Onderwerp: Iemand moet toch het 24uurstopic starten....

Alles al gezegd, heb daar weinig aan toe te voegen. Samen met Koko, Albert Luth en Web (Marcel) de tocht gevaren in ORC3 op de Scarabee. Het was hard werken maar zeer voldaan. Idd niet de meest interessante editie, maar toch weer een geweldige ervaring.

Zeg, weet iemand wat al die DSC oproepen was? We hoorde Den Helder rescue daarna veelvuldig de Hush (dacht ik) aanroepen maar die reageerde niet.

Zo, weer geland op aarde in het hier en nu en 71 berichten.

Leuk te horen dat mensen naar ons gezocht hebben. Ik heb helaas géén AIS aan boord.

Voor wat betreft de sluisrakken; die zijn tot ieders beschikking, dus daar hoef je niet zuur over te doen. Voor ons was het geen "pikrakje", maar pure noodzaak, welke ik hier verder zal uitleggen.

Maf hier te lezen dat het woord "saai" geschreven word. Dat is absoluut het allerlaatste woord wat ik bij deze editie associeer. Sterker nog, het was hands down de stoerste en intensiefste 24 uurs die we op de Coppelia gevaren hebben. Ik zal een uitgebreid verslag hier posten.

Mijn felicitaties aan de hier bekende deelnemers en -uitgezeild of niet- de mooie prestaties. Dit was een editie om persoonlijke grenzen te verleggen en ik denk dat er wel wat grenzen verlegd zijn!

Bij ons ook een geslaagde 24-uurs, ondanks dat het heel pittig was. We waren met 4 man, waarvan 1 continu binnen wat op een IMX40 wat weinig is - niemand heeft geslapen. Met 180 mijl een redelijke uitslag. We hebben de nacht op Markermeer gevaren wat achteraf niet slim is geweest. Verder wat kleine foutjes gemaakt, bijv. vlak na de start met 9 kts aan de grond gelopen in Den Oever. Kregen de boot tenauwernood weer uit de modder.

Heb weer met plezier hier mee gelezen, wellicht tot een volgende keer!

Altijd weer een hoogtepunt, de gebakken eieren met pancetta op een vers gebakken broodje.
Deze keer met 30 graden helling. Zie het fornuis schommelen......

photos.google.com/share/AF1Qip...Ylp3TW5qdmVzTkx3NHNB

Dat het ook nog lukt met die eieren
Waren weer lekkere broodjes Vernon!

Verslag 24-uurs op de Coppelia
De ironie van het universum en een verhaal over elastiekjes oprekken

Onze 24 uurs insteek stamt uit 2018. 3x gefinished, 3x 3e plek. Ons mantra; nóóit meer een 3e plek! Dat liet ons in 2019 kiezen voor een goed onderbouwde gok op het wad die niet goed uitpakte. In plaats van een paar knoopjes méér dan voorspeld werden het er een paar knoopjes minder. DNF

Een paar weken terug heb ik mijn oude spi op marktplaats gezet. Een vriendelijk persoon reageerde en in een kort belletje legde hij uit dat hij net een rush gekocht had en hem graag wilde hebben. Wanneer hij hem op kon halen. Heb je woensdagavond tijd? Vaar dan direct even mee met de WAR, kunnen we lekker over rushes kletsen en kan je misschien de spi even gehesen zien.

De vriendelijke reageerder was Pascal. En de WAR ging niet door vanwege onstuimig weer. We besloten toch even te gaan donderjagen op het Ijsselmeer en Pascal bleek nogal gevoel te hebben voor golven surfen en stuwde de Coppelia met 11,48kts piek van de golfjes af. Dat had ie duidelijk vaker gedaan en bij navraag bleek Pascal een niet onverdienstelijk zeiler met een niet geringe prijzenkast. Het bleek een goede klik, want de woensdag er op stond ie weer op de steiger.

