Onderwerp: Vertrekken. Willen is kunnen?

Onlangs heb ik een draadje gestart over hoe je het financieel voor elkaar zou kunnen krijgen om langere tijd weg te gaan.

www.zeilersforum.nl/index.php/...weg-hoe-regel-je-dat

In dat draadje kwam zijdelings ook de aloude discussie voorbij over 'willen is kunnen'. Wie wil vertrekken, zorgt dat hij in staat is om te gaan. Wie zegt 'ik zou wel willen, maar ik kan niet want..' die wil gewoon niet graag genoeg, want die zet andere prioriteiten hoger.

Heb er een stukje over geschreven op mijn blog. Misschien herkenbaar voor (ex) vertrekkers keepitsimplesailing.blogspot.nl/2014/10/weggaan.html

Mijn mening: ik ben het er in grote lijnen mee eens. Vaak zijn mensen die zeggen dat ze niet weg kunnen gaan niet bereid om bepaalde soorten van comfort en zekerheid op te geven.

Toch vind ik 'willen is kunnen' wel iets te kort door de bocht. Sommige mensen zijn echt in een positie dat ze gewoon niet weg kunnen. Wat als je bijvoorbeeld de zorg hebt over hulpbehoevende ouders of een gehandicapt kind? Wat als je zelf niet fit bent?

Daarom: Willen is meestal kunnen, maar niet altijd.
Ben benieuwd naar jullie mening!

Heel mooi geschreven! En het klopt ook nog...

Dank je!

Het is een beetje gebaseerd op mijn eigen ervaringen..

er zal altijd wel een moment zijn dat het wel kan.

Ik persoonlijk neem niet veel risico's, maar ik vind wel dat ik 1x in m'n leven de alles of niets kaart mag gebruiken en ervoor gaan.
al ligt dat wel aan de situatie, ik ben zelf nog maar 22 jaar en er kan nog van alles veranderen.

Scarabee schreef :
Ja, als je het over een heel leven bekijkt zal dat wel het geval zijn. Er is altijd wel een moment waarop je geen tot weinig verantwoordelijkheid hebt en weg kan.

Toch, als mensen zeggen 'ik kan niet weg want' dan hebben ze het meestal over de huidige situatie waar ze in zitten. En dan is het in sommige gevallen wel zo dat zij echt niet weg kunnen.

In de meeste gevallen is het echter inderdaad een gevalletje 'niet willen'. Omdat men niet bereid is bepaalde zekerheden op te geven.

Of het alleen maar met comfort en zekerheden heeft te maken: dat zal wel, maar zo zie ik het niet (of maak ik het niet mee) eerlijk gezegd.

Ik heb te maken dat zowel mijn vrouw als ik een eigen bedrijf hebben, dan hebben we nog 3 honden waar we iets mee moeten en een giga huis te verkopen. Dat laatste is momenteel in Spanje niet echt makkelijk.
Voornoemde zaken zullen toch wel geregeld, verkocht en georganiseerd moeten worden, voordat er iets van vertrekken kan gebeuren. We hebben het er nu al over dat ik dan maar zonder mijn vrouw begin (heb wel gevraagd of ik dan een leuke vriendin mee mag ipv haar, zodat ik niet zo alleen ben ).

Dus willen is kunnen? Ja, maar wel met beleid.

Roland27 schreef :
Uiteraard. Willen is kunnen, maar meteen nú weggaan kan in veel gevallen niet.

Waar het (denk ik) om draait is de wil om die zaken te regelen, verkopen, organiseren.

Veel mensen zullen dat al niet eens willen, omdat zij die dingen belangrijker/dierbaarder vinden dan zeilen.

wilweg schreef : In je blog presenteer je uitspraken van al dan niet fictieve vrienden en bekenden, neem ik aan.
Zou het ook niet zo kunnen zijn dat er onder die groep een aantal mensen zijn die helemaal niet weg willen, maar hun bevrediging vinden in andere zaken die het leven te bieden heeft? Maar daar niet voor uit willen komen?

Los van de vraag hoe je weg wilt; af en toe krijg ik wel eens het idee dat het maken van een wereldreis onder de huidige generatie twintigers en dertigers een soort must is, waar misschien zelfs wel een soort 'peer-pressure' op zit. Het risico dat je als een sufkip wordt weggezet als je geen wereldreis zegt te willen maken, bijvoorbeeld.

Kortom: wat moeten we maken van de uitvluchten die worden gepresenteerd?

