Onderwerp: Pinkstertrip 2015: Lemmer - Ipswich op de Solution

Ja leuk weer Peter en wat een luxe he, afbakbroodjes.

Mooi verhaal Peter. Goede start.

Ja buiten de kou, heb ik ook alleen maar goede herinneringen aan de trip. M'n eigen landvasten gesplitst een x voor gedaan door Peter , met de sextant gekeken waar we vaarden. Gelukkig dat Peter met de motor moest

Tja, die broodjes... een goed begin is het halve werk.
Zeker met die koude overtocht.

Ik had dus hele prettige/gezellige opstappers, voor herhaling vatbaar.

WOW! Keep going!!
Dit smaakt naar meer!

Alleen al het voorgerecht smaakt fantastisch!

Nog geen meter gevaren, dus dit kan het voorgerecht nog niet zijn, eerder appetizer. Maar smaken doet het zeker!

Ik krijg er honger van... Naar meer

Afbakbroodjes zijn bij ons aan boord ook altijd vaste prik, heerlijk 's ochtends om mee te ontbijten. Alleen blijven ze meestal wat bleker dan thuis, dus die gril snap ik wel.

We zien uit naar het vervolgverhaal!

Inderdaad een lekker stukje woorden in file vorm. Zo'n serie matig gebouwde productie boot is zo gek nog niet. Ook bij ons zijn er altijd voldoende afbakbroodjes voor een weeshuis aan boord, wat je meteen doet beseffen aan het eind van het seizoen dat ook die pakken een redelijke beperkte houdbaarheid hebben . Ben benieuwd naar het vervolg.

Ok een vervolg, 3791 woorden maar liefst en dat is dan alleen maar naar de overkant en zo nu en dan verzin ik nog iets dat eigenlijk niets met de trip zelf te maken heeft maar ik dan toch weer opschrijf. Soort woord-diaree zeg maar, weet nog niet of er pilletjes voor zijn en zo ja of ik ze dan ook zou nemen

Gelukkig zit er een boot in, wordt er gezeild en wordt er vooral heel veel plezier beleefd aan deze oversteek!

=======================================================

De overige bemanningsleden arriveerden niet lang daarna, waarmee het geheel dan compleet was voor deze tocht. Achter de cryptische namen Roan en IvA gaan Ronald en Ingmar schuil, waar het voorstellen dan in eerste instantie bij bleef. Er moest tenslotte gevaren worden. Nu kan je prima een stukje varen maar als je langer gaat dan een paar uur moet er toch een en ander geregeld worden, sterker nog er moet gebunkerd worden!

In eerste instantie is de lokale supermarkt de klos, waarna de heren met tassen vol terug komen aan boord. Daarna nog snel even de watertanks aftoppen en dan trossen los en naar het tankstation om diesel te bunkeren zodat we met een volle tank zouden kunnen vertrekken. Rene was net terug uit Londen met de Solution en had nog geen gelegenheid gehad om dat eerder te doen, wat eigenlijk ook helemaal niet zo erg was. Even snel na vertrek weer aanleggen geeft direct inzicht in de boot- en crew-handling-skills van de skipper (prima : - ) en de touw-gooi-kunsten van ons als opstappers (gelukkig ook niks mis mee : - ). Na nog een laatste sanitaire stop op vaste land was het dan eindelijk tijd om te vertrekken.

Om 09:50 met een logstand van 5313.0 gooiden we los om wat sop op te zoeken richting Ipswich.

Koersje 255, afstand 170nm. Met een snelheid van zo’n 7 knopen is dat ongeveer 24 uur. In eerste instantie op die koers de haven uit gaat nog wel natuurlijk, maar dan kom je ergens bij Medemblik uit en dat is het toch nog een flink stuk klunen om Noord-Holland over te steken en die 7 knopen kun je dan ook wel vergeten.

Onzin natuurlijk allemaal, maar klinkt wel weer leuk. Het plan was al om via Den Oever te gaan en daar met het tij mee naar buiten te spoelen. Door het noordzeekanaal had ook gekund, nagenoeg een gelijke omweg maar dan met twee extra sluispassages.. Bovendien kwam de wind uit het westen dus zou het handiger zijn om noordelijker te beginnen en hopelijk zo zonder of met minimaal gebruik van het ijzeren zeil over te kunnen steken.

Het was werkelijk een schitterende dag om te vertrekken, blauwe lucht, aangename temperatuur en leuk windje. Zoals verwacht pal uit het westen, de kant die wij ook op moesten om zo richting Stavoren en Vrouwenzand te kunnen varen. Na een paar uur konden we dan eindelijk de bocht maken en kon er een zeil uitgerold worden. Het water was de rustig, de zon stond mooi hoog in de lucht dus ik zag een mooie gelegenheid om eindelijk eens op het water te gaan testen hoe je met een sextant een zonnetje kan schieten. Dus snel even naar beneden om het kistje te zoeken, koordje er omheen om plonskansen te verminderen, een clipboard gepakt om de metingen op te schrijven en als laatste niet onbelangrijke instrument mijn horloge omgedaan die ik net van verse batterijen had voorzien en gelijk had gezet met UTC. Weer naar boven en een mooi plekje bakboord achter gevonden om eens rustig te gaan pielen. Nou en dat was het ook wel. Hoewel de beweging van het schip heel rustig en vriendelijk was schommelde die zon alle kanten op, meestal de verkeerde en kon ik weer van voor af aan beginnen met filters ervoor, filters er weer voor weg, sextant op nul, dan toch maar weer niet. Voor de omstanders moet het een komiek spektakel geweest zijn! Rond 12:20 was het dan toch zo ver en kon ik zowaar een tijd, positie en hoek noteren. Als je dan het trucje eenmaal door hebt gaat het de keer er op beslist sneller en zo had ik al vrij rap een serie metingen waaruit duidelijk bleek dat de zon nog steeds omhoog aan het gaan was. Nog geen local appearant noon dus. Daarna natuurlijk alle gelegenheid voor de rest om ook eens met dit wonder van de oude techniek te gaan spelen. Na een half uurtje leek de zon weer te gaan dalen, dus dat zou betekenen dat ik ook noon-shot som zou moeten kunnen maken.. Helaas bleek achteraf dat die laatste waarschijnlijk een meetfout was dus die blijft nog even op het lijstje staan..

