Onderwerp: Albert verhalen.

De beelden die ik in mijn hoofd vorm bij alles wat ik lees zullen mij vannacht helaas achtervolgen

Geweldig verhaal weer, ik zie het zò gebeuren.

ik wacht voorlopig even met boerenkool op tafel te zetten totdat deze beelden wat zijn vervaagd...

Ook nog wat geleerd trouwens, ik vroeg me al langer af hoe ze op schepen met klassieke sloepen in de davids voorkwamen dat ze vol regenwater kwamen te staan. Blijkbaar zit er dus gewoon een gat in de bodem.

Het is mijn vaste zondagochtend ritueel. Vroeg wakker worden, tanden poetsen, boterhampakketje smeren en gauw weg naar mijn werkplaats voordat de rest wakker wordt. Als ik aan het ontbijt zou deelnemen kom ik dus niet meer weg, en al helemaal niet op deze paaszondag. Half uurtje rijden (wat een heerlijk zonnetje vandaag), capucinootje uit de automaat, Ipad erbij en als eerste het laatste Albert verhaal opzoeken. Heerlijk was tie weer.

Bedankt Albert voor alweer een mooie start van de zondag.

Albert,
bedankt voor de prachtige opening van de eerste paasdag.
Toevallig afgelopen week weer medicijn ingeslagen van het recept van Dokter Fedde Sonnema, maar voor onderzoek naar het Syndroom van Sonnema denk ik wel dat ik moet overleggen met plaatselijke slijter over een eventuele sponsering .

Wat een geweldig verhaal weer.
zie het zo voor me.
Albert bedankt voor het mooie verhaal!!

groet Jeroen

ton

Allen hartelijk dank voor jullie mooie reacties.






‘Appie, ga je mee?’
‘Nog tien minuten Kees, eerst nog effe onder de douche doorrennen!’
Het is avond, ik heb de afwas gedaan, de messroom en pantryvloer gedweild, nu moet ik alleen mij zelf nog effe afsoppen, zodat ik okselfris kan gaan stappen.
Ik ren naar de poop – spreek uit, poep - ofwel het dekhuis achterop waar alleen de zeuntjes een hut hebben.

Dat de zeuntjes apart van de rest van het gajes moeten leven heeft niets met verbanning wegens zweetvoeten te maken.
Nee, het verblijf achterop stamt nog uit de tijd dat de “Amstelland” tijdens de oorlog in konvooi de Noord Atlantic bevoer en hier boven, op het speciaal daarvoor versterkte dekhuis, een stel zware luchtafweerkanonnen stonden.
Vanzelfsprekend sliepen de kanonniers - meestal Limeys - zo dicht mogelijk bij hun Bofors 40 mm. anti aircraft guns, zodat ze bij een luchtaanval in no time paraat waren om “the bloody fucking krauts” uit de lucht te knallen.
Door na de oorlog de zeuntjes in de kanonniers verblijven onder te brengen, kwam er wat meer leefruimte in de hutten midscheeps.
Ik hoop alleen dat ze onze matrassen vernieuwd hebben, want die Engelsen staan nu niet bepaald bekend om een hoogstaand gevoel voor hygiëne.

Net wanneer ik het gangetje instap, gaat het mangatluik in de hoek open en klimt Ben, de machinekamer zeun, eruit.
Ben heeft nog even gebeunhaasd in de m.k. en is via de kortste weg naar achter gekomen.
Om niet bij een torpedotreffer of een aanvaringen met een ijsberg - iets dat, zoals de “Titanic” mocht ervaren, op de Noord Atlantic route niet uit te sluiten is - meteen af te zuipen, zitten er door het hele schip waterdichte schotten.
Omdat de schroefas, alle tussenassen en lagers per wacht een keer of wat handmatig gesmeerd en op warmlopers gecontroleerd moeten worden, zit er in het waterdichte schot achter in de m.k. een zware waterdichte schuifdeur, die niet alleen ter plaatse maar ook van helemaal boven in de m.k. doormiddel van een handwiel en stangen met cardankoppelingen, via een tandwiel en tandbaan, afgesloten kan worden.

