Het is idd niet zo simpel, en soms moeilijk te voorspellen wat het effect is.
In principe werkt het zo: geluid kan naar buiten als trillingin het materiaal en als lucht drukgolven (lek).
Tegen contactegeluid (trilling) werkt alleen massa.
Als je een doos hebt met een oneindig zware wand (geen trillingsgeluid) en een geluidsbron erin en ergens een lek dan zal het geluid net zo lang intern reflecteren todat het het gaatje vindt en naar buiten komt.
Het gat kleiner maken helpt dus in dit (ideaale geval) vrijwel niks, alle geluid komt er uiteindelijk uit.
hoe meer de wanden absorberen, hoe effectiever dus ook je afdichting wordt.
Schuim absorbeert heel goed, maar vooral in de hogerere frequenties, voor de lage heb je massa nodig.
Als je wanden perfect absorberen dan komt er maar heel weinig geluid uit een klein gaatje, want het meeste wordt in de wanden opgenomen.
Dus het gaat hand in hand: gaten dichten heeft geen zin als je nergens kan absorberen, maar absorberen heeft weer weinig zin als er teveel gaten zijn.
Dus: Hogere frequenties: Schuim aanbrengen (maakt eigenlijk niet uit waar, hoeft ook niet perse overal) en openingen dichten.
Lagere frequenties: Massa aanbrengen... lastiger.
Ik werkt met akoestiche labo ruimtes. We hebben een galm ruimte waar de galmtijd enorm is, wanden van beton en alles schuin, wanden en plafonds (dat bevorderd interne reflecties en staande golven). De ruimte is heel dik en zwaarwandig en staat in zijn geheel op autoveren, een doos in het gebouw zeg maar.
Als je daar in staat is het kleinste geluid gelijk oorverdovend omdat het maar rond blijft gaan en niet uitdooft.
Maar je kan er een harley davidson in zetten en buiten hoor je niks.
Ondersteunt dus het punt dat als alles dicht is en je wanden zwaar genoeg, extra demping in de vorm van schuim (eventueel met punten) niks veranderd aan het geluid buiten, alleen aan het geluid binnen.