Onderwerp: Verhaaltje voor het slapengaan

:-D joke jacket

Gepost met de officiële Zeilersforum-app

WnW zeilt in 1 dag van z'n oude naar z'n nieuwe stek.
Bruggen en sluizen draaien slecht of niet door de coranatoestand.
Ik voel weer een verhaal aankomen!



Dit zou een kort verhaal worden. Zoiets als: we vertrokken vrijdagmorgen uit Rotterdam met onze schepen naar Friesland, en kwamen daar de volgende dag aan en leefden nog lang en gelukkig. Punt.
Het werd “iets” langer.

Hoe een simpel vaartochtje uit de hand loopt.


Eindelijk, na een helse tocht van 11 dagen naderen wij de werf die we net gekocht hebben. Het is stikkedonker terwijl we met de katwijker door het smalle vaartje scharrelen, maar in de verte zien we fel licht. Het lijkt wel brand, grappen we. Er zijn ook blauwe flikkerlichten. Hè? Is dat vlakbij onze werf? Nee, het ìs onze werf! Shit, onze werf staat in de fik! Of is het de benzinepomp ernaast? Zou het de lpg-opslagtank zijn vlak naast onze werf?

Mijn vriendin A. en ik hebben eind ’91 een werf in Koudum gekocht. Een grote stap vooruit.
We lagen met onze schepen in Rotterdam: A. Woonde op een katwijker van 20 meter plus een paar centimeter en ik had een dikke vette zeetjalk met daarin mijn werkplaats.
Het afscheidsfeest was prachtig en ontroerend en de volgende dag, vrijdag 20 december, vertrokken wij met onze schepen naar het noorden. Het plan was om in twee dagen naar Friesland te varen via de Lek, AR-kanaal en Enkhuizen, met een overnachting bij de Oranjesluizen.
Het liep natuurlijk anders. Totaal anders.

Met mooi weer draaiden we het Boerengat uit, de Nieuwe Maas op. Het tij was gunstig, we zouden een prachtige vloed mee hebben tot Vreeswijk.
Het ging al gauw mis. Dwars van Feijenoord, net een kwartiertje op de rivier, voeren we in een muur van mist en ik kan je verzekeren dat zoiets niet leuk is, zeker niet met die stevige vloed op de kont op een drukke rivier vol obstakels. Dicht bij elkaar blijvend vonden we op de tast een duwbak die vlak beneden de Van Brienoordbrug ten anker lag, schoten langszij en knoopten vast.

Mijn broer wilde graag een stuk meevaren en we hadden afgesproken dat hij om 13.00 op de Beatrixsluis (Vreeswijk) aan boord zou komen. Mobieltjes bestonden nog niet.
Maar wij lagen langszij de duwbak terwijl de klok doorliep.
Eindelijk, na anderhalf uur werd de mist wat dunner; we besloten het erop te wagen. Om 15 uur schoven we de voorhaven van de sluis binnen. Daar stond mijn broer! Met vuurrode kop en zwaar piepend van de astma en een lege taartdoos. Watsgeburt? Hij stond dus te wachten, te wachten, te wachten, met een taartdoos vol kwarkpunten. Uiteindelijk besloot hij die kwarkpunten zelf op te eten, want wij kwamen maar niet en hij kreeg honger. En toen ontdekte hij dat hij zwaar allergisch is voor kwark...
Vijf uren later legden we aan in Durgerdam, voor 1 nacht. Dachten we.
De volgende dag, zaterdag, stormde het. En ik had 40 graden koorts.
Zondag: idem. Storm en koorts.
Maandag: noordwest 7. Ik had geen koorts meer maar was nog wel gammel. Dus: varen!

