Onderwerp: Albert verhalen.

We voeren door de sloot naar Oude Tonge. Een moedereend met 6 kleintjes zwom naast de boot op een paar meter afstand. Schattig! Tot opeens, plons, een snoek even opdook... er zwommen nog 5 kleintjes verder. Wat is de natuur toch mooi

Mijn dank voor jullie waardering.
Erik, dat laatste couplet heb ik gelukkig, op het nippertje, weten te voorkomen.
Natuurliefhebbers?
Ik hou ook van de natuur.
Ik ben alleen niet zo dol op die "streng in de leer profeten", die met alle geweld willen dat jij het door hun bril ziet.



Jan. 1



Jan is een tweede vetpriester, die de moeilijkheden niet uit de weg gaat, integendeel, hij zoekt ze op waar hij maar kan.

Op een dag zit Jan te verkondigen dat hij ieder slot open kan krijgen.
Volgens de oppervetpriester is hij maar wat aan het snoeven. ‘
Ja’, zegt Jan ‘zelfs dat kluisje in jouw hut waar je je trekboekies in bewaard.’
Wij beginnen te grijnzen en maken wat toespelingen op het betere handwerk van de eerste.
‘Ik geloof er geen barst van’ zegt de oppervetpriester, die er niet tegen kan wanneer iemand anders de show steelt en verdwijnt in de vetput.
Jan zegt niets maar is opeens ook verdwenen.
Een uurtje later komt onder groot kabaal, scheldend en vloekend in drie talen tegelijk een paars aangelopen eerste naar boven gestormd.
Steeksleutel tweeëndertig houdt hij hoog boven zijn hoofd, klaar om Jan de hersens in te slaan.
Wat is er gebeurd?
Jan, die inmiddels nergens te vinden is, heeft het kluisje geopend zonder er ook maar een krasje op te maken.
De inhoud heeft hij onder het kopkussen van de eerste verstopt, die nu denkt zijn smokkelkapitaaltje en vieze boekjes kwijt te zijn.


Jan gaat in Bordeaux de wal op om wat ondergoed te kopen.
Na uren komt hij weer aan boord en overhandigt iedereen een stapeltje textiel.
‘Dat is heel aardig Jan, maar waar hebben we dat nu weer aan te danken?
‘Ja, dat zit zo, toen ik in de stad kwam ben ik eerst wat gaan drinken, maar die kromme dingen (Francs) vlogen zo hard mijn zakken uit, dat ik niets meer had om pendekken van te kopen, dus liep ik maar weer richting haven.’
‘Ja en toen?’
‘Terwijl ik daar loop, zie ik daar voor een restaurantje een bestelauto met textiel staan, dus ben ik even gaan winkelen en heb gelijk voor jullie ook maar wat meegenomen.’
Jan heeft exact; acht overhemden, acht stropdassen, acht paar sokken, acht hemden en acht pendekken achterovergedrukt.
Voor een crew van, …. Inderdaad, acht.
‘Maar Jan, stond die auto dan niet op slot?’
‘Jawel, hoe dat zo?’

We doen een Italië reisje, naar een klein plaatsje op Sicilië.
Hoewel ik hem zeg dat in zo’n boerengat echt geen wasserette te vinden is en dat het bovendien siësta tijd is, gaat Jan toch aan land met een zak vol vuile was die, Jan kennende, pikzwart moet zijn.
Binnen een half uur is Jan weer terug met zijn waszak.
‘Ik had het je toch gezegd? Hier vind je alleen maar varkens en geiten, voor een wasserette moet je in een échte stad zijn.’
‘O ja?’ Zegt Jan en trek zijn waszak open.
‘Wat denk je hiervan?’
In de zak zit spierwit schoon ondergoed, overhemden en beddengoed.
Even ben ik sprakeloos, dan zie ik zijn grote grijns en besef dat hij weer een van zijn boevenstreken heeft uitgehaald.
‘Biecht maar op schooier, wat heb je nou weer uitgevreten?’
‘Nou dat van die siësta is waar, het hele gat was uitgestorven, geen mens te bekennen en het was bloedheet in die straatjes. Ik wou net weer aan boord gaan, toen ik een zooitje was aan een drooglijn zag hangen.’
‘Wat?’ zeg ik verbijsterd, ‘Je wilt toch niet beweren dat je die was hebt gestolen, wat heb je dan met je eigen vuile vodden gedaan?’
‘O, die heb ik netjes aan de lijn gehangen.’


