Onderwerp: Zeebeest koerst Oost. Vakantie 2015.

Maar....You WILL be back??

Anjo schreef :

Betreffende al de mailtjes die ik ontving, naar aanleiding van de foto's. in de vorige aflevering.
Dames, ik ben al voorzien!



We gaan verder.
‘Kom maar op met die rugzak.’
Ik zet de loodzware rugzak en een volle linnentas, in de neus van Loodje en help mijn lief met instappen.
‘Ja, meteen lekko met die voortros, Zeebeest wacht met smart op haar schipper.’
Het eerste stuk staat het schroefje nog half water, half lucht, te kloppen maar na de eerste brug wordt het riviertje wat dieper en kan de staart weer verticaal.
Een goed half uur later komen we, zonder door lelijke jonge eendjes of spechten te zijn gemolesteerd, weer bij Zeebeest aan.
‘Wat doen we, blijven we hier overnachten of gaan we weer een stukje zeilen?’
Ze kijkt naar de lucht, waar de wolken met een behoorlijke snelheid langs scheren.
‘Er staat nog steeds een behoorlijk windje, niet?’
‘Ja, hier kan je het nog niet goed schatten maar er staat volgens mij nog steeds iets van een zeven à acht Beaufort uit het westen.’
‘Mooi, zo met de wind in de kont zeilen we als een speer, start de motor maar, dan gooi ik wel los.’
‘Ho wicht, zeg eens even, wie is hier de schipper?’
Zonder hier op in te gaan start ze zelf de motor en loopt naar de voortrosjes.
Nog in de haveningang rolt de Genua voor driekwart uit en gaat de motor af, het grootzeil hebben we nu niet nodig
Hoe verder we uit de luwte komen, hoe harder het gaat.
Marjanne zit met een verheerlijkt gezicht aan de helmstok en vraagt om de paar minuten: ‘Wat lopen we nu?’
We tikken af en toe de 7 kts. aan en zijn in no time bij het begin van de Kolding Fjord.
Door het kronkelen van de vaarweg, moeten we een paar maal gijpen.
Dan steken we de Kleine Belt over, vliegen achter het eiland Fæno de Fæno Sund in en komen om 15:05 ten anker in de luwte van het eiland.
De Sund is hier maar een krappe halve mijl breed, dus zelfs als de wind vannacht naar de oosthoek draait liggen we hier redelijk beschut.

In de luwte achter de stuurhut is het warm genoeg om, met een pilsje in de hand, te genieten van het uitzicht.


Di. 07-07-,15. Licht bew. WSW 3-4 bft.

10:05. ‘Ja kom maar vooruit, hij is vrij van de bodem.’
Ik draai de spijker verder thuis, leg hem in de ankerbak en ruim de dekwas op.
Intussen brengt Marjanne ons, rond de zuidpunt, van Fænen naar de Kleine Belt.
Ik haal Wilhelm tevoorschijn en pik hem in op de helmstok.
‘Laat het wiel maar los Wilhelm mag aan de bak.’
Na een druk op de knop begint Wilhelm al snorrend zijn taak te vervullen.
‘Even kijken, die groene blijft, net als die Oost-kardinaal verderop, aan stuurboord.’
‘Dat weet ik jochie, toen jij met het anker stoeide, heb ik de kaart bekeken.’
Terwijl Marjanne ons op de nieuwe koers brengt, rol ik de zeilen uit.
Nog voor de schoten strak staan, gooit ze de motor af.
‘Zie zo, rust in de tent.’
Na zes uurtjes zeilen zoeken we een plekje voor de nacht.
Een mijltje voorbij Assens is er, volgens de kaart, een aan alle kanten beschut baaitje bij Toro Huse.
We rollen de zeilen in, starten de plof, maken het anker klaar en daar is de ingang al.
Binnen ligt, vlakbij de ingang, een grote schokker, waarop een man staat te wenken dat we uit het midden moeten blijven en vrij dicht langs de stuurboord kant van de ingang moeten varen.
Inderdaad zie ik op het echolood dat het rap ondieper wordt, dus hou ik stuurboord aan, tot het echolood aangeeft dat je hier “staande drinken” kan.
Ik bedank de schokkerschipper in het voorbij varen.


Dan zie ik dat hij de enige is die achter het spijker ligt en dat de rest heeft vastgemaakt op de grote palen die hier kriskras door de hele baai staan.
Dat kunnen wij natuurlijk ook, dus maken we om 16:25 vast op een paal in plaats van te ankeren.
Positie: 55°14,770 N. 09°53,454 E.

Holland is goed vertegenwoordigd.
Behalve de Schokker en wij, ligt er ergens aan bakboord nog een zeeschouw en recht vooruit, op die Finclipper, wappert ook iets van rood wit blauw.


Verder ligt er aan stuurboord nog een Duitser en bestaat de rest uit Deense jachtjes en vissersbootjes.


Hoewel de lucht steeds meer dichttrekt is het buiten, met een glaasje wijn, een stukje kaas en een leuk uitzicht, best uit te houden.
Marjanne slaat een tweede glas af. ‘Nee dank je, ik ga zo aan het eten beginnen.’
Ik mompel iets over niet kunnen lopen op één been en schenk mijn glas weer vol.
‘Proost, op mijn kombuismiep!’
Kombuismiep lacht me vriendelijk toe en verdwijnt naar de kombuis, die zich in de stuurhut bevindt, zodat ze aan alle kanten naar buiten kan kijken en vocaal contact met de schipper kan houden.
‘Albert, zou jij zo’n schokker willen hebben?’
‘Het is wel een verdomd stoer schip en ik zou graag eens meevaren maar om er zelf een te hebben? Nee, daar ben ik niet stoer genoeg voor, ik hou het wel bij Zeebeest. Trouwens, met dat leuke open jachtje hier aan bakboord, zou ik ook wel eens een middagje en niet langer dan een middagje’ willen raggen.


