Onderwerp: Iemand moet toch het 24uurstopic starten....

En nog eentje..:

Only Fools Rush in schreef :
Hey leuk, dat is sinds dit seizoen een havengenoot.

Only Fools Rush in schreef :
Dit is koenmitz, sportina 680, mijn vorige boot
Niet te verwarren met tonmitz, feeling 32 di,mijn huidige boot
Koen mitz heeft de 24 uurs uitgezeild, een ongelofelijke prestatie met een boot van 6 meter 80, met dit weer, 122 mijl gedaan
Tonmitz,toer bak, peinst er niet over

koko schreef :
152,7, netjes hoor!

De ZF-ers hebben het goed gedaan in ORC3. Nu plaats 4, 5 en 6

SanderH schreef : En 20 Wat een wasmachine.

Alleen al t uitzeilen verdient applaus.

Goed gedaan mannen.

Zeker mooi!
Benieuwd naar de verhalen....

holtere schreef :
Eigenlijk is ons enige verhaal : ' er was veel wind en die kwam uit het Noorden'

Meegaveren met Koko, samen met Marcel (web) en Albert Luth.

Deelnemer 805 in de middag naar Makkum gesleept door particulier sleepbedrijf en moest de kraan in. Al snel ook weer vertrokken. De vaart erin dus vast nog hard op weg naar de finish.

Goede morgen,

Ik dein nog na, een verslagje in tekst volgt. Wel wil ik iedereen feliciteren met hun prestaties en bij sommigen ook voor hun creativiteit en lef om gewoon zaken totaal anders te doen. Wat bij ons aan boord qua concept geen kans van slagen had, daarvan laat de Coppelia Crew zien dat het in ieder geval beter uitpakt dan onze strategie / prestatie.

Eerst even ontbijten, kijken of mijn maag tot rust is

Gr Michel

Ja wil best graag weten wie wat gedaan heeft.

Kon de Coppelia niet vinden op Marinetraffic......

koko schreef :
Tuurlijk, en de rest die ik vergeten ben

Anjo schreef :
Onder het kopje deelnemers kan je de tracks vinden die iedereen gevaren heeft:

24uurszeilrace.nl/tnt/Open/GevarenRoute.aspx

Mogge allemaal,

Het was me een beste editie, poe, wat een wind zeg. Ietjes meer dan de 18 knopen die Windy had voorspeld, daar moet ik me toch maar eens wat meer in verdiepen.

Met onze gehuurde Dehler 37 CWS hadden we een schema uitgedokterd van 175 mijl (gerekend met de afstanden op de 24 uurs-site). Starten in Medemblik, naar beneden in de nacht, rond zessen terug bij Den Oever voor mijlen in het noorden om vervolgens opties over te houden rond de WV19.

Het liep iets anders: rond half zeven in de ochtend liepen we een half uur achter op schema. We waren behoorlijk content. Helaas maakte een andere deelnemende boot korte metten met onze vreugde. Enkele minuten voor het ronden van de WV12 om richting VFA te varen kwam hij ons tegemoet varen. Ruimte genoeg om elkaar aan bb te passeren. Tijdens het passeren liep hij uit het roer en zat enkele seconden later ongeveer haaks aan bb in onze zijkant, ongeveer een metertje vanaf de spiegel. Wat een klap was dat.

Iedereen gelijk aan dek (op één bemanningslid na, wat kan die gast slapen zeg), vingers en armen geteld, schade opgenomen en besloten de race te staken. Zijkant tot in de achterhut gekraakt, dek losgescheurd, hekstoel en zeerailing verbogen, scheurtjes in de brug van de overloop en de centerwinch.

Zeiltjes naar beneden, motor aan en terug naar Medemblik. Editie 2021 zat erop.

Volgend jaar zijn we er zeker weer bij!

Jeetje, dat is balen zeg! Die verhuurder zal wel niet zo blij zijn…
Tja, als er wedstrijden mee gevaren (mogen) worden, is er natuurlijk wel wat meer risico dat het een keer flink misgaat…

Gelukkig geen persoonlijk letsel, dus?

