Onderwerp: Samenwerking KNRM en bergers, nieuw Lauwersoog

zal aan mij liggen, maar ik begrijp niks van dit topic

Ik vaar nog geen 40 jaar, en heb weleens storingen gehad onderweg. Bij volkomen blakte zonder diesel komen te zitten tussen de Ketel en Urk, eb ik een sleepje gehad van een collega-watersporter. Gevaar was er toen niet, geen haar op m'n hoofd om KNRM te vragen.
Bij windkracht 7 op het Markermeer verstopte filters, maar op et zeil naar lelystad-Haven gekomen. Daar was voor de wind en golven aanleggen op het remmingswerk even spannend, als dat mislukt was had ik echt hulp nodig gehad, om niet tegen de Houtribsluizen te eindigen...

Maar zie ik een ander die hulp nodig heeft, dan krijgt die dat. Zelfredzaamheid en die hulp kunnen heel wat problemen voorkomen. Als de regeltjes dat in de situatie rond Lauwersoog onmogelijk maken, dan is dat het kernprobleem, en niet de samenwerking van KNRM en bergers.

3Noreen schreef : Nu het begrip solidariteit wordt ingebracht dreigt een beetje ingewikkeld te worden. Solidariteit is iets dat moet worden betracht ten opzichte van mensen die buiten hun schuld in nood raken. Dat lijkt mij een maatschappelijke plicht. Wat eigen schuld is en wat niet blijft natuurlijk een vaag gebied. Is het eigen schuld als iemand problemen had kunnen voorkomen door betere voorbereiding, het verkeerd inschatten van de situatie of als er gewoon sprake is van consumentisme en luiheid?
Varen begint in allerlei opzichten steeds meer op autorijden te lijken. Op de weg hebben we de Wegenwacht en die helpt altijd. Als je lid bent van de ANWB, of lid wordt. Word je geen lid dan is het helaas pindakaas.
Op het water is er bij pech eerder sprake van gevaar dan op het water. Misschien hebben we daarom zoiets als KNRM. Die helpt altijd. Ook als je geen donateur bent. Als je na gered te zijn niks wilt doneren wordt je hoogstens raar aangekeken. Het verschil tussen KNRM en Wegenwacht is de gevaarsdreiging. Iedere koekenbakker van het water slepen die bij windje 3 geen brandstof meer heeft, of een verstopt brandstoffilter, is meer iets voor een soort Waterwegenwacht. Misschien moet de ANWB zich daar maar eens mee bezig gaan houden. In gebieden waar bergers zijn kunnen die eventueel voor de ANWB werken. Als je die hulp wilt, dan betaal je gewoon, á la de Wegenwacht een jaarlijks bedrag aan de ANWB en ben je verzekerd. Dat bespaart weer een apart waarborgfonds.
Verzekeringen die hulp door bergers in niet-onveilige situaties dekken lijken me ongewenst. De premies van bootverzekeringen zijn relatief laag, in vergelijking met autoverzekeringen. Als watersporters massaal hulp vragen bij bergers omdat de verzekering het toch wel dekt, dan weet ik wel wat er met de premies gaat gebeuren.
Nog even terug naar die solidaiteit. Tegenover die solidariteit staat wat mij betreft een andere burgerplicht. De plicht om niet onnodig gebruik te maken van collectieve voorzieningen. Daarmee neem je ook de plicht op je goed voorbereid te zijn op eventualiteiten. Geen dingen doen waarvoor je de kennis en ervaring mist. Niet denken dat zeilen op IJsselmeer, Wadden en Noordzee net zoiets is als autorijden op de snelweg. Wat meer is: niet alleen de schipper moet daaraan denken; ook de bemanning moet ervan doordrongen zijn. Als dat dieselfilter verstopt is, dan wordt er gewoon geankerd en wordt dat filter vervangen. Ook als dat betekent dat we niet op tijd voor het avondeten in de haven liggen. Moet je ook nog wel even weten hoe je dat filter moet vervangen, maar ook dat hoort bij die plicht die ik eerder noemde.

