Onderwerp: Zeebeest koerst Oost. Vakantie 2015.

Hij is weer helemaal leuk Albert. Zoals je weet waren we er vorige week.
Als je dit nou eerder had geplaatst, dan had ik er vorige week niet de 'spijker' uitgegooid
Is nog niet terug van reparatie, dus er is nu een gewoon veer.
Zonder planken of heel dikke fenders vind ik het er niet prettig liggen. Zeker niet als het lager wal is.

@Cees, dank je.
@Roan, Ik ken dat gevoel.
@Han, ben er bewust niet naartoe gewandeld, was als de dood dat ZIJ het weer was.
@Jee Pee, ook die heeft ze gezien. Ze begon meteen haar messen te slijpen.
@Geert, het wordt tijd dat het weer voorjaar wordt.
@Arjaan, je hebt weer een mooi reisje gemaakt. Het is dat ik geen vet pak en laarzen meer heb, anders had ik graag bij je aangemonsterd. Ja, fenderplanken zijn eigenlijk onmisbaar waneer je niet steeds in marina's gaat liggen.



Wanneer we informeren naar de code voor de douches, blijkt er toch zoiets als “Duitse humor” te bestaan.
De code van de heren is 4711, die voor de dames getuigt, van iets minder fantasie, 4712.


Marjanne zegt: ‘Dat is natuurlijk een terechte hint aan het manvolk, om wat meer zorg aan de persoonlijke hygiëne te besteden.’
‘Dat zie je toch verkeerd schat. Ik maak hier uit op dat 4711 aan het vrouwvolk niet besteed is en dat, wat ze er ook opsmeren, ze toch nog een uur in de wind blijven st... help, niet kietelen! Zeg vrouwmens, als je het met woorden niet kan winnen, wil dat niet zeggen dat je meteen handtastelijk moet worden máár... dat geeft natuurlijk wel aan dat je wéét dat ik gelijk heb.’

Wo. 24-06-,15. Bewolkt. W 5-6 bft.

Hoewel ik het idee had dat mijn kombuismiepje gister al de nodige verse stores aanboord had gesleept, blijkt dat ze toch nog een en ander bij bakker, slager en grootgrutter moet halen.
‘Nee, dat kan niet wachten tot we vanmiddag op de Schlei zitten want als we verwaaid komen te liggen wil ik toch een fatsoenlijke maaltijd op tafel kunnen zetten.’
Ze heeft natuurlijk wel gelijk, want de weerberichten gooien met 6-7 en in de buien zelfs 8 bft.
Niet dat ik haar ópenlijk gelijk geef, want dat zou mijn positie als gezagvoerder behoorlijk ondermijnen.
‘Maar schatje van me, de wind komt uit de kust, straks zitten we lekker in het oppertje, dus, zoals Admiraal Nelson al zei, vlak voor hij het loodje legde in de slag bij Trafalgar, “There’s nothing in the fucking road!” en als we wél verwaaid komen te liggen, kunnen we, naar schatting, minstens zes maanden uit het vlak eten, zonder honger te hoeven lijden.’
Ik zeg er natuurlijk niet bij dat dat “oppertje”, zodra we de Kieler Fjorde uit zijn, nog uur of wat schuin tegen de wind in hakken weg is, want men moet om desertie te voorkomen, de bemanning nooit en te nimmer onnodig demoraliseren.

Wanneer mijn moppie eindelijk met haar inkopen aanboord is gestapt en alles netjes zeevast is weggeborgen, kan ik eindelijk roepen: ‘Voor en achter!’

11:20 Vertrek Holtenau.

De wind is vlagerig, dus zetten we niet de volle genua.
Evenzogoed lopen we bijna zes kts.


Ze zijn bezig met de Duitse Sneekweek, ofwel de Kieler Woche.
Er wordt, door allerlei klassen, druk wedstrijd gezeild, terwijl de charters - waaronder de nodige Hollanders - er met dagjesvolk tussendoor scharrelen op de motor.


De Bremer Kogge is, zo te zien aan de reclame vlaggen, afgehuurd door een of andere firma die haar personeel/klanten wil verwennen.
Nu zal dat verwennen wel meevallen en mag de bemanning blij zijn als de levende lading niet aan het kotsen slaat, want die kogge maakt, zo zonder zeil, af en toe halen, niet mooi meer.


