Onderwerp: "Zeebeest" doet een rondje NL.

“Zeebeest” doet een rondje NL.
17.


Wo. 04 – 08 -,10

Goeiemorgen vrouw lief, kom uit je vlooienbunker en aanschouw een nieuwe dag. Van onder de deken komt een gemompeld: ‘Wavoorweerissut?’ ‘Het is stralend weer moppie, dus kom er maar snel uit. Langzaam komt ze onder de deken vandaan, gaat op haar knieën zitten en schuift het gordijntje opzij. ‘Bah leugenaar, het regent!’ ‘Dat zei ik toch? Het is, letterlijk, strálend weer.’

Na het ontbijt wil Marjanne toch nog even naar Den Burg fietsen. ‘Goed schat, je moet het zelf weten maar ik ga met dit klere weer echt niet mee.’ ‘Kom op, watje, tussen de buien door is het droog, ga nu gezellig met me mee.’ ‘Nee dank je, ik ben als de dood dat ik smelt. Met een schuine blik naar de donkere wolken die voorbij jagen zeg ik: ‘Geniet er van, maar zorg wel dat je voor de middag weer aan boord bent, ik wil het tij niet missen.’

Om kwart voor twaalf, terwijl Marjanne haar zeiknatte kleren verwisseld voor iets droogs, vouw ik haar fietsje op, stop het in de tas en schuif het onder de kajuittafel. ‘Kom op luivrouwmens, het is voor en achter! We gaan langzamerhand eens op huis aan!’

Om 12:10 varen we langs het kardinale boeitje dat de “Equinoxe” gister aan de verkeerde kant nam. ‘Hé, jochie, zet je ons niet op die trailerhelling?’ ‘Niks aan de hand moppie, we houden hem royaal aan stuurboord.’

Buiten de haven is het een mistroostig zooitje. Laaghangende regenwolken die achter elkaar aanjagen brengen het zicht, zo van een mijl of vijf, terug naar nog geen tweehonderd meter. De wind, die in de zuidwesthoek zit met 2-3 bft, schiet af en toe uit naar een dikke zes. De radar, die in de haven al “warm” gedraaid is, laat duidelijk zien waar de buien zitten. We naderen de west-kardinaal T 11 – GVS 2. Voor ons uit, waar we net nog Den Helder aan de overkant van het Marsdiep, haarscherp zagen liggen, trekt een felle dikke regenbui de overgordijnen dicht en meteen zwelt de wind aan tot 7 bft. Ondanks dat we alleen op de motor varen maken we een graad of twintig slagzij. Buiten kijken we geen dertig meter weg en ook de radar kan, ondanks driftig draaien aan de rainclutter onderdrukker, er geen chocola van maken. De kotter die nog geen driekwart mijl van ons af op tegenkoers lag is, net als de dikke dredger die van oost naar west het Marsdiep volgt, niet meer te zien. De enige, niet al te scherpe echo, komt va de T11 – GVS 2, waar we nu vlak bij zitten. Ik zet het motorhandel in zijn vrij. Wind en stroom trekken en duwen tegen elkaar in, zodat we bijna op de zelfde plek blijven liggen. Hoelang we zo liggen te steken? Geen idee, alles tussen vijf minuten en een kwartier denk ik. Dan komt de kotter, haarscherp, op het scherm, hij is ons al bijna voorbij. ‘Kijk Martje daar zit die kotter als je goed kijkt zie je dat het de TX 98 is.’ Marjanne buigt zich naar het scherm maar komt meteen weer overeind. ‘Ach, idioot die je bent, ik trap er nog bijna in ook.’ De dikke bui verdwijnt achter ons en wij overbruggen de laatste mijl naar Den helder. Voordat we de haven binnenvaren melden we ons netjes per marifoon. ‘Geen bijzonderheden’ ‘Dank u.’

Binnen zien we aan SB, in de Marine Jachtclub, behalve de nodige jachten ook een paar boten van de KNRM.

Verder is het hier, zowel in de lucht als op het water, maar een grauw zooitje.

‘Moet je zien, wat dat gebakkie buitenboord heeft hangen. Zou dat zijn callsign zijn? Hoe zou dat gaan wanneer hij zich meldt bij De Hoek? Ik zie het al helemaal voor me. “Maasmond, de A 875!’ ‘Ja goede morgen meneer, dit is de A 875, calsign, India Yankee Yankee Yankee Yankee Yankee Yankee Yankee India.” Een tikkie omslachtig, niet?’

Marjanne werpt me weer haar “Witte jassen, dwangbuis.” blik toe, dus hou ik me even koest.

