Onderwerp: Verhaaltje voor het slapengaan

Berghout-2 schreef :
Als je dat zo leest lijkt het Nederlands. Daar ben ik (dacht ik toch) best wel goed in. Maar van wat hier staat kan ik geen chocola maken.

Voor mij is het heel begrijpelijk want ik werk vaak met spullen en gereedschappen van een eeuw oud. Misschien ben ik zelf ook wel een tikkie overjarig.
Op verzoek kan ik het voor je vertalen in hedendaagsche taal die begrepen kan worden door den modernen mensch.

Je zou de moderne versie hiervan eens moeten lezen, de bouw- en onderhoudsbestekken van Rijkswaterstaat. Een paar gigabyte aan data en documenten voor één bestek is heel gewoon. Daarbij vergeleken zijn deze boekjes heel leesbaar, mits je de vaktermen beheerst uiteraard.

In een ander draadje wordt geschreven over de diepgang op het IJsselmeer. Daar gaat het volgende verhaaltje ook een beetje over.

Dries.

De eerste Bijlboeg was klaar voor afbouw.
Het casco van de Doña Diana was gebouwd in Franeker en moest vervoerd worden naar Gorinchem.
Het was een revolutionair ontwerp van dik 53 x 9 meter, bedoeld voor personen- en goederenvervoer in de Golf van Mexico. De bijzondere rompvorm, en dan vooral de boeg die de vorm van een bijlkop heeft, zou er voor moeten zorgen dat er tot bft 9 op volle zee een snelheid van 27 knopen gehandhaafd zou kunnen worden.
Die bijlboeg zou zelfs met hoge zeegang niet loskomen uit het water en door zijn scherpte weinig drijfvermogen genereren. Simpel gezegd zou hij door de golven gaan snijden in plaats van er overheen te stuiteren.
Later, in de praktijk, bleek het idee inderdaad voortreffelijk te werken.

Het transport van het casco zou met twee sleepboten geschieden: mijn boot als voorboot en een kleine doch pittige duwboot als stuurbootje er achter gekoppeld.
De tocht zou gaan over het van Harinxmakanaal, de Boontjes, Ijsselmeer, Amsterdam-Rijnkanaal en ten slotte de Waal.
Ik was er niet helemaal gerust op. Het casco had een enorm hoge vaste mast, te hoog voor de Schellingwouderbrug en de bruggen op het AR-kanaal. Daarom werd het casco geballast tot een diepgang van 3,20 meter.
Omdat de toegestane diepgang op het Van Harinxmakanaal, Boontjes en het IJsselmeer 2,80 meter is, hadden we bij de diverse waterbeheerders speciale vergunningen aangevraagd en gekregen. Gratis, maar (toen nog) met een enorme papierwinkel.
Ik maakte mij wat zorgen over het gedrag van het casco. Het had immers een vlijmscherpe boeg die 3,20 meter diep stak, een meter dieper dan mijn boot. Het risico bestond dat die boeg mijn schroefwater zou afvangen en onbeheersbaar zijn eigen weg zou gaan.
Dat viel gelukkig enorm mee, Doña Diana volgde mij gewillig. Ze liep ook heel licht, ik merkte nauwelijks dat er wat achter hing.
Wat niet meeviel, dat was de achterboot. Dries, de schipper ervan, kon natuurlijk helemaal niks zien en was volledig afhankelijk van marifooncontact met mij. Zijn taak was sturen en remmen. Ik had al vaker samen met Dries gevaren en wist dat hij niet zo subtiel was, om het mild uit te drukken.
Al voor de eerste brug merkte ik dat de kont het casco te ver naar bakboord uitweek. Dries kennende vroeg ik: “Dries, je scheert wat uit, kun je een héél klein beetje bakboordsroer geven, een héél klein tikkie?”.
Het gevolg liet zich raden. De kont zwiepte met een rotgang naar stuurboord. “Dries, dat is veels te veel, klein tikkie terug graag”. De kont zwiepte even hard naar bakboord.
Even later, voor de sluis: “Dries, haal ‘m maar uit z’n werk dan laten we ‘m even drijven. Niet achteruit slaan hoor”. Twee seconden later stond ik met mijn neus tegen het voorraam gedrukt. “Dries, NIET achteruitslaan, ALLEEN uit z’n werk!”.