Wij hebben, hoewel we lekker schuin hangen nog niet veel last van het zeetje maar dat zal, wanneer we buitenkomen, wel anders worden.

Buiten het fjord zeilen we hoog aan de wind, op een NNW koersje over de Stoller Grund richting Schleimunde.
Er staat iets van 7 bft. en Zeebeest heeft er duidelijk plezier in.
Zo, met gereefde genua en een puntje grootzeil, loopt ze nog aardig door en ketst ze het zeetje net zo hard terug als het aankomt.
Naarmate we dichter onder de kust komen wordt het zeetje wat makkelijker.

We naderen Schleimünde en starten de plof want de ingang is veel te nauw om te laveren.
‘Pak jij het wiel moppie? Dan gooi ik de automaat eraf.’
Wanneer de zeilen zijn weggerold en we de neus tussen de piertjes steken, blijkt dat er een beste poep stroom naar buiten staat.
Geen wonder, het kronkelende fjord is drieëntwintig mijl lang en moet een vrij groot gebied afwateren.
Hier, net binnen de piertjes aan SB, ligt ook een jachthaventje maar dat heeft, vooral aan de westkant, wat ondiepe plekken dus hier ga ik liever niet liggen.
‘Zeg Martje, wou jij nog door naar Kappeln, dat is nog meer dan een uur varen, of gooien we achter Maasholm de spijker erin en houden het voor gezien?’
‘Vandaag heb ik niets meer nodig dus laten we maar ankeren. Maar morgen moet ik wel even de wal op voor een paar dingetjes.’
‘Goed schat, maar let wel op dat we niet ál te ver over ons merk komen te liggen?’
De twee mijl naar het ankerstekkie leggen we, zo met de stroom tegen, in iets meer dan een half uur af.

In het journaal schrijf ik; 15:35 Komen ten anker achter Maasholm, in 2.10m water, steken 15m ketting. Hadden veel wind, een ruw zeetje en de nodige regenbuien, kortom, het is zomer.

Terwijl ik het ankerlicht en de ankerbal in orde maak,


staat Marjanne al kaas en worst te snijden.
‘Trek jij een wijntje open?’
Intussen begint de lucht te breken en komt er een lekker warm zonnetje door.
Meteen zegt Marjanne: ‘Maak jij de kuipbanken even droog, dan pak ik de kussens.
Even later zitten we met “een hapje en een drankje” in het zonnetje, te genieten van het uitzicht.

Do. 25-06-,15. Bew. Droog. Weinig wind.

‘Hiep, hiep, HOERA voor Marjanne! Ik weet niet hoe je het doet maar je bent, zo te zien, alwéér een jaar jonger!’
Ik sta met een dienblad met een broodje kaas, een gekookt eitje en een mok koffie voor Marjanne ’s kooi.
Ze wrijft haar ogen uit en kijkt verbaasd naar het blad, waar zelfs een keurig gevouwen servetje op ligt.
Dan dringt het tot haar door en begint ze te lachen: ‘Je hebt er deze keer wél aan gedacht.’
‘Oké, het kán zijn dat ik het wel eens één enkel jaartje heb overgeslagen maar dat heeft niets met vergeten te maken, maar meer met je niet al te erg willen verwennen.’
‘Ja ja, jochie, je smoesje is goed maar je praatje deugt niet. Toch zal ik je het vergeven... als je er ook nog een glas appelsientje bij doet. Maar eerst een kusje.’
Een cadeautje heb ik - door de jaren wijzer geworden - niet voor mijn Marjanneke.
O nee, dat mag ze hélemáál zelf kopen.
Dat scheelt mij een hoop gezoek en haar een keer ruilen, dus een win, win, situatie.

08:55. We gaan anker op, stomen langzaam richting Kappeln en houden Zeebeest daar gaande tot om exact 09:45 de brug draait.
Een paar honderd meter voorbij de brug, nog voor de jachthaven, meren we af aan de kaai.


Op de kade ontdek ik een zoetwaterkraan, dus rol ik de slang uit en begin water te laden.
We liggen hier blijkbaar in het “antiek hoekje”, want er staat daar een stel wagons die regelrecht uit het Vikingstijdperk stammen.


