Onderwerp: Zeebeest koerst Oost. Vakantie 2015.

Geweldig heerlijk om te lezen . Zeker met de gedachte of ik de rambler winter klaar ga maken of niet om te genieten van de vast nog komende mooie zeil dagen .

Albert 45 schreef :

Ik ken maar één schrijver die dit soort absurde situaties geloofwaardig kon neerzetten: Jan Wolkers.
Gelukkig is er nu een opvolger!

Schöne Grüsse, Peper.

Prachtig Albert! Extra leuk, de afleveringen zo snel achter elkaar

Weer heerlijk leesvoer. Ook zo lekker relaxed wanneer je roer even vast zit. Je moet ze de kost geven welke, met een verhoogde bloeddruk, meteen eisen dat de boot in de kraan wordt gehangen.

Frodoo schreef :
Mooie muziek inderdaad maar niet voor de Onedin line geschreven hoor.
Is van Aram Chatsjatoerjan , ballet Spartacus
Ad

@Anjo, het smaakte voortreffelijk.
@Roan, dank je.
@Han, je mag me best met Wolkers vergelijken, zolang ik zolang ik maar niet op Texel moet gaan wonen.
@Stefan, dank je.
@Geert, Zeebeest in de kraan? Welnee, Zeebeest heeft hoogtevrees en hoort in het water.





We zeilen, met ZW 4 bft. en een lekker warm zonnetje onder Norderney door en ik geniet, dankzij mijn praatje over een rottend vissers lijk, van een extra stuk apfelstrudel met vanillesaus.
Ja, het leven kan, wanneer je het een beetje goed aanpakt, bijzonder aangenaam zijn.
Aan de oostkant van het eiland gaan we zowat Noord op, tot we bijna de Noordzee opvaren.
Intussen betrekt de lucht en trekt de wind aan tot een dikke 5 bft.
Niet dat de zandzakken die op plaat liggen te “zonnen” zich daar iets van aantrekken.


Om 12:10 Ronden we de boei, keren de Noordzee onze kont toe en duiken de Baltrumer Balje in.
even zeilen we zo hoog aan de wind dat de motor even bij moet tot we weer wat oostelijker op kunnen.
We komen bij het ondiepste stukje van deze trip, het wantij in het Baltrumer Wattfahrwasser.
Nu moet ik goed opletten, want als je hier toevallig een boompje mist - soms zijn die dingen afgebroken en moet je het van een stompje hebben - zit je meteen aan de grond.
Dus zoek ik de prikken en mag Marjanne Wilhelm aflossen.
Wanneer ik achter me kijk, om te zien of ik niet door de stroom buiten de geul wordt gezet, zie ik dat er nog een jachtje over het wantij kachelt.
Door de kijker zien we dat het die Hollandse Mariholm is die op Norderney lag en nu ook onderweg is naar Langeoog.
De oploper komt vlot dichterbij.


Terwijl wij foto’s van hen nemen, nemen zij ons op de korrel.
Dat wordt straks foto’s uitruilen.
Dat de Mariholm sneller is dan Zeebeest, wisten we al een tijdje.
Maar nu, niet dat ik er verdrietig van wordt of zo, zijn wij op de enkele Genua geen partij voor de slechts één rif voerende Mariholm.
Ik geniet van de manier waarop ze door het water snijdt, wat een heerlijk schip!


Om 13:40 maken we vast op Langeoog.

Natuurlijk moet Marjanne weer zo nodig boodschappen doen en natuurlijk moet ik weer mee.
Heen is het een bloedeind lopen en terug, beladen met zware rugzakken die je beter op de fiets kan vervoeren, is een complete marteling.
Niet dat Marjanne dat ook zo ziet.
‘Niet zeuren, lopen is gezond.’

Voor we weer aanboord gaan, stappen we nog even bij de havenmeester, die hier “Stege Warte” heet binnen om te betalen en “frische Brötchen” voor morgenochtend te bestellen.

Later ruilen we foto’s uit met de Mariholm.
De eigenaars, een heel aardig stel, laten zien dat ze, behalve ons, ook de “zandzakken” op de bank gekiekt hebben.
De schipper weet ook nog iets dat ik niet weet, namelijk dat, dat gleufje aan de zijkant van mijn laptop, daar zit om de geheugenkaart van de camera in te stoppen.
Weer wat geleerd.






