zeer mooi geschreven door Frieda over Mark Slats.
Mark, Mark, Mark. This is Frieda. Over.
Ik hou van een uitdaging. Ik hou van water. En ik hou van zeilen. Tja, wat kan ik zeggen; ik ben een vis. Ik hou van de uitgestrekte leegte van de oceaan en de oorverdovende stilte van het niets. Ik ben graag alleen met mijn gedachten en omarm het isolement. Maar toch Mark, toch kan ik me er niets bij voorstellen. Ik kan niet begrijpen hoe een man, een mens, het niet aflatende offensief van de natuur op zijn wezen kan doorstaan. Achtervolgd door razende stormen of onheilspellende stiltes. Murw van het beuken van de golven tegen het schip. Bevangen door de verstikkende hitte of verdoofd door ijzige kou.
Constant moet je alert zijn. Je raakt uitgeput, je kunt niet meer helder nadenken en toch moet je. Je moet nadenken. Je moet beslissingen nemen over leven en dood. En alsof je niet genoeg hebt aan de elementen, de uitputting en de technische uitdagingen om met slechts de kennis en apparatuur van vijftig jaar geleden de zeeën te bevaren en je koers te bepalen, moet je ook nog ervoor zorgen dat de boot blijft drijven. Drie keer ging de boot al plat op het water en je bent de Zuidelijke Oceaan nog niet goed en wel ingevaren. Het herstellen van schades aan het schip, het wegpompen van water dat hoe dan ook zijn weg naar binnen vindt, of al is het maar het drogen van je toiletpapier dat de kapseizingen niet droog doorstaan heeft. Waar haal je de energie vandaan om elke dag die uitdaging weer opnieuw aan te gaan?
Opgeven: natuurlijk ook niet eenvoudig. Als je op enig moment besluit dat het genoeg is geweest, ben je immers nog duizend of meer mijlen verwijderd van de verlossing van een haven. Een impulsief besluit zit er gewoonweg niet in. Doorvaren dan? Is dat de manier om deze race vol te houden? Wanneer je eenmaal onderweg bent, is stoppen eigenlijk geen optie. En kun je dus maar beter zo snel mogelijk proberen het doel te bereiken. Maar dan komt weer die vraag. Hoe in godsnaam krijg je de geest zover dat hij de fysieke uitputting onderdrukt, dat je toch weer je lifeline aanhaakt en naar het voordek kruipt om de zeilen bij te stellen? Dus Mark, wat ik je zou willen vragen: hoe ver kun je gaan? Hoe kun je blijven nadenken als je lichaam moe en koud is? Hoeveel wilskracht heeft een mens? En is de leegte genoeg om de eenzaamheid te verdrijven?
Een aantal dagen verder beland je in de ergste storm tot nu toe. Je slaapt drie nachten niet. Mijn vragen krijgen uitroeptekens. Je kunt het! Blijf nadenken! Houd vast aan de wilskracht! Verdrijf de eenzaamheid!
Ik ken je niet Mark. Maar ik sta met je op en ga met je naar bed. Ik bekijk je voortgang, volg de weersystemen en kijk of er een update is verschenen. Bij het wekelijkse interview hang ik aan je lippen. Een voyage voor madmen. En één woman. Man, man, man. En vrouw. Wat een respect!