Ik kijk even in de kaart op mijn laptop en zie, wanneer ik uitzoom, dat het hier om een “Museumeissenbahn” gaat, die kilometers ver het binnenland ingaat.
‘Goh schat dat is misschien leuk om ook eens een keer te beleven, maar niet in zo’n veewagon, dat is zó negentienveertig vijfenveertig.’
Marjanne, die niet zo gek is op zwarte humor, kijkt me aan met een blik van “moet dat nou?”.

Marjanne wil de stad in, want Zeebeest heeft blijkbaar nog teveel uitwatering en nu is ze bang dat we, zonder een verdere inname van ballast, zullen kapzeisen.
Ze staat al klaar met haar rugzak en vraagt: ‘Weet jij nog waar hier dat supermarkt je was?’
‘Nee, eigenlijk niet, maar als jij nu alvast een klein houtskoolvuurtje maakt daar op de kade, dan vang ik een inboorling en leg hem/haar met de voeten in het vuur, tot hij/zij bekent waar de plaatselijke grootgrutter zich schuilhoudt, nou?’
Ik krijg weer de allesvernietigende blik waar op vrouwen - vooral de mijne - patent schijnen te hebben.
Lenig klimt ze de kade op om een vrouw, die net uit haar auto stapt , aan te spreken.
Aan de gebaren te zien, moet ze niet de stad in maar de brug over.
Ze komt weer bij Zeebeest staan en zegt: ‘Het is wel een eindje lopen maar er is daar een nieuwe, grote, supermarkt die echt alles heeft.’
‘Alles? Nou schat, neem dan wat voor mij mee uit de diepvries.’
‘Uit de diepvries, wat dan?’
Een portie stijf bevroren geduld voor mannen die, altijd maar weer, moeten wachten op hun koopzieke vrouwen.’


Albert

Neen Albert, vandaag ga je mij niet hebben om tot ver over 1 's nachts je stukjes te lezen. Ik lees ze NU

maar steeds met evenveel plezier

Haha, genieten weer!

Pjetrow en David, dank voor jullie waardering



Vakantie 2015.


15.


De watertanks zijn snel afgetopt.
Ik rol de slang op en laat hem in de bakskist zakken.
zo, eerst een foto maken van die oude Duitse Slikkrauter.


Ook maar een plaatje van de andere kant schieten, met Zeebeest, de Slikkrauter en de marina erop.


Verderop, vlak voor de brug, staat een tentje dat gebakken vis verkoopt en ik weet nu al dat Marjanne, straks op de terugweg, dat tentje even móét aandoen, voor een paar warme gebakken visjes.


Hoewel ik ook graag een visje eet, ben ik er niet zo verzot op als mijn zeemeerminnetje.
Ook destijds, toen we samen met haar zusje Loes en zwager Theo met onze schepen achter Maasholm voor anker lagen en vandaar met twee rubberboten naar Kapplen voeren voor verse stores, moest en zou ze vis hebben.


