Inmiddels ben ik op de helft van mijn droomreis en dus de hoogste tijd om daar eens een paar A4’tjes aan te wijden.
Allereerst even iets over mezelf.
Tot 4 jaar geleden wist ik echt absoluut niets van boten af, en al helemaal niet van zeilen. Toen ik echter op vakantie aan de Cote d’Azur (redelijk in de buurt, want ik woon zo’n 60 km ten noorden van Marseille ) al die bootjes zag varen, raakte ik geïnteresseerd. Struinend langs de jachthavens vroeg ik me af hoe ik deze interesse vorm moest geven. Een motorboot leek me het gemakkelijkst, maar ja die brandstof hè! Een zeilboot leek me te moeilijk en vooral schrok ik enorm van de prijzen van zeilboten. Eerst maar eens alle vaarbewijzen (klein, groot en binnenwater ) halen en dan ook gelijk dat marifoonexamen doen. Met de diploma’s op zak begon het in de zomer van 2008 toch wel erg te kriebelen. Behoorlijk impulsief ben ik naar een werf toe gegaan waar de verkoper me een 31 voets zeilboot, merk Conati, uit 1980 aanraadde. Een aantal leden van startpagina zeilen ( van ZF had ik nog nooit gehoord ) hielp me met al mijn vragen over zeilboten en dat leidde tot de aankoop. Vervolgens vond ik via deze site ook nog iemand ( immiddels een goede (zeil) vriend ) die met me mee wilde de Middellandse zee op om me het ‘vak te leren’ , en een paar weken later zeilde ik dus echt!
Dat zeilen heb ik de afgelopen 3 jaar in ruime mate gedaan en daarnaast vond ik alles wat er maar enigszins mee te maken had ook reuze interessant ( van onderhoud en zeiltrim, meteo, navigatie met de sextant tot en met vissen op zee, zwaar weer tactieken, windvaanstuurinrichting, enzovoort ). En natuurlijk stelde ik met enige regelmaat mijn vragen op ZF!
Afgelopen jaar ben ik 50 geworden, en al lange tijd had ik mezelf voorgenomen in dat jaar iets echt voor mezelf te doen. In juni stelde ik dit voor aan mijn liefste echtgenote en nadat zij ook schoorvoetend akkoord ging werd dat dus een solo Atlantische oversteek.
Vanaf juni ben ik in hoog tempo de boot gaan prepareren, want ik wilde graag begin oktober wegvaren. Enerzijds vanwege het feit dat dit het beste seizoen is, en anderzijds omdat ik voor kerst weer thuis wilde zijn. Aangezien ik eigen baasje ben was het qua vrije dagen snel geregeld, en uiteindelijk ben ik op 10 oktober uit Fos-sur-Mer ( vlakbij Marseille ) vertrokken.
Hieronder gaat het verslag van het eerste gedeelte van deze reis, want de boot ligt nu ‘aan de overkant’. ( nb De verslagen zijn in eerste instantie voor niet –zeilers geschreven)
Frank gaat op z’n droomreis:
1e verslag:
Maandag 10 oktober 2011 is het zover, iets eerder dan verwacht, maar m'n boot is er klaar voor en ik ben er klaar voor. De weersverwachtingen zijn prima, dus waarom langer wachten?
In eerste instantie vaar ik naar Ayamonte ( een klein havenplaatsje op de grens van Spanje en Portugal ) om goeie vrienden te ontmoeten, en ook om de boot nog een keer grondig te inspecteren alvorens de Atlantische Oceaan over te steken via een zuidelijke en later westelijke koers naar St.Lucia.
Alvast een paar wetenswaardigheden:
- De totale afstand die ik denk te gaan varen bedraagt ongeveer 4200 zeemijlen, dat is ca. 7800 km.
- Deze afstand verwacht ik in zo'n 7 weken te overbruggen.
- Ayamonte is waarschijnlijk mijn enige stopplaats, waardoor ik eerst 10 dagen en dan vervolgens zo'n 34 dagen aaneengesloten op zee blijf.
Het is wel te hopen dat er af en toe wind is, want de dieselvoorraad is 100 liter en daar kun je maximaal 300 mijl mee varen. Het is tenslotte een zeilboot! Wel heb ik 300 liter water aan boord en nog ca 30 liter aan andere dranken, dus ik zal niet van de dorst omkomen.
St. Lucia is trouwens een heerlijk klein Caraïbisch eilandje, net ten noorden van Venezuela.
Op 8 december vlieg ik terug naar huis en ga vervolgens eind februari terug om er vakantie te vieren. Vervolgens mag ik dan begin maart de boot terugvaren via een noordelijke route, om uiteindelijk eind april m'n droomreis te beëindigen.
2e verslag
Zojuist heb ik na 10 dagen varen weer voet aan wal gezet in Ayamonte.
