Dit is het grootste deel uit het Hoofdstuk dat voor het "vertrekkersdeel" komt.
Ik doe de paarden van de hand en koop de boot. Tussendoor had ik een 35 voeter die prima zeilde maar te weinig ruimte had.
Hfdst. *8*
“En?” vroeg de gravin, “Vindt je het wat?”
Ik stapte van het paard af en nam het aan de teugel mee naar de wasplaats. “Nee, veel bijzonders is het niet.”
“Veel bijzonders zul je hier ook niet meer vinden,” was haar kille commentaar.
De rensport was stervende. Op woensdag kwamen er nog nauwelijks mensen en zelfs op zondag was het aantal toeschouwers op de renbaan dramatisch klein. Alleen in de drafsport kon men nog nèt het hoofd boven water houden. Van de honderden volbloeden die ooit in training hadden gestaan waren er nog maar enkele tientallen over. De rensport was nagenoeg dood. De totalisator was verkwanseld aan een Brits goksyndicaat dat met ijzeren hand de jockeys in toom hield, die er vaak een spelletje van wilden maken, in hun eigen voordeel dan wel te verstaan. Niemand had er nog veel zin, de eigenaren niet en ook de jockeys niet. De bestuursleden en commissies hadden té lang arrogant toegekeken hoe de een na de andere eigenaar er mee stopte, moe van al het gechicaneer over prijzengeld en sportsponsoring dat door iedereen werd gezien en gevoeld als de doodsteek voor de rensport.
Nee, hier voelde ik me niet meer thuis, dat zei ik ook tegen de gravin, een adellijke dame die van de vele paarden die ze ooit in training had gehad, nog maar een paar overhad.
“Wat wil je dan? Stoppen?”
“In elk geval. De projectontwikkelaars liggen al op de loer. Het meest kostbare stukje Den Haag valt straks ten prooi aan de stadsuitbreiding!”
“Zover is het gelukkig nog niet,” zuchtte de gravin. Ook haar bestaan liep uit de rails, want van vijf paarden die niets verdienen kan niemand leven.
“Ga naar Duitsland, of Frankrijk, daar zijn nog genoeg paarden!” suggereerde ik.
“Nee, ik kan niet weer opnieuw beginnen. Daar heb ik geen geld voor en het onderhoud van paarden is daar vele malen duurder dan hier.”
“Gravin, met jouw naam kom je overal binnen, er zijn zoveel renbanen rondom Parijs dat er best wel ergens een plekje voor je is. Of anders een van de grote provinciesteden. Bordeaux heeft een prachtige renbaan, La Teste, of Pau.......”
“Hou op, je weet dat ik dat toch niet doe.” Ze aarzelde even. “Ik denk dat ik er ook maar mee stop. Zo doorgaan heeft ook geen zin meer!”
De haar vertrouwde mensen waren overleden of gepensioneerd; of hadden niet meer de middelen om hun geldverslindende hobby te financieren. Een select groepje eigenaren hield er nog wat paarden op na: de laatste der Mohikanen. Eens in de week waren er nog twee of drie rennen. Het was afgelopen.
Enige jaren geleden had ik op een verkoping in Engeland twee renpaarden gekocht van een aristocratische oude dame die geen geld meer had om haar lievelingen te onderhouden. Het ene paard was een pure sprinter die niet te slaan bleek te zijn op alles minder dan 1300 meter; Grey Hawke, het andere paard, was daarentegen een pure stayer maar had als tweejarige een ongeluk gehad en was daardoor onregelmatig gaan lopen. Als hij er zin in had kon hij met een straat naar huis lopen maar een andere keer kon hij evengoed ook als laatste eindigen. Dat resulteerde meestal in het feit dat hij mee koerste, maar wel buiten de weddenschappen liep. Niemand kon die onregelmatigheid verklaren totdat we erachter kwamen dat mishandeling tijdens de training de vermoedelijke oorzaak was en dat het zien van een zweep het paard ogenblikkelijk in een stresssituatie bracht. Als tweejarige was Grey Hawke een toppaard in Ierland geweest. Na dat mysterieuze ongeval was zijn plaats in de handicap generaal als een baksteen omlaag gevallen.
Een onaangename bijkomstigheid was dat Grey Hawke een bloedhekel had aan jockeys, er was er maar een die kans zag hem als eerste over de eindstreep te halen: Frankie Durr: evenals Lester Pigott een kampioen jockey in Engeland en miljonair. Die had betrekkelijk snel in de gaten waar Grey Hawke’s probleem lag.
