Onderwerp: Zeebeest koerst Oost. Vakantie 2015.

schrijf je mooie verhalen, en als dank wordt je nog in de z#$k gnomen
ik zou die gasten op rantsoen zetten
Ton

TonMitz schreef :
Zo ff aangepast voor je

Veel sterkte met herstellen Albert, weer genoten van het verslag.
Ik heb toch wel veel lof voor je betere wederhelft.
Zo te lezen ben je wel een boefje af en toe.
Humor heb je in ieder geval genoeg!

toch weer lekker om te lezen albert, ga vooral zo door mien jong.

Met mijn landingsgestel gaat het weer wat beter.
Zoveel beter zelfs dat ik niet meer met een laptopje op de bank lig te klooien maar met een aluminium derde been naar mijn pc kan huppelen en op een écht toetsenbord kan rammelen.
Niet te lang achter elkaar maar wel lang genoeg om een aflevering van "Vakantie 2015" af te maken en morgen te posten.
Je bent gewaarschuwd!

Goed te horen dat het weer wat beter gaat, Albert. Ik kijk uit naar je verslag.

We zien uit naar weer een leuk verhaal en mooie foto's!

Fijn dat het beter met je gaat!

Ik kijk er naar uit!

Dit is gewoon pure marteling! Mag het maar snel morgen zijn

Het is wel heel jammer dat je je excuus om niet met Marianne mee te hoeven lopen ook gebruikt om op geen verhalen meer te schrijven

Groeten,
Johnnie

Om één of andere reden had ik dit draadje nog gemist. Nu is m'n hele middag weer naar de gallemiezen. Ben ik juist naar huis gekomen om ff zonder afleiding wat zakelijke verplichtingen in te halen, wordt het toch weer overwerken vanavond

Je wordt weer bedankt !

Ik wens je veel beterschap.

Net je laatste verhaal gelezen. Blijkt goede planning. Morgen "al"weer de volgende.
Je moet marjanne ook niet tot het uiterste drijven. Wees blij dat het bij bb poot is gebleven. Veel beterschap vanaf hier gewenst.

Allemaal - zelfs Trotti en Groom - bedankt voor de beterschap-wensen etc.



Za. 27-06-,15


Hee, Albert rijzen met dat luie lijf! Het is al halftien geweest en er staat een lekker zeilwindje, een stukkie of vier uit het zuidwesten, dat is ruime wind naar Kapplen, toch?'
Ik heb, na al dat vermoeiende museum gesjok geslapen als een roosje.
Of mijn adem, nu ik mijn tanden nog niet gepoetst heb, ook zo ruikt, laat ik even in het midden.
We ontbijten in de kuip en na het afwasje gaan we, om 10:10, anker op.
We zeilen met ruime wind, door een aantrekkelijk landschap, op ons dooieakkertje naar Kapplen.


12:35 Meren af in Kapplen.
'Ha, ik ben net op tijd voor de weerberichten, ga jij maar winkelen, ik vermaak me wel.'
Ze doet, wetende dat ik gister genoeg gelopen heb en beslist niet om te praten ben, geen poging me alsnog de wal op te krijgen.
'Had jij nog iets willen hebben?'
'Nee moppie, ik heb hier alles wat mijn hartje begeert, ga nu maar.'
Natuurlijk moet er, voor dat ze me een of zelfs twee uur niet ziet, eerst gezoend worden.
'Ga nu maar, anders mis ik de weerberichten.'
En terwijl Marjanne gewapend met rugzak en betaalpasje de wal opgaat, pak ik - omdat de marifoon het al een dag of wat niet doet - het Icom hand-marifoontje, draai het sprietje er af, zet hem op kanaal 23 en hou hem bij de connector van het antennesnoer.
Zo wordt het ontvangstbereik met factor "tig" vergroot.
Wanneer we weer in Holland zijn, moet ik maar eens iets van een, verloopplug of zo, aanschaffen.
Om 12:45 komt eerst de voorbeschouwing en daarna de weerberichten.
Vlug schakel ik tussen de verschillende zenders maar via Kiel op ch.23, krijg ik toch het beste resultaat.
Ha daar komt hij met de Oostzee, voor morgen overdag is de verwachting West 4-5 afnemend 3 bft.

