Onderwerp: Zeebeest koerst Oost. Vakantie 2015.

Van beroep: Onthaaster

plusfast schreef :
Ze zijn in ieder geval GRATIS !

Bedankt voor je mooie verhalen Albert.

paul cr schreef :


Als je het goed doet, zijn ze niet gratis. Je wordt wel geacht jaarlijks het vlaggetje te kopen. Vooral ook doen, want dan kunnen die mooie plekjes blijven bestaan.

Blijft erg leuk om te lezen Albert!
Mn veren heb ik je vorigjaar allemaal al gegeven, maar de waardering is zeker niet minder!

martinw schreef :
Weet ik, en koop het vlaggetje ook, maar dat is min of meer een symbolisch bedrag.

Prachtig!

Mooie verhalen, en ook mooi om te lezen dat je hier dan langs mijn dorpje vaart in dit mooie gebied rond het lauwersmeer. (net verhuist naar Ee)

Gezellige verhalen Albert, en leuk dat ik je van de zomer even gesproken heb op de Kreupel met een gezicht erbij van de hoofdpersonen leest toch leuker!

Zo zeg, krijg ik me daar even een zooitje waardering over me uitgestort, niet te kort.
Een mens zou er verlegen van worden, maar laat dat je niet weerhouden want het voelt heel prettig aan.







Zond. 14-06-,15


Het is ochtend en even over zessen.
Omdat mijn PBA - persoonlijk bilge alarm - hoogwater aangeeft, ben ik daarnet met frisse tegenzin, uit mijn vlooienbunker gekropen en sta nu te bewijzen dat het gezegde “alles wat niet over de reling kan pissen, hoort niet thuis op een schip” niet op mij van toepassing is.
Doordat het heel licht regent op mijn blote bast, ben ik meteen klaarwakker.
Om nu mijn kooi weer op te zoeken, nee laat maar, ik heb meer trek in een bak koffie dan slaap
Ik zet alvast water op en ga me aankleden.

Tijdens het opschenken kijk ik naar het Marrekrite vlaggetje dat amper beweegt in de wind, verrek, de wind zit, met niet meer dan 1 á 2 bft. weer in de NE hoek, dat wordt dus motorbootje varen.
Intussen maak ik een paar boterhammen oude kaas klaar .
‘Marjanne, wil je ook een bak pleur!?’ vraag ik nogal luid.
‘Huh wat?’
‘O, sliep je nog? Ik dacht dat jij ook al wakker was’, zeg ik heel onschuldig.
‘Maar wil je koffie?’
‘Gaan we dan varen?’
‘Nou nee, het is zondag en buiten dat de bruggen nog niet draaien, wil ik ook niet te vroeg bij de palingvisser zijn.’
‘O.’
Ze trekt het laken over haarhoofd en slaapt verder.
Ik ga met bord, mok en E-book in de stuurstoel zitten.
Om negen uur vind ik het welletjes ik schenk Marjanne ’s mok vol en loop naar het vooronder . ‘Martje, rijzen! Hier is je koffie.’
Meteen duw ik de mok in haar handen.
‘Pas op, als je nu weer inslaap valt, krijg je de koffie in je kooi!

Op het weggetje verderop, komt een hele serie ouderwetse tractoren voorbij.
Kijk, weer drie van die ouwe beestjes!
Terugkijkend op het schermpje, is de foto niet erg scherp maar dit waren de drie laatsten, dus moet ik het er maar mee doen.


Ik start de motor, gooi de trosjes los en vertrek.
Intussen is de zon er weer bij gekomen en ziet alles er weer vriendelijk uit.

De Klaarkampsterbrug draait vlot en wanneer Marjanne boven komt, zijn we al niet ver meer van de paling visser.
Ik zet Zeebeest schuin, met haar neus bij de kant met de kiel in de modder, zodat Marjanne de kant op kan zonder dat we vast hoeven te maken.
De visser zelf vist niet meer.
Zijn dochter, die in het onderwijs zat, heeft haar baan opgezegd, de visserij overgenomen van haar oude heer en vaart liever naar haar fuiken dan dat ze voor de klas staat.