We besloten via de randmeren te gaan. Omdat de katwijker van A. enorme neiging had tot zwaar rollen, gaf ik haar tot de Hollandse brug een oppertje.
Het ging goed, we schoten lekker op.
Tot het Wolderwijd, waar de wind weer was aangetrokken. Tjemig, nooit geweten dat daar een zeetje kan staan, dwarsop. A. op de katwijker werd helemaal gek, haar scheepje rolde van gangboord tot gangboord. Ze kon nauwelijks op de been blijven. Zelfs zonder marifooncontact kon ik haar horen vloeken.
De brug bij Harderwijk (het aquaduct op die plek moest nog uitgevonden worden) draaide niet meer. Ik liet mijn tjalk tegen de stuurboords remming aanwaaien, hing dikke banden aan bakboord en ving de katwijker langszij op. Zo wilden we overnachten, maar we beseften al gauw dat er geen nachtrust in zou zitten, zo ging het tekeer aan deze lagerwal. We besloten te verkassen naar de haven van Harderwijk.
Ik zwaaide met veel gas af op de voorspring en vuurde zo de katwijker af als een soort lanceerplatform, A. kon met veel gas achteruit zwaaien en wegvaren. Daarna zou ik volgen.
Op de voorspring draaide ik weer ver af, rende naar voren om de spring te lossen, rende naar achteren maar was te laat: de tjalk was weer gestrekt tegen de remming gewaaid. Tweede poging: idem. Afdraaien op de achterspring lukte niet: ik kreeg de kop niet los van de remming.
Toen deed ik de truc met de Groningse spring. Eerst knerpend langs de remming zo ver mogelijk naar achteren om ruimte te nemen, toen een sterke tros dubbel om de laatste paal en buitenop de achterbolder en vervolgens vol gas vooruit met stuurboord roer. Het kostte wat verf, maar ik kwam uiteindelijk weg.
A. was ongerust geworden, want terwijl zij haar schip gaande hield in het stikkedonker, zag zij mij maar niet komen. Dat kwam ook doordat mijn heklicht was gesneuveld onder het geweld.
Ik ging haar voor en vond een plekje in de luwte waar ik met een halve meter speling kon afmeren; daarna ving ik A. op. Rust!

De volgende dag, dinsdag (en de dag voor Kerst), wilden we een mooie slag maken richting Lemmer. Omdat er nog steeds veel wind stond, via de Noordoostpolder. We vertrokken vroeg, het ging vlot.
Tot de Kadoelerbrug.
Kennelijk had de brugwachter besloten dat het wel mooi was geweest, zo vlak voor Kerst. Twee uren voor de eigenlijke sluitingstijd stond er al dubbel rood op.
Er was geen remming, geen plek om aan te leggen of aan de wal te komen, laat staan voor de beide kerstdagen. Dus keerden we om en voeren naar Zwartsluis, waar we woensdag en donderdag, de kerstdagen, bleven liggen omdat er dan geen enkele brug of sluis draait.
Vrijdagochtend werden we opgehaald om naar de notaris te gaan waar wij de koopaktes voor onze nieuwe werf ondertekenden. Zodra we weer aan boord waren, gingen we los, nu wèl door de Kadoelerbrug. We wilden Marknesse halen want de vaartocht door de hele Noordoostpolder, van de Voorstersluis tot Lemmer duurt vier uren, terwijl de sluizen op zaterdag draaien van 8 tot 12. Dat zou te krap worden, zeker met twee schepen die afzonderlijk geschut moesten worden.
We arriveerden anderhalf uur voor sluitingstijd bij de Voorstersluis, mooi op tijd. Dachten we.
Helaas: dubbel rood, bedieningshok donker en op slot.

De volgende morgen, zaterdag dus, zou de sluis vanaf 8 uur draaien. Om half 8 lagen we met boordlichten aan en draaiende motor pal voor de deuren. Om 10 over 8 kwam de sluiswachter aangesukkeld. Ik vroeg, ietwat gepikeerd, waarom hij er gisterenmiddag niet was. Hij zei: “Ik was er wel, hier op de sluis”. Ik zei dat hij loog. Hij werd boos. Ik stelde voor om zijn baas te bellen.
Plotseling draaide hij bij als een blad aan de boom. “Ja, nou ja, ik dacht dat er niemand meer zou komen dus ik ben een half uurtje eerder naar huis gegaan”. “Anderhalf uur”, verbeterde ik hem.
Vervolgens werd hij enorm coöperatief. We mochten met beide schepen tegelijk in de sluis waarbij de brug open moest blijven tijdens het schutten, en hij belde zijn collega-sluiswachters in Marknesse en Lemmer.
Om 1 minuut voor 12 verlieten we de polder bij Lemmer; ik had dat stuk nog nooit zo snel gevaren.
Omdat we dat weekend niet door de Jelteslootbrug zouden kunnen, bleven we zaterdag en zondag in Lemmer, heerlijk bij de kolenkachel.

