Onderwerp: Albert verhalen.

Nu kreeg ik bij het klussen afgelopen week een omvallende balk op m'n vingers (2 blauwe nagels). bij het lezen van 'de bloempot' voelde ik ze weer!
Groeten, Peper.

Ja ja, bij het klussen

Weer een mooi begin van mijn klusdag (de wondjes van vorige week zijn alweer bijna genezen)
Bedankt Albert !

Wat een heerlijk verhaal weer!

Als we nou badges gaan maken voor de meeting, Albert, vind je het goed als ik op die van jou 'zeuntje' schrijf?

Levert me dat een (alcohol vrij) pilsje op?

Op de wintermeeting krijg jij van mij een (een alcohol vrij) pilsje Albert.
Erg leuk jouw verhalen!

Sinds wanneer is die blauwe knoop gekomen Albert? Aan de alcoholvrije bier, het moet niet gekker worden, waar moeten we naartoe in deze wereld?

Over je schrijfsels, je hebt al zoveel veren in je r**t gekregen in het verleden, weet niet meer waar ik ze moet stoppen nu en het zal wel erg jeuken ondertussen.....

Dank voor jullie waardering.
Eric, dat ik niet met een slok op achter het stuur kruip, wil nog niet zeggen dat ik het niet lust.
De blauwe knoop nog wel, hoe grof wil je het hebben?!





‘Wááát, naar de kerk?’
‘Ja,’ zegt de baastimmerman, ‘’t is zondag dus gaan we naar de kerk.’
Stomverbaasd kijk ik hem aan.
‘Maar ik ga nóóit naar een kerk, ik ben niet eens gelovig wat moet ik dan in een kerk?’
Hij zegt: ‘Niks mee te maken op zondag ga je naar de kerk, kom op het is nog een behoorlijk pikheetje lopen en ik wil de middagdienst niet missen.’
Terwijl ik met grote tegenzin met hem meeloop, legt hij uit hoe hij aan zijn “verkering” was gekomen .
‘Toen ik na de oorlog, na bijna zes jaar niet thuis te zijn geweest weer in Holland kwam, was mijn vrouw met de kinderen bij een andere man ingetrokken.
Niet dat ik het haar kwalijk nam of zo, want ze had al die jaren niets van mij gehoord en dacht dat ik dood was.
In het begin schreef ik haar af en toe brieven die dan, via de censuur en het Zwitserse Rodekruis, naar Friesland moesten gaan maar blijkbaar nooit zijn aangekomen.’

Bij een drukke kruising steken we over en lopen door.
Ik kijk hem vragend aan en hij vertelt verder, over hoe hij ook niet al te kuis was gebleven en in Engeland, Rusland en Canada, als hij ook maar even de kans kreeg, hij zich “wel drie slagen in de rondte neukte”.
‘En dat doe ik nog steeds.’
‘Maar baas, wat als je vrouw er achter komt?’
‘Ach, die kent me en weet het heus wel maar zolang we er niet over lullen kunnen we allebei net doen of er niets aan de hand is.’
Dan begint hij over de eerste jaren na de oorlog, toen Duitsland overwonnen was, in puin lag en verdeeld was tussen de Yanken, de Britten, de Fransen en de Russen.
Het gewone volk was toen zo arm dat ze “geen nagels hadden om hun reet te krabben” en zelfs als ze wel wat geld hadden, was er niets te koop, althans niet voor normale prijzen.
De zwarthandelaren, die in die tijd stinkend rijk werden, accepteerden alleen buitenlandse valuta, het liefst dollars en hielpen het land nog een stukje verder de vernieling in.
We lopen door een wijk waar hele huizenblokken tegen de vlakte liggen.