De motor was ondertussen uitgezet en met een serene rust voeren we zo over het IJsselmeer. Omdat we nog een sluis gingen passeren en daarna op het Wad de geulen zouden gaan volgen heb ik het rekensommen maken maar even uitgesteld om zo de focus op de belangrijkere zaken te houden. Buiten op de kuiptafel sommen maken leek me niet erg handig en om nu met zulk mooi weer binnen te gaan zitten zou ook jammer zijn. Den Oever kwam in zicht en alsof ze ons in de gaten hadden konden we zo de sluis is. Rene verteld ondertussen smakelijk over zijn avontuur in de sluis in IJmuiden een paar dagen eerder. Het schip lag toen voor vast en achter nog niet. Geen houden aan dus achterstevoren later de sluis uit gevaren, met een stalen gezicht, ik zie het zo voor me alsof het de normaalste zaak van de wereld is! Het is inmiddels half drie en het schutten verloopt voorspoedig. De brugopening erna jammergenoeg niet. Er blijkt nog een schutting te komen vanaf het IJsselmeer en als de sluis dan weer leeg loopt gaat ook de brug in de Afsluitdijk open en kunnen we onze reis vervolgen, het is dan tien voor drie en we hebben dan inmiddels 30 mijl afgelegd in precies 5 uur, een gemiddelde van 6 knopen!

Het Wad op varen voelt dan gelijk weer als thuiskomen. De langere golfslag vind ik een verademing en met het tij mee gaan we het Visjagersgaatje in. Het tij is eigenlijk al wat verder dan optimaal zou zijn, maar hierdoor komen er wel al diverse banken boven water te staan die door een grote groep zeehonden dankbaar gebruikt wordt om even lekker te gaan liggen zonnen. De fototoestellen komen tevoorschijn en er worden heel wat foto’s gemaakt.

Tien mijl verder hebben we de haven van Den Helder opengevaren en worden we weer getrakteerd op overstekende schoenendozen, supply ships, vissers en meer van die grote(re) watergevaarten. We varen mooi tussen Den Helder en Texel door het Marsdiep en met de staart van het uitgaande tij worden we door het zeegat getrokken en varen we de Noordzee op.
De klok geeft aan de het inmiddels bijna vijf uur is en we zitten nog steeds gezellig met z’n vieren in de kuip. Desgevraagd blijkt niemand echt behoefte hebben om te gaan sluipen, dus ik besluit maar een soort verstandig te doen en te gaan proberen om wat te gaan slapen, het avondeten zou ik dan missen, maar ach dat is later wel in te halen en ik vind het belangrijker dat minstens één persoon een beetje uitgerust is vannacht. We waren tenslotte al vroeg op. Eenmaal in de hut, wat een luxe trouwens, heb ik mijn slaapzakje uitgerold en heb me geïnstalleerd aan de lage kant (bakboord op dat moment). De hut was goed donker te krijgen en hoewel ik niet het gevoel had diep te slapen schrok ik toch toen mijn bed ineens omgekiept werd. What the f#^$? Ah, overstag natuurlijk. Dan is een breed bed een fractie minder praktisch. Gelukkig had ik snel weer een nieuwe prettige lighouding gevonden dus dommelde ik rustig verder. Een tijd later rol ik weer een stuk terug maar niet helemaal door, de motor gaat ineens aan en vrij snel erna ook weer uit.. Uitwijkmanoeuvre? De boot schommelt rustig verder dus het zal allemaal wel meevallen. Later hoorde ik dat bij het overstag gaan de boeg niet door de wind wilde en even geholpen moest worden. Weer een waakmoment verder ging de motor aan en bleef die aan. Ondanks dat ik met mijn hoofd zo goed als op de motor lag heb ik in etappes toch lekker geslapen. Ergens halverwege de avond ben ik er even uit geweest om te kijken hoe alles ging en of aflossing al gewenst was. Iedereen had het eigenlijk nog prima naar de zin in de kuip, dus ben maar weer in bed gekropen. Toen ik weer op mijn klokje keek was het 1 uur ’s nachts, ik denk dat ik wakker werd omdat de motor net uitgezet was. Rene was inmiddels minimaal 18 uur bezig, dus wat mij betreft voor hem tijd om maar eens te gaan slapen. Eenmaal in het zeilpak gehesen werd ik even bijgepraat: de wind was tegen de voorspelling in naar zuidwest gedraaid waardoor Harwich niet meer bezeild was. De slagen die gemaakt werden gingen of richting de Hebriden, Vlieland (?) of IJmuiden zo begreep ik maar niet echt de goede kant op. Het ijzeren zeil was daarom in stelling gebracht om de broodnodige afstand van de kust te kunnen verkrijgen. De wind was wat gunstiger gedraaid dus de motor was uitgezet. De boot liep inmiddels ruim 7 knopen en lag lekker in het water. Rene verdween naar beneden dus tijd om eens goed om me heen te kijken. IJmuiden was nog steeds aan de horizon in zicht, dat was de bedoeling niet! Langzaam maar zeker verdween het land uit zicht en kwamen de boortorens, de grote dwarsliggers (of waren wij dat nou, maar dan klein?). Ondertussen gezellig gekletst meer eerst Ingmar en later Ronald. Gaandeweg begon de wind echter steeds meer te gaan liggen, het was inmiddels weer licht en de grondsnelheid, alsook de watersnelheid begonnen terug te lopen. Eerst 4 over de grond, daarna 3.5, vervolgens 3 en zo nu en dan zat er een twee als eerste cijfer in de snelheid, niet goed. Ik heb een tijdje zitten twijfelen of ik Rene nou wakker zou maken om te overleggen of de motor aan kon. Uiteindelijk de knoop doorgehakt en ‘m aangezet, achteraf gelukkig tot grote tevredenheid van Rene.

Met de motor bij was de grondsnelheid inmiddels weer acceptabel geworden, namelijk meer dan 5 en soms 6 knopen over de grond, en begon het grote wachten op gunstigere wind. Net zo ongeveer op het moment dat ik, qua vermoeidheid, dacht in te gaan storten komt Rene ineens vrolijk om de hoek kijken of we misschien warme broodjes willen met koffie. Ja hoor, die afbakbroodjes-truc werkt ook midden op de Noordzee! Ja, alsof het die oven wat uitmaakt waar die is!