Verder ben ik bang dat bovenstaande weliswaar voor ons, lezers van Zeilersforum; stoere zeilers die een zekere eer stellen in goed zeemanschap, geen probleem is, maar dat er daarnaast nog een hele massa watersporters is voor wie die boot niks meer is dan een varende caravan. Die verwachten de bij een caravan (en auto) horende zekerheden. De Wegenwacht, die altijd komt, onder andere.
Dat zijn meestal ook de mensen voor wie iedere onverwachtse tegenslag op een noodsituatie lijkt. Of die dat verstopte filter alleen maar lastig vinden en zich niet verwaardigen om het zelf te vervangen, omdat ze daardoor te laat op de camping komen.

--
stegman

Ik had het niet mooier kunnen zeggen lodewijk

Blijft natuurlijk wel een feit dat we hier "maar" 9000 leden hebben en dat er naar schatting 400.000 plezier vaartuigen in Nederland zijn en dus ook 400.000 pleziervaartuigeigenaren. Het gropeje zeilers dat hier komt is dus maar 2.25% van het landelijk totaal. Waarschijnlijk de serieuse twee% van de watersporters, of in ieder geval de leergierigen.

nou ik heb het stuk gevonden en gelezen. He gaat er toch om dat de knrm samenwerkt met een andere partij, om hulp te verlenen?
Prima toch? Ik zie het probleem niet.
Ik lees overigens niets over de hoogte van de factuur na afloop.

Daarnaast, de knrm heeft geld zat. Dat gedoe met doneren is mooi maar onnodig. Dat is in een ader draadje al ruim aan bod geweest geloof ik.
Het komt mij soms een beetje over als: ik ben donateur, dus dan mag ik ze oproepen , en anders niet.
Volgens mij heeft dat niets met mekaar te maken.

Erikdejong schreef :
had jij wiskunde in je pakket, statistiek is dan niet je beste vak geweest. ten eerste van die 9000 forummers zijn er 10% actief, misschien meer meelezers, kan ik niet beoordelen.
ten tweede van die 400.000 bootjes zijn er pakweg 5 % ( dat is aan de hoge kant) die ook maar in de buurt van een water komt waar een reddings operatie aktief kan worden. op het meeste water in nederland kun je naar de kant lopen, met of zonder kapotte boot.

en om heel gemeen te zijn, hoeveel aktieve forummers zetten op het forum dat ze door eigen stomme schuld de stoere redders nodig gehad hebben, ik denk weinig

In sommige reacties bemerk ik dat het systeem van de KNRM niet bij iedereen bekend is. Je kan bij de KNRM namelijk wel donateur zijn maar geen lid of iets dergelijks. Als donateur doe je niets anders dan het financieel en moreel steunen van het werk van deze organisatie. Je krijgt er niets anders voor terug dan de dankbaarheid van de mensen die mede door jouw euro’s worden gered. En wellicht, als je pech hebt, ben jij diegene die, nog nattrillend van de kou, adrenaline en stress, in gedachte al je mededonateurs bedankt dat je op een stevige reddingsboot staat met warme dekens om je heen.

spsomers schreef : Om met dat laatste te beginnen: waar is die verplichting om een draaiende motor standby te hebben te vinden?
Als men dit al verplicht gaat stellen, dan is het natuurlijk enorme onzin. Dat zou beteken dat al bij de uiterton de motor moet worden gestart. Zelfs de Maasmond (Nieuwe Waterweg) mag op de zeilen worden binnengelopen. Er moet een motor gebruiksklaar zijn. Meer niet. En je zult het met me eens zijn dat de Maasmond nog wel even wat anders is dan het zeegat van Schiermonnikoog..
Voor anker gaan buiten de geul doe je misschien wel voor de lol. Mag dat ook niet? Binnen de betonning mag het overigens ook bijna overal, behalve op plekken waarvan expliciet is aangegeven dat het verboden is. Kom je in die situatie, dan is melden natuurlijk wel een goede zaak. En al stuurt men ongevraagd hulp; die mag je ten alle tijde weigeren.
Op de zeilen de haven aanlopen is bijna nooit nodig. Voor de havenmond een sleepje oppikken is bijna altijd mogelijk.

