Onderwerp: "Zeebeest" doet een rondje NL.

“Zeebeest” doet een rondje NL.
15.


Zo. 01 – 08 -,10 Zonnig. SW 2-3.

Bij het ontbijt, buiten in het zonnetje, overleggen we over de thuisreis. Marjanne kijkt op de kaart die naast haar op de bank ligt en zegt: ‘Waar kiezen we voor?’ ‘Martje lief, je hebt drie opties.’ Ze kijkt me vragend aan. ‘Nou?’ ‘Wel schat, je kan kiezen; koffie, karnemelk of jusd’orange.’ Het is maar goed dat ze nog niets vloeibaars voor zich heeft staan, ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat ze er op dit moment niet tegenop ziet om me - heel liefdevol -, een mok drinken in mijn nek te kiepen. Om dat gevaar te bezweren, ga ik nu serieus op haar vraag in. ‘We kunnen over de Oosterschelde via de Roompotsluis naar zee en dan de noord in. We kunnen ook over het Haringvliet via de Goereesesluis naar zee. De derde optie is, binnenslands via de staandemasten-route, op de motor naar Amsterdam kachelen.’ ‘Nee dank je, ik wil liever niet binnendoor maar wat is beter, via de Roompot of via Stellendam?’ ‘Tja, In beide gevallen is het prettig om vroeg in de morgen de sluis te nemen, zodat je met daglicht naar IJmuiden kachelt. Wat gunstige stroom betreft maakt het niet veel verschil, alleen is het vanaf de Roompot een paar uur langer varen.’ Terwijl ze een broodje smeert, kijkt ze nog eens peinzend naar de kaart. Dan gaat haar gelaatsuitdrukking van peinzend naar vastberaden. Het is overduidelijk, de gezagvoerster heeft een besluit genomen. Ademloos wacht ik af, dan zegt ze heel resoluut: ‘Zeg jij het maar!’

Om 10:15 gooien we los en varen op de pruttel naar Bru. Welke route we nemen? Wel, omdat de Roompot sluis maar een kippestukkie varen is en ik er geen trek in heb om daar een halve dag plus de nacht aan een steigertje te liggen niksen, heb ik voor Stellendam gekozen. Als het even wil kunnen we daar vanavond om een uur of acht, net voor de haven, een mooring oppikken. Ik heb er zin in, na dagen van kleine stukjes heen en weer wippen op de Grevelingen, wordt het hoog tijd dat we weer eens wat mijlen maken.

Bij de sluis in Bru is het stinkend druk en wanneer we eindelijk er in liggen is de kolk een groot eiland van kris kras door elkaar liggende bootjes. De laatste boot die er in kruipt, is een groot motorjoekel - een huurbak -, met een zenuwachtige Duitser aan het wiel. SB achter heeft hij een touwtje op de sluismuur vast maar omdat hij te lang is steekt zijn neus nog een meter bij ons langszij. Om onze achter-preekstoel te beschermen tegen zijn overhangende boeg, hou ik hem met de hand wat af. Helaas is dat stuk onbenul aan het wiel steeds met zijn boegschroef bezig om de kop weer naar mij toe te brengen. Na twee keer vriendelijk te hebben gezegd dat hij dat niet doen moet maar hij toch die verdomde knikkerbak weer laat ratelen en ik mijn volle gewicht nodig heb om dat kreng af te houden, is mijn geduld op. In mijn beste Duits roep ik: ‘Als je nu niet met je gore poten van dat verdomde knuppeltje afblijft, kom ik even bij je, om het hoogst persoonlijk in je ongewassen reet te douwen!’ Hoera, nu is de boodschap wel goed overgekomen, hij staat alleen nog maar het, nu nutteloze, stuurwiel heen en weer te draaien. Marjanne zegt: ‘Nou já, dat zég je toch niet zo!’ ‘Hoe bedoel je schat, had ik de naamvallen fout?’

11:17 Uit de Grevelingensluis, op naar de Krammersluis! Om 12:45 laten we ook deze achter ons. Om 13:15 in de Geul tussen de Krammersche Slikken en de Noordplaat lopen we een bekende op. ‘Martje pak jij hem even?’ Snel wip ik naar binnen, haal twee verse batterijen uit de lader en verwissel ze voor de zo goed als lege in mijn camera.