“Dat paard heeft een afschuwelijke hekel aan een rijstok. Zonder rijstok loopt'ie als de gesmeerde bliksem over de eindstreep!”
De gravin kende een oude eigenaar die vlak bij de renbaan woonde en die best wel bereid was om Grey Hawke en Fair Prince bij zich aan huis te nemen. De man had vroeger actief aan de rensport deelgenomen maar nadat hij alleen was achtergebleven en nadat hij zelf te oud was om nog te rijden, had hij geen paarden meer gehad.
De therapie die ik voor beide paarden in gedachten had bleek in de praktijk goed te werken. Elke associatie met de renbaan werd vermeden; de training deed ikzelf onder de auspiciën van de gravin. Door in te schrijven in de buurlanden, kon ik ook de kosten laag houden omdat transport, reis en verblijfkosten meestal door de betreffende koersorganisatie werden betaald. De inschrijfgelden waren wel fors hoger, alsmede ook de kwaliteit van de concurrentie, maar dat was natuurlijk de sport. De handicappers hadden vaak moeite met het waarderen van de buitenlandse deelnemers wat tot resultaat had dat die vaak lagere gewichten kregen toegewezen.
De beruchte onregelmatigheid van Grey Hawke was niet bekend bij het bestuur van de D.R.V. de Düsseldorfse Renn Verein e.V. En het feit dat het paard uit Nederland afkomstig was ontlokte de concurrentie enige honende blikken. Ik kende echter de Grafenberg als mijn broekzak, tenslotte had ik een groot gedeelte van mijn jeugd in Düsseldorf doorgebracht en het was in die stad, niet zo lang na de oorlog, dat ik daar had leren rijden. Zoals toekomstige cavalerieofficieren werden wij, kinderen van zeven en acht, geïnstrueerd door een éénarmige Oberst van de oude Duitse rijschool die zijn stal hield in een uitgebombardeerde fabriekshal. In die dagen was Düsseldorf nog een grote ruïne, een toestand die al lang geen indruk meer op mij kon maken, evenmin als het feit dat duizenden gezinnen nog in deze ruïnes hun geïmproviseerde woningen hadden. Simpelweg was er geen andere behuizing voorhanden voor deze ongelukkige gezinnen waarvan de vader net uit krijgsgevangenschap was teruggekeerd.
Frankie, die in zijn tweemotorige Beechcraft was overgekomen, liep met mij samen over de baan. Ik had hem uit Lohausen opgehaald, een klein vliegveld dat even buiten Düsseldorf lag. Daarna werd Frankie onthaald op een lunch bij Brand's Jupp, een bekende eetgelegenheid pal aan de Rijn in Wittlaer, eigendom van vrienden van mijn grootouders.
Samen verkenden we de baan waarbij ik Frankie opmerkzaam maakte op de stijging van het terrein na het uitkomen van de laatste bocht.
Hij vroeg naar de conditie van Grey Hawke die de volgende dag de 2200 meter ren zou lopen.
“Fysiek is het paard perfect orde, fit genoeg om deze koers te lopen maar verder, je weet het: hollen of stilstaan, een tussenweg is er niet!”
De eerste staljockey van de gravin was furieus dat ik de ren had uitbesteedt aan een Engelsman in plaats van aan hem. Zijn manier van rijden paste echter met geen mogelijkheid bij Grey Hawke. Een paard dat zó gevoelig was voor elke nuance in het rijden, dat het bijna griezelig was. Frankie was de enige die het paard als eerste over de finish kon krijgen stomweg door hem zijn eigen koers te laten lopen. Als Grey Hawke het in de zin had, was er geen enkel paard ter wereld dat hem kon verslaan. Niet voor niets had hij als tweejarige tegen wereldtoppers als Sir Ivor gelopen.
De Grote Prijs van de Stad Düsseldorf had heel wat prominenten uit België, Frankrijk maar ook uit de Bondsrepubliek zelf aangelokt. De voorlopige startlijst telde ruim twintig prestigieuze deelnemers uit verschillende landen.
De volgende ochtend borstelde ik zelf het paard terwijl Roberta de box uitmestte. Zo nu en dan kon ik haar nog eens overhalen met me mee te gaan. “Een moeilijke dame, die ex van je,” had Frankie me toegevoegd nadat hij kennis met haar had gemaakt.
“Ik heb nu eenmaal wat met moeilijke paarden en moeilijke vrouwen,” was daarop mijn antwoord. “Iets anders kan ik me niet veroorloven,” waarop Frankie in de lach was geschoten. Frankie Durr was samen met Lester Pigott een van de meest bekende jockeymiljonairs van Engeland. Hield er een peperdure Beechcraft King Air op na, een tweemotorig vliegtuig dat met zeer hoge snelheid vloog van de ene renbaan naar de andere.