’s Avonds, om een uur of acht zitten we na de afwas aan de koffie met een groot stuk, jammie jammie, apfelstrudel met vanille saus - die blijkbaar bij alle bakkers op de eilanden in de aanbieding is - lekker te genieten.
Het middenstuk van de haven valt helemaal droog en je kan aan het roer voelen dat we, ook hier, iets in de zachte blubber steken.


Met een slok koffie spoel ik de laatste hap apfelstrudel naar binnen.
‘Martje, voel eens aan de helmstok, volgens mij zit die ouwe Urker er weer tussen.’
Vlug trekt ze haar bordje buiten mijn bereik, ‘O nee, niet nog eens!’.


Vrijd. 19-06-,15. Zonnig. NW 4-5

‘Hoe laat gaan we vertrekken?’
‘Dat zal iets van halftwaalf worden.’
‘Mooi, dan kunnen we straks, na het ontbijt, nog even naar het dorp.’
‘Goed, maar dan wel op de fiets want als ik dat roteind nog eens moet lopen, kan je me straks zo opvegen en in de Kliko donderen.’

Natuurlijk ziet ze een kettinkje van zoetwaterparels waar ze meteen verkikkerd op is.
‘Het is erg mooi maar wel een beetje duur, niet?’
Ik weet onderhand dat ze, zeker als het om iets voor haarzelf gaat, een echt “Zuinig Miepje” is en eigenlijk alleen maar “koopjes” aanschaft.
‘Nevermind wat het kost, als je het mooi vindt moet je het kopen, dan eet je maar wat minder apfelstrudel, dan hebben we het er zo weer uit.’
De winkelier laat het aan zijn vader over om het kettinkje uit de vitrine te halen.
Pa, een echte ouwe snoeper, staat er op om, met veel woorden en gebaren, zelf het sieraad om Marjanne ’s nek te doen en haar te vertellen dat het haar zo goed staat.
Volgens mij heeft hij Italiaans bloed en hoewel ik niet van het jaloerse soort ben, hou ik toch zijn handen goed in de smiezen.
Aardige vent of niet maar als hij ál te hulpvaardig wordt, kan hij een hijs voor zijn kanis krijgen waar de honden geen brood van lusten.


We rekenen af en buiten op straat heb ik het nog even over die “ouwe frutselaar” die naar mijn smaak wat al te eigen werd.
‘Stel je niet zo aan, er is niets aan de hand, het is gewoon een aardige oude man die alle tijd nam om me te helpen.’
Ondanks deze woorden weet ik dat ze, diep van binnen, het best leuk vindt wanneer ik zo af en toe wat jaloers gedrag vertoon.


Albert.

Doorgaan Albert, we 'snoepen' gewoon mee!
Groeten, Peper.

Dank je wel Albert.
Heb weer enorm genoten van je schrijven.
Kijk al uit naar de volgende

Johan

Ha! Weer een blijde glimlach op mijn gezicht na het lezen!

Albert 45 schreef :
Albert, het zal je aan je gat roesten, waarschijnlijk, maar dit is geen lectuur meer; het is literatuur. Stijl en understatement zijn perfect. Gewoon op z'n Hollands: mooie zinnen en lachen bovendien.

@Han, voorlopig gaan we zo door maar twee keer per week gaat op werken lijken, dus zit het er dik in, dat ik het van de winter terugdraai naar een aflevering per week.

@Johan, mijn dank voor je waarderende woorden.

@Frans, dat je van mijn schrijfsels blij wordt, maakt op z'n beurt, mij weer blij.

@Hans, ik ben, stiekem, ijdel genoeg om zulke woorden te kunnen waarderen, dus blijf ik ervan gevrijwaard mijn derrière met met de roesttol te moeten bewerken.







Vrijd. 19-06-,15. NW 3-4. Zonnig.