Ik haal de kaarten van de Deense wateren tevoorschijn en zet, rekening houdend met de weersvoorspelling, een noordoostelijke koers uit, die ons tussen Langeland en Æro door, naar de archipel onder Funen brengt.
Dat wordt, als de weermannen niet al teveel gelogen hebben, een glorieus, tien tot twaalf uur durend, ruim bezeild rak onder Genaker, ik zit nu al te genieten.

Ha, daar is Marjanne, dan kunnen we zo vertrekken naar ons ankerstekkie achter Maasholm.
Ik leg mijn boek weg en pak de rugzak aan.
'Zo dat valt mee, ik kan hem, nog net, met een hand tillen.'
'Pas maar op dat ik jou niet met twee handen over de muur zet.'
'Toe maar. Heb jij soms een boterhammetje Muitertjes van de Ruyter gegeten?'
We vertrekken en komen om 17:05 ten anker in 2,10 m water, achter 15 m ketting.

Zo. 28-06-,15. Zonnig. W. 4-5 bft.

We zitten buiten in de kuip en genieten, lui in het ochtend zonnetje, van een stevig ontbijt maar na de tweede mok koffie wordt het tijd om te vertrekken.
Terwijl we eerst nog even de vaat doen, vraagt Marjanne: 'Hoelang zijn we nu al onderweg?'
'Hoezo, heb je heimwee naar de afwasmachine? '
'Nee, ik vroeg het me alleen even af maar als je het niet weet...'
'Niet weet? Hoezo niet weet, dat weet ik precies, zo uit het blote hoofd,' zeg ik terwijl ik vlug m'n handen droog en het journaal opensla, 'we vertrokken zaterdag zes juni en nu is het, zondag de achtentwintigste, dus zijn we pas tweeëntwinti dagen van huis en hoeven nog lang niet terug. Heerlijk toch? En dan lullen ze nog over een "zwart gat" waar je na je pensionering in zou vallen. Nou ik heb het nog nooit zo goed gehad als nu en tijd om me te vervelen heb ik al helemaal niet. Dat heb ik van m'n ouweheer, die zei na zijn pensionering , "Jongen, ik begrijp niet dat ik ooit tijd voor een baas heb gehad." en zo denk ik er ook over. Maar eh, zullen we onderhand niet eens vertrekken?'

09:30 We gaan anker op en zetten zeil.
10:10 Buitengaats.
De beloofde 4-5 bft. is hooguit 3-4, dus kan de Genua weg en zetten we het Genaker.
Voor Zeebeest begrippen lopen we als een speer en zien al snel Æro en Langeland, vaag aan de horizon opdoemen.
Dit is helemaal mijn manier van zeilen.
Lekker lui in de zon zitten, heel af en toe wat met de Genakerschoot spelen en het zware werk aan de wind en de autopilot overlaten.
We komen tussen Æro en Langeland en moeten wat noordelijker gaan sturen.
Ik stel de koers van Wilhelm bij, haal de genakerschoot wat door en ga zitten bijkomen van al dat werk.
'Goh Martje, is dit afzien of niet?'
Marjanne, die ontspannen zit te lezen, zegt: 'Huh, wat?'
'Nee, laat maar, het is al goed.

16:30 Marstal dwars aan B.B.
'Martje, weet je zeker dat je hier niet naar binnen wil? Hier zijn winkels en op Hjorto is helemaal niets.'
'Ja, ik heb genoeg voorraden en mijn Genaker staat er zo mooi op, ik wil door naar Hjorto.'

Haar Genaker?
Jazeker, ze heeft zelf de kleurtjes - hemels blauw met zilvergrijs - uitgezocht, dus is het háár zeil en laat ik het niet wagen om daar anders over te denken, o nee!


Hier, in de archipel, is het heerlijk zeilen.
Door alle eilanden is het een, relatief, beschut vaarwater met een uitzicht dat niet snel verveelt.
Wel moet je hier een beetje bij de les blijven en de bebakening in de smiezen houden om niet, al dagdromend, op iets te stuiten dat harder is dan je bootje.

