Onderwerp: Albert verhalen.

Ja, ik ben ook meer voor een RVS pannenspons! Ben benieuwd wat de volgende stapavond brengt!
Weer een goed verhaal Albert.
Groeten, Peper.

sopdot, die kon ik nog niet. erg leerzaam zo'n forum.
mooi Abert die winterverhalen, jammer dat we al weer bijna kunnen zeilen.
ik stel voor een trimdagje met baasje en verhalen van Albert, zonder sopdot, herdershond en ezeltje.

Haha geweldig.

Wederom geweldig !!!!

Geweldig weer, al die uitdrukkingen!

verschrikkelijk wat een verhaal weer , ik barst zowat uit mn panty

Zoals iedere keer weer lekker leesvoer, je zit ook bijna op die stoel!

En de volgende dag gewoon weer naar de kerk

LOL
ton

De kustreis zit er op en we liggen weer aan de Oostelijke Handelskade in Amsterdam.
Na dat we in Hamburg helemaal leeg waren, hebben we, daar en in Bremerhaven, weer een zooitje stukgoed geladen.
Nu moeten we hier nog een goeie drie duizend ton bijladen voor we naar “De Zuid” gaan.
Natuurlijk heb ik nog even - twee nachtjes - thuis geslapen, waar ik mijn moeder, die vroeg of ik ook de wal op ben geweest en of ik alcohol had gedronken, helemaal kon geruststellen.
‘Ma, ik heb cola en up gedronken en ben in die twee weken maar drie keer de wal opgeweest.’
Ik tel af op mijn vingers.
‘Eerst ben ik met matroos Willem naar een worstelwedstrijd geweest, toen heb ik, onder begeleiding van de scheepstimmerman, een onderofficier dus, een kerkdienst bijgewoond en als laatste ben ik met Jan en Kees, twee matrozen, naar een danstheater geweest.’
Ma knikt opgelucht en zegt: ‘Ik was eerlijk gezegd een beetje bang dat je misschien tussen een stelletje rouwdouwers was terecht gekomen, maar dit lijken me allemaal nette jongens.’
Ze komt nog even terug op het kerkbezoek.
‘Pas daar mee op jongen, je bent pas vijftien en nog heel vatbaar voor wat ze daar verkondigen en omdat het geschreven staat, hoeft het nog niet waar te zijn.
Neem niet alles wat ze zeggen voor zoete koek aan maar gebruik je eigen verstand.’
‘Niks aan de hand ma, ik moet daar sowieso al niets van hebben, bovendien spraken ze alleen maar Duits en dat versta ik niet.’
Tevreden gesteld gaat ma naar de keuken en begint, zingend, deeg te kneden voor een boterkoek.
Japie, mijn broer van zeventien, wenkt me mee naar boven.
‘Vertel op, wat heb je allemaal gezien, de waarheid en niet die lulkoek die je aan ma hebt verkocht.’
Japie hangt aan mijn lippen en na een, lichtelijk bijgekleurd, verslag van mijn eerste zeereis, zegt hij, met zowel bewondering als afgunst in zijn stem: ‘Echt waar, heb je die griet nog geneukt ook?
Verdomme ik wil ook naar zee!’
Hoera, Japie gelooft het en Japie is jaloers, mijn dag is weer goed.

We zitten weer op zee, met als bestemming diverse havens in Brazilië, Uruguay en Argentinië.
Maar eerst halverwege stookolie bunkeren in Sao Vicente op de Kaap Verdische eilanden.

Het (voorlopige) lijstje voor de uitreis, ziet er zo uit;

Kaap Verdische eilanden.
Sao Vicente.

Brazilië.
Cabedelo.
Recife.
Salvador.
Ilhéus.
Vitoria.
Angra Dos Reis.
Rio De Janeiro.
Santos.
Paranaqua.
Itajai.
Rio Grande.
Porto Alegre.

Uruquay.
Montevideo.

Argentinië.
Buenos Aires.


