Onderwerp: Albert verhalen.

Mooi man. Extra eiwitten kan geen kwaad. Leuk dat je het vak hebt geleerd op een (onechte) driemaster.

Mooi verhaal weer, dank Albert!

Komt daar de naam 'bakkie pleur'(is) vandaan?

als we elkaar nog eens tegen komen op het water, kom ik geen koffie bij je drinken als je het niet erg vindt
ton

Nou, ik breng m'n eigen koffie wel mee!

De huidige koffie van Zeebeest en bemensing heeft allang t predicaat "drinkbaar" verworven , uitgereikt door de koffiekeurmeester van ZF.

vroeger thuis moest ik een tipje buisman bij het filter erin gooien. Is dat dan dus eigenlijk gestampte kakkerlak?

roozeboos schreef :
Roozeboos. Nu ik je hier toch even tref: in het draadje "waar varen we langs" heb je alsnog de volgende beurt gewonnen.

Dus of je maar even de volgende foto wil plaatsen. Je weet hoe ongeduldig ze daar zijn..

Prachtige verhalen Albert, complimenten hiervoor.
We kijken al vol verwachting naar de volgende.

Vr. Groet,
Alphons.

Prachtig verhaal weer!
Wat ik ook mooi vind is dat het een tijdsbeeld geeft, prachtig!!

Briljant weer Albert.

Je ziet het voor je. Inclusief de wanhoop van de zeun, de onredelijkheid van de omstandigheden. Wat iemand eerder al eens gezegd heeft: Boekje van maken.

Hoeveel pagina's heb je al bij elkaar?

Het is al een paar keer geroepen, Albert, maar je moet ècht een serieuze poging doen om je verhalen uitgegeven te krijgen.
Ondanks het gegeven dat ze vaak in dezelfde omgeving spelen, vervelen ze geen moment. Je proeft dat ze ècht zijn en ze beschrijven een tijd die nooit meer terugkomt. Je hebt van nature een goede schrijfstijl, waar weinig meer aan geredigeerd hoeft te worden.
Door hun lengte zijn het ideale verhalen om tussen de bedrijven door te lezen. Daar is een markt voor, denk ik.

Ik zou een 's een setje naar een uitgever (een paar uitgevers) sturen en 's kijken wat daar uit rolt.

Dank voor jullie support.
Wat uitgeven betreft, daar ben ik mee bezig geweest toen "Neut" halverwege was.
Er was belangstelling van een maritieme uitgever maar het verhaal was wat kort.
Nu was dat geen bezwaar want zoals jullie weten werd het een flink verhaal van meer dan 350 pagina's.
Toen jullie alles hier op ZF gelezen hadden, ben ik het manuscript nog eens gaan bewerken.
Dus nakijken op spelling, kromme zinnen/stijlfouten, hier wat overtollige woorden/zinnen schrappen, daar iets toevoegen.
Daarna alles uitgeprint en opgestuurd.
Na lang wachten eens gebeld.
Ja, hij had al dik vijftig pagina's gelezen en zag er wel wat in maar had haast geen tijd om de rest te lezen.
Maar hij ging nu met vakantie en zou het manuscript meenemen en op zijn gemak verder uitlezen.
Weer brak er een tijd van grote stilte aan, dus maar weer eens gebeld.
Nee, ze gingen het toch niet uitgeven, de reden waarom bleef vaag en ik was, en ben, er helemaal klaar mee.

Rijk worden met schrijven zal me niet lukken en beroemd ben ik al, althans hier op ZF.
Dus blijf ik hier schrijven voor mijn eigen lezertjes en de rest van de wereld zal nooit weten wat ze mist.

Albert, dat je blijft schrijven is werkelijk een pak van m'n hart.