‘Ja en dan lekker zeik nat worden en een longontstekinkje oplopen, je gaat je gang maar, ik hoef niet meer zo nodig.’
Ondertussen komen er bijzonder aangename geuren uit de kombuis.
‘Dek jij de kuiptafel even?’
‘Ja hoor, geef maar aan.’

Na het eten werp ik een blik op de lucht en zeg: ‘Die lucht staat me niet aan en de weerberichten hebben het ook over zuidwester storm.
Ik ga er nog een trosje bijzetten maar help eerst even met de kuiptent.’
Terwijl we bezig zijn zien we de schokker anker op gaan en langs ons heen, dieper de baai in, naar een paal stomen.
‘Die heeft ook de weerberichten gehoord’.

Wo. 08-07-,15. Wiss. bew. SW7-8.
Later trekt de wind aan tot een dikke 9 bft.
We hebben een verwaaidag.
Niet dat we ons daar aan storen, want behalve alle tijd van de wereld, hebben we ook onze E-books en zijn we allebei gek op lezen.

Het waait dat het rookt, de wind giert gemeen door het want en hoewel we nog geen honderdvijftig meter uit de hogerwal liggen, lopen er al schuimkoppen die ons doen hobbelen.


Met lezen, eten, koffiedrinken en af en toe de trosjes controleren, komen we de dag, lekker lui, door.
Bij het avond eten laten we de wijnfles dicht, zodat we fris zijn wanneer er stront aan de knikker mocht komen.

Do. 09-07-,15. Wiss. bew. Wind pal West, 8-9 bft. Luchtdruk 983 mb.

Hoewel de wind wat geruimd is, neemt ze niet af.
‘Albert, ik wil naar Assens, breng jij me even naar de wal?’
‘Naar Assens? Zou ik niet doen als ik jou was, dat is langs het kustweggetje minstens een uur lopen, zeker met deze storm, je mag al blij zijn wanneer je niet, a la Mary Poppins, zo de lucht in gaat, laat staan dat dat je ooit Assens bereikt.’
Sinds ze ooit in Assens een winkeltje heeft ontdekt dat leuke rvs design dingetjes voor haar kombuis verkoopt, had ze het de hele reis er al over dat ze daar beslist weer naartoe wou.
Ook nu, terwijl ik haar zeg dat we er morgen of overmorgen zo naartoe kunnen varen, blijft ze vasthouden aan “nu vandaag nog!”.
Ik tuig Loodje op met de pruttel en help haar instappen.
‘Hou jij ons nog even langszij Zeebeest? Dan haal ik de vanglijn in en start de machinekamer op.’
De pruttel - een zonder vrijloop - start meteen.
‘Ja duw maar af.’
Meteen pakt de stormwind ons en moet ik met vol gas het motortje haaks zetten om niet naar lagerwal geblazen te worden.
Eenmaal op koers minder ik, om niet zeiknat van het buiswater te worden, tot iets meer dan half gas.
Af en toe, wanneer de wind de neus dreigt weg te zetten, moet ik weer vollekracht draaien maar uiteindelijk komen we bij het steigertje aan het einde van de baai.
‘Bel je me wanneer je veilig in de stad bent en ook weer wanneer je daar vertrekt? O ja, nog iets steek geen paraplu op!’
Ze kijkt me verbaasd aan, eh?
‘Ja, je weet toch wat er met Mary Poppins gebeurde toen de wind draaide?’


Albert

Fijn leesvoer op de vrijdag, we kijken er naar uit!
Geweldige manier voor de boodschappen heb je bedacht; Marianne Poppins!

Marjanne loopt via het bruggetje naar het dorp en verdwijnt tussen de huisjes.
Ik gooi los, start de pruttel en vaar, terwijl zich een liedje heeft vastgezet in mijn hoofd, terug naar Zeebeest.
Liedjes die niet uit je kop willen, bestrijd je het beste door hardop te zingen, dus vaar ik langs de andere boten terwijl ik, luidkeels om boven het bulderen en gieren van de wind uit te komen, ‘tomti tom tom tom tidedili dom, supercalifragilisticexpialidocious’ zing.
De Duitse schipper, die eerst bezorgd naar zijn rolfok stond te kijken weet, aan zijn gezicht te zien, niet of hij de jongens in de witte jassen moet bellen, of eigenhandig die hondsdolle Hollander even uit zijn lijden zal verlossen.
Nog voor we bij Zeebeest zijn, draai ik Loodje met de kop in de wind, minder gas en laat de stormwind me langszij duwen.
Staande, met een hand op Zeebeest trek ik het MOB koordje los en laat, hand over hand, Loodje afzakken tot de zwemtrap.
Zo, lijn vast, benzine kraantje en ontluchting dicht, Loodje ligt veilig.


Terwijl ik me een welverdiende bak pleur in schenk, gaat mijn telefoontje.
‘Met Albert’.
‘Ja schat met mij, ik ben er al.’
‘Nú al, heb je toch je paraplu opgestoken?’
‘Nee, ik ben meegereden met de eigenaar van dat blauwe open jacht naast ons. Hij was, vanwege de storm, even naar zijn boot komen kijken, zag op de terugweg mij tegen de wind in worstelen en bood me een lift aan.’
‘Ja ja, jij lellebel, met wildvreemde kerels meerijden hè? Je moest je schamen.’
‘Kijk jochie, ik was van plan om wat lekkers mee te nemen, maar als je zó begint...’
‘Wat, wie, ík? Nee hoor, ik zeg al niets meer, neem gerust een flinke vlaai of zo mee, dan zal ik mijn uiterste best doen om ervoor te zorgen dat ie niet oud wordt.’
‘Ja, het is goed met jou, ik ga nu winkelen en bel wel wanneer ik weer op de terugweg ben. Kusje, tot straks.’
‘Tot straks.’

