Onderwerp: Albert verhalen.

Met zo'n verhaal is het nieuwe jaar nu al goed en het is nog niet eens begonnen!
Dank Albert en een prozaïsch 2015!
Peper.

Dankje Peper en jij een "Self Supporting" 2015.

Eens berger, altijd berger.....

Albert, bedankt voor dit verhaal en alvast de beste wensen voor jou en Marjanne.

Mooi verhaal Albert! Goede jaarwisseling en op naar een mooie reeks verhalen in 2015!

Allemaal bedankt en een goed 2015.

APPLAUS

Was weer een mooie afsluiting Albert!
Op naar een mooi 2015.

Top, Albert en de beste wensen voor jou en Marjanne en uiteraard iedereen die mee zit te genieten

Hoezo de laatste van 2014. Het is 20:53 en Albert kan best snel typen
..
Oke vooruit genoeg voor 2014. We hebben er weer van genoten en hopen op veel meer verhalen en ontmoetingen in 2015.

Nou Geert, vooruit dan, omdat je het zo lief vraagt.
Een korte om het af te leren.

Boterhammetje pindakaas.



Tussen de middag, wanneer ik bezig ben om op “Zeebeest” een plekje te zoeken voor de houder van ons nieuwe hand-peilkompas, komt Marjanne het balkon van de ark op met een mok koffie en een paar boterhammen met pindakaas.
Ze neemt plaats op de balkonrand en zet koffie en brood naast zich neer. Op het vlot bij de ark zit Frans, "onze" reiger.
Opeens vliegt Frans op en landt naast Marjanne. Met de snelheid van een toeschietende cobra, snaait Frans een boterham met pindakaas van het bordje en laat Marjanne verbijsterd achter.
Diep verontwaardigt stamelt ze: ’Za, za, zag je dat?’
Nou, en of ik dat zag ik lig dubbel van het lachen.
Op het vlot slokt Frans de boterham naar binnen en komt daarna wéér op de rand zitten met een blik van “En nu graag het toetje.”

De deugniet. Hoe is het net Frans of is hij met de kerst gesneuveld
Goed begin van 2015.

Aan Frans zit natuurlijk lang zoveel vlees niet als aan Flappie.

Hij heeft net zijn portie koolvisfilet gehad maar blijft voor de zekerheid nog even op het vlot van de buren zitten, je kàn niet weten...

Smeerolie.


Smeerolie kwam op de kustvaart meestal in tweehonderd liter vaten aan boord en bleef op her sloependek staan tot de smeerolietank bijgevuld moest worden.
Zo ook op de “Noordstad” waar de Brons 6 ED 375 pk een beste slok lustte.

Nu zijn er wel leukere klusjes dan met een lullig hand vleugelpompje tweehonderd liter dikke trage olie door een dun slangetje naar een vulpijp te pompen.
En als dan de dekdienst het opeens heel druk heeft met andere zaken en spijtig genoeg echt niet een uurtje aan de pomp kan hangen, ga je als inventief vetpriester naar andere oplossingen zoeken.
In Ceuta, de Spaanse enclave in Marokko waar we bunkeren, komen er behalve de nodige tonnetjes gasolie ook vier vaten smeerolie aanboord.
Deze sjorren we vakkundig vast op het sloependek, de rest is voor de Aagje Brons aanbidders daar beneden in de vetput.
Twee dagen later even na enen, de Middellandsezee is als een spiegel en het is bloedheet. Daar verschijnt Fred de 2e vetpriester, hij trekt met een waterpomptang de capsules van een vat en draait de doppen los.
Nou hij liever dan ik, met deze hitte kan je beter in de schaduw blijven.
Hè, wat doet ie nu?
Hij draait er weer twee andere doppen met slang tulens op.
Even later zitten er twee slangen aan het vat gekoppeld, een gaat naar de vulpijp en de ander gaat de vetput in.
Fred maakt het vat los, trekt het omver en schopt er aan weerszijde een paar keggen onder zodat het niet kan rollen en verdwijnt in de vetput. Na een tijdje komt Fred met een grote grijns op zijn snuit weer boven en zegt, terwijl hij de slangen loskoppelt:’Zie zo, deze jongen hoeft zich niet meer het schompes te pompen, gewoon een beetje lucht erop en het loopt vanzelf.’

Drie maanden later, we liggen in Karlsham in Zweden en het vriest behoorlijk.
Fred is, bibberend van de kou, bezig met een vat smeerolie.
Wanneer de slangen vast zitten help ik hem om, al heen en weer glibberend in de sneeuw, het vat plat te leggen.
‘Het zal wel niet hard lopen, met die kou is het natuurlijk zo traag als dikke stront, kijk jij even of het goed gaat.’ zegt Fred en verdwijnt in de vetput.
Ik zet een luik van de machinekamer kap op standje twee en hoor Fred beneden rommelen. ‘Daar komt ie!’ roept Fred.
Ik kijk naar de doorzichtige groene slang maar zie niets komen.
‘Fred, er komt geen flikker uit, geef es wat meer druk!’
‘Ja Fred, nu komt er wat uit maar het houdt niet over!’
Fred komt boven om zelf te zien hoe het loopt.
‘Kut, dat is niks zo, ik geef er nog een beetje bij.’
Fred is alweer naar beneden en ik kijk naar de slang.
‘Ploink’, zegt het vat en begint bol te staan.
Ik vlieg naar de kap en roep naar beneden ‘Stop Fred stop, je blaast het vat op!’
Doordat de compressor is bijgesprongen, verstaat Fred me niet, hij roept ‘oké’ en geeft nog wat meer druk.
Achter me hoor ik geluiden die me met spoed naar de andere kant van de schoorsteen doen rennen.
Er klinkt een doffe ‘plof’, nog even wacht ik en kijk dan voorzichtig om de hoek.
Dikke stroperige smeerolie, die prachtig kleurt op de witte sneeuw, ligt over een flink stuk van het sloependek.
Langzaam loopt de rest uit het vat.