Ben is door die deur in de schroefastunnel gestapt en langs de schroefas, onder ruim vier en vijf door naar achter gewandeld en toen door een nauwe, vierkante, ontsnappingskoker, meer dan vijftien meter tegen een stalen ladder opgeklommen.
‘Hoi Ben, ga jij nog stappen?’
Ben, die al een paar reizen gemaakt heeft en al precies weet wat er overal te doen is, zegt: ‘Nee, ik wacht met geld uitgeven tot Santos, Monti en Bonnes maar ik heb wat voor je, alsjeblieft!’
Hij duwt me iets in mijn handen dat ik niet kan thuisbrengen en me doet denken aan een maïskolf waar de korrels uit zijn, het is langwerpig zo’n dertig cm. lang, iets van tien cm. doorsnee en ecru van kleur.
Ik voel eraan en knijp er in, het doet aan als een spons gemaakt van ruw manillatouwwerk.
‘Wat is dat en wat moet ik ermee?’
‘Dat is een nieuw stookoliefilter, daar kan je je gore donder mee boenen, de stokers en olielieden doen dat allemaal zo, echt man daarmee voel je je pas écht schoon.’
Even denk ik dat ik grandioos in de zeik wordt genomen maar aan de andere kant, je kan ook al te wantrouwig zijn, ik zal het wel voorzichtig uitproberen.
‘Oké zeg, dat komt goed uit, ik wil net gaan douchen, bedankt.’
Ik pak mijn handdoek, mijn stukje keiharde rooie Livebuoy zeep - dat we gratis van de rederij krijgen en waarmee je, volgen Jan, “op twintig meter afstand een rat ze harses ken ingooie” - een schone pendek plus korte broek en loop op mijn slippers naar de midscheeps.
Even later sta ik onder de bloedhete douche - onder een koude voel je daarna de tropenhitte dubbel - me in te zepen en te schrobben met het filter dat, nu het nat is, een stuk minder ruw aanvoelt.
Terwijl ik me afdroog voel ik me echt schoon, zeker schoon genoeg om straks de mooie señorita’s onder ogen te komen.

Jan en Kees zitten, met een mok pleur voor hun neus, in de messroom op me te wachten.
Kees zegt: ‘Zo, ben je der eindeluk? Effe douchen zei het kind, nou we zitten hier al een godseeuwigheid op je te wachten, nog effe en we waren mooi pleite geweest.’
‘Jan vraagt: ‘Was je jonge heer soms in het putje gepleurd en most je hem er met een ijzerdraadje uitvisse?’
Ze gooien de laatste slok kakkerlakmelange achterover, brengen de vuile mokken naar de pantry en stiefelen voor me uit richting gangway.

Het is al donker maar de halfvolle maan, geeft genoeg licht om redelijk te kunnen zien waar we lopen.
Beneden op de kaai begint Jan, terwijl we kalm richting poort wandelen, me te overhoren.
‘Es effe kijke of dat je nog wat onthouwe heb van me wijze lessen. Vooruit, tel eens tot tien.’
‘Oké. Oeno, dos, tres, kwatro, sinko, zeis, sjette, otjo, noeëbbe, djés.’
‘En dankjewel?’
‘Hier, in het Portugees is het, brikado maar in het Spaans is het grasias’
‘En geld?’
‘Plata of dinero, neuken is voedér en pagge pagge is aftrekken.’
‘Hoor je dat Kees? Dat jong heb aanleg voor taal.’

Terwijl ik onderweg nog wat noodzakelijke dingen leer zoals dat, “kwantokosta para todo notjes” je de broodnodige informatie kan opleveren hoeveel je kwijt bent aan een héle nacht van betaalde liefde.
En dat “voedér pa sympathie” snuitjeswerk is en je niets kost.
‘En dat laatste, Appie, gaat hier bijna altijd op, zeker voor jonge jongens met blauwe ogen die zorgen dat ze niet te bezopen zijn om hun ding te kunnen doen.’
Ik denk aan de voorlichting die we op de Pollux kregen, over wat je allemaal voor leuks kan oplopen als je naar de hoeren gaat en als gevolg daarvan, mijn besluit om kuis te blijven.
Op dat moment duwt Kees me een gloednieuw tubetje profylactische zalf in mijn hand en zegt: ‘Vlak voor het neuke knijp je een beetje in het spleetje van de kop van je lul en je smeert ook wat onder het vel rond je eikel, dat werkt bijna net zo goed als een kapotje maar je heb dan niet het gevoel dat je je voete wast met je sokke an.’
Jan zegt: ‘Zo is dat maar voor de zekerheid motje na het neuke goed uitpisse en de behandeling herhale.’
Dankbaar voor deze wijze lessen knik ik en zeg: ‘Maar zo zonder kapotje kan je zo’n griet toch zwanger maken?’
‘Ja, wattan nog? Ik zeg altijd, “wie het kindje krijgt mag het houwe” en tot nu toe heb ik ut nooit gekrege.’
‘Ja,’ zegt Kees, ‘maar dat komt omdat jij altijd bove legt.’
‘Verdomme,’ zegt Jan, ‘in Hamburg zat dat wijf bove op míj te raggen, zou ik nou zwanger kenne weze? Dan mot ik direct naar de abortus kleniek.’
Kees zegt; ‘Jij zwanger? Ja van een strontjong, een keer goed schijte en je bin er vanaf.’