De gravin kwam diezelfde morgen in haar oude Skoda aangereden en inspecteerde Grey Hawke. Ze onderzocht het paard van top tot teen, niet dat ze iets onregelmatigs verwachtte, maar toch......
‘s Nachts had ik de boxdeuren met twee zware hangsloten beveiligd en was in een stretcher voor de staldeur gaan liggen. Er waren uiterst gemene trucjes om een paard vlak voordat de koers begon uit te schakelen. Een ervan was het paard vlak voor de ren een emmer water te geven of anders een schop tegen het kogelgewricht, een uiterst zwakke plek van welk paard dan ook.
Ooit had een stalmeisje een Marsreep aan haar lieveling gegeven. Toen de “lieveling” de Derby won, kwam het ongelukkige paard niet door de dopingcontrole heen. Er een zat een grote hoeveelheid substantie in het bloed die er niet in thuishoorde. De eigenaar was zo ontzettend teleurgesteld dat hij zelfs een proces begon tegen FMX, de moedermaatschappij van Mars Food.
Normaal gesproken bepaalt de trainer de te volgen tactiek; bij Grey Hawke was het anders, daar bespraken wij met elkaar de te volgen strategie. Maar Frankie schudde zijn hoofd. “Het heeft geen zin om dat hier te doen. Op de baan gaat het toch anders. Laat het hem zelf maar uitzoeken, als ik iets doe dat hem niet bevalt kan hij er plotseling mee ophouden.” En dat was een waar woord. Heel belangrijk was dat het paard plezier in de koers had en dat hij niet het idee kreeg dat hij iets moest doen dat hij niet wilde.
Frankie verloor de start doordat Grey Hawke op het verkeerde been afsprong. Het herwinnen van de juiste balans kostte even tijd waardoor hij als laatste door de eerste bocht ging.
Frankie bleef achteraan in het veld en ik dacht aan al de kosten die waren gemaakt. Roberta was in geen velden of wegen te bekennen dus aan haar had ik ook al niets. Plotseling zag ik dat Frankie zich voorzichtig uit de achterhoede begon los te maken. Hij schoof een of twee posities naar voren zonder zich te laten insluiten. Bij het uitkomen van de laatste bocht waaierde het veld uiteen en toen gebeurde het ongelofelijke. Als een kanonskogel kwam Grey Hawke uit de achterhoede vandaan en schoot dwars door de mêlee van het deelnemersveld heen dat nu met de beruchte terreinstijging te maken kreeg en eindigde met een twintigtal lengtes voor numero twee.
Het publiek had ademloos toegekeken en toen Frankie als eerste over de finish stormde, werd het tweetal stormachtig toegejuicht. Een luid applaus kwam ook van de eigenarentribune. Honderdenvijftigduizend Mark waren nu mijn eigendom. Minus de tien procent voor de trainer en jockey.
“Hij zat zijn reserves op te sparen,” verklaarde Frankie later. “Ik voelde ineens dat hij wilde gaan.”
Terwijl we door de winnaarsring lopen en Grey Hawke de obligate lauwerkrans om krijgt, zie ik ineens Roberta staan die zich achteraf had opgesteld. Ze zwaaide bescheiden naar me maar maakte geen aanstalten de ring in te gaan. Dát had ik wel graag anders gezien.
De leden van het Direktorium kwamen me feliciteren; toch stelden ze enige kritische vragen omtrent de onverwachte afloop van de koers. De dopingtest, die direct na de ren was afgenomen had niets opgeleverd, ook waren er geen protesten ingediend, Grey Hawke had niemand gehinderd maar was als een mes door het deelnemersveld heengegaan, keurig in een rechte lijn. Moeizaam begon ik uit te leggen dat het paard ooit van wereldklasse was geweest maar door een ongeval was verworden tot wat het nu was: een iets meer dan middelmatig handicap 1 paard die een enkele keer – als het zich happy voelde – nog blijk kon geven van de fenomenale klasse die het ooit had bezeten.
Ik vertelde hen over mijn haast wanhopige pogingen om het zwaar verminkte vertrouwen dat het paard in mensen had terug te winnen, mijn experimenten van eindeloze strandwandelingen, zeebaden en het paard zovèr mogelijk van de renbaan weg zien te houden als maar mogelijk was.
Ook Frankie werd ondervraagd, kennelijk tot genoegen van het Direktorium want even later werd de uitslag nogmaals en ditmaal officieel bekrachtigd.