Bij zevenen komen we onder Hjorto, een eilandje met een paar boerderijen en iets van vijftien bewoners.
We strijken, na zo'n tien uur aaneen glorieus genakeren, de zeilen en steken op de motor het smalle geultje naar het piepkleine haventje in.
'Hé, lui vrouwmens, passagiers mogen rondkijken, bemanning moet de handjes laten wapperen, ik denk dat we in een box kunnen maar hang voor de zekerheid drie fenders aan stuurboord.'
'Als je zo doorgaat, hang ik jou aan bakboord, schreeuwlelijk.'

19:10 Vast op Hjorto.
Ze hebben hier hun eigen veerboot, waar welgeteld maar een auto tegelijk op kan en dat dan nog alleen maar als de vuilcontainer niet naar de vaste wal moet.

Zeebeest en de veerboot.


'O ja, Martje, als je weer roeineigingen krijgt, wil je me dan van tevoren even waarschuwen?'
Waar dat op slaat?
Een jaar of tig geleden, waren we hier ook maar toen ik 's middags, zoals het een goed gezagvoerder betaamt, op de kuipbank in het zonnetje naar het lek lag te luisteren, had ik niet door dat Marjanne hem stiekem peerde.
Toen ik eindelijk uitgeluisterd was, kwam ik tot de ontdekking dat ik doodzielig alleen was zonder ook maar iemand om me een koude keil aan te reiken.
Nadat ik uit arremoe maar zelf in het koelkastje was gedoken en de eerste weldadige teug door mijn keelgat gleed, zag ik dat Loodje ook weg was.
'Hm het motortje hangt nog aan de hekstoel, dus helemaal terug naar Holland zal ze wel niet zijn. even de kijker erbij en ja hoor, in de verte, daar bij dat eilandje roeit een ontrouw vrouwspersoon in een zonder toestemming meegenomen, zeg maar gestolen, rubberbootje.'

Marjanne brengt me terug in het heden, 'Albert schat, ik wil niet roeien maar wandelen en jij mag wel eens wat aan je niet al te slanke lijn doen, dus je gaat mee.'
'Ja baas, goed baas.'

'Kijk moppie, daar door de haven ingang zie je het eiland waar jij toen zo nodig heen moest.


'Zeg Martje, vind jij ook niet dat Zeebeest er een beetje eenzaam bij ligt? Als jij nu lekker gaat wandelen, offer ik me wel op en blijf Zeebeest gezelschap houden, nou?'


'O nee luie vent, je gaat mee, het hele eiland rond!'
'Wát? Dat is minstens een úúr lopen. Dat red ik nooit met deze hitte'
'O jawel en denk er eens aan hoe goed die koude pils je straks zal smaken?'
'O, als het daarom gaat, ook zonder dat kolere eind struinen smaakt ie me best. Eigenlijk, nu ik er over nadenk, stukken beter zelfs dan wanneer ik er eerst voor moet afzien.'
'Je zeurt, hup lopen!'

In een vlot tempo sleept ze me het eiland rond.
Ik krijg amper tijd om een paar foto's te nemen, laat staan om te klagen over de onmenselijke ontberingen die ik moet doorstaan.








Ook aan dit lijden komt een end en stap ik, dolgelukkig dat het er op zit, weer op mijn bootje.
'Nou jochie, had ik gelijk of niet, smaakt ie nu niet veel beter?'
'Geen idéé, het ging sissend, zonder dat ik wat kon proeven, in een keer door naar beneden, geef me maar vlug een nieuwe.'



Albert

Dat je überhaupt nog weg wil met je bootje Albert.
Zo'n zwaar leven en al die verplichtingen.

Leuk geschreven weer. Het voelt alsof ik het zelf meemaak als ik het lees.
Bedankt wederom en hou je poot stijf hè.

Albert 45 schreef :
Mijn collega's keken wat raar op toen ik hardop zat te lachen.

Ja, ja, en anderhalf jaar later zit je met je poot omhoog... En niemand snapt dat een koude keil daar echt niets mee te maken heeft!