Ik zie het probleem dus niet zo erg, eerlijk gezegd. Ik kan me ook niet voorstellen dat de Kustwacht zich bij windje 3 met dit soort dingen gaat bezighouden.

lodewijk stegman schreef :
En dan is het toch prima, voor diegenen die daar wel behoefte aan een sleepje hebben er een andere partij komt om je -tegen vergoeding- toch op te halen..

sietse-ten schreef : dat zou betekenen dat er maar 20.000 boten in aanmerking komen, de gemiddelde jachthaven heeft 500 boten, dat zou betekenen dat er maar 40 jachthavens aan open water in Nederland zouden zijn. jouw 5% lijkt me dus wel heeeeeel erg weinig. Dat slechts 10% actief is maakt niet uit, ze zijn lid omdat ze waarschijnlijk bewust zijn en dus leren willen
OK, dan moet ik ook maar met de billen bloot

In de zomer van 2006 heb ik de Round Brittain and Ireland gezeild met een 40 voets aluminium boot, zeg maar een FF110 van aluminium (ietsjes breder). Bij de start van de derde etappe (van de Schotse Hebriden naar de Shetland eilanden) stond er zuid 8, we hebben besloten om gewoon te vertrekken omdat eht hoogte punt van de storm al zou zijn. De eerste 15 mijl zouden recht tegen wind zijn en daarna ruime wind om St. Kilda heen, daar een gijp maken en dan ruime wind verder stuiven naar de Shetlands. Toen we net ruime wind voeren (we waren al een paar uur onderweg) kwam het nieuwe weerbericht voor W 9 tot 10, dat was minder omdat we aan lagewal dicht bij de rand van het continentaal plat zaten. We hebben gelijk de koers een eind zuidelijker gelegd om met de wind mee te kunnen draaien en kruizen te voorkomen later die nacht.
De wind kwam sneller en de golven werden behoorlijk hoog en waarig vanwege de 90 graden winddraaiing. Lang verhaal kort, we leggen de boot bij om wat slaap te kunnen pakken, we hielden onze zeilpakken aan dus we sliepen in de salon op de vloer boevnop wat zeilzakken. Na ongeveer een half uur werd ik opgeschrikt door een harde klap op mijn hoofd, ik lag in de hoek van het plafond en de boekenkast tegen het hoofdschot. De boot was kont over kop(!) 180 graden op zijn kop gegooid. Nadat ik de berg zeilen van me af geschopt had bestefte ik dat ik op het plafond van de boot liep en dat het een grote troep was, verder zag ik de schipper oook op krabbelen maar hij had zijn hele hoofd onder het bloed, daar schrok ik wel erg van. Gellukig was het maar een sneetje in zijn voorhoofd, met een theedoek snel verholpen. Moeilijk te schatten hoe lang het duurde voordat de boot weer rechtop kwam, waarschijnlijk minder dan een minuut, maar het leek veel langer.

Toen we weer rechtop lagen ben ik eerst even goed over mijn nek gegaan en daarna naar buiten om de schade op te nemen en met de hand te sturen. Gek genoeg stond de mast nog rechtop, al bungelde deze wel heen en weer in de verstaging omdat het alu profiel door de grote compressie ingedrukt was bij de zalingen, maar we waern nog steeds zeilbaar en de stormfok was ook nog heel. We hebben dus de koers terugglegd richting Barra met als back-up optie het 70 mijl langere maar veiligere traject naar Stornoway. terwijl ik met de hand verder stuurde ruimde de schipper binnen alles zo goed mogelijk op en ondekte daar dat de kiel loshing, maar hij vertelde me dat pas toen we in Barra afgemeerd lagen, wel heeft hij het reddingsvlot klaar gelegd en een waterdichte handmarifoon naar buiten gegooid voor het geval dat.