De gravin was hoogst voldaan, Grey Hawke stond erbij alsof hij een ommetje van vijf minuten had gemaakt. Met een onverschillige blik werden zijn verzorgers aangekeken, het paard gaf geen enkel teken van enige affectie.
Intens keek de gravin naar hem maar het dier bleef stoïcijns van het hooi eten en keurde ons verder geen blik waardig.
“Voer voor psychologen,” zei ik, een titel aanhalend van Harry Mulisch die ik ooit als scholier had gelezen.
“Dat moet wel,” zei de gravin peinzend.
Veelal trokken we naar België om te koersen. Het was betaalbaar dichtbij en veel minder formeel dan Duitsland. Jaarlijks waren er een paar grote rennen, waarvan er een in Boitsfort plaatsvond, een kleine maar zeer elitaire renbaan buiten de stad Brussel.
Ik had Roberta weer zo gek kunnen krijgen om met me mee te gaan, de kleine Rodney zat stevig in zijn stoeltje verankerd achter in de klassieke Ferrari 250 GT die de paardentrailer trok waarmee we Grey Hawke vervoerden, van de ene renbaan naar de andere. Roberta was dol op lekker eten en dat was iets dat je in België ongetwijfeld kon. We hadden samen een soort van latrelatie opgebouwd, vrij van spanningen en insinuaties. We vroegen niet meer naar elkaars handel en wandel, ze had zelf tenslotte genoeg vriendjes en hetzelfde gold in meerdere of mindere mate ook voor mij. Rodney was nu bijna vijf en leerde bepaalde dingen te onderscheiden. In ieder geval maakten we geen ruzie waar hij bij was. Ook onthielden we ons van het maken van denigrerende opmerkingen over elkaar.
Vlak tegenover de ingang van de renbaan lag een klein hotelletje, meestal gebruikt door stalpersoneel en jockeys die van buitenaf komen. Het werd gerund door een echtpaar waarvan de man een soort bookmaker was, die heel nieuwsgierig werd toen hij de Ferrari met de paardentrailer zag. Kennelijk werden we aangezien als personeel dat vooraf met het paard kwam; zonder veel verdere vragen kregen we een sleutel van een eenvoudige kamer. Ik bracht Grey Hawke naar zijn box voor de verzorging, later zou de gravin met een stalmeisje zich bij ons voegen. Tot dan deed ik zelf de verzorging van het paard. Dat begon met het inspecteren van de stal, het desinfecteren van de drinkbak, die vullen met schoon water. We hadden zelf voer meegebracht omdat vreemd voer een paard kan ontregelen, en je wist nooit wat er in zat. Ik voorzag de box van schoon stro, vulde de voerbak en legde een halve baal luzerne klaar. Daarna laadde ik Grey Hawke uit en verving de bandages en reisdeken voor die van een lichte staldeken. Een ritueel zoals vele andere. Ik sprak het paard aan met enkele rustgevende woorden maar het antwoordde niet en ging rustig door met het legen van de voerbak. Oren plat in de nek en met een angstaanjagende blik in de ogen. Veel renpaarden eten graag alleen en wensen niet gestoord te worden tijdens de maaltijd. Ze zijn tenslotte van adel, niet?
Roberta zat bij het raam met Rodney op schoot. Rodney hield niet van paarden maar keek met wel begerige blikken naar de sportwagens die op de parkeerplaats stonden. Hij hield van alles dat snel ging zolang het maar geen paard was. Of vier benen had.
“Alles oké?” vroeg Roberta.
Diezelfde avond kwam de gravin, vergezeld van Erica, een van de stalmeisjes. Ze zouden Grey Hawke de volgende ochtend afstappen en voeren, de koers was pas laat in de middag.
Toen we naar bed gingen legde Roberta Rodney in zijn eigen bedje en kropen wij onder de warme dekens. Ondanks onze controverse hadden we nog steeds een goed seksueel contact. Niets had haar figuur veranderd, ook de geboorte van Rodney niet. Ze had een flinterdunne huid en kreeg het daardoor snel koud. Warmte deed haar opfleuren en gaf haar energie, zoals bleek in Israël waar ik haar mee naar toe nam als de zaken - of zij - dat toelieten. De warmte daar deed haar enorm veel goed en daar had ze nagenoeg geen last van het vreselijke ochtendhumeur dat haar normaal teisterde en haar voor dat deel van de dag onmogelijk maakte.
Op de baan ontmoette ik de oudere maar zeer elegante dame die me vriendelijk toeknikte. “En Robert, hoe gaat het? Heb je je schone dame bij je of ben je dit keer met een andere gekomen?” vroeg ze in hoogst beschaafd Frans. “Aha, gaat U Uw paard zelf rijden? Want dat doet U toch, niet waar?”
