Onderwerp: Zeebeest koerst Oost. Vakantie 2015.

Ik lees ook weer mee. Extra leuk nu ik je een keer de hand heb geschud.

Fantastisch geschreven Albert, erg leuk om te lezen, alsof je er bij bent !!! ik hoop dat er nog veeeeeeeel meer delen komen

WOW! Top weer!

Maakt de maandag weer helemaal goed!
Groeten, Peper.

Mooi en ontroerend, Albert. pj

Albert 45 schreef :
Nee, 2 okt, 7 okt, 10 oktober. dan is de volgende gewoon 12 Oktober.
5.3.2.
is een hele nette reeks dus gewoon overmorgen in drievoud inleveren.

groom schreef :
Eén vraagje Geert, wat betaal je?

Te weinâg.....

sorry, net naar Harry Jekkers geluisterd

Albert 45 schreef :
Daar hoef ik niet voor te betalen. Dat schrijven zit in je aderen. Een soort levens elixer. Daar kun je niet zonder.
En het mooie is wij ook niet
Overmorgen is goed genoeg... het mag ook woensdag.

groom schreef :
Dat is het over vier dagen?

Ben blij dat mijn schrijfsels ook deze keer goed ontvangen worden, dank jullie wel.





Marjanne, die in haar eentje zowat heel Workum’s middenstand van een faillissement heeft gered, wil nu ook nog even hardlopen.
Een normaal mens houdt het, na al dat winkelen, voor gezien maar niet mijn meisje, o nee, die is weer eens niet te houden en weet precies welke route ze wil lopen.
‘Daar langs de IJsselmeerdijk begint een paadje dat dwars door de weilanden weer richting Workum gaat. Dat wil ik op de terugweg uitproberen.’
‘Pas maar op dat je geen wilde stier tegenkomt.’
‘Dat zal wel meevallen maar waarom ga je niet gezellig mee?’
‘Gezellig noem je dat? Afzien zal je bedoelen.’
Maar, sportief als ik ben ga ik met haar mee… op de fiets.
‘Hup schat, dat kan harder!’


We komen uit bij de zeedijk ten noorden van Workum en natuurlijk is die griet niet te stoppen en wanneer ik heel voorzichtig begin van: ‘schat ik heb een héél klein beetje last van zadelpijn’, lacht ze me uit en noemt me “watje”.
Ze stopt alleen bij een eenzaam huisje, waar je potjes zelfgemaakte jam kan kopen.
Het is zelfbediening dus mag ik het spul in mijn tas stoppen en de centjes uittellen.
Leuk dat er nog mensen zijn die er op vertrouwen dat je betaald voor wat je meeneemt.
We gaan meteen weer verder en komen bij een paadje dat via een bruggetje het weiland ingaat, richting Workum.


Het smalle onverharde paadje, waar ik zelfs met mijn fietsje niet over kan, is een Tillefonne, een eeuwen oud kerkenpad voor de boeren.
Zij pakt de Tillefonne en ik volg de weg langs de dijk en kom vlak bij de sluis Workum weer binnen.
Marjanne, die een veel kortere route nam, kan onderhand ook al in het stadje zijn, dus kijk ik goed om me heen.
Ik fiets Workum door maar ik zie geen Marjanne, dan, vlak voor het Jopie Huisman museum, hoor ik een bekend fluitje.
Ha, Marjanne fluit op haar vingers - iets dat ik niet kan en waar ze me maar al te graag mee plaagt - ik stop, draai me om en ja hoor, aan de overkant, bij een smal steegje, staat mijn vrouw te wenken.
‘Zo’, zegt ze wanneer ik bij haar kom, ‘nu ik weet waar het paadje uitkomt, doe ik de volgende keer het rondje andersom.’
‘Ja leuk, moet je doen maar nu iets heel anders. Hoe denk je dat het op de plaatselijke bevolking overkomt wanneer een vrouwspersoon, vanuit een onguur steegje, naar een manspersoon staat te fluiten en te wenken? Voor je het weet komt de veldwachter naar je tippelvergunning vragen.’
'Maar ik fluit en wenk toch alleen naar mijn eigen vent?'
'Ja ja, probeer dat verhaaltje maar eens aan de plaatselijke Bromsnor te verkopen. Dat wordt de schandpaal of erger.'

We vertrekken maar leggen nog even aan om GTL diesel te bunkeren.
We toppen de tank helemaal af en vullen ook twee jerrycans, al met al hebben we iets van honderdtien liter aanboord, daar kunnen we het wel een pikheetje mee uitzingen.