Maandagmorgen, op de elfde reisdag, vertrokken we vroeg voor het laatste stuk.
De vaste brug bij Koudum was te laag voor de tjalk, die we vlak daarvoor achterlieten. We laadden een hoop spullen van de tjalk over op de katwijker, klapten de stuurhut neer en scharrelden in het stikkedonker over de Koudumervaart naar onze werf. Die in brand leek te staan.

Wim.

Naschrift: nee, onze werf is niet afgebrand. Bij de benzinepomp, grenzend aan onze werf, stond het lichtmetalen motorblok van een volkswagen in de brand. Een metaalbrand die ongelofelijk fel licht gaf. De brandweer had de grootste moeite om het vuur te bedwingen.
En mijn broer heeft nooit meer kwark gegeten.

Prachtig verhaal Wim!! Dank je. En ik zie het allemaal zo voor mij gebeuren.

Het ergste is natuurlijk dat je geen kwarktaart hebt gehad.
Mooi verhaal, dank je.

Schitterend. Dank!

Prachtverhaal weer. Als je er meer hebt dan zal ik die ook graag lezen!

Een mooi verhaal en een aansporing om me te verdiepen in de verschillende afmeer- en afvaarttechnieken.
Veertig graden koorts? dat moet haast een nier of longontsteking zijn geweest. En dan na twee dagen weer varen? Je bent wel een echte bikkel!

Peper schreef :
hij zal wel op flanellen benen rondgelopen hebben maar een heel mooi verhaal!

DavidS schreef :
Yep, longen.
Maar als je elk jaar longontsteking hebt dan went dat wel

Berghout-2 schreef :
Dan is het voor jou dus extra oppassen deze dagen. Mijn advies: binnen blijven en verhalen schrijven

In het vorige verhaaltje figureerde mijn astmatische broer.
Als vervolg heb ik het volgende verhaal geschreven:

Oorlog en hyacinten.


Het land moest verdedigd worden en daarvoor was mijn inzet hard nodig. Waarom of waartegen, dat was niet helemaal duidelijk maar dat er Rood Gevaar klaar stond om ons landje te overrompelen, dat was zonneklaar.

Ik was 18 en ontving de –absoluut niet vrijblijvende- uitnodiging om mij te laten keuren ter toelating tot ‘s lands strijdkrachten. Alleen jongens mochten, nee: moesten opdraven. Meisjes werden geacht om slechts de grenzen van hun huis te bewaken met stofzuiger en dweil, dat was in die tijd volstrekt normaal.

Mijn familie had geen goede reputatie in het dienen van de strijdmachten. Mijn vader werd in 1937 afgekeurd; hij werd ongeschikt bevonden wegens, zoals omschreven, “Te kleine borstomvang”. Zo vlak voor de oorlog (maar dat wist men toen nog niet) was het voor soldaten belangrijk om Arnold Schwarzenegger-achtige breedte te hebben, denkelijk om het voor de vijand makkelijker te maken om raak te schieten.

Dankzij mijns vaders genen ben ik evenmin gezegend met een Jason Stathampostuur, maar dat heeft mij nooit gehinderd in het leven. In tegendeel: ik kan op schepen op plekken komen die voor stoere brede binken onbereikbaar zijn of waarin zij hopeloos zouden klem raken.
Daarbij komt, dat het volgens de mechanicawetten ongunstig is om breed te zijn. Een twee keer zo brede schouder geeft, bij het tillen van eenzelfde last, een dubbel zo grote belasting op de wervelkolom. En iedereen weet dat een kraan met een heel lange giek eerder omvalt dan eentje met een kort pikkie, eh, giekje.
Ook sterke dieren zijn smalbeschouderd, kijk maar naar beren, leeuwen en gorilla’s. Zo bezien zijn brede schouders onpraktisch en slechts decoratief, net zoals de roze billen van een baviaan en de lellen van een haan.

Ook mijn oudere broer werd ongeschikt geacht om koningin en vaderland te dienen. Zijn astmatisch piepen en kraken zou het radioverkeer teveel storen.