Weten we het nog? 8-12 knoopjes uit het Noorden? Ik heb niet teruggelezen wat ik toen op ZF als reactie schreef, maar het was in de trend van … nehhhh … wacht maar, het gaat echt waaien. Mijn amateuristische maar wel langjarige ervaring is namelijk heel simpel, de vooruitzichten van 5 dagen voor een event worden nooit bewaarheid. Ik ben dus geen meteoroloog, het was puur een uitspraak gebaseerd op mijn vocabulaire aan wind ervaring.

Gesproken over wind-ervaring, gelukkig heb ik me dit jaar op de Beauty toegelegd om juist de wind op te zoeken. Kruizen door het Inschot met 5 Bft en stroom mee als tegen, gewoon gaan bij 6 Bft met een derde rif en een HA en wel zien. Ik dacht dus dat ik aardig was ingeslingerd voor een stevige bries. Al met al is mijn voorbereiding voor de 24 dit jaar dus al onbedoeld vroeg begonnen. Was ik er dus klaar voor?

In de ochtend op vrijdag nog een Team vergadering, tas al in de auto en om 12:00 stipt vertrokken uit IJmuiden. Kwart over 1 in Medemblik waar het grootste deel van de bekende gezichten al alles klaar aan het maken was. Wat er dan gebeurt is voorspelbaar, niet saai, wel makkelijk. Tas op zijn plek en een bak koffie. O nee, deze keer maar niet. De wind loeide door de haven en koffie heb ik voor het eerst maar overgeslagen. Mijn onderbuik protesteerde. Ik heb al vissen gevoerd sinds mijn jeugd toen ik op de koopvaardij zat en ik weet als geen ander dan de grootste kans op zeeziekte is bang zijn voor zeeziekte zelf. Bang was ik dus niet, maar er zijn nu eenmaal simpelweg zaken die je beter niet kan eten of drinken wanneer je daar vatbaar voor bent. Geen koffie dus voor mij. Wel de tweede stap van de traditie werd gestart, broodjes smeren.

Gelukkig was Marijn wat verlaat en kreeg ik de tijd om alle broodjes te smeren in de haven. Zag er tegenop om onderweg naar Lemmer nog het mes door de steeds weg schuivende boter te moeten halen, de plakken kaas van elkaar te moeten plukken en een archief te maken van welke krentenbollen hebben wel boter en welke niet. Zoals gezegd, broodjes klaar en voor het gemak besloten alle krentenbollen zonder boter op te bergen. Denk dat er weinig klachten komen om 03:30 met 6 Bft voor wie wel boter wil. En anders dikke pech.

Er was nog iets anders deze keer. De spinaker-tassen lagen niet gestapeld waar ze normaal lagen. Dus niet klaar voor gebruik netjes op elkaar gestapeld ruzie makend wie als eerste gepakt mocht worden. Nee, beiden volledig ingepakt in de SB achterhut helemaal achterin. Vlak voor vertrek kwam er toch eentje uit het magazijn om als rugleuning te dienen bij de BB bank tegen de salontafel voor wie daar wil slapen, maar dat was het ook wel.

Aha, daar is Marijn. Alles los en weg waren we. In de haven de genua erop met het plan alleen op het voorzeil naar Lemmer te zeilen. Weinig kans. Tot op twee keer toe liep het zeil halverwege uit het profiel van het rol reef systeem. Het alternatief daar aan lager wal, we waren ondertussen buiten, was enkelvoudig: grootzeil omhoog en in Lemmer de zaak fixen.

Op alleen het grootzeil zijn we naar Lemmer gegaan. Mooie bries tussen de 18 en uitschieters naar 26 knopen ware wind. Zonnetje en om ons heen buien. Mijn herinnering zegt dat we zelf geen druppels hebben gehad. Althans, niet van de regen, wel af en toe een bak water aan dek en in de kuip van een golf die meende niet onder de boot door te moeten lopen maar er overheen.

