Onderwerp: Vertrekken. Willen is kunnen?

Vinni schreef : Wij voeren laat in het seizoen naar het zuiden. Iedereen die we tegen kwamen, was al weer op de terugweg. Precies de andere kant op. Heel veel leuke mensen ontmoet, maar niemand dus vaker dan één keer.

En dat merk je inderdaad, dat je je vrienden dan mist. Ik zou zelf dan ook nooit langer dan één jaar weg gaan... Maar dat ben ik.

Scarabee schreef :
Ah ok, ik snappum! Maar de vraag was aan Erik, dus ik praat niet voor mijn beurt.

de vraag mag iedereen natuurlijk beantwoorden.

@Ronald27, Ik zat nog even je tekst na te lezen, en kwam tot de ontdekking dat ik 14 jaar geleden al vertrokken ben door in Zuid-Frankrijk te gaan wonen, zonder behoefte terug te gaan naar Nederland. Dus eigenlijk ga ik als vertrekker op een 'extended vacation' om daarna weer gewoon vertrekker te zijn .
Oh, ja Wilweg, je echte vrienden blijven vrienden waar je je dan ook vestigt op deze planeet. Heus afstand speelt daarbij geen enkele rol.
Frank.

frankrijk schreef : Vrienden blijven vrienden, maar skype en email kunnen een ouderwets avondje in de kroeg niet vervangen..

Scarabee schreef :
Misschien dat gene wat meeste hier ontberen...Lef.
En buiten gebaande paden durven treden.

Poohboot schreef :

Of misschien een heuse mariniers training.....

Ik ben al weg. Maar ik ben gewoon een raar mens.

Over een paar dagen vertrek ik naar Cape Town. @ CeesH: Ik heb inmiddels mijn documenten bij elkaar gesprokkeld. Gewoon met een vriendelijke glimlach en zonder beslag op mijn boot

Misschien kom ik Sietse tegen

TWTB schreef :
Hi Willem, daar ben ik oprecht blij om. Ik weet uit ervaring hoe fout dingen hier kunnen lopen. Ik ben overigens wel in Salvador geweest maar dezelfde dag nog door naar São Paolo dus gewoon geen tijd gehad om jou te bezoeken. Heb je nog contact met die Belg gehad?

Verder wens ik je een hele fijn reis naar Kaapstad, mijn absolute lievelings plek, zeker de kust naar Durban/Eas London is prachtig, de Afrikanen noemen het de "Garden from Africa"

Succes en behouden vaart gewenst vanuit São Luís do Maranhão.

Cees

Heb weer een leuk stukje geschreven. Over het vertrekken, en het balanceren van het 'later' en het 'nu'. Wie de wens heeft om een langere reis te maken, ontkomt er niet aan een beetje lange termijnplanning, zeker als je boot of schipper er nog niet k;laar voort is..

keepitsimplesailing.blogspot.n...orgen-maar-nu_1.html

Als je lang weg blijft toch maar een huisadres in Nederland houden?
Een tip met dank van een ander forum.

kbakker schreef :
Ander scheelt het een hoop belasting aanslagen etc.

Leuk stukje.

Ik ben zo iemand die wel eens droomt maar waarschijnlijk nooit echt vertrekt. Ben al blij als we er aan toekomen een lang weekend weg te zijn met de boot. Maar ik ben eerlijk en realistisch genoeg om toe te geven dat dat precies zo is als je schrijft: andere dingen zijn belangrijker.

Bas van Dijk schreef :
Dank voor je compliment.

Ik denk ook dat vertrekken lang niet zo mooi en prachtig is als het soms wordt af geschilderd. Je maakt veel mooie dingen mee, maar je moet er ook veel mooie dingen voor laten.. en niet iedereen wil dat.

TWTB schreef :

Voor de volledigheid: Ik ben een paar dagen geleden in Zuid Afrika gearriveerd. Het heeft allemaal veel langer geduurd dan verwacht, ik wist niet dat er zoveel kapot kon gaan onderweg. Ik kon Cape Town niet bezeild krijgen , ben een goede 120 km noordelijk in St. Helenabay terecht gekomen. Voorts was een ongepland bezoek aan Tristan da Cunha ook nodig.

Willen is kunnen? Als kreet eigenlijk half kompleet. Eenmaal begonnen kan je alles, want er is geen andere optie....

Nou TWTB, dat vraagt om een verhaal!
Gefeliciteerd dan ook maar met het bereiken van CapeTown!

Goh ik ben ook erg benieuwd naar je verhaal
Heb je een website waar je wat neer zet??

Zoals geplaatst op mijn Facebook pagina:
www.facebook.com/willem.vanrij.9

Ooit gehoord van Tristan da Cunha? Ik wist dat het bestond. Niet echt uit mijn hoofd waar precies hoor. Ik herinnerde me ergens te hebben gelezen, dat er een nederzetting was waar ongeveer 40 personen leven. Dus toen ik moest gaan zoeken waar het dichtsbijzijnde land was kwam ik vanzelf op dezen plek uit.