Deze laatste zin zei ze in het Vlaams en ik moest onwillekeurig lachen. “Is mijn Frans dan zo slecht Madame?”
Ze moest er ook hartelijk om lachen. “Totaal niet Robert, integendeel, maar hier in Brussel getuigt het van slechte smaak wanneer men Vlaams spreekt, en dat wilde ik een keer doen.”
“Welnu Madame, er is niets aan U dat van slechte smaak getuigd. Mocht U liever een andere taal spreken dan is Engels of Duits mij ook goed.”
We kenden elkaar al een aantal jaren en nooit was ik die ene middag op Longchamps vergeten dat ze Roberta haar luipaardjas had gegeven, die ze naderhand niet meer terug wilde hebben.
De gravin meldde dat Grey Hawke een ijzer kwijt was, uitermate vervelend, vlak voor de koers. Een smid kwam en sloeg er letterlijk munt uit door voor dat ene ijzer twee maal de prijs van een volledig beslag te rekenen.
Eindelijk was het zover dat we de startboxen in konden, al duurde het even voordat de laatste deelnemers achter het hek zaten en wachtten op de klik van het relais en het daaropvolgende startschot. Sommige jockeys springen al af als ze de klik van het relais horen, maar niet altijd gaat het starthek dan meteen omhoog en gebeuren er dan ongelukken.
De truc van het op tijd afspringen is de eerste galopsprongen in het zadel te blijven en het paard op het juiste been te zetten totdat het in balans is en dan pas in de beugels gaan staan en je je positie kunt innemen. Een veel gebruikte methode is om midden in het veld te blijven hangen en aansluiting te houden met de kopgroep. Ik gaf er de voorkeur aan om op de vierde of vijfde plaats van kop af te gaan zitten en te wachten totdat de anderen terug zouden vallen. Pas dan zou ik naar voren komen. Iedere jockey probeert direct na de start zo dicht mogelijk bij de railing te komen omdat aan de binnenkant de baan korter is dan aan de buitenzijde, net zoals schaatsers en hardlopers om die reden van baan wisselen.
Grey Hawke was een moeilijke starter maar had een formidabele eindsprint, als hij wilde. Àls hij wilde, maar dat was niet altijd het geval. Met hem was het winnen of verliezen, een tussenweg was er niet.
Afhankelijk van de hardheid van de baan, beter gezegd de grasmat, is de snelheid van een renpaard ongeveer zestig kilometer per uur. Een vast gegeven is dit niet want er zijn talloze omstandigheden te noemen die invloed hebben op de uiteindelijke snelheid van een renpaard.
Het rijden van een renpaard is ook geen aangelegenheid voor amateurs. Een renpaard of Engels volbloed, is een uitermate energiek paard dat reageert op iedere beweging die je maakt. Soms heb je het idee op een stuiterende ping pong bal te zitten.
Het hek sloeg met een klap open en tweeëntwintig paarden schoten als de spreekwoordelijke pijlen uit hun startbox. Ik lag op derde positie achter de koploper, een Frans paard dat uit de omgeving van Parijs kwam. Voor mij lag een Belgisch paard dat gereden werd door een Engelse jockey. Ze vonden het niet leuk wanneer er een amateur meereed. Broodroof noemden ze dat. Aan de andere kant was de onregelmatigheid van Grey Hawke berucht en dat maakte het acceptabel voor de beroeps jockeys dat ik daarom mijn eigen paard reed.
Het Belgische paard raakte in ademnood en ik kon nu al voorzien dat de koploper soortgelijke problemen zou krijgen. Ik moest achter ze vandaan zien te komen voor de eindsprint die nu snel naderde. Grey Hawke begon licht op het bit te leunen ten teken dat hij zich al aan het voorbereiden was. Hij begon langzamer te ademen, iets dat de Duitsers “Verschnaufpause” noemden, een techniek die je een paard eigenlijk niet kan aanleren. Ik klakte een paar keer met mijn tong en wèg schoot Grey Hawke, langs de koploper, het hele verdere veld met een straatlengte achterlatend vlogen we door de finish.
Luid boe-geroep vanaf de tribunes. Ik liet het paard rustig uitlopen en in een lichte galop reden we terug naar de winnaarsring om aldaar de de officiële uitslag af te wachten nadat de dopingtest had plaats gevonden..
Madam de M. stond me al op te wachten. “Een mooie rit, maar waarom liet U het paard zover uitlopen? Dat gaat U heel wat kilo's kosten bij de volgende koers!” Ze leek oprecht bezorgd en liep met me mee naar de weegkamer. “Ik spreek U straks nog.”