Ook riep hij de kustwacht op om kort te melde wat er aan de hand was en wat onze plannen waren. We spraken af om ieder half uur contact te hebben, na een uur werden we opgeroepen door de Edna Windsor, de redingsboot van Barra, ze waren uitgevaren en voeren ons tegemoed, ze wisten een kortere route tussen de eilanden door wat ons 20 mijl varen scheelde. Na enkele uren zou de reddingsboot een exact gelijke positie met ons hebben, doch konden ze hun niet zien. Enkele seconden later zag ik de boot 12 meter schuinboven me op een golftop. tot vlak voor de eilanden hebben ze achterons gevaren, maar bij de eilanden gingen zij voor en moest ik volgen. De opening was erg smal en het was lagerwal met enorme brekers voor de deur. Op een gegeven moment kon ik de 17 meter lange reddingsboot niet meer zien omdat er een breker over de reddingsboot heen ging. De schipper zat inmiddels ook buiten en niet lang daarna riep hij mij toe niet om te kijken en me heel goed vast te houden, er kwam ook een breker over ons heen, alles was wit schuim en de boot accelereerde als een bezetene ondanks dat ze toch ruim 8 ton weegt. Top snelheid op het log gaf later 24 knopen aan, of dat tijdens de "pitchpole" gebeurde of met deze breker dat weet ik niet.

Uiteindelijk varen we tussen de twee eilanden door en komen in beschut water, we controleren en proberen de motor en deze werkt.

Conclusies acteraf: de golf die ons onderste boven gegooid heeft moet een meter of 20-23 hoog zijn geweest, geen uitzondering volgens de locale zeelui, de reddingsboot heeft ons in gevaar gebracht door juist die passage te nemen, achteraf gezien was het veel veiliger geweest om de langere weg te kiezen naar Stornoway, aan hogewal achter een eiland, maar met een ruime passage om binnen te komen en waarschjnlijk veel minder brekers. Zelfs de 40 ton zware koolstof reddingsboot is onderste boven gegooid in het geweld en leed ook aanziendelijke schade.

KNRM dus nooit nodig gehad, RNLI bood in dit geval assistentie die we aangenomen hebben (niet om gevraagd) maar waarvan ik achteraf twijfel of we daar wel verstandig aan gedaan hebben. Enfin op dat moment was het niet mijn beslissing, maar die van de schipper/eigenaar en in zo'n situatie neem je niet de tijd voor discussie/overleg.

Heftig verhaal, veel schade aan de boot en opvarende of viel het achteraf mee.

erik dit verhaal hoort in het grote verhalen topic, dat meen ik oprecht.
bovendien is het nu juist een voorbeeld van zelf redzaamheid, eigenlijk zouden jullie zonder de redders beter afgeweest zijn, maar ja achteraf enz.

nog even terug komende op mijn opmerking van die 5 % , ik denk dat ik er niet ver naast zit, jij gaat ervan uit dat die bootjes ook allemaal varen, echt tochten maken als er meer dan een drietje staat.

ik heb laatst zo maar voor de gein een paar keer een "onbekende" jarige aan geklikt, willekeurig en de meesten hebben een vraag gesteld , ok twee, en al jaren niet meer ingelogd. dus hebben het forum gebruikt om een probleempje op te lossen, of gewoon even nieuwsgierig en laat maar.

jij en ik en er zijn nog wel een paar "bekenden" die nog op de lijst van ZEILEN forum staan, ik heb er geen zin meer in en zo zijn er meer. maar er zijn wel 7000 ingeschreven, het aantal posters is op twee handen te tellen.

In de afgelopen 40+ zeiljaren heb ik nog nooit de KNRM of een berger nodig gehad, hoewel ze beiden wel al meerdere keren zijn komen informeren ...