Na een minuut of tien, ik zit al op mijn klokje te kijken, komen de twee vrouwen, gezellig kletsend, naar buiten.
Marjanne klimt weer aanboord met “een pondje gerookt en een pondje nat”.
Nog zijn ze niet uitgekletst maar na een minuut of wat gebaart de schipperse dat ik mag vertrekken.
Pas wanneer ik achteruit gestoken ben en de kop richting Dokkum draai, wuiven ze elkaar gedag.
Marjanne komt naar achter en ik vraag, lichtelijk sarcastisch: ‘Goh schat, waarom blijf je daar niet wonen?’
‘Nou, met al die lekkere paling…’

In Dokkum leg ik aan bij een watertappunt om even water te laden.
Ik draai de vuldop los en stap, gewapend met een halve en een hele Euro naar het kastje op de wal maar van welke kant ik dat ding ook bekijk, er zit nergens een gleuf voor de poen.
De gebruiksaanwijzing maakt me pissig. ‘Tering, voor dat kutding moet je gaan smartfhonen en dan geld laten afschrijven of zo. Nou, dat zal met mijn ouderwetse Nokia niet lukken. Ach wat, laat ze het rambam krijgen, hier trappen we niet in Van Stoffelen, bekijk het maar!’
Dan ga ik het maar aan de overkant, onderaan de steile stadswallen, proberen.
Helaas, ook daar zijn ze gemoderniseerd en kan ik, het met mijn prepaid je, wel schudden.
Even verderop ligt een groot Engels jacht en, hee wat is dat, die ligt aan een drinkwaterinfuus dat van boven af langs de trap naar beneden komt.
We verhalen en ik ga eens kijken wat er hier speelt.
De slang komt helemaal van boven en is, volgens het bordje, van het buurtje achter de wallen en je mag zelf water pakken maar wordt vriendelijk verzocht om wat geld in een dichtgelaste dikwandige pijp te deponeren.
Onder het wachten babbel ik wat met een van de Engelsen die op zijn gemak de tank vol zit te kijken.
Zij zijn, met drie kerels, via Holland onderweg naar de Oostzee.
Ze gaan er bij Lauwersoog uit en dan in een ruk door naar Brunsbüttel.
Na een halfuurtje loopt hun tank over en verkas ik de slang naar Zeebeest.
De Engelsen varen meteen weg.
Zeebeest is na een minuut of tien al uitgedronken dus knijp ik de slang dubbel, draai de vuldop vast en ruim de slang op.
Ik gooi de anderhalve Euro die in mijn zak zit in de spaarpot.
Het is natuurlijk wel heel dik betaald voor dat beetje water dat ik kwijt kon maar ik vindt het prachtig dat ze op deze eenvoudige manier de gemeente, met hun dure apparatuur, te kakken zetten.

We varen door de laatste brug en maken aan BB vast op de lange steiger.
Volgens de bordjes is deze stek eigenlijk bestemd is voor boten die een stukje diepersteken dan wij maar er ligt iets van “anderhalve man en een paardenkop”, dus ruimte zat en straks zijn we weer weg.

We gaan - hopen we - douchen.
De brug over, rechts af en daar links, bij dat kleine parkeerterreintje, is het.
Ik loop de herendouche binnen en met een zucht van opluchting zie ik dat hier nog, gewoon zoals het hoort, een munt automaat hangt.
Na het douchen gaat Marjanne kijken of er ook hier op zondag winkels open zijn en ik hang de badhanddoeken te drogen.
Om kwart over twee is Marjanne terug en varen we af.

Het Dokkumer Grootdiep is wel mooi maar ondiep langs de zuidkant, het is daarom wel zo slim om ruim afstand te houden van de SB oever.
Niet dat iedereen dat weet laat staan dat ze enig begrip daarvoor kunnen opbrengen .
Een motorjacht dat ons langzaam voorbij loopt, gaat met veel commentaar vlak langs ons heen.
Wanneer ik netjes probeer uit te leggen dat ik met mijn diepgang niet helemaal SB vaarwater kan houden, blijft hij roepen dat ik “rechts” moet houden.
Wanneer zijn vrouw roept, ‘toe nou Nico wat geeft dat nou we hebben ruimte zat’, krijgt zij ook nog een veeg uit de pan.
Intussen, hij zit hij al voor me, krijg ik sterke aandrang om hem nog even gedag te zeggen.
Ja ik weet het, ik héb van de reis al een motorbootpatser op zijn plaats gezet maar ja, ik kan het gewoon niet laten.
Ik roep: ‘Héé Nico, ouwe jongen!’
Hij kijkt om en terwijl ik hem lachend aankijk, geef ik hem het middelvingersaluut.