Eenmaal de hoek bij Stavoren voorbij werd het water rustiger en mijn maag ook. Mijn zelfvertrouwen van mijn onderbuik groeide, de zon kwam meer en meer door en Lemmer kwam dichter en dichterbij. De Lasagne was ondertussen in de oven en alle scenario’s waarbij een andere zeilvoering nodig was dan genua 2 en grootzeil werden naar het archief verwezen. Ook scenario’s van in de nacht bij KWZ eruit bij een NE wind werden te weinig kansrijk beoordeeld. Ook het achter de schermen al gedeelde plan van de Coppelia om zo snel mogelijk bij Den Oever eruit te gaan, dan richting Den Helder, dan KWZ en weer terug het Wad op om weer bij Den Oever naar binnen te gaan was te risicovol. Dat woord, risico, is waar de 24 uurs vaak om draait. Opties open houden, behouden maar geconcentreerd varen geven met een goede boot en crew geeft steevast een hoge klassering. Dat tekent ons wel, geen ‘No Guts No Glory’ insteek zeg maar. Plannen als die van de Coppelia kan ik vanuit dat perspectief dan ook altijd erg waarderen.

Waar waren we, o ja, in Lemmer. Geen serieuze tijd meer om aan te leggen. We hebben ons gemeld met nog ik schat een 20-25 andere dobbers. 18:40 waren wij aan de beurt. Op zich ruimte genoeg om te starten, wel een draaiende soms wegvallende wind daar in de luwte en wat vreemde bewegingen van omliggende starters. De een daar net voor nog vastgelopen, de ander (of dezelfde) in het startgebied bewegingsloos met de kop in de wind en weer een ander nog zoekende naar ruimte om te wachten tot zijn eigen start. Net niet waar we wezen wilden over de lijn dus in gevecht met 2 andere schepen werkten we ons in een paar minuutjes naar vrije wind op zoek naar de eerste groep die voor ons al gestart was.

Heerlijk. Beetje zon, hoger wal met een wat vlagere wind van 15-18 knopen. Hier konden we 12,5 mijl pakken aan halve windse rakken waar we anders nooit meer zouden komen. En die halve windse rakken heb je nodig bij een stabiele Noorden wind die soms wat uit het NNW komt en soms wat NNE zou worden.

De eerste 3 uur zijn dus eigenlijk best deftig geweest. Maar ja, naarmate we verder van de hoger wal kwamen werd het toch meer en meer een wasmachine. En het klinkt raar, bij de wat ruimere rakken met zeg een TWA van 120-130 hadden we soms wat te weinig druk. Zelfs met G2 en vol grootzeil. De spinaker was echter een No Go. Die hebben we er het laatste finish rak wel op gehad, maar als die open klapt bij vlagen boven de 22 knopen begrijp je direct dat die niet te houden is bij zo’n TWA. De volgende 20 uur werd het grazen. Een mooie term die onlangs in dit topic is geïntroduceerd, Ik hou hem erin. Het ene rak na het andere uitzitten in de wasmachine. Het deed me denken aan die kermis attractie, de inktvis. Geen ritme over de golven van hogere koersen, geen stabiliteit van een spinaker, geen vaste golfslag. De wind zakte in de nacht zoals verwacht terug naar een dikke 4 Bft waarbij de planner er goed voor had gezorgd dat we toen geen ruime maar juist wat hogere koersen hadden. Met voldoende druk ook die mijlen kunnen pakken. Al snel kwamen de vlagen van boven de 22 knopen weer op de meter en was het wisselen van rif erin en eruit of het voorzeil wat indraaien en weer uitdraaien.

Slapen? Ja ja, ik weet het. Sommigen zijn van mening dat wanneer je wilt winnen je niet slaapt, nou ik probeer altijd wel een uurtje of 3 te pakken minimaal. Dit jaar … no way. Rakken waren te kort om echt rust te vinden en bij een boeironding krijg je dan als snel weer alle tassen van de crew of de spinaker over je heen. Je schuift zelf van links naar rechts dus je verkast maar weer in het donker in je kooi. Het lukte me wel om als een hond in een vreemde mand weer ‘Af’ te gaan. Even draaien, snuffelen, proberen, opstaan, weer draaien en toch maar met een zucht gaan liggen. Ja, gelukkig. Toch weer een positie waar ik al mijn spieren kan ontspannen. Dat was het hoogst haalbare, even totaal ontspannen en jezelf wijsmaken dat het 14e uur in de inktvis echt iets is waar je bewust uit volle overtuiging ook dit jaar weer voor gekozen hebt.