Dát doet me dan weer denken aan vroeger, lang lang geleden inmiddels toen ik nog als broekkie rondvluchten deed boven New York, ik was daar terecht gekomen nadat mijn huis (trailer) en baan weggewaaid waren in Florida na Hurricane Andrew, maar dat is weer een ander verhaal. Om vanuit het noorden van New Jersey, waar ik werkte, bij de stad te komen moest je een flink stuk over het water vliegen, iets dat toch altijd enigszins ongemakkelijk aanvoelde. Een keer deed ik het rondje met een student. Die was nogal bezorgd over dat grote stuk water, maar ik had hem uitgelegd dat het vliegtuig niet wist dat ie boven water zat en dat er daarom geen gekke dingen zouden gebeuren. Meer dan normaal was ik me die vlucht wel bewust het feit dat als we zouden gaan zwemmen, als gevolg van een motorstoring, we dat beslist in de nabijheid van een boot moesten gaan doen. Het was november dus al behoorlijk koud en het zeewater zeker ook! Wat een verschil met het heerlijke warme water bij de Keys, maar ja daar zag je dan die grote haaien weer zwemmen.. Wet van behoud van ellende denk ik nog. Het cruise-toerental van de Cessna 150 was meestal zo rond de 2200 toeren. Ik zat naar buiten te kijken en vloog mentaal van schip naar schip in de vorm van als de motor nu stopt zet ik ‘m daar naast dat schip in het water, nu kan ik dat schip halen enzovoorts. Plotseling veranderde het toerental van de motor.. Hartverzakking! Shit we gaan zwemmen dacht ik. Klaar om de noodprocedures in te zetten kijk ik naar de instrumenten en mijn student. Blijkbaar had mijn hij niet op zitten letten, en ik ook niet trouwens. want terwijl ik zo buiten zat te kijken was het toerental een beetje opgelopen en had hij besloten dat weer te corrigeren terug naar het normale getal. Gevoelsmatig had ik ‘m zo de zee in kunnen foeteren, maar ja, eigenlijk was het een volkomen normale actie dus heb ‘m maar gevraagd het de volgende keer even aan te kondigen.

Nu ruim twintig jaar later krijg ik nog steeds een hartverzakking bij plotseling wijzigende toerentallen, zeker als die niet gepaard gaan met, voor mij, zichtbare bewegingen van de gashendel. Op de Jouet zat die heel onhandig in de leuning van de kuipbank. Daar zijn we vaker dan ons lief is tegenaan gaan zitten met een plotseling instortend toerental tot gevolg. Hartverzakking dus, al dan niet aangevuld met wat gevloek en verwensingen richting het slachtoffer. Ook de keren dat ik de tank leeggevaren heb of de dieselleiding met de prut onderin de tank verstopt heb gehad stort het toerental eerst in en schrik ik me weer een ongeluk. Blijkbaar heeft dat nog niet tot het inzicht geleid dat een goedwerkende motorinstallatie goed is voor mijn gezondheid. Nu dan misschien?

Maar goed, ik dwaal af. De broodjes van Rene smaakten zo mogelijk nog beter dan de dag ervoor, zelfde receptuur maar nu midden op zee, dat had ik nog niet eerder mee mogen maken! Na de koffie was Rene weer helemaal fris waarna ik maar heel erg snel weer te kooi ging. Ronald heeft het nog even langer uitgehouden om zo Rene niet alleen te laten zitten, maar toen Ingmar weer beschikbaar was is ook hij snel in bed gedoken, in tegenstelling tot mij kon hij prima slapen daar voor in de punt. Petje af!

Ergens eind van de ochtend begin van de middag was ik het kooi-liggen wel weer zat, maar ook het nietsdoen begon enigszins te knagen, ik ging toch niet weer zeeziek worden? Een uiterst probaat middel tegen zeeziekte schijnt bezigheidstherapie te zijn, dus gelijk het splitsgereedschap maar mee naar boven genomen. Ik had al een paar lijnen gespot die, een fractie ingekort en van een takelingetje voorzien, flink op konden knappen. Gelukkig vond Rene dat een prima plan, dus kon aan de gang, eerst met de lijnensnijder (hotknife, lang leve de inverter!) en het takelgaren. Eerder hadden we al besproken dat de lijnen van de lazy-jacks niet echt voldeden en Rene had al een rol lijn hiervoor gehaald. Splitsen van die lijn bleek toch moeilijker dan ik zou willen, het lukte mij in ieder geval niet. Het gingen daarom getakelde lusjes worden. Gelukkig waren de blokken die in de lijn moesten makkelijk te demonteren waardoor ik op mijn dooie gemak in de kuip zat met een rol touw, wat takelgaren en een naald. In Lemmer had ik de lijnen van de lazy-jacks al opgemeten toen de heren boodtschappen aan het doen waren en zodoende kon ik ook de lijnen vast min of meer op maat snijden. Ik ben waarschijnlijk wel een tijdje bezig geweest, uiteindelijk zijn het 8 lussen geworden en die moesten er natuurlijk wel een beetje knap uitzien. Geheel in VOC-stijl lag het in mijn bedoeling dat het schip in betere staat aan zou komen dan het vertrok. Dát doet me dan weer denken aan die keer dat ik in Sydney op de Batavia geweest ben, ja sorry even een zijspoor. Terwijl ik dit schrijf passeer ik Calcutta en moet nog zeker 4 uur tot Dubai, dus ach, ik heb nog even de tijd.