De reis is zover prima verlopen. Enige kleine probleempje is dat mijn net vervangen waterpomp ( die dus voor de motorkoeling zorgt ) direct na het wegvaren stopte met functioneren. Gelukkig heb ik een zeilboot, dus ik dacht eerst maar eens gewoon varen en dan zien we wel weer. Na 7 dagen zag ik het licht en wist met een noodreparatie een en ander toch weer werkend te krijgen. Eigenlijk was het heel simpel, want ik heb het deksel van de pomp omgedraaid.
Maar goed, de reis zelf begon ik, traditiegetrouw, met zeeziek te zijn. Ondanks de homeopathische pilletjes die ik uit wilde proberen. Gelukkig hielden de verschijnselen na een paar dagen op en ben ik ook niet meer zeeziek geweest. Ik denk/hoop er nu ook echt voorgoed vanaf te zijn.
De wind was vanaf de start lekker stevig in de goede richting aan het waaien, waardoor ik gelijk heel wat mijlen weg kon tikken.
De 3e dag kwam daar een beetje de klad in zodat ik een dag stil ben blijven vlakbij Mallorca. Wel grappig is dat de kustwacht me kennelijk gesignaleerd had en een helicopter op me af stuurde om te checken of alles in orde was.
Tot even voor Gibraltar ging alles heel soepel, maar door de enorme hoeveelheid grote boten die door die straat wil is daar, ondanks de AIS, van slapen een paar nachten niks gekomen. Echt de ene na de andere gigantische boot dook voor, achter of naast me op. De straat door leek een makkie, maar halverwege begon het toch wel stevig te waaien en de golven tilden mijn boot steeds hoger op.
Gelukkig had ik de stroom en wind mee en kon dan ook met grote snelheid in de richting van Ayamonte. Daar ben ik vandaag om ca. 17h00 uur met prachtig weer en 27 graden aangekomen.
De boot heeft de reis prima doorstaan en heeft hoegenaamd geen schade opgelopen.
De komende dagen maak ik de boot en mezelf weer klaar voor het vervolg van de reis en hoop dan dinsdag aanstaande echt naar St. Lucia te vertrekken.
Noot: Uiteindelijk zou ik 10 dagen in Ayamonte blijven omdat uitgesproken noodweer me verhinderde om uit te varen.
3e verslag
Na een heuse storm die 4 dagen en nachten vanuit het zuid-westen over de boot raasde, heb ik beschutting gezocht in Lanzarote. Daar ben ik nu dus en vertrek hier over 2 dagen om dan eindelijk de laatste stap te zetten op weg naar St. Lucia.
Al heb ik inmiddels best wat vertraging opgelopen, ik lig nog steeds op schema om daar voor 8 december aan te komen.
Maar, tsjonge, jonge, dat was een storm zeg ter hoogte van Madeira. Toen ik Ayamonte verliet was er letterlijk geen vuiltje aan de lucht en ook de voorspellingen waren super. Tot dat!!
Een dag later stak er een storm op ( aangekondigd door een vriend die zo aardig is om me iedere dag uitgebreid via een sms op m’n sat phone van meteo informatie te voorzien ), waar ik erg van geschrokken ben.
De storm waaide meerdere dagen met 30 tot 40 knopen wind en de deining bereikte hoogten die ik nog niet eerder meegemaakt had ( gem. zo'n 6 meter ). Nu blijft de boot, zolang je de juiste koers ten opzichte van de golven weet te houden, redelijk met de deining mee op en neer bewegen dus op zich is dat niet zo'n probleem. Wat wel vervelend is, is dat aan het begin van iedere klim naar boven ook een enorme hoeveelheid water over de boot heen gegooid wordt, waardoor je alles potdicht moet houden en zodra je je hoofd buiten de kajuit steekt je een douche van koud zeewater over je heen krijgt.
En dan zijn er natuurlijk af en toe ( gemiddeld ca. 1 per uur ) van die super gemene golven die de boot van opzij aanvallen, en met enorme kracht proberen de boot op z'n kant te krijgen. Dat is ze mooi niet gelukt, maar je bent dus verplicht om binnen alles te vergrendelen zodat er echt niets van z'n plaats kan raken. Super onhandig als je even snel iets wil pakken, maar, ja ).
Los van de kneuzingen die dit me heeft opgeleverd, ben ik toch wel heel blij om deze ervaring nu te hebben, want het heeft me veel geleerd over het gedrag van m'n boot en met name over de krachten die de boot kan weerstaan.
Maar inmiddels lig ik dus heerlijk in de beschutting van de haven aan de zuidoost kant van Lanzarote. Het is hier zonnig, warm, ongelooflijk druk, de haven ligt vol met allerlei nationaliteiten, en rondom zijn een groot aantal bars en restaurants.
Nu eerst de boot maar weer goed op orde brengen en dan op weg!!!!!
4e verslag :
Wat is het heerlijk om hier, na 32 dagen oceaan, op een terras aan het water van Rodney Bay ( kan me niet voorstellen dat er nog mooiere baaien bestaan om binnen te varen ) aan jullie te kunnen schrijven dat m'n boot veilig op de werf in st. Lucia ligt.
De reis hier naar toe is, met een behoorlijk aantal ups en downs, eigenlijk best wel voorspoedig verlopen.