Zo kwamen we op het IJsselmeer. Ik had vooraf met potlood een route getekend op de kaart, want 3,20 meter is veel voor die plas. Via Lelystad (“Dries, héél zachtjes achteruit”....) kwamen we bij donker op het buiten-IJ.
De Schellingwouderbrug draaide niet. Ik vroeg aan Post Schellingwoude een actuele waterstand. Volgens mijn berekening zouden we 3,5 centimeter speling hebben onder de brug. Ik vroeg nogmaals de waterstand en rekende een tweede keer. Ook weer 3,5 centimeter speling. Maar de hoogtebepaling van de vaste mast had een onzekerheid van 5 centimeter.
“Dries, we nemen die brug volgas, dan zakt ‘t casco wat”.
“Nee nee” antwoordde Dries zenuwachtig, “laten we het voorzichtig doen”.
“Nee Dries, ik wil alles wat je hebt, nú. En denk eraan, zodra de mast voorbij de brug is, vol in de remmen want anders kost het teveel sluisdeuren en die krengen zijn duur”.
Eindelijk kon ik gebruik maken van Dries’ ruige werk. We donderden onder de brug door met 20 km/uur. En lagen 100 meter verderop weer stil. Het meubilair schoof door mijn stuurhut van achter naar voor.

We besloten te overnachten aan de Surinamekade. Zorgvuldig legden we het hele transport voor de wal (“Dries, een héél klein tikkie bakboord. Nee, minder!!”) waar net een nieuw flatgebouw was neergezet. Achter vele ramen zagen we nieuwsgierige koppen, zich afvragend wat dat grote ding voor hun huis deed.
En ja hoor, binnen een paar minuten kwam de eerste naar buiten. Daar heb je weer zo’n klager, dat heb je altijd waar mensen aan het water gaan wonen. Die vinden dat hartstikke leuk, maar die boten moesten verboden worden.
Ik maakte mij op om de klager af te poeieren. Hij was mij voor: ”Wat een bijzonder ding, wat mooi, wat is het, wilt u een biertje, waar gaat het naar toe, fantastisch, nog nooit zoiets gezien, mag ik een foto maken, blijft u lang, blablabla”.
Mijn vooroordeel (qua klager) verdampte als sneeuw voor de zon door dat ene b-woord. Al helemaal toen de beste man op een draf terug naar huis ging en even later met een volle krat verscheen. Niet mijn merk, maar kniesoor die ...

De volgende dag op de Waal werd ‘t nog even spannend. De rivier stond hoog. We liepen 23 km/uur dankzij de dikke duw mee.
In de buurt van Zaltbommel zag ik vijf schepen naast elkaar ons tegemoetkomen. Twee (waaronder een kruiplijncoaster) liepen elkaar op aan hun stuurboordswal, twee andere (waaronder een rijn-cruiseschip) liepen elkaar op met allebei een blauw bord. Midvaarwaters was een mooie corridoor voor mij. Maar precies daar voer een groot leeg beunschip die qua vaargedrag deed alsof hij de verkeerde wal hield, maar zonder blauw bord te tonen. Ik riep hem over de marifoon maar hij reageerde niet.
Ik veranderde mijn koers (met het blauwe bord als antwoord op de twee verkeerde-walvaarders) een beetje naar stuurboord. Het beunschip ging dezelfde kant op. Ik ging vervolgens een beetje bakboord uit. Het beunschip volgde. Roepen over de vhf gaf nog steeds geen antwoord. Met een rotgang kwamen we steeds dichter bij elkaar. Dries begon te roepen op ons eigen kanaal waarom we zo slingerden. Ik gaf een lang attentiesein met de fluit en riep nog eens over de vhf, wat in hemelsnaam de plannen van het beunschip waren.
Op nog geen 200 meter afstand reageerde hij lakoniek dat hij vergeten was om zijn blauwe bord te trekken. Met 5 meter tussenruimte vlogen we langs elkaar, hij had zijn mobieltje nog aan zijn oor. Een van de andere tegenliggers riep iets over de vhf naar de beunschipper waarin “Idioot” het kernwoord was.