We zitten met z’n vieren in het zonnetje op een terras, met de zware boodschappentassen in de schaduw onder het tafeltje en een glas koel bier in de hand.
Na de eerste sissende slokken kijken we ontspannen om ons heen, tot Marjanne zegt : ‘Alles goed en wel, maar ik heb nergens een viswinkel gezien en ik had me verheugd op het maken van een visschotel.’
‘Een visschotel, jullie hebben toch geen oven aanboord,’ zegt Loes, ‘hoe kan je dan een visschotel maken?’
‘Nee, maar ik heb wel een grote hapjespan en een rol bakpapier, daar lukt het ook goed mee maar ik moet eerst vis hebben.’
Op dit punt meng ik - met gevaar voor lijf en leden - me in het privé gesprek van de Twee Gezusters.
‘Kijk, je kan drie dingen doen. Je kan in de vriezer van de buurtsuper duiken maar dat wou je daarstraks al niet. Je kan ook met een hengel gaan zitten wachten tot er een wil bijten, of... je gaat hier aan de kaai waar de vissers uitlossen kijken of je daar aan een maaltje kunt komen.’
In plaats van een “bemoei je er niet mee” van beide dames, lacht Marjanne en zegt: ‘Goed idee, dat doe ik, maar eerst nog een pilsje.’
Een man in een maffe rode broek, die in zijn eentje aan het tafeltje naast ons zit, zegt opeens: ‘Goedemiddag, ik hoor dat jullie ook Hollanders zijn, jullie zijn hier met een boot?’
‘Ook goeiemiddag, ja we zijn hier met onze boten, hoe dat zo?’
Hij zegt dat hij, met een auto, vol met die rode broeken, naar een of andere beurs in Zweden is geweest en dat hij flink verkocht heeft.
‘Echt, deze broeken zijn het laatste op het gebied van watersportkleding, over een of twee jaar draagt iedere modebewuste watersporter ze.
Hij begint over de kwaliteit, het draagcomfort, het makkelijk uitwassen en de kleurechtheid. Toevallig heb ik er nog wat over en jullie kunnen die krijgen voor een beursprijsje. Straks, bij Dekker of Kniest betaal je zowat het dubbele.’
Breed glimlachend, als een lievelingsoom die zijn favoriete neefjes de helft van zijn fortuin aanbiedt, wacht hij vol vertrouwen op ons antwoord.
Theo en ik kijken elkaar even aan en weten, zonder iets te zeggen, wat de ander van dit genereuze aanbod denkt.
Theo vraagt, met een serieus gezicht: ‘Zijn ze eerlijk waar kleurecht?’
‘Kleurecht vraagt u? Al was je ze op negentiggraden, dan nog verkleuren ze niet!’
Theo trekt een spijtig gezicht. ‘Da’s jammer, ik had er wel een willen hebben maar die kleur hè... nee dank je.’
De man voelt uit welke hoek de wind waait maar vat het sportief op.
Hij dringt niet verder aan maar besteld een rondje en verteld een paar bakken die nèt op het randje zijn.
Intussen is Marjanne de kade opgelopen en komt nog geen tien minuten later, terug met een flink pak visfilets.
‘Zullen we gaan? Ik wil dit zo snel mogelijk in de koeling hebben.
We klauteren in de rubberboten en terwijl we de motortjes startklaar maken, zegt Theo: ‘Zou die vent nu zelf geloven dat over een paar jaar iedereen met zo’n idiote broek aan z’n kont loopt?’
‘Kom nou, da’s misschien iets voor een kleurenblinde Venetiaanse gondelier maar een nuchtere Hollander? Die wil daar echt niet in gezien worden.’

Tja dat was toen, maar op een of andere manier worden we deze reis steeds opnieuw aan Loes en Theo herinnerd.
Ik zucht en kijk weer naar de brug om te zien of Marjanne er al over komt maar ik zie haar nog niet.
Wel gaat hij open voor wat jachies en een rondvaartboot.


Bij elven, terwijl ik weer even met de kijker naar de brug tuur maar nog geen Marjanne kan ontdekken, hoor ik naast me: ‘Kan je, in plaats van naar vreemde vrouwen te gluren, even de boodschappen aanpakken?’
Ik krijg de rugtas en een plastictasje, dat warm aanvoelt, aangereikt. ‘Dacht ik het niet, gebakkenvis! Volgens mij was jouw overgrootmoeder een otter en haar vent een zeeleeuw. Zoveel vis als jij kan verstouwen, da’s niet normaal meer, pas maar op, nog even dan krijg je zelf kieuwen.’
Zonder daarop te reageren zegt ze: ‘Pak jij even twee bordjes, dan zet ik wat dingen in de koeling.’
‘Ja schat.’
‘O ja, omdat ik jarig ben gaan we vanavond gourmetten, ik heb biefstuk, lamskoteletjes, braadworsten, vis en een bouwpakketje slavinken, ofwel rundergehakt met plakjes ontbijtspek.’
De visjes zijn snel verdwenen dus kunnen we vertrekken.
We ontmeren en motoren, tegenwinds, verder de Schlei op.


Ondanks de dreigende luchten, houden we het droog.



We krijgen nog een brug, die afwisselend verkeers en spoorbrug is.
Dat wil zeggen, dat de rails in het wegdek zitten en de auto’s moeten wachten wanneer er een trein aankomt.
We komen door een paar kronkelende vernauwingen maar eindelijk, na zes uur varen, komen we om 15:10 ten anker achter een landtong, Reesholm genaamd, met vijftien meter ketting in driemetertien water.
Ik neem vier foto’s .

West.


Noord.


Oost.