Voor de 24 uurs had mijn oude zeilmaat Cor zich al gretig opgeworpen, Max mijn voordekker is meubulair aan boord, Tim (Timw, onze meteowhizard) is onmisbaar en slaat nooit over en ons trouwe zonnetje en werkpaard Sjaak (Cave Canem) moest mee, want zonder hem is een 24 uurs géén 24 uurs. Als gelukkige schipper met een A-team schreef ik mijn in. Helaas dit jaar zonder Bas (OFRI)

Helaas kreeg Cave Canem een klontje in zijn planning en moest verstek laten gaan. Dat was balen, maar onverwacht snel was het gat gevuld, want Pascal ging gráág mee! En zo kwamen we met een wat ander team dan gebruikelijk, maar toch stiekum wel van een erg mooi niveau aan de spannende start.

Want wat moet je met een ouwe kuilengraver met een 24 uurs met deze voorspelling? Wind altijd hard en uit de zelfde richting. Bijna geen shifts om strategisch mee om te gaan. Halve winds heen-en-weertjes? Tegen boten die met deze omstandigheden halve wind boven rompsnelheid kunnen? Dit is niet een 24 uurs waarop de Coppelia de favoriet is. Geef ons maar 14 knopen met een dip.
Met degelijk planwerk zou daar een degelijke uitslag uit kunnen komen, maar wij zijn niet geïnteresseerd in een degelijke uitslag. Iedereen vaart hard. De uitslag is een som van goed varen + kleine ratingverschillen + geluk. Ga je halvewinds degelijk varen, dan is er altijd iemand met méér geluk als je tegen 30+ boten vaart en de Coppelia is niet een boot die boven romsnelheid gaat en dus ratingtechnisch niet in het voordeel. Je start voor een prijs en als je die wilt winnen moet je een plan maken waarin je ook verschil kan maken.

In tegenstelling tot vele anderen waren we er ook wel over uit dat het wad een prima optie was en voordeel kon geven. We gingen er vanuit dat er meer boten wad zouden proberen. Na een paar weken rekenen en voorbereiding begon het plan op donderdag te convergeren; crew voor dag en dauw aan boord, dan een hachelijk tocht tegen de wind in hakken naar Den Oever. Den Oever starten, omkeren, Den Oever er uit, Vischjagersgaatje krapaan bezeild met doodtij er uit, laatste stuk troming tegen vreten, bij de T11-GVS2 stuurboorduit naar Kornwerd, door de sluis, Spinnakeren/ruimwinds over het Ijsselmeer scheuren naar de WV12, Den Oever er uit, T11-GVS2 bakboorduit, kenteren op de Noordzee en terug naar Kornwerd spoelen, daar er weer in en Spinnaker/ruimwind naar de WV19 scheuren. Het plan had alles; verscheidene mogelijkheden om eerder of later om te keren op de Noordzee, op het Ijsselmeer voldoende rakkeuzes om de kentering te timen. En het plan had ballen.

BK en ik vliegen elkaar hier wel eens in de haren, maar dat zijn onze alter-ego's. Stiekem bellen we best wel veel om lekker met elkaar te sparren. BK had onze route nog eens gesimuleerd en kwam tot de conclusie die hij hier eerder schreef; je kán het doen, maar of het voordelig is...

Voordeel was niet eens noodzakelijk; kansen is wat we zochten. Kans om verschil te maken.

Er is goed gefourageerd, er zijn lekkere maaltijden gekookt en iedereen aan boord was aangehaakt op ons drieste plan en volledig van plan de simulaties te laten zien dat we wel degelijk gewoon hard konden varen op het Wad.

Omdat de Nieuwe HA zwaar beschadigd was heb ik de oude HA aan boord gelegd. Met een enorme pukkel wind zijn we uit Lelystad vertrokken en halverwege scheurde de oude HA door midden. Om de enige HA te ontzien de stormfok gehesen en met een dubbel rif er bij voer dat onverwacht goed.
Na een voorspoedige maar intensieve tocht kwamen we iets voor 4 uur aan in Den Oever met een stralende zon. Lekker op tijd. Zo konden we lekker de natte zooi in de zon drogen en even landen. Nog een laatste sanity check met de GRIB van 17:00 en op naar de startlijn.