Ik breng de tijd zoet met lekker niets doen en naar bootjes kijken, beide een geliefde hobby van me.
Het blauwe jacht dat eerst nog lag te rollen en te gieren, ligt opeens verdacht stil.
Het lijkt er op dat door afwaaiing het waterpeil zo verlaagd is, dat ze stevig aan de grond zit.


M’n mobieltje laat zich horen.
‘Ja met mij, ik ben op de terugweg, kom je me straks halen?’
‘Dat hangt er van af, heb je wat lekkers gekocht?’
‘Ja, ik zeg nog niet wat maar jij bent er gek op.’
‘Oké, tot zo dan.’
‘Tot zo.’

Ik kan net zo goed nu al gaan, dan kan ik daar nog wat rondneuzen.
Ontluchting en brandstof open MOB koordje vast, vanglijn dubbel en klaar om te slippen, twee trekjes en lopen.
Even ligt Loodje tegen de kont van Zeebeest te duwen, dan gaat de vanglijn los en draai ik de motor dwars.
Meteen pakt de wind, die nu met een dikke negen beaufort waait, Loodje beet en probeert haar mee te nemen, dan net wanneer ik gas geef en in de wind opdraai, geeft het motortje de geest.
Wel verdomme! Ik trek een paar keer aan het startkoord maar de Mercury geeft geen asem en intussen vliegt Loodje richting lagerwal.
Ik stel gas bij en duw tegen de choke maar die zit al goed.
Na nog een paar keer trekken, zwaai ik de riemen uit en roei me mottig.
Helaas de storm is sterker en duwt me langzaam maar zeker naar lagerwal.
Ik ben nu al verder dan halverwege de blauwe buurman en het strandje, dus geef ik alles wat ik heb aan snelheid en kracht.
Net wanneer ik niet alleen pas op de plaats maak maar zelfs héél langzaam in de goede richting kruip, zegt de stuurboordriem krak en verliest meer dan de helft van het blad.
Het spreekwoord zegt, “je moet roeien met de riemen die je hebt” maar zwijgt over halve bladen.
Ik trek nog twéé maal tevergeefs aan het startkoord en haal dan de staart uit het water en loop met iets van vijf knopen het strandje op.

Hier wegkomen tegen de storm in kan ik wel schudden.
Zelfs als de pruttel het meteen zou doen, moet ik eerst op dieper water zitten om hem te kunnen gebruiken en zonder iemand erbij die staande in het water dit verwaaigebakkie even kan vasthouden is dat onbegonnen werk.
Ik stap uit, pak de vanglijn en begin in het ondiepe water, met Loodje als een hondje aan de riem achter me aan, de baai rond te lopen tot aan de steiger aan de hogerwal.
Ik knoop Loodje goed vast en haal de nodige trucjes uit mijn hogehoed om de pruttel weer aan het pruttelen te krijgen.
Dat lukt uiteindelijk, vooral vanwege mijn doorzettingsvermogen en het nodige achteruit bidden, toch nog.
Zonder los te gooien, laat ik Loodje wel tien minuten lang met wisselend toerental tegen de palen van de steiger drukken.
Uiteindelijk weet de pruttel mijn argwaan weg te nemen, door de hele tijd te lopen als een zonnetje.
Een van de Hollanders is intussen met zijn bijbootje naar me toe gekomen.
En spreekt me aan.
‘Hoi, ik zag wat er gebeurde en wou je graag helpen maar met deze wind was ik daar ook nooit meer weggekomen. Zal ik zo achter je aan varen voor de zekerheid?’
‘Nee dank je, ik wacht op mijn vrouw die is winkelen in Assens en als ze hier is, vaar ik eerst onder de oever langs tot ik pal bovenwinds ben van mijn boot, mocht hij er weer mee kappen, dan moet het wel heel raar lopen wil ik niet, sturend met één riem, langszij kunnen komen.’
Hij wijst, ‘is dat je vrouw?’
‘Ja inderdaad, dat is mijn eigen Mary Poppins die, Gejaagd door de wind, mij wat lekkers komt brengen.’
Of hij doorheeft dat ik twee films, die zowel qua inhoud als tijd mijlen uit elkaar liggen, door elkaar haal, weet ik niet maar hij lacht wel.
‘Oké, dan wacht ik nog even en hou het in de gaten.’
Even later varen we, gevolgd door de “buurman” tot pal bovenwinds van Zeebeest en draai tot recht voor het lappie.
Ik zwaai naar “buurman” en roep ‘bedankt!’.
Hij zwaait en draait af naar zijn eigen schip.
De laatste honderd meter draai ik deadslow en nog vliegen we met een best gangetje bij Zeebeest langszij en trek ik bijna mijn armen uit de kom bij het afstoppen.
Marjanne, die gewend is dat we gewoon rond gaan en met de neus in de wind draaien, kijkt me verbaasd aan.
‘Dat ‘leg ik je zo wel uit.’
Terwijl zij de stores uitpakt en wegbergt en ik, na in de gebaksdoos te hebben gegluurd, koffiewater opzet, vertel ik haar van de schipbreuk en al mijn onmenselijke ontberingen.
Ik trek met de bootshaak Loodjes stuurboords zij in het zicht en wijs naar de riem, ‘kijk, dat is de brekebeen’.


‘Ja, je bent een echte zielenpoot. Zou koffie met gebak het leed wat kunnen verzachten?’
‘Twéé gebakjes, want zoals het spreekwoord zegt, met één riem kan je niet roeien.’
‘Was dat niet meer iets van, op een béén kun je niet lopen?’
‘Nee schat, op een schip gebruik je natuurlijk de maritieme variant.’


Albert

Albert 45 schreef :

Geweldig weer. Heel veel dank!

Zo, laat het weekeinde maar beginnen.
Groeten, Peper.

Pfff gelukkig heb je dat óók weer overleefd, ander hadden we nu geen verhalen meer!

