Onderwerp: Verhaaltje voor het slapengaan

Prachtige verhalen Wim !

Mocht je ooit nog behoefte voelen om je verhalen te bundelen: ik ken iemand die daar wel ervaring mee heeft

In een ander draadje (Waar varen we langs?) kwam Willemstad voorbij.

Hier een eerste verhaaltje met Willemstad als inspiratie. Ook waargebeurd!

De Tiengemetenrace met kater.

Ik had verschrikkelijk hard gewerkt. Een grote klus moest worden opgeleverd op de vrijdag voorafgaand aan de Tiengemetenrace.
Natuurlijk was ik te laat begonnen en natuurlijk had ik er allerlei niet ter zake doende activiteiten bij gedaan. Maar na een paar nachten doorhalen (dat kon ik toen nog) haalde ik de deadline: vrijdagochtend waren de klant èn ikzelf heel tevreden over het resultaat. Maar ik was wel kapot.
Vrienden van mij hadden hun grote klipper die zomer voor het eerst onder zeil gebracht en wilden heel graag met de Tiengemetenrace meedoen. Ze vroegen of ik mee wilde gaan omdat zij zelf geen enkele ervaring hadden met zeilen van meer dan 10 vierkante meter. Natuurlijk wilde ik dat, en het zou precies goed uitkomen met het einde van de grote klus.

Vrijdag aan het einde van de middag kwam ik in Willemstad aan boord. En hoewel ik een uiterst bescheiden drinker ben (minder dan 6 glazen alcohol per week), besloot ik dat het een mooie gelegenheid was om aangeschoten te geraken. Ik had iets te vieren nu ik de deadline had gehaald dankzij lang en zwaar stoempen, nietwaar?
Aan het eind van de avond was ik apelazarus. Van vijf flesjes pils die aankwamen als 5 kratten, zo voelde het.
De volgende ochtend zou om half acht de palaver zijn in de kroeg. Het stormde bulderend, vette schuimkoppen op het water. Maar dat kon mij allemaal geen reet schelen want ooooooooo, wat had ik een koppijn! En wat was ik misselijk! Een dikke vette klassieke kater zoals ik nog nooit gehad had, en dat van 5 pilsjes!
De wedstrijd werd een dag uitgesteld, goddank. De hele dag lag ik in de kooi onder het mastdek, in duisternis, want zelfs het licht van een kaarsvlam was onverdraaglijk.
De puts naast m’n kooi had het druk. Kreeg ik –heel lief- een kopje thee met een kaakje toegediend, of een beschuitje, of een toastje, en flàts! kwam het er weer uit.
Rond vier uur ‘s middags was ik het spuugzat. Ik trok de kleren aan, wankelde van boord naar de snackbar en deed de gastronomische shocktherapie: ik stampte er een vette patat met mayo in. Achter m’n navel brak oorlog uit. Maag en darmen waren in opperste staat van verwarring en vergaten zich bovenlangs te ledigen.
Als finale slag goot ik er drie bakken sterke koffie achteraan, en.....klaar!

Op zondag hebben we goed gezeild en veel lol gehad, ook met een ander stel vrienden van mijn klippervrienden.

Een jaar later werden die vrienden weer meegevraagd. Zij vroegen bezorgd: “Gaat die man die altijd zoveel drinkt ook weer mee?”.

Een reputatie is in een oogwenk gevestigd.

Wim.

Leuk verhaal.

Bah, zuiplap!

Delphi32 schreef :
Neuh. Ik ben dol op verhalen, maar een bundel wordt al gauw erg saai.
Net als sommige draadjes op dit forum

Déze bundel verveelt niet hoor. Meer verhalen zijn mij zeer welkom. Ik lees ze met veel plezier.

In een ander topic had ik opgebiecht dat ik vroeger erg foute dingen deed met de kabelschoenen rond mijn DAF.
Hierdoor geïnspireerd schreef ik het volgende verhaaltje.
Wim.


DAF

De Deen vroeg mij besmuikt: “Kommen Sie aus der DDR?”.


Het was in de jaren ’80. Ik was een DAF-fan.

In mijn tjalk had nog nooit een motor gestaan, er was vracht mee gevaren tot 1959, uitsluitend op wind- en spierkracht. Nooit een sleep, want de schipper en zijn vrouw waren te gierig om een sleepboot in te huren. Pas in 1953 kwam er een opduwertje bij de tjalk, met een tweedehands Bolinder van 8 hele pk’s (voor 125 ton lading plus 60 ton scheepsgewicht). Dat schoot niet echt op.