Den oever heeft een kleine kolk en een smalle startlijn. De start was bijna plat voor het laken en het was naar mijn smaak een gevaarlijke chaos; veel topboten die positie opeisen, een paar minkunkels die in een latere startklasse zitten en op de motor vierkant in de weg gingen liggen dwars vóór de startijn. Na een niet-zo-scherpe start (maar toch als 2e de lijn over na de TH38) begon het zenuwslopende gokje. Iedere minuut die je nu zou verliezen krijg je keer 3 terug in het vischjagersgaatje, iedere minuut die je verliest heb je meer stroom tegen, ga je langzamer en krijg je daardoor nóg meer stroom tegen. Dus niks laten liggen en de spi omhoog! Klap! een winkelhaak in de spi. Gloeiende, gloeiende gloeiende. Spi naar beneden.

Via de marifoon lieten vroegen we alvast een snelle schutting aan bij de sluiswachter en na het keren van de WV12 en een kort kruisrakje door een lokale shift kwamen we aan met de lichten op groen en een lege sluiskom. Hulde voor de sluiswachter! De Sluiswachter gooide direct de kolk dicht en sluisde ons in een floep en een zucht naar het zoute wad. Den Oever er uit mag je tot een stuk op het wad de motor aan, dus motorsailend er uit en de tor bij de boei gesmoord. Het eerste stukje kostte ons een minuscuul hoogteklapje en tot onze verheuging liep er nog een pietsie stroom mee achter de boereplaat. Met wind achter in de 20 knopen met buien vér boven de 30 knopen was begonnen wat we later "de reefparty" noemden. De reven gingen er in en er uit terwijl Pascal stuurde en onverbiddelijk was wanneer er voldoende of onvoldoende druk was.

Bij de monding van het Amsteldiep kregen we -onverwacht- een dikke kwak stroom tegen. De snelheid over de grond liep terug tot nét boven de 3 knopen. Oei!
Na een poosje nam de tegenstroom weer af, maar dat was een zure tegenslag die ons wel wat zou kosten. Onverminderd beukte de wind over het wad terwijl we de reefparty voortzetten richting Kornwerd. Pas ver in de Doove Balg liep de wind terug naar 22-24 knopen tussen de vlagen en dat voelde inmiddels als een lopend windje.
Ergens waren we een dik uur kwijt geraakt op de planning, dus rekenen rekenen rekenen rekenen.
We kwamen met een nog goed meelopende stroom in Kornwerd aan. Keren geen optie. Het Ijsselmeer op naar de WV12 was een haastklus om op tijd te zijn, weinig mogelijkheden om de kentering te timen en de ervaring rijker twijfelden of het wel écht snel was om wéér hoog aan de wind naar Kornwerd te spoelen.

RAK was onverbiddelijk; de boontjes op kruisen met een beetje stroom mee, terug spinnakeren met wat stroom tegen als investering in een fikse stroom mee.

Een inzicht wat we leerden dit jaar; een heel tij meespoelen is niet het snelst. Je keert dan bij nul knopen stroming, halverwege heb je de piek en aan het eind loopt de stroom terug. RAK (welke we stelselmatig hebben genegeerd ) gaf het boontjes rak als ware "het elastiekje opspannen". Een treuzelrakje, wat op papier ook nog eens traag is, betaalt zich dubbel en dwars terug als je daarna op de piek van de stroom kan instappen en een betere stroom mee hebt. Daarbovenop zou je bij direct omdraaien véél te vroeg bij de SG zijn om daar een goede kentering te maken.

De boontjes opkruisen is in een simulatie een goed idee, maar niet te doen. Zeker niet met een HA die op zijn laatste benen staat.

Dus RAK negeren en de sluis in! Tijd verbranden om te zorgen dat de stroom goed doorkentert. Géén interesse in een supersnelle schutting, niet de sluis in om te gokken, gewoon normaal en fair zou prima zijn. Spinnakeren naar de VF7, keren en terug kruisen.