Ik heb grote zeilschepen altijd fascinerend gevonden. Mijn opa is in zijn jonge jaren nog stuurman op de grote vaart geweest, op een zeilschip nog wel. Het bijzondere hiervan heb ik me helaas pas na zijn overlijden gerealiseerd dus helaas geen mogelijkheid meer om er vragen over te stellen of verhalen over te horen. Toen ik in 1999 een keer een weekstop in Sydney had, ja dat waren nog eens tijden, bleek dat de Batavia in de haven lag vlak bij een plek waar ik 15 jaar daarvoor gewerkt had, dus leuk om die kant weer eens op te gaan. De omgeving had een ware facelift ondergaan dus dat was leuk om te zien en ook de Batavia lag er schitterend bij. Het was december, dus eind van de lente, en werkelijk schitterend weer, daar kunnen we in Nederland nog wat van leren. Op 7 december stap ik zo dan aan boord van een echt (nagebouwd, oke) klassiek zeilschip. Dat mensen daar vroeger de wereldzeeën mee opgingen, wow, die hadden toch wel lef! Wat me het meeste is bijgebleven is dat de totale vrachtruimte ongeveer even groot was als het laadruim van een Boeing 747 in vrachtuitvoering, het type waar ik toen op vloog. Weliswaar een dek extra in de Batavia waardoor er twee grote vrachtvloeren waren, maar kon je eigenlijk alleen kruipend in. Indertijd deden ze een maand of negen over een trip van Nederland naar Indonesië, als ze tenminste op tijd naar het noorden draaiden. Nu deed ik Amsterdam - Jakarta in minder dan een dag, met honderd ton vracht aan boord maar dan wel met het verstoken van net zoveel of meer kerosine.. Dat ik die datum nog precies weet is een soort toeval, ik kreeg daar een soort sticker van stof met de datum die toegang gaf tot het schip. Die heb ik in mijn hoed geplakt en heeft daar nog vele jaren gezeten. Toen ik Josine leerde kennen bleek dat haar zoon precies op die dag geboren is. Tja, dat vind ik dan wel weer grappig, maar nu dwaal ik wel heel erg af.

Terwijl ik lekker aan het klussen, of misschien beter knutselen, was stond er in eerste instantie niet zo heel er veel wind. Ik was inmiddels in de haven op de Jouet een aantal keer de mast in geweest en het leek me wel bijzonder omdat tijdens het varen ook eens te doen. De lijnen van de lazy-jacks moesten tenslotte nog door een paar blokken hoog in de mast. Toen ik klaar was stond er flink meer wind en was dat niet zo’n goed idee meer. Gelukkig moest er nog een lijn aan een stootwil gesplitst worden en kon ik nog even verder.

Die middag is er ook nog gegeten natuurlijk, altijd bijzonder wat er klaargemaakt wordt en kan worden onderweg! Ik herinner met een grote kom met ei-spek en wat groens dat als krachtvoer gepresenteerd is. Was heerlijk! Ook nog even meegepikt dat grote kommen ideaal zijn aan boord om uit te eten. Als je ze neerzet of niet helemaal recht houdt valt of glijdt je eten er tenminste niet van af!
De Engelse gastenvlag hing inmiddels ook onder de zaling, niet dat er veel kijkers waren. In de loop van de middag kwam eindelijk het de Engelse oostkust in zicht, we hebben vooral uitgebreid kunnen genieten van het bolletje van volgens mij een kerncentrale bij Sizewell. We besloten heel gevat dat die vast ook in het donker goed te zien zou zijn, stralend wit was ie tenslotte.

Met dank een de verder naar het zuiden draaiende wind konden we ook onze koers wat naar het zuiden bijstellen en zo mooi ‘langs’ de kust naar het zuiden afzakken. De vuurtoren van Orford Ness stond er ook nog steeds heel mooi bij. Ook kwamen in de verte de kranen van Felixstowe in zicht, het voelde alsof we er bijna waren! Met nadruk voelde.. Net na negen uur Nederlandse tijd noteer ik een positie in het logboek die vlakbij de kardinaal SW Whiting ligt. In de schemering pakken we de recommeded track for yachts op, steken we de Harwich Channel over en varen zo de haven in, op zoek naar de rivier. Die blijkt toch lastiger te zien dan je zou willen, maar met behulp van de plotter en een beetje ervaring van het jaar ervoor, ik zie Hans nog de Half Penny Pier aanwijzen als vluchthaven na een zware oversteek, varen we dan na een tijdje toch de rivier op. Ik mag sturen van Rene en geniet me een ongeluk. De wind is bijna helemaal gaan liggen, dus het water is spiegelglad. De plotter staat op gedeeld kaart en deel radar en dat is heerlijk. De kaart zegt waar ze moeten staan en dan gelijk kunnen controleren op de radar, ideaal!

We zigzaggen zo de Orwell op en kijken onze ogen uit. Het begrip mooring is redelijk onbekend bij Ingmar en Ronald, dus die hebben gelijk al helemaal het gevoel in een andere wereld beland te zijn. Ook Pinn Mill ligt er schitterend bij en een paar bochten verder komt de Orwell Bridge in beeld. Ondanks dat je weet dat het past heb ik toch altijd dat onbestemde gevoel van ‘komt dit goed’ als ik onder zo’n brug doorvaar. Betrouwbare bronnen hebben twee dagen later bevestigd dat je daar beter naar beneden kan kijken dan omhoog, maar da’s wat anders..

Om kwart over twaalf Nederlandse tijd lagen we in het Prince Philip Lock om daarna de cryptisch omschrijving behorende bij onze ligplaats te gaan ontcijferen. In het donker een haven binnenvaren blijft altijd leuk. Gelukkig was ik er vorig jaar geweest en had een redelijk beeld van waar we moesten zijn. Alleen dat “dwars van de Moki” van toch een lastige. De Moki zagen we liggen, ook een stuk steiger erachter, maar die leek wat kort om een ligplaats te zijn. Uiteindelijk toch maar naar binnen gevaren en het bleek zonder meer de ideale ligplaats te zijn! Om kwart voor een, of eigenlijk kwart voor twaalf Engelse tijd heb ik ons afgemeld in het logboek. Logstand 5563.9, dus 250.9 mijl afgelegd door het water in nagenoeg 39 uur. Een gemiddelde van ruim 6.4 knopen. Niet gek, maar duidelijk ook heel veel meer dan de 192 nm grondafstand. Een deel van de extra 60 mijl zal getijde zijn en een ander deel ijking van de log, zelfs als die 10% afwijkt is het nog steeds 35 mijl meer, da’s toch 6 uur varen, maar dat terzijde. Ik laat het tijd eigenlijk altijd voor wat ie is op een oversteek, gezien de toch forse Noord-Zuid component in onze koers is het misschien toch verstandig om daar wat beter naar te kijken de volgende keer.

We ruimen verder nog even wat op en genieten nog even na van dit deel van de tocht met een hapje en een drankje in de kuip. Voor Ronald en Ingmar was dit een eerste maar volgens mij zeer geslaagde eerste overtocht naar Engeland in een zeilboot, toch een bijzonder moment! Daarna nog even lekker warm onder de douche en vervolgens lekker fris weer te bed. Goh, wat is zeezeilen toch leuk!