De ruimen zitten stampvol met; machinerieën, landbouwvoertuigen, vaten chemicaliën, balen kunstmest, platen staal, zware H-balken, hoekijzer, pijpen, kokers, stafijzer enz.
Plus een flinke partij spoorrails.
Aan dek, helemaal voorop naast luik 1, zo ver mogelijk van de verblijven vandaan, staan vaten met gevaarlijke chemicaliën, vastgesjord met staaldraden en spanschroeven.
Meer naar achter, binnen het bereik van onze sterkste laadboom, “de zware spier”, staan vijf spoorweg wagons.
Een passagierswagon en vier gesloten goederenwagons, plus, als klap op de vuurpijl, een prachtige, grote zwarte, stoomlocomotief met een kolentender.
En achterop, naast luik 5, staan een paar laadkisten van een meter of zes.
Dat is een of andere nieuwigheid die - volgens de bootsman - niet lang mee zal gaan.
‘Ze zeggen dat er straks zelfs schepen varen die geen masten en laadbomen meer hebben en alleen nog maar met die rare kisten de wereld rondgaan.
Konteners noemen ze dat, nou ik mot het zien voor ik het geloof, het zal mijn tijd wel duren.’

De loc mag zich verheugen in een druk bezoek van het machinekamer personeel, dat bijna geheel bestaat uit oude knarren die altijd met stoom gevaren hebben en niets willen weten van moderne nieuwlichterij zoals die “verdomde herrie makers” van dieselmotoren.
In hun vrijewacht klauteren ze op de loc en vertroetelen het ding met smeerolie, vet, en poetslappen tot hij glimt aan alle kanten.
Natuurlijk sleutelen ze ook aan het mechanische gedeelte en nog voor we de Golf van Biscaye uit zijn, hebben ze zelfs de ketel onder stoom, en klinkt het hese geluid van een stoomfluit over zee.
Wanneer ze dan ook nog, bloedserieus, overwegen om wat spoorrails uit het ruim te takelen, zodat ze “wat op en neer kunnen rijden”, grijpt die ouwe in en gebiedt ze het vuur te doven en de rest van de reis geen voet meer op de loc te zetten.
Hoewel morrend, laten ze het vuur uitbranden, want ze weten dat die ouwe, een Terschellingse zeeman van de ouwe stempel die het vak nog op de zeilvaart heeft geleerd, niet mals is wanneer ze hem niet meteen gehoorzamen.

In Amsterdam zijn er nog een paar bemanningsleden afgelost en vervangen door nieuwe gezichten.
Tot mijn grote vreugde is Bep, die schooier die ik eerst voor zijn ballen moest schoppen voor hij begreep dat hij me niet ongestraft een loei voor mijn harses kon verkopen, vervangen door Frans, een heel wat sympathieker figuur.
De enige die ik nu nog met liefde zou laten afzuipen is Piet Schipper, de lampenist.

Piet Schipper is een verhaal apart.
Hij komt van Marken en is, net als die ouwe, te watergelaten rond achttienhonderdvijfennegentig.
Ze maken allebei hun laatste reis.
Die ouwe omdat hij er zelf voor kiest om te stoppen en Piet omdat hij met vijfenzestig verplicht móet stoppen.
In feite mogen zeelui al op hun zestigste met pensioen maar Piet zag zich, om financiële redenen, gedwongen door te blijven varen.
Dat zit zo.
Zowat alle zeelui doen, in meer of mindere mate, aan smokkelen, niet om rijk te worden maar meer voor de sport en, laten we eerlijk zijn, een extra stapcentje is natuurlijk ook nooit weg.
Meestal gaat het om wat sigaretten en drank in niet al te grote hoeveelheden, zodat ze, wanneer ze gepakt worden, er met een redelijk boete vanaf komen.
Piet, die nogal inhalig van aard is, pakte het groter aan en smokkelde sigaren in zulke hoeveelheden, dat het wel een keer stuk móést lopen.
Hij werd veroordeeld tot zo’n hoge boete dat hij, behalve dat hij een flinke hypotheek op zijn mooie groene huisje op Marken moest nemen, ook nog een lening van de rederij nodig had om niet in de lik terecht te komen.
Die lening is nu zowat afbetaald, maar van die hypotheek komt hij waarschijnlijk nooit meer af, althans niet voor hij terug is op zijn geboortegewicht.
Normaal zou ik medelijden hebben met zo’n pechvogel, maar deze achterbakse zuiger mag van mij zachies door zijn kruis zakken.
Of, zoals Kees zegt: ‘Piet Schipper? Díe gore gluiper? Ik zou nog niet op hem pisse astie in de hens stond!’