Stevan, Peper en Minim, dank voor jullie bijval.



Vrijd. 10-07-,15. Zonnig. WNW 7-8 bft.

Vandaag is ook nog een verwaaidag die we hoofdzakelijk, zittend in de luwte achter de stuurhut, al lezend doorbrengen.
Met tussendoor iets te eten en een mok koffie, ‘Schat schenk jij nu es in of ben ik het sloofje?’ ‘Niet zeuren jochie, ík ga zo weer aan het eten beginnen.’ komen we de dag lekker ontspannen door.’
Lang leve onze E-books.

Na het eten neemt de wind af tot W 4.
We zitten, na de afwas, met een wijntje en wat knabbelwerk, te genieten van de omgeving die door het zachte avondlicht iets extra’s meekrijgt.
Wanneer het begint te schemeren, ontstaat er beweging op de andere Hollanders en komen ze met hun bijbootjes langs gevaren.
Buiten de haven beginnen ze iets van een honderdmeter lang net uit te zetten.
Wanneer het net staat en ze weer terugvaren, zeg ik: ‘Wat een stelletje stropers zeg, misdadig gewoon, ik zal ze, tenzij ik een kwart van de buit krijg, wel even aangeven.’
‘Je bedoelt dat jij, met je piratenbloed, het eigenlijk jammer vind dat je niet mee mag doen?’
‘Wat, ik? Ik ben slechts een gezagsgetrouw burger die het niet kan uitstaan wanneer sommige schooiers een loopje met de wet nemen.’
‘Maar als je mee mag delen...?’
‘Dan wil ik het voor één keer door de vingers zien.’
‘Jij bent natuurlijk hélemaal niet corrupt, hè?’
‘Wat wie, ik? Ik weet niet eens wat dat woord betekent! Máár... als je je me nog eens inschenkt en een stukje kaas snijdt, zal ik het voor je Googelen.’

Za. 11-07-,15. Zonnig. SW 3-4.

Na vier overnachtingen in de baai bij Toro Huse, waar we heel prettig hebben gelegen, wordt het tijd om weer eens een ander plekje op te zoeken.
De ontbijtboel is opgeruimd, de kombuis is weer kaartenkamer en we staan beiden over de kaart gebogen om uit te zoeken waar we nu weer eens heen zullen gaan.
‘Kijk hier, Lyo, dat was toen ook al zo’n mooi eilandje om te wandelen.’
‘Wandelen, moppie? Dat ben ik de laatste weken een beetje verleerd, dus moet ik dat met héle kleine stukjes weer opnieuw leren maar als jij je geroepen voelt, van mij mag je, ík wacht wel tot we weer in Holland zijn.’
Zonder daar op in te gaan, werpt ze me een vernietigende blik toe en zegt: ‘Daar op Lyo, in dat kleine winkeltje, hebben ze bijna niets en het is vandaag nog zaterdag ook dus misschien zijn ze morgen dicht. Ik ga liever nog even naar Assens, breng jij me zo even naar de wal?’
‘Nee, ik weet het beter gemaakt, we gaan met Zeebeest, dan kan jij even winkelen en ik intussen diesel bunkeren en waterladen. Voor en achter!’
08:05 Vertrek!
Ik start de motor en Marjanne gooit de voortrossen van de paal, há we varen weer.
Het is, ondanks dat we het, vanwege het Asnæs Rev, met een omweg moeten benaderen, niet meer dan drie kwartier varen, zodat we om 08:50 afgemeerd liggen bij de dieselpomp van Marina Assens.
Marjanne verdwijnt meteen naar het stadje, ik laad zoetwater en bunker diesel.
Dan breng ik een paar zakjes huisvuil en een stuk of wat lege wijnflessen weg.
Zo zeg, dat ging bijna op werken lijken, eerst maar een uitrusten.
Achter ons wordt een jachtje uit het water gehesen en tot boven de kade gedraaid.
Daar het blijft hangen om, een stel ernstig kijkende mensen, gelegenheid te geven aan het roer, de schroef en de kiel te voelen.
‘Hoi schat, is het interessant?’
Ik had helemaal niet verwacht dat Marjanne zo snel alweer terug zou zijn, dus zeg ik, blij verrast: ‘Goh, da’s snel, geef maar hier die handel, dan kunnen we meteen pleite gaan.’
Nee dus, dit was pas de eerste lading ze gaat zo weer verder op hongertocht.
Net wanneer ik bezig ben om, op mijn eigen ingetogen manier, blijk te geven van een lichte mate van teleurstelling, komt een van die Denen die rond en onder het jachtje bezig waren, met uitgestoken hand en een big smile naar ons toe.
Net wanneer ik me afvraag waarvan ik die gozer kennen moet, blijft hij voor Marjanne staan, schud haar de hand en zonder mij ook maar een blik te gunnen, begint hij heel familiaar tegen haar te praten.
Vijfentwintig jaar terug was ik misschien even op de kaai gestapt om hem vriendelijk op z’n schouder te tikken en te vragen wat de bedoeling is maar nu ben ik iets bezadigder en luister naar wat hij te zeggen heeft.
Hij blijkt de man te zijn die, van de week met die storm, Marjanne een lift naar de stad heeft gegeven, haar toen heeft gezegd hoe laat hij weer naar Toro Huse terug zou gaan, haar niet meer gezien heeft en nu wil weten of ze weer veilig terug is gekomen.
Marjanne stelt hém gerust en míj aan hem voor.
Terwijl ik met hem in gesprek raak, uiteraard over bootjes, ruimt Marjanne de stores in en verdwijnt voor een nieuwe lading.
Het jachtje dat nog boven de kade zweeft, is van de twee dames - vrienden van hem - en is met de storm van zijn verankering geslagen om daarna kennis te maken de stenen.
Nu zijn de man van de werf en de expert aan het uitzoeken wat er beschadigt is en wat de reparatiekosten zijn.
Hij neemt afscheid en voegt zich weer bij het groepje ernstige gezichten.
Om 11:45 varen we, met aanzienlijk meer diepgang dan bij aankomst, de haven uit.