Peter heerlijk om te lezen.
Net of ik er zelf bij was

Hé da's toevallig! Dat was je

Peter, je kan de volgende keer weer mee, als was het alleen als verslaggever...

Inderdaad een heerlijke schrijfstijl. Ik maak natuurlijk geen kans om deze reporter te charteren. Mijn scheepje is het kleinere broertje van de solution. We hebben wel een oven om broodjes in af te bakken.

Nog een puntje.. foto's?

Ben even zo vrij om (alvast) een paar foto's te plaatsen.
Ze horen bij de tekst.
Wat niet wegneemt dat Peter dit nog aan kan vullen...



Felixstowe, we zijn er bijna...


Orwell by night





Ipswich


Arrived.

Rene (solution): valt me op dat je radar op apart scherm zet. Waarom leg je hem niet over de kaart?
Dan heb je ook de beschikking over volledig scherm?

Dat kan natuurlijk alleen in dit geval waren we radar ook wat aan het tunen dan is het wel makkelijk om ze even apart te zetten.

Ik zie een rood kruis door de AIS . Heb je gekozen voor radar ipv AIS of stond de AIS uit of is deze niet beschikbaar op de c70/80 en heb je het op een ander systeem draaien. Mooie foto's trouwens.

Precies de foto's waar ik aan zat de denken, heb ze alleen niet bij me dus dank daarvoor Rene!

Groom, ook met jou ga ik graag een keer mee hoor

Vooral de overlay van de radar op de kaart laat precies de waarde van Radar zien in zo'n omgeving. De tonnen staan ook hier niet exact op dezelfde plek in het water zoals de kaart ze aangeeft!

AIS deed het gewoon, dus dat kruis weet ik niet, misschien dat de plotter 'm niet herkende?

Leuk verslag!

Mooi geschreven, leuk ook dat splitsen, ik moet er ook aan beginnen

En we gaan verder, Rene plak jij er wat foto's bij?

=================================================

Na een lekker nachtje geslapen te hebben waren toch redelijk vroeg alweer uit de veren. Een uurtje tijdsverschil de goede kant op helpt daar natuurlijk ook bij. Hoewel het niet het allermooiste weer was, het was toch nog wel frisjes, hebben we natuurlijk toch aan dek ontbeten. Gewoon omdat het kan! Warme broodjes van diverse soorten en verder de hele kuiptafel vol met beleg, een waar feestmaal. Terwijl er lading na lading broodjes uit de oven tevoorschijn kwam, al dan niet aangevuld met een gebakken of gekookt eitje konden we mooi plannen maken voor de komende dag. Het einde van de dag was natuurlijk al ingevuld: Isaacs maar voor het zover was konden we alle kanten op. Zo nu en dan aangenaam onderbroken door andere ZF-ers begon er voorzichtig een plan te ontstaan: eerst nog wat klusjes aan boord, specifiek het ophangen van de lazy jacks, daarna een wandeltocht van een kilometer of twee naar de andere haven in Ipswich, namelijk Fox’s Marina, waar een grote watersportwinkel is om tenslotte in het centrum wat te eten en dan verder te zien.

Dat eerste had ik stiekum al naar uitgekeken. Om de lazy jacks op te kunnen hangen moest er iemand de mast in om de lijntjes door de blokken hoog in de mast te halen. Ook moest de oude lijn aan stuurboord nog losgemaakt worden want die was in zo’n blok vast komen te zitten. Op de Jouet was het eigenlijk heel eenvoudig om omhoog te gaan. Tuigje aan, twee van de zes (!) lijnen/vallen van het voordek aanhaken, iemand beneden om de lijnen redelijk strak te houden en dan kon ik zelf via de stapjes op mijn eigen tempo omhoog lopen. Ideaal vond ik dat de eerste paar keer, nee eerlijk gezegd alle keren dat ik omhoog ben geweest. De momenten dat ik absoluut niet blij was met deze stepjes was op volle zee als er een lijn achter bleef haken waardoor (meestal) het grootzeil niet normaal gehesen kon worden. Voor mijzelf dus besloten van stepjes af te zien op mijn projectboot.

Op de Solution van geen van voornoemde problemen last. De grootzeilval en de spinnakerval werden aan de bootsmansstoel gekoppeld, de grootzeilval kon om de lier en, oh grote luxe en gemak, met een druk op de knop ging ik omhoog! Bij de zalingen even stoppen om de spinakerval, die als backup diende, even over de zaling te halen en weer aan te koppelen. Dit alles onder toeziend oog van de schipper terwijl Ronald en Ingmar druk foto’s aan het maken waren. Met een GoPro op je hoofd zit je natuurlijk goed voor gek daarboven, maar gelukkig merk je daar boven niks van. Het door de blokken halen van de lijn ging prima, maar het naar beneden laten vallen ging moeizamer. Het waaide behoorlijk eigenlijk en hoewel dat beneden niet zo opviel was het boven toch flink merkbaar. De acht meter lijn die ik naar beneden gooide zwabberde alle kanten op maar geen enkel moment binnen bereik van de mannen beneden. Dat ging ‘m dus niet worden. Plan B was om ze dan zelf maar naar beneden te trekken, dus ze met een paalsteekje aan mijn harnas vast gemaakt en aangegeven dat het weer tijd was om te gaan dalen. Eenmaal beneden bleek dat ik toch een zaling gemist had waardoor de spinnakerval aan de verkeerde kan van de mast uitkwam. Niet handig dus maar weer omhoog om dat goed te zetten. Gelukkig was de elektrische lier geduldig en trok die me zonder bezwaar te maken weer omhoog. Eenmaal weer beneden en ontdaan van mijn harnasstoel restte alleen nog de taak om de lazy jacks aan de zeilzak te koppelen en voldoende strak te zetten zodat het zeil er mooi in zou kunnen vallen, als het gehesen was natuurlijk. Dat moest nog wel een keer, al was het alleen maar om de reeflijnen goed te zetten. Die van het tweede rif was losgeschoten op de vorige trip van een paar dagen geleden en dit was een mooie gelegenheid om alles goed te krijgen.