‘Kijk, de Duitse mannen en niet alleen de jonge kerels, waren in de oorlog zowat allemaal opgeroepen om te vechten en daarvan zijn er dik drie miljoen de pijp uit gegaan, zodat er ontiegelijk veel vrouwen, soms nog met kleine kinderen, zonder man en zonder inkomen achter bleven, armoe troef dus.
Jan de zeeman was in die tijd spekkoper, want één pak koffie of één slof sigaretten, brachten meer op dan je in een weekend ruig stappen kon opmaken.
Wat wij deden was, ons laten oppikken door een leuke vrouw, die we dan bijvoorbeeld een pak koffie en een paar nylonkousen gaven.
Die verpatste zij dan op de zwarte markt.
Wíj zaten dan gebeiteld voor een dag of wat en zíj had weer genoeg geld om een tijdje van te leven.
Ja koffie was een goed betaalmiddel en zelfs nú, drinken de meeste Duitsers nog Ersatz-Kaffee, omdat echte Bohnen- Kaffee niet te betalen is.
Al die dingen brengen hier, ook nu nog steeds, goed geld op maar helaas niet meer zoveel als toen.’
‘Ja baas dat snap ik allemaal wel maar waarom was je vriendinnetje daarstraks zo kwaad op je?’
‘O, verleden keer kwam ze er achter dat ik nóg een vrouwtje aan de hand had en toen is ze zo woest op me geworden, dat ze probeerde mijn ogen uit mijn kop te krabben.
Ik dacht dat het, na een reisje van een maand of vier, wel zou zijn overgewaaid maar ik ga nu bijna denken dat het echt uit is.’
‘Nou dan is er toch niets aan de hand, dan ga je nu toch gewoon naar die ander?’
‘Dat kan ik, als ik mijn ogen in mijn kop wil houden, beter niet doen.
Het liep stuk omdat ik iets te laat in de gaten kreeg dat die twee zusjes waren.’

‘Maar niet getreurd, er zijn meer vrouwen dan kerken en over kerken gesproken, daar is die van ons’
Hij wijst naar de overkant van een plein, waar een van de weinige gebouwen die niet plat gebombardeerd zijn, een kerkje is.
Hoewel ik niet veel trek heb in dat “halleluja gedoe”, loop ik mee naar binnen.
De baastimmerman kijkt even rond en kiest een bank uit.
‘Ja, dit is de goeie plek, hier gaan we zitten.’

Terwijl ik wacht tot de voorstelling gaat beginnen, kijk ik om me heen en zie, opmerkzaam gemaakt door het verhaal van de baastimmerman, dat de verhouding man vrouw minstens één op tien is.
Wanneer het orgel begint te spelen en de baastimmerman, al mee galmend met de rest van de gemeente, met een blik als een veehandelaar, de vrouwen om zich heen zit te keuren, begin ik te begrijpen waarom hij zo nodig naar de kerk moest.

Een vent met een stijve witte boord, die op een soort van met houtsnijwerk versiert balkonnetje staat, begint ons toe te spreken.
Ik doe maar geen moeite te volgen wat hij met de goegemeente te verhapstukken heeft maar dat hij verrekte kwaad op ze is blijkt wel uit de heftige toon, niet te kort zeg!
Wanneer zijn stem een toonhoogte bereikt die, volgens mij, meer bij de Wiener Sängerknaben dan bij een echte kerel hoort, begin ik me toch echt af te vragen of zijn trouwgereedschap nog wel volledig aanwezig is.

Mijn vrome medekerkganger stoot me aan en fluistert: ‘kijk daar rechts, dat vrouwtje dat zit te schrijven, met die ga ik straks anschluss zoeken.’
Ik zie wie hij bedoelt.
Het is een goed uitziend vrouwspersoon van rond de veertig, die noest in een schrijfblok zit te kalken.
Niet dat ík iets in haar zie, maar voor de baastimmerman is het waarschijnlijk een “lekker jong wijf”.

Ik kan best merken dat ik vanmorgen al dik voor zessen wakker was, ik zit te af en toe te geeuwen als een zeeleeuw.
Geen wonder ook, al met al is het een oersaai gebeuren en het ís dat dat verdomde orgel af en toe uitbreekt in een, door astmatisch gepiep en gehijg voorafgegaan gegalm, gevolgd door samenzang van een niet al te zuiver zingende gemeente, anders zou ik hier best even een tukkie kunnen doen.

