Onderwerp: "Zeebeest" doet een rondje NL.

Na de afgelopen week 52 en week 1 is het even zoeken naar de tijd om weer eens lekker een stukkie te lezen. Vandaag beide stukken gelezen. Heerlijk... net of je erbij bent. Ik neem aan dat Zeebeest sterk als ze is gebouwd de stootjes van moeder aarde makkelijk heeft gepareerd. Zie er naar uit julie weer te spreken op 5 Februari.

't is heerlijk te lezen hoe jullie op elkaar zijn ingespeelt en mooie avonturen beleven
En wat een zegen om zo te kunnen schrijven zoals je doet Albert.
Ook ik heb weer genoten

groet,
Hilko

Mijne heren, dank voor jullie vriendelijke woorden, ik zie er naar uit om degene die naar de wintermeeting komen(weer)te ontmoeten. Maar eeerst moet er weer een stukje gevaren worden.



“Zeebeest” doet een rondje NL.

10.


Zat. 24 – 07 -,10 NNW 4. Zon

Na een stevig ontbijt, buiten in het zonnetje, zit ik met een mok koffie in mijn hand om me heen te kijken over een in het zonlicht schitterend Haringvliet. Op een mooring liggen is toch wel ideaal. Geen boten die zo nodig bij jou langzij moeten komen liggen met piepende fenders die ze precies op de verkeerde plek hebben gehangen. Geen idioten die, ’s nachts om een uur of half twee, wanneer je net in je eerste slaap bent, half of helemaal bezopen brullend van het lachen, over je dek komen stampen en struikelen, zodat jij verstijfd van ellende in je kooi ligt te wachten tot de laatste, jammer genoeg, net zijn poten niet breekt over de zeerailing. Ook komt er hier geen havenmeester die, nog voor je de touwtjes hebt vastgeknoopt, vrolijk staat te zwaaien met een havenbriefje waarop hij een astronomisch hoog bedrag heeft gekalkt en dat aan jou overhandigt met een gezicht alsof hij je hoogstpersoonlijk de hoofdprijs van de postcodeloterij komt uitreiken. Nee, niets van dat alles, hier vindt je rust, ruimte en de schoonheid van een heerlijk stukje Nederland.

Doordat we, dankzij de ingecalculeerde maar ongebruikte verwaaidagen, nog exact een hele week hebben voor de Zuid Meeting begint, hebben we het gevoel “alle tijd van de wereld” te hebben. Zelfs het terug denken aan het “vuiltje” met de keerkoppeling waardoor we aan de grond liepen, kan het ontspannen sfeertje niet verstoren. Integendeel, we hebben, zowel het loskomen als de reparatie, helemaal zelf kunnen klaren en dat geeft een goed gevoel.

Marjanne, die een vooruitziende blik heeft en terdege weet wat belangrijk is, legt een stuk of wat pijpjes bier in de koeling en zegt:‘Ziezo, dat is voor vanmiddag wanneer we vast liggen, met dit warme weer smaakt een koud pilsje beter dan een glaasje wijn.’ Ze komt bij me zitten. ‘Ik moet nog boodschappen doen voor het hele weekend. Kunnen we straks Hellevoetsluis even aandoen?’ ‘Dat kan maar dat “even” kun je wel vergeten, zover ik me kan herinneren zit de supermarkt helemaal aan de andere kant, iets van twintig minuten lopen. Ik ga liever door naar Willemstad, daar zit de grootgrutter heel wat dichter bij de haven.’ Om 09:30 laat Marjanne het voortrosje door het oog op de boei slippen. We stomen een stukje naar de vaargeul, weg van de ondiepte en draaien BB uit. Marjanne laat de Genua uitrollen en ik scheer Wilhelm de autopilot in. De motor kan af en zo lopen we, bijna recht voor het lappie, op de enkele Genua kalm tussen Hellevoetsluis en de Slijkplaat door. Marjanne, die net als een kat, altijd het lekkerste plekje opzoekt, gaat net voor de stuurhut in het zonnetje zitten.
Een of andere malloot schijnt het nodig te vinden om, op dit toch ruime water, zodanig van koers te veranderen dat hij of op onze kont of op de rubberboot zal knallen. Nou ja, hij bekijkt het maar, híj moest zo nodig van koers veranderen, dus moet hij míj vrijvaren en als hij de gore moed heeft om “Loodje” achter mijn kont vandaan te varen zal ik hem even enteren om hem, streng doch rechtvaardig, voor zijn kloten te schoppen. ‘Albert, heb je die andere boot gezien?’ ‘Ja, die heb ik al een pikheetje in de peiling, niks aan de hand.’ Hoewel ik doe of ik niet kijk, hou ik hem vanuit mijn ooghoeken scherp in de gaten.
(Foto: Monique)

Plots draait die verdomde gek BB uit, brengt zijn boot zowat bij ons langszij en …. roept me bij mijn naam. Verrek, het is de L’Avalanche met Dennis, Liesbeth, Monique en Peter. We groeten vrolijk terug maar intussen schaam ik me voor mijn kwade gedachten van daarnet. Het blijkt dat zij gister, zo rond de middag, van IJmuiden zijn vertrokken en na een snelle toch met meer wind dan wij hadden, midden in de nacht door de Goereesesluis zijn gekomen. Ze moeten in het donker onze mooring voorbij zijn gekacheld om Hellevoetsluis binnen te lopen. Ze zijn nu onderweg naar hun thuishaven maar zullen proberen om volgende week zaterdag ook op de meeting te zijn. Onder het praten lopen ze ons, langzaam maar zeker, voorbij. We nemen afscheid en ik duik naar binnen om mijn fototoestelletje te zoeken.
(Foto: Monique)

Wanneer ik weer boven kom, zijn ze bezig hun Genua wat beter te trimmen waardoor de L’Avalanche sneller gaat. Met een kleine koersverandering kruip ik achter ze en hou de “Lawine” een minuut of wat in onze vuile wind. Marjanne, die dat niet doorheeft, zegt:’Wat sta jij daar vuil te grijnzen? Je voert weer iets in je schild mannetje!’ ‘Wie, ik??? Hoe kom je daar nu bij?’ Even nog gaat het goed, dan weet Dennis zich vrij te varen en loopt meteen zichtbaar op ons uit. Ik laat het sturen weer aan Wilhelm over en neem, voor ze te ver weg zijn, vlug een foto van ze.