Albert.

hahahahaha!

heerlijk Albert, dit krijgt ons wel door de winter (lees: herfst)

Kostelijk Albert... Daar lusten we wel pap van!
Groeten, Peper.

Jan en zijn stapmaat de kanenbraaiër nemen, onder het mom van ‘mijn tandpasta is op’, een “store-middag”.
Het is in een of andere Spaanse haven, net na de middagschaft en bloedheet.
Omdat het tamelijk ver is naar de stad en er onderweg nogal wat kroegen staan, komen onze vrienden niet al te nuchter, zeg maar afgeladen, in de stad aan.
‘Ik wil nog een kouwe klets’ zegt Jan.
‘En ik wil wel eens lekker rampetampen’ zegt de kanenbraaiër.
Na een poosje ruziën, komen ze tot een compromis en besluiten een gelegenheid op te zoeken waar je voor beide hobby’s terecht kunt, namelijk ‘een kroegie met lekkurre wijven’.
Na enig speurwerk vinden ze wat ze zoeken, een tent met vrouwen die na één blik door het raam worden geclassificeerd als ‘lekkere geile puta’s’.
Onder het slaken van de klassieke kreet ‘valt er nog wat te neuken voor mij en me maat’ stappen onze helden naar binnen.
Terwijl ze gelijk op het vrouwelijke schoon afstevenen, roept Jan tegen de ober in zijn witte jasje, ‘dos servesas en een beetje rappido want ik sterf van de dorst’.
Jan grijpt meteen een lekker rond kontje, en de kanenbraaiër laat zijn handen in een decolleté verdwijnen en pakt een paar stevige borsten.
Even is het stil, … doodstil, dan beginnen de dames te krijsen als een stel luchtalarmsirenes.
De ober komt met een schaar in zijn hand aanzetten klaar om de heldenrol te spelen, maar na één vuile blik van Jan draait hij zich om gaat buiten op de stoep ‘POLICIA!’ staan roepen.
Nu zijn onze stapmaats al vaker met de “Policia” in aanraking geweest en dat mondde meestal uit in een hechte maar niet al te hartelijke relatie.
Dus onder het uitspreken van de gevleugelde woorden ‘wat een stelletje tyfus temeies, laten we maar een ander kroegie zoeken’, kiezen ze het hazenpad.

Later, terug aan boord, krijg ik het hele verhaal in kleuren en geuren te horen.
“Maar jongens daar begrijp ik geen zak van, natuurlijk begin je niet metéén met handje kusje kontjeklap, maar of ze dáár nu zo’n stennis over maken? Volgens mij was er wel iets meer aan de hand”.
‘Huh’ komt Jan er glazig tussendoor, ‘ik zag an dur oge dat zuh ut lekkur vond’.
‘Ja’ zegt de kanenbraaiër, die al wat ontnuchterd is ‘er was daar wel iets vreemds aan de hand, daar achter in die tent hing een hele rij ruimtehelmen’.

Plotseling valt het kwartje, ‘…verdomme, het was een dameskapsalon!’




Albert

Niks mis met een kapsalon na een avond stappen.

Sodeju,kom niet meer bij! Inge komt kijken of het wel goed met me gaat.

Ik zie het Jan Sanders plaatje al voor me: de maten in een dames kapsalon.

Prachtig! Het geeft 'patatje kapsalon' een hele nieuwe dimensie!
Groeten, Peper.

er zijn tegenwoordig kapsalons met hoogte punt, jullie waren de tijd ver vooruit.

www.skoften.net/item/een_bezoe...t_weinig_om_het_lijf

Cees Schouten schreef :
Als hier ook de pensioen leeftijd is opgetrokken dan mag je wel vlot naar de kapper gaan

@Albert: mooi verhaal heerlijk de lachspieren getest.

Deze zou wel van Albert kunnen zijn!