Zelfredzaamheid is voor mij het aller belangrijkste. Altijd een wat ... als ... scenario in het hoofd om te kunnen anticiperen op mogelijke tegenslag. Dit samen met de vrijwel onbegrensde vrijheid maakt dat het zeilen met onze bootjes voor mij heel verslavend is geworden.

Ik ben nog van de generatie dat een 9m bootje een onbereikbaar wereldjacht was en realiseer mij heel goed dat de zeilende massa van tegenwoordig heel andere behoeften heeft en ook wat anders naar een KNRM kan kijken. Het past wel een beetje in het huidige tijdsbeeld om dit fenomeen als een soort waterwegenwacht te beschouwen. Wat mij betreft beschamend, dat weer wel, maar onvermijdelijk in deze tijd.

Zo lang als ik mij kan herinneren is er al een concurrentie/strijd/haat/nijt/afgunst/collega of hoe je het maar wil noemen verhouding tussen KNRM en berger. Niets mis mee zolang beide zich maar vasthouden aan de eigen doelstellingen. Dat er dus ook voor in mijn ogen flauwekul reddingen (daar denkt het slachtoffer dus heel anders over, en terecht waarschijnlijk) moet worden uitgevaren is dus een gegeven. Wat mij betreft ook niets mis mee, het houdt de KNRM scherp en brengt geld in het laatje voor de berger. Een samenwerking tussen KNRM en berger is dan ook alleen maar toe te juichen.

Leven en laten leven zou ik zeggen. Elke betutteling daarvan brengt de vrijheid met onze bootjes in gevaar.

Wat ik me na het lezen van deze discussie eigenlijk afvraag is waarom het steeds over bergers gaat. waarom kun je niet gewoon een sleepdienst huren.

Bij bergen heb ik meteen visioenen van percentages van de waarde van datgene wat geborgen is. Een sleepdienst zal alleen best schrikbarend duur zijn.

Mijn verhaaltje is wat minder spectaculair dan dat van Erik, maar doet me de moed opbrengen om aan al deze zelfredzame zeilers op te biechten dat ik wel eens door de KNRM geholpen ben. Met motorpech, jawel, op een windstille dag, zomer 2010.

De situatie: dagtocht van Stellendam naar Scheveningen. Met een zwakke zuidwesten wind het Slijkgat uitgekruist, vervolgens langs de Maasvlakte naar de aanbevolen oversteekplaats van de Maasgeul gevaren. We doen zo'n 2 kn door het water en hebben ook zowat 2 kn stroom mee. Een mijl of wat ten zuiden van de Maasgeul probeer ik de motor te starten, want de wind neemt nog af en we hebben niet voldoende vaart door het water om te kunnen uitwijken voor grote schepen. De motor, anders heel betrouwbaar, slaat niet aan. Ik vermoed dat ik de tank heb leeg gevaren, hoewel we daarvoor niet genoeg motoruren hebben. Hij blijkt later inderdaad nog half vol te zijn. Ik giet de reservediesel in de tank en probeer de motor te ontluchten, zonder succes.

Terwijl ik onderdeks bezig ben probeert mijn vrouw de boot uit de buurt van de geul te houden, waar grote schepen af en aan varen. De NO-gaande stroom duwt ons onverbiddelijk de geul in: hoog aan de wind varen we ofwel naar het noorden, over SB, of evenwijdig aan de geul naar de wal, over BB.



Ik meld ons probleem aan Sector Maasmond en zeg dat we onvoldoende manoeuvreerbaar zijn om te kunnen uitwijken. Met adviseert ons toch om zeilend over te steken. Hulp krijgen we daar verder niet bij: er wordt niet aan de grote scheepvaart gemeld dat we daar zitten. We varen achter een groot containerschip langs, dat naar binnen vaart. Er vlak achter, maar zoals gezegd konden we daar niet veel aan veranderen. Van de andere kant komt even niets.