‘Kijk Martje, dat is dat geinige kottertje van die Duitser die ook aan de Stampersplaat lag.’ Die man vaart in zijn eentje al zolang in Nederland rond, dat hij intussen een behoorlijk stukje Hollands spreekt. Bovendien is het een aardige peer met - en dat is wel heel bijzonder -, een bijna Engels gevoel voor humor. Wanneer we elkaar dwars hebben, roepen en zwaaien we even naar elkaar, dan neem ik nog een foto van dat eigenwijze scheepje en stoom verder richting Volkeraksluizen.

Om 15:15 hebben we ook de Volkeraksluizen gehad en kachelen BB uit onder de brug, door het Haringvliet op. We pakken Tiengemeten aan de noordkant en steken daarna langzamerhand over naar Goeree. We varen voor de haveningang van Middelharnis langs. Binnen ligt nog steeds dat oude blauwe coastertje. Ik neem een er foto van maar betwijfel of het er goed op komt.

We varen onder de Slijkplaat langs richting Stellendam en om 19:03 zet Marjanne een voortrosje op een van de moorings kort voor de haven.

DOG 29,3’


De weersvoorspelling voor morgen is NW 3-4. Hoewel we liever, net als vandaag, een zuidwestelijk windje krijgen, wordt het morgen best lekker weer om op zee te zitten.


Ma.02 – 08 -,10. Bew. SW 2-3

Wanneer we om 06:00 opstaan, zit de wind nog steeds niet in de voorspelde Noordwest hoek. Als dat nog een uurtje of tien zo blijft, zeilen wij, ijs en weder dienende, in een ruk naar IJmuiden. Terwijl ik de koffie beetje voor beetje opgiet, bakt Marjanne een flinke tortilla van; stukjes aardappel, zes eieren, tomaat, bacon, knoflook, wat zout, veel peper en als garnering wat verse bieslook. ‘Want een stevige bodem in de maag werkt stukken beter dan een pilletje tegen zeeziekte.’ Vanuit het oosten, waarschijnlijk uit Hellevoetsluis vandaan, komen twee paaljachten aanzetten. Ze stevenen recht op Stellendam af. ‘Martje, als die gasten net voor ons geschut worden duurt het weer een tijdje voor wij weer aan de beurt zijn, ik ga nú varen.’ Terwijl Chef-kok Marjanne verder gaat in de kombuis, start ik de motor en gooi het trosje op de boei los. Wanneer ik de neus naar het westen draai, lopen de twee paaltjes ons op volle kracht voorbij. Iets bezadigder - de motor is nog niet warm – volgt “Zeebeest” ze naar de haveningang. Via de marifoon hoor ik ze de sluis oproepen. Als antwoord krijgen ze de boodschap ‘De sluis wordt klaar gemaakt.’ Wanneer de deuren open gaan en de lichten op groen springen, komt er ook nog een viskotter uit de binnenhaven, duikt voor de andere twee langs de sluis in en meert af over BB. Omdat er ruimte genoeg is voor een hele vloot, wacht ik niet op de anderen maar schiet naar voren en leg aan over SB. Een van de twee paaltjes meert achter ons af maar de ander ligt, ondanks de grote lengte vrije muur, een beetje te klooien en komt dan door meer geluk dan wijsheid bij ons langszij. Wij pakken hun touwtjes aan, daarna weidt ik me serieus aan de tortilla. Tussendoor raakt Marjanne aan de babbel met de buurvrouw. De twee schepen gaan naar Scheveningen. Wanneer Marjanne zegt dat wij naar IJmuiden willen, wordt er even zuinig gekeken. ‘Is dat niet een beetje ver voor een dag?’ zegt de buurvrouw en kijkt intussen met een scheve blik - nog net zonder te huiveren - naar de zware maaltijd die ik op dit vroege uur smakelijk naar binnen werk. ‘Welnee, zegt Marjanne die trip hebben wel al een keer of wat gedaan. 07:05 de buitendeuren gaan open en als eerste stoomt de gloednieuwe kotter naar buiten. Ik zet mijn bord even weg, neem een slok zwarte koffie en vaar er achter aan. Buiten de haven stormen de twee paaltjes ons voorbij. Marjanne zegt, terwijl ze de trossen en fenders opbergt: ‘Met die vaart zitten zij al in Scheveningen voor wij bij de Hoek zitten.’ ‘Dat moeten zij weten, ik ben liever een beetje zuinig op mijn gasolie, die rotzooi kost ons, nu we geen rood meer mogen bunkeren, iedere keer een klein vermogen.’