Albert

Herkenning, herkenning! Dank je Albert.

Zo dan

Leuk Albert. Feest van herkenning. Ben ook al meerdere keren langs die weg naar de Oostzee geweest. Wij hebben ons afgelopen jaar rot gezocht naar dat toiletgebouwtje in Dokkum. Stond heel slecht aangegeven. Dokkum verder wel heel leuk natuurlijk.
Ik ben benieuwd naar het vervolg van jullie ervaringen.

Nicooooo!!

Dank voor de mooie verhalen! Erg bekend stukje voor ons. We zijn er verleden week nog langs gevaren.
Is die zuidoever van het Dokkumer Grootdiep nog steeds ondiep dan? Vroeger stonden er her en der prikken, en heb ik ook wel eens de bodem gevoeld, maar de laatste jaren is er volgens mij gebaggerd, en is het overal aardig op diepte.

Kwam er ook eens langs. Leuk stadje dacht ik, morgen weer verder, tot we een foldertje vonden van een paarden evenement. M'n vrouw is gek van paarden dus dat werd 2 dagen Friese paarden kijken, ook leuk.

Ik heb helemaal geen veren meer over voor je Albert, die heb je allemaal al in die plek zitten waar de zon nooit schijnt . Maar dat neemt niet weg dat het weer genieten is van je verhalen. Wacht eigenlijk nog steeds op nieuwe release in boekvorm;)

@Roel. Graag gedaan.

@Anjo. Bedáánkt voor die veren aut Golland.

@Martin. Ja Dokkum is leuk, maar die verdomde automaten! Een oosterbuur mét een smartphone, kreeg er ook geen water uit.

@Nardus. Je kan wel roepen maar ik denk niet dat Nico nog om durft te kijken.

@It Paradyske. Het kan zijn dat er intussen gebaggerd is maar ik ga het niet uitproberen.

@ Jutter. Mooi plaatje, zo zie ik het graag, van al dat draven krijgen ze lekkere malse biefstuk en riblappen.

@Eric. Inderdaad, aan veren heb ik voorlopig geen gebrek.
Boeken uitgeven? Nee bedankt, ik heb het gehad met uitgevers die je aan het lijntje houden en zich dan, na meer dan een jaar, toch terugtrekken.



Het loopt tegen vieren, wanneer we de Willem Loré sluis naderen.
Omdat de sluismeester tevens op afstand, de Engwierumerbrug bediend, weet hij dat we onderweg zijn en staan, wanneer we door de bocht komen, de deuren al open en de lichten op groen.
Terwijl wij de trosjes over de bolders gooien, gaan de deuren alweer achter ons dicht.
‘Martje, kijk eens even of je daarboven in het hokje toevallig een wit hondje ziet.’
‘Hè wat, waarom?’
‘Nou daar was ooit een reclamefilmpje, ik dacht voor “even Apeldoorn bellen”, waarin een hondje al springend steeds een rood balletje uit de lucht plukte. Daarna volgt een scene in een sluiswachtershokje, waarin de sluismeester de brug opent met een handel met rode knop. Dan, wanneer de brug helemaal open staat en er een grote zeilcharter aan het invaren is, springt dat rothondje naar die rode knop - hap, hebbes - en begint de brug te zakken. Dat was in deze sluis en mooi dat ik straks níet door die brug vaar als dat kolere hondje daar nog zit.’

Het schutten op zich is zo gepiept en tegelijk met de deuren gaat ook de brug open.
En omdat het hondje waarschijnlijk een ATV dag heeft genomen, verlaten we ongemolesteerd de sluis.

