Onderwerp: Wereldreis Frankrijk op de Liebelei

Ja toevallig wel, vorige week, het gaat prima met 'm.

jerry schreef :
je loopt op de feiten vooruit

Alles goed met mij hoor! Ik ben heerlijk samen met mijn vrouw over land door Argentinie aan het reizen.
De boot ligt nog op het droge. Ik ben er wel al geweest en hij ligt er prima bij. Nou ja, de 'to do list' is behoorlijk lang. Begin november ben ik terug bij de boot. Dan is mn vrouw weer naar huis en kan ik al mn aandacht richten op het vaarklaar maken van de boot. Uiterlijk eind november vertrek ik dan op weg naar Ushuaia. Voor die tijd laat ik me hier graag nog horen. Met dank aan Roozeboos om me op dit draadje te wijzen.
Frank.

Is Eerde Beulakkers daar niet geweest? Wauw.

jerry schreef :
Toekomstvoospeller?

Achteraf besef ik dat ik het laatste bericht van Frankrijk beter had moeten lezen. Hij schreef toen al wat zijn plannen waren voor september, oktober en november. Toch goed om weer iets van hem te horen en dat het hem en zijn vrouw goed gaat.

Frank vind het vast niet erg als ik hier zijn laatste mail even post:

Al heb ik wat moeite om het zelf te geloven, het is toch echt waar:
Op dit moment zeil ik door de Estrecho de le Maire. Als jullie de grijns op mn gezicht konden zien!!!
Kijk het maar eens na, dit is echt een beruchte zeestraat en leidt naar het Beagle canal, Puerto Williams en dan Ushuaia waar ik over een dag of 5 hoop aan te komen.

Trotse groeten,
Frank.


Nou, wij zijn ook trots dat hij dit geheel solo en na de nodige tegenslag heeft weten te bereiken!

Klik hier om te zien waar Frank is

Frank, proficiat en ik kan mij bij jouw grijns wel wat voorstellen. Zonder veel lawaai gewoon je ding doen.....

10 december 2016
Ik deel graag de laatste mail van Frankrijk hier:
+++
Op 20 november vertrok ik uit Argentinie voor het zwaarste parcours van mijn wereldreis, nl. het bevaren van de zuidelijke Atlantische oceaan. Na 2 dagen moest ik mijn eerste poging al staken vanwege een grote hoeveelheid water die op raadselachtige wijze mijn boot binnenkwam. Na uitvoerig onderzoek en test varen vond ik de oorzaak daarvan in de bilgepomp die in specifieke omstandigheden omgekeerd werkte. Dat euvel was redelijk snel verholpen, waarna ik op 26 november opnieuw kon uitvaren. Uiteindelijk ben ik in 17 dagen dit gedeelte van de oceaan overgestoken.

Alhoewel de reis voorspoedig was, mag ik wel zeggen dat het een enorm zware reis was. Enerzijds door de snel wisselende omstandigheden. Dit gedeelte van de oceaan is enorm grillig. De ene depressie volgt de andere in een hoog tempo op, en windkrachten boven de 30 knopen zijn daarbij meer regel als uitzondering. De barometer is als een jojo die bijna dagelijks tussen 990 en 1015 mbar schommelt.

Ook is het een koude omgeving, met een gemiddelde temperatuur van rond de 8 graden. De gevoelstemperatuur ligt daar nog ver onder. Reken daarbij dat het in die omstandigheden onmogelijk is de kachel aan boord te gebruiken. Maar goeie kleding doet een hoop .

Aan slapen kom je hier amper toe, doordat de boot continue aandacht vraagt. Je doet daardoor continue hazeslaapjes van maximaal een uur. Zo heb ik wel m'n stormzeilen en alle ´zwaar weer technieken´ kunnen testen in een omgeving die dat meer dan waard was. De uitkomst is bevredigend. Er is geen moment geweest dat ik de boot niet meer onder controle had.

En nu ben ik dan op het zuidelijkste punt dat ik tijdens deze wereldomzeiling aandoe. Heus, ik kan niet onder woorden brengen wat een enorm voldaan gevoel dit geeft.