Intussen was de moed mij in de schoenen gezakt. Wat we tot nu toe gevaren hadden was redelijk, zeker niet supersnel, geen enkele reden om aan te nemen dat dit een prijswinnende keuze was geweest. De berichten van het Ijsselmeer; daar was óók best wat wind, dus de lat zou hoog liggen. De verleiding was er zeker wel; verlies pakken en binnen blijven op het Ijsselmeer. Kornwerd geeft je hogerwal en een paar mooie ruimwinds rakken die je kado krijgt ten opzichte van anderen. Maar de andere kant van de medaille was glimmender; we lagen in Kornwerd! Alle boten die op het Ijsselmeer voeren zouden wel zo'n beetje op de lijn WV19-EL-B (of lager)aan het heen-en weer scheuren zijn en vanaf daar is het ten minste 2 tot 3 hoogaandewindse rakken en één kruisrak kosten om in Kornwerd te komen. Zou dat een mindere investering zijn dan dat wij gemaakt hadden?

Terug de sluis in (beide lekkere vlotte schuttingen), nadat we de ingang van de kom in het donker hadden gemist en de Coppelia bijna op het basalt hadden gezet (ook wij zijn maar mensen ) de HA er af en gewisseld voor de #1 heavy en de spinnaker geplakt.

De sluis uit, volgas op de motor, grootzeil omhoog en toen ging het goed mis. De genuaval bleef hangen en de genua kwam niet omhoog. Per ongeluk werd tussen de pieren de motor uitgezet en met een genua half in de lucht, een supersmalle geul met geen enkele marge (daar kunnen de vogeltjes staan!) én een andere boot die rommelig voer, moesten we ineens hard vallen, recht op de bank af. Te weinig snelheid om overstag te kunnen terwijl het voordek de genua naar beneden trok. Met inmiddels rode cijfers onder de kiel snelheid maken en overstag, vól op de pier af, terwijl ik in het donker probeer de -brakke- diesel te starten (dat mag daar nog gewoon, dom dat ie uit is) lukt het om de motor te starten terwijl de track al op het groene deel van de kaart staat. Vol ongeloof dat we dit nipt hebben weten te redden hijsen we de genua aan de spival en zetten we onze tocht voort.

De man met de hamer kwam langs en er werd her en der een beetje gedommeld. Pascal had inmiddels 7 uur sturen in de spierballen en mocht welverdiend even crashen. We hadden een -voor ons inmiddels bekende- zeezieke aan boord maar stiekem begon de vlam onder de Coppelia aan te wakkeren. Waanzinnige snelheden verschenen op het log en het ging als de gesmeerde bliksem. Inmiddels had Tim uitgevogeld waarom ons eerste wadrak zo tegen viel; de kenteringen komen met deze wind een half uur eerder!
Géén probleem want dat halve uur hadden we bij Den Helder al ingelopen op de planning. Even viel de wind (voorspeld) terug naar 18 knopen onder texel en twijfelen we over een spireach, maar met de wijdse blik van de Noordzee voor ons beukte de wind er weer in. Er stond wéér een te spannen elastiekje op de planning; bij de SG door naar de ZH en -als het voorspoedig ging- zelfs naar de MR kruisen en weer terug. Theoretisch een investering die zich terug zou betalen, maar met weinig écht geloof en de noodzaak om deze kentering tot in de perfectie getimed te moeten hebben. Het rak SG-ZH stroomt naleijk oost-west uit en kentert naar zuid-noord. Heen stroom mee, terug stroom opzij. Maar dan wel alléén als je er precies op tijd bent!
Na een bui met wederom pieken boven de 30 knopen ging bij de Helsdeur de spi omhoog (we hadden immers haast) en spoten we de Noordzee op met een knappe stroom mee. Nog een vlakke zee van de uitstromende waddenzee. Wetende dat ergens daar buiten al bijna twéé weken een noordoosterlijke wind de Noordzee had lopen opstuwen. Wanneer hield het wad op en kwam die noordzee?

Went een boot aan wind? We hadden niet minder wind dan eerder en we voeren niet met dubbel rif en HA, maar met een vol tuig en 135% genua en het ging gewoon lekker! Op weg naar de ZH, de genua weer gehesen aan de gerepareerde val, begon de Noorzee van zich te laten horen en bij het ronden hadden we inmiddels het volle geweld op de steven. "Golven als kerken" en een 7bft op de neus Kruisten we naar de MR met een paar tienden mee - perfect - . Terug was een waar feest. 2, 2,5 meter golven, misschien wel uitschieters naar 3? en ruimwinds reachen met de genua. Dát is surfen! Alles klopte aan de boot, balans, snelheid, gáááf!!