We liggen in een haven aan de aan de Spaanse noordkust en ik wil ‘s avonds de wal op.
‘Wie gaat er mee stappen?’
De kanenbraaiër ‘Wacht even, ik ben bijna klaar, ik moet alleen nog mijn vloertje dweilen en dan snel even douchen.’
Jan, de tweede machinist, zegt: ‘Ik ben al klaar, ik heb me van de week nog gewassen.’
Voor de rest is er niet veel animo en wanneer ik bij die ouwe ga kijken zit die te typen, met één vinger, dus dat kan nog de héle avond duren.
Na een half uurtje komt de kanenbraaiër tevoorschijn, schoon en geurend als een bordeel.
Jan geurt ook, maar niet naar aftershave.
Bovendien heeft hij al een stuk of wat pilsjes op.
‘Ja zeg, an de wal kost een pilsie veel duurder en ik wil toch ook wat overhouwe om te neuke.’
We lopen de kaai af, die is nog niet in gebruik.
Wij liggen daar omdat we moeten wachten op een plek aan de loskaai.
Er zijn nog stukken die niet verhard zijn dus lopen we daar door het zand.
Dat doet me denken aan een maandje terug in Engeland.

Daar liepen we ook door het zand van een nieuwe kaai.
Jan zag daar een stukje elektrakabel, zo dik als mijn pols, net boven het zand uitkomen.
‘Ha, koper.’
Jan begon te trekken en kreeg een meter of drie boven, maar geen tamp.
Toen trok hij aan de andere kant een stuk van vier meter boven, maar ook daar geen tamp.
Jan vroeg ons even te wachten want hij ging een ijzerzaag halen.
Op onze bezwaren ging hij niet in en hij ging snel aan boord.
Hij kwam terug meteen ijzerzaag en boog zich over de kabel.
Op dat moment werd er een sterke zaklamp op ons gericht en zei een ongeïnteresseerde stem, dat het hém niet zoveel kon schelen, maar dat wij het misschien wel aardig zouden vinden om te weten dat er een paar duizend volt op die kabel stond.

Terwijl ik daaraan terug loop te denken zegt Jan: ‘Hé moet je daar kijken.’
We bevinden ons bij de uitgang, maar Jan wijst naar een grote coaster die aan het eind van de kaai ligt.
We lopen door tot we voor het schip staan.
Het is gloednieuw en komt net van de werf die voorbij het hek ligt, daar leiden nog wat kabels en slangen heen, maar zo te zien is het klaar voor de reis.
Nergens aan boord brand er licht.
‘Laten we aan boord gaan, gewoon even kijken’, oppert Jan.
Nu blijft het - Jan kennende - vast niet bij kijken alleen, maar toch stem ik toe.
De machinekamer zit op slot, maar dat kan me niet schelen want ik ben toch niet zo dol op motoren.
Op de brug aangekomen, kijk ik mijn ogen uit.
Wat een luxe!
Alles wat wij niét hebben vindt je hier wel.
Autopilot, Deccanavigator, radar, slingerruit, VHF en nog veel meer.
We besluiten dat we toch wel een souvenirtje mee behoren te nemen.
Omdat de andere dingen allemaal verbonden zijn met antennes en ander ongemak, valt de keus op het slingerruit.

Jan, die als goed machinist op alles bedacht is, heeft ook als hij gaat stappen, altijd wat klein gereedschap bij zich.
Dit keer komen een Bahco en een zijkniptangetje goed van pas.
Het slingerruit zit gelukkig in het meest aan SB zittende raam, zodat na het verwijderen van de laatste moer, ik er hangend over de brugvleugel net bij kan.
Ik wurm me nog wat verder over de rand en zeg de kanenbraaiër dat hij mijn benen goed vast moet houden.
Jan drukt langzaam het spul naar buiten en ik kan mijn handen achter de rand krijgen.
Nog een laatste duwtje en plots hang ik ondersteboven met een apparaat dat tig keer zo zwaar is als ik verwacht had vier etages boven het dek.
Ik kan geen kant meer op en krijg het danig benauwd als ik naar beneden kijk, maar dat ding loslaten, daar denk ik niet aan.
Jan, die natuurlijk gezien heeft wat er gebeurde schiet te hulp en samen sjorren ze me weer omhoog.
We brengen de buit aanboord en opeens heb ik geen zin meer in stappen.
Mijn stapmaats vinden het onzin, maar ik sta achteraf toch te trillen op mijn benen.