Was het afzien? Nee, laten we er geen misverstand over laten bestaan. Ik heb de start dit jaar gezien van de Fastnet, ik ken versies van de Sydney Hobart of andere evenementen die vele malen meer respect afdwingen dan onze attractie. Feit is echter dat ik niet voor niets niet op die dobbers zit, maar juist hier op het IJsselmeer. En dan op deze Spirit 36. Ze gaat gewoon, het geluid wat je hoort is als een gesprek tegen de bemanning. Iedere knoop extra is een ander geluid in de mast. Wel slim van Thomas was om een koptelefoon op te zetten wanneer je rust wilde. Die gaat de volgende keer ook in de tas. Dus niet afzien. Geen storm, geen helse regen, geen buientrein, geen mist of averij. Wat dan wel? Ik ben een lichtweer zeiler, zo je wilt, een mooi weer zeiler. Ik moet mijzelf dwingen om uit te varen en de uitdaging te zoeken in het mijzelf bekwamen in aan de wind zeilen in deze omstandigheden. Niet dat we aan de wind gevaren hebben, het is het idee. We hebben ook wel vaker een paar uur nog wel meer wind gehad dan dit. Maar nu was het constant alleen maar dit. En dat viel mij tegen. Dit is wat het was, 21 uur in de inktvis, en ik lust eigenlijk geen inktvis.

Terug naar onze prestatie. Tot een 3 uur voor de finish lagen we op schema om bijna 180 mijl te zeilen. Het zijn er in de 178 geworden meen ik maar daar zijn officiële lijstjes voor. In sommige rakken zat het mee, in andere rakken tegen. Soms draait de wind op verzoek weer terug en heb je twee keer mazzel. Soms denk je dat je goed gaat en dan opeens …… is de TWA 20 graden krapper dan verwacht en heb je in de laatste rakken simpelweg geen opties meer. Je moet dan de zaak uitzitten wetende dat je ieder kwartier 2 minuten verliest op je eindtijd. En die eindtijd is natuurlijk stipt 18:40. Het laats zich dus raden, het aantal mijlen hebben we zo goed als behaald, de eindtijd niet. Met 20 minuutjes en een beetje vertraging kwamen we over de meet. En dan tikken de strafmijlen hard aan.

Iedereen vaart met dezelfde wind, dezelfde rakken en omstandigheden. Iedereen heeft die voordeeltjes of pechmomenten als het gaat om de wind, een sluis of andere keuze. Maar wat wil je, de weergoden krijgen via social media natuurlijk van dik 400 schepen per rak weet ik hoeveel verzoekjes. Ze kunnen niet iedereen helpen. Het zijn dus niet de weergoden geweest die ons die strafmijlen hadden bezorgd, dat zijn wijzelf. Die seconden bij start, bij een boeironding, de lagere concentratie in de nacht, het te laat een rif zetten of eruit halen. Dat allemaal maakt dat we de laatste 3-4 uur van de race in gingen zonder marge. Marge die we deze keer wel nodig bleken te hebben.

Om nog een poging te doen iets van die marge terug te pakken hebben we de spinaker nog gezet. Ik denk voor het meest nog voor onze eigen lol en moraal. We hebben wat dat betreft gewoon niet opgegeven. De waarschuwing van de schipper totaal negerende dat de spi wel eens niet netjes in de zak kon zitten ging die omhoog. BAF, en vol stond die. De boot kreeg een schok en daar ging ze. Of we er veel mee gewonnen hebben valt te betwijfelen. De koers was echt plat voor het laken naar de finish, maar zo plat dat je of steeds met twistende spi zat (invallend) of met een wat hogere koers zodat er een gijp zou komen. Ons besluit was gebaseerd op risicovermijding. Nog een klein stukje door, dan die spinaker eraf, gijpen en met een uitgeboomde genua naar de finish.

Samengevat
Heerlijke Lasagne, prima zeilweer, mooie eerste 3 uur en wederom een top crew. Feit is, en dat zeg ik met een nog steeds rommelende maag, ik zal gewoon inktvis moeten leren eten ben ik bang.