Voorbij de monding van het havenkanaal van Meneerse (Middelharnis), houden we BB aan, om via het Vuile Gat boven Tiengemeten langs te gaan. Net voorbij Tiengemeten, pakweg één mijl voor de Haringvlietbrug, ligt een “Geen zand, geen vreten!” gebakkie.

De cutterzuiger is zo te zien gloedje nieuw en aan de vlaggen te zien nog niet overgedragen aan de afnemer. Waarschijnlijk moeten ze hier eerst nog proefdraaien voor IHC dat gebakkie overdraagt aan zijn nieuwe eigenaren. Aan de karakters op de naamplaat te zien, gaat het geval onder Koreaanse vlag aan het werk.

Zo in het zonnetje, met frisse verf zonder bagger en/of roest strepen, oogt het bijna als een plezierbootje.

We koersen nu af op de hoge doorvaaropening van de Haringvlietbrug. Voor de brugval, die over een klein kwartiertje weer opengaat, liggen al de nodige paaljachies te wachten. Dat wil zeggen, dat sommigen liggen te drijven met de kont in de wind, terwijl anderen constant rondjes draaien en zich gedragen als “een drol in een pispot”. Volgens de kaart is de doorvaarhoogte 12,80 m. Daar kunnen wij met onze 12,40 m. makkelijk onderdoor maar toch pak ik alvast de kijker om even een blik op de peilschaal te werpen, want wat geschreven staat hoeft niet altijd waar te zijn en met de wind in de rug zonder de motor, kan je een noodstop gevoegelijk op je buik schrijven. Bij de laatste meters voor de brug, zit Marjanne gepannen naar de masttop te staren. ‘Martje moppie, kijk nu maar niet zo benauwd, we gaan er, echt eerlijk waar, ruim onderdoor.’ We komen ongeschonden onder de brug vandaan en zien Willemstad al liggen. We zitten nu op het Hollandsch Diep en moeten eerst nog voor de voorhaven van de Volkeraksluizen langs om het smalle havenkanaal van Willemstad in te kachelen. Marjanne draait de Genua weg en ik start de motor. Een volle schutting beroepsvaart komt de voorhaven uit en draait, ca. een kwart mijl voor onze neus, SB uit richting Moerdijk. We moeten even een beetje afstoppen om twee schepen náár de sluis niet voor de voeten te lopen en varen om 14:35 Willemstad binnen. Eerst leggen we even aan bij het bunkerponton voor wat diesel. Marjanne rekent af en verdwijnt, met rugzak en al, in het stadje. Het is stinkend druk in de haven, ook de “boodschappensteiger” ligt stampvol. Ik gooi “Zeebeest” alvast rond en meer af, als derde in de rij, langs een ander jachie.

Buiten dat ik sowieso geen behoefte voel om de wal op te gaan, zou dat niet verstandig zijn ook. Hier aan de boodschappen steiger is het een komen en gaan van boten die, in de nauwe ruimte die overblijft, de gekste stunts uithalen.

Zelf moet ik, terwijl ik al een ander langszij heb, twéé keer los gooien om de buren er tussenuit te laten. Wanneer Marjanne eindelijk weer opduikt, liggen we wel aan de steiger, maar moeten er eerst drie andere boten losgooien om óns te laten vertrekken.

15:55 Vertrek Willemstad.
16:35 In de Volkeraksluis.

Buiten de sluizen gaan we SB uit en ankeren om 16:50 in 11 meter water.
DOG 18,5’

We zitten lekker ontspannen in de kuip, met een kouwe klets en een stuk droge wordt, om ons heen te kijken. ‘Je hebt weer een mooi ankerstekkie uitgezocht, prachtig is het hier.’ Ze heeft gelijk, het wijde water, de groene oever en het warme zonlicht, zorgen voor een mooi plaatje. Uit de voorhaven komt een flinke motorjoekel onze kant uit. ‘Kijk Martje, nog eentje die een ankerplekkie zoekt. Nou dat kan, al heeft hij de hele marine op sleeptouw, er is ruimte zat.’ De schipper van dat geval heeft zeker niet veel zelfvertrouwen en gaat liever af op het zeemanschap van een ander, want hij gaat zo dicht naast ons vooranker dat het bij het onbeschofte af is. ‘Moet je dat zien, hij heeft hier meer dan driekwart mijl de ruimte en toch moet hij zonodig boven op mijn lip komen zitten. Ik begrijp dat soort gasten niet.’

Even kom ik in de verleiding om die aso netjes te verzoeken om op te sodelazeren maar ach, wat zal ik me druk maken? ‘Martje schat, ik laat een eerlijk schip als “Zeebeest” niet naast een boot liggen met zo’n nichterige naam als “Tomboy”, we gaan een stuk verkassen.’ Een kwartiertje later liggen we, weer heerlijk op ons zelf, een halve mijl verderop achter de spijker. Marjanne begint aan het eten en ik zorg dat er in de koeling ruimte komt voor een nieuwe lading bier. Ik hef mijn glas naar “Tomboy” ‘Ik weet nog een veel leuker plekje voor je, wat dacht je van een ligplaats op de wal bij Scheepssloperij Treffers? Proost Tommy, op een goede oud-ijzerprijs!’

We eten, alweer, lekker buiten in de kuip. Na de afwas pakken we allebei een boek en blijven lezen tot het begint te schemeren en de zon alles in een rode gloed zet.