Halverwege het Slijkgat komt ons een kotter tegemoet. Met de kijker kan ik geen korbomen of enig ander vistuig ontdekken, zelfs de meeuwen, die hier altijd iedere vissersboot schreeuwend achtervolgen, ontbreken. Dichterbij gekomen blijkt het te gaan om de “Calvin” die, onder Panamese vlag, dienst doet als wachtschip in de offshore.

08:20 We gaan bij de SG 6 de boeienroute uit, sturen Noord, op de W kardinaal Hinder. Zeilen bij en motor af! De wind is iets toegenomen maar zit nog steeds niet in de voorspelde NW hoek. 09:00 Hinder lt. bo dwars. Wind WSW 3-4. Zetten koers op de W kard. MV, want daar begint het zebrapad voor jachies die de Maasmond willen oversteken. 09:35 MV dwars, melden ons op VHF kanaal 3. Het blijkt rustig te zijn, we mogen koers en vaart behouden. Zoals gewoonlijk staat er hier weer een rommelig zeetje. Een Pilot tender komt naar buiten en stuift richting Eurogeul.

09:58 We zitten nu halverwege het zebrapad en kijken recht de Nieuwe Waterweg in.

Op dat moment zegt Marjanne: ’Als we nu eens niet naar IJmuiden zouden gaan maar naar Oudeschild op Texel, hoeveel mijl is dat dan verder?’ ‘Oei, daar vraag je me wat, ik zal straks na de oversteek wel even kijken maar ruwweg zal dat iets van vijfendertig extra mijltjes zijn, dus dat wordt nachtwerk.’ Ze kijkt me met haar “lieve overhaal blik” aan. ‘zullen we?’ ‘Ik weet niet, eerst maar eens zien hoe het uitkomt met het tij, ik voel er geen donder voor om op Marsdiep en Texelstroom tegen de vliegende eb in te kachelen.’ Marjanne duik meteen in de kaartenlade om de stroomatlassen en getijdentabel op te snorren. Nog voor we aan het end van het zebrapad, bij de Indusbank N zijn, heeft ze al uitgedokterd dat we straks een vol tij meekrijgen. ‘Tot Oudeschild aan toe!’ Ongeduldig wacht ze tot ik het gecontroleerd heb. ‘Het klopt, we kunnen een vol tij meepakken maar evenzogoed kan het, afhankelijk van wat de wind doet, iets van een uur of een vannacht worden voor we vastliggen Goed, het wordt dus Texel maar ik ga morgenochtend niet mee op de fiets naar Den Burg, na zo’n wereldreis moet ik zeker tot tegen de middag naar het lek luisteren.’

Ik zet een nieuw koersje uit. ‘Kijk, een mooi recht lijntje naar een punt op een twee mijl west van Uiterton Schulpengat, zo vermijden we de langere weg langs de holle rug van de Hollandse kust en pakken tegelijk wat meer hoogte zodat, wanneer de wind gaat doen wat de geleerden voorspeld hebben, we het toch nog bezeild hebben.’

Tegen half elf worden we opgelopen door de Yerseke 56, een mosselboer.

Wanneer hij ons dwars heeft, zwaait de man in het stuurhuis vrolijk naar ons. Terwijl ik terugzwaai zeg ik, quasi argwanend: ‘Hij is me net een beetje te enthousiast, het is zeker weer een van je vele aanbidders, pas maar op Deerne het loopt nog eens slecht met je af.’ Marjanne die - net als de meeste vrouwen - manlijke jalousie als een compliment aanvaardt, glimlacht geheimzinnig en geeft me een zoen recht voor de boeg. ‘Wees maar niet bang jochie hij is lang niet zo knap als jij.’ ‘Ahá, dus je kent hem tóch!’

