Onderwerp: Angst tijdens het zeilen.

Sea Force One schreef :

Geitjes01 heeft zich ook al in de Babbelbox gemeld met reclame.

geitjes01 schreef : als je grootzeil scheurt kan je op de fok ook wel thuis komen.

Ik had in jou geval eens gepraat met een zeilschool of zeilvereniging in de omgeving of er geen mogelijkheid is om een cursusje te volgen of wat lesjes te krijgen over hoe je om kan gaan met probleem situaties.

Verder was ik met het zeil bij de plaatselijke zeilmaker naar binnen gelopen. face to face contact is me als ik nog geen ervaring heb meer waard, die man of vrouw kan je namelijk exact vertellen wat er nodig is om het probleem met het zeil te repareren. je betaald misschien iets meer maar je leert er wel iets voor. dat is bij weinig ervaring meer waard als een goedkope offerte.

Het repareren van een scheur of los stiksel in een zeil is ook nooit zo duur en daar zitten de extreme prijsverschillen ook niet.

T is reclame, denk ik

Offerte vragen voor een zeilreparatie is volgens mij eruhg moeilijk en ik denk zomaar dat een zeilmaker zich hier niet aan waagt.

Vrienden grappen dat ik probeer alles zeilend te doen omdat ik een krenterige Zeeuw ben.
Een klein beetje hebben ze wel gelijk, voor een vertrekker ( of afhaker ) is iedere liter diesel gespaard winst. Het jarenlange oefenen van zeilend ankerop gaan, zeilend ankeren, afmeren, heeft er toe geleid dat ik veel minder angst heb van de zee dan vroeger toen ik net als de meesten de dieselmotor gebruikte voor ietwat moeilijker manoeuvres.
In Orhaniye Turkije bleek de koelermantel van onze diesel door elektrolyse stuk te zijn. De motor was daarmee eigenlijk zowat onbruikbaar. Ik besloot de herstelling in Fethiye te doen. Die stad heeft een groot industriepark voor het geval ik hulp nodig had.
Omdat ik wegens een verlopend visum moest in en uitklaren was ik verplicht ook Bosborun en Marmaris aan te lopen, totaal ongeveer 120 mijl met vele stops want het was net November geworden, korte dagen en onbestendig weer. Ik had het traject reeds een paar keer gevaren, dus niks aan de hand, ik zou dat wel zeilend voor mekaar krijgen.
Alles prima, mijn ervaring bleek vruchten af te werpen.
Het was niet altijd makkelijk, in de binnenzee van Bosburun heb ik urenlang opgekruist tegen een uiterst zwak windje zonder echt vooruit te komen. Dan blaast Eolus één mooie harde bui en je schuift in een minuut tot op de rede.
Zeilen we net bij kaap Karaburun, wind van puur achter.
Bezaan, grootzeil, fok en uitgeboomde kluiver. Zie ik een Turks Gin Palace om de hoek stuiven, vanzelfsprekend dicht bij ons voorbij, enorme golven creërend. Voor de zekerheid haal ik de grootschoot aan tot de giek midscheeps staat, dan duiken we door die *** z´n golven. Onze kiel is drie ton gietijzer, de boot is “wreed”. Het 35 jaar oude bruine grootzeil klapt heen en weer en scheurt op twee naden van voor tot achter.
Ik haal het zeil naar beneden en we zeilen met de drie resterende lappen naar Marmaris.
Ondertuigd en ondertussen stikkedonkere nacht anker ik op de rede van Marmaris.
Zonder grootzeil is de boot een beetje loom, gaat moeilijk overstag en kan niet zeilend vooruit starten. Ik moet de boot tot halve wind laten afvallen eer hij snelheid oppikt, daarna kan er weer alles gedaan worden. Zelfs een achterwaartse bocht varen is dank zij het druiltje mogelijk.
Heb toen in Marmaris een nieuw grootzeil en druil laten maken. Duur, 30% duurder dan witte zeilen. De zeilmaker vertelde na het proefzeilen dat hij nog nooit zeilend was vertrokken, nooit zeilend geankerd.
Met de nieuwe zeilen dan verder richting Fethiye waarbij we in zwaar weer terecht kwamen. Die wind had het oude grootzeil nooit overleefd.
Honderdtwintig mijl met zes best moeilijke ankerbaaien. Geen motor. Geen beetje angst. Vroeger kreeg ik reeds een zwakke hartaanval en ging spontaan duimen als de motor even haperde.