De gravin had Grey Hawke afgedekt met een cooler maar het paard zweette nauwelijks en stond even flegmatiek als altijd te wachten op de krans en de obligate foto's die nog gemaakt moesten worden. Roberta fungeerde als eigenaresse en zowaar kreeg ik een kus van haar waar het publiek bijstond. Madame de M. voegde zich bij ons. “U heeft nog geen antwoord gegeven op mijn vraag.”
Ik legde het haar uit. “Grey Hawke is door zijn vorige trainer in Engeland onzorgvuldig behandeld waardoor hij van de laadklep van een transportwagen kwam te vallen. Sindsdien wil hij eigenlijk niet meer koersen. Dat hij het nu weer doet heeft me ruim een jaar gekost. Naast mij is Frankie Durr de enige die hem goed weet te rijden. Dat kost een hoop geld, maar het is of dat, of niet koersen. Frankie heeft gemerkt dat Grey Hawke het leuk vindt om vèr uit te lopen. Om z'n ware klasse te laten zien. Als hij er tenminste zin in heeft. Ik doe dit om de sport, niet om het geld. Zo'n paard als Grey vind ik nooit meer! Dus geniet ik ervan zolang het kan en geef hem zijn zin!”
“Wilt U niet eens bij ons komen kijken? Onze stoeterij is in Normandië, maar de stal is in Lamorlaye, vlak bij Chantilly.”
“Ik weet het, U traint bij Robert Carver, die ik heel goed ken.”
“Ik stuur U een uitnodiging. Tot ziens!”
Fair Prince won een paar sprinthandicaps zodat de harde werkelijkheid zich begon op te dringen dat de paarden ook vrij snel op deze renbaan uitgekoerst zouden zijn. De handicappers zouden beide paarden nooit meer vergeten en het machtsvertoon van Grey Hawke zou geen enkele handicapper kunnen bewegen om het paard niet in een volgende koers een topgewicht te geven. Hier hoefde Grey Hawke dus niet meer terug te komen.
Ik zou eens gebruik moeten maken van de uitnodiging die Madeleine hem had gestuurd. Madeleine de M. belde me nog wel eens op om te informeren wanneer ik naar Parijs zou komen. Er waren een paar mooie rennen op Longchamps waar ik haar zou kunnen ontmoeten.
Ik had Grey Hawke nu een vakantie beloofd – we reden af en toe door de duinen richting Katwijk en gingen daarna pootje baden in zee. Niets is zo gezond voor een paard als zeewater. Zand en zeewater hadden een sterk zuiverende werking en trokken alle vocht uit vermoeide paardenbenen. Net zoals met Sherif liep ik het liefst met de paarden door de branding terwijl de brekende golven hun spieren masseerden waardoor de paarden volledig ontspanden. Een betere training bestond er eenvoudig niet.
Tijdens de rondgang door haar entrainement vertelde ik dit alles aan Madeleine die hoofdschuddend naast me liep. “Waar heb je dit allemaal toch geleerd?” vroeg ze nieuwsgierig.
“Ik luister en leer. Van iedereen steek ik wel iets op. Ik probeer het dan zelf uit en zie of het werkt of niet.” Ik vertelde haar het verhaal van Ruud. Ruud was een amateur jockey die ooit met Escurial, zijn eigen paard, door heel Europa koerste en in de amateur-rennen vrijwel niet te kloppen was. Ruud was gek (op drank en vrouwen in het bijzonder) maar wel een gek met visie. Eenmaal had hij drie rennen in een enkel weekeinde gewonnen, wat op zichzelf een ondenkbare gebeurtenis was. Maar paard en rijder waren volledig op elkaar ingespeeld en zelfs halfdronken kon Ruud nog winnen. Want Ruud wist één ding heel goed. Het paard moest plezier in het rennen hebben. En daarbij paste geen enkele vorm van hardhandigheid, integendeel. “Al uw luxe ten spijt, Uw paarden hebben het slecht. ‘s Morgens een uurtje eruit, en dan weer voor de overige drieëntwintig uur de stal in, dag in dag uit. Op die manier worden grote talenten verspild en gaan dan uiteindelijk naar eigenaren zoals ik, want er zullen er wel meer zijn die mijn visie delen.”
Dat kwam hard aan.