Daarnaast: sommige opgegeven redenen zijn, zoals je ook zelf al aangeeft, volstrekt legitiem. maar daaronder reken ik ook het willen stichten van een gezin, kinderen krijgen etc.

Ook sluit ik de omgekeerde motivatie niet uit: een wereldreis maken ter compensatie van een andere bron van levensvreugde, die om de één of andere reden ontbreekt.
Waar op zich niks mis mee is, natuurlijk.

Er zijn tientallen geldige redenen om het niet of wel te doen, zonder in uitvluchten te vervallen.

--
stegman

ja, precies, leef en laat leven.

Als je wil dan ga je, en als je niet wil dan ga je niet. Allebei 10 punten.

Gr Rob

lodewijk stegman schreef : Absoluut! Andere zaken zijn hen dierbaarder. Maar dat past dan precies in wat ik zeg: Zij willen niet weg omdat zij andere dingen belangrijker vinden. Ieder zijn eigen ding waar ie bevrediging uit haalt.

Of er een peer pressure is, om een wereldreis te maken? Ik weet het niet. Ik merk zelf een peer pressure die precies tegenovergesteld is.

Je wilt 'toch' een goed (koop) huis met 3 slaapkamers voor de 'vanzelfsprekende' gezinsuitbreiding, mooie meubels, een auto en een goeie baan ..

Als ik dan aangeef dat die zaken voor mij niet op 1 staan, dat een reizen maken me gaver lijkt dan dat, dan gaan er toch wat wenkbrauwen omhoog..

Ik droom er best wel eens over. Mijn vrouw droomt er vooral van dat ik het niet doe.

Stegman, volgens mij verwar je het vertrekken met de boot en de wereld willen zien.

jongeren willen (meestal studenten) de wereld zien, reistijd is dan minimaal, ze willen dan even ergens zijn, de plek ervaren en naar de volgende bestemming

Vertrekken doe je omdat je jezelf op de boot anders voelt dan ''thuis''.
je wilt meer dan de kust zien, je ziet natuurlijk een hoop van de wereld,
maar je bent altijd onderweg.

dit is natuurlijk mijn mening.

Evaluationcopy schreef : .

Zo was het bij mij ook, alleen droomde ik er een beetje te vaak over. Dus vertrek ik volgend jaar mei voor een 4 à 5 jaar durende reis. Bij de voorbereiding hoorde m'n huis verkopen, en mezelf vrij maken van een aantal werkzaamheden. M'n vrouw wil niet met me meereizen, maar gelukkig houdt ze wel van vakantie, zodat we heel vaak samen m'n bestemmingen gaan beleven. Ook m'n 2 schoolgaande dochters vieren af en toe vakantie mee. En de concessie is dat ik ca. 3 maanden per jaar thuis ben. Waar een wil is .....
Frank

Daar heb ik je al eerder over gelezen, inderdaad een heel mooi compromis. Zoiets zal het dan wel worden. (if ever, ik ben ook een dromer wat dat betreft en dat geeft ook niks). Eerst maar eens wat centjes bij elkaar sparen en een geschikte boot aanschaffen. Op z'n vroegst over 10 jaar.

Hoewel, sparen hoeft natuurlijk niet, het kan prima voor nul euro in gezelschap van een hoop wietplanten, 12 katten en wel of niet iemand die kan zeilen.


PS In jouw geval zullen vliegtickets dan wel een flinke bijkomende kostenpost zijn...

Scarabee schreef : Ja, ik denk dat je daar wel een punt hebt. Er is een verschil tussen een korte reisperiode als jongere en echt het leven van een 'vertrekker'.

Ik zou het begrip van vertrekker graag wat ruimer zien,. Niet alleen iemand die voor een langere periode de zee op gaat, maar mensen die van reizen een levensstijl maken, zowel op land als op zee.

Als jongere de wereld zien, staat niet in de weg van het huisje boompje beestje plaatje. Sterker nog, vaak is het zelfs een onderdeel van het standaard plaatje. Als je jong bent lekker reizen. Daarna 'kan' het niet meer, want je hebt een mooi huis, goede baan en schattige kinderen.

Kan verklaren waarom er druk bestaat om rond te reizen, naast de druk om het allemaal goed voor elkaar te hebben.

Wie echter 'ingrijpender' keuzes maakt, (echt een vertrekkers bestaan dus) past soms niet meer in dat plaatje...