16 e geworden in toer2

Helaas met zn allen gedacht dat als je om half 7 start je dan wel om 7 uur zou finishen.
Was de eerste 24 uurs voor ons, veel geleerd en heeeeeeelerg genoten.
Na de finish kwamen we op zoek naar een maaltijd de complete Coppelia crew tegen en leken met zn allen gegeten en lekker gekletst.
Die mannen zijn niet voor een kleintje vervaard zeg.
Met deze omstandigheden de Noordzee op .

Genoten dus, wel een beetje hobbelig dat wel .

Mooi verhaal Beauty! Leuk stukje inzicht het wat-minder-mooi-weer wedstrijdzeilen. (mijn behoefte daaraan is nog altijd nul, thanks)

Hi,

Deze samenvatting van Michel's verhaal kan ik volledig beamen. Dat is dan ook de grote 24uurs-paradox: je ergert je kapot, maar kan niet wachten om volgend jaar weer te gaan.

Bedankt Thomas en de rest van de crew op de Capolavoro, mijn meest vreemde, jaarlijkse afspraak is helaas weer voorbij. Het was zwaar, saai en geweldig leuk om te doen.

Dit jaar overigens wist ik voor het eerst elke keer als ik naar buiten kwam vrij precies waar we waren. Ik begin geloof ik aan het IJsselmeer te wennen...

Gr, Arent

Wat een prachtig mooi verhaal Beauty. Het is voor mij al een aantal jaren geleden dat ik voor het laatst mee heb gedaan, maar door jouw verslag kreeg ik het gevoel er weer een beetje bij te zijn geweest. Dank.

157.3mijl met de bavaria 32..helaas een 11e plek in de tocht 3.
Snap weinog van de handicaps die gerekend worden...

Oh en enorm veel dsc distress calls.
Geen idee waarom maar we werden er tamelijk flauw van.

@Bav32Sparky

Heb ik slecht nieuws, als ik goed kijk sta je 12e en niet 11e . Voor de eerste keer iets om trots op te zijn, zeker deze editie waar er ook genoeg niet gestart zijn heb ik begrepen. Die formule is op zich best te begrijpen want je kan alles invullen en terug rekenen. Het is mij ook onbekend waarom ze niet ouderwets 24 uur x 2,43 maal de wortel nemen van je LWL om tot je PF te komen, maar die laatste (je LWL) te kwadrateren met de uitkomst van 1 gedeeld door 2,575.

Wanneer je alles in Excel zet zie je dat wanneer je de 'ouderwetse' LWL formule pakt je meer mijlen zou moeten zeilen om tot een 100% prestatie te komen. Door deze formule aan te passen zoals ze gedaan hebben, komt iedereen dus eerder tot 100% PF.

In Toer drie waar iedereen zit met een waterlijn van ik meen 8,01 meter tot en met 9,00 meter is dat voor de kortste waterlijnen 79,3% en voor de langste 78,2%. De langste waterlijn in jouw klasse heeft dus wel 1% voorsprong, dat wel (smile) om zijn eigen 100% PF te varen. Met 8,70 zit je dus ook bij de gunstige helft.

Het nut ontgaat mij ook anders dan dat het leuk staat. Maar daar is vast over nagedacht dus iemand hier komt vast met een valide argument.

Gr Michel


Edit:
Om 11e te zijn was iets meer dan halve mijl genoeg geweest in de hele 24 uur. Maar om eerste te worden of in de top 3 te eindigen had je toch wel de hele rit ieder uur een halve knoop sneller moeten varen. Dat zet dus de prestaties van je collega's in perspectief. En zet je prestatie eens af tegen je eigen theoretische maximum van 24 uur lang rompsnelheid lopen. Dat zou 172 mijl geweest zijn. Maar laten we wel wezen, je ziet hier ook dat de investeringen echt gaan om de laatste 10%, niet om de eerste 90%. Je hebt goed gevaren, punt. Nu al de eerste keer boven de 90% van die 172 mijl in 24 uur. En nu werken aan de rest.

Gelukkig niet,50 vingers geteld en geen bloed. Bemanningslid dat tot enkele minuten voor de aanvaring tegen de hekstoel op bb geleund zat om onder de genua uit te kijken voor andere bootjes was wel wat bleekjes.