‘Tjemig Martje, als je nog eens wat weet, die prauw is niet meer vooruit te bránden.’
‘Dat moet dan aan jouw drinkwater en gasolie liggen want van dat beetje dat ik heb ingeslagen gaan we nog geen halve centimeter dieper liggen.’

We moeten eerst een paar mijl zuid ten westen op en maken, om dat we net niet hoog genoeg kunnen komen, eerst een paar slagen.
Dan, wanneer we Toro Huse dwars hebben, kunnen we een paar streken bakboord komen en hebben het bezeild.
Wanneer Marjanne me komt vertellen dat, ondanks mijn gezeur over teveel stores, Zeebeest er als vanouds weer lekker vandoor gaat, versta ik dat niet omdat ik toevallig net, met mijn handen in mijn zakken, al fluitend naar het kielzog sta te kijken.
‘Pas maar op jochie, fluiten op zee geeft veel wind, tenminste, dat is wat die ouwe kapitein van je zei.’
Gelukkig versta ik ook dat niet en hoef dus niet op te treden tegen deze grove vorm van insubordinatie.

14:30 Helnæs Lt. ho. dwars 0,75’ BB.


Om 15:40 ronden we Hornenæs met zijn de hoge kliffen op de zuidwestpunt van Funen en zijn, na een lui tochtje van twee weken, weer terug in de Archipel.
Vooruit, aan stuurboord, ligt Lyo.
De wind valt langzaam weg maar net voor ik naar de contactsleutel grijp is hij weer terug, helaas uit het oosten zodat ik alsnog de motor start voor het laatste rukkie.
Ten westen van de haven laten we de spijker vallen maar pas na een stuk of wat nieuwe pogingen, houdt hij.
We doen een bakkie leut, eten een stukje kaas en kijken naar het eiland.


Tegen vijven zeg ik: ‘Martje, ik heb geen goed gevoel over deze ankerplek, we gaan verkassen.’
Marjanne, die na al die jaren wel weet dat ik vaker beslissingen neem alleen maar gebaseerd op “gevoel”, is niet verbaasd maar ruimt, terwijl ik naar de ankerlier loop, de mokken op en start de motor.

We varen voorbij de haven en komen om 17:05, met 23 mtr. ketting, ten anker op 0,25’ ten oosten van Lyo haven.
Hoewel we hier niet echt beschut liggen tegen de wind, NE 2-3 bft. heb ik hier wel een goed gevoel bij, dus blijven we hier liggen.


Marjanne begint aan het eten en ik, behulpzaam als ik ben, vraag: ‘Kan ik je helpen?’
‘Ik zou niet weten hoe.’
‘Nou, als ik nu eens het mesje voor je vasthou en jij draait de aardappels erlangs, dat scheelt jou behoorlijk wat werk, toch?’
Even lijkt het er op dat ze de pan water over mijn hoofd wil trekken, dan barst ze in lachen uit, ‘Als jij óóit nog eens normaal wordt...’

Terwijl mijn eigen kanenbraaistertje, die de kaartenkamer tot kombuis heeft omgetoverd en mij naar de kuip heeft verbannen, haar kooklusten staat bot te vieren, zet ik een oude bekende op de foto.
Het is de ferryboat “Fåborg - Lyo - Avernako”.


Ik klap de kuiptafel uit, leg bestek, borden en onderzettertjes er op, pak de pannen aan en schenk de wijn in.
‘Proost en eet smakelijk!’
‘Ja, eet ze en proost!’

Na het eten zetten we de tent maar laten de achterkant open voor het uitzicht.


’s Avonds laat genieten we, met een glas wijn en de fles onder handbereik, van rode avondzon die langzaam achter Hornenæs zakt.



Albert.

hij is mooi!
ton

Zoals altijd weer heerlijk leesvoer en genietend nu hier het gras nog wit is.

Albert, voor zo'n vacantie teken ik.

Het is weer mooi Albert!
Heb je nou nog je vis uit dat staande net gehad? Of zijn het 'loze vissertjes' gebleven en was 'Schraalhans' keukenmeester.
Groeten, Peper.

Prachtig weer!

Heren, mijn dank voor jullie waardering.
Jerry, voor zo'n vakantie moet je gewoon even gezond je aow leeftijd halen, leren onthaasten en er voor gaan.
Han, geen vissie gezien.




Zo. 12-07-,15.

De wind is vannacht weer gedraaid, SW 2-3, zodat we nu volledig in het oppertje van Lyo liggen.
Na het ontbijt, dat nog net geen lunch is, in de kuip te hebben genuttigd, wil Marjanne het eiland op.
Ik trek Loodje langszij en Marjanne geeft me het motortje aan.
‘Kom er maar in moppie maar geef me eerst nog even het jerrycannetje aan.’
‘Ja zo, even mijn tas pakken.’
Met half gas maakt het motortje niet teveel herrie maar geeft ons toch een gangetje van vier knopen, zodat we de kwartmijl naar de haven snel overbruggen.
Dan zie ik aan de buitenkant van de oostelijke havenmuur een pracht van een steigertje met trap.
Ideaal voor zwemmers, bijbootjes en dus ook voor Loodje.
We maken vast met een behoorlijk stuk slack in de vanglijn, zodat eventuele zwemmers en andere bootjes er geen last van hebben.