Inderdaad is er vertrekken en vertrekken. En dat maakt het voor mij dan ook zo belangrijk dat ik ALLES geregeld heb.

Als ik "vertrek", vertrek ik ook, om niet terug te komen. Want anders vertrek je in mijn ogen niet. Vrijwel iedereen vraagt mij dan ook "hoe lang dan?" en "wat doe je dan als je terug komt?".
Mijn antwoord is dan: "weet ik veel! en terugkomen? Naar wat dan?".

Dat is vertrekken. Al het andere is een soort extended vacation.

Ok, dan ga ik op een 'extended vacation' . Heerlijk, zo'n lekkere lange vakantie, zonder enige tijdsdruk. En als de reis er op zit ben ik met pensioen. In de seizoenen dat ik niet kan zeilen, onderbreek ik m'n vakantie om bij m'n gezin te zijn.
Maar je hebt wel een beetje gelijk hoor. M'n echte droom was om huis en haard op te geven, wat dat betreft heb ik een aantal concessies gedaan.
frank

Haha Frank! Ik bedoelde het wat grappend natuurlijk over die "extended vacation". De meeste mensen komen ook gewoon weer terug. Misschien ik ook wel. Ik pin me helemaal nergens op vast, maar ga wel met de instelling dat ik niet terugkom naar waar ik nu (inmiddels alweer bijna 10 jaar) woon.
Maar misschien ben ik straks net als ome Henk (de Velde), die er na wat jaartjes zwerven toch ook gewoon achter kwam, dat Nederland uiteindelijk zijn paradijs was en niet een 1 of ander tropisch eiland, bevolkt door in bloemen gehulde, heupwiegende hoelahoepmeisjes.

Een zijsprongetje: ik zie het ook veel met engelsen en duitsers die in Spanje wonen, die toch aan het eind van hun leven terug naar hun geboorteland gaan, om daar hun laatste jaren te slijten.

Roland27 schreef : Misschien. Maar dan nog is er in mijn ogen wel een verschil tussen een vakantie en een vakantie. Voor altijd vertrekken is niet mijn ambitie. Maar ik zou wel graag een paar gave reizen willen maken en ben daar bereid meer voor opzij te zetten dan sommige anderen..

Ik ken een echtpaar dat na 12 jaar weer terug naar Nederland is gekomen.
Twee redenen : toch het gemis aan famillie en opvallend.....de relaties/vriendschappen die je onderweg opdoet zijn intens maar van korte duur. En daar hadden ze last van.

Nu ze terug in nederland zijn voelen ze zich ook niet echt thuis......nergens meer thuis dus.
Ook iets om rekening mee te houden (of niet....dat moet iedereen natuurlijk zelf invullen) maar hoe wil je verder na die extended vacation? Eigenlijk iedereen komt in mijn beleving toch weer terug.

Vinni

Ik ben nu zes jaar weg. En ben voorlopig niet van plan om "terug" te komen. In tegendeel. Die horizon lonkt meer en meer en ik heb nog zoveel plekken waar ik wil gaan kijken, dat ik niet genoeg tijd heb in het leven dat me nog rest.

Gewoon gaan als je wilt!

Erik, Hoe is dat bij jouw dan verlopen? je voorbereiding, wanneer en waarom je de knoop doorgehakt hebt?

wilweg schreef :
Je bent dus gewoon een vakantieganger!

Nee hoor! grapje!

@wilweg: ik snap ook wel wat je bedoelt en hoop ook echt dat je je natte "vakantiedromen" gaat meemaken. Het is maar net wat je zoekt, wilt en kunt.

Ik denk, als ik de reactie van Erikdejong en de daarop volgende vraag van Scarabee lees, er diverse interpretaties zijn van het woord vertrekken.

Feitelijk zijn mensen zoals Erik en ik ge-emigreerd. Maar zodra er een boot in beeld komt, heet het al snel vertrekken.
In mijn ogen is vertrekken iets dat je je trossen los gooit en al zwervend de wereld bezeild. Maar ja, dat is mijn idee ervan.

Roland27 schreef : Het is natuurlijk net wat voor naampje je er aan geeft. Vakantieganger zijn, dat vind ik niet erg.

Al ben ik wel zo één die haar leven om de vakanties plant, en niet andersom.

Roland, ik doelde meer in de richting van de knoop durven door te hakken of nou een reis is van x aantal maanden of jaren of je eigen brood te verdienen op je boot doet er niet zo toe, wat drijft je ertoe om zo'n besluit te nemen.