Beterschap en groeten van Peper.

Zo, mooi en lekker uit het hart geschreven verhaal weer, heb je er nou geen probleem mee dat je je privé zo op de site pleurt of zit je er ook een partij bij te fantaseren??
Met die foto's houd je je wijselijk op de vlakte.

JeePee schreef :

Wat doet dat er toe. Wil ik niet weten. Het zijn leuke verhalen en daar gaat het om!
Bedankt weer, Albert. En verdere beterschap.

Minim schreef :
Nou, ik zit er inderdaad bij te fantaseren, bij deze verhalen leef, zeil en droom je als het ware mee.

Met deze manier van schrijven, dan is het heel makkelijk om de situaties voor je te zien.
Leest leuk weg!

Bedankt maar weer Albertmans!
Veel sterkte met je been, er zit hopelijk geen houtworm in?

Hij was weer fijn. De volgende keer toch wat meer op je strepen blijven staan. Door dat "vele" wandelen zit je nu vast met je bb poot in de lappenmand.

Hartelijk dank voor, zowel jullie medeleven met mijn bb poot, als jullie waardering voor mijn schrijfsels.
Wat dat laatste betreft, morgen plaats ik, onder "Albert verhalen", een suikerzoet, moralistisch, kerstverhaaltje.





Omdat er hier geen havenmeester langskomt, halen we een envelop en formulier uit het kastje aan de wal.
Het ingevulde formulier gaat samen met geld - het mag zowel in Kronen als in Euro’s - in de envelop en in het kastje.
Terwijl Marjanne aan het werk is voor het diner en ik zit bij te komen van “De Ronde van Hjorto”, zie ik twee zee kano’s naderen.
Kalm maar gestaag door peddelend, komen ze dichterbij.
Zo te zien willen ze vlak naast het haventje landen.
Netjes om de keien in het glasheldere ondiepe water heen slalommend, komen ze bij de oever en stappen uit.
Ze trekken hun zwemvesten uit, zetten de hun zonnehoedjes af, trekken de kano’s hoger de oever op en kijken in het rond.
Het stelletje, man en vrouw van net in de twintig, overleggen even, slepen de kano’s nog wat verder en parkeren ze op het grasveldje bij de haven.
Even later staat er een tentje en brandt er een één pittertje onder een waterketeltje.

We hebben de afwas gedaan, koffie gedronken en kijken, over het kalme water, naar de andere eilanden die er, in het warme avondlicht, bijna sprookjesachtig uitzien.
Opeens zegt Marjanne: ‘Ik ga nog een klein stukje wandelen, ga je mee?’
In een, naar ik mag hopen, tijdelijke vlaag van verstandsverbijstering, zeg ik: ‘Ja.’
Voor ik het weet lopen we, heel romantisch, hand in hand langs het water en gebiologeerd door het prachtige uitzicht, heb ik amper in de gaten dat ik daadwerkelijk, brr, de wandelsport beoefen.
Na een half uurtje zijn we weer bij het haventje aangeland en terwijl ik in een straf tempo naar de boot marcheer omdat ik hoognodig iets voor mezelf moet doen, raakt Marjanne in gesprek met het jonge stel.

Wanneer ze een half uurtje later aan boord stapt , schenk ik haar een glas wijn in en zet het kaasplankje op tafel.
Ze neemt een teugje wijn, ‘proost!’ en vertelt over de Deense jongelui.
‘Ze zijn bezig met een zwerftocht, waarbij ze alle eilanden, ook de onbewoonde, van de archipel aandoen. Het lijkt me best leuk om ook eens zoiets te doen, vind je niet?’
‘Lieve schat, het idee staat me, op twee dingetjes na, wel aan.’
Ze kijkt me argwanend aan.
‘Welke twee dingetjes?’
‘Wel ten eerste is peddelen net zoiets als lopen maar dan op je handen en je weet hoe ik over lopen denk... Ten tweede geloof ik niet dat je op een één pittertje het soort maaltijden kan klaarmaken waar ik op Zeebeest aan gewend, zeg maar verslaafd, ben geraakt. Nee schat, hoe sportief ik ook ingesteld ben, een krampeertocht per kano gaat me net iets te ver.’