Even over vijven gaan we SB uit het Lauwersmeer op, richting Zoutkamperril.
Het is de hele dag, ondanks dat het al half juni is, erg rustig op het water, zeker voor een Zondag.
Niet dat je mij hoort klagen want juist omdat het niet druk is, komt de schoonheid van dit gebied beter tot zijn recht.
18:15 We meren af aan een Marrekrite steiger die zowat midden in de Zoutkamperril staat.
Op de oever bivakkeren wat oerossen of zo.


Ze zien er heel gemoedelijk uit maar toch, als ik die hoorns zo zie... Ik zeg: ‘Hee Jongens, als jullie niet op onze boot komen, kom ik niet op jullie oever, deal?’
Achter me klinkt er een vriendelijke stem, die zegt: ‘Het is niet dat ik niet van je hou of zo maar ik weet zeker dat, als jij ooit nog eens normaal wordt, je weer gek wordt van vreugde.’
‘Dank u, liefhebbende echtgenote.’


Omdat het licht motregent, zetten we de kuiptent , zodat we in de kuip kunnen dineren.
‘Geef mij die kurkentrekker maar, dat is mannenwerk.’

Ma. 15-06-,15.
N 3-4 bft. Half bew.
08:10 Vertrek.
09:05 Passeren Zoutkamp.


Het valt mij, iedere keer dat we in dit stuk van Groningen komen weer op, dat de luchten boven het Reitdiep prachtig zijn.


De Lammerburen schutsluis, die anders altijd aan weerkanten openstaat, is deze keer dicht dus wordt het schutten met die hap.
Niet dat dat lang duurt, want om kwart voor tien zijn we er alweer door.
Hoewel we lekker doorvaren, genieten we wel van de omgeving en hebben haast geen erg in de tijd.
Toch is het alweer na half één, wanneer we het Van Starkenborghkanaal oversteken en de Dorkwerdersluis invaren.


Het tochtje door Groningen is, hoewel het liggen drijven voor bruggen geen hobby van me is, ook altijd weer interessant.
Om even over drieën, verlaten we Stad via de Drie Bondsbrug en kachelen het saaie Eemskanaal op richting Delfzijl.
De bruggen draaien, zoals altijd hier, vlot en ook de sluis van Farmsum zit mee, zodat we “al” om 18:40 afgemeerd liggen in Jachthaven Neptunes, in de buitenhaven van Delfzijl.

Neptunes is een haven waar we graag komen.
Niet alleen omdat het een perfecte uitvalsbasis is voor, zowel de route over het Wad als die over Zee, maar ook de gemoedelijke havenmeester - die altijd wel een geintje bij de hand heeft - en de prima voorzieningen maken het tot een van onze favoriete havens.
Het stadje zelf mogen ze van mij renoveren... met een kudde zware bulldozers.
Hoewel, ook al komen we hier regelmatig terug, toch ben ik al meer dan tien/vijftien jaar de wal niet meer op geweest, dus het kán zijn dat ze “Dronken Delfzijltje” zomaar wat opgeknapt hebben.
Maar toch, uit angst alsnog zwaar gedeprimeerd terug te komen, ga ik hier de wal niet op.
Ze hebben hier trouwens een prima wifi verbinding, de code is T........, dus ga ik zo eens lekker op het ZF rondneuzen.
Ha, ik zie het al, ook op het Zeilers Forum is er niets veranderd, ouwehoer is troef, gezellig toch?


Albert

Albert, niet meewerkende uitgevers...? Moeten we nu toch eens gaan praten over uitgeven in plaats van over vertellen en schrijven? Jouw verhalen zijn zeker de moeite waard, het gaat om de vorm waarin jij het wilt uitgeven! Daar houden de doorsnee uitgevers geen rekening mee, die geven uit in de vorm waarin zij denken er het meest aan te kunnen verdienen. Dan heb jij daar geen enkele invloed meer op.
Groeten, Peper.

Je brengt t gewoon uit als Zeebeest Zwerftochten, Zoekend over Zoet en Zout...

Er zijn mogelijkheden genoeg tegenwoordig om zelf een papieren boek en eboek uit te geven zonder te investeren in het drukken van een voorraad. De verkoop loopt dan via de bekendste internet boekhandel van Nederland.