Om twaalf uur zit de wind met 3-4 bft. in de NW hoek. Terwijl “Zeebeest”, nu een stuk hoger aan de wind, gestuurd door de autopilot, gestaag door hobbelt, doen wij een boterhammetje met een bak leut. In het ankergebied ten NW van Scheveningen liggen nog steeds de twee “zelfzinkers” van Dockwise voor anker.

16:35 Kruisen de IJ-geul nabij de Y11, een goeie tien mijl uit de kust. In het ankergebied, dat we aan SB houden, liggen tweeëntwintig tankers te wachten.

De meesten zijn leeg

Vooruit, op een graad of vijf over SB, staat een woud van witte bomen in zee.

Het is het nieuwe windmolenpark voor de kust bij Egmond.

Dat die krengen ontiegelijk groot zijn, blijkt wel uit het feit dat het een eeuwigheid duurt voor we - pas om 18:30 - zo dichtbij zijn gekomen, dat we nu ook de details kunnen onderscheiden. Die gele kolom waarmee ze op de zeebodem staan alleen al, die steekt minstens drie misschien wel vier keer zo ver boven water uit als de mast van “Zeebeest” tel daar dan ook nog eens de bovenkolom en de wieken bij op. Dan kom je al gouw aan een getal waarmee je iemand, die nog niet op de zaterdag editie van de Telegraaf durft te staan, de stuipen op het lijf jaagt.

20:05 Een supplier steekt schuin voor ons over. Aan zijn koers te zien gaat hij straks tussen het windmolenpark en de kust door naar IJmuiden.

Het is de Rig Expres van Vroon.

20:30 Nog een uurtje te gaan naar de uiterton van het Schulpengat. Ik zet de radar bij en krijg meteen al het Racon signaal op het scherm. Het wordt tijd om wat af te vallen en regelrecht naar de boei te varen. Het opgeven van de gewonnen hoogte, vertaald zich meteen in meer snelheid. Ook de stroom langs de kust geeft ons een duwtje in de rug.
Marjanne zegt: ’Is het een beetje te doen? Het Marsdiep in het donker aanlopen bedoel ik.’ ‘Moeilijk? Welnee, ze hebben het daar zo fool-proof bebakend, dat zelfs die kneusjes van de marine er niet kunnen verdwalen, wij mannen van de Christelijke Nederlandsche Koopvaardij hebben dat niet nodig. Wij varen, gewapend met niet meer dan ons zeemansinstinct en een fles rum, zelfs geblinddoekt nog veilig naar binnen.’

21:31 SG dwars. Voorbij de Bollen van Kijkduin gaat de boeien route zo dicht langs de kust dat je, zelfs nu het pikkedonker is, de witte koppen van de branding ziet oplichten. Met een zeer comfortabel stuk stroom in de kont, vliegen we over het Marsdiep en de Texelstroom, zodat we om 23:33, bijna anderhalf uur eerder dan ik vanmorgen nog dacht, afmeren in Oudeschild.

Ik ben benieuwd hoeveel mijltjes we over de grond gemaakt hebben. Ik buig me over het laptopje. DOG 89,7’. ‘Martje, voor en achter!’ Ze kijkt me stomverbaasd aan. ‘Wáát, wil je nú nog gaan varen?’ ‘Ja zeker schat, ik wil nog even een rondje door de haven doen.’ Ze kijkt me nu aan met een blik van ’Zal ik de die aardige mannen met hun witte jassen en een modieus dwangbuisje nú bellen, of wacht ik nog even?’ ‘Lieve jongen, ben jíj effe niet lekker in je blouse, heb je soms een middernachtelijke zonnesteek opgelopen?’ ‘Nee schat, dat niet, ik wil alleen maar even de negentig mijl volmaken.’


Albert.

het doet weer zeer goed!

das weer lekker wakker worden met z,on verhaal

Met recht een goed begin van de dag!

En tevens erg goed om te zien dat er nog niet onderstaat einde.