‘Jij nog koffie?’
‘Ja graag want, zoals mijn oude bootsman zei, daar kan een mens beter van pissen dan van een droog korstje brood. Hoewel, nu ik erover nadenk, had hij het waarschijnlijk over bier maar dat maakt voor het pissen natuurlijk geen verschil’
‘Is het niet nog een beetje te vroeg voor dat soort vulgaire praat?
‘Vulgair hoe kom je erbij ? Wil je vulgair? Dan heb ik nog wel wat anders voor je, zal ik je eens vertellen wat m’n oude bootsman placht te zeggen over de “melkmeisjes” van Singapore, nou?’
‘Laat maar, mijn fout, ik zal het er niet meer over hebben maar wat anders, hoe laat vertrekken we?’
‘Nu héb ik een leuke anekdote voor je, wil jij het niet horen, maar goed, het tij is sowieso iedere dag wat later en hoe verder om de Oost, hoe later het wordt ten opzichte van hoogwater Borkum. Wanneer we het houden op een uur later dan gister, laten we zeggen iets van halftwaalf of zo, het steekt niet op een half uurtje, zitten we goed.’
‘Goed, dan kunnen we zo nog eerst het dorp even in en misschien een stukje verder, het is echt wandelweer.’
Ik kijk eens naar de lucht.
‘Nou, als het weer zich net zo gedraagt als de afgelopen dagen, dan trekt het tegen de middag weer dicht en moet je er ook niet gek van opkijken als je een bui op je nek krijgt.’

Natuurlijk laat ze me, ‘kijk schat de lucht is helemaal onbewolkt’, lopen tot m’n tong op mijn schoenen hangt.
Iets dat ze denkt goed te maken met een “lekker ijsje”.
Pas wanneer het “ijsje” een grote wafel is geworden, knik ik genadiglijk van ja, ‘nou vooruit dan maar, jij slavendrijfster’.

11:35 Vertrek Langeoog.
De lucht betrekt en de wind neemt toe NW4-5.
Het wad ziet grauw onder de jagende lucht maar het blijft droog.
Zo onder de enkele Genua met ruime wind is het fijn zeilen en wanneer de wind aantrekt tot NW 6-7, is het genieten van snelheden tot - helmen op en riemen vast - zes en een halve knoop door het water.

Zo stormen we onder Langeoog door en komen bij het zeegat, waar we zoveel Noord op moeten, dat de genua af en toe staat te killen en de motor even bij mag, om tegen stroom, wind en Noordzeerollers in te komen.
We ronden de ton en vliegen voor wind en stroom het wad weer op.
Bij het zeegat tussen Spiekeroog en Wangerooge is het hetzelfde verhaal, even flink hobbelen terwijl we langzaam winnen van het tij en dan met een bloedgang weer naar binnen.

15:25 Vast op Wangerooge.

Natuurlijk moeten we ook hier weer naar het dorp, een kilometers lange tocht.
‘Zullen we dit keer, gewoon voor de verandering, eens op de fietsjes gaan?’
‘Nee jochie, die grote wafel ijs met slagroom van vanmorgen moet er weer af, dus lopen met je luie lijf.’
‘Heb ik je vandaag al eens uitgemaakt voor slavendrijfster?’
Met allebei een, nu nog lege, rugzak op de bult stappen we de steiger op.


Daar zien we een oud stoer bootje dat ooit, in Noah ’s tijd, dienstdeed als reddingsboot maar nu, hopeloos verouderd, voor pleziervaart wordt gebruikt.
‘Kijk Martje, de Donald Duck. Dat was lachen toen, met die schipper van de échte reddingsboot.’


Marjanne en ik zitten, destijds, ’s avonds in het clubhuis aan een pilsje en raken aan de praat met een stel clubleden.
Het onderwerp van gesprek is, hoe kan het ook anders, boten en varen.
Ik stel een vraag over een alternatieve route en krijg antwoord van een zoute zeebonk van een jaar of veertig, die me haarfijn uitlegt waarom ik dat beter niet kan doen.
De anderen knikken instemmend en de man naast me zegt: ‘Als hij het zegt, dan is het zo, hij kent het Wad als geen ander, hij is de schipper van de reddingboot.’
De stoere schipper neemt, bescheiden glimlachend, het instemmend gemompel van de anderen in ontvangst.
Tot Marjanne, in haar onschuld, zegt: ‘O, hij is de schipper van de Donald Duck.’
Iedereen verstard en even is het doodstil, dan , terwijl de stoere mensenredder niet weet waar hij kijken moet, begint er een, met zijn mouw tegen zijn mond, benauwd te proesten.
Dan volgen er nog een paar die zich niet meer in kunnen houden en even later ligt, op de schipper na, iedereen blauw van het lachen.
De rest van de avond heeft Marjanne vrij drinken.