Het laatste stukje van de reis ging door het Beagle Kanaal, dat dwars door Vuurland heen snijdt. Elk superlatief doet nog tekort aan de schoonheid en ongereptheid van dit gebied. De in zee opdoemende rotsen worden bevolkt door pinguïnkolonies, die volgens mij echt de grappigste dieren op deze aardbol zijn. Een nacht heb ik voor anker gelegen aan de voet van zo´n rotspartij met duizenden pinguïns die elkaar verdringen voor het mooiste plekje, daarbij concurrerend met zeerobben, en dwars gezeten door enorm veel vogels. Dit was genieten met dikke vette hoofdletters. De ervaring wordt nog versterkt doordat je hier absoluut alleen bent.

En nu dus in Puerto Williams, alwaar de boot zonder mij de kerstdagen mag doorbrengen, want deze kapitein gaat heerlijk in Nederland met de familie kerstfeest vieren. Begin januari ben ik weer terug om opnieuw een, in mijn ogen, waanzinnig mooi parcours af te leggen, namelijk door de Chileense rivieren terug omhoog naar Valparaiso ( nog steeds Chili ). Een reis van ca. 3 maanden, die me op voldoende hoogte brengt om de Stille Oceaan over te gaan steken. Maar dat is een volgend hoofdstuk.

Omdat internet hier nog uit de vorige eeuw stamt, verzend ik deze nieuwsbrief per satellietverbinding, waardoor ik helaas geen foto´s bij kan voegen.

Ik wens jullie allemaal heerlijke feestdagen!

Frank.

Frank op de Liebelei
ergens op de wereld

Klik hier om te zien waar ik ben

www[punt]liebelei[punt]nl

Gaaf hoor Frank, alvast fijne dagen in Nederland en benieuwd naar het vervolg en de foto's.

Mail van Frankrijk 10 januari 2017
+++
Alweer 6 dagen geleden zijn we vertrokken uit Puerto Williams. Ja, inderdaad, wij. De komende 3 maanden vaart er een Argentijnse vriend met me mee. En daar ben ik blij mee! Dit 3 maanden lange bijna volledige landinwaartse traject over onbewoond gebied, met vele gevaren, verplicht je continue uitkijk te houden. Omdat het verboden en onmogelijk is ´s nachts te varen, moet er elke dag geankerd worden. Vanwege de valwinden is dat niet alleen met het anker, maar ook met 100 m lange lijnen naar de wal toe. In je eentje is dat allemaal best lastig . Maar los van de extra mankracht is deze 58 jarige Juan-Pedro ook nog gezellig, een prima kok en Spaanstalig (zodat ik m'n Spaans flink kan verbeteren de komende tijd).

Omdat 3 maanden een hele tijd is om proviand, water, gasflessen voor het fornuis, etc. bij je te hebben, moeten we een beetje improviseren. Dus wassen we onszelf in een regenbui, of onder een waterval, net als onze kleding trouwens. Gisteren heeft Juan-Pedro op het strand een houtvuur gemaakt, om op een grote steen een voorraadje tortillas te maken. Koken doen we grotendeels met zeewater, net als de afwas. Gelukkig vinden we het allebei leuk een beetje Robinson Crusoe te spelen.

Maar wat is dit een mooi gebied! We zijn zojuist voor anker gegaan in Caleta Olla, alwaar we onze vrienden treffen die hetzelfde parcours afleggen. Ter info. Er zijn dit seizoen 3 boten, die de weg naar boven door Chili gekozen hebben. Een klein stukje landinwaarts ligt een knots van een gletsjer die we zo gaan bezoeken. Maar eerst laten we de sneeuwstorm even uitwaaien. Dat het hier koud is nemen we op de koop toe, de dieselvoorraad laat het niet toe de kachel steeds aan te hebben. We kleden ons gewoon wat dikker aan.

Groeten vanuit Caleta Olla en voor zover nog niet gebeurd:
De allerbeste wensen voor 2017

Juan-Pedro en Frank.

Klik hier om te zien waar Frank is

Een nieuwe mail van Frankrijk, met weer heftige verhalen!
+++

Marina Oxxean, Puerto Montt
24/02/2017

Nou, dat was bij tijd en wijlen een duivelse rit. Allemachtig, wat kan het stormen in die zuidelijke wateren met de ijskoude zuidpool ( gem. jaartemperatuur -50 graden ) vlakbij. Maar ook: wat was het een onvergetelijk avontuur! Mijn hoofd staat bol van de prachtige herinnering aan deze reis. De foto´s proberen slechts bij hele vage benadering aan te geven waar het deze reis om ging.



