Onderwerp: Albert verhalen.

Opleiden is vandaag de dag toch wel heel anders geworden! Dank Albert!
Groeten, Peper.

Omdat ik op de Weser nergens aan land ben geweest, volgens de bootsman moest ik eerst maar eens laten zien dat ik het verdien, verheug ik me er op om, nu de bootsman genadiglijk toestemming heeft gegeven, hier in Hamburg te gaan stappen.

We varen met sleepboothulp, achteruit, de Kaiser Wilhelm Haven in en meren af langs de kade.
’s Middags, met pikheet, hebben de mannen het over welke kroegen ze gaan bezoeken, welke “wijven” ze de vorige reis “genaaid” hebben en nu al dan niet nog eens met een bezoekje willen vereren.
Ik ben echt niet preuts opgevoed maar nu sta ik toch echt even met mijn oren te klapperen van de taal die ze uitslaan en het zijn echt niet alleen de vrijgezellen die zo aan het vuilbekken zijn.
De bootsman waarschuwt me dat ik niet alleen de wal op mag en uiterlijk om twaalf uur weer aanboord moet zijn.
Tussen het theeschenken door, neem ik een flinke portie “tourist information” tot me.

Je moet altijd beginnen in de “Bunte Kuh”, een gewone kneipe waar niets te beleven valt maar waar een pilsje maar vijfendertig pfennig kost, zodat je daar goedkoop ballast kan innemen.
Daarna is er een ruime keuze van duurdere tenten met entertainment.
De getrouwde mannen die hun huwelijk wél serieus nemen, gaan bijvoorbeeld naar Zillertal.

Zillertal is een grote Tiroler danstent op de Reeperbahn, waar een orkest, in lederhozen, hoempapamuziek speelt met veel dijen geklets en jodelkreten.
Het bier is daar wel wat duurder maar wordt geserveerd, in grote liter pullen, door rondborstige dames in dirndljurkjes met een decolleté als een uitstalkast, zodat je de waren goed kan bekijken.
Even voelen of het fruit al rijp is, is er jammer genoeg niet bij.

Je kan natuurlijk ook naar de Rattekeller, waar je in het halfduister, zo lang je maar dure drinkies besteld, lekker kan foezelen met de aanwezige “dames”.

In de Telefoonbar komen niet alleen beroepsdames maar ook vrouwen van dertig plus, die, vanwege het door de tweede wereldoorlog veroorzaakte mannentekort, op zoek zijn naar “verkering”.
De tafeltjes daar hebben allemaal een nummer en een telefoon.
Wanneer je contact met een dame wil, draai je het nummer van haar tafel en maakt een verkennend babbeltje.
Je kan zelf ook gebeld worden maar dan moet je wel oppassen dat, tenzij je er voor in bent, het geen kerel is die wat in je ziet.

Dan is er ook nog een tent waar, ter algemeen vermaak, een vrouw zich laat beffen door een grote herdershond en neuken door een ezeltje.
‘Dat is wat voor ons zeuntje, dan kan ie leren hoe het moet!’
Ze lachen wanneer ze me zien huiveren van afkeer en beginnen over een griet die “zo een strak knijpkutje heeft, dat ze daarmee een munt van de hoek van je tafeltje kan pakken, eerlijk waar, ze slokt hem zo op, kan je nagaan wat ze met je snikkel doet”.

Kees zegt tegen mij: ‘Ga vanavond maar met Jan en mij mee, als je je aan ons vasthoudt kom je weer safe and sound aanboord.’

Willem, een getrouwde matroos, zegt: ‘Met jullie twee mee? Dan komt hij geheid in de goot terecht.
Maar ik maak het toch niet laat, dus vanavond kan ons lichtpikkie wel met mij mee.’
‘O ja? En waar ga jij dan heen?’
‘Oh, ik dacht aan een avondje Zillertal maar ik wil eerst nog even naar het worstellen kijken.’

Pikheet is over.
Terwijl ik de vuile mokken naar de pantry breng, draaien de mannen nog een peuk en staan op om weer aan dek te gaan.
Ik snap alleen niet waarom ze een beetje gniffelend naar mij kijken maar het maakt wel dat ik op mijn hoede ben voor een of andere stinkstreek.
Misschien ben ik al te wantrouwend maar ik heb tijdens het bijwerken genoeg meegemaakt, met de oud zeelieden van de slijmploeg, om te weten dat ze je met een stalen gezicht om de vierkante gatenboor of de schop met het voetje sturen of je met “hé joh mot je een droppie?”, een gore natte, uitgekauwde, pruim tabak in je hand drukken.