“U houdt er een renfabriek op na, van de tweehonderd jaarlingen blijft er misschien een handjevol over, de rest wordt blikvoer of in het gunstigste geval rijpaard. Paarden worden gefokt op modetrends en niet op familielijn of dat men tenminste er in ieder geval op let of bepaalde bloedlijnen wel aansluiting op elkaar hebben. Er zijn maar weinig auteurs op dit gebied die iets zinnigs op papier kunnen zetten of zelfs maar over enige ervaring beschikken, lees: Frederico Tesio, de meest succesvolle fokker tot nog toe.”
“Je bent een rebel, Fitz, je hebt dezelfde ideeën als Wildenstein!”
“Een paard is een atleet. Als je een atleet ‘s morgens in alle vroegte z'n bed uitschopt en hem een paar kilometer laat lopen, of wat dan ook, werkt dat niet. Dan zul je een hoop atleten nodig hebben om iets te kunnen winnen. Ik train mijn paarden in het terrein, de bossen en de duinen. Geen eentonig rondjes op een zandbaan naast de renbaan. Doel is dat de paarden zo min mogelijk associaties hebben met de renbaan, maar genieten van de buitenlucht, de zee en de omgeving.”
De adellijke dame luisterde geboeid. Zij was zelf nooit zo nauw betrokken bij haar paarden maar liet het meeste aan haar trainer over die ook het management van de paarden deed.
Daniël Wildenstein was een puissant rijke en excentrieke kunsthandelaar met een welhaast magisch gevoel voor het fokken van renpaarden. Hij was een van de zéér weinigen die zo succesvol was dat hij er zelfs geld aan kon verdienen, aan een sport die anderen alleen maar fortuinen aan geld kostte.
Met moeite kon ik zelf de kosten de baas, ondanks dat de paarden toch met regelmaat wonnen. Het reizen kostte veel geld en de bijkomende kosten beliepen maandelijks meer dan een gemiddeld salaris.
Langzamerhand groeide het besef dat ik een slaaf werd van mijn eigen levensstijl, want een hobby kan je de rensport in feite niet noemen. Het zou niet zo'n groot probleem zijn om te stoppen, Grey Hawke kon als dekhengst worden verkocht, zijn afstamming en gewonnen prijzengeld waren daar goed genoeg voor, Fair Prince was een makkelijk paard dat altijd nog als rijpaard dienst kon doen.
Een ander verlangen begon in me te groeien, een verlangen naar isolement, iets dat ik uitsluitend op het water zou kunnen vinden.
Ik hakte de knoop door en verbaasde vriend en vijand door de twee paarden plotseling van de hand te doen en er geen andere voor in de plaats te kopen.
Na de verkoop van de paarden kocht ik na enig zoeken een veertigvoets zeiljacht, een slank en snel zeilschip met een teakhouten dek.
Voor de aankoop van het jacht had ik zijn spaarpot flink moeten aanspreken want de verkoop van de twee renpaarden kon het aankoopbedrag van het jacht bij lange na niet dekken.
Van meet af aan had Roberta een hekel aan het schip, één keer had ze een korte trip op het IJsselmeer met mij en Rodney gemaakt maar was al in de eerste de beste haven van boord gestapt en had de trein naar huis genomen.
Zelf voelde ik me weer in mijn element: inmiddels was er al een aantal jaren verstreken nadat ik met Alain erop uit was getrokken. Daarna had ik nauwelijks meer gezeild.
Zou Alain nu met zijn Maria getrouwd zijn?
Ik vroeg me nog wel eens af hoe het met mijn vriendinnen uit de Marokko-periode gegaan zou zijn. Het was nu iets van vier jaar geleden en de enigen die ik na die periode ooit nog had gesproken waren Jean Pierre en Ronnie uit Antwerpen geweest. Die had ik nog eens opgezocht in het kleine Antwerpse voorstadje waar ze buiten het seizoen verbleven. Ik had dat bezoek gecombineerd met een van mijn zakenreizen voor het bedrijf waar ik nu voor werkte.
De verkoop van Grey Hawke en Fair Prince had een behoorlijk vacuüm in mijn leven veroorzaakt. Alleen de weekeinden kon ik op de boot doorbrengen die ik “Rhan” had genoemd, naar een figuur uit een van de boeken van Kipling. Verder was het een makkelijke naam: Romeo-Hotel-Alfa-November!
Elke vrijdagavond stapte ik met mijn weekend tas aan boord. Daarna volgden de noodzakelijke inkopen en vertrok ik enige uren later voor mijn weekend trip naar Terschelling. Een van de tochten die prima in een zaterdag en een zondag paste. Het alternatief was een oversteek naar Engeland. Naar een klein plaatsje dat Southwold heette en dat aan het riviertje de Blyth lag. De overtocht naar Engeland deed me nog het meeste denken aan de talloze oversteken die ik had gemaakt in de Straat van Gibraltar. Zeilend over de Noordzee moest ik rekening houden met de twee grote zeewegen die mijn route kruisten. Deze werden gebruikt door de beroepsvaart, daarnaast nog de vele booreilanden en bovendien waren er ook nog de vissersschepen die zich van geen enkele regel iets aantrokken.