Na, wat mij een eeuwigheid schijnt en na het zingen van nog één Holy Tops of the Pops, mogen we opstaan en naar buiten.
‘Wacht jij buiten? Ik moet even met die Fraulein babbelen.’
Hij loopt een paar rijen naar voren, wacht tot de vrouw opstaat en spreekt haar aan.
Ik sluit aan in de rij, van hoofdzakelijk vrouwen, die langzaam naar buiten schuifelt.
Ik wordt nieuwsgierig aangekeken maar ook vriendelijk toegeknikt.
Bij het naderen van de buitendeur zie ik nu ook waarom ik niet met een noodgang kon verdwijnen.
De witteboordencrimineel die daarstraks nog - bloedje link - op zijn balkonnetje stond te razen en te tieren, staat nu glimlachend bij de deur afscheid te nemen van zijn schaapjes.
Ook ik kom aan de beurt.
Net als ik denk langs hem heen te glippen, pakt hij mijn hand en begint, op zalvende toon, tegen me aan te lullen en eindigt met een vraag.
Ik zeg: ‘Ik versta geen Duits, tot ziens’ en probeer mijn hand terug te trekken.
Hij laat niet los en legt zelfs, al verder lullend, zijn andere hand op mijn hoofd.
Dat gaat me te ver, ik ben verdomme zijn hond niet!
Ik trap hem nog net niet voor zijn poten, maar veel scheelt het niet.
Met een ruk trek ik mijn hand uit zijn greep en schud zijn andere hand van me af.
Vlug loop ik het plein op en ga, een beetje uit het zicht van de die vrome sijsieslijmer, staan wachten op de baastimmerman.

‘O sta je hier? Ik zocht je al.
Maar wat ik zeggen wil, jij gaat vanavond alleen terug aanboord, want ik heb een afspraakje.’
Leergierig als ik ben, vraag ik: ‘Echt waar, in nog geen vijf minuten een griet versieren, hoe doe je dat?’
Hij grijnst.
‘Ik sprak haar aan en vroeg of ze soms de preek had opgeschreven.
Ja dat had ze, de hele preek.
Daarop zei ik dat niet alles helemaal verstaan had en dat, indien mogelijk, ik wel graag alles op mijn gemak nog even door zou willen lezen.
Nou dat was alleen mogelijk als ik steno kon lezen maar als ik vanavond na zeven uur even langskom, heeft ze alles uitgetypt en krijg ik ook een doorslag.’
Hij houd een papiertje omhoog, ‘dit is haar adres, die preek hoef ik niet te hebben maar een doorslag, recht op en neer, kan zíj van míj wel krijgen.’



Albert.

Heerlijk leesvoer Albert ga door.

Prachtig, Albert

Albert 45 schreef :
Oefff, gelukkig

Was dat in 1960/61, Albert? Was de stad nog steeds gedeeltelijk in puin?

Betere lessen in micro-economie en marketing dan die van Albert zijn er niet!
Groeten. Peper.

Albert in een kerk.. het begint erop te lijken

Weer een prachtig verhaal, Albert!
Jouw maat gaf wel een zeer eigen invulling aan een preek van de dominee over de naastenliefde
Vr. groet
Alphons

Fijn dat jullie het nog steeds leuk vinden, dankjewel.

Arjan , het was in 1960 en Hamburg was nog zwaar gehavend.
Vooral de arbeiderswijken, die lagen vlak bij de havens en de industrie, waren zwaar getroffen.
De mensen met geld woonden natuurlijk in de betere buurten, een flink stuk van het plebs vandaan en waren géén doelwit voor de bommenwerpers geweest.
Bij de wederopbouw, waren havens en de fabrieken belangrijker dan de arbeidershuizen dus die kwamen het laatst aan de beurt, vandaar dat er nog zat in puin lag.

Geert, “Albert in een kerk.. het begint erop te lijken “ ,ik dacht dat we vriendjes waren.
Maar ik ben daarna nog heel wat keren in een kerk geweest , omdat ik van de baastimmerman had geleerd dat je daar vaak makkelijker aan een “neukertje” komt dan in de kroeg.