Het is kwart over acht.
Ik heb, als laatste karweitje van de dag, de messroom en de pantry geveegd en gedweild, waarna ik, na dat de bootsman alles gekeurd heeft, ben gaan douchen.
Nu zit ik, ongeduldig, in de messroom te wachten tot Willem zo ver is.
Eindelijk, daar is ie.
‘Gaan we?’ vraag ik en sta al bij de deur.
‘Rustig aan zeuntje, eerst nog een bak leut en dan op ons gemak naar de kop van de kade, dan zijn we precies op tijd voor de boot naar de Landungsbrücken.’
Hij legt uit dat de havens aan de linkeroever van de Elbe liggen en de stad op de rechter.
‘Kom op zeun, we gaan.’
We dalen de gangway af en voor het eerst in mijn leven sta ik op buitenlandse bodem.

Wanneer we, püncktlich om 21:15 uur van de steiger wegvaren, sta ik, aan dek van de Fähre, om me heen te kijken.
We schieten bijna meteen weer langs een ander kaaihoofd om ook daar wat mensen op te pikken.
Na nog een paar tussenstops stormen we, met een pracht van een bruisende boeggolf, de rivier over naar de pontons van de Landungsbrücken.
Wanneer we de grote overdekte loopbrug naar de oever oplopen, worden we aangehouden door een vent in uniform met een enorme pet op zijn kop.
‘Halt, zoll!’
Hij stelt Willem een paar vragen en tast hem vluchtig af.
Dan kijkt hij zonder wat te zeggen even op mij neer en laat ons door.
‘Wat moest die smeris van je?’
Willem lacht.
‘Dat was geen smeris maar een douane die wilde weten of ik sigaretten of ander smokkelwaar bij me had.
Kijk zeun, het havengebied aan de overkant is een taxfree-zone.
Pas als je het havengebied verlaat, via de poort of hier via de Landungsbrücken, passeer je de douane, vandaar dus.
Zo geef het nu maar weer aan mij.’
Ik haal drie sloffen Stuyvesant filter en twee pakken koffie van onder mijn jopper tevoorschijn en geef ze terug aan Willem.

We lopen langs een groot gebouw met grote verlichte ramen en een koepeldak.
‘Is dat een kerk of zo?’
‘Nee dat is de Elbetunnel, die gaat ook naar de overkant maar dat is een tering eind lopen, met de Fähre gaat het een stuk makkelijker.’
Ik zie grote deuren, te groot voor alleen maar voetgangers en fietsen. ‘Kunnen er ook auto’s door?’
Willem lacht. ‘Ja, maar dit spul is van ver voor de 1e wereldoorlog oorlog toen alles met paard en wagen werd vervoerd en er bijna geen auto’s waren, dus in plaats van een lange afrit hebben ze hier een lift gemaakt, met net genoeg ruimte voor twee auto’s of één vrachtwagen.’

Bij een deur in een nauw, slecht verlicht straatje, blijft Willem staan en klopt aan.
Er gaat een luikje open en Willem wisselt zacht een paar woorden met
de onzichtbare man achter de deur.
De deur wordt een klein stukje geopend, Willem steekt de sigaretten en koffie naar binnen, krijgt wat bankbiljetten aangereikt en dicht gaat de deur.
Even klinkt er nog het schuiven van grendels, dan is het weer doodstil in het straatje.
Ik kijk om me heen, er hangt een macaber sfeertje, je voelt gewoon dat het hier niet deugt.
Ik ben blij dat ik in gezelschap ben van een grote vent.

‘Zo, op nach die Grosse Freiheit, Sankt Pauli und der Reeperbahn wo die kamelen mit die grosse bulten sind!’ zegt Willem.
Bij “grosse bulten” beschrijven zijn handen een nogal uitbundig vrouwenfiguur.
Hij klopt op zijn zak waar de smokkelcenten zitten, ‘kom op maatje, wij hebben vrij stappen, eerst naar de Bunte Kuh, daarna naar een worstelwedstrijd.’
Dat laatste zegt hij met een grijns en een knipoog.