Ja, dat was toen.
We lopen verder de steiger af en zien de echte reddingboot.


Na dat we het haventerrein hebben verlaten, zet Marjanne er meteen flink de pas in.
‘Loop eens door, zo’n wandelingetje is goed voor je conditie.’
‘O ja? Nou daar zet ik, wanneer ik zo es naar de lucht kijk, een heel vet vraagteken bij.’


Het ‘wandelingetje” naar het dorp is een beproeving die zelfs een heilige minder nette woorden naar de lippen zou brengen en je kunt gevoegelijk van me aannemen dat ik heel wat, maar zeker geen heilige ben en daarom, zo tussen het kreunen en steunen door, af en toe een flink stuk achteruit bid.
Niet dat Marjanne het door mijn ogen ziet, ‘Niet zeuren, het is maar een kippenendje’.
‘O ja? Nou, een kip die een béétje bij de tijd is, pakt mooi het treintje.’



Albert.

Albert, alsjeblieft maak er geen werk van, dit is veel te leuk! We moeten maar gewoon geduldig zijn zoals echte zeilers betaamt, toch?
Groeten, Peper.

@Anjo, die kip van jou is nog niet zo dom.
@Han, zeilers en geduld? Kom nou.




Op onze barre overlevingstocht naar het dorp, hebben we de wind, die zo nu en dan aantrekt tot een dikke zeven, schuin in de kont.
Dat belooft wat voor de terugmars.

We slaan weer een flinke voorraad eten en drinken in en lopen, op mijn uitdrukkelijk verzoek - ‘anders hou ik een sit-down actie' - een eettentje binnen.
Wanneer ik, weer wat aangesterkt door; bier, braadwürst und noch ein bier, een alternatieve terugtocht voorstel, zegt Marjanne: ‘Maar is dat dan niet veel langer?’
‘Ja, dat wel maar daar draait een sportieveling als ik zijn hand niet voor om.’
Even staat ze me met open mond aan te kijken, dan haalt ze haar schouders op en zegt: ‘Goed, dan moet ‘je het zelf maar weten.’
Wat ik er niet bij heb gezegd is, dat je met deze, kille, harde, NW wind, beter af bent in het beschutte duingebied, dan boven op de dijk langs het wad.
Daar komt bij dat twee grote pullen bier toch wel enige uitwerking hebben op de blaas en ik een rustig plekje achter een struik toch wat prettiger lenzen op de voorpiek vind, dan “en plein public” boven op de dijk.

Ook deze barre tocht overleef ik maar wanneer we weer veilig op Zeebeest zitten en Marjanne me de leiding over de kombuis wil overdragen met, ‘kook jij maar eens een keer, ik doe het altijd al’.
Leg ik haar uit dat dit komt doordat zij op dat gebied onovertrefbaar is.
‘Echt schat jouw niveau zal ik in geen honderd jaar bereiken en ik moet me bovendien, na al dat afzien, hoognodig aan een van mijn gezagvoerderlijke plichten wijden, ik bedoel natuurlijk die van, luisteren naar het lek.’

Za. 20-06-,15. Bew. NW 4-5.

Vandaag gaan we naar Hooksiel, dat ligt aan de Jade.
Om 13:25 is het water genoeg gerezen om over de het wantij onder Wangeroog te komen.
Onder Genua en grootzeil vliegen we naar het wantij, daarna neemt de stroom af en krijgen we hem tegen.
We komen aan het eind van het Wad en draaien de Jade op.
We hebben nog even wat stroom mee, dan kentert het tij en begint de Ebstroom te lopen.
Wij zeilen netjes langs de rand van de geul net buiten de boeien, zodat we de grote jongens niet voor de voeten lopen.
We moeten alleen nog even oppassen voor een grote drijvende mosselkwekerij en steken dan naar de wal.
Om 16:35 maken we, achter in de hoek, vast aan de kade in Hooksiel.


Aan de overkant liggen, behalve de reddingboot, een hopperzuiger en een paar sleep/duwvletten.


Het water blíjft zakken, konden we eerst vanuit de kuip gewoon over de kade kijken, nu kijken we tegen een meters hoge, met mosselen begroeide, damwand aan.