Ho, stop effe.
Het dichtsbijzijnde land. Waarom dat nu?

Nou, gewoon, omdat ik inzag, dat het zo'n beetje de enige mogelijkheid was om niet van dorst te creperen.

Maar je had toch bijna 600 liter water bij je?

Waarvan ik na de eerste week op zee en een aardige storm waarbij aan mijn drijfanker liggend heb gewacht tot het over zou zijn plotseling merkte dat mijn hoofd watertank leeg was. De boot rolde tijdens die nacht als een gek, alles was vanuit de diverse opslagplekjes op de vloer geland en de tank had zich vanzelf leeggeschommeld. Het water zat nu dus in de bilge. Gemengd met vies olieachtig bilgewater. Ik heb het overboord gepompt.

Ik dacht dat ik met de rest nog wel in Cape Town zou kunnen komen. Ik had nog 250 liter over. Dus ben ik na de storm gewoon door gevaren en dat ging best wel goed allemaal. Behalve dat er van alles kapot ging, niet meer werkte, of anderzins brutaal werd. De vuilnisbak verdween op een nacht. Tijdens een winderige nacht brak de mast waar de windmolen op stond over midden. Het ding hing aan zijn kabel en zwierde vrolijk in de rondte. Niet helemaal levensbedreigend allemaal maar wel een zware aanval op het moraal.

Maar je ging nog steeds richting Cape Town toch?

Jawel. Totdat ik opniew had besloten om het drijfanker uit te gooien om een storm uit te rijden. Toen ik de volgende ochtend de zeilen ging hijsen om door te varen, bleek dat de boot geheel andere plannen had gekregen over de richting waarin Cape Town zou moet liggen. Ik moest effe zoeken naar de oorzaak, maar opeens zag ik dat een stangetje van de windvaan stuurinrichting de verkeerde kant uit wees. Dwars dus. Niet meer naar beneden. Er bungelde nog een schroefje aan, wat ergens anders in een gaatje zou moeten zitten. Ik kan de krachtterm die ik slaakte hier niet met goed fatsoen opschrijven.

Ik heb eerst drie dagen verder gedreven aan het sleepanker om op een vlakkere zee te wachten. En in mijn bed liggend te piekeren wat ik zou moeten ondernemen om een reparatie uit te voeren. Wat er moest gebeuren is, een overgebleven stukje losschroeven, twee stangetjes herstellen, die twee stangetjes opnieuw inschroeven. Niet echt moeilijk toch? Wel als de schroefjes door de boot en de golven op het hoogste punt een halve meter boven water worden getild en dan met een rotgang een halve meter onder water worden geduwd. Het zijn maar kleine schroefjes.

In mijn hoofd geld de wet van de eenzame zeiler, 'Overboord is je dood'. Nu moest 'overboord' toch geprobeerd worden. Ik heb niet veel geslapen in die drie dagen wachten. Uiteindelijk heb ik drie maal een poging gewaagd. Ben tweemaal met het bootsmans stoeltje overboord geklommen, heb me in het water laten zakken, heb gedurende een paar uur theezakje gespeeld. Op een later tijdstip heb ik nog een poging gewaagd in mijn oude rubber boot. Alle malen verloor ik het gereedschapje om de reparatie uit te voeren.

Dat was het moment waarop ik besloot om het dichtsbijzijnde land op te zoeken. Tristan da Cunha. 600 mijl verderop. Met de hand sturen. En slapen, En eten koken. Het kwam neer op 17 dagen lang twaalf uur per dag sturen, dan de boot laten drijven voor de nacht. Soms werd ik 's morgens wakker en dan was ik terug gedreven naar de zelfde plek als de vorige dag.
Toen ik eenmaal de nederzetting in zicht had, en me ging voorbereiden om aan te leggen werd ik opgeroepen op de VHF. Of ik even wilde vertellen wat ik kwam doen. Ik heb ze kunnen vertellen, dat ik reparaties moest uitvoeren. Daarna kwam er geen enkele reactie meer op mijn transmissies, maar ze bleven vragen wat ik wilde. Mijn VHF zond dus niet meer uit.
Bij het naderen van wat op mijn zeekaart een pier van een honder meter lang moest zijn bleek, dat er een heel nauwe opening naar een piepklein haventje was geconstrueerd. In paniek heb ik rechtsomkeert gemaakt en ben weer open zee op gevaren.
Na een kwartiertje kwam er een rubberboot met officials naar me toe en werd er een sleepje georganiseerd naar een ankerplaats. De volgende dag werd ik van boord gehaald en in het lokale hospitaaltje gestopt. De vaste grond deint na twee dagen nog net zo erg als het dek van de boot. 't Zal wel overgaan.

Laatste nieuws, Ik heb de kapotte delen van de windvaanstuurinrichting kunnen repareren. Morgen worden ze door twee man met duikers equipment gemonteerd, Ik heb water kunnen innemen, en extra voedsel voorraad. De grootzeilval die was losgeschoten en boven in de mast vast zat is weer naar beneden en geinstaleerfd
Morgen weer varen, door naar Cape Town.