Kort daarna is dat beunschip gebroken in de sluis van IJmuiden. Net goed! Lekker puh!




Onderweg werden we vaak gefilmd en gefotografeerd. Hier in een tijdschriftje.
Wim.

Mooi verhaal, .

Prachtig ! Zo leer je hoe het er in het echt aan toe gaat.
Overigens, de binnenschippers noemden jachtjes vroeger "speelbootjes"
Geen idee of dat nog zo is.

Mooi verhaal weer.
Over dat geknakte schip, de No Limit, ik werkte indertijd vlak bij de sluis, had er een van foto gemaakt en naar mijn vrouw op haar werk gestuurd, die dacht dat ik weer aan het fotoshoppen was geweest.
www.onderzoeksraad.nl/nl/page/...densluis-te-ijmuiden

Leuk om te lezen!
Als de brug nèt te laag is vol gas geven getuigt wel van lef! Ik zie het soms wel vaker, werkt inderdaad maar toch.... bruggen zijn ook duur.

Heel erg lang geleden had ik een motorboot. Een omgebouwde redding sloep.
Een eerste winter werken aan de boot : een nieuw roer, een nieuwe schroefas koker plus schroefas en stuwdruklager en de motorfundatie vernieuwd. Allemaal eigen werk, ik werkte toen op een scheepswerf. Bouwde toen stoommachines als hobby en wilde een stoomachine inbouwen.
De volgende lente kon dus gevaren worden. Dat ik totaal nul kennis had was niet erg, ik kon immers erg goed auto rijden.
Dat eerste jaar heb ik zoveel stommiteiten uitgespookt, zoveel bijna ongevallen dat het onbegrijpelijk is dat ik er levend vanaf gekomen ben. Vaarbewijzen bestond toen nog niet.
Eigenlijk wel maar die kreeg je als je lid was van een club. Gewoon zo. Kostte een biertje.
Dat eerste jaar voer ik van het Veerse meer tot Parijs, niet slecht voor een beginneling. Daarbij moesten we over de Westerschelde en ik heb toen op korte tijd geleerd dat de zee geen rivier is.
Ik voer van Gent naar Brugge. Omdat die 10 meter sloep een Mercedes 50 pk had kon ik hard met dat ding, niet te geloven. De boot lag slechts 50 cm diep, was in feite een grote kano.
Het kanaal Gent Brugge ging algauw vervelen, ik knoopte een touwtje aan het bronzen stuurwiel en kon dan op het dak van de stuurhut gaan staan om iets meer van het landschap te zien. Je vaart immers tussen twee hoge dijken op sommige plaatsen.
Er kwam een groot leeg binnenschip achter ons aan. Hij kon ons niet zien want ik zag niet eens zijn stuurhut. Hij had waarschijnlijk achter ballast genomen.
Ik kon hem met onze snelle boot makkelijk voorblijven.
Sta ik boven op de stuurhut met dat touwtje te sturen, plots stopt onze boot zo abrupt dat ik voorover van de stuurhut op het kajuitdak kukkel, goed dat ik jong was, ik kon me aan het voormastje vastgrijpen anders was ik overboord gegaan.
Als eerste kijk ik achter ons, het binnenschip komt er erg hard aan.
Ik herstart de motor, geef vooruit….. de motor stopt. Ik kijk over de achterkant naar de schroef en zie een stuk plastic zo groot als onze woonkamer.
We lagen ondertussen dwars op het kanaal, recht in het pad van dat aanstormende binnenschip.
Ik heb toen geluk gehad. Vaak geluk gehad want zonder geluk is varen best gevaarlijk.
In een tijdschrift had ik een cartoon- tekening gezien van een man die met een apevuist gooide en had gelezen hoe je het werptouw moest houden.
Dus ik had een paar dagen voordien een iets meer als handgrote dreg gemaakt en had er net een ellenlang geel touw aan gesplitst. Ik wilde graag nautisch bezig zijn.
Van op de boeg van onze boot kon ik dat dregankertje in de kant werpen, het haakte gelijk vast in het struikgewas. Goed dat ik het werpen met dat ding geoefend had. Zoiets als gooien met een werpslinger.
Trekken om de boot uit het middenwater te halen, het binnenschip is ons op vijf meter gepasseerd.
De schipper zat de krant te lezen. Hij heeft niet eens gezien dat hij ons voorbij denderde.