Albert.

Een stoomloc onder stoom brengen in het ruim ... hilarisch !!

Hij is weer voor zijn roodkoperen! Dank, Albert.

Garfield schreef : Deklast, dat spul stond aan dek.

Ok, aan dek. Maar dan nog ! Geweldig !

Mijn weekeinden hebben een nieuw begin gekregen: eerst kijken of Albert gepost heeft! Dan komt de rest wel.
Vooral doorgaan Albert, vooral doorgaan!
Groeten, Peper.

Albert
Ik lees natuurlijk je verhalen en vind het prachtig omschreven en let op het vervolg.
Ook las ik in een reactie over het bundelen van je verhalen waarop je dat niet bepaald zag zitten. Gister was ik lekker in de sauna, daar lag in de rustruimte een boekje met gebundelde verhalen van Jan Noordegraaf. Het kan dus wel, de verhalen daarin zijn wat 'bedeketer' dan de jouwe, gezien de tijd correct, alhoewel sluiks genoeg.
Maar ga door met jou verhalen alsjeblieft

www.marinanoordegraaf.nl/DHTML/jannoordegraaf.htm
nl.m.wikipedia.org/wiki/Jan_Noordegraaf

Dank voor jullie waardering.



De lampenist - Piet Schipper – loopt geen zeewacht maar heeft, in de haven, o.a. als taak, de cargolampen - losse schijnwerpers die in de ruimen hangen tijdens laden en lossen – op te hangen en kapotte bolletjes te vervangen.
Het leeuwendeel van zijn werk is echter het schoonhouden van het stuurhuis, de ramen lappen en het poetsen van alle koperen toestanden op de brug.
Ik ben bezig de ontbijtboel af te wassen en daar bijna mee klaar, wanneer Piet de pantry binnenstapt en zegt: ‘Meekomme!’
‘Moment Piet even de borden wegzetten.’
Hij grijpt mijn oor en zonder me gelegenheid te geven om de borden zeevast weg te zetten, sleurt hij me de pantry uit.
‘Meekomme heb ik gezegd!’
‘Au, godverdomme!’
Ik trap hem voor zijn schenen en ruk me los.
‘Lelijk rotjong, voor dat vloeken ga je subiet naar de hel!’
‘Mooi niet, daar gaan alleen achterbakse Markers heen.’
Híj wrijft met een kwaad smoel over zijn been en ik voel voorzichtig of mijn oor nog wel helemaal vastzit.
Ik stap de pantry weer in en zet de stapels borden in hun rek, dan wend ik me tot Piet.
‘Wat moet je van me?’
‘Je mot mijn emmers naar de brug brengen.’
Nu is dat wel niet míjn werk maar als zeuntje ben je altijd de lul wanneer er kutkarweitjes moeten worden opgeknapt, dus loop ik mee naar het washok en pak twee grote gegalvaniseerde emmers.
Ik vul ze met heet water en maak in een van de twee een sopje aan met T-pol.
Ik til de zware emmers op en wil door de lange gang naar het achterdek lopen.
‘Nee, we gaan binnendoor!’
Binnen door?
Dat betekent dat we langs de officiers verblijven gaan, dat is streng verboden toegang voor het gewone volk en helemaal voor zoiets laags als een zeuntje.
Zelfs als ik met tering weer koffie naar de roerganger moet brengen, moet ik helemaal buitenom en krijgt de roerganger een afgekoelde, zeg maar pislauwe, mok koffie.
Piet gaat voor en ik volg hem de trappen op.
De emmers worden steeds zwaarder en ik moet zorgen dat ze niet tegen de trap of de leuning slaan want dan wordt het een waterballet dat ik, zeker weten, zelf mag opruimen.
Boven aan de laatste trap blijft Piet staan en fluistert: ‘Neerzetten en oprotten.’
Ik zet de emmers neer en daal langzaam de trap een stukje af.
Waarom moest ik de emmers niet helemaal tot in het stuurhuis brengen en waarom fluisterde Piet?
Achter me hoor ik Piet al hoesten en rochelend, de emmers optillen en wegsloffen.
Daar wil ik meer van weten.
Stil sluip ik zover de trap op, dat ik met mijn kop net boven het dek uitkom.
Piet schuifelt langs de openstaande deur van het kantoortje van de Kapitein en maakt geluiden als of hij ieder moment de geest kan geven.
Hij zet de emmers neer en leunt afgepeigerd tegen de deurpost.
Daar klinkt de stem van die ouwe: ‘Môgge Piet, gaat het een beetje?’
‘Goeiemorgen kapitein,’ hijgt Piet, ‘die emmers worden steeds zwaarder en dan ook nog al die trappen…’
‘Maar Piet, dan scheer je daarvoor toch het zeuntje even in?’
‘Dat brutale rotjong? Die is liever lui dan moe, als ik die wat vraag dan heeft hij geen tijd of hij kan het niet.’
‘Hm, ik zal het er met de eerste over hebben maar wat anders, de zon staat boven de ra, een borrel Piet?’
‘Nou kapitein, dat sla ik niet af.’
Ik heb genoeg gehoord, wat een vuile achterbakse stinker is die Piet, niet tekort zeg!
Ik ga verder naar beneden en loop, net voor de tweede trap, de eerste stuurman tegen het lijf.
Hij kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan en zegt bars: ‘Wat moet jíj hier?’
‘Goede morgen stuurman, ik heb de emmers sop van de lampenist naar boven gesjouwd.’
‘O en dat kan niet buitenom?’
‘Jawel stuurman, dat wou ik ook doen maar Piet stond er op dat we binnendoor gingen.’
‘Zo, Piet stond er op hè?’
‘Ja stuurman, vraagt u het hem zelf maar even, hij zit nu bij die ouwe aan de borrel.
Hij kijkt me even peinzend aan en zegt op een wat vriendelijker toon: ‘Wanneer Piet je weer binnendoor stuurt, zeg je maar dat ik dat verboden heb en ga nu maar weer gauw aan je werk.’
‘Ja stuurman, dat zal ik doen.’