Vlak vóór het ronden van de ZH begon de stromig écht tegen te staan. Dat kón niet beter, de stroom moest flink doorkenteren, want wat ons te wachten stond was dat we tegen dit geweld in terug moesten kruisen het schulpengat in en dan kun je wel wat stroming mee gebruiken. De spirit zat er -bij mij- flink in. We gáán hier goede zaken doen!

En dan het visuele spektakel. De opkomende zon verlichtte de toppen van de duinen, het hele beeld bleek door het opstuivende zout. En achter mij een glunderende crew. Deze zal ik me nog lang herinneren!

Het ongeloof in het plan was het kruisrak in het schulpengat. De spanning steeg bij het ronden van de SG; moet de genua gewisseld? Houden we hem? En word het het drama waar anderen ons voor waarschuwden? NEE!

Met een VMG van krap 8 en bij de Helsdeur zelfs even 9,4 knopen over de grond was het opkruisen poepen zonder douwen. De simulaties lieten inmiddels zien dat 165 mijlen in de kaarten zat. Dat is voldoende om tóch een kans te hebben! Zou het?

-word vervolgd

Inmiddels begon de slijtage flink toe te slaan. De ronding van de T11-GVS2 was wat rommelig en het rak naar de GVS3M8 eindigde bijna in de mosselbanken door de gekke stroming daar. Ik was binnen aan het rekenen en had even de blik afgewend van de navigatie. Concentratie!

De bittere smaak van het vischjagersgaatje spoelden we weg met een boven verwachting snel rak naar Den Oever met een boot die nu al enkele uren "on fire" was.

Binnen de pieren zien we net de sluiskom dicht gaan en proberen het nog op de marifoon; de sluiswachgter geeft aan dat we er helaas niet meer bij kunnen maar belooft zo snel mogelijk te schutten.

Geen probleem. 3 van de 4 sluizen gingen als de brandweer, dan mag er ook een keer ééntje tegen zitten toch?

Maar toen...

We voeren halfgas rondjes in de kom met een diesel die niet stationair wilde lopen. Vóór de wedstrijd had ik een beker zooi uit de afscheider gehaald en starten gaat moeilijk en de motor loopt alleen met wat gas er op...

Kruipend langzaam komt er een rivercruise boot binnen. We vragen de kapitein ons ruimte te geven ivm met onze motorproblemen. De kapitein antwoord vriendelijk en geeft ruimte.

De brug gaat open en we spuiten er doorheen. Rood. De cruise krijgt voorrang. KUT.

De rivercruiser gaat langzaam. Héél langzaam door de brug en kruipt met een slakkengang de sluis in. Dat duurt een half uur. (ja écht langzaam).

Tot de kapitein, gewapend met pods, boeg en hekschroeven zichzelf alsnog klem vaart in de sluis en er achteruit uit moet; deze zat even niet in onze risicoinventarisatie!

Een ruime 50 minuten later mogen we alsnog de sluis in, maar de cruise vaart niet door. Letterlijk worden we met de sluisdeuren de sluis in gepropt, afhoudend tegen de sluisdeur met maar één miezerig oogje en verder enkel de oude sluisdeuren om ons tegen af te duwen. Even spannend, maar hè, we hebben deze schutting!

Wederom verlaat de rivercruiser met een lakkengang de sluis en die is dan ineens lang, héél erg lang. Als er ruimte is spurten we er langs en bereiden de spi voor. We gaan er uit onder spi, maar al snel moet de spi weer naar beneden door de windshift die we bij de start ook al hadden gekregen rond het sluizencomplex.