Zij aan zij marcheren we naar de Reeperbahn.


Albert.

heerlijk ,zeg kan jij op de wintermeet niet voorlezen uit eigen werk?
is het zeker afgeladen vol in de tent, en heb je de volle aandacht van de hele zaal!

Dat belooft weer wat...

Wordt toch wel vervolgd?

Prachtig, droog beschreven. "Ter algemeen vermaak'

Peper schreef : Jaja, jij wil alles weten over de worstelwedstrijd zeker

Mooie schrijfstijl Albert. Doet me denken aan de verhalen van Jan de Hartog. Ik lees je 'stukjes' altijd met veel plezier! Thanks!

En een illustratie van Jan Sanders

een herdershond en een ezeltje, hoe verzin je het
wel een boven de 18, 16 kan tegenwoordig ook, topic

1 x in hamburg geweest waarbij mijn vader direct met pret ogen vroeg naar de reeperbahn. Zoveel was er niet te beleven maar nu ik dit verhaal lees snap ik waarom. Ik ben 40 jaar te laat geboren/Albert is er geweest

Vipe6 schreef:Ja, wat dacht je dan!

Vigilanter schreef:Dat beweerde ik al eens bij de 'Neut' afleveringen en ik blijf erbij!
Groeten, Peper.

@ Chris, voorlezen uit eigen werk? Ik moet er niet aan dénken, brrr!

@ Peper, het wordt - misschien niet in deze frequentie – idd. vervolgt.

@ Wilweg, Joke, het doet me deugd dat je het feminisme bent ontstegen en mijn zeer "vrouw onvriendelijk" verhaal weet te waarderen, dankjewel.

@ Vipe6, gelukkig ben jij niet zo als Peper en lees je alleen mee voor het nautisch aspect.
Ik ben dan ook uitermate verheugd dat er ook nog serieuze mensen op het forum zitten.

@Vigilanter, dit is de derde keer dat iemand me met Jan de Hartog vergelijkt.
Hoewel dit compliment me goed doet, weet ik verdomde goed dat ik toch echt niet aan zijn niveau kan tippen.
Dat is geen valse bescheidenheid maar gewoon weten waar mijn grenzen liggen.

@ Faran, Arjan is dat nu de foto van de ZF wintermeet 2014?

@ Helmsman, Tjitse, dat van die herdershond en een ezeltje hoefde ik niet te verzinnen, dat was er al.

@ Jasper, probeer je vader maar niet uit te horen over zijn tijd in Hamburg.
Er zijn van die dingen die je als zoon echt niet weten wil.






Duitsers zijn gek op petten, hier op de Reeperbahn zie je ze in alle soorten en maten.
Zelfs de kranten/tijdschriftenverkoper, voor zijn door olielampen verlichtte stalletje op de hoek, heeft een grote, aan de voorkant hoog oplopende, witte pet van formaat vliegdekschip op zijn kneiter.
Bij een kiosk koopt Willem een paar broodjes braadwürst voor ons.
Wauw, wat een hap, dit is wat anders dan een klein slap worstje in een klef kadetje bij de automatiek op de Nieuwezijds.
Al kauwend wandelen we, terwijl ik alles om me heen gretig in me opneem, naar de Bunte Kuh.