Ma. 29-06-,15.
We hebben, terwijl we aan de kuiptafel in het zonnetje zaten te ontbijten, het kano duo uitgezwaaid en maken ons nu klaar voor vertrek.
10:50 Vertrek Hjorto.
Met een bakstagwindje van een goeie 4 bft. zeilen we, hoewel het water mijlen breed is, door een smalle betonde vaargeul.
De AIS geeft, met een waarschuwend gepiep, aan dat er wel eens een iets van aanvaring kan plaatsvinden.
Het gaat om een flinke ferryboot die daarstraks nog het eiland Drejo rondde maar ons nu met een flinke vaart achterop loopt en een CPA van 0 heeft.
Hoewel ze nog meer dan tien minuten weg zijn, ga ik uiterst sb. in de geul zitten en blijf daar, want ik weet uit ervaring dat het knap onplezierig kan zijn wanneer je vanaf de brug niet goed kan inschatten of zo’n heen en weer zwalkend rot jachie je nu wel of niet gezien heeft én wat of die idioot nú weer van plan is.
Dat dit gewaardeerd wordt, blijkt wanneer ze dwars van ons zitten en een figuur in uniform, ons met een brede armzwaai groet.

Ver voor ons uit draait de ferryboot, rond de punt van Tåsinge, stuurboord uit de Svendborg Sund op.
Voor ons duurt het nog bijna drie kwartier voor we de brede Sund opdraaien.
We komen een houten Galjas of, zoals wij ze vroeger noemden, Oostzeeschoener, tegen.


‘Kijk Martje, in de jaren zestig kwam ik ze, zwaar afgeladen met vracht, hier nog af en toe zeilend tegen. Nu varen ze alleen nog maar met een lading die beentjes heeft en zélf aan en van boord loopt. Hoe dan ook, het blijven prachtige schepen, kijk eens hoe goed ze hier in het plaatje past.’


We naderen de brug - 33 mtr. doorvaarhoogte - over de Svendborg Sund.
Meteen na de brug zien we Svendborg aan bakboord liggen.


We strijken de zeilen en starten de plof.
Voor we de haven kunnen indraaien, moeten we het drijvend droogdok, een waar kunstwerk, voorbij.


13:05 Meren af bij de marina en melden op het havenkantoortje, dat we alleen wat stores willen inslaan, douchen en dan weer vertrekken.
Dat is geen probleem, dus gaan we gewapend met twee rugzakken op weg naar de supermarkt.
We slepen weer een zooitje ballast mee aan boord waar je U tegen zegt maar dat, volgens mijn kombuismiepje, net toereikend is voor twee, hooguit drie, dagen.
Voor ik onder de douche door ren, maak ik eerst wat foto’s van een bekende trimaran.
De “Juniper” waarmee Henk de Velde, al dan niet alleen, een best deel van de wereldzeeën heeft omgeploegd.


Zo aan de “pleister” op de stuurboord drijver te zien wordt daar óf een luik vervangen, óf er zit een aardige aanvaringsschade onder.


14:30 Vertrek Svendborg.
We varen weer onder de brug door en blijven west aanhouden en kruisen op naar Avernako.
17:45 Vast op een, knalgele, mooring aan de oostkant van Avernako.

We zitten tot ver na zonsondergang buiten in de kuip te genieten van wijn, kaas, de omgeving en elkaar.

Wanneer ik opeens een gehuil aanhef waar een volwassen wolf jaloers op zou zijn, kijkt Marjanne me vragend aan, ‘wat heb jij opeens?’
‘Kijk eens naar de maan.’


Ze knikt begrijpend en huilt een rondje mee.



Albert

Morgen een verhaaltje 'voor onder de boom'?

Dan gaat het dus goed met je bbbeen! Gelukkig.

Moet ik nu wel op zoek naar een tissue om het verwachtingkwijl af te vegen!

Tot morgen, groeten, Peper.

Dankjewel Albert. Jij helpt mij (en ons) wel door die zware wintertijd. Dank daarvoor en ik wens jou en Marianne hele fijne feestdagen.