We hebben weer op het Grote Gaastmeer achter de spijker overnacht en zitten met een E-book en een bak leut in het zonnetje te lezen.
Marjanne rekt zich uit, geeuwt en zegt: ‘Stentec heeft nog steeds niet gebeld maar die accu had toch allang binnen moeten zijn?’
‘Je zou denken van wel, als we vanmiddag nog niets gehoord hebben, bellen we zelf wel even. Maar wat denk je van een stukje zeilen? De wind zit nog steeds in de NE hoek, dus op de Fluessen voor het lappie naar de Nije Krúspôle en dan opkruisen naar Heeg. Heeft Stentec dan nog geen nieuws, dan overnachten we in Woudsend op dat Marrekrite hoekje. Oké?’
‘Ja, prima, draai jij het anker maar op, dan zet ik intussen alles zeevast.
Hier op het stille stuk van het meer bestaat de bodem uit veen.
De ankerketting komt schoon boven en alleen op de vloeien van het anker zitten een paar stukken bruin veen.
Voor dit beetje hoef ik de dekwas niet op te tuigen en terwijl Marjanne ons met een gangetje naar de Inthiemasloot vaart, laat ik het anker net even onderwater hangen.
Nog voor we honderd meter verder zijn is het anker schoon gespoeld.
Ik draai, terwijl de rvs spijker glinstert in de zon, het spul op de boegrol.
Dan kan het grootzeil bij.
We passeren het fietspontje, zoals altijd zwaaien we even tegen de pontbaas die, met zijn lux omgebouwd vrachtschip, hier de hele zomer aanwezig is en op verzoek met het pontje heen en weer vaart.
We zijn hier in de loop der jaren al zoveel keer voorbij gekomen dat hij ons Zeebeest meteen herkent en al uit zich zelf begint te zwaaien en dat geeft dan weer een vertrouwd gevoel.
Net voorbij de Langehoekspôlle, roep ik: ‘kom maar zestig graden stuurboord.’ en trek de slurf van het Gennaker omhoog zodat “Marjanne ’s trots” zich ontplooit in de wind.
Marjanne geeft nog meer SB en ik stel de schoten bij.
Dan komt ze achter het wiel vandaan, pakt de helmstok en kijkt omhoog naar “haar zeil” dat mooi staat te wezen in het zonlicht.


‘En is het niet mooi?’
‘Mooi, moppie? Ja, dat wel maar…’
Marjanne kijkt me olijk aan maar zegt even niets, ze weet best dat ik, tegen al mijn gevoel in, ben gezwicht voor háár kleurkeuze maar liever, uit veiligheidsoverweging, wat opvallender kleurtjes had genomen.

Aan het eind van het meer, vlak voor we bij de nieuwe vaart komen, trek ik de slurf weer over de Gennaker.
We keren om, rollen de Genua uit en beginnen te laveren.
Op de eerste lange slag laat ik condoom met de Gennaker zakken en stop het hele spul in de lanceertas.
Met af en toe een blik op kaart en echolood, maken we lange slagen tot onder de oevers en omdat we eigenlijk nergens echt heen moeten maakt het niet uit dat we niet zo hoog en snel kunnen zeilen.
We naderen Heeg dus bel ik met Stentec.
‘Het spijt me maar de accu is nog steeds niet binnen maar we zullen contact met ze opnemen.’
We gaan SB uit en varen op de pruttel naar Woudsend, waar we afmeren aan het Marrekrite plekje op de kruising van de vaarwaters.


Na het eten zitten we, ik met een pilsje en Marjanne met een wijntje, lekker in het avondzonnetje te geniet en leveren, lui, commentaar op de pieremachochels die voorbij tuffen.
‘Moet je die sloep zien, het moet toch niet mooier worden, die heeft zelfs een picknickmand aanboord.’
‘Nou jochie, als daar toevallig een goede gekoelde champagne inzit, mag hij best even langszij komen.’
‘Foei, drankzuchtige deerne, wat jij al niet over hebt voor wat alcohol, schaam je diep, héél diep en geef mij nog es zo’n koude keil aan.’



Albert

Ik merk wederom dat Nld een fantastisch vakantielandje is.

Ik geniet met volle teugen van je berichte Albert.

Je moet die omgeving niet zo mooi omschrijven. Straks is het daar hartstikke druk
2,7,10,14
5,3,4 .. .
De -2+1 reeks dan wordt het volgende getal 2.
En verwachten we morgen al een volgend verhaal. Kijk dat houdt het tempo er een beetje in

groom schreef : Verwachten? Het St. Pieterplein staat dagelijks vol met mensen die iets verwachten, dat wil nog niet zeggen dat aan hun verwachtingen voldaan wordt.