Hoewel ik me hier bij de haven met al die bootjes niet zal vervelen, heeft Marjanne het idee dat het beter is, voor zowel mijn lichamelijke als mijn geestelijke gezondheid, wanneer ik met haar meega naar het dorpje.
Ik laat blijken dat ik nog liever naar een motorjoekel, zoals deze


kijk, dan mijn zolen te verslijten in de bush bush van Lyo.
‘Kom op luie vent, het wordt hoogtijd dat je eens wat anders dan alleen maar water en bootjes ziet en bovendien, als je niet dicht wil groeien, moet je zorgen dat je wat beweging krijgt.’
‘Daar hoef ik helemaal niet voor te zorgen, dat doe jij wel vóór me, jij slavendrijfster!’
De afstand naar het centrum van het dorpje, wel een héle kilometer, leg ik af zonder ook maar één woord meer dan nodig met mijn kwelgeest te wisselen.
Niet dat zij zich daar ook maar iets van aantrekt, ze babbelt wel voor twee.
‘Kijk eens wat een schattig huisje, neem daar eens een foto van.’
zwijgend voldoe ik aan het bevel van mijn drill sergeant.




‘Moet je kijken. Is dat golvend landschap niet prachtig? Neem daar ook eens een foto van.’
‘Ja dat wil ik wel maar jij staat er voor.’
‘Ahá, het jochie is een beetje opstandig vandaag, goed hoor, dan doe ík wel een stapje opzij.’


‘Bah vrouwmens, als je zo begripvol en meegaand bent is er voor mij ook geen lol meer aan, laten we maar doorlopen en kijken of we een ijsje kunnen scoren.’
Arm in arm komen we het dorpje binnen.
Het piepkleine winkeltje, waar je je kont nog niet kan keren, is wel open op zondag maar heeft volgens mij nog minder voorraad dan Zeebeest zelf.
Gelukkig hebben ze wel ijsjes.
Buiten, waar een drietal Deense hangouderen met een flink partijtje koud bier op de bank zit, eten we ons ijs op.
‘Zo, ik heb het hier wel bekeken, zullen we nu maar weer aanboord gaan?’
Tot mijn verrassing zegt ze: ‘Ja, dat is goed.’
Wanneer ik haar verbluft aankijk, vervolgt ze: ‘Dan kan ik me verkleden, want ik wil een uurtje hardlopen.’

Terug bij Loodje zien we Zeebeest, die het verst van de haven voor anker ligt, trouw op ons wachten.


Met plankgas, stuiven we, met meer dan vijf knopen, naar Zeebeest.
Terwijl ik op mijn gemak in Loodje blijf wachten, doet Marjanne wat vrouwen zoal doen en komt terug in een strakke hardloop outfit.
‘Zo, varen maar!’
‘Heb je je telefoontje bij je?’
Ze klopt op het zakje achter op haar broek en knikt.
‘Oké, lekko.’
Daar gaan we weer en hoewel ik varen met motorjoekels saai vind, heb ik met zo’n lullig klein rubberbootje wel plezier.

We meren weer af bij de zwemtrap.
Marjanne begint aan haar survivalrun door de woeste binnenlanden van Lyo en ik vermaak me met bootjes kijken.
Er komt een vissermannetje aan.

Hij vaart naar binnen,

zwaait over bakboord rond, laat zich tegen de kade drijven en meert af.


Zo, genoeg sensatie voor één dag, het is hoogtijd dat er weer eens serieus naar het lek geluisterd wordt.
Zeker nu het, ondanks de sluierbewolking, behoorlijk warm is.
Ik klim in Loodje en kijk nog een keer naar de kade, is dat mijn lieftallige echtgenote of,


nee, het is een wildvreemd vrouwspersoon dus kan ik me, rustig onderuitgezakt tegen de zachte drijver, aan mijn gezagvoerderlijke plicht wijden.

Ik word uit mijn diepe concentratie gehaald, door een geluid dat ik direct herken.
Dat moet Marjanne zijn die op haar vingers fluit.
Inderdaad, daar komt mijn geliefde aangesneld.


Hoi schat, lekker gelopen?
‘Ja, het is prachtig hier, ik heb genoten! Geef even de douche tasjes en mijn portemonnee aan, dan gaan we lekker douchen’.
‘Ja baas.’

Ma. 13-07-,15. Zonnig, warm, met lichte sluierbewolking. W 3-4 bft.

‘Waar gaan we vandaag naartoe?’
We zitten, alweer, te ontbijten in de kuip, we lijken wel een stelletje zigeuners die alleen maar buiten leven en hooguit binnenkomen om te pitten.
‘Ik wou, om jou een plezier te doen, weer eens naar de grote stad, Fåborg deze keer, dat is hier een goed uur varen vandaan.’
‘Zijn we daar vroeger al niet een keer geweest?’
‘Ja, dat klopt, dat was toen dat ze in de winkelstraat het trottoir hadden openliggen voor riolering en kabels, zodat iedere winkel een noodbruggetje voor de deur had liggen om de klanten te kunnen ontvangen.’
‘O ja, nu weet ik het weer, ik ben toen ook nog helemaal naar het industrieterrein gelopen om sleutels bij te laten maken, omdat ze dit soort in Holland niet hebben.’
‘Precies, die stad dus.’
‘Mooi laten we maar meteen gaan, dan heb ik meer tijd om te winkelen, de afwas doe ik onderweg wel.’

08:25 Anker op.

We hebben het ruim bezeild en hoewel we niet al te hard lopen, meren we toch al om 09:35 af in de oude haven van Fåborg.
Als eerste trekken we een chipkaart uit de automaat, laden die met Kronen en betalen daarmee het havengeld.
Natuurlijk gaan we ook lekker lang onder het gemalen warme water staan.
Wanneer Marjanne dan ook nog een wasmachine en een droger ontdekt, is het hek van de dam.
‘Kom mee, ik heb een beste berg wasgoed aanboord liggen en jij mag die hier naartoe sjouwen.’
‘Mag, dus het is op vrijwillige basis?’
Aan haar blikken te zien gaat het er hier al net zo aan toe als in het leger, waar vrijwilligers ook gewoon door de drill sergeant worden aangewezen.
Wanneer de wasmachine, met behulp van de chipkaart, draait, leg ik Marjanne uit dat, hoewel ik dolgraag mee zou gaan winkelen, het me beter lijkt om op de was te letten en deze straks in de droger te stoppen.
Omdat ze al eerder ervaren heeft dat een niet al te gewillige shopping-partner het shopplezier aardig kan frustreren, ziet ze al snel de wijsheid van mijn betoog in en gaat alleen de stad in.
Zie zo, nu kan ik lekker langs de haven wandelen en wat foto’s maken.
Als ik tussendoor ook af en toe even kijk hoever de was is, kan ik dit als werkuren “noteren” en daarmee een koude rakker - of twee - verdienen.