In het donker drinken we een laatste glaasje wijn en genieten samen van de stilte. Dan wordt het zachtjesaan kinderbedtijd. We liggen hier veilig buiten de vaargeul, het ankerlicht brandt en het anker houdt goed dus kunnen we veilig gaan pitten. Met één oor gespitst op geluiden die er niet bij horen, dát dus weer wel. Wanneer we in de kooi liggen, draai ik mijn rug naar Marjanne en zeg:’Ik heb jeuk tussen mijn schouderbladen en kan er zelf niet bij, wil jíj even zachies krabben? Ha lekker dankjewel.’ ‘Graag gedaan schat. Ik ben trouwens blij dat je geen herrie hebt gemaakt en gewoon zelf een stuk verhaald hebt.’ ‘Maar Martje, je weet toch dat ook ík niet hou van dat ruwe onbeschaafde gedoe? Daarom ga ik, in plaats van de goede man zijn huid vol te schelden, morgen een spandoek maken met de tekst “Hé lullo, heb ik honing aan mijn reet?”



Albert

Tja, wat kan ik zeggen? Het blijft heerlijk leesvoer

Krijg door zo'n verhaal weer enorm zin in het voorjaar!!

Thx Albert

Wij wisten natuurlijk wel dat jullie aan een mooring hadden gelegen, maar desalniettemin was het behoorlijk verrassend dat er op die vrijwel windstille zondagochtend ongeveer tegelijkertijd 2 bootjes uitvoeren, waarvan de meest westelijke door ons al vrij snel herkend werd als Zeebeest.

We dobberden een paar mijl uit elkaar in dezelfde richting, af en toe een vlaagje wind en dan kroop het log naar 2,5 knopen, maar regelmatig zaten we er nog ver onder ook. De onderlinge afstand veranderde nauwelijks. Nu is plat voor de wind varen niet een van onze grootste liefhebberijen, en ik had dan ook al snel uitgerekend dat we door aan de wind te gaan varen heel rap langszij bij Zeebeest konden komen. Alberts voorgevoel van een aanvaring is correct, ik heb al die tijd (10 minuten of zo) strak op Loodje gestuurd

Na een kort gesprek en een fotomomentje bleek inderdaad dat Zeebeest iets meer wind nodig heeft dan L'avalanche en moesten we deze twee prachtige mensen groeten. Tot de volgende keer!

Delphi32 schrijft:Had ie daar toch bijna het loodje gelegd

Heerlijk om eens op een poetische manier te horen hoe mooi mijn thuiswater is!

Volgende keer als je daar in de buurt bent, doe even een berichtje, dan kom ik wel helpen met plaats maken voor een nieuwe lading bier in de koelkast (als ik zo vrij mag zijn )

Groeten,
Johnnie

trotti schrijft:
Of je mag juist een nieuwe lading bier komen brengen, ik lees net dat het vanaf de haven een flink eind lopen is naar de supermarkt...

Het was vanaf Hellevoetsluis ook nog een aardig eind lopen naar Zeebeest, zeker een mijl of 2. En dan moet je ook nog eens goed gelovig zijn.

Ik kan ze natuurlijk altijd opvangen bij de steiger die direct aan het winkelcentrum grenst... Dan kan Marjanne gelijk even winkelen (ik begrijp dat ze dat leuk vindt...)



Groeten,
Johnnie

Albert, bedankt voor weer een leuk stukkie, had gisteren al gezien dat het er stond maar had hem bewust voor vandaag bewaard om er even bij weg te dromen en het leed te verzachten.

Oh en zoals altijd de vraag/order: MEER!!!

Dank voor jullie reacties, vooral de humor die hier en daar begint door te breken doet me goed.

Delphi32 schrijft:Ik weet niet welk geloof je dan moet aanhangen, maar volgens beschrijft het verhaal wat jij bedoeld niet dat gelovigen dat stukje zouden kunnen lopen, maar juist 1 iemand anders... moet jij toch weten

Lekker hoor, zo'n stukje zomer in de winter. Heel even de kou vergeten.

Hen3 schrijft:Helaas weet ik daar zeker wel wat vanaf, en het was toch echt Petrus die de boot uitstapte om vol vertrouwen naar Jezus te wandelen. Dat die visser niet zo heel gelovig was, bleek al vrij snel, maar het principe (geloven laat je over water lopen) staat als een paal boven water.

“Zeebeest” doet een rondje NL.

11.


Zo. 25 – 07 -,10 Bew. WSW3-4.


Terwijl ik buiten de ontbijttafel dek, roep ik naar binnen:’Wil je toch even een sweater voor me pakken, het is kouder dan ik dacht.’ De lucht is bedekt en het voelt fris aan, zo in mijn T-shirt en shorts. Ik kijk op de thermometer 19°, dat is inderdaad ijsberen weer. ‘Martje, mag ik ook een warme kruik en hete chocolademelk?’‘Ze gooit me een sweater naar mijn hoofd en zegt:‘Zeker schat, zal ik ook je schaatsen even voor je uit het vet halen?’ ‘Martje lief, wat ben ik toch een gezegend mens, ik heb iets wat zelfs Albert Einstein niet had, een vrouw die me begrijpt!’

Om 09:20 draai ik de kromme spijker omhoog, zet zeil en draai de neus naar het zuidwesten. Zo zeilen we op ons gemak het Volkerak op. Het eerste stuk is nog net bezeild, daarna moeten we zowat recht tegen de wind in. Omdat het hier druk is met beroepsvaart heb ik niet veel trek in laveren, dus rollen we de zeilen weg en starten onze BUKH. We tuffen langs de Galatheese Haven, waar – nog steeds – een gezellig allegaartje van o.a. oude beroepsschepen ligt. Bij de Noordplaat draait het vaarwater wat naar SB en kunnen we de laatste twee mijl naar de Krammersluis zeilend afleggen. Om 11:35 varen we de sluis uit en hoewel we vrij laat ontbeten hebben, vindt Marjanne het tijd worden om een groot blik knakworstjes open te trekken en die zachtjes op te warmen. In de hapjespan piept ze wat pistoletjes op. Er zijn nog zat worstjes over maar na twee hotdogs, met alles erop en eraan, ben ik vol en ook Marjanne heeft genoeg gehad. Ze zegt:’Ik wil ze niet bewaren, zo lekker waren ze nu ook weer niet. Kiep de rest maar over de muur, dan hebben de krabben er nog wat aan. Net als ik het pannetje buitenboord wil houden, komt een grote meeuw, met zijn blik strak op de worstjes gericht, vlak achter ons zweven. Ik zet het pannetje neer en grijp mijn camera. De meeuw komt dichterbij, laat zijn landingsgestel zakken ….