Als uitgever kan ik je wel vertellen dat het internet het heeft 'vertjoekt' voor de uitgeverijen, er is geen droog brood meer aan te verdienen (maar ja, in het verleden heeft er ook wel heel veel beleg op het brood van de uitgevers gezeten!)
Ook de drukkerijen gaan de een na de ander failliet, want er wordt bijna niets meer op papier uitgegeven. Misschien maak je met een e-book nog een kansje. (overigens stond daarover laatstelijk ook weer ellende over in de krant!)
De uitgeverijen hebben te laat ingespeeld op de komst van het internet en 'het internet' heeft geheel 'lak aan' de auteurswet van 1912, ondanks enkele toevoegingen voor de bescherming van data. De belastingsdienst werkt ook niet mee, 6% BTW op een boek, 21% BTW op een datadrager met datzelfde boek. Voor de grote uitgeverijen heeft hun monopoliepositie (vaste verkoopsprijs en meer van dit soort maatregelen) zich nu tegen hen gekeerd en alleen op grote aantallen boeken voor onderwijsdoeleinden is voor hen nog te verdienen. De veel grotere dynamiek van het internet slaat ook al gaten in dit 'verdien model'.

Mogelijk zit er voor een beginnend schrijver nog iets in het zelf uitgeven van een boek, maar je snapt dat de marketing van de grote uitgeverijen dan tegen je werkt, want zij hebben de contacten met de boekhandels en kunnen een boek dan promoten (via DWDD, bijvoorbeeld). Daar kom jij niet aan te pas.

Ik heb je column geredigeerd en ooit afgedrukt op A5 en in een bandje geplakt (hot melt). Je bent in elk geval een 'paperback writer' en wereldberoemd binnen ZF!
Van tijd tot tijd pak ik het weer en het blijft leuk (en moet ik weer tissues halen voor de tranen van het lachen).
Nee, geld zal het wel nooit opbrengen. Wel waardering, maar daar brandt de kachel niet van. Blijf alsjeblieft wel schrijven, dan doen wij er telkens weer waardering bij, tot je hele zolder er vol van ligt!
Groeten, Peper.

Mooi gezegd Peper! Inderdaad Albert, prachtige verhalen waar ik steeds naar uitkijk.

Ook mijn zoon van 14 heeft Neut ademloos uitgelezen en er een heel aantal nieuwe woorden van geleerd die ik regelmatig terug hoor als ik sta te koken....

Lees je verhalen altijd met veel plezier Albert omdat het zo herkenbaar is. De foto van wasdag op
de Pollux moet in 1960 gemaakt zijn daar ik mijzelf op de drempel van het washok zie zitten...

Had deze foto al eens opgestuurd gekregen van een vriend met welke ik er toen samen op zat en zelf
later mee op de Zaanstroom gevaren heb en nog steeds contact mee onderhoud. Was hem echter kwijtgeraakt dus nu maar weer opgeslagen en een paar kopietjes van maken.

Kleine wereld niet?

Groeten, K.Brouwer

Héé, Brouwer, we zaten inderdaad samen op die "bloedbark", leuk om je hier weer tegen te komen.
Weet je nog dat we het boegbeeld "Coba", een grote BH om hebben gedaan? Ik zie nog de kop van Commandeur Viëtor, hij liep paars aan van woede.

Klopt helemaal Albert. Heb mezelf wel altijd afgevraagd wie z'n zus zulke enorme tieten had .

Het was ook altijd een succes als je met je ploeg op zaterdagmorgen de bak moest soppen en je zag een rondvaartboot aankomen die altijd vlakbij het voorschip langsvoer. Dan sprong je met z'n tweeën in het vinkennet en dan sopte de een met een sopdot de linker- en de ander met z'n dot de rechtertiet. De reacties uit die rondvaartboot waren altijd zeer voorspelbaar .

Tja, die Viëtor, hij was nog heel lang witheet na dat bh incident. Veel gevoel voor humor had hij
niet. Hij heeft ons wel eens een pakje sigaretten opgeleverd. M'n maat en ik zaten in de trein naar A'dam. We zaten nogal over die bloedbark te kletsen en er zat een vent naast ons de hele tijd te grijnzen. Bij aankomst A'dam kregen we een pakje sigaretten van hem omdat hij zo om onze verhalen had moeten lachen. M'n maat heet Mart Bark en is nog steeds regelmatig op de Pollux te vinden bij festiviteiten etc. Wellicht kom je nog eens langs dat oude vuurschip in de haven van Den Helder. De toezichthouder daar is Piet Roozing, ook een Pollux klant uit die jaren. Het vuurschip is voor een paar euro's te bezichtigen. Vond het de moeite waard.