‘Bier of cola?’
‘Graag een cola, bier lust ik niet.’
‘Heel verstandig zeuntje, alcohol is de pest in andermans lijf.’
Ik krijg mijn cola.
‘Asjeblieft, en hier heb je wat kleingeld voor de gokkast, ik ga effen ouwehoeren met die lui daar, die zijn van de “Gaasterland”.
Ik kijk in mijn hand en tel de muntjes van tien pfennig, verdraaid het zijn er tien, dat is een hele mark en omgerekend wel één gulden twintig!
Verdomme, dat is meer dan dat ik met een hele dag hard werken schoon verdien en dat moet ik in die machine gooien?
Ik sta te twijfelen voor de gokkast, want buiten dat ik nog nooit met geld heb gegokt - in Holland zijn gokkasten die geld uitkeren verboden - vind ik het eigenlijk zonde van de centen.
Een van de mannen aan de tafel waar Willem nu zit komt, op weg naar de pisbak, langs me heen.
Hij stopt even en zegt zacht: ‘Je moet zorgen dat je twee kersen krijgt, dan betaalt ie je twintig pfennig uit en als je er dan steeds alleen geld in gooit en niet meer aan de stopknoppen komt, blijft ie op twee kersen terugkomen.’
Ik kijk hem aan en vraag me af of dit weer een kutgeintje is waar broekenmannetjes, met twee voeten, tegelijk behoren in te trappen.
Hij ziet dat ik het niet vertrouw.
‘Nee echt, die kast hier doet dat, je moet er alleen niet meer dan een mark of twee winst uit slepen, want als de kroegbaas het doorkrijgt trekt ie de stekker eruit en hangt er morgen een andere kast aan de muur.’
Ik gooi een muntje in de gleuf en hup, daar gaan de drie schijven van de “Rotamint”.
Ik experimenteer met de “Bremse” knoppen in de hoop dat ik de jackpot, van maar liefst vijf mark, te pakken krijg maar heb geen geluk.
Met mijn achtste muntje krijg ik zowaar twintig muntjes uitgekeerd.
Zal ik stoppen?
Nee, zoals de dronken vent in de automatiek zei, terwijl hij moeizaam zijn twaalfde croquet naar binnen werkt, ’zolang ik win blijf ik doorgaan’.

Hoelang ik al aan die kast sta weet ik niet maar inderdaad zodra ik op twee kersen kom en de bremse knoppen niet aanraak, worden mijn tien pfennig er steeds twintig.
Wanneer Willem me op mijn schouder tikt met, ‘kom op pikkie we gaan naar het worstelen kijken’ heb ik wel mooi even een kapitaal van maar liefst drie mark zestig in mijn zak.
Dat staat zowat gelijk aan vier dagen gage, ik voel me rijk!

We lopen de Reeperbahn over en komen bij een of andere tent waar de portier voor de deur probeert om het publiek naar binnen te lullen.
Mij houdt hij tegen, waarop Willem hem wat in de hand drukt en uitlegt dat ik, hoewel ik eruit zie als vijftien, toch echt al achttien ben.
Binnen is het nogal donker maar wanneer mijn ogen een er beetje aan gewend zijn zie ik, behalve wat tafeltje, een paar rijen stoelen voor een bak van ca. 4x4 mtr. staan.
Willem haalt bij de bar een grote pils en een cola.
‘Kom op zeuntje, wij gaan vooraan zitten, dan kan je de spieren zien rollen.’
Ik ga zitten en denk, ”Spieren rollen? Het zal mij vierkant aan mijn reet roesten maar als Willem dat leuk vindt zal ik het wel even uitzitten”.
Voor hij gaat zitten rijkt Willem me een stuk zeildoek aan.
Ik kijk hem verbaasd aan.
‘Wat moet ik daar nou mee?’
‘Dat mot je straks voor je houden tegen het spatten van het bloed’, grijnst Willem.
‘Bloed, bedoel je ècht bloed?’
Ik vertrouw hem niet helemaal, niet met dat lachje rond zijn mond, ik wacht maar af wat er komen gaat.