… en maakt een perfecte tweepuntslanding op het Honda-tje. ‘Hallo, hier ben ik dan. Ja, dank je, ik heb een goede vlucht gehad en nee, totaal geen last van jetlag of verstopte oren. Maar uh, wat stond er ook alweer op het menu?’ Hij gluurt verwachtingsvol naar het pannetje.

Ik leg mijn camera weg en gooi hem een worstje toe. Met zijn vleugels uit maakt hij een klein sprongetje in de lucht, vangt zwevend op de luchtstroom het worstje en laat zich, onder het schrokken door, licht als een veertje terugzakken op het motorkapje. ‘Oké knul, dat voorafje was wel aardig maar vind jij ook niet dat het onderhand tijd wordt voor het hoofdgerecht?’ De rest van de worstjes verdwijnt in hoog tempo in dat vliegende vuilnisvat. Pas wanneer hij zich hoogstpersoonlijk er van heeft overtuigd dat het pannetje echt leeg is, accepteert hij een boterham als toetje en stijgt op. Nog even blijft hij boven “Zeebeest” zweven om te zien of er toch nog iets te bikken valt, dan ziet hij achter een motorboot op tegenkoers een hele meute soortgenoten hangen en voegt zich met een schrille schreeuw bij zijn maats. Marjanne zegt:’Die gaat weer naar zijn verloofde.’ ‘Verloofde, wat is dat nu weer voor onzin?’ ‘Jazeker, zag je de ring aan zijn rechterpoot niet?’

We naderen Schouwen Duiveland. Marjanne wijst naar SB. ‘Kijk, Bruinisse.’ Ik haal mijn schouders op. ‘Bruin is ze, wit was ze. Dat moet ze helemaal zelf weten, mij is het om het even.’ Marjanne’s ogen schieten vuur en even vrees ik voor mijn leven, dan laat ze haar adem ontsnappen, geeft me een zoen en zegt:’Op de dag dat jij normaal wordt, word je weer gek van vreugde, lelijke luilebol die je bent.’

Bruinisse, het is alweer meer dan dertig jaar geleden dat we hier met onze kotter “Baltic” door de sluis gingen om bij vrienden in Brouwershaven op visite te gaan. Op de terugweg bij het invaren van de voorhaven, zien we de brug omhoog staan met de lichten op groen. Omdat ik, zonder al teveel oponthoud, in één ruk van Brouw naar onze ligplaats in Mokum wil varen, zet ik de volle 72 pk’s van de Perkins op standje “waterskiën” en storm naar de sluis. Met nog twintig meter te gaan, springen de lichten op rood. Omdat een stalen brug nu eenmaal sterker is dan een houten scheepje en ik er echt niet op zit te wachten dat zo’n ding op mijn scheepje landt, sla ik vol achteruit. De sluispik begint woest met zijn armen te zwaaien en boos tegen ons te schreeuwen dat we op moeten schieten. Marjanne, die destijds nog heel oprecht dacht dat haar “Albertje” zichzelf niet kan verdedigen, zegt heel verontwaardigd:’Dan had u de lichten maar niet op rood moeten zetten!’Nog voor de kwade sluispik een passend antwoord heeft verzonnen, vervolgt ze triomfantelijk:‘Want rood is rood en groen is groen!’ De goede man die, na jaren van onzekerheid, eindelijk antwoord krijgt op een van de meest essentiële vragen des leven, staat haar - als aan de grond genageld - met open mond aan te staren.

Deze keer laten we de sluis van Bru links – SB dus - liggen en varen het nauwe water van het “Mastgat of Zijpe” in. Net wanneer ik in de kaart sta af te passen hoeveel mijl het nog naar Zierikcitty is, legt Marjanne haar hand op de kaart en zegt:’Dat lijkt me leuk, daar wil ik heen!’ ‘Goed schat, haal dan wel even je hand weg, zodat ook ik weet waar we naartoe gaan.’ ‘Ahá, de krabbenkreek, daar liggen twee havens, Sint Annaland op Tholen en Sint Philipsland op – echt eerlijk waar - Sint Philipsland. Weet je zeker dat je dáár heen wil? Het is vandaag zondag, dan is daar, op de kerk na, alles gesloten. En vrouwelijke toeristen die de euvele moed hebben om in shorts de wal op te gaan, worden - na met pek en veren te zijn behandeld - met ossenzwepen het dorp uitgejaagd.’ Marjanne, die zelfs voor míj niet bang is, laat staan voor de middeleeuwse zeden en gewoontes die hier in deze contreien nog zo welig tieren, zegt:’Laten we maar eens in Sint Annaland gaan kijken.’Goed schat, als je dan met alle geweld het gevaar wilt opzoeken hou ik je niet tegen maar wéét waar je aan begint!’