Groeten, K.Brouwer

Albert, wat een geweldige verhalen!
Net de "Neut" verhalen ontdekt en een halve werkdag verkloot aan lezen....
Namens de baas: bedankt!

In het het draadje van de "Neut" verhalen staan helaas geen foto's meer, kun je dit nog eens herstellen ?

Net even de tijd genomen om weer bij te lezen.
Mooi verhaal met een hopelijk lang vervolg.
Dus dat eten van insecten is helemaal niet hip en nieuw

Hoogste tijd dat ik ook weer eens een portie waardering op je zolder erbij kieper! Bij deze Albert, want ik blijf met veel plezier je verhalen lezen.
frank

Hier idem!

Dank mannen.

@Frodo, de foto's in "Neut" herplaatsen kan ik helaas niet.

@Arjaan, de "Pollux' was idd. een onechte driemaster ontworpen als schoolschip, gebouwd met een platte bodem en stak niet dieper dan 60 cm.
Ze kwam van de werf van Verschure (daar is nu nog alleen de Oranjewerf van over) en was bijna afgebouwd toe de oorlog uitbrak.
Ze is door de moffen van de werf gehaald en naar IJmuiden gesleept, waar ze o.a. dienst deed als kazerne voor binnenliggende onderzeebootbemanningen.
Na de oorlog, toen ze weer naar Amsterdam was gesleept en teruggegeven aan het Matrozeninstituut, stonden er nog karabijnen en ammunitie in de kasten.
Toch was ze niet helemaal onecht, want haar houten masten kwamen van haar voorganger en die was wel degelijk echt.

Maar nu verder met de "Amstelland".








Goede voornemens moet je niet laten versloffen, dus toen ik daarnet in de wasruimte weer een onverdiende slag voor mijn kop kreeg, heb ik gezegd: ‘Dit is de laatste keer geweest, de volgende krijg je meteen terug, met rente!’
Zoals ik al verwacht, haalt hij uit voor een slag die, wanneer hij raak is, me behoorlijk zal toetakelen.
Ik duik onder zijn kolenschop van een hand door en terwijl hij nog naar zijn evenwicht zoekt, schop ik hem met mijn werkschoen vol tegen zijn kloten.
Hij krimpt in elkaar en zakt, met zijn handen in zijn kruis, tegen het dek.
Even hapt hij naar adem, dan, half jankend, komt er met horten en stoten uit: ‘Kleine hufter ik vermoord je!’
Hij komt overeind en doet, nog steeds krom gebogen, een pasje in mijn richting.

Hoewel ik doodsbang ben, laat ik dat niet blijken, ik heb op school ook met dat soort figuren te maken gehad en weet dat ze pas stoppen wanneer je laat blijken dat je niet voor ze op de loop gaat maar terug knokt.

Hij recht zijn rug een beetje verder en doet nog een stap vooruit.
Ik loop niet weg maar sta klaar om hem een “doodschop om een hoekie” te verkopen.
Bep kijkt me aan en ziet aan mijn felle ogen dat ik niet zal wijken.
Natuurlijk kan hij me makkelijk hebben maar niet zonder zelf nóg meer schade op te lopen.
Vloekend draait hij zich om en verdwijnt.

Het is net na de middag en we zitten op de Elbe, onderweg naar Hamburg.
Cuxhaven en Brunsbüttel hebben we al een tijd achter ons gelaten en Hamburg kan niet ver meer zijn.
Ik heb de afwas gedaan, mijn vloeren gedweild en de tafeldweiltjes in een emmer sop te weken gezet.
Officieel mag ik, als jochie van vijftien, maar acht uur per dag werken, dus ben ik nu vrij tot vijf uur om nog één uur te werken bij de avondschaft.
In werkelijkheid wordt er van me verwacht, wil ik ooit matroos onder de gage worden, dat ik me ’s middags meldt bij de bootsman voor werk aan dek.