Zuid.


‘We liggen hier goed, de ankerbal hangt en het ankerlicht hoeft vanavond alleen nog maar te worden ingeplugd, tijd voor een glaasje wijn en wat hartigs, wat jij moppie?’




Albert

Gelukkig had ik net gegeten, anders was ik gaan kwijlen...
Was het alvast maar voorjaar...
Groeten, Peper.

Beste Albert, ik lees jou vakantieverhalen met veel plezier!

Weet je zeker dat je niet Alberto heet, want je schrijft met "Italiaanse passie"

In ieder geval, ik vind het erg leuk om te lezen, en het geeft mij motivatie om mijn zeilbootje voor elkaar te krijgen en ook lekker op vakantie te gaan!
Ga zo door, en bedankt voor het delen Albert(o)

Heerlijk stukje proza weer. Vandaag 14 graden en zon. Ik vraag me hardop af waarom de boot opgebokt, met antivries in de brommer, doelloos om haar heen staat te kijken. Het is dat we hebben besloten haar witte aandrijving te laten wassen en nazien anders zou je het gevleugelde witgoed zo weer ten hemel hijsen.

Dank weer voor je verhaal, altijd inspirerend en brengt herinneringen op.

Mijn dank voor jullie antwoorden en wat mijn Italiaanse passie betreft, die houdt op bij een bord pasta op zijn tijd en mij aanspreken met Alberto is alleen voorbehouden aan de Zuid-Amerikaanse schoonheden uit mijn zeemanstijd.





Vrijdag 26-06-,15.

Er hangt wat sluierbewolking, het is windstil en nu, even over negen, is het al lekker warm.
We hebben op ons gemak ontbeten en het afwasje gedaan en staan op het punt te vertrekken.
Vandaag gaan we de Haddebyer-Noor, een zijwater van het fjord, verkennen.

09:10 Anker op!
10:05 Komen ten anker bij Haddeby . 2,7m water 10m ketting.
We liggen hier op ca. een mijl van Schleswig aan het eind van het fjord.
Naast ons ligt Haddebyer-Noor, verstopt achter een dam, waar de weg voor het lokale verkeer over loopt.
De dam, die een derde mijllang is, heeft aan beide kanten een tunneltje dat op de Noor uitkomt.
De Noor is, volgens de kaart, over iets van twee mijl bevaarbaar... als je er komen kan.
‘Martje rijk je me het motortje even aan?’
Ze haalt het prutteltje van de hekstoel en laat het buitenboord zakken.
Zittend op mijn knieën in Loodje, pak ik het ons twee pk. viertakt je aan en hang dat aan de spiegel.
Even het tankje bijvullen en het reserve jerrycannetje in de boeg zetten, klaar.
‘Kom je aanboord?’
‘Ja zo, moet ik nog afsluiten?’
‘Ja doe maar, want we zijn hier nog niet in Denemarken en sinds die moffen in de oorlog de fiets van m’n vader hebben gejat, vertrouw ik ze voor geen ene moer.’

Ik stuur naar de linker - oost - kant van de dam en minder vaart wanneer, in het heldere water, de grote stenen steeds dichter bij de oppervlakte komen .
Op het laatst stukje draaien we stationair het tunneltje in.
Het is smal en zo laag dat we met het hoofd tussen de schouders wantrouwend naar het plafond en de wanden kijken.
Er staat hier wat tegenstroom, dus geef ik, om geen pas op de plaats te maken, wat meer gas.
We komen weer in het zonlicht en volgen een kort kronkelend geultje door een rietveld dat tot ver boven ons uit reikt.
Opeens zitten we op de Noor.
Het water is zo glad als een spiegel en kristal helder, heel apart.


We zijn de enigen die hier varen, dat geefteen heel apart gevoel, alsof we hier eigenlijk niet thuishoren.
Dat gevoel wordt versterkt wanneer we langs een Vikingdorpje komen,


waar, aan een primitieve steiger, wat scheepjes uit de tijd van Erik de Noorman liggen.


We varen nog een mijltje verder, naar waar een voetbrug over een versmalling ligt.
Kort voor die brug draai ik om en steven op de westelijke onderdoor vaart van de dam af.


‘Kijk Martje, volgens de kaart moet dat het Vikingmuseum zijn, daar wil ik straks wel even naartoe, als het mag.’