We praten nog wat, dan, zonder waarschuwing gaat het toch al zwakke zaallicht uit en een paar spotlights aan.
De bak is nu fel verlicht en nog voor ik goed en wel doorheb dat er in de bak een dikke laag vette modder zit, stappen er geen gespierde kerels maar twee mooie meiden in, een blonde en een donkere.
Ze hebben alleen een minuscule bikini aan, zodat je goed kan zien dat Moeder Natuur ze niets tekort gedaan heeft.
Opeens zijn alle stoeltjes bezet door mannen met een stuk zeildoek op schoot.
De twee vrouwen beginnen voorover gebogen, onder het uiten van minachtende kreten, om elkaar heen te draaien.
Plots graait de donkere stoot een hand vol modder uit de bak en gooit die, pets, in het lange haar van de blonde.
Die slaakt een verontwaardigde kreet en begint ook met modder te gooien.
De spetters vliegen in het rond en wanneer Willem, net op tijd, om niet de volle laag te krijgen, zijn zeiltje tot boven zijn hoofd houdt, zie ook ik het nut van die dingen in en hou dat van mij ook wat hoger.
Hoewel er nog steeds met modder gegooid wordt, loeren de dames op eens kans om de ander beet te pakken en omver te werpen.
De blonde probeert met pootje haken de donkere omver te krijgen.
Deze neemt de worp over en de blonde klapt in de modder.
Ze krabbelt overeind en geeft de donkere een zwier.
Die kan nog net haar evenwicht bewaren maar kan niet voorkomen dat haar topje wordt weggerukt.
Ik staar als gebiologeerd naar een prachtig stel tieten en voel, in mijn kruis, dat er tussen die meid en mij iets moois aan het groeien is.
De dames gaan verder, het publiek joelt en moedigt ze aan om nog meer “onthullingen” te doen en zeuntje joelt net zo hard mee.
Wanneer ook de blonde zover is dat we duidelijk kunnen zien dat ze geen opvulling nodig heeft, verdwijnen ook de slipjes.
Om beurten gooit de een de ander in de modder en springt er boven op Ze glibberen door de bak, allebei zo grauw van de modder dat de donkere niet meer van de blonde te onderscheiden is.
Opeens is het over, ze staan op en draaien, hun lichamen glimmend van de modder, nog even voor ons in het rond.
Een niet al te nuchtere vent staat op en gaat met een glas bier in zijn hand bij de bak staan.
Hij roept iets tegen de dames.
Deze kijken elkaar even aan, lachen lief naar hem en stappen door de modder naar hem toe.
Nog voor hij door heeft wat ze van plan zijn, grijpen ze zijn pols, sleuren hem over de rand en gooien hem languit in de modder.
Hij probeert overeind te krabbelen maar een van de dames laat zich met haar blote lijf bovenop hem vallen en drukt hem weer in de modder.
Het publiek joelt en lacht hem uit.
Intussen trekt de andere bemodderde schoonheid zijn schoenen en sokken uit.
Terwijl ze om de beurt op hem springen en met hem worstelen, verdwijnt, stuk voor stuk, ook de rest van zijn kleding.
Het valt op dat, wanneer hij uiteindelijk naakt, met de twee vrouwen in de modder ligt te rollebollen, hij geen poging meer doet om te ontsnappen.
Integendeel, zich niet meer bewust van het publiek, probeert hij een van de dames in een houding te dwingen waarbij hij zijn stijve jongeheer daar ergens kan planten, waar de dame in kwestie hem nou net niet hebben wil.
Ze geeft hem met haar ellenboog zo een peut in zijn ribben dat hij naar adem hapt.
Met zijn tweeën trekken de meisjes hem overeind en de bak uit.
Het publiek roept om meer maar de meisje maken, zonder los te laten een buiging naar het publiek en verdwijnen, met die vent tussen zich in, naar achter.
‘Zo’, zegt Willem, ‘boft die effe?’
‘Huh? Boffen noem je dat?’
‘Ja boffen, hij gaat nu met twee mooie meiden onder de douche en als die er toevallig jeuk aan hebben…’



Albert

Dan gaat er wel een wereld voor je open, zo op je vijftiende...

Dank Albert.

Daar heb ik nou zo lang op moeten wachten!
Albert, wat jammer dat de wedstrijd afgelopen is!
Volgende keer (nog) meer!
Groeten, Peper.

En wederom prachtig beeldend geschreven

Dank ! en ga vooral door ...

"Ik staar als gebiologeerd naar een prachtig stel tieten en voel, in mijn kruis, dat er tussen die meid en mij iets moois aan het groeien is" schrijf je! Schitterend!

Heerlijk om te lezen. Ik heb trouwens zo'n gokkast staan.