Als je dat zou willen kan ik je wel helpen Albert, ik heb daar inmiddels wat ervaring mee.

En let op dat muziekje van de Onedin line......

Wat uitgeven betreft, ik voel er eigenlijk niets voor om er nog energie in te steken.
Echter, mocht iemand inderdaad een manier weten om, zonder dat ik er ook nog een smak geld voor mee moet nemen, op een eenvoudige manier mijn verhalen te laten uitgeven, dan hou ik me aanbevolen.

Maar laten we het over zeilen hebben.





Di. 16-06-,15. Wiss. bew. NNE 4.

Vandaag gaan we naar Borkum.
Omdat het tij pas na de middag kentert, gaan we niet voor een uur of twee weg.
‘Dat komt dan mooi uit want ik moet naar Appie Heijn en nog een paar andere zaken en jij mag mee, dan krijg je ook eens wat beweging.’
‘Wat, ik de wal op in Delfzijl? Ik dacht het niet. Zo’n vijftig jaar geleden toen ik, als jong onschuldig knaapje, hier voor het eerst kwam, was het al een achenebbisj zooitje en dat is alleen maar erger geworden. Geef mijn portie maar aan een fikkie, ik ga niet mee!’
Ze kijkt me een tikkie meewarig aan, haalt haar schouders op en gaat met tas en rugzak de steiger op.
Daar draait ze zich om, komt over de zeereling hangen en eist een kusje.

Ik doe de afwas, controleer het oliepeil en top de drinkwatertanks af, dan kijk ik nog wat takelingen na, ouwehoer wat met een buurman en voor ik het weet is Marjanne alweer terug en wordt het tijd om te vertrekken.

14:00 Vertrek.
Vroeger was hier de uitgang naar de Eems maar nu moet je eerst, om de Oost, dat kilometers lange havenkanaal uit varen voor je op de Eems komt en NW kan gaan voorliggen.

Ook Delfzijl doet aan milieuvriendelijke energieproductie.


14:35 We stomen de Eems op en steken meteen over naar de Duitse kant om daar, net buiten de rode tonnen, stroomafwaarts te kachelen.
Het tochtje zelf is voor de rest een beetje saai maar dankzij de ebstroom, draaien we al om even over zes de Fischerbalje - de geul onder Borkum - in.

Toen we daarnet nog op de Eems voeren, zagen we een of ander klein marine scheepje, dat van zee kwam, voor onze neus de geul indraaien maar omdat dat ding veel harder kan dan wij, loopt het fors op ons uit.
Ik let niet meer op hem, maar des temeer op een ferryboat die ons oploopt.
Wanneer we niet meer liggen te rollen in zijn hekgolf en ik weer om me heen kijk, zie ik dat we dat grijze “ben nie bang bootje” aan het oplopen zijn.
Ik pak de kijker en zie onder de kont dat ze bezig zijn een flink stuk Waddenzee tot karnemelk te kloppen.
Dan valt mijn oog op de vlag en ik zeg: ‘Kijk Martje, daar, zowat recht voor de havenmond en helemaal SB naast de geul, zit een stelletje nazaten van Admiraal Nelson vast op een bank.’
‘Engelsen?’
‘Ja Limeys.’
Ze voeren het karnproces nog wat op.
De uitlaten braken dikke rookwolken uit en de schroeven slaan een berg water omhoog waar je u tegen zegt.
Opeens zie ik daar wat beweging in het spul komen en schuift het ding achteruit van de bank af.
Nog voor wij bij hem zijn, draait hij de Burkana Hafen in en wij varen achter hem aan.
Híj gaat meteen BB uit maar wij stomen door naar het jachtenponton.

Omdat we onderweg, ik met een bordje op schoot achter het wiel, al gegeten hebben, - stamppot gestoofde prei met braadworst - doen we meteen de afwas even en gaan dan, ondanks mijn terechte bezwaren, wandelen.
Eerst even langs de havenmeester maar die is er nog niet, dus lopen we wat rond.
‘Ach, wat zielig.’
‘Zielig? Bedoel je die eend die aspiraties heeft om plumeau te worden?