‘Martje, ik denk niet dat er zo laat op de zaterdagavond nog meer vissers binnenkomen, we gaan weg uit deze pishoek en kruipen bij die houten viskotter langszij.’


Vijf minuten later liggen we tegen de kotter en hoef ik er vannacht niet meer uit om de trossen op te slacken of door te zetten.


In de loop van de avond, is de lucht steeds meer opengebroken, als dat zo blijft, hebben we morgen een leuk zeiltochtje naar Brunsbüttel.

Zo. 21-06-,15. Licht bew. SW 2-3.

Op een onmogelijk vroeg tijdstip, kwart over zes, gaat mijn wekkertje.
Nog voor ik me aankleed, zet ik koffiewater op.
‘Ja Martje, kom er maar uit, we moeten vandaag mijlen maken!’
Na een stevig antizeeziekte ontbijt - gebakkeneieren met bacon - is het om 07:00 uur, ‘Voor en achter”!’

Buiten staat er een rommelig, onaangenaam, zeetje.
Pas wanneer de wind een beetje aantrekt tot SSW 3-4, en Zeebeest wat meer tegen de wind aan kan leunen, liggen we er een stuk prettiger in en is het genieten geblazen.

11:30 Sharnhornriff N. dwars.
We worden aan SB opgelopen door een Brits jacht.
'Kijk moppie dat is waarschijnlijk iets van een 21 meter of J-klasse of zo - van dat race spul heb ik geen verstand maar wanneer ik dit op het forum zet komen de kenners wel met een antwoord - hoe dan ook, het is een prachtig gezicht.'


Ik zeg: ‘Ze loopt ons voorbij alsof we stilliggen.’
‘Stilliggen? Achteruitvaren zal je bedoelen.’
Het jacht wordt ze vergezeld door een RIB, die achter haar aan vaart.
Opeens blijft de RIB achter en zien we de eenzame bestuurder met een grote jerrycan sjouwen en terwijl de boot flink ligt te rollen, is hij voorzichtig bezig brandstof in de tank te gieten.
Wanneer hij klaar is, liggen we al een kwart mijl op hem voor.
Die voorsprong doet hij in een oogwenk teniet en in een grote schuimwolk vliegt hij weer naar het zeiljacht.

In de aanloop van de Elbe zien we, ondanks dat het zondag is, niet alleen jachten maar ook een visserman.


‘Het is druk hier’ zegt Marjanne.
‘Ja, er is weer heel wat te zien, daarnet nog, die onderzeeër.’
Ze kijkt om zich heen.
‘Waar dan?’
‘O, hij is net ondergedoken maar daar heb ik een foto van genomen, hier, kijk maar.’
Ze tuurt even naar het schermpje, ‘ik zie niks.’

‘Natuurlijk niet, ik zei toch dat hij was ondergedoken? Au, hou die ellenboog bij je!’

14:50 Passeren Cuxhaven.
Op de Elbe worden we keer op keer opgelopen door zeiljachten die meer pk’s in de strijd kunnen gooien dan wij.
Maar wanneer we Brunsbüttel naderen zien we een flink aantal daarvan in de “wachtkamer” ronddobberen.
Opeens begint het witte knipperlicht ons te vertellen dat de jachten mogen invaren.
Zonder gas te minderen kunnen we aan sluiten in de rij en liggen een paar minuten later in de sluis.


Nog voor we vastliggen tegen het vlot, schuift de deur achter ons dicht.
Tegenover ons ligt een ex - minstens veertig jaar oude - Bugsier kustsleper.


Hij heeft, behalve een lasaggregaat en een flinke compressor, nog meer groot spul aan dek staan.
Zo te zien wordt hij ingezet voor reparatie en bergingswerk.
Wanneer de binnendeur opengaat, mogen de jachten eerst uitvaren.
De anderen lopen meteen op ons uit maar ik laat me niet gek maken en hou het rustig op achttienhonderd klappen, dan lopen we hard zat en zonder er al teveel gasolie door te jagen.

Om 20:50 zitten we bij Km. 20.
Moppie, voor en achter, de dag is al lang genoeg, dit is pleziervaart en het moet niet op werken gaan lijken.
We maken vast op de palen bij Duckerwisch.