Ze knikt genadiglijk en zegt: ‘Dat wordt dan wel lopen met je luie lijf, want ik zie hier geen treintje.’
Ik zoek naar een aanlegplekje waar we zonder prikkeldraad tegen te komen naar het weggetje kunnen lopen maar ik zie al snel dat we het hier op de Noor wel kunnen schudden, dus moeten we eerst weer onder de dam door.
Ook hier moeten we door een kronkelend kanaaltje voor we bij een tunnel komen.
Deze is een ietsje ruimer, zodat het makkelijker stuurt en we ook niet zo diep hoeven te bukken.
Wanneer we er aan de andere kant uitkomen en ik achteruit kijk, staat daar een bord dat zegt dat het ten strengste “Verboten” is om op de motor op de Haddebyer-Noor te varen.
‘Aha, vandaar dat het er zo rustig was. Goed dat ik het weet Martje en omdat ik, zoals je weet, zeer gezagsgetrouw ben en nóóit enig verbod overtreed, pak ik de volgende keer weer dat tunneltje aan de oostkant waar géén bord staat.’
Ze kijkt me even scheef aan en zegt: ‘Kan je ook even gezagsgetrouw afmeren, zodat we naar dat museum kunnen wandelen?’
Ik keer om en leg Loodje vast bij het bord.
We klauteren naar boven en moeten even zoeken naar het wandelpaadje, maar staan tien minuten later toch in het museum.

Behalve de blikvangers zoals deze replica,


zijn er veel bodem/grafvondsten zoals: munten gespen, sieraden, kruiken, potten, wapens en zelfs schoenen en kledingresten.
Best interessant maar mijn belangstelling gaat, logischerwijs, toch meer uit naar schepen en scheepstoebehoren.
Neem nu dit geval, niet bestemd om te vissen of vracht te vervoeren maar uitermate geschikt om plundertochten te ondernemen.
Kijk maar naar die slanke lijn, die loopt als een tiet!


‘Verrek Martje, de doften zijn ronde palen, daar zal je, als stoere Viking, toch maar met je tere billetjes op moeten zitten om, met zo’n zware riem in je handen, tegenstrooms naar Dorestad of Nijmegen te roeien. Je moet eerst een week bijkomen voor je ook maar durft te dénken aan plunderen en verkrachten. Ja, ja, Viking zijn was een zwaar beroep.’


‘Nee moppie, dan kon je beter op de koopvaardij zitten. Lekker op je gemak langs de kust zeilen en zo hier en daar wat handel drijven en vanzelf sprekend, in ieder stadje een ander schatje.’


Wanneer ik Marjanne ’s scherpe blikken zie, ga ik snel een stukje verder.
‘Moet je dat zien...,


dat ding komt overduidelijk van Ikea maar, óf ze kwamen niet helemaal uit de tekening, óf het pakket was weer eens niet compleet.’



Albert

hij is weer mooi, Albert(o)!!
Ton mitz

Mooi verhaal weer, dito foto's. Inspirerend ook weer (maar ik durf niet meer...)
Zie je nou wel dat een bijbootje als tijdmachine kan dienen, kom je zomaar in de Vikingtijd terecht.
En wat die halve boot betreft, ze waren gewoon hun tijd ver vooruit.
123zeilboten.nl/jachthaven-zui...dory_0000313488.html

JeePee schreef :
Volgens mij is de ontwerper van deze boot eerder achterlijk.

Hij is weer fijn Captain

Albert, met jouw sluimerende neiging tot wetteloosheid denk ik dat er nog wel wat druppeltjes vikingbloed in je aderen stroomt!

Puik verhaal Albert, was weer genieten.

Mijne heren, bedankt voor jullie schone woorden.
Wegens enig ongemak aan mijn BB landingsgestel kan ik niet langdurig achter de pc zitten, zodat ik, nu de voorraad op is geraakt, voorlopig geen nieuwe reisverslagen kan typen.






‘Goh Martje, wat kan een mens dorst krijgen van al die op het droge liggende boten, zullen we de kantine even opzoeken?’
Even later zitten we beiden met: een glas bier, een bord friet en nog iets ondefinieerbaars dat hier de naam schnitzel voert, bij te komen van het gesjok door de paviljoens van het Vikingmuseum.