We komen, net buiten het stadje, bij een omheind terrein, begroeid met palmen varens en andere tropische gewassen.
We lopen door het openstaande smeedijzeren hek en volgen een pikdonker slingerpad dat uitkomt op een openruimte, waar een houten, door gekleurde lichtje versierde, kroegje staat.
Buiten in de duistere tuin staan wat tafels en banken, waarop Jan en ik plaatsnemen.
Kees steekt zijn hoofd om de hoek van de openstaande deur en roept: ‘Ola, porvavor tres Cuba Libre.’
Even later komen onze drinkies, tezamen met vier jonge vrouwen die, behalve de glazen, ook een paar lantaarns met kaarsen neerzetten.
De meisjes gaan tussen ons inzitten, ik krijg er zelfs een aan iedere kant en vragen heel liefjes; ‘Ola Querido, un trinkie para me?’
Kees knikt; ‘Si, no cognac, no champagne oké?’
Een van de meisjes staat op en haalt vier glazen waarin volgens Jan slappe thee zit.
Ik bekijk de meisjes naast me, ze zitten helemaal naar me toegedraaid en kijken me lief lachend aan.
Het zijn knappe meiden van net in de twintig, heel wat anders dan die opgedirkte, afgeleefde boodschappentassen in de Herbert Straße.
De linkse heeft zo te zien Europees en indiaans bloed, de ander, ook bloed mooi, is hoofdzakelijk negroïde.
De dames stellen me een vraag.
Ik kijk Jan aan…?
‘Hoe oud je bent.’
‘Kinse aanjos, vijftien jaar.’ Zeg ik, trots op mijn woordenschat.
We moeten met ze proosten, ‘salut, dinero y amor!’
Voorzichtig, want ik ken de heren al een beetje, drink ik van, wat volgens Kees, alleen maar cola met ijs, citroen en een klein scheutje Bacardi-limonade is.
Mijn wantrouwen is terecht, wat Kees limonade noemt is puur vuurwater en bezorgt me een flinke hoestbui.
Meteen wordt ik bezorgd, door twee meisjes tegelijk, op mijn rug geklopt.
Nadat ik uitgehoest ben, trekken ze hun handen niet meer terug, integendeel, ze betasten en strelen me, steeds lager, aan alle kanten.
De donkere schoonheid pakt kalm mijn hand en steekt die, terwijl ze me glimlachend aankijkt, onder haar bloesje.
Even weet ik niet wat me overkomt maar dan pak ik voorzichtig beet wat me daar vrijwillig aangeboden wordt.
Van wat ik daar voel heb ik waarschijnlijk als zuigeling ook al het een en ander meegemaakt maar nu, zeker weten, geniet ik er veel bewuster van.
Intussen is de indiaanse er in geslaagd om het knoopje en de rits van mijn short open te maken en laat haar warme zachte hand zoekend in mijn pendek glijden.
Terwijl ik, nu met twee handen, pak wat ik pakken kan en tot de ontdekking kom dat tepels, wanneer je ze voorzichtig streelt en tussen je vingers rolt, vanzelf omhoog komen, voel ik dat, hoewel ik nu met mijn rug naar de indiaanse gedraaid zit, ze met haar arm om mijn middel geslagen, nog steeds bij mijn trouwgereedschap kan komen en met langzame bewegingen doorgaat met de rek en strekoefeningen voor jonge heren.
Hoewel ik volop geniet, weet ik ook. ‘Dit kan niet lang goed gaan!’
Ik wil een hand vrijmaken om de indiaans tegen te houden maar de donkere schoonheid houd mijn handen stevig tegen haar volle borsten gedrukt.
Dan hoeft het al niet meer, uit mijn keel komt een niet te onderdrukken ‘áách’.
Nu pas zie ik dat, zowel mijn stapmaats als de meisjes, mij verwachtingsvol zitten aan te kijken.
Jan zegt: ‘Was het lekker Appie?
Kees grijnst ‘Appie jongen, welkom bij Palenvereniging Sportvlek.’