Ik had totaal geen zin om een jaar lang afgeblaft te worden, noch om gedisciplineerd te moeten gehoorzamen aan een schreeuwende onbenul.
Maar ook het vooruitzicht op anderhalf jaar vervangende dienstplicht was niet aanlokkelijk. Ik ken mannen die dat wel gedaan hebben, en een enkeling heeft daar veel profijt van gehad, is zelfs later blijven werken bij de instantie waar hij zijn vervangende plicht volvoerd heeft. Echter, ik vond dat ik daar niet aan toe was.
Er bleef dus maar 1 mogelijkheid over: afgekeurd worden.
De tips stroomden binnen, vooral gokken op S-5 was populair. De kwalificatie S-5 hield in dat de geestelijke Stabiliteit van de betrokkene erg slecht was.
Met mijn stabiliteit was niet veel mis, dus ik zou moeten simuleren dat ik er slecht aan toe was. Maar ik was stabiel genoeg om te beseffen dat de keuringscommissie moeiteloos door dat toneelspel heen zou prikken.
Een bijkomend probleem was (althans, volgens de verhalen) dat je met een S-5 op je cv het kon vergeten om ooit nog in overheidsdienst te komen, om het even of het een generaals- of een brugwachtersfunctie betrof.

Afkeuren dus, maar hoe?
In alle bescheidenheid, er mankeerde mij eigenlijk niets.
Of toch wel?! Ik was (en ben) ernstig allergisch voor hyacintenbollen. Als ik zo’n bol aanraak, krijg ik onmiddellijk vuurrode uitslag over m'n hele lijf. Het was het proberen waard.
Voor ik op de fiets naar Delft stapte, waar de keuring zou plaatsvinden, stopte ik met een waterpomptang twee hyacintenbollen in mijn jaszak. Vlak voordat ik naar binnen ging in het voorportaal van de hel, wreef ik de bollen stevig tussen mijn handen en flikkerde ze in de bosjes.
Daar stond ik in m’n onderbroek, in de rij met andere onderbroekendragers.
Er waren er twee die opvielen. Eentje die een been te weinig had, die mocht direct naar huis. En ik, want ik gaf rood licht. Ik werd uitgenodigd voor een herkeuring.

Twee weken later vond die herkeuring plaats in het Bethelziekenhuis in Delft. Ik deed weer de truc met de hyacintenbollen.
In een lichte kamer met grote ramen mocht ik plaatsnemen in een luie stoel, waarna de longcapaciteit werd gemeten met zo’n ribbelslang en een op-en-neergaande plastic lampion met borrelende glazen buizen.
De dienstdoende dame had al gauw in de gaten dat ik astma veinsde, blijkbaar was mijn broer daar beter in. Maar goed, de longcapaciteit bleek helaas ruim voldoende.
Toen zij even later een stofje sproeide in de inademingslucht, besefte ik dat er opeens een wolk voor de zon trok want het werd donker, en het belletjesblaasapparaat maakte opeens een stuk minder geluid.
Toen ik een kwartier later weer bijkwam, mocht ik naar huis.

In de brief die later namens de minister van defensie werd bezorgd, stond dat ik voorgoed ongeschikt was bevonden om het land te dienen.
Volkomen terecht natuurlijk. Het zal maar gebeuren dat er oorlog is en dat die zich in een hyacintentuin afspeelt!

Zo even controleren of mijn mondhoeken niet zijn uitgescheurd van het lachen.

Blijf maar even in quarantaine. Voor jezelf en voor ons.

Weer een heerlijk verhaal.
Wil ik toch even op inspelen. Ik ben wel breed geschouderd. Dat komt omdat ik (vooral vroeger ) astma had en wel moest grotere longen ontwikkelen als de doorsnee jongen. Vijfenvijftig jaar geleden liep ik reeds rond als een body builder maar je kon me met een rietje platleggen.
Ook wat legerdienst betreft zijn we verschillend.
Ik stond reeds met 15 ergens in Vlaanderen in een machinefabriek aan een draaibank omdat ik een hekel aan school had. Een paar weken later wist ik reeds dat ik een grandioze fout gemaakt had. Ik haatte de fabriek nog meer als school. Helaas.
Met 18 kreeg ik m´n kans. Ik mocht soldaatje spelen. En omdat ik astma had werd ik afgekeurd. Ik had reeds geprobeerd de officieren opleiding te gaan volgen ( ik vond leren plots wel leuk ) maar ook daar vond men dat met astma je geen goed militair kon zijn.
Nu dus, bij de legerdienst werd ik weer afgekeurd. Ik heb dan gewoon aan die arts verklaard dat ik echt graag dienst wou doen, heb eerlijk verteld dat ik uit die fabriek wou. Hij heeft me dan een groene stempel gegeven.
Ik heb dan na de basisopleiding en cursus wapenmaker gekozen voor de militaire politie van de zeemacht. Mijn tijd daar in Oostende was zo mooi dat ik zelfs een verlengd contract heb getekend.
Kun je nagaan, het zeemans- uniform met de wijde broekspijpen en de vele plooien. En dat in de tijd van John Travolta en Saterday night fever. Man, ik moest de meisjes van me afslaan. Nog eens wat anders als die smerige fabriek.