Kleine, grappige voorvallen waren er wel. Niet te vergelijken met de belevenissen van Alain en mij samen in de Middellandse Zee, maar toch voorvalletjes die de moeite waard waren om in het logboek te zetten. Zoals die ene keer dat ik een Urker visserman met zijn speedboot van “Het Zand” had afgetrokken, een zandbank voor Urk. De man had me met alle geweld daarvoor willen betalen. Ik had geweigerd en wilde niets van hem aannemen en tenslotte hadden we samen in de haven van Urk, waar ik de man met zijn boot naar binnen had gebracht, een biertje gedronken.
Een keer, op de terugweg van Southwold, het was bloedheet, kwam ik tot de ontdekking dat er niets meer te drinken aan boord was. Zelfs de watertank bleek leeg te zijn. In de verte zag ik een visserman en koerste op de motor naar het schip toe en riep de visserman via de marifoon aan.
“Kom maar wat dichterbij, ik heb wel wat te drinken aan boord,” luidde het nuchtere antwoord. Er stond maar een lichte deining en op een gegeven moment lagen onze beide schepen een aantal meters van elkaar. “Kom nog maar wat meer dichterbij maar houdt het gas erop,” waarschuwde de visserman.
Niet veel later smakte er een tray Heineken in de kuip en daarna klonk het luid: “En nog bedankt voor het slepen!”
Nu moest ik werkelijk lachen. Uitgerekend de visserman die ik ooit had losgetrokken kwam moest ik nu tegenkomen. Dat kon haast geen toeval meer zijn! Dit voorval schreef ik in het log.
Een affaire die minder goed had kunnen aflopen begon als volgt: het was vrijwel windstil en ik zeilde vlak onder de kust van de badplaats waar Roberta woonde. Ik kende dat gedeelte van de kust goed en ankerde het jacht pal voor een van de luxueuze strandtenten van een vriend van me. De zee was spiegelglad en ik ging met de bijboot naar het strand om in die strandtent iets te drinken. Ik ontmoette er een stel lui die ik kende en bleef tot laat in de avond met hen drinken totdat ik halfdronken naar het jacht terugkeerde.
Midden in de nacht werd ik gewekt door een hevig gerinkel dat werd veroorzaakt door een los liggende fles in de spoelbak van het keukenblok. Het irritante geluid hield aan en ik stond op en voelde terstond de hevige slingeringen van het jacht. Toen ik het schuifluik opende spoot er direct een golf zeewater naar binnen. Pas toen werd ik echt wakker en kleedde me snel aan, ijlde naar het dek waar ik niets anders dan witte koppen van brekers zag. Ik realiseerde me dat ik midden in de branding lag en dat er een hevige noordwesten wind stond van een dikke zes Bft.
Gelukkig was het anker niet gaan krabben en had het gehouden, in het andere geval had ik de boot wel kunnen afschrijven. Ik startte de diesel die gelukkig direct aansloeg, sneed de ankerlijn door en loodste de boot door de brekers heen naar buiten. De zee had zich nog niet op kunnen bouwen maar desalniettemin stond er al een behoorlijke branding die toenam naarmate ik de pieren van IJmuiden naderde. Met een grote boog rondde ik de zuidpier en bracht de Rhan tenslotte in rustiger water en ankerde met het reserveanker in een kom net voor de strandhuisjes, even buiten de vaargeul. Nog nèt goed afgelopen, deze keer!
Uiteindelijk krijg ik genoeg van de Noordzee en besluit me langzamerhand voor te bereiden op de tocht die ik al geruime tijd wilde ondernemen naar het uiteindelijke doel: de Middellandse zee. Daar hoopte ik contact te kunnen maken met Alain en Duncan die daar ergens zouden rondzwerven. Al was het niet uit te sluiten dat Alain naar het Caribische gebied vertrokken zou zijn, maar wie weet, na al die jaren?
Mijn spaarpot was intussen zodanig geslonken dat er toch iets van een aanvulling, een aanzienlijke aanvulling zelfs, moest komen om me voor enige tijd uit de wind te houden. Ik zou mijn goed betaalde baan moeten opgeven, wilde ik mijn plan kunnen uitvoeren.
wordt vervolgd
