Onderwerp: Angst tijdens het zeilen.

Evaluationcopy schreef : Rustig ademhalen en tot tien tellen...

Evaluationcopy schreef :
kan ook een kenniskloof(je) zijn denk ik zomaar; ik ben van opleiding psycho-fysioloog, dus je hoeft mij niet veel uit te leggen over de koppelingen tussen lichamelijke zaken en mentale toestand. Da's mijn vak geweest.....

Angst aan boord: is niet nuttig en wel gevaarlijk. Moet je dus voorkomen, door voorbereiding, redundancies all over, fall-back oplossingen en alternatieven.
Bezorgdheid, ok. Angst, nee.

PS dat moeten-reageren, da's een kleine dwangneurose. Geeft niet

svalk schreef : Precies. Dat is ook waarom ik het accepteer. Ertegen vechten vind ik ook zo zinloos.


Joop66 schreef : . Ja, dat heb ik ook. Mijn ontzag is zelfs gegroeid over de jaren. En zonder de angst geeft het zeilen ook niet zo'n kick, denk ik

Baasklusje schreef : Het is ook maar net wat voor naam je het beestje geeft. Met het woord 'angst' doel ik op bezorgdheid, ontzag.

Misschien zal een ander bij het woord eerder aan paniek denken. En paniek, nee, dat hoort niet thuis op een boot, dan heb je iets verkeerd gedaan.

Joop66 schreef :
Een paar regels waar ik veel in herken.
Of je het angst moet noemen weet ik niet, maar waar ik soms last van had als ik iets van plan was wat een beetje buiten de normale routine viel (bij mijn eerste tripjes langs de kust, bijvoorbeeld), was een knagend gevoel vooraf in de zin van: hoe zal dat gaan en wat kunnen we verwachten?
Als het 'spannend' wordt, ben ik volledig geconcentreerd op wat er gebeurt en handel ik naar beste weten dienovereenkomstig. De aanwezige kennis en ervaring nemen het over.
Dat overweldigende herken ik ook: ik word er volledig door in beslag genomen, maar ik blijf tegelijkertijd op alle details letten.
Dat is niet iets waarover ik me op de borst wil kloppen: het zit in m'n natuur. Mijn vriendin beweert wel eens dat ik autistische trekjes heb..

Zodra daar weer tijd voor is en de overweldiging wat weg ebt, richt ik mezelf weer sterk op mijn eigen comfort. Eten, drinken, de goeie kleren etc. "Als er brand komt hebben we dat vast binnen", zoals mijn moeder altijd zei..

Ik denk juist dat het belangrijk is om af en toe uit je ‘comfort zone’ te komen.
Een beetje angst en ongerustheid horen daarbij.
Nadien kan je terugkijken naar de gebeurtenis en er van bijleren.
Ondertussen zijn je grenzen veruimd en ben je klaar voor de volgende ervaring.

Dit geldt in elk geval voor mezelf, het meeste heb ik geleerd van de momenten dat ik dacht 'o sh*t, als dit maar goed komt".

lodewijk stegman schreef : Dat herken ik ook inderdaad. Ik word 'koel' en doe wat nodig is. Daarbij is het denk ik wel belangrijk dat je kennis en ervaring hebt. Als die missen, en je weet niet wat je moet doen, dat is denk ik wanneer er paniek ontstaat...

iGrf schreef : Klopt, herken ik mezelf ook helemaal in. Denk daarom ook dat het wel goed komt met mij..

iGrf schreef :
als je daar vaak last van hebt kun je maar beter een politieke partij oprichten

Angst, de tegenhanger is vertrouwen.
En dan hoef je niet alles redundant te hebben aan boord, of alles tot in de puntjes verzorgt te hebben, je moet vertrouwen hebben in de boot, dat alles in orde is, of goed genoeg. Dat je de boot aan kan, ook bij hardere wind. Dat je je veilig voelt in de boot.
Eigenlijk is dat nog veel meer dan geen angst hebben.
Mijn valkje heette indertijd niet voor niets Gemak & Vertrouwen.

Baasklusje schreef :
Heb ik al eens aan gedacht, maar ik ben daar te eerlijk voor

Als er echt angst ontstaat tijdens het zeilen moet je dringend een andere hobby zoeken. ik heb wel bange mensen aan boord meegemaakt. Die willen maar één ding, de kant op en nooit meer zeilen. Angst is een verkeerde uitdrukking denk ik zo. Bezorgdheid dekt de lading beter. Dat zit em vaak al in het voortraject, wat kun je verwachten? Op spannende momenten is er helemaal geen ruimte voor bezorgdheid. Dan moet je vertrouwen op je kennis en ervaring en handelen naar beste eer en geweten. Achteraf geeft dat ook wel een lekker gevoel. Ik moet wel toegeven dat toen er kinderen kwamen de bezorgdheid fors toenam. Een zeezieke baby (ik wist niet dat dat kon) op een vierdaagse trip is ook niet leuk en je realiseert je wat je anderen aandoet met je hobby. Daar zit voor mij in ieder geval de grootste reden voor bezorgdheid.

