik had ook mijn boot tot deze wrakken mogen rekenen. Eén moment van onoplettendheid tijdens het hijsen van het grootzeil, en bammmm. Inderdaad ook ik voer letterlijk op een rots. De enorme klap, samen met het steigeren van de boot, gelijk een wild paard, deed me het ergste vermoeden. Binnen was de chaos compleet, een deel van het houtwerk binnen was finaal door midden gescheurd. De eettafel en het keukenblok waren van hun plaats losgerukt. Er kwam echter geen water binnen.
Na de boot zo goed als kwaad als het ging, uit de ondiepe rotspartij gemanoeuvreerd te hebben, heb ik de vloer losgehaald, de binnenzijde van de romp geinspecteerd, en geconstateerd dat er geen zichtbare schade aan de kielophanging was. Ondanks de staat van paniek en vooral woede waarin ik verkeerde, besloot ik door te varen.

'Een dag later vlak voor de uitgang besluit de rivier me nog niet te laten gaan, een afgebroken zaling en opkomende zuid-oosterstorm maken het onmogelijk m'n weg te vervolgen. Ik probeer naar buiten te varen op 90 graden kompaskoers. Op de gps leidt dat tot een ware koers van 15 graden. Terug naar het noorden dus.

Een ankerplaats aan de noordkant van de rivier geeft me beschutting, alwaar ik in de luwte beter weer afwacht alvorens mijn weg te vervolgen, en alwaar ik een noodverband leg om de verstaging ( zonder de bovenste bakboord zaling ) weer op spanning te zetten. Omdat ik officieel Uruguay al verlaten heb mag ik het land niet in ( tenzij ik de uren durende procedure weer aanga van inklaren en daarna uitklaren ). Ik kies ervoor op de boot te blijven.

Na 2 dagen draait de wind, en vaar ik uit, nog niet wetend dat dit het meest intensieve en zelfs beangstigende deel van m'n reis tot nu toe gaat worden.
De eerste dagen voor de kust van Argentinie gaan probleemloos, met deze snelheid ben ik over een paar dagen in Bahia Blanca, als einde van dit traject.

Zo'n 150 mijl voor Bahia Blanca komt er een stormwaarschuwing op de Navtex. Vanaf 80 mijl voor Bahia Blanca begint de storm vanuit het zuid-westen, die het me onmogelijk gaat maken Bahia Blanca te bereiken.
Ik keer de boot, en probeer zover mogelijk bij de kust vandaan te komen. Dat valt niet mee, de wind wakkert verder aan tot zo'n 30 knopen, en daarmee vaar ik in een rechte lijn langs de kust die op zo'n 8 mijl afstand is. Ik blijf echter te veel verleieren, en zie dat de kruisjes op m'n digitale kaart langzaam maar zeker dichterbij de kust komen te liggen. Ik vraag een uitgebreid weerrapport op en dat laat niets aan duidelijk te wensen over. De storm gaat nog dagen aanhouden, en de bijbehorende gemiddelde windkracht blijft boven de 30 knopen. De beslissing is snel genomen, met de kustlijn inmiddels op 7 mijl afstand MOET ik beschutting zien te vinden. De drogues line is hier geen optie, doordat de kust al veel te dichtbij is.
Quequen lijkt de aangewezen plaats om te landen. Ik roep de autoriteiten van dit gebied op en vaar richting kust. De autoriteiten verbieden me in eerste instantie de gok te wagen. Uiteindelijk zien zij ook in dat er geen andere opties zijn en begeleiden ze me per marifoon op het laatste gedeelte.'

Zo'n storm als deze komt maar eens in de paar jaar voor, zeiden ze hier bij aankomst. Een aankomst, waarbij ik door de branding heen moest met 5 tot 10 meter hoge overslaande golven om op de rivier van Quequen uit te komen.

Een aankomst waarbij de leden van de plaatselijke zeilclub zelfs eerst niet wilden geloven dat ik het gepresteerd had. Je bent vast al voor de storm binnen gekomen, zeiden ze!
Dat het gelukt is, heb ik niet alleen aan mezelf te danken. Het is vooral de boot die bewezen heeft dat die de storm aankon. Het was ook de geweldige ondersteuning van mijn vriend Geert-Emo ( weerrapporten en gedetailleerde informtie over de kustlijn ). Het was waarschijnlijk ook een hogere kracht die met me meegevaren is.

Deze, voorlopig laatste tocht, heeft de laatste week veel van me gevergd. Met een minimale hoeveelheid slaap, en een leefomgeving die door de zee continu opgepakt en weggesmeten werd, om vervolgens door diezelfde zee overspoeld te worden, was mijn emotionele staat verre van optimaal. Stevig vastgelijnd deed ik alles wat ik kon om niet op de kust gekieperd te worden. Zo intensief heb ik nooit eerder gezeild. Er waren momenten dat ik zeker wist dat er een bord 'te koop' op de boot zou komen. Er waren zelfs momenten, waarbij ik op het punt stond een MAYDAY uit te zenden.

Tot mijn eigen verbazing ben ik nu, een paar dagen na aankomst al in staat deze woorden te schrijven, waarbij de herinnering als een droom is.