Ik giet de laatste slok in m’n keel.
‘Zo, nu nog even naar dat Vikingdorp om te zien hoe de mannen bier dronken uit de schedels van de overwonnenen, terwijl de vrouwen, zo als het hoort, het zware werk op de akkers deden. Dát waren nog eens tijden!’
Vlug draai ik me een kwartslag op m’n stoel, waardoor de schop onder het tafeltje door tegen een van de stoelpoten eindigt en niet tegen mijn schenen.

Naar het dorp is het nog een dik kwartier wandelen.
De Haddebyer-Noor, waarop we daarstraks nog heel illegaal rond tuften, houden we aan BB.


Bij het dorp moeten we eerst nog even onze tickets laten zien, waarna we terug in de tijd reizen.


‘Zo zeg, die slaaphoek met berenvachten is groot genoeg voor groepsseks. Als ik ooit weer terugkom op aarde, wil ik een Viking zijn.’


Deze keer slaagt ze er in om haar voet tegen mijn achterwerk te plaatsen.
‘Dankje schat, die had ik verdiend en wat ben je toch lenig. Maar toch... Viking zijn, het heeft iets.’

‘Hoe vind je het huisvlijt hoekje?’


‘Kijk schat, ze hielden, net als jij, van een kreeft of ‘n visje op z’n tijd. Evengoed handig spul, kan jij voor ons ook niet zoiets macrameeën? ’


‘En hier zien we dat de bakkerij wordt gerund door een charmante jongedame, die gekleed gaat in een charmante creatie van ruw gesponnen wol in een onbestemd kleurtje. Zoals je kunt zien, leegt ze wat vroegmiddeleeuwse papieren pondspakken patentbloem in een houten bak, voegt wat water toe en kneed het deeg op de hand tot een taaie massa.’
We blijven het proces nog even volgen.
‘En terwijl de klei-oven op temperatuur wordt gebracht, staan de broden te rijzen, onder een originele vroegmiddeleeuwse theedoek.’


Marjanne zucht en zegt: ‘Ik krijg echt zin om de gids, jij dus, zachtjes die oven in te schuiven.’
‘Heel begrijpelijk ik vind het ook héél flauw van me. Zullen we verdergaan?’

We komen bij het Langhuis.


‘Kijk Martje hier hielden ze hun bacchanalen en pakten, midden tussen het bier en wildbraad, hun slavinnen boven op de tafel.


De hoofdman had hier, zoals je ziet, de mooiste zetel, zeg maar rustig troon, en een schapenvacht die ervoor zorgde dat hij geen splinters in zijn knieën kreeg wanneer hij een slavin neu... au Martje dat doet zeer hoor!’

‘Zullen we dan nu nog even bij die houtbewerker langslopen?’ vraagt Marjanne op een toon die me doet beseffen dat ik even wat gas terug moet nemen.
‘Ja prima ik wil die draaibank wel eens wat beter bekijken.’


De draaibank, waarop hij bezig was een houtenschaal te maken, staat er verlaten bij, wat mij in de gelegenheid stelt om, nu er geen volk meer omheen staat en de spaanders niet meer in de rondte vliegen, het geval van dichtbij te bekijken.
De aandrijving is de voet van de schrijnwerker, die, met zijn rug naar het huis, op de schuin opstaande plank trapt, waardoor het touw dat een paar slagen rond de as zit naar beneden getrokken wordt en het werkstuk snel ronddraait, terwijl de man een guts, met een steel van meer dan een meter, laat rusten op de dwarsbalk en de scherpe kant tegen het werkstuk houdt.
Wanneer de trapplank helemaal beneden is, staat ook de constructie boven de draaibank stijf naar beneden gebogen.
Deze trek het touw weer omhoog, waardoor de as de andere kant opdraait en de trapplank weer in de uitgangspositie komt.


Marjanne, die meer geïnteresseerd was in de schaal dan in de draaibank en al genoeg gezien heeft, zegt: ‘Je wou toch ook de boten nog bekijken, zullen we dat dan nu gaan doen?’

We lopen het dorp uit door de “poort” naar de Noor.
De goot van planken, die het regen en smeltwater moet afvoeren, houdt net buiten de poort op.


Die boomstamkano hebben ze, aan al die spaanders te zien, hier ter plaatse uitgehakt.