Hij wil vooruit in de wereld, da’s toch niet zielig?’
Een ellenboog, niet al te hard maar wel vakkundig, tussen mijn ribben geplant, doet me beseffen dat zij het toch even anders ziet.

We gaan even kijken bij de jachthaven, die al zo droog is gevallen dat sommige boten een centimeter of twintig meer uitwatering hebben.
Dan steken we de Westdam weer over naar de grote haven.
‘Kijk, daar ligt die Engelse modderkruiper.’


De patrouilleboot, Charger genaamd, ligt langszij haar één cijfer jongere zusje


Op beide boten staat de boordwacht, helemaal voorop met de handen op de rug, terroristen af te schrikken.
Ik wil er nog wat dichter naartoe lopen maar Marjanne, die me na al die jaren al een beetje kent, pakt mijn arm en zegt: ‘Die grijns van jou belooft niet veel goeds, je wil weer een rot opmerking maken he?’
‘Wie ik? Hoe kom je erbij, ik wou alleen maar vriendelijk vragen of ze daar op de bank leuk krabbetje hebben gevangen en of ik even in hun emmertje mag kijken. Hoe het gesprek zich dan ontwikkeld? Geen idee maar die Engelsen hebben in ieder geval meer gevoel voorhumor dan hun Teutoonse gastheren, waarover Mark Twain ooit heeft geschreven; “The German sense of humour, is no laughing matter” .’

‘Over zeewaardige boten gesproken, wat dacht je van dat gebakkie?
De Reddingboot “Alfried Krupp”, vernoemd naar een van de staalmagnaten van een familie die in de Hitlertijd goed geboerd heeft.


De boot is mooi maar die naam mogen ze van mij door de plee trekken.’

We wandelen nog even langs de kust met zijn kwelders die er, wijd en zijd om bekend staan dat ze...

altijd scheef liggen.

De avond lucht kleurt alles net een tintje warmer, zelfs de Eemshaven daar aan de overkant, wordt er een ietsje vriendelijker ervan.


De jachtenkant van het ponton ligt vol met aan het eind de Hollandse kolonie, stuk voor stuk boten met karakter.


We lopen het ponton weer op
De schipper van de “Faro”, een joekel van een motorboot en een soort van varende werkplaats, maakt een praatje.
Hij is vandaag, in zijn uppie, ook van Delfzijl vertrokken en verteld dat hij ook oostwaarts wil richting Elbe maar niet erg zeker is of dat te doen is met de voorspelde SSW 4-5 met 7 in de buien.
‘Dan ga ik liever weer terug en via het Küstenkanaal.’
‘Met zuid zuidwest komt de wind, schuin achterin, uit de kust, dus veel zee zal er niet lopen. Je schip kan het zo te zien wel hebben, zeker als je op het Wad blijft maar als je het niet vertrouwt, moet je het niet doen ook.’
Hij wil weten wat wij doen.
‘Wij gaan, zoals het er nu uitziet, morgen op ons gemak uitslapen en dan rond halfelf, wanneer er weer genoeg water staat, onder Borkum en Juist langs naar Norderney.’
‘Wat is uw diepgang dan?’
‘Wij steken 1.35m.’
‘O, als het daarmee kan, kan ik het ook.’

Op een onchristelijk vroeg uur, wordt ik wakker door gerommel en startende scheepsmotoren.
Rillend in mijn pendek, neem ik een kijkje aan dek.
Het is de “Faro” die er tussenuit wil en toch maar binnendoor gaat.
Had hij dat gister, bij vertrek uit Delfzijl, al besloten, dan had hij nu al hoog en breed op de Weser gezeten.
Maar toch, het is beter alsnog terug te keren, dan doorzetten wanneer het niet goed voelt.


Albert

Geweldige verhalen weer Albert. Je zou bijna uitkijken naar de winterperiode vanwege jouw epistels. Mijn dank is groot! en ga vooral door. Lekkere frequentie ook!!

Albert, het is weer van eenzame klasse! Ga met je meedenken over 'fire and forget' uitgeven.
Groeten, Peper.

@Toine, Mijn dank voor je waardering.
Wat de frequentie betreft, ik was van de zomer al begonnen met schrijven dus ik had al een voorraadje klaar. Of ik mezelf voor kan blijven met twee schrijfsels per week? Geen idee.