De eerste keer stappen is me tot nu toe goed bevallen.
Ik heb veel gezien en ook veel geleerd.
Om te beginnen heb ik van Willem geleerd dat stappen niet duur hoeft te zijn, wanneer je weet waar je met je smokkelwaar terecht kan.
Ook weet ik nu dat, mits je geduldig en niet al te inhalig bent, je de Bunte Kuh kan verlaten met meer centjes in je zak dan bij binnenkomst.
Maar bovenal heb ik geleerd dat blote meiden, al dan niet onder de modder, in het echt nog veel mooier zijn dan op de foto’s in de beduimelde blaadjes die op de Pollux de ronde deden.
Ook weet ik nu dat Zillertal, dankzij de Dirndljurkjes met uitstalkast, wel leuk is voor even maar dat dijengeklets en jodelen nou niet bepaald een bevredigende uitwerking hebben op een hitsig geworden pubertje.
‘Zeg Willem, ik vond die worsteltent toch leuker, kunnen we daar niet nog eens heen?’
‘Hoezo zeuntje, wou jij soms ook met een paar meiden in het slijk liggen rollebollen?’
Hij kijkt me onderzoekend aan en nog voor ik kan antwoorden zegt hij grijnzend: ‘Verrek je zou het nog doen ook hè? Maar nee, zoveel tijd hebben we niet meer.
Willem wenkt een “Tiroler vleeswarenuitstalling” en bestelt nog een cola en een bier.
Wanneer ze de bestelling neerzet en ik diep in de naar me toegebogen uitstalkast kijk, zegt Willem: ‘Jammer dat je niet blind bent he?’
Ik kijk hem verbaasd aan . ‘Huh, blind?’
Hij rekent af en geeft me een knipoog.’
‘Ja, blind, blinden mogen met hun handen kijken.’

‘Zeg zeun, hoe heet je eigenlijk? Albert? Dat klinkt veel te groot voor zo’n onderdeurtje, daar maken we Appie van.’
Ik maak geen bezwaar, in tegendeel, ik voel me eindelijk geaccepteerd en denk: ‘Da’s één, nu die twaalf anderen nog…’

Willem kijkt op zijn klokje en drinkt met een paar flinke slokken zijn bierpul leeg, dan staat hij op en zegt: ’Het is tijd Appie, we gaan aanboord.’

Het is zondagmiddag tegen enen.
Ik heb de afwas gedaan en sta klaar om, met dit keer de baastimmerman, de wal op te gaan.
De baastimmerman - aanspreek titel Baas – een Fries van net in de vijftig, getrouwd en al opa, heeft heel de oorlog gevaren.
Hij heeft vliegtuigaanvallen meegemaakt, is getorpedeerd geweest op de Moermansk route en heeft daar een paar dagen in de vrieskou op een carley vlot overleefd.
Sindsdien heeft hij schijt aan God en gebod.

Gister heb ik waargenomen voor het machinekamerzeuntje, vandaag is het zijn beurt en kan ik de middag én de avond wegblijven.
Kees, die ziet dat ik mijn “pakkie deftig” aan heb, komt voor me staan.
Hij heeft een flesje Tuborg in zijn hand en dat is niet zijn eerste, want zo te zien is hij al redelijk aangeschoten.
‘Ga je stappen zeuntje?’
‘Ja Kees maar zeuntje heeft een naam en die is Appie.’
‘Hm, Appie hè? Maar zo heet de voorman van de olielui al, dus dat kan niet. Es effe denke …’
Snel, voordat hij me een bijnaam opplakt waar ik voor de rest van mijn zeemansleven aan vastzit, zeg ik: ‘Ja, maar dat is Ome Appie, ik ben Appie zónder ome.’
Kees haalt zijn schouders op. ‘Oké, Appie zonder ome, jij bent zeker weer zo’n wijsneus die overal antwoord op heeft hè?
Mooi, geef me dan maar eens antwoord op deze vraag.
Waarom…, ik zeg wáárom, gaat een zeeman naar zee?’
Ik voel me nogal voor het blok gezet, want ik weet zeker dat, wat ik ook zeg, het niet goed is.
Dan maar meteen door de zure appel heen bijten, dan ben ik er vanaf.
‘Een zeeman gaat naar zee om de wereld te zien?’
Kees en zijn stapmaat Jan kijken elkaar even aan en brullen in koor: ‘Een zeeman gaat naar zee om aan land te gaan!’
Ze liggen zowat in een deuk en moeten zich aan elkaar vasthouden, om niet door hun hoeven te zakken van de lol.