De “Amstelland” 8.


De baastimmerman neemt me mee naar een eettentje bij de Große Freiheit en besteld zuurkool voor ons.
Thuis, we zijn met zijn vijfen, krijg ik daar altijd een klein stukje rookworst bij maar hier, liggen er twee grote braadworsten en een flinkstuk spek op een berg zuurkool.
De kan bier die ik, volgens de baastimmerman, er verplicht bij moet nemen, raak ik amper aan maar met het grote volle bord heb ik totaal geen moeite.
Wanneer ik mijn bord leeg heb, kijk ik met een schuin oog naar het bord aan de overkant van het tafeltje.
Er ligt niet alleen nog een beste hap zuurkool op maar ook nog een braadworst en het amper aangeraakte stuk spek.
Hij ziet me kijken en grinnikt, ‘Ruilen? Jouw kan voor mijn bord?’
Begerig wissel ik de kan en bord om en schrans verder.
Wanneer ik alles op heb, kan ik geen pap meer zeggen.
‘Zo zeg, voor zo’n mager rotjochie, kan je allemachtig goed bunkeren!
Maar van al dat zoute spul zal je wel dorst gekregen hebben, ik zal een glas sprudel wasser voor je bestellen.’
Na een half uurtje uitbuiken rekent hij af en zegt: ‘Ik zal je nog even de Herbert Straße laten zien, daar moet iedere zeeman minstens één keer in zijn leven geweest zijn.
Daarna wordt het tijd dat ik naar mijn nieuwe verkering ga .’

We lopen over de Reeperbahn en passeren de Bunte Kuh dan slaan we af richting Elbe.
We gaan een zijstraatje in en zien een groot ijzeren hek dat, op een nauwe doorgang na, de straat dwars afsluit.
‘Voilà, de Herbert Straße’.
Bij het hek staat een levensgrote smeris met op zijn kneiter een pet waar je onder wonen kan.
‘Halt!’
Met opgestoken hand houd hij me tegen en vraagt “wie alt” ik ben.
Omdat ik al ingeseind ben door de Baastimmerman, antwoord ik: ‘Sexteen’ – Wat sextenen er mee te maken hebben weet ik niet maar het zal wel ergens goed voor zijn.
‘Ausweis!’ klinkt het bars
‘Wat zeg je? Ik versta je niet.’
‘Holländer, Seeman?’
‘Ja Hollander, zeeman.’
Hij wenkt me door, niet omdat een zeeman wél met vijftien jaartjes naar de hoeren mag, maar omdat hij - volgens mijn mentor - denkt dat ik zestien had moeten zijn om naar zee te mogen en met zestien ben je vanzelfsprekend wel oud genoeg om op een hoer te kruipen.
Ja, die baastimmerman is niet dom, die weet hoe het er in de wereld aan toe gaat.
Maar wat is er hier nu eigenlijk te zien dat ik, nog voor ik een jaar of tien was, niet allang met mijn vriendjes - ‘Hé joh, ga je mee hoere kijke? - in de Amsterdamse rosse buurt heb gezien?
Ook hier proberen verlopen vrouwen, glad geplamuurd en bont geschilderd, zich achter de ramen jong en aantrekkelijk voor te doen, in de hoop een bezopen idioot zover te krijgen dat hij er intrapt.
De baastimmerman lacht wanneer hij mijn gezicht ziet.
‘Ja, veel soeps is het niet maar wacht jij maar es af, wanneer we in Brasil komen trek jij een heel ander smoelwerk.’
Ik kijk hem vragend aan…?
De vrouwen daar zijn veel jonger en honderd keer mooier dan dit zooitje en ook niet altijd alleen maar op je centen uit.
Als ze je daar leuk vinden heb je “snuitjeswerk”, dan ga je met ze mee voor noppes.’
We lopen door het hek aan de andere kant, weer langs een smeris, het straatje weer uit en eerlijk gezegd heb ik nou niet bepaald het gevoel dat ik iets interessants had gemist, wanneer we dit deel van ons uitstapje hadden overgeslagen.
‘Appie hier heb je vijf mark, ga maar lekker wat gokken in zo’n automatenhal en dan op tijd aanboord maar niet tegen de bootsman zeggen dat ik je alleen heb laten gaan.
Zo, ik ga Fraulein Steno eens opzoeken.’