De volgende middag kunnen we naar onze losplaats.
Langzaam varen we voorbij het bewuste schip.
‘Mooi schip’ zegt die ouwe tegen de loods.
‘Ja zeker, Capitano maar vannacht zijn er dieven aanboord geweest die een slingerruit hebben gestolen.’
‘Wat een tuig’ zegt die ouwe en knipoogt naar mij, ‘ ze moeten ook altijd de zeelieden hebben.’
De loods beaamt dit en zegt vervolgens, ‘maar ze hebben geluk gehad dat de wachtsman lag te slapen, want ook al is dat een oude man, hij kan goed overweg met zijn pistool.’


Albert.

'Het venijn zit altijd in de staart' en soms is die staart slechts de herinnering! Dan wordt pas duidelijk hoeveel risico je hebt gelopen!
Dank Albert!

Albert, kan het zijn dat je deze, net als enkele andere bovenstaande verhalen al een keer eerder hier geplaatst hebt? Nogal veel komt me bekend voor...

Dan toch lang geleden. Ik ken ze niet.

Geweldig beschreven weer.

Albert, Jan en de Kanenbraaier, dat lijkt me een prima gezelschap voor een nacht aan de wal.





Als je jezelf niet al te serieus neemt.

Dank mannen.
@ FMJ. Ik heb in de loop der tijd heel wat schrijfsels geproduceerd maar welke ik wel of niet op ZF heb gepost weet ik niet meer, daarom zie je tussendoor ook "oude" verhalen op het forum.
Het schrijven op zich heeft, door omstandigheden, een tijdje op zijn gat gelegen maar ik ben net weer begonnen aan een schrijfsel in meerdere afleveringen.
Wanneer dat een beetje op gang is gekomen gaan we hier - op ZF - "de lange reis op".

ik ken ze niet
hilarisch
ton

Mooi verhaal Albert. Ik moest hem wel even opzoeken slingerruit. En zeker niet goedkoop bij Vetus.

Dat belooft veel goeds Albert, kom maar op!

Stefan

Ik herkende ook al het een en ander van eerdere schrijfsels, maar ik zie ook dat Albert45 best een stukje ontwikkeling heeft meegemaakt qua schrijfstijl. Daardoor leest het toch weer heel erg leuk weg!

Delphi32 schreef :
Zo is dat. En nog veel prettiger is, dat er ook weer nieuwe verhalen komen. Kijk er naar uit, Albert!

Dankjewel.
De nieuwe serie waar ik net aan begonnen ben, gaat over mijn eerste reis in 1960-1961 op een oud stoombarrel.
De bemanning bestaat uit een samengeraapt zooitje, waarvan de ouderen (35 +), op de konvooivaart naar o.a. Moermansk, een behoorlijk tik hebben opgelopen.
Niet dat ze er over willen praten maar zo heel af en toe komen er toch dingen naar voren waarvan de koude rillingen over je rug gaan.
Vanavond laat zal ik aflevering 1 plaatsen.


Maar eerst nog een "Jan".


Jan. 4


In het eerste stuk van dit verhaaltje wordt ingegaan op het laadklaar maken van een coastertje van zo’n 500 ton gebouwd in 1948.
De oude rotten kunnen dit gevoegelijk overslaan, maar de jonge gastjes die gewend zijn aan “druk op de knop en Sesam open U”, kunnen hier een glimp opvangen van een nog niet eens zolang verledentijd.

Het is 1965.
Ons bootje vaart de Nieuwe Waterweg op met bestemming Waalhaven.
Daar moeten we straks langszij een grotevaart boot, om vijfhonderd ton lood te laden voor Bilbao.