Mooi die oude foto!

Stefanvanvee schreef :
Ja. Begin jaren '80 had Piet van Bergen (die van de Attack-rederij uit Delft) een nieuwe sleepboot gekocht. Vader Piet, een ruige donder met een gouden hartje, had de boot naar den Haag gevaren, volgas onder de Laakbrug door.
Zoon Piet, iets minder ruig, zou de boot weer terugvaren. Vlak voor de brug twijfelde hij en nam heel even een beetje gas terug.
Een minuut later was de boot een cabrio en lag de stuurhut er finaal af.

@OldBawley: oeh, een echte billenknijper

Weer mooie verhalen.
Dank Berghout-2 & Old Bawley.

Is weer genieten

Tijdens de aanvankelijke restauratie van mijn huidig bootje had ik de boot op een dode rivierarm liggen, midden in een mooi natuurgebied. Iedere dag na de arbeid ging ik er drie uur werken en tijdens de weekends verbrachtten we onze tijd aan boord. Ik kon verder werken, mijn vriendin kon lezen en haar twee kinderen leerden zeilen met de bijboot. Het was prachtig op die rivier, enkel een fiets- jaagpad en in die tijd was fietsen niet zo in als nu. Er wandelen of fietsten hooguit een vijftal mensen per dag.
Omdat het een klein bootje is en we meestal met z´n vieren waren had ik als regel gesteld dat de “ mannen “ groentoilet zouden doen. De eerste keer heb ik negenjarige Pietje geleerd hoe het moest.
Nee, niet een voorbeeld gedraaid maar de kleine goed uitgelegd hoe en waarom.
Je zocht een rustig plekje, het liefste met je rug gedekt, broek naar beneden, op de hurken, drukken.
Kont afvegen. Ik vertelde Pietje dat je in nood een vogeltje of een konijn kon gebruiken om je kont af te vegen en zie nog de verbazing en het ongeloof op z´n gezicht. Vraag me nu ik kleinkinderen heb wel eens af hoeveel humor een kind begrijpt. Ik vertel 50% van de tijd onzin, hopelijk begrijpen ze dat niet alles wat ik ze vertel ook echt zo is.
Enfin, als je klaar was moest je alles, ook het papier afdekken / verstoppen. Een steen, wat aarde, gewoon een plag gras, je wil immers niet dat iemand in je werk gaat staan.
Ik stelde het goede voorbeeld, ging iedere morgen vóór het ontbijt het groen in. Pas na mijn ochtend routine zette ik koffie en pelden allen uit hun bed.
Het meisje was een jaar of vier / vijf, daar op die rivier speelden ze altijd samen, ik leerde haar zwemmen door ze met een zwemvest aan via een takel aan de giek in het water te dompelen. Zo opgehangen leerde ze geen angst voor het water hebben en de zwembewegingen. Ook het meisje leerde zeilen, of in ieder geval drijven met het bijbootje.
Gezien ze altijd samen optrokken duurde het niet lang voor Corina ( niet haar echte naam ) ook wilde groentoilet doen. Dat was avontuur. Pietje had beslist opgeschept over hoe avontuurlijk het was. Hun moeder besliste dat het mocht, maar Pietje moest mee, en niet te ver weg.
Dat ging weken goed.
Op een mooie zondagmorgen ben ik een korte helmstok aan het maken uit een stuk bouwhout, vriendin zat te schrijven in de kuip, we horen een hoop kabaal en zien vanuit richting zuid een grote kerel over het jaagpad komen, hij heeft Pietje bij de arm en Corina loopt er huilend achter.
Ze komen de lage dijk af tot waar het bijbootje ligt waarmee de kinderen aan land waren gegaan en de kerel vraagt in plat Gents dialect of dat mijn kinders zijn. Vriendin en de “Kinders “ begrijpen geen snars van dat dialect, ik wel want ik werkte in Gent.
Ja, zeg ik, die zijn van mij. Wat heeft hij nu weer uitgespookt vraag ik want Pietje, dat was een deugniet.
Dan verteld de boer compleet met koeienstront besprenkelde laarzen en overall dat hij “ Dien smeerlap “ betrapt heeft terwijl Pietje in de betonnen drinkbak van de koeien scheet.
Hij zegt ( ik hoor het hem nog vertellen in zijn prachtige dialect ) dat reeds weken hij iedere maandag een viertal drollen vond in de koeien drinkbak in de wei net aan de andere kant van de dijk. En hij was gaan in een hinderlaag liggen om dien smeerlap te pakken.
We hebben er dan om gelachen, ik heb de boer een flesje bier gegooid en beloofd dat het niet meer zou gebeuren.
Pietje vertelde later dat die drinkbak net de goeie hoogte had en hij daar altijd lekker zat. Hij was best trots op zijn uitvinding. Corina werd alleen maar rood, stak d´r duim in d´r mond en keek de andere kant op.