Nb. Ben toch wel een keer echt bang geweest. Dat was toen onze toen 4 jarige dochter niet reageerde op ons roepen. Die zou binnen moeten zitten maar daar was ze niet. Kijkend naar het kielzog gaat er ineens van alles door je heen. Maar ze had zich verstopt

Noballast schreef : Ja, daar herken ik me helemaal in. Laten we het bezorgdheid noemen. Dat is inderdaad wat er bij ons speelt.

Gelukkig is de balans bij ons altijd positief. Het gevoel van avontuur en beheersing als we een lastig stuk goed doen wint het van de bezorgdheid. Maar dat is niet altijd het geval. In mijn blogpost verwijs ik naar een vertrekkerspaar dat (voorlopig) de stress van een oversteek zwaarder vindt wegen dan het plezier dat ze eraan beleven, en daarom dit jaar geen oversteek meer doet.

(Een oversteek, dat zou ik sowieso te eng vinden. Vind het heel erg moedig dat al die vertrekkers dit durven!)

Overigens een leuk topic aan het worden, genoeg interessante overwegingen voor een tweede blogpost over angst

wilweg schreef :
Nou ben ik los. Eng in Wikiwoorden staat gelijk aan ¨angst veroorzakend¨.

svalk schreef : Daarom doe ik een (lange) oversteek dus ook niet, daar ben ik wél te bang vor. (zeezeilen wel).

Angst is een slechte raadgever.
Op de momenten dat je angst zou kunnen hebben is het vaak juist even spannend en moet er gehandeld worden.
Mijn ervaring op zulke momenten was dat ik geen tijd voor angst heb gehad.
Achteraf dacht ik dan wel eens poeh.

It Paradyske schreef :
Maar dat vertrouwen, in je boot en in jezelf, komt er toch pas met de nodige ervaring.
En wat is ervaring, het meemaken van nieuwe situaties en daar uit te leren.

En dat moeten daarvoor allemaal geen super angstige zaken zijn, gewoon kleine dingen die je uit die comfort zone halen en je iets bijbrengen.

Zaken als de eerste keer dat je slecht zicht hebt, plots 10 knopen meer wind dan verwacht, vastvaren, motor die niet wil starten, iets dat onverwacht stuk gaat etc etc

Angst komt vaak voort uit onzekerheid en onbekendheid.

Ik ben poepie bang geweest toen met windkracht 9 op t IJsselmeer mijn roer afbrak.
Mijn vriendin raakte zwaar in paniek en dan slaat die paniek wel over moet ik je zeggen.
Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen maar als ik er aan denk krijg ik wel weer rillingen over mn rug.

Voor ik ga slapen. doe ik alle afsluiters dicht. Ik angst misschien wel (nergens voor nodig zijn alleen goed en de slangen ook) maar het slaapt wel geruststellend

"Wie geen angst kent is gek"
Ernest Hemingway

Ervaring, kunde en vertrouwen bouw je op door veel te oefenen. Zorgen dat je in voorkomende gevallen automatisch de juiste handeling doet. Oefening heeft ook een zichzelf versterkend effect; Als je ergens beter in wordt, ga je het leuk vinden. Als je het leuk vind, ga je het ook vaker doen, dus bouw je nog meer ervaring op. Dat geldt voor sporten en is in je werk ook heel belangrijk.
Oefenen dus en als het serieuzer wordt, noemt men dat trainen.

Faran schreef : Klopt helemaal. Aan het einde van onze Kanaaleilanden tocht spoten we op windje vijf lekker naar huis. Aan het begin had ik dat nog doodeng gevonden. Maar ik leer mijn uit de krachten gegroeide windsurfplank steeds beter kennen.

Maar het ontzag blijft wel..

Cat-36 schreef : brrrrr

wilweg schreef :
Is dat dan niet vooral de angst voor het onbekende en het (valse) gevoel van veiligheid dat de nabijheid van de kust je geeft ?

Ik geloof dat ik in Ming Ming gelezen heb dat de auteur zich pas veilig voelt als hij uit de buurt van de shipping lanes is met minstens 200m water onder de kiel en 200 mijl verwijderd van de dichtbijzijnde kust.

Op zich lijkt me de noordee met ondieptes, scheepvaart, etc veel 'moeilijker' dan een passaat oversteek. Maar het eerste is wel 'bekend' en heeft de (schijn)-veiligheid van havens die in de buurt zijn.