Dus vol verwachting ......

Mooi verslag, alsof je het zelf beleefd!

Mmmm, dank je, in mijn fantasie ben ik verstekeling

Was het alvast maar weer zomer; Dit verhaal is weer een mooi begin. Dank je wel Albert en natuurlijk Marianne die voor al die inspiratie zorgt

Ik lees nu pas voor het eerst je topic, en ik moet zeggen dat het wel erg vermakelijk is. Ik ga het zeker verder volgen!

Groeten,
Reinier

gelukkig ben je nog niet thuis!

Allemaal hartelijk dank voor jullie mooie woorden.
@Roel, je bent, al dan niet als verstekeling, altijd welkom aan boord.





“Zeebeest” doet een rondje NL.
16.


Di. 03 - 08 -,10.


De keer is Marjanne als eerste op. ‘Kom eruit luiwammes het is bijna acht uur, de koffie is klaar en de ontbijttafel is gedekt.’ Op dat moment begint de fluitketel te gillen. ‘Aha, leugenachtig vrouwspersoon dat je bent, val jij even grof door de mand? Maar ik heb je door, jij kunt bijna niet wachten, om met een noodgang naar Den Burg fietsen en daar op mijn kosten de middenstand blij te maken. Nou je kan me wat, er wordt vandaag niet gewinkeld! Hier in Oudeschild is ook een supermarktje haal je verse stores daar maar.’ Ondertussen ben ik mijn kooi uit gekropen en rek me even lekker uit. Marjanne zegt, terwijl ze een scheut heet water in het filter schenkt: ‘Maar lieverd, jij hoeft helemaal niet mee te fietsen, ik ken de weg en de spraak, ik red het wel in mijn uppie.’ ‘Ik hoef niet mee? Dat verandert de zaak, maak er maar een leuk dagje Den Burg van, ik red me wel.’ Na het ontbijt zet ik haar fietsje op de steiger. ‘Veel plezier schat en neem een apie voor me mee.’ ‘Mag het ook iets lekkers zijn?’ ‘Een gebráden apie bedoel je? Ach, waarom niet, ik probeer altijd graag iets nieuws.’

Eerst maar de ontbijtspulletjes afwassen. Zo dat was dat, nu de theedoek met een paar knijpers aan het achterstag en nog even zoetwater laden. Zal ik nog een ander karweitje zoeken of ga ik met een boek en een mok koffie in het zonnetje zitten? De theedoek hangt slap naar beneden. De windmeter van de haven geeft SW 2 bft. aan. Dat is dan zeker daarboven ergens, want hier beneden staat amper een zuchtje. Het is nog geen half tien en nu is het al blote basten weer. Nee, ik zoek geen karweitje maar een boek. Eens kijken. Edward E. Leslie. “Gedoemde reizen, dolende zielen” “Ware verhalen van schipbreukelingen en andere overlevenden” Ja, dat lijkt me wel wat, liggend in een veilige haven met een warm zonnetje op mijn rug, te lezen over de pech van anderen. Mijn ouwe bootsman, die er geen been in zag om twee spreekwoorden of gezegdes aan elkaar te plakken, zou zeggen: ’Geen groter vermaak dan leedvermaak en geen mooiere baan dan een glijbaan, proost!’

De verhalen spelen zich, voor een deel, af in de oude zeiltijd. In hoofdstuk zeven gaat het o.a. over het recht om, als een ploegje mannen zit te verhongeren na een schipbreuk, een door het lot aan te wijzen mede schipbreukeling de hersen in te slaan en op te vreten. Een prachtig over dit onderwerp gaand gedicht van Sir William S Gilbert - maar liefst vierentachtig regels lang -, genaamd, The yarn of the Nancy Bell, begint zo;

’T was on the shores that round our coast
From Deal to Ramsgate span,
That I found alone on a piece of stone
An elderly naval man.

His hair was weedy, his beard was long,
And weedy and long was he,
And I heard this wight on the shore recite
In a singular minor key.

‘Oh, I am a cook and a captain bold,
And the mate of the Nancy brig,
And a bo’sun tight, and a midshipmite,
And the crew of the captains gig.’