OldBawley schreef : Dat mag best nog meer worden als het van deze kwaliteit is!
Groeten, Peper.

Echt gebeurd alhoewel misschien een beetje gekleurd door m´n fantasie.
Zou best kunnen dat “ Pietje nu beslist Piet “ dit leest en zichzelf herkend. Alhoewel onze relatie slechts vijf jaar heeft geduurd heb ik de kinderen wel gekleurd. Pietje heeft nu ook een jacht ( heb ik via via gehoord ) en heeft naar ik eens hoorde zelfs kapiteinspapieren.

Ik vertelde Pietje dat je in nood een vogeltje of een konijn kon gebruiken om je kont af te vegen en zie nog de verbazing en het ongeloof op z´n gezicht.

Toen ik nog jong en knap was heb ik een zomer op de sluis van Driel gewerkt.
Nou ja, ik werd betaald om aanwezig te zijn en de sluismeester te gehoorzamen.

De sluis draaide 24 uur per dag, 365 dagen per jaar.
De sluismeester was een klein mannetje dat alles punctueel volgens het boekje deed en eiste dat alle ondergeschikten dat ook deden.
Zijn ondergeschikten dachten daar echter heel anders over. De meesten waren oud-schipper die alles al een keer hebben meegemaakt en gewend waren om de zaken wat losser en meer praktisch aan te pakken.
De nachtdienst begon officieel om 22.00 uur, maar het was de gewoonte om elkaar een half uur eerder af te lossen.
Mijn eerste nachtdienst was samen met Kees.
Kees was een oud schipper die altijd met zware langzaamdraaiende motoren had gevaren. Hij was dus behoorlijk doof. En Kees maakte je de pis niet gauw lauw.

Er waren altijd minimaal twee mensen, een voor de bovendeur en een voor de benedendeur. Maar omdat er ‘s nachts toch nauwelijks schepen langs kwamen (soms zelfs geen enkele) nodigde Kees mij uit om in zijn hok bij de bovendeur te komen.
Met veel misbaar flikkerde hij ‘s rijks grijze meubilair naar buiten. Vervolgens zette hij twee comfortabele tuinstoelen met dikke kussens neer en haalde een televisie op.
Die TV zette hij mooi zeevast op de bedieningsknoppen van de sluisdeuren en na wat geknoei met de dubbele sprietantenne en de flesopener voor het bijpassend pilsje, keken we alle programma’s totdat het Wilhelmus klonk.
Kees kwam even uit z’n stoel, zette de TV weg, piste van bovenaan de trap naar buiten, nam vervolgens weer plaats op het zachte kussen, zei: “Je redt het wel hè” en zette vervolgens een voor een zijn gehoorapparaten uit. Daarna RRatss! ging de rugleuning in de ligstand.
Binnen een minuut snurkte hij als een bronstige rhinoceros.

Om zeven uur heb ik hem gewekt, zijn nachtdienst zat er op. Hij mocht naar huis om uit te rusten.
Wim.

Van die FCS5009 (50mx09m en de bijlboegen) zijn er nog heel wat van verkocht!