‘Boots, ik ben klaar, heeft u nog wat voor me?’
Hij grijnst me toe.
‘Zeuntje, voor jou heb ik een héél speciaal karweitje.
Ga bij de achtermast staan en let goed op de bakboords oever.
Daar zie je straks een restaurant met een groot terras waar een Duitse vlag boven wappert.
Dan maak jij de vlaggenlijn los, want wanneer we die tent dwars hebben gaat daar een Nederlandse vlag omhoog en klinkt er door de luidsprekers het Wilhelmus.
Jij moet dan onze vlag een eind naar beneden halen, vijf tellen wachten en weer in top hijsen, gesnopen?’
‘Ja boots, gesnopen’ zeg ik en loop naar achter.
Inwendig lach ik me slap om de bootsman die niet weet dat ik hem allang doorheb.
Mij met een kutsmoes voor lul bij de vlaggenlijn laten staan wachten, het Wilhelmus nog wel, hoe komt ie er op
Nou, daar trapt deze jongen echt niet in maar het is mooi weer, er is van alles te zien en bovendien hoef ik nu niet, zoals gister, op handen en knieën onder de liertrommels te kruipen om het vuil en vet weg te schrapen.
Wat zag ik er uit!

Terwijl ik nieuwsgierig om me heen kijk, komt er een restaurant met een groot, door glas omgeven, terras in zicht.
Nu zal je het hebben, ze staan natuurlijk verdekt opgesteld te wachten om straks te lachen om die groenzoeter die overal intrapt.
Nou ze kunnen wachten tot ze een ons wegen en wie het laatst lacht … verdomme, daar gaat echt een Hollandse vlag om hoog en meteen schalt het Wilhelmus over het water.
Als de sodemieterij maak ik de lijn los en laat de vlag, niet al te eerbiedig, met een rotgang een end zakken.
Dan, na vijf tellen, hijs ik hem statig, langzaam omhoog.
Het eerste couplet van ons volkslied is ten einde en uit de speakers komen, ten behoeve van de terrasgasten, de gegevens van de “Amstelland”.
Hoewel ik behalve Ja, Nein en Immer gerade aus - waarmee ik in navolging van mijn vader, de naar de Keukenhof zoekende Duitsers naar Den Helder stuurde -, geen woord Duits spreek, versta ik wel onze scheepsnaam, Amsterdam, Holland en Sud-Amerika.
De bootsman staat bij luik vier met de kabelgast te praten.
‘Boots, heeft u nog wat voor me?’
Hij kijkt naar boven, waar hoog boven het dek de vlag hangt en zegt: ‘Het is zo pikheet, ga zo maar thee zetten maar ga eerst even je kloten klaren.’
Ik volg zijn blik, inderdaad, de vlag zit rond de vlaggenlijn gedraaid.
Dit keer laat ik de vlag helemaal zakken en doek hem op tot het een stijve bundel is.
Ik wind de onderste lijn er drie stijve slagen omheen, zeker het geheel met een slipsteek en hijs de bundel voorzichtig omhoog.
Door de draaiingen in de lijn, tolt het pakket langzaam in het rond.
De vlag is nu bijna helemaal boven, ik stop met hijsen en met een flinke ruk trek ik de slipsteek los.
Pats, in een keer ontvouwt de vlag zich en staat strak in de wind.
Ik hijs de vlag “two blocks” beleg de lijn en kijk naar bootsman, die niets zegt maar alleen even knikt.
O zo, je moet niet denken dat ik daar op de “Pollux”, behalve stiekem sigarettenroken en trekboekies bekijken, helemaal niets heb geleerd.

Albert.

Mooi verhaal weer, Albert. Doet me in deze tijd ook weer denken aan onze kennismaking tijdens de wintermeeting 2010 in de Schreierstoren. We stonden op de trap te wachten om naar binnen te kunnen.
Jij zei, min of meer achteloos: "Hier stond ik 50 jaar geleden ook als jochie van 15 om me aan te melden".
Die dingen vergeet je niet.

Goed begin van de dag.
Ik loop niet weg maar sta klaar om hem een “doodschop om een hoekie” te verkopen.
Bep kijkt me aan en ziet aan mijn felle ogen dat ik niet zal wijken.