@ Anjo, idd. niks mis met NL als vakantieland, het is mooi en bovendien niet al te verweg.

@ Michiel, dank voor je waardering.



We verhalen van het Marrekrite plekje, naar de kade voor de brug van Woudsend.


Eerst even douchen , dan verse stores halen.
Nadat de grootgrutter ons in hoogsteigen persoon, met een heel tevreden gezicht, uitgeleide heeft gedaan en ik zowat door mijn hoeven ga van een zware rugzak en twee tassen, zeg ik onder het lopen: ‘Martje, we hebben maandag die nieuwe accu besteld en nu, het is al vrijdag, hebben we nog steeds niets gehoord, ik heb er niet veel fiducie meer in. En nog iets anders, waarom moet ik altijd de zwaarste tassen dragen, ik kap er mee!’
Ik zet de tassen voorzichtig - er zitten flessen in - op straat.
Stomverbaasd kijkt Marjanne me aan. ‘Heh?’
Dan ziet ze waar we zijn, recht voor het ijs/patat loket.
‘O, je wilt een ijsje?’
‘Ja, een grote, met veel slagroom.’

Weer aanboord, wanneer alles is ingeruimd en ik weer wil vertrekken, pakt ze de waszak en zegt: ‘Ik ga nog even een vakantiewasje doen bij de douches en jij moet mee.’
‘Kom zeg, sinds wanneer heb je míj daarbij nodig?’
‘Sinds daar geen centrifuge of zo is, dus heb ik jouw geweldige spierbundels nodig om te wringen.’
‘Aha, dat is een heel ander verhaal!’ zeg ik, terwijl ik tevergeefs probeer mijn spierballen te laten rollen.

Een goed uur later liggen we weer op de hoek van de Woudsender Rakken en de Ee.
Ik span wat lijn en help de was op te hangen.
Dan, “na gedane arbeid is het goed rusten”, zit ik, met mijn E-book en een koude keil, in het zonnetje bij te komen van alle vermoeienissen.
Marjanne komt met de aardappelbak , een pan en een mesje, bij me zitten.
‘Wat eten we vanavond?’
Ze haalt een plat Amsterdams accent voorgaats en antwoord: ‘Husse, met je neus er tusse.’

Om even over vijven bel ik weer naar Stentec.
Ze hebben contact gehad met de leverancier maar daar is nog steeds niets uitgekomen.
Ze vinden het allemaal heel vervelend en snappen best dat ik nu toch wel wat ongeduldig begin te worden.
‘Ik neem het ú ook niet kwalijk maar laten we het volgende afspreken. Wij vertrekken morgen via Leeuwarden richting Lauwersmeer. Wanneer de accu morgen alsnog binnenkomt en u belt me, dan kom ik, desnoods met de bus, nog even langs om hem op te halen. Zo niet, dan wordt het na het reisje Oostzee op de thuisreis.’

‘Oké Martje, dan maar met de kaarten van de grote laptop. Dit wordt toch een reisje met de nodige motoruren, dus gebrek aan stroom zullen we niet hebben.’

Na het eten - sla, gebakken krieltjes en biefstuk - overleggen we tijdens het afwassen over de te nemen route.
‘We kunnen via het Lauwersmeer de Zoutkamper laag af naar zee, we kunnen ook binnendoor via Stad - Groningen - naar Dronken Delfzijltje. Van daar kunnen we, in stappen, over het Duitse Wad maar ook boven de eilanden langs in een keer naar Cuxhaven. Een combinatie is ook nog mogelijk, dus moppie, zeg het maar.’
‘We hebben geen haast he? Nou dan wil ik graag naar via Leeuwarden naar Dokkum en daar boodschappen doen maar eerst aal halen bij die visser, dan wil ik winkelen in Stad, dan door naar Delfzijl en via de Waddeneilanden verder.’
‘Goed, dat doen we maar dan morgen een beetje bijtijds op, na al dat pas op de plaats van afgelopen week, wil ik wel weer eens wat mijltjes maken.’

Zaterdag 13-06-,15 06.00 uur.
Mijn telefoontje dat naast m’n hoofd ligt en ook als wekker fungeert, maakt me met een irritant zoemgeluid wakker.
Ik breng hem tot zwijgen en kruip, terwijl ik Marjanne zachtjes door elkaar schud, mijn kooi uit.
‘Rijzen lui wijf, de schipper wil koffie!’
‘Goed idee schipper en als je dan toch bezig bent bak dan meteen wat eieren met bacon en je hoeft niet zo te schreeuwen, ik lag al een tijdje wakker.’
‘Juist ja maar uh, je hebt het niet helemaal begrepen geloof ik, de bedoeling is dat de schipper schippert en de kombuismiep kombuist, maar goed ik zal, omdat ik toch wel een héél klein beetje van je hou, alvast de ketel opzetten.’