De baastimmerman - die ik ook ervan in kennis heb gesteld dat mijn naam niet zeuntje is - en ik stappen vanaf de Fähre de Landungsbrücken op en lopen, zonder aangehouden te worden, de stad in.
Ik wil al de bekende route naar de Reeperbahn nemen maar de baas zegt: ‘Nee die kant uit, ik moet eerst even bij een vriendinnetje langs.’
Na een stief kwartiertje doorlopen, blijft hij op de hoek van een smal straatje staan en zegt: ‘Bel jij even aan op nummer acht één hoog en als er een vrouw open doet zeg je; Er wacht om de hoek een vriend op u.’
Oei, mijn gevoel zegt me dat er iets niet klopt en hij mij de kastanjes uit het vuur wil laten halen.
‘Maar baas, ik spreek helemaal geen Duits.’
‘O dat hoeft ook niet ik zal het je voorzeggen.’
De woorden versta ik niet maar wat hij zegt klinkt ongeveer als; Er wartet zie ijn froint ouf die ekke.
Natuurlijk kan ik dat makkelijk na papegaaien maar ik verknal het bewust.
Na nog een poging of wat, geeft hij het op.
‘Nou zeg, jij hebt ook echt geen gevoel voor taal hè, het is een godswonder dat je nog een beetje Nederlands heb leren lullen.’
Hij geeft me de zelfde misprijzende “van jou komt niets terecht” blik, als de bovenmeester van de lagere school.
‘Goed, dan doe ik het zelf wel, wacht jij maar even hier.’
Hier blijven? Ik denk er niet aan, ik wil nu wel eens weten wat er hier speelt.
Nieuwsgierig loop ik, een meter of tien achter hem, het straatje in.
Bij nummer acht blijft hij staan en drukt op de bel.
Op één hoog gaat er een raam open, een blonde vrouw van een jaar of vijfendertig buigt zich naar buiten en legt haar omvangrijke boezem op de vensterbank.
‘Ja?’
De baas kijkt omhoog en begint te praten maar wordt vrijwel direct in de rede gevallen door de dame in kwestie.
Van wat ze allemaal zegt versta ik zo goed als niets maar dat ze niet zit te popelen om hem in de bedstee te ontvangen, is me wel duidelijk.
Intussen zijn er al meerdere ramen en deuren opengegaan en luistert de buurt gretig mee.
De baas doet af en toe een poging om er tussen te komen maar krijgt geen voet aan de grond.
Wanneer ze, na een hele hoop verwijten en scheldwoorden, eerst even op adem moet komen, kan hij eindelijk, op verontschuldigende toon, ook wat zeggen.
Helaas heeft zijn “vriendinnetje” genoeg lucht gehapt om verder te gaan waar ze gebleven was en zo te horen laat ze geen spaan van hem heel.
De baas, die wel doorheeft dat het echt ”over en uit” is, roept: ‘Haltz maul, du vette slampe!’
Een vent die verderop voor zijn deuropening staat, applaudisseert een roept ‘bravo, bravo!’ maar wordt door zijn wederhelft aan zijn kraag naar binnen getrokken.
De baastimmerman is nog niet klaar met de vrouw en doet nu een boekje open over háár kwaliteiten.
Blijkbaar heeft hij daarbij een gevoelige snaar geraakt, want de “vette slampe” pakt een bloempot met mooie afrikaantjes en smijt die naar beneden.
Mijn kreet van ‘kijk uit!’, komt een beetje aan de late kant, maar doordat hij snel een pas naar achter doet, krijgt hij de pot net niet op zijn kop maar op zijn voet.
De baas staat even, al scheldend op een voet te dansen maar kijkt wel scherp naar zijn liefjes handen, zodat hij de volgende vliegend pot, dit keer met bosviooltjes, ruim kan ontwijken.
Hij keert zich af en komt, met de teleurgestelde blikken van de buurt in zijn rug, mijn richting uit.
Hij stopt en draait zich nog een keer naar het bewuste huis, waar de blonde furie, nog steeds krijsend, uit het raam hangt.
De buren veren op en kijken hem hoopvol aan.
Hij kijkt even naar de vrouw, de buurt en de gebroken bloempotten, krijgt dan een grijns op zijn gezicht die breder en breder wordt en opeens staat hij bulderend te lachen.
Nog nahikkend zegt hij: ‘Kom op Appie, het is zondag, we gaan naar de kerk.’




Albert

Dat waren nog eens tijden. Lekker op straat de wereld ontdekken ipv achter de aaaipet of kijkend naar RTL.

Ik ruik het verschraalde bier, lekker geschreven Appie

ik verheug me al op het vervolg
Ton

Prachtig verhaal weer Albert, bedankt hiervoor.
We kijken al weer verlangend uit naar het vervolg.

Groet,

Alphons.

Geweldig !