Weer beneden pak ik de koekblikken en daal af naar de store rooms om koffie met kakkerlakkenaroma te malen.
Onder het malen overdenk ik het gebeuren van die ochtend.
Eigenlijk was het een mazzeltje dat ik die eerste tegenkwam.
Wanneer die ouwe hem nu aanspreekt over wat Piet over mij gezegd heeft, weet die eerste dat Piet gelogen heeft en bovendien denk ik dat hij ook niet zo blij is met een lampenist die borrels drinkt bij het gezag.
Daar komt bij dat ik nu, hoogstwaarschijnlijk, een slechte aantekening op mijn conduitestaat mispeil.

Ja die Piet schipper is me er eentje en dat is maar goed ook, want als er meer van dat soort rond liepen…
Zelfs zo’n vijfenveertig jaar later wordt ik weer aan hem herinnerd, wanneer we het jaarlijkse uitje van de provincie hebben.
Toevallig zitten Marjanne en ik aan een tafeltje met Klaas en zijn vrouw.
Die twee komen van Marken.
Klaas, die weet dat ik van de zeevaart kom, vraagt of ik ook met Markers heb gevaren.
‘Ja een stuk of wat.’
Klaas wil namen horen, dus noem ik de namen op die ik nog weet, waaronder die van Piet Schipper.
‘Maar die was in negentienzestig al vijfenzestigjaar, dus die is onderhand alweer een mooi tijdje terug op zijn geboortegewicht.’
Nu mengt de vrouw van Klaas zich in het gesprek.
‘Piet schipper heb ik nog gekend, toen ik nog een klein meisje was, waren we buren.’
Ze weet ook nog dat Piet moest blijven varen om zijn schuld af te lossen.
Dan zegt ze: ‘Eigenlijk mocht Piet niet meer varen want hij werd afgekeurd maar toen is mijn vader onder zijn naam naar Amsterdam gegaan voor een herkeuring en kon Piet blijven varen.’