@ Han, dankjewel. Ben benieuwd naar dat "fire and forget" gedoe.


Maar nu, "Navigare necesse uh, dinges"







‘Maar moppie, we hebben helemaal geen tijd meer om te wandelen, het is al bij negenen en we moeten uiterlijk halfelf varen.’
Marjanne komt net terug van het havenmeesters kantoortje maar is op de steiger blijven staan en verordonneert, dat ik mijn Crocs moet verruilen voor wandelschoenen.
‘Half elf pas? Dan hebben we nog anderhalf uur om aan jouw conditie te werken, fijn hè?’
Ze kijkt me stralend aan.
‘Há vrouw, achter dat engelenlachje zie ik duidelijk een duivelse blik schuilgaan. Trouwens, als onze lieveheer had gewild dat ik ging lopen, had hij me, net als de windhonden en renpaarden, uitgerust met víer poten.’
Natuurlijk weet ik dat zij het gaat winnen maar me zonder enige strijd gewonnen geven, dat is mijn eer te na.
Marjanne gaat nog even door en besluit met: ‘Want als ik je niet af en toe van de boot afhaal, groei je helemáál dicht en ik ben echt niet van plan nu al weduwe te worden.’
‘Hm, leuk onderwerp zo op de vroege morgen, heb je al besloten, wordt het begraven, cremeren of opzetten? Opzetten lijkt me wel wat, je zou me rechtop naast de tv kunnen neerpoten, kan je tijdens de reclames gezellig tegen mij aan kletsen.’
Ze springt aanboord, pakt me stevig vast en kijkt me verwijtend aan.
‘Wil je dat soort dingen nóóit meer zeggen? Je weet best wel dat ik heel veel van je hou!’
'Oké, in het kader van "het ijzer smeden als het heet is", stel ik voor dat we dan meteen even de kooi induiken.'
'Au!'
Vrouwen, zal ik ze ooit begrijpen?

Met de belofte dat we niet te ver van de haven weggaan, haalt ze me over om toch de wal op te gaan.
Ik kijk naar de havenuitgang en zie dat het water nog een best stuk moet komen, voor we straks over het wantij kunnen.


We lopen wat rond de haven en een stuk langs de weg naar het dorp.
‘Kijk er zit wind in de lucht, niet dat we daar veel last van zullen hebben, daarvoor is het Duitse Wad te smal.’


Het is tijd om te vertrekken.
Intussen is de lucht dichtgetrokken en de wind flink toegenomen.
‘Ja, start de motor alvast maar, ik vul nog even het journaal in en dan gaan we.’

Wo. 17-06-,15. Bew. SSW 4-6 bft. met vlagen van 7 in de buien.
11:30 vertrek Borkum

Buiten de ingang, draaien we meteen BB uit het Borkumer Wathfahrwasser in.

We hebben een beste poep van de vloedstroom in de kont.
Omdat het wantij nog geen twee mijl weg is en we daar niet te vroeg moeten aankomen, zet ik de motor op deadslow.
Evenzogoed zijn we er tamelijk snel en zitten binnen een half uur na vertrek al op het ondiepste stuk.
Doordat de stroom hier afneemt tot zowat zero, schuiven we heel langzaam, met één oog op het echolood, over het wantij.
Met af en toe niet meer dan een krappe twee decimeter onder de kiel, komen we er overheen en ontmoeten nu het deel van de vloedstroom, dat vanaf de Osterems het wad op komt zetten.
We hebben het ondiepste gehad en het water blijft nog een behoorlijk pikheetje stijgen, dus kunnen we nu zeilen.
Met alleen de Genua uitgerold lopen we ook zonder de motor bijna rompsnelheid.
Niet dat het over de grond zo hard gaat.
Pas wanneer we de brede Osterems schuin oversteken, richting Memmertbalje, verdwijnt de tegenstroom en krijgen we zelfs weer wat stroom mee.
We gaan met een behoorlijk gangetje onder Juist door.