Twee mooie story's, het kan niet op hier.

Met deze verhalen kom ik het Corona-jaar met gemak door. (En met zeilen uiteraard).

Heb er net 4 achter elkaar gelezen. Wat een heerlijk leesvoer en een mooie "levensgouding".

Albert 45 schreef : Weet jij toevallig iemand die een 3e story kan schrijven?

Mooie verhalen inderdaad.

Allergie tegen de voortplantingsgeuren van bolgewassen is mij niet vreemd.
Als de eerste bloeiende narcis, hyacint oid van het seizoen in de woonkamer geplaatst is terwijl ik weg was, krijg ik bij het betreden van onze garage al de eerste signalen.
Als ik de woonkamer binnen heb ik meteen stekende hoofdpijn, waarna ik mijn vrouw smeek om de bloeiende verfraaiing buiten te zetten.
Die geuren zijn voor mij zo heftig dat ik daar elk voorjaar opnieuw aan moet wennen.

Gepost met de officiële Zeilersforum-app

Het was de tijd van de democratiseringsgolf, de rode jeugd, hippies en provo's. In ons gezin waren we met 6 broers, geen zussen. Vanwege het werk van mijn vader verhuisden we in 1966 van het noorden naar een dorp in het midden van het land. Nieuwe school, nieuwe vrienden maken, je kent het wellicht wel. Zo kwam ik op een middag bij een nieuw vriendje thuis en we kregen een kopje thee. Zijn moeder was natuurljk nieuwsgierig of geïnteresseerd. En zo vertelde ik haar wat over mijn achtergrond. "Geen zusje", vroeg ze op enig moment. "Nee mevrouw, wel een afwasmachine". Wij jongens vonden het een goede grap, zij niet. Of de vrouwonvriendelijkheid de reden was of jalouzie (wie had er in die jaren een afwasmachine?), geen idee. Ik ben er nog vaak over de vloer geweest, maar dit onderwerp kwam niet meer ter sprake.

Maar goed, de oudere broers waren aan de beurt voor militaire dienst, wij waren nog te jong. Mijn oudste broer had aan zijn plicht voldaan bij de marine, een oudere broer van genoemd vriendje was afgekeurd, dagenlang alleen maar sinaasappels eten, scheen te werken. Bijna niemand ging in die tijd graag in dienst, verveling was vaak troef.

Mijn broer nr. 2 had uitstel wegens studie. En dus kreeg ik een paar jaar later als broer nr. 3 broederdienst net als broer nr. 4. Vervolgens werd broer nr.2 afgekeurd en mocht broer nr. 5 de dienst in. Die kon het wel gebruiken, zo was ons oordeel.
Als je niet in dienst hoefde wegens broederdienst, werd je een jaartje later opgeroepen voor de BB. Voor de jongeren: wiki.
Het vragenformulier vulde ik in met zoveel mogelijk net niet onwaarschijnlijke onzin. Vervolgens verhuisde ik wegens studie en werk 2 keer in korte tijd en dat bleek afdoende om in de vergetelheid te raken.

25 jaar later mocht ik landmachtpersoneel trainen in de edele kunst van loopbaanbegeleiding, zodat ik toch nog een nuttige bijdrage heb mogen leveren aan de krijgsmacht!