Ik pik de autopilot uit, stuur op het handje naar de scheidingston aan de overkant en draai de krabbenkreek in. Twee mijl verder, schuin tegenover de haveningang van St. Annaland, tussen de Kr.16 en Kr.18 en een eindje buiten de geul, zit een groot Duits paaljacht aan de grond. Een landgenoot van hem, in een grote RIB met een overdaad aan paardenkrachten, is bezig hem los te trekken. Jammer genoeg heeft de stoere berger niet goed in de kaart gekeken, waardoor hij niet in de gaten heeft dat hij bezig is het jacht nog hoger op de uitloper van de ondiepte te trekken. Het publiek op de wal heeft intussen de grootste lol en staat het spul luidkeels aan te moedigen. Moet ik nu voor spelbreker spelen en die man vertellen dat hij beter aan de achterkant kan gaan trekken? Nee, waarom zou ik, er is niet veel wind en er staan hier geen golven, dus echt gevaar is er niet bij, laat ze er zelf maar achterkomen. Wij draaien SB uit de haven in en zien een grote moderne marina. Marjanne’s gezicht betrekt. ‘Bah, dit is helemaal geen leuk oud haventje, hier wil ik niet liggen!’ Tegen beter weten in, probeer ik haar nog om te praten maar haar besluit staat vast. ‘We gaan weg!’ ‘Ja baas, goed baas maar we gaan ook niet in Flipland kijken, want volgens de kaart valt het daar met laagwater droog, nee, we gaan naar gewoon naar Zierikcitty.’ Buiten de haven zien we dat de RIB nu bezig is om de neus van dat paaljacht rond te trekken. ‘Kijk Martje, óf hij komt alsnog vlot, óf de kiel breekt er onderuit, dat merk heeft wat dat betreft nogal een reputatie. Ik weet eigenlijk niet of die reputatie verdiend is maar we blijven er niet op wachten. Volle kracht vooruit met die hap, Zierikcitty here we come!’

Bij de Zeelandbrug laten we de boten die voor de val liggen te wachten aan SB en koersen op de doorvaaropening met hoogteschaal aan. Volgens de kaart is de vrije doorvaarhoogte daar 11,9 m. maar dankzij het getij, hebben we nu dik dertien meter. Ondanks wat golfslag, komen we onder de brug door zonder hem met ons antennesprietje te kietelen. Een minuut of tien later, draaien we het lange havenkanaal van Zierikzee in. Voorbij de keersluis zien we dat de jachthaven stampvol ligt. Dan maar door naar de kade waar vroeger, toen we hier woonden, alleen maar mosselkotters lagen maar waar ze nu een lange drijvende steiger hebben neergelegd. Ook hier is het druk. Aan de steiger liggen ze minimaal drie en hier en daar zelfs vijf dik. Een kleine RIB, waarin een man in een wit overhemd met een indrukwekkende pet op zijn hoofd, komt ons tegemoet. ‘Kijk, de havenmeester, die komt ons een mooi plaatsje als achtste in de rij aanbieden.’ Het bootje zwaait rond en komt langszij. ‘Goede middag, helemaal achterin bij de brug heb ik nog een mooi plekje voor u, volgt u mij maar. Hij gaat ons voor en dirigeert ons naar een grote zalmschouw die, net voorbij de kop van de lange steiger, langs een vissermannetje ligt. We maken vast en kijken hoe we aan de wal kunnen komen. De zalmschouw, met als thuishaven Werkendam, is een grote open bak zonder voor en achterdek en ook nog eens zonder gangboorden maar wel met een grote huik van voor naar achter. Geen dekken betekent, dat we iedere keer bij de buren door de “woning” moeten klauteren om naar de wal en terug aanboord te komen. De buren, een jong stel, bezweren ons dat ze dat helemaal geen probleem vinden maar ik vind dat geen elegante oplossing. We besluiten om “Loodje” te gebruiken om rond de buren naar de kont van het vissermannetje te roeien, om via hem op de kop van de steiger te stappen. Er komt een jongen in een rubberbootje aangetuft. Opeens draait hij richting “Zeebeest” en kijkt ons vrolijk lachend aan. Verrek, ik ken dat joch maar waarvan ook alweer? ‘Hij zegt:’Hallo.’ En ik “Hallo”terug. Wanneer ik laat blijken dat zijn gezicht me bekend voorkomt maar dat het daarmee ophoudt, zegt hij:’Ik ben Bas Post, de zoon van Henk.

Eindelijk valt bij mij het kwartje, natuurlijk, nu weet ik het weer, hij was een van die geinige kleine rotjochies – en trouwens ook meisjes – die, verleden jaar bij de zomermeeting, met “Loodje” door Trintelhaven voeren en er in no time handiger meer omgingen dan de meeste volwassenen. Later beweerde Henk dat ik hem op kosten had gejaagd, omdat hij er toen echt niet meer onderuit kon om ook een bootje te kopen. Ik zeg:‘Wat leuk zeg, waar liggen jullie?’ Bas, die in een jaar tijd een behoorlijk stuk gegroeid is, legt uit in welk pack en als hoeveelste uit de kant ze liggen en besluit:’Mijn ouders en mijn zus Ellen zijn nu nog de wal op maar ze zullen het leuk vinden om jullie weer te zien.’ ‘Fijn, we lopen straks die kant uit, dan zien we wel of ze terug zijn.’

We gaan het stadje in, lopen alle boetiekjes af en kopen, net voor ik van uitputting het loodje leg, een ijsje. Wanneer we laat in de middag weer op de kade komen, kijken we even bij de boot van Henk maar er is nog niemand aanboord. Volgens de buren zijn ze uit eten. Via “veerboot Loodje” komen we weer op “Zeebeest” en zitten even later aan een heerlijke, welverdiende, ijskoude keil. Omdat het te warm is om te koken gaan we, bij het vreettentje aan het ander eind van de kaai, vis met patat eten. Terwijl Marjanne in de rij gaat staan om te bestellen bezet ik alvast een tafeltje op het “terras”. ‘Wil je er een pilsje bij?’ Ja graag, maar wel een grote!’

’s Avonds roeien we naar de boot van de familie Post. We worden allervriendelijkst ontvangen en van een drankje en wat te knabbelen voorzien.