Wanneer we eenmaal goed en wel afgemeerd liggen en ik eindelijk, snakkend naar een pilsje, ontspannen kan neerploffen op de kuipkussens, roept een dame op de Hollandse Ovni uit N.... : ‘Zeebeest, joehoe Zeebeest!’
Ik kijk op, ‘ja?’
‘Komen jullie hier liggen?’
Ik begrijp niet helemaal waar dat goed voor is maar vraag beleefd, ‘Waarom?’
‘Nou dan blijven de buitenste palen vrij voor nieuwkomers.’
Ik kijk om me heen.
Niet alleen aan de binnenste palen maar ook aan de buitenpalen is nog plek genoeg voor eventuele laatkomers en daar komt bij dat het bijna tijd is voor het nachtelijk vaarverbod voor jachten, dus veel zal er niet meer komen.
Wel verdomme, ik ben moe en wil nog even ontspannen een wijntje drinken voor ik de koffer induik en heb helemaal geen trek in de zeurpraat van een regelnicht.
Wanneer ze me meteen bij aankomst had aangeroepen, had ik er misschien anders op gereageerd maar nu we helemaal afgemeerd liggen kan ze me gevoegelijk de bout hachelen.
Ik zeg, kortaf en niet al te vriendelijk: ‘Er is nog plaats zat. Ik lig hier goed en ga niet meer verkassen, goede avond.’
De dame is er een van het “já máár” type en blijft aanhouden met haar gezeur.
Ik geef haar geen antwoord meer en ga zitten, met mijn rug naar de Ovni.
Tegen Marjanne zeg ik, met iets minder stemverheffing: ‘Waar bemoeit dat zeikwijf zich verdomme mee?’
Op het Hollandse jacht naast ons wordt zacht gegrinnikt.


Albert.

Mooi verhaal weer, Nederlanders in het Buitenland, altijd leuk.

Lees je verhalen altijd met plezier.
Aan die palen hebben we ook wel eens overnacht maar was er toen niet druk na het seizoen, dus geen last van (andere) kapiteinesses.
En ja, in drukke vaarroutes altijd goed uitkijken (ook vooruit).

heerlijk om even door te lezen, krijg gelijk weer zin om weer eens op pad te gaan

Albert, ook ik geniet zeer van jouw verhalen.
Mag ik je inhoudelijk een vraag stellen.Je geeft aan dat je onder Wangeroog doorgaat naar Hooksiel. Dan heb je dus te maken met het wantij Wangeroog. Maar dus ook met de route onder Minsener Oog door. Hoeveel water heb je onder de kiel als je die route neemt en hoeveel ruimte rondom hoogwater.
En een tweede vraag is, je wilt naar de Oostzee, maar had je dan niet beter direct vanaf Spiekeroog of Wangeroog naar de Elbe kunnen varen. Ik ben tot nog toe altijd boven de eilanden langs gegaan, maar het lijkt mij ook wel leuk een keer al die Duitse eilanden aan te doen. Mijn Midget heeft dezelfde diepgang als Zeebeest.

martinw schreef :

@Jan, mijn ouwe bootsman zei het al, "Hollanders benne rare dingen, je ken er ape mee vange!"

@Jee Pee, de eerste keer dat ik aan die palen lag, was in 1966 en hoewel het hoogseizoen was, lag er maar één ander jacht, ook een Hollander, uit Monster. In die tijd waren er weinig of geen jachthavens maar kon je wel in zowat alle havens een havengeldvrij plekje vinden.
O ja, een ding nog, als je Loodje nog één keer in zulke gevaarlijke situaties brengt, stuur ik Marjanne op je af.

@Pim, dank je, ook wij hebben er zin in, maar niet met deze temperaturen.








Ma. 22-06-,15. Half bew. S 3-4.

07:05 Vertrek Ducker Wisch.
In Rendsburg leggen we even een uurtje aan voor stores.
Het hangende veer komt van de kant maar houdt nog even in tot we voorbij zijn.


‘Kijk Martje, dat ding hing daar al toen ik in negentien drieënzestig voor het eerst door het kanaal kwam.’
Het veer versneld en gaat achter ons langs.