Even kijken wat dat daar voor een gebakkie ligt.


Het ziet er uit als een, niet al te nieuwe, replica van een handelsschip.


Ze zijn trouwens aardig aan het slopen geweest.
Het voordek en de buikdenning zijn, te zien aan de bouten en nagels in de spanten, met grof geweld verwijderd.
O ja, daar bij dat okergele huis ging Marjanne het straatje in dat omhoog leidt naar de winkelstraat.

Onder een dekzeil staat een of andere oude dieselpruttel.
En op het potdeksel zitten, te behoeve van de verstaging, een stel jufferblokken vast.


Wanneer de was droog op de bank ligt te wachten tot Marjanne weer terug is van het winkelen en alles netjes opvouwt - iets dat ik nooit geleerd heb - pak ik een koude keil en probeer te ontspannen in het zonnetje.
Helaas, de Duitse buurvrouw, die ook buiten zit, is nogal luidruchtig aan het bellen en voorlopig nog lang niet uitgeluld.
Ha, daar is Marjanne.
Ik begroet haar, pak de tas en rugzak aan en zeg: ‘Bellen was tot nu toe toch altijd tweerichtingsverkeer?’
‘Heh? Ja?.’
Nou dan moet iemand dat ook eens aan die schreeuwlelijk van hiernaast vertellen, want ze is nu al meer dan een halfuur non-stop aan het lullen zonder de arme ziel aan de andere kant gelegenheid te geven er ook maar één woord tussen te krijgen.


Albert

buren afluisteren.... foei _{ook al zijn het duitsers}

Gejaagd door de wind en Marjanne zou een fraaie titel kunnen zijn!

Dan toch wel andersom: (op)gejaagd door Marjanne en een beetje wind...

Vakantie hoort toch een periode van rust te zijn...

lekker verhaal weer

@David, afluisteren? Zelfs in het vooronder met mijn kop in een slaapzak had ik ieder woord kunnen verstaan.
@Frans, goeie titel? Voor een film over het zware leven op een jachie?
@Bert, hou op man, je weet niet half wat ik te lijden heb.
@ Bennie, dankjewel.




Di. 14-07-,15. Zon. Warm. NNW 2-3.

‘Jij nog koffie?’, vraagt Marjanne.
‘Ja graag, doe er ook maar een sprits bij, want voor je het weet zijn die dingen te oud en lusten zelfs de meeuwen ze niet meer.’
‘Een sprits? Kom nou, je hebt net je ontbijt op!’
‘Dus omdat ik net ontbeten heb, worden de spritsen minder snel oud? Vreemde redenatie.’
Ze zucht, schenkt in, pakt de koektrommel en zegt: ‘Goed maar dan ga je straks wel mee de stad in om het er af te lopen.’
Pas wanneer ik al een flinke hap van de sprits heb genomen, zeg ik met volle mond: ‘Hoewel ik dolgraag met je meega, moet ik er toch voor passen want ik moet de nieuwe reis nog helemaal voorbereiden.’
Vlug hou ik de halve sprits buiten bereik van haar graaiende hand.
‘De reis voorbereiden, voor dat kleine rotstukje? Dat is nog geen tien mijl varen!’
‘Dat is waar, het is zelfs nog net geen acht mijl naar Avernako maar toch, je kan nooit secuur genoeg zijn.’
Ze snuift en zegt: ‘Goed luie vent, dan ga ik nu de stad in en je ziet wel wanneer en óf ik weer terugkom.’
‘Je doet maar, dan zoek ík wel anschluss bij die blonde van hiernaast.’
‘Die kwebbel? Die heeft jou binnen drie minuten sufgel.. eh praat.’
‘Dat zal wel meevallen, met mijn eh... tong tot achter in haar keel zwijgt ze wel.’
‘O, op die toer. Nou laat ik het niet merken, want ik pak een aardappelmesje en maak je geschikt om auditie te doen bij de Wiener Sängerknaben. Nou tot straks schat en doe het afwasje even.’
Nog snel een kusje en weg is ze.

Even na elven is ze, zwaarbeladen, weer terug.
Ik zet een verse bak en serveer er, puur om ze niet oudbakken te laten worden, een paar spritsen bij.

11:50 Vertrek Fåborg

De zon is tamelijk heet, zodat het een verademing is wanneer we buiten de haven wat wind voelen en hoewel het niet veel is, 2-3 bft, brengt het toch wat verkoeling.
Omdat we geen haast hebben, en het windje zowat recht van achter komt, zet ik alleen de Genua.
Kalm glijden we tussen de vier, twee rode en twee groene, boeien van de Grydelob - de smalle doorgang tussen Gryderne en Katterod Rev. - door.
Vooruit, nog geen vier mijl weg ligt het eiland Avernako.

14:20 maken vast op een mooring aan de oostpunt van Avernako.