Toen dat geregeld was kregen we bezoek van Jason, altijd gezellig! Het vlaggetje dat hij vorig jaar gekregen had hing fier onder de zaling van de Spiriwiri dus daar was ik wel blij mee. Het gesprek ging al vrij snel over de lazy jacks en andere splitszaken en toen bleek dat ik daar misschien wel handig mee zou kunnen zijn kwam al snel het verzoek of ik misschien een paar dyneema lijntjes kon maken. Tja, da’s geen probleem natuurlijk. Haal even een stukje en zeg maar hoe lang ze moeten zijn, als je oogjes wil moet je die ook even halen. De oogjes waren er wel, maar de lijn niet. gelukkig had ik mijn zak met dyneema niet voor niets meegenomen, zo bleek, want er een voor de toepassing geschikt stukje bij gelukkig. De maten waren in mijn afwezigheid doorgegeven, maar die werden toch door enige vaagheid omgeven en aangezien Jason en bemanning inmiddels op pad waren heb ik mezelf maar uitgenodigd om aan boord te gaan en de twee staalkabels los te halen om ze zo precies op maat te kunnen maken. Dyneema is prima en eenvoudig splitsbaar, zeker zonder mantel, dus dat was een leuk klusje. Daarna als bonus ook nog maar even gemonteerd, tot groot genoegen van Jason gelukkig, en klaar was Peter. Nog even wat spullen opruimen en wat mij betreft tijd om op pad te gaan.

Gelukkig hadden de anderen hetzelfde idee, dus niet veel later liepen we door Ipswich richting Fox’s Marina. de haven meester had ons beloofd dat het rond de twee kilometer zou zijn. Het zal wel ongeveer geklopt hebben, maar gevoelsmatig waren we zo’n beetje naar Pinn Mill gelopen. De watersport zaak was, niet geheel onverwacht want ik was er een paar jaar geleden geweest, ruim voorzien van van alles en nog wat zodat wel allemaal met wat nodige en minder nodige zaken weer de deur uit konden. Waaronder wat takelgaren om de roeren van een roer-midscheeps markering en een stuk lijn voor Ronald om straks zelf landvasten van te splitsen. Eenmaal daar bleek de behoefte om terug te lopen geheel te ontbreken. Het scheelt dan toch dat je verstaanbaar maken in Engeland niet zo’n probleem is, dus een taxi was zo besteld en zou een minuut of vijf later komen. Hadden we mooi de gelegenheid om de diverse schepen in de jachthaven te bestuderen en van commentaar te voorzien. Laat ik het er op houden dat er beslist een aantal tussen lagen die we best mee wilden nemen, al dan niet voor erbij zeg maar. Helaas wij behoren niet tot die categorie mensen..

De taxi heeft ons mooi in het centrum afgezet waar het, het was tenslotte zaterdag, gezellig druk was. Vrij snel hadden we het idee dat we ergens aan een tafel met wat eten erop beter af zouden zijn, dus op zoek naar een eetgelegenheid. Uiteindelijk vonden we een pub met een all-day-breakfast en een kaart met ander pub-food. We zaten daar prima en niet lang daarna stonden er diverse soorten bier op tafel en ook het eten liet niet lang op zich wachten. Na het eten een rustige wandeling richting supermarkt voor nog wat boodtschappen en daarmee kwamen we dan eind van de middag weer terug aan boord. Omdat er tot het avondeten geen plannen waren heb ik mooi van de gelegenheid gebruik gemaakt om een eerste turks head te bouwen op een stuurwiel. Deze viel me niet écht tegen maar was ook weer niet helemaal wat de bedoeling was, nou ja Rene zou het er voorlopig mee moeten doen. De voorbereidingen voor de avondmaaltijd waren inmiddels in volle gang, dus het andere stuurwiel heb ik maar even gelaten, gelukkig maar zo bleek later.

Nadat we, natuurlijk weer aan dek én gezellig onderbroken door diverse ZF-ers, hadden gegeten was het natuurlijk tijd om naar de pub te gaan. Dáár troffen we natuurlijk nog meer ZF-ers waarmee het natuurlijk weer erg gezellig was. Na een tijdje ging bij mij het licht weer bijna uit, dus tijd om weer een bedje op te zoeken..

De volgende ochtend was iedereen natuurlijk weer paraat om aan dek te ontbijten. Het was inmiddels al aardig rustiger in de haven want de meesten waren al weer onderweg naar huis. Wij hadden onszelf een extra dag gegeven en waren voornemens om naar een andere haven te varen. Lowestoft had ik niet vervelend gevonden, maar dat was toch flink verder dan leuk was en het zou dan alleen slapen en weer weggaan betekenen dus uiteindelijk hebben we besloten om naar Woolverstone te gaan om zo toch nog bij de Butt & Oyster te kunnen zitten. Uiteindelijk bleek dat een tripje van bijna niks, 75 minuten varen, inclusief een sluispassage maar wel met schitterend weer dus dat was weer een flinke straf om dat stukje te moeten varen, maar ja iemand moet het doen en het voordeel was dan wel weer dat we, zo bleek, flink duur konden liggen maar de volgende dag zonder sluispassage konden vertrekken richting thuishaven. Rene zou het volgende weekend er solo heen varen, dus van te voren even scouten was ook niet vervelend. We lagen prachtig, met uitzicht op de brug en een prachtige omgeving waar we ’s avonds geweldige foto’s van hebben kunnen maken. Nadat we ons bij de haven hadden aangemeld zijn we direct doorgelopen over een schitterend public walkway naar Pinn Mill en de Butt & Oyster, zo waren Ronald en Ingmar dan toch nog daadwerkelijk in Engeland geweest want ik heb van Hans geleerd dat een oversteek geen oversteek is als je de Butt & Oyster niet bezocht hebt, of is dat dan weer een eigen invulling van mijzelf?

Ondanks wat stiekumme regenspetters hebben we, tafelhoppend richting het water, daar een paar uur heerlijk gezeten, gedronken en gegeten. Daarna weer rustig terug langs de walkway terug naar de haven.

