Of dit onder het hoofdstuk blunders valt weet ik niet maar mijn vrouw (die hier ook mee leest) vond dat ik het moest plaatsen of anders zou ze het zelf doen, en dan dikt ze het verhaal natuurlijk veel te veel aan en dat wil ik dan weer niet.
Tijdens het weekend lekker aan het zeilen geweest (nou ja soms meer drijven) en aan het einde van de zaterdag de wal op gezocht.
Daar kwamen we achter een familie te liggen die een oude surf plank mee had genomen.
De jeugd was lekker aan het worstelen om de mast (met zeil) uit het water te krijgen en dat wilde maar niet lukken, het was vermakelijk om te zien.
Onder tussen stonden we met de ouders gezellig op de wal te kletsen en oude verhalen op te halen over hoe wij dat vroeger deden.
Nou ben ik er een van de generatie die op een surfplank formaat kamerdeur heb gesurft (tegenwoordig heb ik formaat garage deur nodig) en dat ging mij toen die tijd behoorlijk goed af en natuurlijk moest ik daar over opscheppen en dankzij mijn grote mond moest ik er ook aan geloven en de plank proberen.
Of dat nou zo slim van mij was weet ik niet want ten eerste is in de verstreken 25 jaar mijn vroegere 6 pack bijna een bier tender geworden, en in die zelfde tijd is de soepelheid ook niet echt verbeterd.
Surf pakken maat holle bolle Gijs waren deze dag niet voorradig dus dan maar zonder schoenen en sokken en de spijker broek opgerold tot knie hoogte de plank en het water op.
Geloof het of niet maar dit persoontje surft zo een eind weg, ik was zelf nog het meest verbaast dat geef ik eerlijk toe.
Niet te ver dacht ik, dus na zo’n 500 meter overstag en met de nodige stunt man achtige wiebelingen de mast naar de andere kant gezwiept en hoppa richting wal.
(Mijn atletische lichaam kon blijven staan waar het stond en de mast deed het werk
)
Bij de wal terug aangekomen ietsje op de achterkant van de plank staan en netjes met de punt op de wal geschoven.
Gevolg een staande ovatie van de mensen op de wal.
Was ik alleen vergeten dat ik iets minder snel ben dan vroeger.
Ik ging als in de songtekst Bloody mary van Tom en Dick naar de diepte gelijk een steen.
Gelukkig was het daar niet dieper dan een cm of 50 en bleef de nattigheid tot net boven de knieën beperkt.
Behalve mijn enigszins gedeukte trots kwam ik er vanaf met een beetje natte broek.
En mijn zoon maar zingen, ‘je word ouder papa, geef het maar toe….’ en ik kan hem niet eens tegen spreken.