Wanneer ik, om een uur of half tien, stop met gokken en de balans op maak, heb ik nog zo’n negen mark over.
Dat is ongeveer een tientje Hollandsgeld, een bedrag waarvoor ik aanboord tien dagen moet werken om dat netto over te houden.
Niet slecht voor een zeuntje dat nog geen rooie cent van zijn gage heeft opgenomen.
Al met al is het een lange dag geweest, het wordt tijd dat ik mijn kooi opzoek maar eerst nog even langs de kiosk voor een “Bratdwurst mit Brötchen bitte”, een zinnetje dat ik al perfect kan uitspreken.
“Bockwurst” en “ohne senf bitte“ behoren eveneens tot mijn woordenschat, terwijl ik “Sauerkraut mit wurst und eisbein” ook al redelijk zuiver ten gehore kan brengen.
En zoals vanavond in de gokhal, toen er weer iemand tegen me aan stond te lullen, kon ik steeds beter, in plaats van alleen maar rauwe klanken te horen, woorden onderscheiden.
En je moet niet denken dat mijn vocabulaire alleen geschikt is voor culinair gebruik, want ondanks dat ik het zelf nog nooit gedaan heb, weet ik ook al wat “ficken” is.
Ik veeg mijn vette handen af aan mijn sokken en kijk naar een automatiek waar, in plaats van croquetten, pikante boekjes achter de deurtjes liggen.
Zal ik…?
Nee, in de hutten van de maats ligt dat soort lectuur voor het grijpen en daar ik die, vanzelfsprekend, allemaal al uitgebreid bestudeert heb, geloof ik niet dat er hier nog iets opzienbarends op me ligt te wachten.
Er liggen ook grammofoonplaatsjes, singeltjes achter het glas.
Nieuwsgierig lees ik de titels.
Verrek is dat soms dat plaatje dat ik vanavond al een keer of drie , vier, in die gokhal heb gehoord?
“Lolita - Seemann, deine Heimat ist das Meer.”

Ik gooi twee mark in de gleuf en krijg, behalve het plaatje, ook nog twintig pfennig terug.


Ik heb dan zelf wel geen pick-up, maar de 2e kok/bakker heeft er wel een, met

maar liefst één plaatje, “Adam and Eve”, van Paul Anka.



Met mijn aankoop erbij, wordt de hele collectie in een klap verdubbeld.


Ik sta op de Landungsbrücken te wachten tot de Fähre naar de Kaiser Wilhelm Haven

leeg is en ik aanboord kan.

Terwijl de boot leegstroomt, wordt ik plots in mijn nekvel gegrepen en een barse stem zegt: ‘En waar denk jij naar toe te gaan!’
Verschrikt kijk ik om en zie de grijnzende smoelen van Kees en zijn stapmaat Jan.
‘Je wou toch niet nu al aanboord gaan hè?’
‘Eigenlijk wel, ik sta al vanaf kwart voor zes op mijn poten en morgen moet ik er ook weer vroeg uit, ik ga nu liever in kooi liggen meuren dan stappen.’
‘O nee, maatje, dat gaat mooi niet door, jij gaat met ons mee, dan ken je wat broodnodige levenservaring opdoen.’
Tegenstribbelen heeft geen zin, ze nemen me tussen zich in, trekken me, langs een wantrouwig toekijkende Zoll beambte, tegen de loopbrug op en marcheren me de stad in.
Wanneer me ze linksaf de Herbert Straße in willen duwen, zeg ik: ‘Hier ben ik daarstraks al met de baastimmerman geweest.’
Ze houden in en kijken me verbaast aan.
‘Verdomme, heb die schijnheilige houtwurm je híer op de kut late gaan, toch niet op de blanke sabel mag ik hopen?’
‘Huh?’
‘Ik bedoel, je hebt toch wel een kapotje gebruikt?’
‘Nee we zijn er alleen doorgelopen, ik heb niet gefickt.’
‘Verrek, hoor je dat Jan? Die jongen gebruikt me daar toch pure vaktaal of het niets is.’
‘Ja, ik hoor het en sta met mijn ore te klappere van verbazing, nog effe, dan ken hij óns wat lere.’