Om twintig over zes, de motor loopt al, gooi ik de trossen los en terwijl Marjanne de gebakken eieren op het brood schuift vaar ik af.
Sturen en eten met het bord op schoot is iets waar ik onderhand zeer ervaren in ben.
Een beetje onderuitgezakt in de stuurstoel kan ik met mijn knieën het stuurwieltje bedienen en heb mijn handen vrij voor het brood en de koffie.
De weerberichten van gisteravond hebben gelijk gekregen.
Het is nog steeds zonnig maar de wind - drie a vier bft. - is vanuit de NE hoek naar ZW gedraaid.
Wanneer dat nog een weekje zo blijft kunnen we het hele wad zeilend doen of, nog beter, toch bij Lauwersoog naar zee en in een ruk door naar de Elbe.
Wanneer ik dat - heel voorzichtig - ter sprake breng, moet ik, om muiterij te voorkomen, snel bakzeil halen.
‘We hebben geen haast, we kunnen als we dat willen wel drie maanden wegblijven en ik wil plaatsjes zien en niet alleen maar vanuit de verte en…’
‘Ja goed, rustig aan, vreet me niet op, ik heb het al begrepen, we doen het kalm aan en jij mag, zolang ik maar niet mee moet, alle plaatsjes bezoeken die je maar wil.’

Via de Nauwe Wimerts komen we op de Jeltesloot.
Mijn ontbijt en een tweede bak koffie heb ik achter de kiezen, dus heb ik mijn handen vrij om zeil te zetten.
Zo zeilen we, met bij de bruggen even de motor bij, via Margrietkanaal en Sneekermeer, naar Grouw.
Daar gaan we BB uit en varen via de “nieuwe” route over een mooi vaarwater richting Leeuwarden.
Even na elven, vlak voor de stad passeren we het aquaduct over de N31.


In Leeuwarden sluiten we ons aan bij een konvooi en varen in een ruk de stad door.
Na de laatste brug zeg ik: ‘Zo, dat ging vlotter dan de laatste keer en… o verrek daar heb ik in gauwigheid niet aan gedacht maar jij wou natuurlijk even de stad in. Niets aan de hand schat, ik keer zo om, dan gaan we gewoon weer door de laatste twee bruggen en leggen aan bij het park.’
Mijn grote onschuldige blauwe ogen kunnen haar niet bedonderen.
‘Je was het vanmorgen vroeg al van plan, stinkvent, maar ik wou het zelf ook. Maar in Dokkum, al moet ik het anker laten vallen, stoppen we!’
‘Maar natuurlijk schat, je weet ’t, voor jou doe ik alles.’
Ik weersta manmoedig een gesnuif en een blik die een minder stoere kerel ineen zou doen krimpen.

Op de Dokkumer Ee is het nooit saai varen, met alle kronkels en steeds weer ander vergezichten is er afleiding zat en voor we er erg in hebben loopt het tegen zessen en meren we af aan een Marrekrite steigertje tussen Birdaard en Dokkum.

Na het eten zitten we met een wijntje ontspannen van het uitzicht te genieten.


‘Blij dat we weer onderweg zijn, schat?’
‘Je weet dat ik van nature een zwerver ben, dus ja, ik voel me happy, proost Martje!’
‘Proost schat.’



Albert.

Hij is weer fijn, dank

Heerlijk om te lezen - krijg er een vakantiegevoel van!

Ik ben ook een fan van je verhalen Albert. . Maar blijf geen veren steken in plekken waar de zon niet schijnt. Dat gaat pijn doen op een gegeven moment.

Mooi Albert!

Wij hebben ook plannen om die kant op te gaan, volg jullie belevenissen dus met nog meer belangstelling!

(Eerst nog even een nieuwe boot kopen, dat dan weer wel....)

Doordat ik in Trintelhaven bij jullie aan boord ben geweest, lees/hoor ik de dialogen met intonatie! Dat maakt het verhaal nog beter!
Groeten, Peper.

ga zo door mien zeun

Kan niet wachten tot de 22e

Heerlijk

Albert, heb jij soms aandelen in Marrekrite? Het lijkt wel sluikreclame!

Of zijn die plekjes echt zo geweldig?