‘Albert, wat is dat voor een schip?’ ‘Wat, die daar? Dat is het visbootje van de Schout bij nacht, overdag is hij vrij, dan gaat ie graag wat hengelen.’

‘Ja, heel leuk maar wat is het voor een schip?’ ‘Martje lief, ik ken dat gebakkie niet maar ik denk dat dit het nieuwe opnemingsvaartuig van de Hydrografische Dienst van de marine is. Je weet wel dat zijn die lui die je eerst aan de grond laten lopen en daarna een BAZ uitgeven om je voor een verzandde geul te waarschuwen.’

De lucht begint te breken en de zon laat zich af en toe zien. Ik laat het stuurwiel voor wat het is en ga lekker buiten met de helmstok sturen. Verderop liggen wat suppliers.

'Wat zijn die dingen veranderd. Het zijn allang niet meer een soort zeeslepers met een afgehakte laag op het water liggende kont. Nee het zijn behoorlijk grote bakbeesten geworden die het, qua laadvermogen, tegen een flinke coaster kunnen opnemen. Kijk maar eens naar dat Noorse gebakkie, de “Skandi Texel” uit Bergen.’

14:10 Voor de Koopvaarders Schutsluis.
14:40 De sluis uit en het Noord-Hollandschkanaal op.

Het N H K, zeker het kanaalpand boven Alkmaar, is een lang saai stuk water, dat je alleen maar pakt om snel ergens te komen en waar je, met de autoweg vlak naast je, zeker niet gaat varen voor het landschappelijke schoon. Met de blik op oneindig en het verstand nog net niet op nul, kachelen we naar Alkmaar. Na de Texelsebrug vraag ik: ‘Zullen we hier overnachten? Dan kan je morgenochtend nog even winkelen.’ ‘Nee, ik ga liever nog een stukje door naar het Alkmaardermeer.’ ‘Wat??? Niet winkelen! Ben je van je geloof gevallen?’

Op het stuk voor de Leegwaterbrug is altijd wel wat te zien. Neem nu de Johanna Hendrika. Boven de waterlijn ziet het er best leuk uit maar als ik die scherpe kimmen zie, twijfel ik toch een tikkie aan haar zeewaardige eigenschappen.

Ook die kont, zeker met een achterin lopend zeetje zou ik daar niet graag in de achterste hut pitten, dan krijgt je al gauw het gevoel dat er een paar grote kerels met voorhamers onder het vlak staan te beuken. Maar toch, je kan van deze dame zeggen wat je wil maar ze heeft wel karakter.

Het voet/fiets veer heeft, wanneer het geen dienst doet, hier een ligplaats. Het jachtje met de oranje opbouw lijkt me iets van een ferrocement zelfbouwsel, de kleur buiten beschouwing gelaten, best een leuk ding. Het geval dáárachter, lijkt me een houten ondiep-watermijnenveger geweest te zijn.

19:50 Door de Leegwaterbrug. Als het even wil liggen we over een uurtje vast bij De Woude. Tussen de bedrijven door, heeft Marjanne een grandioze nasigoreng gemaakt en nu zit ik, met mijn bord op schoot, én te sturen én heerlijk te eten. Zo, wie durft er nu nog te beweren dat wij mannen - de heren der schepping dus -, geen twee dingen tegelijk kunnen, nou?

Om 20:55 meren we af aan de steiger van De Woude, bij het Alkmaardermeer. Onderweg heeft Marjanne in haar eentje de afwas moeten doen. Wanneer ik mijn medeleven betuig en zeg dat ik haar graag had geholpen maar jammer genoeg op mijn comfortabele stuurstoel moest blijven zitten om ons - en vooral haar - op het rechte pad te houden, zie ik haar blikken in het rond gaan, opzoek naar een voorwerp waarmee ze mijn uiterlijk blijvend geschikt kan maken voor de rol van Quasimodo in “De Klokkenluider van de Notre Dame”. Nu heb ik nooit veel gezien in een toneel of filmcarrière, dus bied ik snel aan om een pot koffie te zetten. Nog even blijft haar blik hangen op de lade met keukengerei, dan knikt ze genadig en stapt opzij om me bij de fluitketel te laten.

Terwijl ik de koffie opgiet, zet Marjanne de kuiptent. Na het eerste bakkie pleur, stap ik even de steiger op om wat foto’s te nemen.

Na de tweede bak trek ik een wijntje open en gaan we, naast elkaar, met ons glas op het kajuit dak zitten genieten van de kleuren van de ondergaande zon.