Ergens in Frankrijk heb ik voor een sluis gelegen die niet opende. Toeteren ( zo´n messing handtoetert ) bracht niks, ikke aan land en bij een huis in de buurt kloppen. Er werd wat gebeld en toen bleek dat de eclusier die dag niet meer kon komen.
Het was er erg mooi, ik besloot de vaardag voor gezien te houden, Geen haast, morgen is ook goed.
De volgende morgen was de man er wel, bleek hij de dag voordien een dagje naar zee te zijn geweest. En ik vermoed dat zijn baas dat niet wist.
Nu moet ik bekennen dat het de eerste sluis was van een traject dat niet meer gevaren werd. Wist ik veel. Er was geen internet en je leerde als je om de bocht kwam.
Ik ben vergeten hoe het heette, we kwamen van Parijs, ik vermoed via het canal du Nord en ik wilde via een op mijn kaartje staande verbinding naar de Leie. Die eerste sluis had een waarschuwing moeten zijn, de deuren waren een meter hoog begroeid met riet.
De sluiswachter vroeg hoeveel diepgang we hadden, en onze halve meter stelde hem gerust. Hij vertelde dat wij de eerste boot waren in jaren die wilde passeren.
Ik had toen een 10 meter houten sloep met een sterke motor.
Dat kleine kanaaltje was geen goed idee. Het werd reeds jaren niet meer gebruikt door de scheepsvaart en was dichtgeslibd. Zelfs met onze halve meter merkte je op plaatsen dat de boot langzamer ging varen omdat hij door de modder voer.
De natuur was erg mooi want duidelijk wild en reeds jaren aan z´n lot overgelaten, het water zwart zoals alle kanalen in die tijd en daar waar we net gevaren hadden kwamen grote bellen gas omhoog. Zal wel methaan geweest zijn. Uit die bellen kwam een stank, niet te filmen.
Het kanaaltje ( of een rivierarm) kronkelde ontzettend, net als de oorspronkelijke Leie en was ( werd ? ) waarschijnlijk gebruikt om vlas te rotten.
Omdat het riviertje zo kronkelde hadden we ( m´n broer en ik ) soms de wind in de rug en dan was de stank zo erg dat je hoofdpijn kreeg.
Het kanaaltje was slechts één bief lang, dus slechts een begin en eindsluis en ik besloot dat daar overnachten niet te doen was ondanks alle vogels ( natuurparadijs ) en wilde weg van die open riool. Let op, we waren wel wat gewend in die tijd. De meeste rivieren en kanalen waren in feite open riolen. Zelfs de Gentse binnenstad stonk als de pest. In het water sukkelen in die tijd…. Tjonge, je had geluk als het vlees op je botten bleef hangen.
Dus ik gaf flink wat gas en we schoten met een noodgang door de bochten, achter ons een stankgordijn leggend dat je zo ongeveer kon zien.
Komen we bij de “ uit “ sluis, die staat open. We varen binnen en leggen aan. Dan gebeurt niks.
Ik stap aan de kant en ga kijken. Ook het sluiswachter hokje staat open, ik kijk binnen en daar ligt de eclusier te slapen. Ook m´n broer stond nu in het kleine hokje en m´n broer.. dat is een bandiet.
Terwijl ik even niet oplet had hij onze toeter gehaald en toetert de slapende oude man van 20 cm ver keihard in z´n oor. Zo is mijn broer. Nog altijd.
Dat die ouwe niet ter plaatse een hartaanval heeft gekregen is een geluk geweest. Hij was zo diep ingeslapen en dan brutaal wakker getoeterd dat hij eerst gilde als een meisje en krabbende bewegingen maakte en dan ontzettend woedend werd.
De bovenste sluiswachter had hem vanzelfsprekend gebeld, en hij had gedacht dat we lang over het traject zouden doen dus was maar gaan pitten, Later bleek dat ik 17 km / h had gevaren en dat was verboden en ik zou een boete krijgen. De man bleef ontzettend boos want mijn broer was ondertussen in onze kajuit op de bank gaan liggen en je kon hem horen gieren van het lachen, die had de slappe lach en kon gewoon niet stoppen. We konden m´n broer duidelijk horen en die ouwe dacht dat hij uitgelachen werd. Was ook wel zo.
Van die boete heb ik nooit iets gehoord, Heb wel vaker boetes gekregen van sluis of brugwachters, altijd zonder gevolg.