Vuurland, we begonnen in Puerto Williams, het meest zuidelijke plaatsje om deze reis te kunnen beginnen. Nu zijn we in puerto Montt. Daartussenin liggen zo´n 3000 km en bijna 2 maanden zeilavontuur. Als ik mn ogen sluit, denk ik in de eerste plaats aan de ontberingen. Je moet het niet erg vinden constant nat en koud te zijn, en met zeer beperkte middelen te leven. Maar juist dat!, maakt dat de herinnering aan deze omgeving zo levendig is. Dit is geen plaatjes kijken, maar echt midden in de omgeving opgenomen zijn.

Daarmee denk ik ook aan de Yamana´s, een volk dat hier van origine leefde. Naakt! Helaas heeft de westerse ´beschaving´ dit, in zekere zin, zo ontwikkelde volk praktisch volledig uitgeroeid. Vanaf Puerto Williams, zijn we al zigzaggend door de kanalen omhoog naar het noorden gegaan. Stel je zo´n kanaal voor als een door bergen omsloten hindernisbaan, waar de wind alleen maar tegen de richting van de zeilboot in kan waaien. Op willekeurige plekken liggen rotspartijen, kelpvelden ( een plant met tot tientallen meters lange tentakels, waar je niet in terecht wilt komen, en gebeurt dat toch, zoals met ankeren dan moet de zaag er aan te pas komen om jezelf weer te bevrijden. Die zaag heb ik aan een lange steel gemonteerd, om niet het water in te hoeven ), ander drijvend materiaal, her en der een vislijn, kortom een hindernisbaan. Tot slot zijn er dan de williwaws, dat is een wind die vanaf de bergen naar beneden komt suisen en snelheden bereikt die tot orkaankracht kunnen gaan.De boot wordt op zo´n moment praktisch onbestuurbaar, en alleen met stormzeilen en de motor op volle kracht bij ( nou ja, mijn 16 pk dieselmotortje dan he ) kun je de hindernissen proberen te ontwijken, ofschoon het ons meerdere keren gebeurd is dat we het hazenpad kozen, terug naar ´af´ dus.

Toch hebben we ook een behoorlijk aantal dagen gehad met veel minder (tegen)wind, waarbij we al motorend enige voortgang konden maken. Echt zeilen met de wind vanuit een gunstige hoek hebben we amper meegemaakt. Als je deze route echt zeilend af wilt leggen, zonder al te veel in erg slecht weer te komen heb je minimaal 6 maanden nodig. Een week op één plek liggend, om te wachten op beter weer is heel normaal.

Maar al te vaak konden ook wij helemaal niet uitvaren vanwege een te ongunstige weersvoorspelling. Op zulke dagen genoten we van de omgeving waar we geankerd waren, maakten wandelingen, verkenden de omgeving per kajak, of bleven gewoon lekker binnen met een goed boek. Doordat het er zo nat is, het regent echt elke dag ( en dat is geen mm regenval overdreven ), groeit de vegetatie, ondanks de lage temperatuur weelderig. Vele bloemetjes, maar ook prachtige mossen, maken dat natuurplaatje compleet.





De heuvels en bergen geven een glooiend landschap, wat steeds weer een verrassende kijk op de boot opleverde.



En natuurlijk zijn er een groot aantal gletsjers, waar we maar geen genoeg van konden krijgen.



Allerlei zeebeesten die de boot verkenden zorgden steeds opnieuw voor wat vermaak, met natuurlijk de dolfijnen voorop.



Gek genoeg zijn we amper meer pinguïns tegengekomen. Ook elke nacht lagen we voor anker, geborgd door lange lijnen naar de kant, teneinde rustig te kunnen slapen.

Vanaf Golfo de Penas zijn we de Stille Oceaan opgegaan. Daarmee werd Vuurland afgesloten, en voor mezelf is een nieuwe mijlpaal bereikt, want ik vaar nu op een oceaan waar ik nog niet eerder geweest ben! Voor Juan Pedro, betekende dat ook de eerste echte storm op een oceaan, met wind tot zo´n 40 knopen. het grote verschil met de kanalen is dat hier de deining tot zo´n 5 m hoog was, In de kanalen haalt die deining maximaal één meter. Het stormtuig en de geleerde stormtechnieken maakten deze storm voor mij tot een ´routine opdracht´. Uhm, dat klinkt geloof ik wel erg zelfverzekerd. Jeetje wat herinner ik me de eerste storm zo´n 8 jaar geleden alweer, nog goed. Doodsbenauwd was ik, en ik kon me nu het gevoel van de ernstig zeezieke Juan Pedro dan ook helemaal voorstellen.