We hebben één mast in de midscheeps met twee laadbomen één per luik.
We beginnen met luik II.
We starten de motoren van de Bodewes winchen en zetten de bomen omhoog.
Maar eerst moet de antennedraad die tussen de mast en de kerstboom (mastje tussen stuurhuis en schoorsteen) hangt uit de weg
De sluitbalken (sjorringen over de kleden) draaien we los en dragen dezen naar het marsedek, waar ze in beugels worden gehangen.
De spanschroeven gooien we op een pallet.
Om het hele luikhoofd, ca. 25 cm. onder de rand, loopt een keggenbank met daarop lippen waar houten keggen achter vastzitten.
We slaan de keggen los, een grote jutezak vol.
Nu kunnen we de randen van de presseningen (kleden) tussen het luikhoofd en de stalen schalklatten uittrekken.
De kleden worden opgedoekt tot een pak van 120 bij 60 cm en die leggen we ook op het marsedek.
We hebben geluk dat ze droog zijn, want nat zijn die dikke katoenen krengen niet te tillen.
Dan zijn de houten luiken aan de beurt.
Eerst worden ze sectie na sectie aan BB en SB op de zijkant op het luik gestapeld, daarna in het gangboord.
Nog steeds zijn we niet klaar, want de schilden ofwel - in steenkoolengels - biemsen (zware stalenbalken) waar de luiken opliggen, moeten ook nog in het gangboord.
We pikken de haak van de laadreep in het oog van de spruit (twee staaldraden van 4 meter aan een hijsoog met aan de andere einden een paar haken) en slaan de achterste beams aan.
Deze hijsen we uit de nesten en trekken aan de talie van de gei om de boom boven het gangboord te krijgen en parkeren de beams op de houten luiken in het gangboord.
Ik sta achter de winch en terwijl de boom weer op het handje midscheeps getrokken wordt, laat ik de runner een paar meter extra vieren om ruimte te krijgen om de boom verder op te toppen.
Door de klus van de hangertrommel in zijn werk te zetten kan ik de boom optrekken tot boven de volgende beams.
Dan herhaalt dit zich tot er zeven van die nekkenbrekers in het gangboord liggen en we kunnen beginnen aan luik I.

De oplettende zeuntjes zullen begrijpen dat het dichtleggen net zo omslachtig gaat.
Iets wat, bijvoorbeeld, bij een lading suiker in papieren balen (van Tate & Lyle uit Londen wel bekend bij de ouwe rotten die nog niet hebben afgehaakt), bij een onverwachte regenbui tot een lichte vorm van paniek kan leiden.


Maar we hadden het over Jan.

We komen langszij het schip waaruit we laden moeten.
Er komen gelijk twee ploegen bootwerkers aan boord en het laden begint.
Het lood is deze keer in de vorm van platen van een kleine vierkante meter, grof gegoten en niet gewalst.
Aan de randen zitten “druppels” in de grootte van knikkers.
Met de bomen van het grote schip, worden er steeds hijsjes van een halve meter hoog in het ruim gezet.

Wanneer het laden goed en wel begonnen is, komt tweede vetpriester Jan een kijkje nemen.
Jan ziet het lood en krijgt meteen de ”Dagobert Duck look” in zijn ogen.
Hoewel zijn voorkeur uitgaat naar roodkoper, is zijn tweede liefde toch lood.
De lading zit er tegen de avond al in en we maken zeeklaar onder het varen.
Nog voor we de Hoek uit zijn, zit Jan al in het ruim met een koubeitel, hamer, blikschaar en nog wat noodzakelijkheden.
De hele reis is Jan in de weer met hakken, knippen en sjouwen.
Hij heeft zelfs amper tijd om te slapen en wordt steeds bleker.
In de vetput smelt hij het lood en giet het in de conservenblikken, hij heeft het blijkbaar op een akkoordje gegooid met de kanenbraaiër, want we krijgen we de hele reis blikvoer.
In Bilbao gooien we open en zien het resultaat van Jan ’s werk.
Ik moet toegeven dat hij behoorlijk zijn best heeft gedaan.
Alle platen zien er netjes uit, er is geen “knikker “ meer te bekennen.

Wanneer ik hem vraag:’Zeg eens eerlijk Jan, ging het nu om het spel, of om de knikkers?’ , krijg ik een vette grijns met knipoog als antwoord.

Albert

"Ach, van een boom zo vol geladen mist men één twee pruimen niet!"
en
"Zo komt Jan Splinter door de winter"
Dank Albert! Keep on the good work!
Groeten, Peper.