Het Ijsselmeer voelt - tja- nogal euhm.....tam, en ik verdwijn benedendeks om te rekenen aan het eindspel. Dat de Coppelia nog steeds "on fire" is is we duidelijk. Vol grootzeil en de grote genua op stuiven we er over, de ene dubbelgereefde boot met ingerolde aardappelzak na de andere passerend. Bovendeks worden de timings perfect gehaald en - zoals ik in mijn eerder polar analyse al liet zien- waren het met name de licht upwind rakken waar we beter voeren, omdat de licht downwind rakken inde polar al een staartje spinnaker meekrijgen door de interpolatie. Er word perfect gevaren en dan blijft er een eindspel over waarin we van de WV19 nog naar de SB8 konden óf de LC11. We lagen 2 minuten achter op schema en de LC11 zou ons 21 minuten te vroeg laten finishen. De SB8 zou ons 10 minuten te laat laten finishen. Er is grote verdeeldheid. De één denkt dat we het finishrak de polar niet kunnen varen en dat we beter safe zijn, de ander denkt dat we gewoon gaan knallen.

Dan word het héél simpel; de ene optie geeft 157 mijl en de ander bijna 160. We zijn het roerend eens dat 157 geen prijswinnaar is, dús kiezen we voor de gok.
Halverwege het rak realiseer ik mij ineens dat de klok op mijn PC 2 minuten achter loopt op de gps. Planning; 14,5 minuut tel laat. Duur!!
We ronden de WV19 met een 1,5 minuut achterstand, 30 seconden goed gemaakt. Er word even geaarzeld om de spi te zetten, maar eenmaal in de lucht stuiven we op de finish af. Nog een gijpje in een bui om het af te leren en dan finishen we met 4,5 minuut straftijd. 10 minuten kapot gevaren op een rak van 34 minuten. Chapeau aan de crew!

De handdrukken zijn stevig als we elkaar feliciteren. Wát een tocht was het. Deze nemen ze ons niet meer af! Uitslag? even niet belangrijk. Vaste wal en uitdeinzen.


Mijn pa heeft de box naast zijn boot voor ons gereserveerd en zijn boot is ons "drijvende appartement". We trekken een biertje open en gaan de administratie doen. Zoals ieder jaar word deze door 3 man onafhankelijk van elkaar gecontroleerd, ingevoerd en nogmaals gecontroleerd. terecht, want er mist een rak! Mán wat zijn we moe.

Na inleveren zien we de uistlagen maar snapppen nog niet of het gesorteerd is (achteraf niet). We puzzelen wat en mwoch, 5e plek met wat er nu binnen is. Toch fraai. Vlak voordat we wat willen gaan eten verschijnt ineens Thomas (BK) op de 3e plek. Tof! Dat gunnen we hem dubbel en dwars!
Dan word onze uitslag verwerkt en verdringen we Tomas van de 3e plek. Oi.

Op weg naar de snackbar komen de de crew van Makkie tegen en voordat we kunnnen tegenspartelen zitten we aan een lange tafel een schnitzel naar binnen te schrokken en verhalen uit te wisselen. Heerlijk! Maar bij mij is eigenlijk al even het lampje uit; ik krijg het niet allemaal meer mee. Na 24 uur adrenaline komt nu toch echt de killer. Ik krijg half mee dat we inmiddels 4e zijn en uit de prijzen. Bummer. maar ja, een man een man, een woord een woord, 3e prijzen wilden we niet, dus nu niet beteuterd zijn over het missen van het brons.

Na een nachtje bijtanken de boot weer op orde maken. Mijn telefoon had het op de Noorzee begeven dus ik vraag de telefoon even te leen van Max en bel het thuisfront. Dan zie ik ineens op zijn telefoon verschijnen "4e prijs, schipper van Vliet, die is er niet". Iemand zit de stream te kijken. Ik bel direct Tim, is dat nou een grapje of misssen wij iets. Wij missen iets! er zijn dit jaar véél meer deelnemers in de ORC3 dan normaal en er zijn meer prijzen. When the universe throws you a curveball! Wij met onze grote mond, onze neus ophalen voor de 3e prijs krijgen onze karma gewoon terug in de vorm van een (wederom prachtige) trofee met een 4e plaats!