Nu liggen we heerlijk in een van alle luxe voorziene jachthaven, voor het eerst sinds bijna 2 maanden weer warm douchen, een biertje drinken, internet, elektriciteit in overvloed, net als drinkwater, het is warm en zelfs de zon schijnt hier voor ons, zodat we alles maar dan ook alles, vanuit onze drijfnatte boot, naar buiten gooien om te drogen. We blijven hier ongeveer 2 weken, en dan verder naar Valparaiso, waarvandaan ik (dan weer solo) de Stille Oceaan oversteek.

Hiermee sluit ik de nieuwsbrief af, met een extraatje voor de liefhebber.
Zonnige ( eindelijk!) groeten, Juan Pedro en Frank.
Hieronder is een zeildag beschreven, zoals die zich meerdere malen voordeed:


Ondanks de tegenwind, kou en heel veel regen willen we deze reis voor geen goud missen. Een bijna volledig onbewoond, maar prachtig gebied, vele malen groter dan Nederland, waar de enige zekerheid is, dat het morgen ook weer waait en regent, en alleen de windrichting verandert tussen noord en noord-west.

Frank op de Liebelei

Klik hier om te zien waar Frank is

Wat een pracht reis en wat een prachtige foto's!
Goed geschreven Frank, alleen de frequentie van de postings is wat magertjes.

Albert 45 schreef :
Helemaal mee eens.

Wat me wel frappeerde is dat het daar nu zomer is en desondanks nog steeds koud. Sneeuw in januari en de behoefte om de kachel aan te hebben..
Een gelukje dat Frankrijk alweer een aardig eindje op weg is naar noordelijker streken (wat in dit verband wat vreemd klinkt), want in de zuidelijke winter is het daar waarschijnlijk helemaal niet uit te houden..

Indrukwekkend Frank.
Succes met het vervolg en blijf vooral schrijven.

Mooie reis en mooi verteld, Frank!



Dit zijn de gemiddelde temperaturen in Port Williams. Toen ik er was (Ushaia) klopte dat aardig. Alleen in de zon was het soms wat warmer. Maar met de valwinden van ijskoude gletsjers (williwaws) zal de gevoelstemperatuur beduidend lager zijn geweest.

La Mavare schreef :
Als ik de bandbreedte goed begrijp kan het dus midden in de zomer ook wel 5 graden Celcius zijn?
Ik stel mijn ambities voorlopig maar niet veel verder dan de East Coast Rivers in het perfide Albion.

Zowaar kan ik nu zelf even online zijn, en dus posten in dit draadje. Dan wil ik toch iets vertellen over de kou tijdens deze tocht, want in absolute zin was het niet eens zo heel erg koud met gemiddeld misschien 8 graden of zo. Maar doordat alles nat is, en de wind en regen de dagelijkse realiteit zijn, voelt alles erg koud aan. En helaas is er geen kachel aan om je even op te warmen. Ook binnen in de boot werd het steeds natter, de matrassen konden we op het laatst haast uitwringen, net als de banken, en alle andere zaken die vocht vast kunnen houden. Maar inmiddels heb ik de boot binnenstebuiten gekeerd, en het zonnetje doet prima zn werk .
Frank

Gaaf om te lezen, we reizen een beetje mee. Knap om zo'n tocht te maken, ik blijf je volgen.

Zo, mn laatste post voorlopig weer even. Morgenochtend vroeg vertrek naar Valparaiso ( nog steeds Chili,en zo'n 700 nm. te varen ), maar de weersverwachting ziet er goed uit, en dankzij het forum heb ik de laatste paar probleempjes met de boot opgelost. Voor één keer is de boot echt klaar voor vertrek.
Daar aangekomen laat ik me graag weer horen!
Frank

Hele goede reis Frank!

Fair winds and following seas!

Ik zie uit naar je volgende verslagen.

lodewijk stegman schreef :
Die conclusie klopt dus niet. De Duende heeft enkele jaren geleden er juist voor gekozen om de doortocht daar te doen in de winter. Dit omdat er in de winter daar minder stormen voorkomen. Geen onverstandige keuze dus.

Vaar wel Frank!

nb: heb net een fout gevonden in het skywave email programma. En deze verwijderd.
Dus het moet nu goed gaan.