Aan dit bootje zie je de snelheid af, prachtig!


Ook deze zal, met vijf sterke kerels aan de riemen, behoorlijk kunnen lopen.


‘Martje moppie, als ik naar deze oude Vikingen en hun boot kijk,


kom ik tot de verrassende conclusie dat... zowel Dekker als Hans Anders hier, zo’n slordige duizend jaar terug, al een filiaal hadden.’

Het wordt tijd om weer eens aanboord te gaan, dus sjokken we, door de middaghitte weer terug naar de dam waar Loodje trouw ligt te wachten.
Na vijf minuten varen klimmen we weer op Zeebeest.
Ik duik in de koeling en klok een halve liter ijskoud water naar binnen.
‘Zo, dat had ik nodig, zullen we een leuk stekkie voor de nacht zoeken?’
‘Ja prima, had je al wat in gedachten?’
‘Hm, het is bijna drie uur, es even in de kaart kijken, passertje erbij, juist ja. Martje er staat nog steeds zo goed als geen wind, maar met iets van tweeënhalf uur motorbootje spelen, komen we bij een mooi beschut ankerplekkie in de Gunnebyernoor, zullen we?’
‘Kunnen we dan morgen nog op tijd in Kapplen zijn om boodschappen te doen?’
‘Momentje, even uitpassen, ja hoor jij kan morgen weer naar hartlust winkelen, dus?’
Als antwoord start ze de motor.
15:00 Anker op.
17:25 Ten anker in de Gunnebyernoor. 3.10m water. 15 m ketting.

‘Zie zo, we liggen hier beschut tegen bijna alle windrichtingen en we hoeven niet meer te varen, nu lust ik wel een wijntje.’
‘Ja ik ook maar eerst ga ik de piepers jassen, terwijl jij de andijvie snijdt en wast, oké?’
‘Wat? Ik heb al een roertorn gelopen terwijl jij op je luie kont zat te genieten van het uitzicht en nu wil je me alweer aan het werk zetten? Mooi niet, ik draai geen dubbelle wachten, o zo!’
‘Tja dan eten we dus aardappels, mét een karbonade maar zónder andijvie.’
‘Eh, juist, waar lag dat mes ook alweer?’



Albert

Mooi verslag, Albert. Dank.

Ik hoop dat je snel weer op de been bent!

Weer een mooi verslag, Albert. Heeft ze je deze keer wel,goed geraakt? Beterschap gewenst met het been.

Bedankt weer Albert en succes/ beterschap!

mooi verhaal weer,
maar met al die schunnige opmerkingen maak je het er zelf naar
nog een oude wond die opspeelt?
Ton

Je zere been, was dat deze keer ook van een schop onder tafel?

Beterschap...

Dat je Viking wilde zijn had ik goed geraden maar na je intro van het laatste verhaal zie ik meer een piraat voor me...
Beterschap!

Mooi verhaal weer. Helemaal mooi is die broodoven... Mijn schoonzoon heeft er één gemaakt en dan 'portable'. Niet dat het ding te tillen is, zo zwaar. Het ding werkt wel, ik heb er brood uit gegeten en heb nog steeds geen kunstgebit!

Veel sterkte met je bbbeen. Als je er niet mee kunt zitten schrijven, zullen wij dat ten zeerste betreuren!
Of ben je toe aan een pseudoniem, zoiets als Albert Houtepoot... Nee dat bekt ook niet lekker!
Beterschap en groeten, Peper.

Dankjewel Albert! Op jouw leeftijd kun je ook nog liggend op je buik leren typen hoor, dus als zitten moeilijk blijft.....

Beterschap en ik hoop tot snel !

Je zou kunnen overwegen om het te dicteren,.....hou je je handen vrij voor een biertje en biertje heb je dan nodig om je belastende stembanden te smeren. Wel even aan je vrouwlief tactisch vragen of dat zij dan als scheeps secretaresse zou willen optreden...
De voordelen?....
1.) wij blijven voorzien van je verhalen
2.) jij je biertje
3.) voor 1 keer heb jij een secretaresse,....je weet wel,....lekker ding,...brilletje,...rokje,....of heb je geen TV aan boord ;

Ben benieuwd of dat je ons blijft voorzien van verhalen