Op het stukje varen was gebleken dat de markering op het stuurwiel toch op de verkeerde plaats zat. We hadden de roeruitslag indicatie naar 0 gezet en er van uitgegaan dat dat de roer-midscheeps positie zou zijn, nou niet dus. Tijdens het stukje varen bleek het een stukje verder was op een plek die trouwens gevoelsmatig logischer was dus dat kwam op zich wel mooi uit. Jammer was het natuurlijk wel om die zorgvuldig en met veel gepruts gemaakte knoop stuk te snijden, maar ach je moet er wat voor over hebben. Gelukkig bleken de stuurwielen zeer eenvoudig te demonteren dus niet veel later zat ik met een stuurwiel en wat takelgaren lekker beneden wat te knutselen. Met het stuurwiel los bleek de knoop een stuk makkelijker te maken en strak te trekken. Al met al ben ik daar lekker mee bezig geweest en over het uiteindelijke resultaat was ik eigenlijk best tevreden. Kan altijd mooier maar dat moet dan maar een andere keer, mocht die er komen.

Inmiddels was de zon aan het ondergaan en was de belichting van de omgeving werkelijk fantastisch. Overal kwamen fototoestellen tevoorschijn, bij ons maar ook nabijgelegen schepen. In combinatie met nagenoeg windstil weer en vlak water heeft dat heel wat mooie plaatjes opgeleverd.

Na de foto-sessie nog een leuk rondje haven gedaan. Ik blijf het leuk vinden om langs de steigers te lopen en te kijken hoe schepen erbij liggen en soms verrassend leuke oplossingen hebben gevonden voor diverse problemen. ’s Avonds nog gezellig in de kuip gezeten en op tijd weer naar bed gegaan, hier helpt dat tijdsverschil de goede kant op dan ook weer, gelukkig.

De volgende ochtend was het toch wat frisser dan we graag wilden dus, en ook omdat de kijkers nu zouden ontbreken, maar binnen gegeten, gelukkig was daar ook meer, zoniet nog meer, ruimte voor. Daarna snel opruimen en klaarmaken voor de terugreis. De zeilzak werd opengeritst en met een logstand van 5579.0 gooiden we rond 08:45 plaatselijke tijd los voor de retourreis.

We begonnen goed, niet zo veel wind maar prachtig weer en de rivier, die we op de heenweg alleen in het donker gezien hadden, lag er prachtig bij. Glooiende heuvels met landhuizen, bos tot aan het water en natuurlijk de diverse moorings waar de nodige scheepjes afgemeerd lagen. Dan komen op een gegeven moment de kranen van Felixstowe en vaar je ineens weer langs die enorme kolossen. Langs de recommended track for yachts weer naar buiten en dan zit je ineens weer echt op zee. De wind stond natuurlijk weer eens heerlijk verkeerd dus eerst maar motorzeilen.

Rond het middaguur wordt in het log een positie genoteerd de vrij is van de drukke routes en we zetten koers richting Den Helder. De motor blijft nog even bij staan, maar het is absoluut bijzonder aangenaam om aan dek te zitten.

Op een gegeven moment hoor ik ineens een buitengewoon kalm “mayday mayday mayday” over de radio. Zo kalm dat ik in eerste instantie aan een oefening denk, maar dan is het meestal “practice pan practice pan practice pan”. Het antwoord van de Coastguard is professioneel en zo duidelijk als maar kan. De standaard vragen worden gesteld waar nog steeds zeer rustig op geantwoord wordt. Het blijkt om een vissers-motorbootje te gaan waarbij de andere opvarende bewusteloos is en niet meer bij komt. Foute boel wat mij betreft en zonder meer een mayday waardig en een situatie die je nooit zelf hoopt mee te maken. Ondertussen spits ik wel mijn oren om te kijken hoe zoiets in de praktijk dan verder verloopt. Je leert zoiets wel, maar daadwerkelijk horen helpt enorm om het een plek te geven. Er werd een reddingsboot gealarmeerd die continu geupdate werd over de situatie maar ook bij nagenoeg elk contact doorgaf over hoeveel minuten ze ter plaatse zouden zijn. Ik kan me voorstellen dat zoiets geruststellend werkt. Ook bleek een SAR-helikopter gealarmeerd te zijn om het slachtoffer direct naar de wal te brengen. Blij verrast was ik op een gegeven moment de bemanning van de helikopter met de reddingboot hoorde overleggen over de procedure om het slachtoffer aan boord van de helikopter te krijgen. Ze gaven zelf aan dat hun downwash waarschijnlijk dusdanig zou zijn dat dat problemen voor het bootje zou geven en dus kwam het verzoek om het slachtoffer eerst over te zetten op de reddingboot en vandaar naar de helikopter. Op zich extra werk natuurlijk maar die wervelwinden die onder zo’n grote helikopter vandaan komen zijn onwaarschijnlijk groot, ondanks het feit dat helikopters vliegen omdat de aarde ze afstoot maar dat terzijde. Ik heb ooit in Amerika een Cessna achter een Blackhawk langs zien taxiën. Die werd gelanceerd en kwam daar maar nét zonder schade vanaf.

We hebben de helikopter aan de horizon laag zien hangen, toch een imposant gezicht. Terwijl dit noodverkeer aan de gang was kwamen er nog een paar oproepen voor een radio check zoals we die eerder ook al hadden gehoord en toen werden beantwoord met loud and clear of vergelijkbaar. Nu was het antwoord een kort maar zeer effectief mayday silence en het bleef ook stil erna! Nadat het slachtoffer met de heli richting wal onderweg was gaf de Coastguard een korte update van de situatie om vervolgens af te sluiten met mayday silence fini. Zo daar ben je dan weer even stil van…

Gelukkig heeft de boot daar geen last van. Het ijzeren zeil puft vrolijk verder, enigszins tot ons ongenoegen want er zou een mooi windje staan. We gaan echter wel met een fatsoenlijke snelheid de goede kant op, dus dat scheelt weer.

Op een gegeven moment kwam Ronald boven met zijn verse landvast, tenminste dat moest het gaan worden. Mooi stukje geslagen touw waar een lus in mocht. Eerst een keer voorgedaan en vervolgens weer losgehaald zodat Ronald het zelf kon doen. Zolang de drie strengen maar in verschillende richtingen uit het touw komen moet het goed gaan, en ja hoor eerste keer gelijk goed, vervolgens lijn op maat gesneden en de lus in het restant. Takelingetje op het end op het af te maken en klaar is Ronald. Groot was mijn verbazing toen ik later mijn takeling terugkreeg op een ieniemienie stukje touw en dat er vervolgens twee landvasten met aan beide zijden een keurig ingesplitste lus!