Het is nu Maandag. De 26e Januarie 2015. Afgelopen Vrijdag nacht voer
ik de vuurtoren van Stompneuspunt voorbij en was de laatste Atlantische
golf afgevlakt tot een soort boerensloot rimpeltje. Een half uurtje
later was ook het laatste zuchtje wind verdwenen, en daar lag de boot
dan.... Geen beweging meer in te krijgen. Mijn hoofdmoter is al meer dan
6 weken kapot, en dus heb ik na nog een half uurtje neuspeuteren maar
een anker uitgegooid. De volgende ochtend, Zaterdag dus, was er weer een
ongemakkelijke deining en was het mistig. De eerste mist die ik sinds de
Golf van Biskaye heb meegemaakt. Komt door de Bengulhas Stroom, water
van maximaal 16º celcius, die voor de hele kust van Westelijk
Zuid-Afrika tot voorbij Namibie voor die mistbanken zorgt. Bosjesmannen
kunnen er wat mee, ze slagen er in om water uit die mist te oogsten en
in de woestijn daarmee te overleven. Ik kan dat niet en ik was allang
blij, dat ik niet noordelijker ben afgedreven als St.Helena Bay. Het had
eigenlijk Houtbaai moeten zijn...
Door een passerende vissersboot werd ik netjes ergens op een veilig ankerplaatsje neergelegd.

www.tristandc.com/newsyachts2014-15.php

Op deze link kun je lezen wat een opwinding ik veroorzaakt heb door naar
TdC te gaan. Het waren buitegewoon prettige dagen. Op de dag van
aankomst had ik me nog zitten voorbereiden over de aard van de bewoners,
en had me bedacht, dat het van alles kon zijn, van kannibalen tot
Internetcafe's. Het was dus het laatste maar ook alleen maar 236 levende
zielen, die in een heel jaar niet meer dan 15 jachten voorbij zien
komen. In Kedichem is meer afleiding. Voor de liefhebbers, Kedichem
bestaat ook, Google het maar.
Een maal vertrokken heb ik enkele dagen normaal kunnen varen. Op de
vijfde dag, met stevige wind en een behoorlijke zeegang maakte ik 135
mijl, de langste dagafstand tot nog toe. De volgende dag merkte ik, dat
de windvaan behuizing niet meer keihard vastzat, maar een beetje heen en
weer bewoog. Een paar uur later, midden in de nacht uiteraard, hoorde ik
een alarmerend gebonk en vond ik de windvaan horizontaal achter de boot
bezig met een waterski oefening.. De rest van de reis heeft het ding
op zijn kop aan de reling gehangen, vastgehouden door een enkele bout en
een paar meter touw. De reis is hiermee ongeveer twintig dagen langer
geworden dan voorzien.
Gelukkig was er minder stress over de voorraden,en dat hielp buitengewoon. Wel had ik ook slaap nodig en liet ik de boot 'snachts drijven, met als gevolg, dat ik elke nacht door de stroom
een 15 mijl naar het noorden werd weggezet. Met de heersende winden lukte het me niet om die Noordelijke afwijking terug te winnen.
De bestemming werd elke dag bijgesteld, Houtbaai werd misschien Houtbaai en anders Saldanha baai, en toen Saldanha baai en mischien St Helenabaai en toen als ik nou St Helenabaai maar haal anders word het Olifantsrivier en daar mag je helemaal niet eens komen vanwege de diamanten die op het strand kunnen liggen....
Het is nu dus Sandy Bay Harbour, een vissershaven aan de St Helenabaai, en ik word omringd door stevige vissersmannen met bierbuiken en bullebakstemmen, in stinkende drijfbakken met grommende diesels.

Ik voel me er wel thuis...

Wauw wat een verhaal man, ik heb enorm respect hoe je hiermee omgaat.
Ik ben reuze benieuwd naar je verdere ervaringen

gr Johan

Mooi hoor ! Respect !!

Mooi verhaal... Ik heb je gelijk maar even toegevoegd op Facebook (als dat ok is)?
Ben enorm benieuwd naar eventuele vervolg verhalen van je reis, het leest ook makkelijk weg!

Veel succes!

Indrukwekkend relaas. Murphy's law. Hoop dat je boot weer snel op orde is en nu wel heel blijft.

Wat een avontuur! ..

(en je schrijft leuk )

Mooi TWTB, wat een verhaal!
Zou wel willen weten wat je drijfanker is en hoe je dat voert. Hoe groot? Over boeg of hek? Hoe gedraagt je boot zich daarbij qua ligging naar de golven?

Zo'n windvaan blijkt een kwetsbaar ding dus. Vanaf nu toch maar een elektrische stuurautomaat aan boord als back-up?

En alle touwtje, elastiekje, schoot aan het roer vastbind oplossingen om te sturen blijken in de woeste praktijk niet te werken? Neem aan dat je heel wat geprobeerd hebt om dat 's nachts voor top en takel drijven te voorkomen..

Iig respect voor je doorzettingsvermogen!