We hebben iedere week een onderlinge voetbalpool, georganiseerd door de sparks (marconist).
Het machinekamerzeuntje overhandigt me het klembord met lijsten.
‘Asjeblieft, de nieuwe pool, mijn mensen heb ik allemaal al gehad, nu die van jouw nog.
Dit zijn de centen tel maar effe na en als jullie klaar zijn, mag je hem bij de sparks inleveren’
Ik kijk op de lijst hoeveel rijtjes de olielui hebben ingevuld en tel de centen.
‘Het klopt, ik zal ze straks met pikheet wel even aan hun vessie trekken.’

’s Middags, na pikheet, kijk ik door de lijsten om te zien of ik iedereen gehad heb.
Ja hoor, ze staan er allemaal op en sommigen hebben wel zes rijtjes ingevuld.
Wanneer ik ook op de onderste bladen kijk, blijkt dat ook de civiele dienst, de officieren en zelfs die ouwe, wel van een gokje houden.
Al met al doen er meer dan veertig man mee.
Ik zelf geef niets om voetbal en heb er ook geen ene moer verstand van, dus waarom zou ik meedoen?
Dan krijg ik een idee…
Ik neem de lijsten mee naar mijn hut en kijk bij iedere wedstrijd hoeveel 1tjes en 2tjes er staan en vul bij mijn naam het cijfer in dat het meest voorkomt.
Wanneer het er evenveel zijn vul ik een 3tje in.
Dan ga ik, buitenom, naar de radiohut.
De deur staat open en de sparks leunt met zijn stoel op twee poten tegen het schot, met zijn kop vlak voor de luidspreker.
De “spreeuwenkast” staat te kwetteren bij het leven, een normaal mens zou er knettergek van worden maar de sparks zit er rustig een boekje bij te lezen.
Ik klop op de openstaande deur, ‘sparks.’
Hij kijkt op, ziet de lijsten in mijn hand en wenkt me binnen.
Het is voor het eerst dat ik het “heilige der heiligen” betreed en terwijl de sparks de centen natelt, kijk ik mijn ogen uit.
Wat een zooitje apparaten zeg, geweldig, overal metertjes, lampjes, knopjes en schakelaars.
Bovendien zoemen sommige van die grote kasten of er bijen in zitten.
Er hangen ook nog twee grote koperen klokken aan het schot, waarvan er één blauw en rood gekleurde vakjes heeft.
Dan hangt er ook nog een, glimmend gepoetste, koperen brandblusser die, volgens het waarschuwingsbordje er naast, ammoniak bevat.
Wauw zeg, wat een pracht spul, ik zou ook wel sparks willen worden.
Opeens gaat zijn hand naar de morsesleutel en begint hij te seinen, dan luistert hij even, tikt nog wat op de sleutel en gaat weer verder met tellen.
‘Het klopt zeun, ga maar weer naar beneden.’
Met tegenzin verlaat ik de radiohut.

Het is maandagochtend net na pikheet.
De mannen zijn vol bewondering, gemengd met een tikkie afgunst, want het zeuntje, dat beweert dat hij geen verstand van voetballen heeft, heeft wel even de voetbalpool gewonnen.

Lekker lezen zo op de zaterdagavond. Nu weten we hoe je aan je rijkdom bent gekomen!

Albert, doorgaan tot de tijd dat je 'bruggenwipper van Holland' werd! Dat wil ik beslist nog weten!
Groeten, Peper.

Bedankt, Albert. Mijn weekend kan niet meer stuk. Al eens gedacht aan het " in eigen beheer" uitgeven van je verhalen? Niet zo moeilijk hoor: eerst de tekst opmaken, plaatjes er bij. ( Wilweg?), oplaag bij voorverkoop vaststellen en dan pas laten printen.

Raar gedrag voor zo'n ouwe zeerot. Kennelijk malende.

Mooi Albert!

Weer heerlijk leesvoer. Ik liep er kennelijk nog eentje achter. Gelukkig begint het vaarseizoen weer. De boot is met twee weken klaar voor het herplaatsen in zijn natuurlijke habitat. Heerlijk achter het anker met een bakkie, terwijl de rest nog schaapjes aan het tellen is, jouw verhalen lezen vanuit de kuip. Ik kan niet wachten.
Maar we weten nu waar je Zeebeest van hebt betaald. De toto invullen met voorkennis...

Ik bedacht me laatst: Deze verhalen geven toch mooi een tijdsbeeld weer. Of je er zelf bij bent. Heel bijzonder.