@Berghout-2:
De sluis bij Driel is niet meer bemand en heeft afstandsbediening. Ik zal er eens heen en een foto maken voor plaatsing in dit draadje.

@OB:
Dat zwarte geheel zuurstofloze water zat er ook in het Apeldoorns - Dierens kanaal in mijn jeugd en jonge jaren. Vooral het noordelijk deel ten noorden van de 2e sluis vanaf Apeldoorn kon behoorlijk stinken. De wasserijen op de Veluwe loosden het waswater op het kanaal (zonder van te voren te reinigen). Ik neem aan dat het fosfaat gehalte van het water torenhoog was door het fosfaat uit het wasmiddel. Het water was gitzwart, compleet dood en zonder vis. Het is inmiddels veel verbeterd en langzaam groeit het nu dicht met waterplanten. Het wordt al ruim 60 jaar niet meer bevaren.
Groeten, Peper.

Peper schreef : Behalve door kano's en waterfietsen.
Leuk om langs te rijden met een landvoertuig.

Quarantainegedachten.

Quarantaine is zo’n woord dat er gewoon was en dat ik altijd achteloos gebruikt heb. Even naar het quarantaineterrein (bij de Waalhaven), of je poedel moet een tijdje in quarantaine in Engeland, enzovoort. Nooit heb ik mij afgevraagd waar dat woord vandaan kwam, totdat ik vorige week iemand op de radio hoorde vertellen over 40 dagen afzondering in geval van mogelijke besmetting. Een veertigtal, quarantaine dus.

Eigenlijk is dat grappig, dat je als kind elk woord voor lief aanneemt, daarmee bedoel ik dat dingen “gewoon” zo heten. En niet alleen als kind; nog steeds heb ik aha-Erlebnisse over woorden die ik al een leven lang betekenisloos gebruikt heb.
Een sprits? Ja, zo heet dat koekje gewoon. Pas een paar jaar geleden besefte ik dat dat komt van het op de bakplaat spuiten (spritzen) van het beslag.
Een gaffel? Natuurlijk weet ik al heel lang wat een gaffel is, maar pas veel later kwam de link met Gabel, oftwel vork.

Ik ben opgegroeid tijdens de koude oorlog die ik helemaal niet zo koud vond. Mijn ouders hadden in de kelder grote dichtgesoldeerde koekblikken waarop stond “Verkade Noodrantsoen Biscuits”, bedoeld om de Russen te trakteren als die langs zouden komen of zo.
Die Russen kwamen nog niet en als klein jongetje vond ik die melige dikke koeken heerlijk, ze leken wel een beetje op oudbakken liga’s. Voor mij heetten ze gewoon “Noodrantsoen”, zonder enkele bijbedoeling, net zoals een frou-frou of een speculaasje gewoon hun naam hebben.
Ik begreep dus ook niet dat de vrienden van mijn ouders raar keken, toen ik vroeg “Ma-ham, mag ik nog een noodrantsoen?”.

Zondag fietsten mijn vriendin (geen zeilster, helaas) en ik op een aan de windse koers tegen een straf briesje, zij elektrisch, ik op pure mannelijke stuwkracht. Bij een splitsing vroeg zij ontspannen welke kant wij op zouden gaan. Ik hijgde terug dat ik wilde afvallen, bakboord uit. Zij dacht dat ik bedoelde dat ik van de fiets zou vallen door vermoeidheid. Tja, ook weer zo’n woord, afvallen.

Van Rutte moeten we in deze tijd vooral volhouden. Zou hij beseffen dat dat een scheepsterm is? Het volhouwen van de zeilen betekent eigenlijk: hou ze vol wind zodat je snelheid houdt en doordondert.

De grote levensvragen van vandaag:
Weet iemand waar “Maria kaakje” vandaan komt? Zowel die Maria als dat woord Kaakje?
En waarom heet een zeilbootje een Jacht?
Wie geeft een schot voor de boeg?

Meneer Van Dale wacht op antwoord...
Wim.