De wind liet het verder behoorlijk afweten en leek geen zin te hebben zich aan de voorspelling te houden. Onze witte koepel was alweer een tijdje in zicht en om er van af te zijn uiteindelijk maar gewoon naar bed gegaan, niemand wilde toch gaan slapen dus ach, dan offer ik me maar weer op. De heren zijn gewoon lekker boven blijven zitten al is Ronald, als ik me niet vergis, op een gegeven moment ook gaan liggen. Laat in de avond heb ik toen het stokje overgenomen van Rene zodat die lekker kon gaan slapen en heb ik gezellig met Ingmar gezellig zitten kletsen over van alles en nog wat, ondertussen her en der wat grote schepen ontwijkend.

Begin van de ochtend kwam dan toch de traktatie waar ik stiekum op gehoopt had. Niet in de vorm van een schitterend opkomende zon of woeste wolkenpartijen. Het was grijs en de zon kreeg in eerste instantie nauwelijks de kans om te stralen. In mijn ooghoek zag ik iets voorbij schuiven terwijl Ingmar iets dacht te horen. Wij kijken, ik zag niks, maar Ingmar wel. Een paar bruinvissen hadden onze boot gevonden en zwommen een stukje mee. Paniek van het leuk soort direct! Fototoestel, maak de rest wakker, dat soort dingen. Na een tijdje aan bakboord gezwommen te hebben doken ze onder boot door naar stuurboord, kwamen nog een paar keer boven om daarna te verdwijnen. Helaas was het te donker om de camera scherp te stellen zodat fotobewijs helaas ontbreekt. Na deze adrenaline stoot zo vroeg in de ochtend was er van slapen natuurlijk geen sprake meer maar omdat iedereen toch wakker was was dit een mooie gelegenheid om de kombuis weer in gebruik te nemen en wat van de voorraden op te gaan maken, uiteraard aangevuld met weer verse afbakbroodjes!

Na het eten ben ik toch maar weer een paar uur gaan liggen en bij mijn terugkeer aan dek zag een en ander er al veel beter uit. De motor stond al een tijdje uit, dat was mij niet ontgaan, maar het zonnetje scheen lekker en mogelijk nog leuker er stond een stevige wind, reden genoeg om een rif in het grootzeil te trekken, al was het alleen maar om het te testen. De boot had er op deze manier ook wel zin in. Met een dikke knoop of zeven zwierde ze als een ballerina door het water. Dit schoot tenminste lekker op.

De kop van Noord-Holland kwam steeds dichterbij en in de verte zagen we al wat TESO schoenendozen varen en de kustlijn van Den Helder. De Helsdeur deed zijn naar ook eer aan, zodat we konden genieten van een waar spektakel in het water. Aan de golven en de stroming er om heen was duidelijk te zien dat er wat aan de hand was. Nou ja een gat van 45 meter diep zo vlak voor de kust moet wel effect hebben, dat blijkt dus wel!

De foto's.

Lazy Jacks maken.


Down the river




Naar de Butt & Oyster






We zijn er bijna


Woolverstone marina




Zonsondergang


Terugweg over de orwell wind en stroom mee





De gang zit er lekker in






Vlakbij den Oever


Het was nog geen zomer op het IJsselmeer

Bedankt Rene! Helpt mijn geheugen weer wat op te frissen, moet toch nog wat aanpassen aan bovenstaand verhaal

De broodjes







Hmm zo vallen ze van het rooster, kan een mod de foto misschien omdraaien? Bij mij in het systeem staat ie goed, maar geimporteerd niet..

Had nog wat gemist in de sluispassage in Ipswich dus onderstaand stukje mogen jullie er nog even tussen denken klinkt altijd een beetje raar om op te schrijven dat je zelf iets naar tevredenheid van de schipper doet, maar goed ben alvast wat credits aan het verzamelen voor een oopsje van verderop..

Er komen nog een paar aanpassingen want ik was al weer vergeten dat we heerlijk voor het lapje de rivier afgezakt waren..

=========================================

Die sluispassage ging natuurlijk soepel als altijd. Besloten dat de middenbolder en achter vastleggen afdoende zou zijn. Nu ligt er in deze sluis een meedrijvend ponton dus dat is ideaal, er wordt met enig geweld geschut dus goed vast liggen is dan echt prettig. Dat ponton ligt aan de oostzijde van de sluis en aan de andere kant zijn een paar verticale touwen gespannen. Nu liep de sluis toch voller dan we gedacht hadden. In eerste instantie alleen een zeiljachtje maar dat werden er al snel meerdere en als toetje kwam er een vrij forse motorboot de sluis in. Die kon eigenlijk alleen maar naast ons liggen, dus niet veel later konden we onze engelse taalkunsten nog even testen op deze allervriendelijkste mensen. Met zo’n groot schip, nou ja net zo groot als de Solution, leek vastleggen met alleen een lijn om de middenbolder en een achtertros wat aan de krappe kant, dus met een fraaie, al zeg ik het zelf, hoera-worp de voortros om een kikker ruim voor het schip op het ponton gegooid en zo ook een voortros belegd. Dit tot groot genoegen van Rene, want die had net hetzelfde bedacht. Da’s toch leuk!

==========================================

en na vertrek Woolverstone tussen te voegen

==========================================

...... een logstand van 5579.0 gooiden we rond 08:45 plaatselijke tijd los voor de retourreis.

We begonnen goed, niet zo veel wind maar prachtig weer en eigenlijk wel weer genoeg wind om grootzeil en genua vol uit te rollen. Plat voor de wind gingen we zo de rivier af. Gelijk bij de eerste bocht al een klein klapgijpje, dat begint goed. Om de haverklap keken Ingmar, Ronald en ik omhoog om een inschatting te maken van de schijnbare wind, om telkens weer een mooi vol zeil te zien maar geen windvaantje of windex, die heeft de Solution namelijk niet. Voor de schipper natuurlijk geen probleem want die had de wind op een klokje voor z’n neus én het was lekker aan het sturen én hij is het natuurlijk gewend. Aan ons de schone taak om aan de omgeving af te lezen wat de windrichting nu precies was. Helemaal gelukt is dat niet want we hebben een aantal keer geprobeerd het grootzeil over te zetten, wat volgens ons nodig was, maar de wind had toch andere ideeën. Klapgijpen hebben we niet meer gehad, en ach een beetje actief zeilen is ook niet vervelend.


De rivier, die we op de heenweg ....