Albert.

Albert, het is weer een prachtig verhaal.
Je krijgt bijna het gevoel dat je er tussen zit.
Vooral door gaan.

De 'automatiek van tegenwoordig' is nog maar een schaduw van die van vroeger!
Ik zit nu al te wachten op het vervolg, het kan hier gewoon niet bij gebleven zijn.
Groeten, Peper.

Heerlijk leesvoer !!

Mooi verhaal weer, Zuurkool Zeuntje!

Zal toch eens beter achter de raampjes bij de Febo kijken.

hij is weer fijn albert.

volgens mij heb ik dat singeltje nog van die seeman. van mijn pa uiteraard. die liedjes hoorde ik in groningen steeds op de geheime zender..

dank Albert, leuk om te lezen!

Dank voor jullie support.





Kees en Jan zijn echt in de stemming.
Onder het zingen van het schone lied, “Liebe mutti bleib bei mir, geh nicht nach die Herbert Straße zu”, waarvan ik het refrein al snel kan meezingen, arriveren we bij de Bunte Kuh.

Wanneer ik nog aan mijn eerste cola zit, hebben die twee al de nodige glazen bier achterover geslagen.
‘Zo de ballasttanks benne vol, wij kenne niet meer kapseize, hé Appie, zuip op en kom mee, dan ken je wat kultur opdoen.’
Ik weet niet wat zíj onder “koeltoer” verstaan maar je kan, de heren kennende, er donder op zeggen dat we geen museum gaan bezoeken.

We komen langs verschillende keilewinkels waarvan sommigen de titel Nichtclub voeren.
Bij één zo’n tent, met een, aan zijn uniform te zien, levensechte schout bij nacht voor de deur, houden de maats in.
‘Hier?’ vraagt Jan.
Kees knikt en in plaats van, zoals Willem laatst bij de worsteltent, de portier een fooi in zijn hand te duwen, loopt hij de goede man zowat omver.
Deze opent zijn muil om te protesteren maar ziet daar toch vanaf wanneer hij naar de, minstens twintig jaar jongere en zeker twee keer zo brede schouders, van Kees kijkt.
Even kijkt hij mij aarzelend aan maar, na een schuine blik op Kees, durft hij toch niet naar mijn leeftijd te vragen.
Binnen worden we door een ober naar een tafeltje gedirigeerd en meteen gevraagd wat de “Herrschaften” willen drinken.
‘Bier’ zeggen de mannen, ‘cola’ zegt het zeuntje.
Jan pakt de ober, die al weg wil lopen bij zijn jasje en smoest even met hem, deze knikt en loopt weg.
Ik kijk om me heen in de slecht verlichtte rokerige ruimte.
Aan een vleugel zit een of andere mafkees in rokkostuum, met een verveeld smoelwerk, achtergrond muziek te spelen.
De bankjes en stoelen zijn bekleed met rood pluche waarop hoofdzakelijk mannen zitten.
De enkele, zwaar tegen hun tafelheer aanhangende, dames zijn zo schaars gekleed en zo fel opgemaakt, dat ik meteen doorheb wat Jan bedoelt met, ‘dat benne nou de modinettes en dát Appie, is Frans voor nette naaimeisjes.
De ober komt terug en zet drie glazen bier neer, die meteen door Kees worden afgerekend.
Ik protesteer: ‘Ik heb cola besteld, ik lust geen bier!’
Jan wuift de ober weg en zegt, geheel voorbij gaand aan het feit dat ze me, ondanks mijn protesten, zelf de stad in hebben gesleurd: ‘Kijk Appie, as je nou zo graag met ons wil gaan stappe, mot je ook niet legge te ouweteringhoere over cola maar gewoon zuipe wat wij zuipe, bier dus.’
Kees zegt: ‘Weet je wel hoe slecht cola voor je pens is? Als je een stukkie rauw vlees in een glasie cola legt, mot je na een uurtje eens kijke wat van geworde is, echt waar, je schrikt je de pleuris.’
Wel verdomme, alles goed en wel maar ik maak nog altijd zelf wel uit wat ik drink, ik kijk de maats kwaad aan en schuif demonstratief het glas van me af.
Erg onder de indruk zijn ze er niet van, integendeel, ze beginnen te grinniken en Jan zegt, met een geruststellende knipoog: ‘Vóór je nou meteen hoog op je kut gaat staan, zou ik er toch eerst es effe van proeve.’
Wantrouwig breng ik het glas naar mijn mond en proef… zoet bier???
‘Niet slecht hè zeun? Bier met seven up, dat noeme ze een sneeuwwitje’ zegt Jan.
‘Ja en er zit maar heel weinig bier in, dus bezope ken je er niet van worde’, beweert Kees met een uitgestreken smoelwerk.