Een klein stukje verder draaien we de Borgstadter See in om te bunkeren bij de marina.
Er staat niemand bij de pomp maar een paar werklui die, met de kraan, bezig zijn een groot jacht van een mast te voorzien, geven me een telefoon nummer - 00491739137315 - .
Dat ik bel, waarop de havenmeester verschijnt en me de slang aangeeft.
Ze hebben natuurlijk geen GTL, dus wordt het, voor de eerste keer deze reis, normale diesel.
Om 13:50 gaan we weer verder.
‘Martje, moet jij straks de wal nog op voor een of ander onmisbaar iets, of kan dat wachten tot morgen?’
‘Hoezo, wou je nu al stoppen?’
‘Ja, we komen zo bij een rustig ankerplekje en ik heb onderhand wel genoeg gemotorboot voor vandaag.’
‘Goed, zal ik hem overnemen? Dan kan jij de spijker gereed maken.’
Om 16:25 draait Marjanne, bij km. 85.4, de Flemhuder See in.
‘Martje, breng ons maar tussen die vier gele tonnen waar REDE opstaat.’


‘Ja, sla maar achteruit.’
Ik laat de spijker vallen en steek, terwijl we langzaam deinzen, tien meter ketting.
‘Wat zegt het echolood?’
‘Twee veertig, twee vijftig.’
Ik steek nog drie meter en draai de stopper goed vast, ‘geef er maar wat klappies bij.’
‘Ja, nu volle kracht!’
Ik kijk niet naar de ketting maar naar twee punten op de oever naast ons.
We gaan niet meer achteruit, ons Bruce anker houdt, zoals van ouds, in een keer goed.
Ik maak een kappend gebaar, waarop Marjanne de motor laat afslacken en in zijn vrij zet.
Dan draait ze, terwijl ik de ankerbal hijs, de contactsleutel om en daalt er een weldadige stilte over Zeebeest.
Met een welverdiend pilsje zitten we tevreden om ons heen te kijken.
‘Hoever is het nog naar de sluis?’
‘O, een kippenrukkie, een kilometer of veertien.’
achter ons gaat er een drijvend flatgebouw voorbij.


Het is de Princess weet ík veel, die onderweg is naar Holtenau.
‘Het is halfzeven, ik ga het eten opzetten. trek jij alvast een fles wijn open?’
Na de afwas zegt Marjanne: ‘wil jij nog een glas?’
‘Nee, ik duik liever mijn kooi in met mijn E-book.’
‘Ik ook.’
Ik hang het ankerlicht op en kruip even later achter Kaap Kont.
Ik merk nog vaag dat Marjanne voorzichtig mijn E-book uit mijn hand pakt, dan ben ik totaal van de wereld.

Di. 23-06-,15

Ik wordt uitgerust wakker, rek me uit en zie dat het pas twintig over vijf is.
Wanneer ik boven kom, hangt er een nevel over het water die alles er een beetje geheimzinnig laat uitzien.
Ik zet koffiewater op, klap de kuiptafel uit en zet er het benodigde kommaliewant op.
Wanneer het water kookt giet ik de koffie op en ga met een verse mok zitten genieten van de omgeving, de stilte en de koffie.
Voor ik er erg in heb, is het al kwart voor zes, tijd om mijn scheepsgezel voorzichtig en liefdevol te porren.
‘HÉÉ, lui vrouwspersoon, kom er uit, er moet gevaren worden!’
Met één oog open en het ander nog half dicht, ziet ze toch nog kans om me verwijtend aan te kijken.
‘Ga eerst maar eens koffie zetten, druktemaker.’
‘Ha, die is er allang en de eerste mok heb ik al op. Kom je?’
‘Ja zo, eerst even wakker worden.’
Ze gooit het dekbed van zich af en rekt zich, spiernaakt, uit.
Bij deze aanblik komen er enige wellustige gevoelens in mij naar boven, - of is het onder? - .
‘Wow zeg, als je zo begint, duik ik er ook nog even in.’
‘Niks daarvan, koffie!’
‘Dan moet je het zelf weten maar laat ik je dit vertellen, ik ben de jongste niet meer en er kómt een dag, dat je spijt krijgt dat je ooit zo’n kans voorbij hebt laten gaan.’
In plaats van de kooi, duik ik de kombuis in.
omdat het brood, uit Wangeroog al drie dagen oud is, maak ik er tosti’s ham kaas van en bak die op een roostertje in de hapjespan.
Wanneer ik de tosti’s op de bordjes laat glijden, zit Marjanne al klaar in de aanvalshouding.
‘Zijn die alle drie voor mij? Wat lief van je.’
‘Ja ik ben een schat maar je krijgt er anderhalf want meer dan drie passen er niet in de pan en wanneer je er nog een wil, bak je die zelf maar.’
We weten allebei dat ze, net uit de kooi, geen grote eter is en inderdaad moet ik haar helpen om het laatste stukje weg te werken.
‘O ja, wat ik vragen wil, waarom heb je dat oude brood genomen in plaats van dat verse van gister uit Rendsburg?’
Verdomme, ze heeft gelijk, dat van Rendsburg was me even ontschoten.
Ik zeg, met een stalen gezicht: ‘Maar schatje toch, je wilt toch geen goed voedsel verspillen? Duizenden kindertjes snakken ernaar en jij wil dat zomaar weggooien? Bovendien, het heeft geld gekost en zoals mijn oude bootsman placht te zeggen; “ zuinigheid met vlijt bouwt” uh eh...’
‘Je bedoelt huizen als kastelen?’
‘Nee schat, ik bedoel, luizen als kamelen.’