Als de voorbereiding goed is ben ik niet bang. Als onderweg blijkt dat de voorbereiding slecht is en het weer ook, dan is er ergernis.Als dan blijkt dat door je kop erbij te houden je de zaak weer kunt controleren, dan geeft dat een kick. En minder angst. Heb wel in vervelende situaties gezeten met onervaren opstappers, maar dat lag dan aan de schipper (ik) die te weinig uitleg heeft gegeven over wat wanneer te doen. Echt bang nog niet.

N.B ik heb het niet over echte noodsituaties, zware stormen, aanvaringen of walvissen. Het betreft hiet uitsluitend mijn ervaringen op de Randmeren en het Ijsselmeer. Misschien lachen jullie er wel om.

groet,
Maarten

we lachen er zeker niet om.
maar wat versta je onder goed voorbereiden? geef es wat voorbeelden? of iets wat niet goed voorbereid bleek te zijn?

OldBawley schreef :
Ons Zeeuwen ben z....... doet dus nog steeds opgeld en lijkt dus helemaal geen grap te zijn dus kijk uit, je vrienden maken helemaal geen grappen.

roozeboos schreef :
Als de reis goed is verlopen is alles goed voorbereid, als er iets misgaat is de reis niet helemaal goed voorbereid. Simpel toch ?

nou ja ik was benieuwd naar echte ervaringen, niet goed voorbereid is zo breed.

Bijvoorbeeld geen elastiekje vooraan de railing. Heb een fok met leuvers, bij strijken en niet kunnen opbinden wappert deze alle kanten op als het echt waait. Het is maar een detail, maar wel belangrijk als je solo vaart.Een stuurautomaat die niet werkt, terwijl je aanneemt van wel. En daar komt die sluis al aan.. dan kan ik niet gemakkelijk strijken. Ik check tegenwoordig vooraf of alles lig waar het hoort (voor het grijpen) en of alles naar behoren werkt.

groet,
Maarten

tot nog toe, elke keer als er iets mis ging had ik achteraf gezien het kunnen voorkomen, vooruitdenken en anticiperen is het toverwoord

Lange tijd heb ik gehad dat als in midden in de winter al een verhaal over zeezeielen las dat ik al zenuwachtig werd en het in mijn maag voelde...
Of dat ik bij vertrek een droge mond had.
Gelukkig is dat allemaal nu een stuk minder, zelfs omgeslagen in het tegendeel, maar angst: ja, is me bekend!
Juist een reden om het wel te doen want ik wil door die angst!
Volgens mij ligt juist daar de bekoring; als zeezeilen een appeltje eitje zou zijn, even gemakkelijk als een ritje met de auto dan was er niets aan!

Het gevoel van eenheid met de elementen de omstandigheden en de boot dat is voor mij de magie.
En altijd weer momenten waar je achteraf kunt zien dat het beter had gekund anders: gelukkig maar!
Maar goed, misschien is het meer spanning dan echte angst.

(echte) angst,in 15 jaar 1 keer
tijdens een oversteekje Dover >Calais toch onverwachts in de potdichte zomermist.
jaar erop een radar gekocht.
wat jaren later een selfbuild AIS ontvanger (marifoon aan PC gekoppeld, AISMON etc)
inmiddels een transponder.

geen angst, maar in het begin wel eens de kriebels; hoe gaan we afvaren cq aanleggen.
beste oplossing bleek (behalve ervaring opdoen met die 10 ton), altijd eerst de zaak doorspreken met de schipperse; plan A, wat kan er evt. fout gaan, en wat is dan plan B.

Airgead schreef :
Mooi gezegd!

Eigenlijk de enige "angst" die ik heb ervaren was de eerste jaren na de aanschaf van onze first de angst dat de mast het zou opgeven. Relatief dun sprietje en na de ervaringen op de vorige boot waar we de mast door diverse oorzaken een aantal keren naar beneden hebben zien komen iets minder gerust op het overeind blijven als t een beetje doorwaait. Wel preventief de rodrigging laten vervangen aantal jaren geleden.

Angst moet dus slijten en vertrouwen moet groeien, en daarnaast moet ook de techniek worden bijgehouden. Ga je je motor bedieningskabels preventief vervangen of wacht je tot er eentje breekt op het moment dat je t niet kunt hebben, als je volgas een volle sluis invaart omdat de sluismeester net nog even op je wacht....
Brrrr

Na het zien van de uitzending:

www.human.nl/dus-ik-ben-brainw...l.VPWON_1236238.html

dacht ik aan deze discussie.
Door Deneys wordt heel treffend uiteengezet wat angst nu inhoudt... en dat we er blij mee moeten zijn!