Ik besloot dat ik een motor wilde inbouwen. Via de kantinebaas van Van Leeuwen Buizen kon ik een 100 pk DAF 615 kopen die uit een vrachtwagen kwam. Prima ding, had slechts 175.000 km gereden. Inclusief een nieuwe dynamo (oei, van sommige forumleden moet ik “alternator” zeggen) en gereviseerde startmotor, brandstofpomp en verstuivers kostte dat 650 gulden en een slagroomtaart.
De ombouw tot scheepsmotor en de inbouw in het schip duurde lang. Heel lang. Omdat ik geen geld had kon ik niets uitbesteden, ondanks ernstig gebrek aan ervaring en kennis deed ik alles zelf. Daar heb ik erg veel van geleerd (ook hoe het niet moet...).
Na een jaar ploeteren en zuchten en dubbeltjes tellen kon ik eindelijk op eigen kracht varen, een fantastische belevenis, en het DAFje draaide geweldig. Dat ik bij de proefvaart gierend vastliep in de Biesbosch mocht de pret niet drukken.

Ook mijn auto was een DAFje: een stationcar (zo heette dat als het dak aan de achterkant iets langer was gemaakt) met een laadvermogen van wel 250 kilo inclusief bestuurder. Hij was ooit glad en wit geweest, maar toen ik hem voor 400 gulden kocht van een oud vrouwtje (ja ècht!) zaten rondom deuken en roestgaten, die laatste alleen op constructief onbelangrijke plekken.
Het was een super-karretje. Nooit kapot, kwam altijd probleemloos door de (net ingevoerde) APK, geen andere kosten dan benzine en af en toe een paar banden.
Voor transport van grotere objecten had ik twee van die uittrekbare harmonica-imperiaals, die konden achter elkaar op het dak. Een keer had ik bij de houthandel in Den Haag 450 kilo merbau balken gekocht. Op het dak en naar Rotterdam. Als ik door een kuil reed, maakte het DAFje toen wel rare kraakgeluiden. Na afladen heb ik het dak weer naar boven geslagen en de imperiaals teruggebogen.
In 1990, de Berlijnse muur was net gevallen, zouden we met het DAFje naar Denemarken rijden om daar een week met een botter te gaan zeilen. Omdat we daar toch al waren, hebben we er een week kamperen aan vastgeknoopt.
Daar stonden we op zo’n typisch Deense, in-en-in keurige camping: een deukerige ex-witte auto van een daar onbekend model met verkleurde blauwe kentenplaten, met daarnaast een klein tentje met jong volk en twee zwarte hondjes.
De Deense buren, van die intens-keurige beschaafde mensen, sloegen ons met argwaan gade.
Na anderhalve dag raapte de man alle moed bij elkaar (of werd hij door de vrouw gestuurd?), kwam naar ons toe en vroeg met een blik op ons DAFje: “Kommen Sie aus der DDR?”.

Mooi verhaal.

Heerlijk.

Berghout-2 schreef :
Mooi verhaal.

Al langer had ik het vermoeden dat jij meer dan een beetje tijd in de zuidelijke helft van Nederland hebt doorgebracht. Je weet te goed de weg hier..

Van Leeuwen Buizen (locaal Piet de Pijp genoemd, naar de oprichter) was destijds één van de grootste werkgevers in mijn geboortedorp, Zwijndrecht. Ze hebben en hadden een eigen transportbedrijf. Aanvankelijk ook met de nodige langneuzige Scania's, maar in laatste instantie reed men vrijwel exclusief met DAF's

Een van mijn beste vrienden heeft z'n leven lang op de buizenfabriek gewerkt en is nu zo'n beetje hoofd onderhoud daar. De fabriek is overigens al lang geen eigendom meer van Van Leeuwen. Dat is nu nog slechts een handelsfirma, die zelf niks meer maakt. Via Corus kwam de buizenfabriek uiteindelijk in handen van Tata-steel. Maar wie over het Kleinpolderplein bij Rotterdam rijdt, kan ten NO daarvan nog steeds de lichtreclame van Van Leeuwenbuizen levensgroot op een flat zien staan.
Als ik het aan die vriend vraag, achterhaal ik negen van de tien keer nog de naam van die kantinebaas.

Kwam dat DAF motorblok uit één van de Van Leeuwen vrachtwagens?

Overigens: voor de mooiste verzameling truttenschudders moet je naar Eindhoven. In het DAF-museum staan er bijna meer dan dat er vrachtwagens staan. Het was een miskend autootje. In de praktijk een heel praktisch ding, dat zelden mankementen vertoonde.