Dan dobberen we verder richting Scheveningen, tot de wind volledig wegvalt en niet meer terugkomt. Mijn plan was eigenlijk om door te varen naar Scheveningen en ondertussen met de havenmeester daar een sleepje naar de jachthaven te regelen. Nu lijken we Scheveningen niet te zullen halen voor het tij kentert en dan zullen we door de ZW-gaande stroom weer in de Maasgeul gedeponeerd worden. Een weinig aantrekkelijke gedachte. Ik zou natuurlijk voor anker kunnen gaan in 12 meter water en wachten op wind. In de buurt van een drukke havenmond op een plaats waar niemand geankerde jachtjes verwacht; ook niet aantrekkelijk. Over een paar uur wordt het donker. Als er meer dan een zwakke wind terugkomt is ankerop gaan zonder motor mogelijk een probleem (geen ankerlier). En sleephulp om Scheveningen binnen te varen zullen we toch nodig hebben. Ik beslis dat ik beter nu een sleep kan vragen dan midden in de nacht.

Ik overleg dus met de Kustwacht en ze sturen de strandreddingboot van Ter Heijde op ons af. Geen professionele berger dus, waar ik blij om was. Zij hebben even overwogen te proberen de motor aan de praat te krijgen, maar uiteindelijk hebben ze ons met gezwinde spoed in Scheveningen afgeleverd. Gratis, al hebben we ze wel al het contante geld dat we aan boord hadden gegeven. Redder aan wal waren we al.

Was dit een redding? Denk het niet, er was geen acuut gevaar. Het was sleephulp.
Had die sleephulp door de KNRM of door een berger verleend moeten worden? Ik was blij dat het KNRM was.
Had ik geen hulp mogen vragen? Toch wel. Varen op zee doe je voor je plezier of voor je beroep. Het is geen survivaltocht. Beroeps met motorpech vragen en krijgen ook hulp.
Had de motorpech niet mogen voorkomen? Motorpech komt nou eenmaal voor, meestal op een ongelukkig moment. De wet van Murphy. Deze motor was goed onderhouden en de brandstof was schoon, bleek later. Het ontluchten was door mij op de juiste manier geprobeerd en de monteur heeft in Scheveningen heel wat moeite gehad de boel weer aan de praat te krijgen. Daarna heeft het probleem zich niet meer voorgedaan.

Zo, en nu mag iedereen zijn mening geven

Jan

sietse-ten schreef :
/Off topic, maar daar moet toch iets aan te doen zijn??? Er zou toch iets verzonnen moeten kunnen worden om meer actieve deelnemers te krijgen.. Misschien iets voor een nieuw draadje?
eind off topic/

Ik denk dat een geval als van Mi Dushi niet valt onder het zinloos uitrukken, maar keurig onder de doelstellingen van de KNRM. Tenslotte had hij z'n eigen mogelijkheden redelijk uitgeput, was dus niet zelfredzaam meer, en kon er een gevaarlijke situatie ontstaan zonder hulp van buitenaf. De hulpvraag aan de Kustwacht was dus zeker terecht.

Redders gelukkig nooit nodig gehad, berger wel. Zie de 1e pagina van dit topic.

Vastgelopen op een zandrug op de Grevelingen, windkracht 2 a 3, 28 graden, kopje koffie, keuvelen, buiten de geul terechtkomen, niet voldoende opletten, mevrouw Dekadent in bikini aan het roer, voor de wind naar de sluis. Met een klap op het zand vast, en niet voldoende wind voor helling, motorvermogen niet toereikend om het zelf los te krijgen. Schip stond ruim 20 centimeter omhoog, stabiel.

Stom, stom, stom, maar wel volledig mijn eigen schuld. Ik heb geen seconde gedacht aan de KNRM, wat mij betreft komen die als de situatie levensbedreigend is, of op korte termijn wordt. Ook geen seconde gedacht aan passerende motorjachten. Bergen/slepen is een vak, niet iets voor goedwillende amateurs. Kostte een paar centen, maar er is zo'n gezegde met op de blaren zitten....