Om tien over een komen we, nu met meer dan genoeg water, over het wantij onder Juist.
Voorbij Juist draait de geul richting Noordzee en pas wanneer we pal west van Norderney bijna buitengaats zitten, kunnen we voor de kop van het eiland weer zuidoost sturen en al die lelijke hotels en pensions aan BB nemen.


14:55 Vast op Norderney.
Ondanks af en toe een behoorlijk poepie wind was het een rustig en ontspannen tochtje.

Zoals gewoonlijk blijf ik aanboord en mag Marjanne ons aanmelden en betalen.
Ikzelf ga straks alleen even douchen en water laden maar heb geen behoefte om het haventerrein te verlaten.

Do. 18-06-,15 Zon. SW.4
Vandaag gaan we naar Langeoog maar eerst gaat Marjanne de wal op voor wat boodschappen.
Ik blijf natuurlijk op de boot passen.
‘Op de boot passen? Op je luie kont zitten te niksen bedoel je.’
‘Inderdaad schat, die twee bezigheden kan ik heel goed combineren, dat heet, in goed Nederlands, multitasking .’
Ze snuift, kijkt me vernietigend aan, stopt wat lege flessen in haar rugzak en verdwijnt.

10:30 Vertrek.

Ik draai achteruit de box uit.
Zeebeest draait dankzij een extra duwtje van de boegschroef keurig rond, maar wanneer ik het roer over wil draaien om met een flinke dot gas vooruit vrij te varen van de andere boten, blijft het roer steken.
Gelukkig staat de boegschroef nog bij zodat ik daarmee in combinatie met de motor, kan voorkomen dat we op een andere boot knallen.
Wanneer we stil liggen te drijven, zit er nog steeds geen beweging in het wiel.
Ik loop naar achter en ontkoppel de verbinding met de stuurinrichting, maar ook dan, met de helmstok, blijft het roer steken.
intussen zijn we wat verder de haven ingedreven en heb ik wat meer ruimte om uit te zoeken wat er loos is.
Met de pikhaak kan ik wel bij het roerblad komen maar door de ronding van de brede kont, net niet helemaal aan de bovenkant.
Voor ik te water ga om te gaan voelen of er toch wat zit, probeer ik het liever nog eens met de motor.
Ik zet hem in zijn achteruit en wacht tot we een beetje vaart lopen over de achtersteven.
Dan geef ik in een keer een dot vol vooruit en wrik een beetje met de helmstok.
Net wanneer ik wil stoppen om, met zachtjes achteruitslaan, de vaart eruit te halen en met behulp van de boegschroef een box in te draaien, voel ik dat het roer weer doet wat ik wil.
Voor de zekerheid geef ik even vlug hard BB en Hard SB maar ik voel nergens weerstand.
We varen naar buiten en zetten zeil.
Wanneer we allebei met een mok koffie - en een stuk apfelstrudel met vanillesaus - in het zonnetje zitten terwijl autopilot Wilhelm het zware werk doet, zegt Marjanne: ‘Er zat dus wat tussen het roer dat je er met het schroefwater weer tussenuit geblazen hebt, maar wat kan dat dan geweest zijn, een stuk hout misschien?’
‘Nee, dat denk ik niet, het zou wel heel toevallig zijn wanneer een stuk hout dat net niet, net wel, zinkt, tussen het vlak en het roer was blijven steken.
Bovendien heb, ik zowel bij het wegvaren als bij het kwijtraken van dat vuiltje niets horen bonken. Nee, het was niet iets hards. Ik denk dat het een Zeekakkelobbes is geweest.’
‘Hè, wat is dat nu weer?’
‘Een Zeekakkelobbes schat, dat is, volgens mijn oude bootsman, een zeemansdrol aan een touwtje.’
‘Ha ha ha, gut wat leuk, nee serieus, wat denk je dat het was?’
‘Nou, zeker ben ik er niet van, het was niet hard maar toch groot en stevig genoeg om het roer vast te zetten, dus kan het eigenlijk niet veel anders zijn geweest dan, het half vergane, opgeblazen, door krabben aangevreten lijk van een verzopen Urker visser.’
Marjanne schuift, met een vies gezicht, de apfelstrudel met vanillesaus van zich af.
‘Goh schat, als je geen trek meer hebt, mag ik het dan?’


Albert

Smakelijk !