We praten ontspannen over boten, zeiltochten en die keer dat, met harde wind op het wad, hun roer brak en ze op het nippertje, net voor ze op de basaltblokken van de afsluitdijk werden gesmakt, door een berger op sleeptouw werden genomen. Ook Henk’s uitzending naar Uruzgan - als reserve officier specialist civiele infrastructuur, in de rang van majoor landmacht, met als specialiteit water - komt aan bod. Wat me - buiten het boeiende onderwerp - opvalt, is de warmte waarmee Henk over zijn contacten met de plaatselijke bevolking spreekt. Toch is hij geen “geitenwollensokkenfiguur” die met zijn hoofd in de wolken loopt. Integendeel, Henk komt over als een realist die oprecht om mensen geeft maar zeker niet blind is voor hun fouten. Ook Anneke en de kinderen, hoewel die laatste wat minder aan het woord komen, zijn mensen die het waard zijn te leren kennen. Al met al wordt het een latertje voor we, heel tevreden, weer terugroeien naar “Zeebeest”. Wanneer we bij de boot komen, duiden geluiden onder de huik van de zalmschouw er op, dat er noest wordt gewerkt aan het produceren van nageslacht. We kijken elkaar even glimlachend aan en klimmen zonder geluid te maken aanboord. Marjanne schenkt twee glazen koude melk in, werpt een blik op de boot van de buren en zegt zacht:’ Op een leuk nieuw Werkendammertje. Proost’




Albert

Wderom lekker leesvoer en tevens leuk om bekende ZF gezichten in de verhalen terug te zien.

Weer een mooi verhaal Albert. Het was inderdaad gezellig in Zierikcity!

Knip"Marjanne schenkt twee glazen koude melk in, werpt een blik op de boot van de buren en zegt zacht:’ Op een leuk nieuw Werkendammertje. Proost’
"knip

Terwijl ze dacht aan vervlogen tijden....

Weer een leuk verhaal Albert!

rsv schreef : Hoi RSV, ik kan je geruststellen, ik beoefen deze sport al meer dan vijftig jaar en vind het nog net zo leuk al toen.

Albert45 schreef:
Geweldig!! (en de rest van het vehraal ook hoor )

Groeten,
Johnnie

“Zeebeest” doet een rondje NL.
12.




Ma. 26 – 07 -,10. NW 4. Wiss. bew.


Vandaag gaan we naar de Grevelingen maar eerst moet er gewinkeld worden. Wanneer we alles hebben neem ik - dom genoeg - de kortste weg terug, dus komen we vlak bij de watersportzaak van firma Bouwman op de kade uit. Natuurlijk moet Marjanne even kijken bij de afgeprijsde kleding en vindt een heerlijk warm vest “voor de koele najaarsavonden”. ‘Schat, volgens mij ben je helemaal mesjogge. De mussen vallen dood van het dak door de hitte maar jij moet zo nodig een dik wollen vest kopen met een voering van namaakbont.’ ’ Intussen reken ik in stilte uit hoeveel gasolie, om over bier maar te zwijgen, ik voor dat geld zou kunnen kopen. Helaas is ook die alleraardigste verkoopster het helemaal met Marjanne eens. ‘O, mevrouw het staat u zó bééldig!’ Het beroerde is dat het haar inderdaad goed staat, dus als Marjanne nog twijfelt vanwege de nog altijd forse prijs, zeg ik heel stoer:‘Hij staat je goed, neem hem maar’. Ja lui, laat maar, ik weet zelf ook wel dat ik een watje ben, maar wat wil je? Ze is mijn maatje en ik hou van die griet.

12:15 Vertrek Zierikcity. Halverwege het havenkanaal zetten we zeil en gaat de motor stop. We zeilen via;Oosterschelde, Keeten, Mastgat of Zijpe, naar Bru. Om 14:50 meren we af langs een van de vele wachtende boten voor de sluis. We moeten eerst nog een volle schutting voor laten gaan voor we om 15:10 aan de beurt zijn. Natuurlijk zijn er weer een paar boten bij die denken dat de laatste de eersten zullen zijn. Door meteen naar het midden te steken en ons strategisch voor hun neus op te stellen, kunnen de boten die wel aan de beurt zijn netjes de sluis in schuiven. Wanneer er achter me een scheldkanonnade losbarst die bewijst dat geld en fatsoen niet persé altijd samen gaan, wacht ik tot hij adem moet scheppen en roep:’Zeker jochie, dat is wederzijds, ik hou ook van jou! Ach ja, na meer dan twintig jaar van sluisindelingen maken en omgaan met opgeblazen ego-tjes, is het een ingebakken gewoonte geworden omdat soort patsers op hun vingers te tikken. Het zal wel een vorm van beroepsdeformatie zijn, lastig voor anderen maar niet gevaarlijk.

Na de sluis leggen we even aan om drinkwater te laden. We kopen ook meteen een weekkaart, waarmee je overal op eilandjes en andere plekken van het recreatieschap mag aanleggen. Daarna draaien we de Grevelingen op. ‘Zo Martje, we hebben weer genoeg zoetwater voor jouw drie hobby’s; koffie zetten, koken en afwassen.’ ‘Ho ventje, daar wil ik het nu net even met je over hebben. De laatste tijd doe jij, behalve dat je bij de afwas even met de theedoek loopt te zwaaien, helemaal niets meer in de kombuis. Daarom heb ik voor vanavond spaghetti op het menu staan, dat is een gerecht waar zelfs jij niet veel aan verprutsen kan, dus jij kookt!’ ‘Je bedoelt natuurlijk dat je eindelijk weer eens echt lekker wil eten, nou dat kan. Maar uh, als ik alles helemaal in mijn uppie moet doen, wat doe jíj dan?’ Ze lacht me liefjes toe en zegt: ‘Ik? Ik doe wat jij altijd doet, ik trek alvast een wijntje open en misschien, héél misschien, help ik je vanavond bij de afwas.’