Ook bij ons in Vlaanderen was legerdienst iets waar iedereen onderuit probeerde te komen. Mijn vrienden verklaarden me gek toen ik het tegendeel deed. Let wel, zij hadden mooie baantjes, vaak in het familiebedrijf. In een metaalfabriek werken is niet echt mooi.
Na mijn legerdienst plus bijtekenen ( verlengde legerdienst ) kwam ik weer in de fabrieken terecht.
Ik haatte het, deed avondcursus na avondcursus. Alles samen meer als tien jaar zat ik s´avonds op de klasbanken terwijl ik overdag stad en land afreed voor echt moeilijke klussen.
Dan stortte mijn wereldje in mekaar. Scheiding. Toen en daar een schande.
Ik stopte met werken, ging drinken, kreeg ontslag en dat was m´n redding. Ik begon nu full time aan mijn bootje te werken, nam na een jaar een leuke baan en een leuke vriendin. Verhuisde naar Nederland en mijn vrienden verklaarden me alweer gek. Ik deed nu minder betaald werk maar had er plezier in.
En dan zegde ik die baan op en ging zeilen. Mijn vrienden verklaarden me gek. Dat was 21 jaar terug. Zij werken nog, ik zeil nog . ( alleen s´nachts zodat de mensen hier niet gaan moeilijk doen wegens Corona )

OldBawley schreef :
En waar is uw madam? Aan boord of thuis? Sorry, ben gewoon even nieuwsgierig.

OldBawley schreef :

Dat heeft je gered!

[quote="Kock1964"

En waar is uw madam? Aan boord of thuis? Sorry, ben gewoon even nieuwsgierig.[/quote]

Wij hebben de routine dat mijn vrouw een maand aan boord is en een maand “thuis” in Duitsland.
Dat is zeer goed voor de relatie. Kan ik iedere man aanraden.
Ze is op 2 Februari naar huis gevlogen, reeds gewapend met masker. Ze is nu thuis en heeft zich afgezonderd van kinderen en kleinkinderen waar ze normalerwijze de baby sitter is. We hadden eind Januari reeds haar reis naar New York een half jaar verschoven, ook haar terugvlucht naar Griekenland verschoven tot na de zomer.
Ik was reeds in Januari bewust van wat zou komen, werd uitgelachen. Heb vele SF boeken gelezen en pandemie apocalyptic is een vaak voorkomend onderwerp.
Je moet dat apocalyptic zeer relativeren, de wereld draait heus wel door, dat het ernst zou worden vermoedde ik reeds.
Vele jaren terug had ik een motorboot die op een rivier achter sluizen lag. Had een nachtmerrie.
Oorlog met vernietiging van elekriciteits centrales door atoombom, ik droomde dat ik wilde vluchten uit dat gebied met mijn drijvende huisje maar kon niet omdat de sluizen en bruggen het niet meer deden. Ik had waarschijnlijk de avond voordien zo´n boek gelezen.
De volgende morgen heb ik besloten een zeilboot te kopen en die op zee te houden. Die zeilboot heb ik nog steeds. Op zee. Als het moet ben ik binnen drie dagen in Afrika.

OldBawley schreef:
Als het moet ben ik binnen drie dagen in Afrika.

Dan is Benghazi het dichtsbij voor jou. Een boel mensen daar kijken uit naar een boot.

Amelie schreef :
Die boot van mij zouden ze niet willen. Te klein en hout.
Destijds in Turkije werd mijn boot beschreven als “ Cöp “ ofte vuilnis. En dat terwijl we in Frankrijk en Italië vaak geen havengeld hoefden te betalen omdat we “gréement traditionelle “ jacht waren.
In gans Turkije woonden op de eilanden en langs de kust Grieken. Eeuwenlang. En dat waren vissers. Turken en Grieken haten elkaar.
Na de volksuitwisseling van 1912 waren heel lang geen vissers meer in Turkije. Toen er langzaam toch zeer arme mensen weer met ( houten ) bootjes gingen vissen werden die door hun medemensen gezien als vuilnis. Deden aan de Grieken denken.
Ook toen wij er al die jaren winterden waren alle Turkse vissers mensen die in hun samenleving niet meekwamen. Voor de Turk was een wit plastic jacht een varende geldbuidel, een houten jacht zagen ze als asociaal. Deed hun ook denken aan de gullets. Die naar diesel en gaarkeuken ruikende drijvende hotels. Toen werden houten boten in Turkije op een zeer slechte manier gebouwd. Slechts goed voor tien jaar. Ook dat is ondertussen veranderd.