06:35 Anker op!

Op ons gemak kachelen we naar Holtenau en het is net of we de hele reis een hoefijzer in de kiel en een konijnenpootje in de mast hebben, want ook nu, om 08:15, kunnen we zonder af te stoppen de sluis in varen en gaat de deur meteen achter ons dicht.


We liggen als enige in de kolk en Marjanne, die al klaar staat om te gaan betalen in de kiosk, spreekt haar verbazing daarover uit, ‘Ons laten ze meteen naar binnen maar op die jachten die nog geen kilometer achter ons zaten wachten ze niet even, snap jij dat nou?’
‘Ja natuurlijk, ook al ben ik met pensioen, ik ben en blijf een collega sluismeester en krijg daarom de VIP behandeling, logisch toch?’
Het schutten zelf duurt amper twaalf minuten en terwijl de deur begint open te schuiven, roept de sluismeester uit het raam, zijn woorden kracht bij zettend met een armzwaai, ‘sovort aus varen’.
We passeren de deur wanneer deze amper een voor een kwart openstaat.
‘Kijk Martje,’ ik wijs op een flink vrachtschip dat langzaam dichterbij stoomt, ‘dat is de reden van de VIP behandeling, hij moest een lege “overschutting” doen, maar koos er voor om toch dat ene jachtje nog mee te nemen. Wij mazzel, die anderen pech.’
We gaan ruim aan de kant voor die grote jongen en kruipen even later achter de jachtensteiger, waar we om 08:40 afmeren.


Marjanne moet hoognodig verse stores inslaan en ik bereken dat, hoewel niet hier, er toch ergens op aarde een plek moet zijn waar de zon al boven de ra staat, dus neem ik een lekkere koude rakker en ga in de kuip zitten kijken naar de schepen op de zonovergoten Kieler Fjorde.
Opeens hoor ik geschreeuw.
Ik draai me om en zie een Ovni, die aan het vertrekken is, met zijn achterschip blijven haken achter de palen en door nog eens flink gas te geven, bezig is een nog meer schade op te lopen.
De thuishaven kan ik vanaf hier niet lezen maar er wappert wel iets van rood, wit en blauw achterop, dus een grote kans dat het wéér die verrekte Ovni uit N.... is.



Albert.

Mooi stukkie weer Albert!

Lekker leesvoer. Leest zo lekker weg he.
Krijg gelijk weer zin om te gaan zeilen maarja winter he. Boot kaal.

En... was tie ut nou, ovni?
Groeten, Peper.

Leuk lezen weer en ook met de herinneringen erbij is het herkenbaar.

Albert schreef:

@Jee Pee, de eerste keer dat ik aan die palen lag, was in 1966 en hoewel het hoogseizoen was, lag er maar één ander jacht, ook een Hollander, uit Monster. In die tijd waren er weinig of geen jachthavens maar kon je wel in zowat alle havens een havengeldvrij plekje vinden.
O ja, een ding nog, als je Loodje nog één keer in zulke gevaarlijke situaties brengt, stuur ik Marjanne op je af.

OeiOeiOei,Gelukkig heeft ze dan zeilersforum.nl/index.php/foru...llen?start=25#784029
Nog niet gezien

Weer een lekker stukkie. Vandaag de boot eruit gehaald. Krijg al weer zin om los te gooien....