Als trotse schipper bedank ik mijn geweldige crew. Om zó te mogen varen en weer een trofee in ontvangst te mogen nemen, terwijl de kaarten niet in ons voordeel geschud waren. Bovenstaand is mijn beleving van de 24 uurs en kan door een ander crewlid wel eens héél anders ervaren zijn

Chapeau boarderbas en bemanning!
Jullie hebben een extreme route gekozen en het ook nog uitgevoerd! Knap!

(al weet ik zeker dat jullie op het IJsselmeer meer mijlen gemaakt zouden hebben.
Maar ja, die 3e plek wil je toch niet )

Als jullie zo constant rond de 3e en 4e plek eindigen, dan vraag ik me af: zijn de nummers 1 en 2 dan ook altijd dezelfden?

Boarderbas, gaaf dat je zo’n mooi verhaal voor ons neerzet. Ik zou bijna zelf fanatiek worden

Baasklusje schreef :
Dank je wel BK!

RAK simulaties kwamen nooit boven de 162 op het ijsselmeer. Niemand vaart het aantal mijlen wat RAK oppert. Er gaat altijd wat van af. Ik geloof er geen biet van dat we boven de 157 mijl gevaren hadden binnen de dijken. En dan nog was het de tocht waard!

"As is verbrande turf"; hadden we die rivercruise niet gehad, dan had ons dat een mijl of 4-5 extra opgeleverd en waren we met een heel andere bokaal naar huis gevaren.

@evaluationcopy; er zijn altijd wel favorieten. BlueJune (3% sneller dan ons deze keer), en de Flyer zijn wel érg optimale boten voor de 24 uurs en gooien altijd hoge ogen.

Evaluationcopy schreef :
We eindigen regelmatig als 2e Zeker al 3 of 4 keer van de 14 races.

De 1e was weer de Blue June. Standfast 43 voet in de ORC3, met een rating zoals een 36 voeter normaal heeft.
Gewicht 12 ton, klein voorzeil. Ideaal voor deze wind en golven.
Geheel geoptimaliseerd (zeilvoering) voor de 24uurs. (vandaar die rating).

De Flyer gaat ook altijd goed; ondiepe kiel, 34 voet en bijna 7000 kg (op de meetbrief dan....). Tel uit je rating-winst.

Sorry, Hoezo "ik"? Dat is wel heel narcistisch.

Je zit 23 uur binnen, schrijf je . Dan doet je bemanning dus het zeilen, trimmen en sturen van de boot. Je kan dan wel steeds een mooi rak verzinnen maar dat is zonder je bemanning helemaal niks waard. En dat rak wordt eigenlijk verzonnen door RAK toch?


Dus op zij minst "wij", maar nog beter "zij"! Ere wie ere toekomt.

Altijd zoeken waar het is blijven liggen.....
Onderstaand een prent van onze Performance (oker met dikke zwarte trendlijn, het zijn 88000 waarnemingen) op de rechter as en van de TWA van elk rak, linker as.
Bovenin de namen van de boeien

Duidelijk dat de performance vrijwel altijd rond de 100% stuitert, met 2 uitzonderingen:
- het stuk van SB18 naar Sport D en EZC en D: rond de 90% performance
- het stuk van VFB naar WV19
Die rakken zijn alle drie wat ruim: rond de 120 TWA.
De spi kan er niet op bij die hoek en 18+ kts wind. En dus halen we de polar niet.
In totaal zo'n 3 uur 90% gevaren, dus daar ligt ruim 2 mijl kwijtgeraakte afstand........ zo ongeveer onze 20 minuten te late finish....

En waar is het dan blijven liggen? Wist je niet dat de spi er niet op kon?

En welke performance is dit? Op je eigen gemeten windsnelheid? Dat zegt niets. Als je daar vaart waar het niet waait, dan vaar je alsnog 100%.

Ik wist dat wel, geen spi,maar de meetbrief weet dat niet

Performance met gemeten wind op 10 meter.
ik heb niets aan wind op een andere plek dan waar ik vaar

Gefeliciteerd Coppelia, prachtig

Baasklusje schreef :
En dan tóch dat rak varen....