Do. 04 – 08 -,10


We staan om zeven uur op. Marjanne vraagt of ik ook een gebakken eitje bij het ontbijt wil. ‘Ja graag schat maar niet op een boterham doe die van mij maar op een bord nasi.’ ‘Bah, warm eten als ontbijt, je bent al net zo erg als je dochter, op dat gebied hebben jullie elkaar wel gevonden. Maar goed, beter zo dan weggooien.’

Volgens de weerberichten, wordt het vandaag net zo’n dag als gister: ‘Wisselend bewolkt met zo nu en dan een bui. Wind, west 3-4.’

Na het ontbijt maken we “Zeebeest” klaar voor sluipvaart. Om 08:45, na een derde bakkie leut, vertrekken we met gestreken mast van De Woude.

Nog acht mijltjes varen, dan zijn we weer thuis. Intussen maken we alweer druk plannen voor een nazomer tocht, want Marjanne wil, voor de winterstop, nog een rijtje wadden-eilanden bezoeken. Zo onder het praten door, zijn we al vlug ter hoogte van Spijkerboor beland.

‘Kijk Martje, hier voer vroeger een kabelpont, die met een houtenklos, door de veerman naar de overkant werd getrokken. Het was een oeroud ijzeren ponton, met twee oprijkleppen en een ruw houten dek van dikke naast elkaar liggende baddings. Op zekere dag zo - eind jaren zestig, begin jaren zeventig -, komt er een iets te grote en ook een ietsje te zwaar beladen vrachtwagen de pont op rijden en parkeert een ietsepietsie te veel uit het midden. Door dat de pont door al dat gewicht behoorlijk inzinkt, ligt de klep zwaar op de wal te steunen en houd daarmee de al wat slagzij makende pont nog een beetje in evenwicht. Dat verandert wanneer de veerman - die in zijn eentje de pont niet van de wal krijgt -, geholpen door de chauffeur, zwaar aan het blok scheurt. De klep schuift van de kant, de pont begin zwaar over te hellen en een kant van het dek schept water. De niet aaneensluitende baddings laten het water vrijelijk het ponton in stromen. Ondanks verwoede pogingen van de schijtensbenauwde opvarenden, die zich het apelazarus trekken om de overkant te halen, zinkt de pont met vrachtwagen en al midden in de vaargeul. De veerman en de chauffeur, die gelukkig allebei kunnen zwemmen, komen een paar minuten later, zeiknat en rillend van de kou, het Herenhuis binnen stappen. Kijk dat is die oude herberg daar.’

‘Nadat de oude pont met een drijvende bok is gelicht, gaat deze regelrecht naar “de scheermesjes fabriek” er komt er nooit meer een ander voor in de plaats. Hoewel, er vaart tegenwoordig in de zomermaanden een voet/fietspontje heen en weer.’ ‘Hoe ik dat weet? Destijds, toen ik pas op de sluis werkte, hoorde ik dit verhaal van mijn oude collega Meindert. Hij was, voor hij op de sluis kwam, de veerman van Spijkerboor.‘

We naderen Purmerend. Na de zeven meter hoge betonnen brug, zie we het kanaal SB uit gaan naar de sluis. Wij blijven rechtdoor varen naar de Beemsterbrug. Na de brug gaan we SB uit, de Where in, langs het Molenplantsoen. Daar zie ik een oude bekende, nou ja een bekende, meer een bekende boot. Kijk Martje, dat is dat ex parlevinkertje, waar die snob destijds over kwam klagen. Dat verhaal heb ik toen al eens op het forum gezet maar straks, nu met een foto erbij, kan het geen kwaad om het er nog eens op te zetten.’

Claxonnate

Een paar honderd meter beneden Sluis Purmerend, stond destijds de katholieke jongensschool.
Die hebben ze een paar jaar terug afgebroken en er een parkeergarage, met aan de waterkant zeer dure luxeappartementen, neergezet. Zo iets aparts moet natuurlijk ook een aparte naam hebben, dus kwam er een wijsneus met ”Claxonnate” aanzetten. In plaats van die vent op te sluiten in een isoleercel, hebben ze (en hier zakt m’n broek af) die naam op de gevel geplakt. Die appartementen zijn nog maar net verkocht, komt me daar een “heer” op de sluis, die met een bekakt accent tegen mij zegt:’ Zeg sluiswachter, luister es kaerel, ik woon daar in de Claxonnate.’ Hier wacht hij even, om mij in de gelegenheid te stellen van mijn bewondering blijk te geven, maar dat spelletje ken ik al van sommige patsers met dure jachten, dus blijf ik hem aankijken met een blik van “ja en?” ‘Nu ligt me daar een boot voor de Claxonnate en die vent verdomt het om weg te gaan, dus ga jij daar es even naar toe en laat hem opkrassen.’ Nu laat ik me niet door de eerste de beste opgeblazen kikker als loopjongen gebruiken, dus vraag ik fijntjes of hij niet beseft, dat als je aan een vaarweg gaat wonen, je het risico loopt om zo nu en dan een bootje te zien. Meneer heeft door, dat hij enige tegenwerking kan verwachten en begint al een beetje rood aan te lopen. ‘Ja maar dit is een héél lelijke boot en die wil ik daar niét hebben!’