Berichten vanaf de Stille Oceaan! 4 april 2017

---

Het vorige bericht schreef ik vanuit Puerto Montt. Daarvandaan ging ik noordelijk op weg naar Valparaiso, werkelijk de gehele 8 dagen durende reis met wind in de rug, alleen variërend in snelheid. Daarmee kwam een einde aan het samen zeilen met Juan-Pedro. Ik had me geen betere opstapper kunnen wensen. Toch zal ik niet snel opnieuw iemand aan boord nemen. Het is me er deze reis vooral ook om te doen andere culturen te leren kennen en als ik alleen ben leidt dat gemakkelijker tot contact met de lokale bevolking. Met z´n tweeën gaat dat net even iets lastiger.

Valparaiso was een mooie stad, maar een aardbeving (2010) en een tsunami (2015) hebben de stad zwaar toegetakeld en ofschoon er hard gewerkt wordt, is de stad, en vooral de kustlijn, die 2 klappen nog lang niet te boven. Op de valreep stond er ook een bezoekje aan Santiago op m'n programma. Wat een contrast! Deze megastad ademt aan alle kanten schoonheid uit.

Op 25 maart vertrok ik, nu weer solo, naar Robinson Crusoe eiland. 350 mijl varen, een kippestukje. Tenminste als er wind staat. Ik deed er 6 dagen over, wat een gemiddelde voortgang van 2,4 knopen betekent. Inderdaad lopen gaat sneller. Maar de beloning om op het uitkijkpunt van Alejandro Selkirk te mogen staan was het helemaal waard. Alejandro is de zeeman, waar het boek Robinson Crusoe op gebaseerd is. Hij verbleef vanaf 1704 ruim 4 jaar op het toen nog onbewoonde eiland, voordat een boot ´m oppikte. Inmiddels heeft dit groene en schilderachtige eiland een leefgemeenschap, voornamelijk bestaande uit vissers en een beetje toerisme, van ca. 500 mensen. En m'n eerste eiland zonder wifi!

Jammer genoeg verliep m'n chileense visum al na 3 dagen op het eiland te zijn, en het bleek dat ik het daar niet kon verlengen. Dus werd ik op een keurige manier door de Armada min of meer van het eiland afgeschopt. En nu ben ik onderweg naar ?

Voorlopig richt ik me op Mangareva. Dat is het eerste zuidelijke Frans-Polynesische eiland dat ik tegenkom. Veel dichterbij ligt , het Chileense Paaseiland, waar ik dus geen visum voor heb. En de Armada heeft me genoeg duidelijk gemaakt, dat ik daar niet zonder visum heen mag. In mijn achterhoofd heb ik het verhaal van een andere wereldomzeiler wiens boot in Zuid-Afrika aan de ketting ligt omdat z´n visum 1 dag verlopen was ( als een van de meelezende zeilersforum-leden daar nieuws over heeft hoor ik het graag ).

Wat westelijker, maar moeilijker te bevaren, ligt Pitcairn. Dit is het eiland waar de muiters van de Bounty zich schuil hielden en nu bevolkt wordt door ca. 60 nazaten. Ook de Bounty zelf, of wat er van over is, ligt daar afgezonken. De reputatie van deze mensen is niet geweldig, en Linda is er geloof ik ook geen fan van als ik daar mn anker uitgooi. Gezien het huidige windplaatje is het ook onwaarschijnlijk dat ik er terecht kom. Nee, ik ga voorlopig gewoon voor de 35 dagen zeilen naar Mangareva ( Gambier eilanden ), om in die nog nauwelijks-toeristische omgeving de mooiste atollen en primitieve woongemeenschappen te beleven. Daar heb ik heerlijk tot eind juli de tijd voor, om vervolgens op Tahiti Linda, Jill en Tomi, en Valery in mn armen te sluiten.

Oh, en voor degenen die op de website gaan kijken hoe ik vaar: Ik heb al 2 keer de vraag gehad of ik wel goed ga. Ja dus, ik probeer eerst een stuk noordelijker te komen, alvorens geheel naar het westen af te buigen teneinde te profiteren van de tradewinds en langdurige windstiltes te voorkomen.

Warme groeten, ik voel de tropische zon naderen,
Frank.

ps. De foto´s zet ik op de website zodra ik ergens een goede internetverbinding heb. Dat kan nog wel even duren .

Klik hier om te zien waar de Liebelei is