Albert.

Appie, ik zal het niet verder vertellen!
Groeten, Peper.
(stukscommandant Bofors 40mm lang 70 kalibers tegen luchtdoelen van de 45^e afdeling lichte luchtdoel artillerie. Een 40mm Bofors is geen zwaar luchtdoel geschut, de marine spreekt zelfs van '40mm mitrailleur'. Maar ja, bij hen beginnen de 'kanons' pas bij 80mm of meer!)

Chic een douche ipv gemalen water...

Albert, bedankt. Je hebt het wel in de praktijk geleerd, man. Ga alsjeblieft zo door.

Prachtig! Dus zó ging dat vroegâh....

Hij was weer

het was weer lachen

ik snap het niet, wat was er nu zo lekker??

hehe top!

Even bijgelezen... En gestopt bij/op het eh.......

En dat op zo'ndag.

Omdat de winter nu toch echt wel voorbij is en ik ook nog ander bezigheden heb, wordt de "Amstelland" aan de ketting gelegd en is dit voorlopig de laatste aflevering.





‘Appie, bewaak jij het fort? Kees en ik hebben wat te bespreken met de meisjes.’
Jan en kees staan op en lopen, hand in hand met hun kersverse verkering, naar een bijgebouwtje dat achter in de tuin staat.
De hufters hebben daarnet toegegeven dat zij het donkere meisje en de indiaanse hebben ingeseind dat ik nog knaap was en dat het hoog tijd werd dat ik het verschil leerde kennen tussen het betere handwerk van mijn eigen klauwtjes en dat van een zachte vrouwenhand.

Terwijl mijn stapmaats tijdelijk afwezig zijn, leren mijn twee schoonheden me wat Portugese woorden.
Ze wijzen naar mijn haar, ‘Pelo’. Mijn ogen, ‘Oggos.’ Mijn mond, ‘Boka.’
En ik probeer, woord voor woord alles na te zeggen en te onthouden.
Dan komen, een voor een, mijn ledematen aan bod en ja hoor, ook mijn jongeheer en ballen worden vrijmoedig, door beide meiden, aangeraakt en benoemd.
Ondertussen zitten ze te giebelen om mijn gestotter en mijn rode kop wanneer ik me, voor de tweede keer vanavond, letterlijk in mijn kruis getast voel.
Verdomme, ik kan toch wel tegen een paar grieten op?
Nou dan! Nú is het mijn beurt, nu ben ík degene die wijst en aanraakt.
Al snel weet ik dat borst “Teta” is en dat hun “Konja” een stuk lager zit.
Tussen de taalles door halen de meisjes nog wat te drinken en ik moet zeggen dat die tweede Cuba Libre me al een stuk beter smaakt dan de eerste.
Wanneer Jan en Kees, niet lang na elkaar, ook weer aanschuiven, krijg ik er alweer een, die, inderdaad, naar limonade smaakt.
Hoe laat we opstaan om weer aanboord te gaan kan ik niet zeggen, want het glas van mijn klokje is vanavond zo wazig is geworden dat het, zelfs met één oog stijf dicht, niet af te lezen is.
Op de terugweg naar “die ouwe tering prauw” citeren de mannen, elkaar waar nodig aanvullend, een oud zeemansgedicht dat, volgens Kees, nog geschreven is door Slauerhoff, een of andere maffe Leeuwarder, die dik voor de oorlog rondvoer als scheepsarts.
Net voor ze bij de gangway komen, met de armen om elkaars schouders geslagen, brullen Jan en Kees in koor de laatste regels en eindigen, ontroerd door de schoonheid van hun eigen stemgeluid, met: ‘Suf geneukt en lam gezopen kwamen ze weer aanboord gekropen.’
Van die laatste zin krijg ook ik tranen in mijn ogen en hoewel niet helemaal “Bijbelvast”, citeer ik met brede armgebaren: ‘Suf gekropen en lamgeneukt zijn ze uh, eh …, zoiets dus’.
Wanneer ik, vlak achter mijn maats, aan dek stap, is daar opeens de bootsman.
‘Zo Appie, veel te laat en ook nog bezopen aanboord komen, jij gaat de voorlopig de wal niet meer op.’
Hij wendt zich tot de maats. ‘En voor jullie, stelletje tuig dat je bent, heb ik morrege een héél speciaal karweitje, ik zal je lere, om dat snotjong dronken te voere.’
Hij draait zich om en loopt naar zijn hut.