Het bootje in kwestie is een ex-parlevinker met zon bol koppie, netjes in de verf, donker blauwe romp, witte opbouw en hier en daar een deuk.

‘Aha, als ik het goed begrijp heeft u liever zo’n hoge Tupperware zeepdoos met flying-bridge voor uw neus? Dat kan ik eventueel wel voor u regelen.’ Hij wordt nog een stukje rooier en zegt dat het daar geen officiële ligplaats is, dus moet die boot weg! Ik laat hem weten dat ik als sluismeester boven de borden sta en dat die boot van mij hoogst persoonlijk toestemming heeft gekregen om daar te liggen en ik beslist niet van plan ben om hem weg te sturen. Dat die toestemming nog geen tien seconden oud is zeg ik er maar niet bij, hij mocht eens een hartaanval krijgen.
Meneer sputtert “met consumptie”:’ Maar ik heb overlast van dat ding, ik ga me beklagen bij je baas.’ ‘Dat kan meneer, op dit kaartje staan adres, telefoon en E-mail adres van het kantoor, alstublieft, nog een prettige avond.’ En ik wijs dwingend naar de deur.

Drie kwartier later komen er twee agenten bij me boven. Meneer heeft het bureau gebeld en geklaagd dat er bovenop die boot twee butagasflessen staan en dat is héél gevaarlijk. Ik laat ze weten dat volgens het BPR (Binnenvaart Politie Reglement) het juist verboden is om gasflessen binnen te zetten en deze daar, goed geventileerd, dus veilig staan en ik die boot niet weg stuur. Ze halen hun schouders op, zeggen dat ze meneer nog even gaan kalmeren en verdwijnen.


Ach ja, het was altijd prettig werken op de sluis maar nu ik alweer een half jaar met pensioen ben, snap ik niet waar ik ooit de tijd voor een werkgever vandaan haalde.

We varen door en meren af langszij de ark, we zijn weer thuis.

Eerst de vuile was maar uitladen. En terwijl Marjanne de eerste draai in de wasmachine propt, plug ik de walstroom in, zodat de koeling bij kan blijven staan, want hoe dan ook, we gaan al heel gauw wéér op reis.

Albert

Een mooi eind van een mooi verhaal, op naar seizoen 2011

Blij dat het nieuwe seizoen weer begint. Dank je wel voor je verhalen Albert, op naar de volgende?

Het is morgen prachtig weer... tijd om te vertrekken

Diepe bewondering voor je vertelstijl en je gevoel voor timing. Iets zegt me dat we dit jaar weer totaal nieuwe verhalen krijgen van dit prachtige duo...

Laten we hopen dat er inderdaad komende seizoen weer zo`n vracht aan mooie verhalen komt.

Hij was weer leuk, Albert!

Reinier

Ja bedankt Albert en Marjanne voor alle verhalen.

Marjanne en Albert, bedankt voor jullie leuke en opmerkzame verhalen.
Het nieuwe seizoen is begonnen. Het 'Grote Genieten' kan weer beginnen.

wat een prachtig verhaal weer!

Als ik nu beloof om ook de laatste hoofdstukken in de PDF te gieten, beloof jij dan vooral door te gaan met schrijven?

Marcel

Allemaal bedankt voor jullie vriendelijke reacties.

@Marcel, ga lekker je gang, helaas heb ik voorlopig geen tijd om te schrijven, we moeten hoognodig eerst weer weer wat nieuwe avonturen beleven.

Voorlopig staat op ons programma; Wat rondscharrelen op Suidersoppie en Waddenzee, de Pinkstertrip naar Lowestoft en een jachtje terugbrengen naar Noorwegen (De eigenaar heeft ons de vliegtickets, Bergen - Kopenhagen - Amsterdam, al doen toekomen). Verder is de agenda nog blanco maar we gaan nieuwe uitdagingen niet uit de weg, al is het maar een rondje ringvaart met "Loodje".

Ships, jullie zijn thuis

Leuk die bekende plaatsjes op het einde en met een nieuwe seizoen in het verschiet hoop ik dat de inkt niet snel opdroogt!