De opvang hier door de clubleden van de jachtclub 'Vito Dumas' was fantastisch.
De plaatselijke notaris ( ook een zeiler ) heeft alle formaliteiten (met havenpolitie, Prefectura, Douane en Immigratie ) direct voor me geregeld. Er werd een uitgebreide maaltijd voor me bereid, en alle faciliteiten van de club staan tot mijn beschikking. De mooiste plek om op adem te komen.

Hier mag de boot overwinteren.

Er heerst hier nog een sfeer om met elkaar dingen voor elkaar te krijgen. Het maakt daarbij niet uit van wie de boot is. Er moet een klus gedaan worden dus daar werken we met zn allen aan. Dat gold onder andere voor het op het droge zetten van mijn boot. Een taak die alleen dankzij vereende krachten geklaard kon worden ( al was de hijskraan, die belangeloos door een naburig bedrijf geleverd werd, voor mijn bijna 5 ton wegende boot geen overbodige luxe ).

Inmiddels ligt de boot op het droge.
Onderstaande plaatjes geven hopelijk een idee van deze operatie:

Nu werd ook de schade aan de kiel zichtbaar als gevolg van de aanvaring met een rots:

De schade aan de kiel valt mee, eerlijk gezegd. Voor mn vertrek had ik de kiel aan de buitenkant met kevlar versterkt, en ook de kielbouten aan de binnenzijde opnieuw met epoxy en glasvezel ingelamineerd. Daardoor is de constructie volledig in tact gebleven, en is de reparatie vooral cosmetisch, ofschoon als ik dan toch ga repareren, ik de kiel nog wel verder versterk. Maar zonder die versterkingen was de boot waarschijnlijk volgelopen.

De boot is nu weer schoon, en de argentijnse zon zorgt er waarschijnlijk voor dat ik in november aan een droge boot de reparaties aan het onderwaterschip uit kan voeren.

Een onderwaterschip dat, ook na bijna 2 jaar onder water gezeten te hebben, osmosevrij is gebleven ( osmose is een aantasting van de boot in de vorm van bulten, doordat de huid van de boot niet meer volledig afsluit ).

Zoals iedere keer, na een wat groter afgelegd traject, was de 'to do list' behoorlijk lang. Inmiddels heb ik de raad van anderen opgevolgd, en reken ik voor de klussen hetzelfde aantal dagen als ik gevaren heb. Dat lijkt overdreven, maar het neemt een hoop druk weg, en zorgt ervoor dat ik met een goed geprepareerde boot straks weer op zee mag.

Van Argentinie heb ik nog bijna niets gezien. Het was er de afgelopen maand een koude herfst met veel regen . Niet echt weer voor toeristische uitjes. Daarnaast moest er aan de boot gewerkt worden, en heb ik in de vrije tijd die overbleef geprobeerd mijn steentje bij te dragen aan het verbeteren van het clubhuis. En eerlijk gezegd nam de gezelligheid ook erg veel tijd in beslag. Zo vond ik het een eer om de leden kennis te laten maken met de Franse en Nederlandse keuken.

De contacten met medezeilers zijn ook zeer waardevol. De verontruste mails die ik van hen heb gekregen in de storm, getuigen van hun medeleven.

Twee medezeilers wil ik met name noemen. Jean-Luc, Hij stond klaar in Colonia om mijn lijnen aan te pakken. Hij heeft Kaap Hoorn al gerond, de zuidkant van dit continent uitgebreid verkend en me enorm veel informatie over deze omgeving gegeven.

Pablo, in Quequen, kapitein van een cruiseboot die op Antarctica vaart. Hij heeft me alle denkbare informatie, inclusief kaarten, over Antarctica gegeven, een gebied dat hij kent als z'n broekzak. Dankzij deze informatie was ik in staat de beslissing te nemen om ook Antarctica aan te doen. Eerlijk gezegd was ik erg bang voor dit gebied. En een paar maanden geleden had ik deze etappe uit m'n reisplan geschrapt. Natuurlijk, het zal geen makkelijke tocht worden, maar er zijn veel mogelijkheden om beschutting te zoeken op Antarctica.

Vanaf september ga ik over land, samen met mijn vrouw uitgebreid Patagonie verkennen, Buenos Aires bezichtigen, en de wijngebieden rondom Mendoza bezoeken. Al bijna vast staat dat daar mooie contacten met de Argentijnse bevolking uit voortkomen. In alle landen die ik tot op heden bezocht heb was dat het geval. Hun taal spreken ( of in ieder geval een poging daartoe doen ), accepteren dat de gebruiken anders zijn, hulp aanbieden waar je kunt, en vooral jezelf openstellen zijn de sleutelwoorden.

Deze zeilreis ben ik aangegaan om de wereld te ronden. Dat plan staat als een huis ( of liever: ligt als een boot! ). Vooral ben ik de reis aangegaan om al die mooie mensen in allerlei landen te leren kennen. Elke keer opnieuw kom in contact met mensen die vrienden worden. Hier in Argentinie opnieuw. Het is door deze ontmoetingen, dat ik de ontberingen, die af en toe bij het zeilen horen, er graag voor over heb!

Frank.