De oude man vertelt het verhaal van een schipbreuk en hoe de een na de ander – te beginnen met de kapitein -, door het lot aangewezen, in de kookpot verdwijnt. Op het laatst, wanneer behalve de kok - die uit hoofde van zijn vak natuurlijk niet mee hoeft te loten - nog maar een man over is, gaat het gedicht verder met de uitleg van Tom de kok waarom toch echt de ánder zich op moet offeren.

Says he, “Dear James, to murder me
Were a foolish thing to do,
For don’t you see that you can’t cook me,
While I can - and will – cook you!”

So he boils the water, and takes the salt
And the pepper in potions true
( Which he never forgot), and a some shopped shallot,
And some sage and parsley too.

“Come here,” says he, with a proper pride,
Which his smiling features tell,
“ ‘T will soothing be if I let you see,
How extremely nice you’ll smell.”

And he stirred round and round and round,
And he sniffed at the foaming froth;
When I ups with his heels, and smothers his squeals
In the scum of the boiling broth.

‘And I eat the cook in a week or less,
And – as I eating be
The last of his chops, why, I Almost drops,
For a vessel in sight I see!’

……………………

‘And I never grieve, and I never smile,
And I never larf nor play,
But I sit and croak, and a single joke
I have – which is to say:

‘Oh, I am a cook and a captain bold,
And the mate of the Nancy brig.
And a Bo’sun tight, and a midshipmite,
And the crew of the captains gig!’

Terwijl ik zit na te genieten van dit schone vers, hoor ik achter me. ‘Hee, lieve duffeling van me, zou je niet eens wat aanpakken?’ Ongemerkt is Marjanne, met fiets en al, bij de boot belandt en steekt me een plastic tasje toe. ‘Hier, stop maar meteen in de koeling, één kilo heerlijk mals Texels lamsvlees.’ ‘Wat, alleen maar lam? Geen Captains-chops?’ of Bo’suns-steaks. Voor de tweede keer binnen een etmaal krijg ik de “witte jassen met dwangbuis blik” van mijn liefhebbende echtgenote. Ze zegt: ’Ik zal het dak van de kuiptent voor je opzetten, ik denk dat het, met een beetje schaduw en een groot glas ijsthee, wel weer over gaat.’

Het is al hoog en breed lunchtijd, dus komen er verse broodjes, opsnit en drinken op tafel. Na het eten, met een witte karnemelksnor op haar bovenlip, zegt Marjanne: ‘Vind je het erg als ik weer weg ga? Ik wou nog even naar de Zelfpluktuin,’ ‘Welnee, ga jij maar lekker fietsen, ik blijf lekker met mijn boek in de kuip zitten en als de hitte me dreigt te overmannen, zoek ik wel verkoeling in een ijskoud pilsje, of twee.’ Over haar karnemelksnor zwijg ik, daar komt ze wel achter wanneer mensen haar beginnen aan te staren. Ja, ik weet het, dit is niet helemaal zoals een liefhebbend echtgenoot zich behoort te gedragen maar toch, van die “witte jassen met dwangbuis blikken” van haar, word ik altijd weer een tikje onzeker, dus een milde vorm van genoegdoening is, dacht ik, hier wel op zijn plaats.

Marjanne heeft het nodige zelfplukfruit en wat potten jam aan boord gebracht en is weer vertrokken om nóg een keer naar Den Burg te fietsen. Het is al achter in de middag, wanneer ik opkijkend uit mijn boek, een knalrode kits zie komen aanvaren. Het is een zwaar stalen schip, onder de vlag van onze zuiderburen. Verrek wat doet die idioot nu? Hij pakt het kardinaal E boeitje aan de verkeerde kant. Met een flink gangetje kachelt hij dwars op de uitloop van de betonnen trailerhelling, zijn neus schuift omhoog en vast ligt hij. Volle kracht achteruit helpt geen zier, de “Equinoxe” ligt zo vast als een huis. Binnen tien minuten komt de “Francine Kroesen”, een RIB van de KNRM aanzetten. Ook die krijgt er, met voorzichtig proberen, geen beweging in. Wat nu? Het is vallend water en pas vanavond laat staat er weer genoeg water om vlot te komen. Twee man van de KNRM stappen over op de “Equinoxe” en brengen trossen uit naar een paar palen rondom en hijsen ze aan boord strak boven in de mast. Dat zit wel goed, het Rode gevaar zal nu niet omlazeren wanneer het water verder valt en ze op haar kiel komt te staan. Wacht, even de camera erbij halen.