De sneeuwwitjes, ‘op een been ken je niet lope’ en op drie blijkbaar ook niet, smaken me goed maar ondanks dat er, naar Kees me keer op keer “heilig verzekerd“, amper een centimeter bier in de up zit, is het na nummer zoveel, een behoorlijk stukkie lichter in mijn bovenkamer en kijk ik, heel ontspannen, naar de floorshow.
Een dame met een formidabele borstpartij en een daaraan omgekeerd evenredig groot, zangtalent, staat nonchalant op de piano leunend, een beetje hees, Marlene Dietrich te imiteren met, “Sag mir wo die blumen sind”.
‘En Appie, wat vind je van dat mokkel?’
‘Wat ik van dat mokkel vind? Nou dat zingen hoeft van mij niet zo nodig, maar die tieten…’

De pianist krijgt versterking van een trio en speelt wat modernere muziek
Na een griet en een vent die, beide in glitterpakjes, op rolschaatsen allerlei kunstjes uithalen zonder van een rond plateautje, van zo’n anderhalve meter doorsnee, te lazeren, volgt er een strip act.

Ik draai mijn stoel van het tafeltje af en volg een uitgebreide les biologie.
“Het menselijk lichaam, hoofdstuk 6, de Vrouw”.

Het zacht gekleurde spotlight, laat de roodharige dame in kwestie, die draait en kronkelt, op haar voordeligst uitkomen.
Dan begint ze hier en daar een knoopje of strikje los te maken en slaat ze haar splitrok open, zodat we goed kunnen zien dat ze zeer fraaie lange benen heeft.
‘Tering, wat een wijf, die heeft poten tot aan haar oksels’, hoor ik achter me.
Ze zet haar voet op een stoel en begint langzaam haar nylons, een voor een, te verwijderen, waarna ze al dansend, haar rok helemaal losmaakt en plagerig over de kop sleept van een kale kerel aan het tafeltje naast ons.
Zij danst verder en de man blijft, met een debiele grijns op zijn gezicht, eenzaam achter.
De rok wordt met een zwaai naar achter afgedankt en nu is haar blouse aan de beurt.
Het duurt een tijdje voor ook deze uit is en ze aan haar bh begint.
Met haar rug naar ons toe maakt ze het laatste haakje los, draait zich om maar klemt, terwijl de spanning stijgt, nog heel even de bh tegen zich aan.
Met een elegante zwaai gaat de bh achter de rest aan en showt ze haar kleine, stevige, recht naar voren staande borsten, aan een opgetogen publiek.
Al dansend maakt ze, behendig een aantal begerige handen ontwijkend, een ereronde langs de tafeltjes.
Ook haar minuscule slipje wordt, weer met haar rug naar het publiek, elegant uitgetrokken.
Terwijl wij alleen haar draaiende kontje zien, danst ze achteruit naar die kale vent en voor hij het in de gaten heeft, draait ze zich snel om en trekt, haar slipje over zijn kop en blijft, ritmisch met haar heupen draaiend, voor hem staan.
Het publiek joelt naar de man in kwestie en moedigt hem aan om haar te pakken maar helaas, hij durft de uitdaging niet aan.
Nog is de show niet ten einde.
De muziek verandert van zwoel, naar iets met een ritme dat in de Caraïben thuishoren.
De dame, nog steeds poedeltje naakt, heeft ook met deze muziek geen moeite en danst, onder vingergefluit en luide juichkreten, de hele vloer over.
Ondertussen heb ik niet in de gaten, dat Jan achter mijn rug met een bankbiljet naar die griet zwaait en op mij wijst.
De mooie blote meid maakt, nog steeds ritmisch met haar kont draaiend, pas op de plaats voor een limbostok die niet meer dan zestig centimeter boven de vloer op twee paaltjes ligt.
Ze werpt even een blik, in mijn richting, ze kijkt me zelfs recht in mijn ogen, verdomme, ze zal toch niet…?
Ze begint met haar voeten te schuifelen, steeds verder uit elkaar en terwijl de bongo’s de boventoon voeren, buigt ze zich ver achterover, zakt door haar knieën en begint met haar tieten recht in de lucht, een Limbodans te doen.