Wadloper schreef :
Met jarretelaandrijving!

Wadloper schreef :
Ja, die motor kwam uit een vrij kleine wagen die een tijdje gewoon in de expeditie had gereden. Al gauw werd-ie omgebouwd tot sneeuwschuiver annex zoutstrooier voor het eigen terrein, maar ja: toen kwamen er geen winters meer. Na een aantal jaren is de wagen gesloopt en is de motor in de bedrijfsgarage opgeknapt.
Dit soort motoren werd dan ter overname aangeboden aan het eigen personeel, maar deze keer had niemand belangstelling.
Die kantinebaas was Van Gelderen, de vader van Willem (de veuls te jong gestorven eigenaar van Tagrijn Salvator).

En die personen-dafjes? Beresterk! Nooit kapot. En als je voor het rode stoplicht lekker uit je neus aan het eten was, kon je daarmee doorgaan als het licht groen werd en je was toch als eerste weg.
Wim.

PS: mijn dafje behoorde tot de beste auto's die ik heb gehad, samen met een volvo 440 (dat was een ex-politieauto, zwaar opgevoerd. Eigenlijk was dit een daf 88).
De slechtste auto's die ik had: VW passaat, opel kadett stationcar, een Commer busje en als recente laatste: een citroen C4 picasso (wat een pretentieus kutding!).

Berghout-2 schreef :
Mooi!

Ach ja, die dafjes.
Ik weet, dit is het zeilersforum, maar ook zeilers willen wel eens vermaakt worden met verhaaltjes die over iets anders gaan. Dat verbreedt de horizon.

Bulderbas

Ik had, zoals eerder beschreven, een ex-wit dafje. Het ding had rondom deuken, zelfs in de motorkap nadat een horde corpsballen er op had staan dansen, en overal bruinomrande roestplekken.
Ik zorgde ervoor dat alle papieren altijd in orde waren, want ik werd natuurlijk errug vaak aangehouden.
Op een dag reed ik van Schiedam naar Rotterdam. Het was prachtig weer, mijn kleine zwarte hondje lag heerlijk te pitten op de achterbank. Ik zag het van verre aankomen: op de Westzeedijk ter hoogte van Van Gend en Loos was een verkeerscontrole. Op die plek gebeurde het heel vaak, vooral met mooi weer, dat aspirant-agentjes praktische hoe-houd-ik-een-auto-aan-les kregen.
Er stond een kleine kudde agentenkalveren schuchter te kijken. Voor hen stond, met holle rug, de buik vooruit en een grote pet op, hoofdagent Bulderbas die wel eens even zou laten zien hoe je zo’n crimineel in zo’n dafje goed te grazen moest nemen.
Hij deed stoer een stap naar voren, hief zijn rechterarm fier omhoog terwijl hij feilloos mij met zijn gestrekte linkerarm naar rechts dirigeerde.
Ik stopte en wachtte af.
Bulderbas ging met een triomfantelijke grijns naast mij staan en gaf, zonder te bukken, een dreun tegen mijn raam. Hij werd bewonderend aangekeken door de kalveren, wat hem extra sterkte in zijn rol.
Ik vermoedde dat hij met zijn dreun tegen het raam de wens uitsprak, dat ik het raam zou openen. Ik was daar niet zo blij mee, want het raam kon wel open, maar voor het omhoogdraaien moest je met twee handen het glas omhoogtrekken, terwijl je met je derde hand draaide aan de zwengel. Dat was nooit zo eenvoudig.
De volgende vijf seconden gebeurde er veel. Ik opende het raam. Bulderbas stak onmiddellijk zijn hoofd helemaal naar binnen (kijk, mijn kalfjes, zó kun je ruiken of die crimineel gedronken heeft). Mijn kleine zwarte hondje (die altijd al een hekel had aan uniformen, een eigenschap die ik hogelijk waardeerde) was wakker geschrokken van de dreun tegen het raam en zag een hoofd met pet dreigend op zijn baasje afkomen. Hondje aarzelde geen tiende seconde, sprong naar voren en beet Bulderbas venijnig in zijn neus. Bulderbas schrok zich de pleuris (hij had die zwarte streep nooit zien aankomen), trok zijn hoofd pijlsnel terug waarbij hij keihard zijn achterhoofd stootte. Zijn pet viel op mijn schoot.
Terwijl ik hem minzaam zijn pet aanreikte, zag ik dat de kalveren in hun broek pisten van het lachen.
Ik ben nog nooit zó grondig gecontroleerd. Zelfs het serienummer van de motor werd gecheckt, en de handrem, en de banden, en de inhoud van de benzinetank.
Helaas voor hem was alles in orde en moest Bulderbas, als een boer met neuspijn, mij laten gaan.
Toen ik weer thuis was heb ik de hond een enorme kluif gegeven.
Wim.