In de haven loopt er ’s nachts een boordwacht, om het dieventuig van boord te houden en af en toe een brandpreventierondje te lopen,
Omdat je met wacht lopen wel extra overtime maakt maar niet in de gelegenheid bent om te stappen, laten de vrijgezellen - plus een enkele getrouwde hoerenloper - met liefde het wachtlopen aan de getrouwde mannen over.
Piet schipper, die het liefst alle wachies zelf zou willen lopen, is vannacht boordwacht.
Bij het aanboord komen is hij nergens te bekennen maar wanneer we naar de pantry lopen om te zien of er nog koffie is, zien we hem, luid snurkend, op de bank in de messroom liggen.
Jan en Kees kijken elkaar aan en zonder een woord te zeggen, draaien ze zich om en wenken mij, met een vinger voor hun lippen met zich mee.
Ze smoezen even waarop Kees richting hutten verdwijnt en Jan, met het zeuntje in zijn kielzog, naar de wasruimte loopt.
Jan pakt een emmer en vult die met water.
Opeens stapt er een figuur, met op zijn kneiter een officierspet, het washok binnen.
Die pet komt me bekend voor, verrek het is de pet van het leerbeest, die hij kwijtraakte tijden de doopplechtigheid bij het passeren van de evenaar en naar nu blijkt, achterover gedrukt is door een van de zonen van Neptunus, Makreel genaamd.
Die zelfde Makreel, die door intimi ook wel eens met Kees wordt aangesproken, zegt: ‘Zie zo ik ben er klaar voor, wel effe zachies doen, hij mag niet te vroeg wakker worde.’
Jan, die iets verder heen is dan Kees, laat een vette boer en legt zijn vinger op zijn lippen, ‘Ssst Appie’, duwt me de emmer water in mijn handen en gaat me, met gebogen rug en op zijn tenen lopend, voor .
Bij de messroom aangekomen, pakt Kees de emmer van me over, gaat naar binnen en doet de deur zover dicht dat hij amper dertig centimeter open staat.
Voorzichtig zet hij de emmer er boven op en komt via de pantry weer de gang op.
Hij steekt zijn hand uit naar de officierspet maar Jan trekt zijn hoofd achteruit en zegt: ik doe het zelf wel.’
Kees fluistert: ‘O ja? En wie van ons tweeën ken kluitennek goed imiteren, nou zeg op?’
Jan staat, met flinke tegenzin, de mooie pet af.
Kees, steekt zijn hoofd met pet om de hoek van de deur en brult, met een redelijke imitatie van de stem van de eerste stuurman: ‘Piet Schipper jij lui zwijn, noem je dit verdomme wachtlopen?’
Een verdwaasde stem zegt: ‘Ik sliep niet stuurman, echt niet.’
‘Sliep niet? Je lag godverdomme te snurken als een varken. Morgenochtend negen uur melden bij de kapitein, begrepen?’
‘Wie vloekt gaat uh, ja stuurman.’
‘En nu aan dek met je luie sodemieter!’
‘Ja stuurman.’
Kees trekt zijn kop terug en geeft de pet aan Jan, die hem vlug achter zijn rug houdt.
Daar wordt de deur opengetrokken en klinkt er een luide kreet wanneer Piet de metalen emmer en een beste plons water, niet al te zacht, op zijn kop krijgt.
Even staat hij, zeiknat en verdwaast, over zijn pijnlijke kop te wrijven, dan hoort hij ons brullen van het lachen.
Hij kijkt op en zegt: ‘Lelijke heidenen, dat hebben júllie gedaan, ik krijg jullie nog wel.
Kees knikt. ‘Dat klopt maar wel in opdracht van Kluitennek en het enige dat jij krijgt, is op je sodemieter wanneer je morgenochtend bij die ouwe op het matje komt.’


Albert.

Ja Ja ik zit het weer lachend te lezen.

Ik zal moeten teren op de voorraad, maar er zit nog meer in het vat en dat verzuurd niet!
Bedankt Albert!
Groeten, Peper.

Het was weer leuk en lachen om te lezen, bedankt! Volgende winter gaat het verhaal weer verder toch?

Bedankt voor je verhalen Albert! Ik zie nooit uit naar de winter, maar wel naar je volgende avonturen...

Zeil ze!