Baasklusje schreef :
Je definieert 100% performance dus als 100% van de performance van de mensen die je buiten hebt zitten en de wind varen die heerst op de plek waar jij ze naar toe loodst. Je meet dus permanent de prestatie van je crew en post hier waar ze je tegen gevallen zijn? Krijgen de mensen die voor je zwoegen nu de natte dweil in de nek omdat ze niet 100% voeren?

-Je kunt niet winnen want andere boten hebben een betere rating
-Je crew kan niet 100% varen omdat ze niet spinnakeren
-Je rekent uit dat je "eigenlijk" óók een 4e plek had (op 74 meter na)
-Je juspan word steeds als excuus er bij gesleept

Kun je wat over je eigen performance schrijven? Je stuurt je crew willens en wetens een rak in waar ze niet kúnnen presteren. Voeren ze wel op de plekken waar het woei dan?

Prachtig verhaal Bas, bedankt. En gefeliciteerd met deze 'bolt choice', wij durfde het niet aan, maar alle respect.

Er zijn zeilers en er zijn zeilers.

Dikke duim voor de Coppelia crew en vooral de beschrijving van de tocht...
Tintelende haartjes op de armen bij het lezen, en dan bedoel ik geen kippenvel.

Heerlijk om te lezen.

Iedereen die m heeft uitgevaren gefeliciteerd!

boarderbas schreef :
Ik heb 50/50 achter de PC gezeten en op mijn rug op de bank gelegen

Oh ja, ook nog het finishrak buiten geweest.

Mooi geschreven Bas,

Grotendeels de zelfde ervaring (uiteraard). Alleen wat detail verschillen.
De verademing van het uitvaren van de sluis bij Den Oever (na onze klotsgekke delivery) en dan constateren dat het hardt waait en het water vlak(ker) is. En uiteraard dat het zout smaakt en dat er zeehonden zwemmen.

Ik heb echt genoten van de reefparty met de compleet zwarte lucht, geen straaltje maanlicht en toch telkens aan de details (vaag wordende vuurtorens of lichtboeien) de regenbuitjes herkennen en op tijd het rif er in, en vervolgens er weer uit.

Die stomme vervroegde stroom kentering, achteraf zo duidelijk. Daar baal ik van, normaal ben ik dat voor. De oplossing was dan wel weer fantastisch, niet dom achter het plan of RAK aan, maar even wachten en maximale stroom mee pakken. En dat waren een paar heel mooie rakken, bijna helemaal alleen op het door zacht maanlicht verlichte wad van de BO7-KZ2 naar de T11-GVS2.

En uiteraard Den Helder voorbij naar de SG naar knallen, daarna was mijn energie wel even op, het was dan ook al weer ochtend geworden. Natuurlijk geen handig moment met die gigantische kuilen op zee. Gelukkig weten we inmiddels dat ik ook voor, tijdens en na het visjes voeren gewoon kan blijven nadenken.

De rakken op het IJsselmeer waren een beetje saai. Er zat gewoon weinig leuks in. Heen en weer en trimmen, trimmen, trimmen. Weinig interessante buien met draaiingen, geen hogedruk bellen of extreem landeffect dan heb ik gewoon niet zo veel in te brengen. En wij hadden keuze zat, want daar hadden we nog geen rak gevaren.

Het laatste rakje nog effe knallen met de spi en nog wat minuutjes van de straftijd af knabbelen wouw lekker. En toen de ontlading van de geweldige toch en de prestatie die we maar weer met elkaar hebben neergezet super gaaf.

Ik vond het weer geweldig om mee te mogen varen op de Coppelia!
En volgend jaar gewoon weer een mooi aanvals plan verzinnen om toch die 1e plek te pakken.
(HW Harlingen 26 augustus 2022 is om 22:44)

Met dit weer kan ik alleen onderdeks zijn met m'n ogen dicht. Laptopje bedienen, kaart bekijken of iets met eten klaarmaken doen kan ik vergeten. Tenzij je graag wat extra ingredienten op je broodje hebt.

Held!

Chappeau mannen.


Maar t blijven rare jongens die wedstrijdzeilers.

Anjo schreef :
Ach dat valt wel mee. Zeventien rakjes met de stroom mee drijven, dat kan bijna iedereen