De Grevelingen is een wijds stuk getij loos zoutwater waar, op de voormalige zandbanken een prachtige zout minnende, begroeiing is ontstaan. Om de begroeiing een klein beetje in toom te houden, lopen er op de grootste banken Kowaldski paardjes – een door meneer Kowaldski, terug gefokt ras uit de oertijd - vrij rond. We varen om bij halfzes de voormalige werkhaven van Bommenede op Schouwen Duiveland in en vinden een plekje aan een van de lange smalle steigertjes.
DOG 19,3’

Het is hier een gezellige bende van bootjesmensen die geen behoefte hebben aan een grote blauwe contactdoos voor hun “Duitse landvast” en die ook het bruisende walvertier bij de grote Marina’s niet missen. Er wapperen hier opvallend veel vlaggetjes van de Nederlandse Vereniging van Toerzeilers. Ik wijs op die rode vlaggetjes en zeg: ‘Martje, ik krijg me daar toch even een déjà-vu ervaring, niet mooi meer! Tijdens de Pinkstertrip, lag het in Lowestoft ook al zo vol met Toerzeilers, nog even, dan krijg ik een acute aanval van achtervolgingswaan. Hoewel, het clubblaadje had het dit het voorjaar over een toertocht om de zuid voor families met koters dus voor deze keer krijgen ze het voordeel van de twijfel maar laat ik niet nog zo’n vlag tegenkomen tegenkomen, dan zeg ik subiet m’n lidmaatschap op!’ Marjanne wijst omhoog naar de BB zaling waar onder de ZF wimpel ook iets roods wappert. ‘En die dan?’ ‘Sorry schat ik zie even niet wat je bedoeld, ‘k heb zeker de verkeerde bril op.’

Marjanne blijft volhouden dat ík moet koken, dus ga ik eerst eens kijken of alles er wel is. Ha, een pak spaghetti, daarmee zijn we al een goed eind op weg. Uit de bakskist haal ik; tomaten, champignons, peultjes, bosuitjes en natuurlijk een flinke bol knoflook. In de koeling ligt rundergehakt maar dat laat ik daar nog even liggen tot alle voorbereidingen zijn getroffen. Zo even door de kombuiskastjes rauzen. Een pakje tomatensaus, een bouillon blokje, oregano, peper, zout, sweet chilisaus, honing en nog een potje kruiden waarvan het etiketje weg is maar dat, volgens mijn ruim ontwikkeld chef-koksinstinct, precies datgene is wat er aan ontbreekt. Terwijl ik alle rommel panklaar maak, zet Marjanne de kuiptent op maar laat de flappen aan BB en de achterkant open, zodat we straks onder het eten uit de wind zitten en toch een mooi uitzicht hebben. ‘Martje, schenk me even een glas wijn in wil je?’ Ze zet een glas naast me neer en zegt: ’Kan je niet even wachten tot we aan tafel zitten?’ Ik zeg, terwijl ik een flinke slok neem: ‘Maar lieve schat, ik moet wel, dit is een recept uit; Koken Met Wijn.’ Wanneer Marjanne dan ook nog commentaar heeft op het in de pan pleuren van een héél pak spaghetti, is mijn geduld op. ‘Allee Madammeke, schenk me als de donder nog een gloaske wijn in en verdwijn dan rap uit mijn cuisine!’ Ze schenkt me wel in maar laat daarbij duidelijk blijken het háár kombuis op háár scheepje is en dat het alleen aan háár goedhartigheid te danken is dat ik mee mag varen. ‘Verdorie vrouw, met al mijn gezui… uh, al dat geouweneel van jou, vergeet ik bijna de Parmezaanse kaas, waar is de rasp?’

Het eten is, mede dankzij de tips die Luigi Chianti vanuit zijn mandfles in mijn oor fluisterde, weer voortreffelijk. Het enige minpuntje is een figuur op een paal, die ons het eten zowat uit de mond kijkt en zo nu en dan dingen schreeuwt die ik hier liever niet herhaal.

Na het eten kijkt Marjanne in de spaghettischaal en zegt: ’Zie je nu wel? Je hebt weer veel te veel gekookt, daar hadden we makkelijk nóg een keer van kunnen eten.’ ‘Prima, van mij mag het.’ ‘Ja, dat had je gedacht jochie, eens in de week pasta is meer dan genoeg, voer de rest maar aan de vissen. Terwijl Marjanne de rest van de spaghettisaus in een bakje doet - ‘Daar maak ik morgen met gebakken aardappels en eieren, een lekker schurrefie voor tussen de middag van.’ - begin ik slierten spaghetti naar de meeuw op de paal te gooien. Het mormel vindt het lekker en vreet in no time de helft van die witte slierten op. Dan gooi ik hem een stukje brood toe. Hij laat het, zonder er naar om te kijken, langs zich heen vliegen, zodat het in het water belandt waar een van zijn collega’s er korte metten mee maakt. Het volgende stukje komt recht op zijn kop af, hij ontwijkt het en weer vreet een ander het op. Marjanne zegt: ’Hij is vol, geef de rest maar aan de anderen.’ ‘Dat weet ik nog zo net niet, volgens mij is hij het resultaat van een affaire van zijn vader met een Napolitaans Oehoetje van lichte zeden, vandaar zijn voorliefde voor pasta en grof taalgebruik. Wacht maar eens, we doen meteen even een vergelijkend warenonderzoek dan zijn we er vlug genoeg achter.’ Ik gooi tegelijkertijd een stuk brood en een flinke schep spaghetti in het water. Terwijl de controle groep zich als één man op het brood stort, laat ons proefpersoon zich met een verontwaardigde schreeuw van zijn paal vallen en stort zich op de spaghetti. Nog voor de slierten weggezonken zijn heeft hij ze te pakken. ‘Nu weet ik het zeker, als dit geen waterdicht bewijs is, jij hoorde toch ook dat hij heel duidelijk riep, Niènte pane, pasta solo’.



Di. 27 – 07 -,10

Vanmorgen vroeg regende het licht maar nu, net na het vertrek om 10:05, begint het op te klaren en schijnt de zon tussen de wolken door. Het wordt een kort tochtje, na een half uur liggen we gemeerd aan een steigertje op het eiland “Dwars in de weg”.
DOG 2,4’

Ik hang het 2 pk. Honda Geweld achter “Loodje”, vul het tankje bij en pak Marjanne ’s rugzak aan. Ik trek “Loodje” stijf tegen de zwemtrap aan ‘Kom er maar in.’ We gaan verse stores halen in Brouwershaven, een ritje van hooguit anderhalve mijl maar in een rubberbootje van 2.2m voelt dat aan als een wereldreis. Zo laag op het water in een klein bootje, lekker lui achteroverliggend met mijn hoofd aan BB en mijn voeten aan SB buitenboord, denk ik; ’Het is waar, de hoeveelheid lol bij het varen, is omgekeerd evenredig aan de afmetingen van de boot’. Met andere woorden, ik ben geweldig aan het genieten.

