Verhaal.
Afgelopen week ben ik gaan zeilen (op de Bijland met een Aloa 23). Van ver zag ik het onweer aankomen, het waaide flink (4-5) en het werd fantastisch. De boot en de bemanning (ik) hielden zich goed. Alles verliep prima. Een prachtige ervaring, de wind schuin van voren, de regen van bakboord...
Alles was goed (dacht ik) en op tijd voorbereid, rif, zeiljack, vest, schuifdak dicht, alles vast.
Ik had voor het eerst m'n Crocks aan. Het water (vooral regenwater hoor) stroomde over de banken en door de kuip. De Crocks hebben echt een fenomenale grip.
Wel was er wat regen in de kajuit gekomen. Toen het ergste weer over was ben ik gaan bijliggen om een beetje te sponzen en op te ruimen, effe rust.
Het regende praktisch niet meer, veel minder wind, pauze voor de volgende bui. Op een gegeven moment realiseer ik me dat ik geroep hoor. Bah, denk ik, alweer van die lui die zo nodig over het water moeten schallen. Toch was het gek, het was helemaal geen weer voor die mensen. Even kijken, achter, voor... Zie ik een speedboot werkelijk loodrecht overeind staan. Zo'n zes meter boot, stijl omhoog. Die zijn gek denk ik nog, MAAR hij gaat helemaal niet vooruit, nog eens kijken, het ding zinkt!
Naar achteren, motor starten, spullen uit de weg, ik kijk naar voren nog anderhalve meter boot te zien. En een jongenskopje in het water een man nog bij de boot.
Dapper zwemt het ventje (10 jaar of zo) mijn richting op.
Ik kom dichterbij, en ga voorbij. Arm jochie. Bij de derde poging heb ik 'm. Het is een hele klus om een kind binnenboord te hijsen over de zeereling heen, hij droeg een short en een t-shirt, niks geen kleren waar je stevig aan kan pakken. Hij was uitgeput, in een shock van de angst. De man kon via de zwemtrap naar binnen. Dan zien we nog 20 cm boot, en even later niets meer. Ik heb ze een handdoek gegeven, droge kleren wilden ze niet (ik zag dat jongetje al met mijn lange broek..) en naar de haven gebracht.
Ik was kapot na afloop.
De volgende dag in de haven werd ik er natuurlijk op aangesproken. Samen met wat andere bootmensen hebben we gereconstrueerd wat er gebeurt moet zijn.
De man had vistuig en had al gezegd dat er snoer in z'n schroef gekomen was. Hij heeft toen over de achtersteven gehangen om het eruit te halen en plots begon de boot te zinken. Water is door de poorten waar de bedieningskabels voor de bb motor doorheen gaan naar binnen gekomen, toen die eenmaal onder water waren was er geen houden meer aan.
Ongelooflijk... (doe mij maar een zeilboot..)
Verder.
Ik heb een reddingsvest voor mezelf en voor een passagier. Een reddingsband lag nog thuis, voor de grotere tochten. Ik zeil meestal alleen; wie zal mij die band toegooien he.
Nu is de band gebruiksklaar op de boot. Ook heb ik nu een groot badlaken gereed liggen om een mob in te draaien, als ie geen mob meer is dan.
Ik ga ook een MOB tas (takel, chocola, droge spullen) maken.
Ik had het jongetje het andere vest moeten toegooien; totaal niet aan gedacht.
Ik had de motor niet moeten starten. Op de zeilen had ik beter kunnen manoeuvreren (probeer maar eens met grootzeil open op de motor achteruit te varen...); voor zeilen strijken had ik geen tijd vond ik.
Wat ik vreselijk vind: als ik er niet geweest was was het jongetje vast verdronken.