Terwijl ik de ene foto na de andere neem krijgen de twee man die nog in de RIB zitten me in de gaten. De achterste kijkt me aan met een blik van “Huh, wat? Donder op en ga effe iemand anders zieken”, de man aan het wiel kijkt meer van “Ojee, ik ga op de kiek, zit mijn haar goed?’.

Wanneer het schip aan alle kanten vertuit ligt, vertrekken de KNRM mannen maar beloven dat ze vanavond, tegen hoog water, weer terug zullen komen. De twee mannen van het Rode gevaar lenen een bijbootje en gaan de wal op. Het toegestroomde publiek taait, nu de eerste sensatie voorbij is en er voorlopig niets meer te zien valt, gniffelend weer af. Ondertussen zitten de twee dames, stijf rechtop in de kuip van het nu behoorlijk hellend schip, te wachten tot hun mannen weer terugkomen. Met een onechte glimlach op hun gezicht, laten ze de hele jachthaven weten, “Nee hoor, wij voelen ons helemáál niet opgelaten, dit vinden wij héél gewoon!” Mijn oude bootsman – inderdaad, die alweer – zou zeggen: ‘Ja ja, dat is de buitenkant, maar God hoort ze brommen!’

De Dames houden het nog een kwartiertje vol, dan gaan ze toch maar liever uit het zicht zitten. Intussen zie je het water duidelijk zakken.

Marjanne is weer terug met nog meer stores en terwijl zij de kombuis induikt, vouw ik haar fietsje op en berg het weer weg. Na het eten kijk ik nog even bij de “Equinoxe”. Het is wel degelijk een stoere lange-reizenboot, misschien niet snel maar wel een doordouwer en bovendien, gezien de klap waarmee ze de scherpe rand van de betonnen helling raakte en toch geen lek opliep, een degelijk gebouwd schip.

Het is nu bij achten, het water is alweer een stuk gestegen maar ik denk niet dat ze voor donker loskomen.

Inderdaad is het al donker wanneer de KNRM RIB terugkomt en ook de dienstdoende Jachthavenmeesteres met haar kleine RIB bij het jacht gaat liggen. Ook het publiek is zo massaal komen opdagen, dat de drijvende steiger zowat het loodje legt. De tuien naar de palen rondom worden losgemaakt en het Rode gevaar komt steeds rechter te liggen. De motor loopt al, wanneer het inkomend tij de kont langzaam SB uit laat zwaaien. De schipper geeft dead slow achteruit en langzaam, onder applaus van de omstanders, glijdt de “Equinoxe” naar dieper water. Het havenmeesterinnetje loodst het Rode gevaar naar een veiliger ligplaats en de KNRM mannen die, in plaats van al hun pk’s, hun nuchtere verstand hebben gebruikt om het vuiltje te klaren, brengen hun boot naar haar ligplaats. Op de steiger staan weer natuurlijk weer een paar “stuurlui aan de wal”. ‘Nou ík had het wel geweten met al die pk’s van die rubberboot had ik ze er vanmiddag zo afgescheurd.’ Ik wordt een beetje pissig van dat stomme geouwehoer en zeg luid over mijn schouder: ‘Ja zeker, met veel pk’s en weinig verstand, lekker veel schade maken. Hoe dom kun je zijn? Nee, dan die mannen van de KNRM, petje af voor hun beheerst en verstandig handelen. Het is dat ik sinds 1978 donateur van die club ben, anders zou ik het alsnog worden.’ Er wordt hier en daar in het donker gegrinnikt. De betweter houdt zich stil.


Albert

geweldig albert, dat jij dit weer moet meemaken.

Heerlijk begin van het weekend zo

Prachtig verhaal Albert,

maar had je nu echt die ketch op de helling moeten duwen enkel voor een paar foto's ?