Langzaam maar zeker schuifelt ze, nog net niet met haar tepels de stok rakend, onder de Limbo door.
Ik moet toegeven dat het zo opwindend is, dat mijn jonge heer een serieuze poging doet om uit mijn pendek te barsten.
Het roodharige stuk stopt niet maar blijft, al door dansend, recht op het publiek af schuifelen.
Tering, het lijkt er nou toch echt op dat ze mij moet hebben, ik kan beter dekking zoeken.
Wanneer ik aanstalten maak om op te staan, voel ik opeens de grote klauw van Kees op mijn schouder.
‘Zitte blijve.’
Langzaam maar zeker komt de blote griet, met haar knieën zo wijd uitelkaar dat ik duidelijk kan zien dat het niet alleen haar oksels zijn die ze niet scheert, op me af gewiegeld.
Ik weet niet wat ze van plan is, maar het liefst had ik nu aan een achteraf-tafeltje gezeten.
Ze danst, gevold door het spotlight, tot pal voor me, recht haar rug en voor ik doorheb wat ze van plan is, staat ze wijdbeens boven mijn schoot te wiebelen, met haar rode sopdot geen twintig centimeter van mijn gezicht.
Verschrikt buig ik, zover de stoel het toelaat, naar achter en draai mijn kop opzij.
Het publiek joelt, mijn stapmaats liggen, krom van het lachen, zowat onder tafel.
En ik? Ik wil wel door de grond zinken van pure ellende.
Dan gaat het spotlight uit en maakt plaats voor een welkom half duister.
Jan buigt zich voorover en overhandigt de dame een bankbiljet, waarop deze snel het vloertje oversteekt, nog één keer in het licht van de schijnwerpers het gejuich en applaus van het publiek in ontvangst neemt en verdwijnt.
Ik draai mijn stoel naar het tafeltje en kijk de maats vernietigend aan.
Zij kijken op hun beurt elkaar even aan en liggen weer in een deuk.
Jan schuift, nog nahikkend van de pret, het zoveelste sneeuwwitje naar me toe. ‘Hier, voor de schrik, zuip maar gauw op, dan krijg je er nog een.’
Ik drink achterelkaar mijn glas leeg en kom langzaam weer een beetje bij de mensen.
Kees zegt, met een valse grijns: ‘Tjonge Appie, mot jij nou een echte zeeman voorstelle?
Nou maatje, je valt me vies tegen.’
Jan schudt meewarig zijn hoofd. ‘Welke flinke Hollandse jonge is er nou bang voor een lief klein rood poesje?’
Ik zeg kwaad: ‘Een lief klein rood poesje? Een lief klein rood póésje?
Een roestige pannenspons zal je bedoelen!’



Albert