Marjanne wil persé, hoewel ik haar waarschuw voor het hier heersende woestijnklimaat, toch de wal op.
Met de bromtol achter Loodje zijn we in no time bij het strand en sta ik in het redelijke lauwe water het bootje vast te houden om Marjanne in gelegenheid te stellen uit te stappen.
Ze stapt het strand op met niet alleen haar schoenen maar ook de vanglijn in haar hand.
Terwijl ze zich schrap zet en de lijn met twee handen vasthoudt, zegt ze: ‘Ja mannetje, je denkt toch niet dat ik er weer intrap, deze keer ga je wél mee.’
Met een smoelwerk als de vermoorde onschuld pak ik mijn schoenen uit Loodje, help mee om ons snelheidsmonster hoog op het strand te trekken en zeg: ‘Dat was ik, echt eerlijk waar, ook van plan, want ik heb hoognodig wat beweging nodig.’
‘Ja ja, ga nu maar mee en nee mannetje, niet stiekem achter blijven, ik ken je.’
Na een kilometer of drie heb ik er, omdat die drie op de terugweg er zes worden, - ja zeker, een klein beetje rekenen kan ik nog wel - genoeg van.
‘Als jij verder wil, prima maar ik ga terug.’
Zij marcheert verder en ik sjok terug naar het strandje, waar ik op een boomstambankje plaatsneem.
Er verschijnen twee vrouwen met drie kleine kinderen, die, nog geen twintig meter naast me, hun tassen neerzetten en handdoeken uitspreiden.
De vrouwen, de een zal achter in de twintig zijn en de ander iets ouder, werpen mij een schattende blik toe en komen blijkbaar tot de conclusie dat er van mij geen gevaar te duchten valt want zonder mij nog één blik waardig te keuren kleden ze zich, op een slipje na, uit.
Ze zijn, naar mijn smaak, iets te mollig en hebben attributen waar een Friese stamboekkoe zich niet voor zou hoeven te schamen maar die mijn begeerte bepaald niet kunnen opwekken.
Aan hun praten te horen, zijn het Duitse badgasten die hier ergens in een hotelletje of pension zitten.
Ik heb het wel bekeken en draai me een kwartslag om.

Wanneer Marjanne weer verschijnt, trek ik Loodje van het strand en pruttelen we weer naar Zeebeest.

Wo. 15-07-,15 Zon. Warm. NW 4-5.

Marjanne gaat weer de wal op maar dit keer neemt ze haar fietsje mee.
Op het laatste moment steekt ze ons cameraatje bij zich, ‘dan kan ik jou laten zien wat je allemaal gemist hebt.’

Korshavn, een haventje met niet al teveel beschutting voor een diepgang van minder dan één vijftig .




Vroeger bestond Avernako uit twee delen, die ze doormiddel van een dijkje over de ondiepte met elkaar verbonden hebben.


Ook hier valt het weer op dat, hoe noordelijker ten opzichte van Holland, hoe schever de horizon. Schijnt iets met de magnetische noordpool te maken te hebben.

Ze ziet nog een piepklein jachthaventje dat ook hoognodig gecompenseerd dient te worden.


Zo trapt ze door tot het eind van het eiland, waar ze opeens beseft dat ze een eenzame echtgenoot aan boord heeft achtergelaten, dus vliegt ze, met de wind in de rug, terug naar de oostpunt van Avernako.

Intussen zit ik, met een boek, in de stuurhut de felle zon te ontwijken.
Opeens hoor ik het bekende fluitje van Marjanne.
Ik spring in Loodje en vaar naar mijn lief, niet in de gaten hebbend dat zij er een hele reportage van maakt.










Wanneer ik de foto’s zie die ze genomen heeft, vraag ik haar of ze weet waar de magneetnaaldjes en de weekijzeren bollen liggen.
‘Hè wat zijn dat nou weer?’
‘Schat dat zijn dé middelen om de overduidelijke, magnetische afwijking van jouw camera een beetje op te heffen.’

16-07-,15. Zon. Warm. Var. 2-3.
09:40 Vertrek van mooring.
We varen twee mijl zuid op, draaien rond de kop van het eiland Drejo en komen om 11:20, met twintig meter ketting in tweemetertwintig water, ten anker in Skovens Vig, een baai onder de westpunt van Drejo, waar je redelijk beschut ligt tegen alle windrichtingen waar geen “zuid” in voor komt.


We gaan, op aandringen van Marjanne, met Loodje naar de wal om een stukje te wandelen.
Om een lange wandeling kort te maken, ik heb meer dan tien kilometer lopen afzien zonder dat er ook maar één klacht over mijn lippen kwam.
Marjanne wist gewoon niet wat haar overkwam.

Terug op Zeebeest smaakt een koude keil als godendrank, dus neem ik er nog een.
Marjanne begint aan het eten en komt, wanneer het opstaat, tot de ontdekking dat het gas op is.
‘Niets aan de hand moppie, we hebben nog het koffer stelletje en meer dan voldoende gasflesjes.
Met een beetje googelen met de pannen op het eenpittertje, komt er toch een goede maaltijd op tafel.
‘Maar morgen wil ik weer gewóón gas hebben.’
‘Tuurlijk schat, we gaan morgenvroeg naar Fåborg, dan kan je ook nog even de stad in voor we verdergaan.’
‘Verdergaan?’
‘Ja verdergaan, ik wil, met een omweg, weer richting Holland en het zo uitmikken dat we straks, al met al, een reisje van twee maanden gemaakt hebben. Dan thuis even de was doen, dochter, kat en de familie gedag zeggen en dan, zoals afgesproken, nog een oversteekje naar Southwold maken.’
‘Goed maar niet al te snel naar Holland.’
‘Ja baas, goed baas, ik zal af en toe even de schroef de andere kant op laten draaien.’
Ze steek haar armen naar me uit, ‘kom hier malloot, ik wil je zoenen.’


Albert

Aahhhh...

Ook lief van je dat je haar niet het kompassleuteltje van de Amstelland hebt laten halen in het motorruim van Zeebeest!

Ze magge wel een stuk uit je poot hebbe gehaald, se sijn gelukkig wel van je schrijftalent afgeblefe.

Groete, Peper.