Succes en op naar deel 17

Groeten Dyon

Mooi Albert!
En die zuiderburen weten toch steeds in de belangstelling te staan

Albert 45 schreef : Ik zie het zo voor me. Prachtig verteld, weer.

Weer zo'n mooi verhaal. Je haalt ons wel de winter door, maar zo kom je tijd te kort. Schiet je wel op je bent nog niet thuis en het seizoen begint al weer.

Dat je bent gaan lezen... inplaats van echt belangrijk werk te doen zoals naar het lek luisteren. Je moet je echt diep schamen Albert. Al lang met de vut? Wel weer een prachtig verhaal, dank je wel (btw hoe is het afgelopen met die karnemelksnor?).

Hij is weer hilarisch! Hebben de Belgen soms een ander kardinaal stelsel dan wij ofzo? Die boei kun je toch niet missen...

Het viel mij ook al op dat Albert blijkbaar wat aan de boot geklust heeft: er is geen lek meer waar naar geluisterd hoeft te worden...

Reinier

Dank voor jullie waardering.
Postman schreef :
Naar het lek luisteren doe ik, ook onvermeld, tussen de bedrijven door.
In de vut ben ik nooit geweest, daar was ik te onmisbaar voor. Nee, ik mocht vijftig - al dan niet zo werkzame - jaren volmaken en ben er toen uit gesodestuurd, regelrecht de aow in. Wat die karnemelksnor betreft, ik dorst er achteraf niet naar te vragen - ik ben nog veel te jong voor het hiernamaals - en zij zweeg ook in alle talen.

Mooi verhaal weer, Albert. Dat jij zoiets meemaakt.
Die lui zullen niet veel soep op hun bord gehad hebben.

Weer een mooi verhaal Albert, bedankt!

Lekker verhaal.
Hopen dat ze er geen ernstige schade aan overhouden.
Wanneer zijn jullie weer in het friese?

Goeie morgen Geert.

Om te beginnen, nog hartelijk gefeliciteerd met jullie nieuwe boot. Het is werkelijk een pracht exemplaar!

Hoe is het met Guido's been gesteld? Zeg hem maar dat hij geluk heeft gehad er geen ouderwetse piraten chirurgijn naar heeft gekeken, dan had hij nu rondgelopen met een houten poot, een ooglapje en een papegaai op zijn schouder.

We waren gister nog in Friesland. In Workum, even kijken bij de boot van een Noor, die we - Marjanne en ik - misschien van de zomer naar Noorwegen gaan brengen.

We willen, eerdaags, natuurlijk wel heel graag de nieuwe Roomboot uitgebreid van binnen en buiten bekijken, ennuh .. voor een stukje zeilen lopen we ook niet weg.

Gooi maar via pb een datum in de groep. Gaan we haar eens testen met een echte zeebonk aan het stuur.

Spannend een overtocht op een vreemd schip naar Noorwegen!!
Ik neem aan dat het het schip betreft wat op ZF was aangemeld?
Hoe lag ze erbij. Heb je er een goed gevoel bij. Hier geld denk ik letterlijk bij twijfel niet oversteken!! Hoe graag we hier ook al jullie avonturen lezen.

Ja Geert, het gaat idd. om dat scheepje (ca. 9 x 3 x 1.6 m.)
De werfeigenaar had geen sleutel, dus hebben we nog niet binnen kunnen kijken maar eerdaags komt de eigenaar over om, na tewaterlating, alles zeeklaar te maken. Daarna gaan we met zijn allen een dagje varen, via het Suidersoppie naar het Wad en dan, via Harlingen, naar Franeker. Daar blijft de boot liggen tot wij haar - nog steeds misschien - naar Noorwegen brengen. Ja, we hebben er zin in maar ik wil idd. er een goed gevoel bij hebben en aangezien we er iets van drie á vier weken op door willen brengen - we maken er een touristisch tripje via de Oostzee van - moet het binnen geen schimmelgrot zijn.

Wat een zeiltripje met "Roomboot" betreft, onze agenda kent bijna alleen maar blanco bladzijden, dus passen we ons graag aan bij wat jullie goed uitkomt.