We komen bij de aanloop van Brou. Ook zonder kaart weet ik dat ik niet te vroeg BB uit moet gaan. Onderwater loopt daar een dammetje waar zelfs ons kortstaart motortje zijn schroefje op kan verspelen. Boven het nauwe gat van de openstaande keersluis, zit de havenmeester in zijn hokje verkeersagentje te spelen. Beurtelings zet hij de lichten aan de ene kant op rood en andere kant groen. Aan de inkomende vaart vraagt hij, via het tweeweg communicatiesysteem, of ze een plaatsje voor de nacht willen of alleen boodschappen willen doen, waarna hij ze een plekje toewijst. Ons vraagt hij niets, wij zijn te klein om zijn belangstelling te wekken. We kachelen heel de haven door tot aan het eind en knopen “Loodje” vast bij het plein waar Vader Cats, in brons vereeuwigt, wijs staat te wezen. Voor we destijds in Zierikzee een huis kregen, hebben we hier in Brou nog een half jaar in een vakantie-chalet gewoond. Veel is er niet veranderd. De jachthaven is uitgebreid en er zijn wat winkels en horeca toestanden bijgekomen - waarvan het grootste deel buiten het seizoen waarschijnlijk gesloten wordt – maar voor de rest is Brou nog steeds het zelfde dorp als in de jaren tachtig.

We vereren de supermarkt met een bezoek, waarna Marjanne zich uitleeft in de viswinkel. We komen weer buiten met bakjes vissalade, een gerookte makreel en een grote bak verse mosselen in de rugzak. Marjanne heeft een flinke bak kibbeling met remouladesaus in haar hand en ik loop te watertanden met een heerlijk broodje haring met lekker veel uitjes en een plakje zuur. Onder het toeziend oog van Vader Cats genieten we van onze snack. Marjanne laat me weten dat die bak kibbeling toch iets teveel voor haar is dus, galant als ik ben, help ik haar uit de brand en kaan de rest op. We stappen in Loodje en hebben een mooi ritje terug naar “Dwars in de weg”. Terug aan boord gaan de mosselen los in de puts en worden een meter diep buitenboord gehangen. Daar kunnen ze verder verwateren en blijven vers.

Terwijl Marjanne het eiland verkent, ga ik snorkelen. Nu het niet hard waait is het water helder genoeg om een metertje of drie weg te kijken. Niet dat het hier op een tropische lagune met koraal en kleurige vissen lijkt maar toch is het wel interessant met wat planten, krabben en een of andere platvis die zich, bij mijn nadering, snel in het zand werkt. Na een halfuurtje heb ik het wel bekeken dus klim ik aan boord en spoel, op het voordek, met de douchezak het zoute water van me af. Es kijken, waar blijft Marjanne, zal ik haar tegemoet gaan? Ja waarom niet, kan ik meteen even kijken waar de paardjes uithangen. Met wat in vieren gesneden appels in een plastic tasje, wandel ik tussen de struiken door op zoek naar die biefstukken op poten. Op een smal zandpaadje met aan weerskanten dicht struikgewas en kleine bomen, hoor ik opeens, klopper de klop, klopper de klop, achter me. Net op tijd ga ik aan de kant staan, want met een noodgang komen er zes paardjes door de bocht galopperen. Zonder in te houden stormen ze langs me heen. Waar een stukje verderop de struiken over gaan in grasland, zie ik verschillende groepen paardjes staan grazen. Ik loop kalm op een van de groepjes af.

Even kijken ze op, dan grazen ze weer verder zonder zich ook maar iets van me aan te trekken. Op een meter of vijf afstand blijf ik staan en hou een partje appel op mijn uitgestrekte hand. Een van die knollen komt onverschillig dichterbij en pakt met haar lippen die lekkernij van mijn hand. Meteen word ik omsingeld door de rest van de bende. In korte tijd ben ik uitverkocht maar dát geloven die vreetmachines niet. Van alle kanten sporen zachte neuzen, die tegen mijn ribbenkast duwen, me aan om nog meer uit dat tasje te halen. Jammer dan, ik heb niet meer. Voorzichtig doorbreek ik de kring van “vrienden voor het leven” en loop verder. Een paar volhouders lopen gezellig nog een stukje met me mee, besnuffelen me nog even met een blik van ‘Zijn er nou echt geen appels meer?’ en houden het dan ook voor gezien. Omdat ik Marjanne nergens zie ga ik weer naar de aanleg plaats en kom daar net op tijd aan om mijn maatje aan boord te zien stappen. We trekken een fles wijn open en leggen wat toastjes, Franse kaasjes, en garnalensalade op de kuiptafel. Hier zitten we dan, op een van de mooiste plekjes in Nederland volop te genieten van eten, drinken en het uitzicht. Al met al wordt het een latertje voordat ik de mosselen kook op een bedje van groenten met een flesje oud bruin, flink peper en verder niets. Van het mosselnat maak ik met wat azijn en mosterd een lekker “dopie.” Intussen heeft Marjanne het stokbrood gesneden en haar beruchte knoflooksaus gemaakt. ‘Alles klaar? Aanvalluh!’

Voor we uitgegeten zijn, de afwas af is en alles is opgeborgen, is het al donker. Marjanne pakt haar boek en gaat onder de kuiptent zitten lezen.

‘Zeg Martje.’ Ze kijkt op van haar boek. ‘Het is nu donker, dus die paardjes liggen nu natuurlijk te slapen. Wat zou je er van denken wanneer ik met het grote vleesmes naar ze toe sluip om een flink stuk malse biefstuk te bemachtigen?’ Marjanne verblikt of verbloost niet. ‘Ach schat, als je toch gaat, snij dan meteen wat lende lappen voor de hachee.’



Albert