Voor wie het nog niet weet, de naam van de boot is 'Liebelei', een oud Duits woord voor 'romantisch avontuur', en dat was het!
Ik praat maar niet over de gebroken voorstag, de kapotte mast-giek verbinding, de losgelopen schroefas, en tal van andere probleempjes, die ik gelukkig allemaal provisorisch heb kunnen verhelpen.
Waar ik wel over wil praten zijn alle mooie momenten die ik beleefd heb, of liever: Het was van begin tot einde een soort zalige staat waarin ik verkeerd heb, en nu nog steeds, nu ik 2 maanden later voet aan wal mocht zetten op st. Lucia.
En ja, onderweg heb ik alle emoties mee mogen maken en geloof me dat ze midden op de oceaan nog enorm worden uitvergroot!
Bijvoorbeeld op het moment dat er een babyhaai ( zo'n 1,50 m ) aan m'n vishaak zat, met vervolgens papahaai ( zeker groter dan de boot ) die verhaal kwam halen. Daar stond ik te trillen van angst.
De stilte en weidsheid van de oceaan zijn enorm, onderweg heb ik exact 3 boten aan de horizon gezien en één op 30 meter afstand! Bij die laatste dacht ik echt dat ik aan het hallucineren was, toen ik vanuit de kajuit mensen naar me hoorde roepen!
En nee, ik ben geen dolfijnen en walvissen tegengekomen, maar heb wel regelmatig visite gehad van vliegende vissen ( die knallen echt zonder pardon het dek op ) en vogels, van klein tot zeer groot!
Piraten heb ik ook niet gezien ( gelukkig!) ofschoon ik mijn strategie in geval van wel al had uitgewerkt.
Het was een genot om puur voortbewogen te worden door de wind, die ook wel eens dagen afwezig was, om dan vervolgens met grote snelheid die verloren tijd in probeerde te halen, daarbij enorme deining creërend.
Wat denk ik voor mij de belangrijkste les is naar aanleiding van dit avontuur, is dat ik tot veel meer in staat ben dan ik zelf dacht zonder mezelf te verliezen, ofschoon ik een paar keer wel op het randje geweest ben.
Hier op st. Lucia blijf ik nog even nagenieten, om komende woensdag naar huis te vliegen en mijn gezin weer in de armen te sluiten. De reis was heel erg mooi, maar het moment van thuiskomst is denk ik nog veel mooier!
Ter info: De totale afstand die ik gevaren heb is zo'n 4800 mijl, dus 600 mijl meer dan ik vooraf berekend had! (en ik heb toch echt adhv een konische kaart geprobeerd de kortste route te varen, ofschoon je zeker 's nachts met een windvaan wel eens een stukje teveel vaart.
Hier eindigen de reisverslagen voor dit moment.
Apart wil ik hier graag nog even wat tekst aan de windvaanstuurinrichting wijden. Na mijn post in juni, hier op ZF, heb ik voor de Mr. V. ( door Sven heesterman ) gekozen.
Toen de onderdelen van deze, absoluut lichtgewicht, windvaan met pendulum, me per post bereikten, vroeg ik me vertwijfeld af of ik het geheel ooit werkend zou krijgen. Jeetje, wat leek het allemaal ingewikkeld.
Maar ja, wie A zegt, moet ook ….., dus ik heb het zwemplatform van mijn boot afgehaald en ben thuis in de garage aan de slag gegaan om het geheel te monteren.
Het monteren heeft enkele dagen werk gekost en was eigenlijk eenvoudiger dan ik vooraf had gedacht. Groot voordeel is nu, dat ik een windvaan heb die mijn zwemplatform in tact gelaten heeft en zelfs m’n zwemtrappetje kan ik gewoon gebruiken.
Maar ja dan komt het varen met zo’n stuurvaan. Door verkeerde afstellingen lukt dat in eerste instantie voor geen meter. En zelfs toen ik op weg ging voor mijn reis had ik nog erg weinig vertrouwen in het geheel.’ Gelukkig’ gaf mijn stuurautomaat de geest, en moest ik wel met die windvaan varen. Op dat moment heb ik de radicale keus gemaakt om de te lange pendulum in te korten. Dat was de gouden greep, want vanaf dat moment deed die windvaan exact wat er van hem verwacht werd.
Echt iedereen die ook maar overweegt om een langer stuk te gaan varen kan ik de mr V aanraden!! ( Sorry, dat ik hier reklame maak, ik heb geen enkel belang ) en wil alleen maar mijn tevredenheid uitdrukken omdat het op zo’n lange reis echt een verademing is om met deze windvaan te varen!
Vanzelfsprekend wil ik eventuele vragen naar aanleiding van dit verslag graag beantwoorden.
Zodra ik ook de 2e helft van mijn reis afgerond heb wil ik graag het vervolg op ZF zetten.
Frank.
Hier staan de foto's:
picasaweb.google.com/110323560...C7QE&feat=directlink 
(waar ik nu dus niets mee bedoel.. 
)