Heerlijk!

Geweldig leuk verhaal, Wim.

Berghout-2 schreef :
Da's twee keer pret voor het hondje! Mooi verhaal weer, en ik had al genoten van je bijdrage van gisteren...

Berghout-2. Ook hier downunder 37zuid van de verhalen genoten. Wat een vertel-talent! Ik kijk al uit naar de volgende.

Ik heb heerlijk gelachen. Heb zo´n hekel aan geuniformeerde mensen.

Berghout-2 schreef : Dit doet mij denken aan mijn jeugd. Ik werkte toen in Haastrecht en huurde een kamertje op een boerderij in Oudewater. Ook regelmatig verkeerscontroles door politie in opleiding. Na de oprit naar de boerderij (eigenlijke een afrit want je reed de dijk af) was een bushalte. Hier stond weer een groepje te oefenen. Nu was er één in opleiding die dezelfde handelingen deed als Bulderbas uit Berghout zijn verhaal. Alleen ik reed niet de bushalte in maar 20 meter daarvoor de dijk af naar de boerderij. Zijn hulpeloze blik vergeet ik nooit meer. Straalde echt uit van wat nu te doen, dit hebben jullie in de opleiding nog niet verteld. Ik zeek bijna in mijn broek van het lachen en ben even in de auto blijven zitten wachten. Gelukkig kwam de beste jongen me niet achterna gerend, want dan had ik me moeten verschonen.

We moeten onderling minstens anderhalve meter afstand houden, want Corona is eng.
Nou, niet alleen Corona is eng als je te dichtbij komt.
Ook dit verhaaltje is waargebeurd:

Lundeborg

Met de botter zeilden we het Deense haventje van Lundeborg binnen. Het was een piepklein vissershaventje, vergelijkbaar met, eh, Laaksum.
Die nieuwe jachthavens en vakantieparken waren er nog niet.
Op de zuidelijke kade was een rommelig scheepswerfje waar een schattig houten viskottertje droogstond, zo te zien voor regulier onderhoud.
Zodra we vastlagen stapte ik van boord en bekeek de kotter van dichtbij, leunend op een laag hek.
Vanaf de andere kant kwam een magere man met een doorgroefd gezicht en priemende blauwe ogen aanlopen. Ik knikte bij wijze van begroeting.
Hij stopte pas toen zijn neus een handbreedte van de mijne was. Zijn blik doorboorde mijn ogen. Zonder met de ogen te knipperen sprak hij zorgvuldig articulerend, langzaam en indringend met een putdiepe basstem: “Bist du der Sohn deines Vaters?”.
Ik vond dit een bijzonder vreemde vraag en op bijzonder vreemde wijze gesteld, maar antwoordde naar waarheid: “ja, ik denk het wel”.
“Dein Vater war hier vergangenes Jahr”, vervolgde hij even indringend kijkend, nog steeds neus aan neus.
“Neuh, dâ denk ik nie, want mien pa is nog nooit in Denemarken geweest”, probeerde ik.
Nòg indringender, elke tegenspraak kansloos makend, herhaalde hij: ”Dein Vater wár hier! Mit diesem Schiff”. Zijn knokige arm wees naar onze botter.

Ik bekende.
Hoewel mijn vader daar echt niet geweest kon zijn, hij was zelfs nog nooit op een botter geweest, bekende ik. De psychische overmacht was té groot.
Hij was tevreden en verwijderde zijn vlammende ogen van mijn overblufde hoofd.

Het kostte een paar Beerenburgjes voordat ik weer normaal functioneerde.

Ik speel ook graag de gekke, Ik kan heerlijk lachen als ik er weer een ingelegd heb. Mijn vrouw ziet het soms komen, schiet dan snel tien meter verder om niet ook gek verklaard te worden.

Mijn favoriete : ik loop ergens een watersportwinkel binnen, en als men dan vraagt of ze me kunnen helpen zeg ik “ I need a bible, a jar of mayonaise and a road plier. “

Heb ik onlangs nog in Zeeland bij de kruidenier gelapt. De kerel keek me met open mond aan, had me dan toch door.