Wat een kolere bende tweehonderd liter dikke olie op een pak sneeuw kan maken, dat wil je niet weten!
Met een koubeitel slaan we de rest van het “deksel” eruit en staan tot ’s avonds laat met scheppen de dikke taaie massa van de sneeuw te scheiden en in het vat te werken.
Hoeveel er tussendoor in de haven terecht komt en wat er later op zee met het vat vol bagger gebeurt, daar wil ik het liever niet over hebben.


Albert

Zo is het met Greenpeace dus begonnen! Tja, viscositeit, het is een raar fenomeen.
Dank Albert!
Peper.

Tja, je moet wat als die dekhazen je niet willen helpen, dan moet het meesterbrein weer een oplossing bedenken.

Albert, dank voor deze anekdote.
Nog de beste wensen voor komend jaar. Uiteraard ook voor je lief.
Groet uit Amsterdam.

1,2,3,....plof..
Hij had het even warm moeten stoken

Albert, ze zijn weer mooi...
ton mitz

Geloof het of niet, maar erg herkenbaar.

In mijn geval ging het een stage voor de hts. Bij de DAF afdeling experimenten. Ik moest het rendement van achterassen meten. Dan moet je ook wel eens een as uitbouwen, weer in bouwen en weer van olie voorzien. Albert heeft de drums waar die olie uit komt al beschreven. Die dus. Zo'n vrachtwagen achteras zit maar 40 liter olie in. Dikke. Sae 95w110 in dit geval. Dat grapje met de handpomp wasik ook zo beu. Nu was er een pneumatische pomp. Maar onder streng beheer van Jan den Bels. Zo werd hij genoemd omdat hij Jan heette en, nou ja, uit Belgie kwam.

Nu genoot Jan den Bels enorm aanzien omdat hij in de assenwerkplaats werkte. Dan was je behoorlijk vakman, maar vooral enorm sterk. De DAF zorgde er namelijk voor dat mensen geen werk kregen wat fysiek te zwaar was. Dus op een plek van fysiek zwaar werk, werd het personeel aangepast.

Enfin, na zorgvuldige planning heb ik de pneumatische pomp "tijdelijk aan zijn beheer weten te onttrekken". Onnodig te vermelden dat dit onder strikte geheimhouding geschiedde, te weten stiekem.

Mijn trofee meegesmokkeld naar mijn hok, in de drum geplaatst, aangesloten en ja hoor. Hij springt er lutstig op los, iedere keer een flinke tets olie in de as deponerend.

Ik zei daar springt, toch? Inderdaad, dat zei ik. Opeens zien ik een klein straaltje olie van ONDER het vat vandaan komen. De pomp was door de bodem van het vat gesprongen. Nu was t dikke olie, die loopt langzaam. Dus: pomp gestopt, eruit, dop op t vat, vat omgooien, met t gat naar boven rollen, en.... hulp inroepen van.... Jan den Bels.

Dat heeft me een paar dagen werkplaats vegen gekost.

De meerkoeten houden me scherp in de gaten en zodra ik ook maar in de buurt kom van de balkondeuren, geven ze hun Jezus imitatie en lopen klapwiekend over het water om nog voor de eenden bij de ark te zijn om het oude brood in ontvangst te nemen.
Die eenden komen, zei het iets later, ook opdagen en jatten heel slinks het brood voor elkaars snavels weg.



Eenden, dat doet me denken aan het pontveer dat ik voor RWS, a la Drs. P, van de ene oever naar de andere mocht varen.
Daar kwam regelmatig een jager die naar de poelier aan de overkant ging met een of twee vuilniszakken vol jachtbuit.
Nu ben ik niet zo dol op mensen die voor de lol dieren om zeep helpen maar het was niet aan mij om daar wat van te zeggen.
Tot ...., die keer dat hij vlak voor mijn neus twee zakken wijd opentrekt, me vol trots aankijkt en triomfantelijk vraagt: ‘Nou?’
Ik kijk in de zakken naar de zielige door elkaar liggende verfomfaaide bloederige veren pakketjes die eens mooie levende eenden zijn geweest en zeg heel meewarig: ‘O gut zeg, botulisme?’
Ik begrijp nog steeds niet waarom die jager nooit meer wat tegen me zegt.

veerboot en eenden...

zag ooit tijdens het nuttigen van wat bammetjes aan de waterkant een eend die bleef zitten toen de klep van het fietsveer over het asfalt schraapte... nog nooit zo'n lange eend gezien!

efsixzeiler schreef :
Veerboot-eenden kom je inderdaad niet vaak meer tegen, is een uitstervend ras

Albert 45 schreef : Inclusief het laatstse couplet

Bedankt Albert, Ik heb me weer heerlijk vermaakt!

Doet me denken aan die natuurliefhebber die ons al 2 dagen probeerde respect voor flora en fauna bij te brengen. Ruime wind, door een Friese sloot, hij aan het roer van de Valk. "Misschien iets verder van de kant varen?", suggereerde ik. Ik zag wat eenden verder op aan de oever op de houten beschoeing zitten. "Gaat toch lekker zo", zei de natuurliefhebber. Even later ... pats ... pats.