Dekadent

Lijkt mij een typisch voorbeeld van waaruit je je kunt voorstellen dat er een controverse voortleeft tussen KNRM en commerciele berger/sleephulp.

Voorop gestelt dat Mi Dushi in deze situatie de voor hem juiste beslissing maakt. Hoewel geen levensbedreigende situatie heeft hij wel hulp van buitenaf nodig. Het is de Kustwacht die de KNRM tot actie aanzet. Als je daar als berger/sleper met je peperdure mannen en materieel op station zou liggen wordt je er niet blij van dat een vrijwilligersorganisatie op basis van donaties jouw handel om zeept helpt.

Voor iedereen in dezelfde situatie die de keuze heeft tussen een gratis touwtje of een duur €€€ touwtje is die keuze niet moeilijk toch.

Om cowboyachtige toestanden te vermijden lijkt mij een goede samenwerking tussen partijen (incl. De verzeringmij) wel heel wenselijk. Ben benieuwd hoe dat in Lauwersoog uitpakt.

Ik vraag me na het lezen van het zeer summiere verhaal twee dingen af:
- waarom Lauwersoog en niet ergens anders als plek om met een particulier samen te werken,
- wat houdt die samenwerking in voor mij als ik door de particulier wordt gered in plaats van door de KNRM ?
Voor de vorming van een mening over deze ontwikkeling lijkt me deze informatie wel relevant.

Ook maar even te biecht dan. Wij hebben een soortgelijke situatie als Mi Dushi gehad. Op de terugtocht vanuit Noorwegen is na 100 mijl de keerkoppeling kapot. Er was een gat dwars doorheen geslagen. Uiteindelijk tot boven Terschelling kunnen geraken en vlak nadat we de TSS gepasseerd waren viel de wind volledig weg. Wij dreven terug de TSS in, en hebben toen Den Helder Rescue opgeroepen.

Er werd op kanaal 16 ingebroken door Noordgat (berger). Wat ik in eerste instantie vrij brutaal vond. Tussen Noordgat en mij is via een ander kanaal en mobiele telefoon e.e.a. afgestemd (eerst even overlegd met de verzekering uiteraard). In no time waren ze bij ons en hebben ons naar Harlingen gesleept onze toenmalige thuishaven. Den Helder Rescue gaf aan dat de keuze bij de schipper lag om de KNRM in te schakelen of met de berger in zee te gaan. De verzekering heeft verder alles keurig afgehandeld.

Als er niet ingebroken was door de berger, hadden we gebruik gemaakt van de KNRM. Op zich vond ik het een leerzame ervaring. Wel een behoorlijke deuk in je ego , je gaat er van uit dat je zeilend een haven bereikt als er iets mis is.

Lijkt me een prima idee dat de KNRM en bergers samen gaan werken!

Wat een stoere verhalen! We zijn allemaal enorm zelfredzaam en willen graag de bergers betalen als dat dan toch een keer nodig is.
Goed hoor!

Ik vraag mij wel af waarom de KNRM niet ook wat ANWB achtig werk erbij mag doen van jullie. De meeste stations (op Markermeer) vinden dat gewoon leuk, het geeft de mannen en vrouwen nog wat mogelijkheden om te oefenen ook.
De ANWB verleent ook hulp als ze een ongeluk tegenkomen, dan mag het voor de KNRM toch ook wel andersom? Zonder verplichtingen.
Ik weet wel zeker dat het wat meer donateurs brengt voor de KNRM. Zoveel echte noodsituaties komen op de binnenwateren toch niet voor.

zo als gezegt knap brutaal om tijdens een onderhoud op een nood kanaal
tussen schip en reddings station in te breken,,knaken poetser.
die berger had weer dollar tekens in zijn ogen.tonsr

Het onderwerp heeft inmiddels ook de aandacht van TV Noord
zie: www.rtvnoord.nl/artikel/artikel.asp?p=107933

Met filmpje: