Onderwerp: Albert verhalen.

Mooi verhaal Albert

Ja was weer lekker. We hebben het ook zo nodig denk ik met de bootjes op t droge! Ik wel in ieder geval!

Al staat er een onderzeeer
Heerlijk verhaal. dank.... Dat de terugweg maar lang moge duren.

Mooi verhaal en mooie plaatjes! Het roept een oude herinnering op, ik denk een jaar of 10 terug. Wachtend voor het eerste sluisje vanuit Wilhemshaven naar het Ems-Jade kanaal, het was laat in het seizoen en was er dus sprake van konvooi vaart. Maar dat wisten we niet, niemand bij de sluis te zien na ruim anderhalf uur wachten, het was al namiddag, daar komt de sluismeester aan fietsen, wij starten de motor en nemen de afmeerlijnen in de hand. Wat gebeurt er, de sluismeester verdwijnt in zijn kantoortje, gaat ruim een kwartier bellen, pakt zijn fiets en zegt tegen ons "bis morgen". Ik heb een fikse wandeling moeten maken om mijn woede enigszins tot bedaren te brengen, en liet een restant daarvan de volgende morgen nog aan de man weten. Die haalde de schouders op en bediende de sluis voor ons en stapte in zijn Mercedes om bij de volgende brug op ons te wachten. De spoorbrug die hijzelf niet mocht bedienen en de wachttijd bijna een half uur was, ik heb hem maar een kop koffie gebracht, waardoor hij ontdooide en alsnog zijn excuses aanbood van gisteren. Hij was er vanuit gegaan dat we wel wisten hoe het werkte, op zich niet onbegrijpelijk. En inderdaad een mooie, rustgevende omgeving.

Jan

Is die dat Ems Jade kanaal eigenlijk een "staandemast" route?
Ik ben al heel vaak naar de Oostzee geweest maar nog nooit via dat kanaal omdat het niet echt sneller is dan bijv. door de Ems en het Küstenkanaal naar Bremerhaven.

Ad

Nee Ad, kijk maar naar de foto's.

Albert 45 schreef :
Ik zie het inderdaad.
Dan heeft die route eigenlijk alleen een "landschappelijk" voordeel t.o.v. Ems-Küstenkanaal-Hunte-Weser.
Heeft maar lie.fst 6 sluizen en 26 beweegbare bruggen Scheelt weliswaar ongeveer 40 Mijl maar ik denk dat de lange route even snel of sneller is . Die heeft weliswaar ook vier sluizen maar geen te openen bruggen en bovendien heb je , als je het goed plant , op de Ems en de Weser een flinke stroom mee van 3-4 knopen op de Ems en een knoop of 2 op de Weser.

Maar da's een heel ander topic...
Ad

Het voordeel van het Küstenkanal is dat je - bij slecht weer - al vanaf de Weser binnendoor kan, terrwijl het Ems-Jadekanal pas bij de Jade begint.

Maar genoeg geouweneeld, zo zit ikmijn eigen topic te vervuilen.

Ik zal, vanavond laat, in het archief kijken of ik nog een gouwe ouwe heb liggen.

Albert 45 schreef :
Sterker nog , je kunt zelfs helemaal door tot de Elbe als je je hoogte kunt beperken tot iets van 2,60 (officieel 2,7 meter maar dat betwijfel ik) en de diepgang tot 1,40 ( officieel zelfs ,50).
En het Ems-Jadekanaal kan/mag ook maar tot 1,70 diepgang.

KK kan tot ongeveer 2,50 meter diep en 4,5 meter hoog.

Overigens maakt Weser of Jade weinig uit als je over zee verder moet want die komen naast elkaar in zee uit ( o,5 of 6 mijl).
Ad

Ad, de laagste brug, dat is dacht ik de eerste na Ottendorf is idd. ca. 2.70 hoog.

De eerste keer dat ik daar kwam was in 1966, toen moest je nog kanaal geld betalen wanneer je motor meer dan 5 pk was.
Dus, als echte Hollander, heb ik mijn 8 pk Yamaha petroleum motor gedegradeerd naar 5 pk.

Nou ja , kanaalgeld/sluisgeld betaal je nog steeds hoor, tenminste vorig jaar wel . Bij de sluiswachter in Otterndorf maar dat het is niet veel .
Ad

Hierbij een stukje uit mijn belevenissen met de “Zeeland”.

We liggen met de zeesleper “Zeeland” en het bergingsvaartuig “Help”, beide van Wijsmuller uit IJmuiden, al weken lang voor anker bij Rio d’Oro ofwel de Spaanse Sahara.
Aan de ene kant ligt de onafzienbare watervlakte van de Atlantic, aan de andere kant kijken we uit over de zandzee van de Sahara met als enige rustpunt voor het oog de bedoeïentent van Ali.
Er valt hier niets te beleven dus , om niet helemaal knetter gek te worden, verzinnen we steeds weer wat anders, zoals laatst een zuip/vreetfestijn op het strand.

Ali is boos.


Ali wil al een dag of wat niet meer met me praten, eerst weet ik niet waarom maar na lang aandringen komt de aap uit de mouw.
Het gaat om onze “Beachparty” die we onlangs hier gehouden hebben.
Eerst denk ik dat hij het zuipen en de herrie bedoelt maar dat is het niet, het gaat om ons kampvuur.
Wij hebben in één nacht een hoeveelheid hout verstookt, waar zijn vrouwen meer dan een maand op hadden kunnen koken.
Op het strand is binnen een uur lopen geen fatsoenlijk stukje hout meer te vinden, dus moeten de dames van steeds verder weg hun brandstof aanslepen.
Van excuses wil hij niets weten, hij draait zich trots om en blijft Oost-Indisch doof, voor wat ik ook zeg.
Het zit me niet lekker, want ik snap best dat we weer eens onverantwoord te werk zijn gegaan en dat overleven in de woestijn toch iets anders inhoudt dan hier een beetje rondstruinen en dan weer lekker veilig op je bootje stappen.
Maar hoe kunnen we het goedmaken?
Ik zwem terug naar de “Zeeland” en vertel alles aan mijn maats.
We overleggen en de idiootste ideeën worden geopperd, tot dat Wimpie met een “tegeltjeswijsheid” komt aanzetten.
Keessie zegt:’ Hé, houwen jullie es effe jullie muil dicht. Wat zei jij daarnet Wimpie?’
Wimpie, die opeens alle ogen op zich gericht ziet, wordt zowaar verlegen en zegt heel timide:’ Ik zei, kleine geschenken onderhouden de vriendschap.’
Dat is het, eindelijk iets wat in ons vermogen ligt.
Wat kunnen we Ali Baba geven?
Weer vliegen er de onmogelijkste voorstellen in het rond, van een tros, ‘Wat moet ie daar nu mee.’ tot een halve koe uit de diepvries, ‘ Ja lekker, na één dag van veertig graden kruipen de maden er doorheen, laten we hooguit een paar kilo vlees jatten.’
Omdat ik een klein beetje Spaans lul, ben ik volgens Gerrit, met algemene stemmen gekozen om vrijwillig de operatie “ Kleine geschenken enz. enz.” uit te voeren.
Nu leg ik mijn maats uit dat ik sowieso tegen rouw vlees ben.
Omdat de hogedruk niets mag weten van deze vredesmissie met gejatte spullen, is een landing per dinghy uitgesloten.
Ik moet dus zwemmend naar het strand en haaien schijnen een verdomd goeie neus te hebben voor rouw bloederig vlees en de lieverdjes zouden wel eens iets al te enthousiast kunnen worden.

Net na de middag liggen de meeste officieren “naar het lek te luisteren” en is de kust veilig.
Met wat goede gaven verpakt in plastic, aan een jerrycan halfvol met zoetwater gebonden, vertrek ik stilletjes naar het strand.
Deels zwemmend en deels door de hoge golven meegenomen, kom ik veilig aan land.
Het is bloedheet en nog voor ik met mijn last de halve afstand naar “Villa Ali” heb afgelegd
ben ik al opgedroogd.
Ali, die ik net nog voor zijn tent zag zitten, is opeens verdwenen.
Dat belooft wat, ik zal maar voor de tent in de schaduw van de flap gaan zitten wachten, net zolang tot er wat gebeurt.
Dat wachten duurt nu al een paar uur.
Naar binnen kijken kan niet want er hangt een gordijn voor de ingang.
Maar ik ben al eens binnen geweest en ken de inrichting.

Hoe die tent eruit ziet?
Ongeveer zo; Denk aan een heleboel lappen, in alle kleuren bruin die er maar bestaan, doe er een paar kleuren bruin bij die niet bestaan en naai ze aan elkaar tot een lappendeken van ca. twaalf bij zes meter.
Leg deze deken op het zand en kruip eronder met een bundel stokken, variërend in lengte van 1.40 m. tot 1.80 m.
Zet zomaar hier en daar de stokken rechtop onder de deken en ga dan buiten de zomen onder het zand graven, zodat de wind er geen vat op krijgt.
Hang nu binnen wat willekeurige binnenwandjes op, om slaapkamers en zo te creëren en leg voor de gezelligheid nog wat kleedjes neer en kussens neer.
In een van die vertrekken laat je ’s nachts je geiten slapen (waar die beesten van leven weet ik nog steeds niet), zodat de hyena’s ze niet kunnen opvreten en de villa doortrokken wordt met een zo subtiel aroma, dat je ogen er spontaan van gaan tranen.
Een keuken is niet nodig, want koken doe je buiten.
Ook een badkamer en toilet zijn een overbodige luxe, zoals ik nu mag ervaren.

Opeens komt Fatima, de oudste vrouw, zonder me aan te kijken naar buiten en loopt een meter of veertig de woestijn in.
Daar gaat ze op haar hurken zitten, trekt haar kleden wat op en doet haar behoefte.
Ik zit pal tegen haar “volle maan” aan te kijken en dat is niet bepaald een wellust opwekkend plaatje.
Wel ben ik benieuwd naar de manier waarop ze de hierop volgende hygiënische handelingen denkt te verrichten.
Een rol toiletpapier of de zaterdageditie van het A.D. heeft ze niet bij zich maar geen nood.
Zoals baboe in Indonesië tjebok doet met water uit de kali, gaan hier een paar handjes zand, plok plok er tegen aan, even wrijven en klaar is Fatima.
Zij is trouwens niet Ali zijn schoonmoeder, zo als we eerst dachten maar zijn eerste vrouw.
Ze komt terug en kijkt me weer niet aan maar werpt wel een snelle blik op het pak met de “kleine geschenken die etc. etc. ”.
Aha, dus dat is de manier, gewoon inspelen op de vrouwelijke nieuwsgierigheid.
Ik trek het pak een stukje open, met genoeg geluid om binnen gehoord te worden.
Dat werkt, terwijl ik een fles slaolie eruit trek en rechtop in het zand plaats, verschijnt er een donker oog voor de spleet in het gordijn.
De zware stem van Ali bromt iets en het oog is op slag verdwenen.
Verdomme, straks is het donker en dan zit ik hier nog, gelukkig heb ik die jerrycan water bij me, want ik heb totaal geen honger maar een dorst dat ik heb!
Nog maar eens wat uit het pak trekken.
Zo dat waren een paar blikken witte bonen in tomatensaus, die even flink tegen elkaar tikten.
Ja hoor er wordt weer door het gordijn gegluurd en nu zijn het twéé vrouwen, als ik het goed zie.
Ik zet er nog een potje augurken bij, want dat oogt goed.
Het zal, aan de zon te zien al een uur of vijf zijn maar nog steeds geen reactie van Ali.
Misschien ben ik mesjogge maar eigenlijk voel ik me best lekker zo.
Ik zit voor een bedoeïenentent in de Sahara en kijk uit over een oneindige zandzee, die twee duizend jaar geleden er ook al zo uitzag.
Van wat ik zie gaat niet alleen een zekere dreiging maar ook een geweldige rust uit, een bijbels tafereel, zelfs een atheïst als ik gaat bijna denken dat er meer is dan je zien kan.

De zon is bijna onder dus haal ik met veel gerammel de laatste presentjes, zoals een blikje stormlucifers en een zakje rijst, tevoorschijn.
Deze vredesmissie zal niet stranden op ongeduld van mijn kant.
Ali mag dan een trotse woestijnbewoner zijn maar ik zal ontspannen wachten tot hij vrede wil sluiten.
Al duurt het een etmaal en moet ik hem eerst zijn arm uitdraaien, vrede zal er zijn.
Nu zijn er drie vrouwen achter het gordijn, of twee vrouwen en Ali maar dat is niet meer te zien, want de zon zakt bloedrood in zee, nog een laatste flits en het is pikdonker.
Even moeten mijn ogen wennen maar dan worden de sterren zichtbaar, zo veel en zo helder, dat moet je zien om het te geloven.
Liggend op mijn rug kijk ik naar boven en geniet.

Opeens gaat het gordijn open en wenkt Fatima me naar binnen.
Ik sta op, rek me uit en wijs op de vredesgiften gebarend dat die naar binnen moeten, ze knikt en laat me voor gaan.
Ali heeft zich goed voorbereid, hij zit op een poef maar ik krijg een dun kussentje en zit dus lager dan hij.
Hoewel ik inwendig moet lachen om deze psychologische oorlogsvoering, buig ik deemoedig mijn hoofd en wacht op wat er komen gaat.
De tent wordt verlicht door olielampjes en weer krijg ik het idee dat de tijd is teruggedraaid.
De vrouwen komen binnen met het vredesoffer en leggen, opgewonden kwebbelend, alles naast me neer.
Ali knipt met zijn vingers, de vrouwen zwijgen meteen en trekken zich terug in hun hoekje.
Nog steeds zwijgt Ali, dan krijg ik door zijn dochter een kopje muntthee aangeboden, mier en mier zoet.
We “genieten” met hele kleine slokjes en zitten zonder te spreken tegenover elkaar.
Hier binnen dragen de vrouwen niet zoveel gewaden over elkaar als buiten en het valt me op dat zijn dochter, die me alweer inschenkt, best een mooi figuurtje heeft en zeker niet ouder dan zestien is.
Zijn tweede vrouw, zie ik nu, is hoogzwanger en loopt zo te zien op alle dagen.
Ergens achterin hoor ik een geit zachtjes mekkeren en weer krijg ik het vreemde gevoel dat dit alles niet in het heden thuishoort.
Ali laat heel onschuldig zijn blikken door de tent dwalen en doet heel verrast wanneer hij opeens de uitstalling naast me ziet.
Vragend kijkt hij me aan.
Zonder om te kijken wenk ik naar de vrouwenhoek en meteen staan ze bij ons.
Een voor een wijs ik de dingen aan, die dan door de vrouwen worden doorgegeven aan Ali.
De blikken bonen zijn zeker welkom, want hoewel Ali niets laat blijken, zijn de vrouwen opgetogen bij het zien van het plaatje op het etiket.
Ook de slaolie en een stukje Lux toiletzeep zeggen hem niet zoveel.
Dan volgt er een naaigarnituurtje waar de dames gelijk verkikkerd op zijn, maar Ali geeft geen krimp.
Ik wijs een blikje Rinse Appelstroop van Flipje Tiel aan en vraag me af welke idioot dat er nu weer tussen gestopt heeft.
Nu wordt Ali toch wel nieuwsgierig want aan de buitenkant kan hij niet zien wat er inzit, nou dat zal een afknapper worden want ik zie hem nog niet gauw aan een Hollands ontbijt zitten.
Er volgen nog een paar dingetjes waar hij niet of nauwelijks op reageert.
Als laatste wijs ik naar het kostbaarste dat er bij zit, de plastic jerrycan halfvol met water, nu laat Ali zich gaan en zit voluit tegen me te grijnzen.
Er volgt nog veel meer muntthee, kopje na kopje, veel te zoet voor mij maar nu ingeschonken door Ali zelf.
Ik laat duidelijk blijken dat ik het lekker vind.
Dan pakt Ali weer het blikje appelstroop en maakt het open.
Hij weet echt niet wat hij hier mee moet en wijst vragend op zijn riem.
Ik maak hem met woord en gebaar duidelijk dat het geen leervet is maar dat hij het kan eten.
Zijn dochter reikt hem een piepklein benen lepeltje aan en Ali proeft heel voorzichtig met het puntje van zijn tong.
Hij begint waarderend te lachen en likt het lepeltje schoon tot op het bot.
Dan gaat het deksel er weer op, de vrouwen krijgen niets.
Ali geeft de vrouwen opdracht om buiten een vuurtje aan te steken en het zitgerei naar buiten te brengen.
Dat geeft enig heen en weer geloop en mij de gelegenheid om wat blikken uit te wisselen met de dochter, die van haar zijn minstens zo vurig als de mijne.
De oudste vrouw heeft me door en kijkt me bestraffend aan maar haar ogen lachen.
Buiten krijg ik een mantel van Ali over mijn blote schouders en gelijk voel ik, al dan niet denkbeeldig, van alles kriebelen en jeuken.
Mijn gastheer begint te vertellen over Allah en de profeet maar net als vroeger op zondagschool, gaat het grootste deel langs me heen.
Dan valt de naam Jezus en ik probeer te volgen wat hij zegt.
Als ik het goed begrijp kennen de moslims Jezus ook maar dan als een profeet en niet als verlosser.
Weer wat geleerd.
Hij praat rustig door maar ik luister niet naar de woorden, de stem alléén is al genoeg.
Af en toe komt het blik Rinse “kaviaar” uit Tiel tevoorschijn en neemt hij een héél klein likje, waarna het deksel weer zorgvuldig op het blik gaat.
Zijn tweede vrouw heeft overduidelijk trek in het lekkers maar krijgt een tik op de vingers als ze haar hand er naar uitsteekt.
Niet dat ik haar dat misgun maar wanneer ik zo naar haar buik met beentjes kijk, lijken de augurken me meer iets voor haar.
Ali wijst me de sterrenbeelden aan en vertelt me allerlei legendes die daar verband mee houden.
Het is jammer dat ik niet alles volgen kan maar het sfeertje is zo vredig, dat hij van mij nog uren door mag gaan.
Als mijn blik weer eens zeewaarts dwaalt zie ik de ankerlichten van de “Zeeland” en de “Help” zacht heen en weer zwaaien aan het voorstag.
Achter een patrijspoort gaat het licht aan en na een paar minuten weer uit, aflossing van de ankerwacht om twaalf uur.
Daar is de moderne wereld en hier zit ik, om middernacht in een soort van Bijbelse voorstelling.
Wat zeg ik nu, middernacht, Bijbelse voorstelling?
Tering, krijg nou alles, het is Kerst!

"Rinse kaviaar"
Fijn dat je weer op de schrijfstoel zit!

Ge-wel-dig!

Net aan mijn vrouw voorgelezen en ze slaapt
mooi verhaal Albert. de vorige was ook al zo mooi

Mooi Ali is weer terug. Prachtig verhaal voor/in deze dagen. Ze moesten eens weten in Tiel welke potentie hun product in die tijd had

Waar haal je ze vandaan Albert
Super. Wel eens gedacht over het uitbrengen van een boekje met korte verhalen?
Je hebt er alvast 1 verkocht!

Ps. Mooie kerstdagen voor jou en Marjanne!

Mooi verhaal, Albert. Bedankt!

Snel schrijf verder! Nog zoveel vragen; is het kindeke nog geboren? Is er nog Door jou en zijn dochter een nieuw kindeke gemaakt?hoe ben jij zonder alcohol de nacht doorgekomen?

Ik zag het gisterenavond al maar heb het "bewaard" tot deze kerstochtend. Heerlijk en bedankt. Albert, je hebt het beeldend vertellen tot ware kunst verheven.

Jouw beschrijvingen van de omgeving zijn uniek. Je hebt terecht een 'eigen' topic geopend! Ik denk dat ik voor velen spreek als ik zeg: 'We hangen aan je pen' al schrijft dat wel moeilijk.
Als je de inspiratie hebt, blijf dan vooral doorgaan!
Groeten, Peper.

...prach-tig...!

Binnenkort maar weer een pauw kaal gaan plukken!
Ga door!

Bedankt voor dit verhaal! Meer van dat en de verzuring verdwijnt

Dank voor jullie positieve commentaren.
@ Kees laat het plukken van die pauw maar zitten, ik ben niet zo gesteld op dat gekriebel in mijn togus.
Omdat het nog even Kerst is, zet ik nog één verhaal op maar dan wordt het even afwachten.

Ook op volle zee wordt er - zij het bescheiden want de wachies moeten gelopen worden door redelijk nuchtere personen - Kerst gevierd.


Kerst 1963 a.b. mt. “Kylix”

Met de “Kylix”, een achttienduizend tonner van Shelltankers, hebben we op een gegeven moment vaste dienst tussen Willemstad op Curaçao en Buenos Aires in Argentinië.
Dat komt neer op twee weken varen, twee dagen stappen in Bonnes, dan weer twee weken varen gevolgd door twee dagen stappen in Willemstad.
Dankzij het systeem van twee weken op zee tegen twee dagen in de haven, is ons financiële plaatje perfect in evenwicht.
Dat wil zeggen, we houden nooit ene mallemoer over maar staan ook nooit rood.
Ideaal Toch?

De reis van Curaçao naar Bonnes, gaat een via een stuk Carib naar de South-Atlantic, langs de kusten van; Venezuela, Brits Guyana, Suriname, Frans Guyana, Brasil naar de Monding van Rio de la Plata waar we nog een glimp opvangen van Montevideo in Uruguay, waarna het nog een klein dagje varen is naar Bonnes.

De eerste keer in Bonnes kon ik, omdat ik hier al een keer of wat met schepen van de KHL ben geweest, de mannen inlichten over het betere stapwerk hier maar vooral over een paar valkuitjes.
‘Om te beginnen moet je altijd wat centen overhouden voor een taxi naar het schip, want het is bloedlink om hier ’s nachts lopend aanboord te gaan.
Ten tweede moet je hier oppassen wanneer je geld wisselt of je sigaretten verkoopt want…’
Hans onderbreekt me: ‘Sigaretten? Hoe dat zo ik heb net twee sloffen verkocht aan een van die lui.’
‘Ja, en ze hebben zeker niet afgedongen? Laat me die poen es zien.’
Hij overhandigt me, met een wantrouwend smoelwerk, de bankbiljetten.
’Benne ze vals?’
‘Ja en nee.’
‘Wat is dat nu voor slap gelul, ze benne vals of goed maar allebei ken natuurlijk niet.’
‘Toch wel, dit lijken biljetten van 500 Peso maar het zijn biljetten van 50 Peso.
Je moet naar de tekst kijken en niet naar de cijfers, kijk hier staat Cincuenta, wat vijftig betekent.
Ik pak pen en papier.
‘Vijfhonderd schrijf je zo! Quinientos en op die biljetten van jou hebben ze een nulletje erbij geplakt, krab er maar eens aan.’
Het blijkt dat Hans niet de enige is geweest die “goede zaken” heeft gedaan en daarvan krijg ik dan de verwijten over me heen.
‘Had je dat verdomme niet effe eerder kunnen vertellen?’
‘Ik vertel het je nu toch? Beschouw het maar als leergeld.’
‘Aha! Jij bent zeker ook al eens ingetrapt?’
‘Nee. Ik voer toen bij de KHL met een vast dienstje op Zuid Amerika en nog voor ik mijn eerste reis opging, hadden de ouwe lullen van de “slijmploeg” me al volledig ingelicht.’

Omdat je op een tanker, ook in de haven, je zeewacht - vier op, acht af - blijft doorlopen, kunnen we ook overdag de wal op.
Op een keer, in Bonnes komt Henk, een van de matrozen, terug aanboord met een jute zak op zijn rug.
De zak beweegt en maakt geluid, een soort van gekrijs dat me bekend voorkomt maar dat ik niet zo een twee drie kan thuisbrengen.
Hij laat de zak van zijn rug glijden en houdt de bovenkant open.
Nieuwsgierig komen we er bij staan en zien twee krijsende, onder de stront zittende, biggen.
‘Wat moeten we daar nu weer mee?’
‘Wat we daar mee moeten? Wat dacht je van liefdevol groot brengen, slachten en opvreten?
Als de olielui een barbecue inmekaar vogelen en een spit, kunnen we over een paar maanden een leuk feessie bouwen.’
Die krengetjes hebben me mijn laatste peso’s gekost dus wel allemaal effe lappen want voor vanavond heb ik een afspraakje met die griet uit de Lightship Bar.’
‘Nou niet om het een of ander,’ zegt Jackie ‘maar als ik jou was zou ik eerst even onder de douche doorrennen, jij ziet er al net zo smakelijk uit als je zwijntjes.’
Inderdaad, nu zien wij het ook, omdat een jute zak niet erg lekproef is, zit ook Henk onder de groenbruine shit, het druipt van z’n rug.
Henk kijkt over zijn schouder naar zijn rug. ‘Tering, ik dacht het zweet was!’
Cor zegt:‘Waar ga je die kleine schijtlijsters laten?’
‘Ja, dat weet ik eigenlijk nog niet, in mijn hut lijkt me achteraf toch niet zo’n goed idee, maar misschien in het douche hok, daar kunnen we die groene bagger makkelijk wegspoelen.’
‘Ja zeg, pleur effe gauw op! Straks neem je ze ook mee aan tafel.’
‘Nou, dat is niet zo’n gek idee, met een goudbruin korstje en een appel in hun bek, hmmm lekkerrr!’
‘Rot naar je eiland, met je korstje en je appels erbij, trouwens, ik denk dat ze betere tafelmanieren hebben dan jij.’
Daar kan Henk wel eens gelijk in hebben, want de tafelmanieren van Paultje zijn berucht.
Niet dat wíj keurig met mes en vork eten maar wat we niet doen is, onder het eten een knetterende scheet laten, daar een aansteker bij houden zodat er een blauwe steekvlam ontstaat en dan zeggen:’Wat een onweer hè?’

Uiteindelijk belanden de biggen in het zwembad dat nu niet met water is gevuld maar met een laagje zand.
Nu is het woord “zwembad” wel wat veel eer, voor een stalen doos van ca. 6x4x2 meter maar even zo goed kunnen we er niet meer even lekker er in plonsen, niet zolang die twee allesvretertjes er wonen.

Elke middag na het eten gaan de restjes naar Knor en Knar, dan zitten we op de rand van het zwembad met de benen over de rand en schuiven het eten van onze bewust te vol geladen borden.
De biggen, die al behoorlijk gegroeid zijn, gaan op hun achterpoten staan en proberen in onze tenen te bijten.
Ze zien er ook een beetje vreemd uit, niet roze maar heel donker met een paar lichte strepen. Ook groeien er gemene slagtanden in hun lieve bekkies waarmee ze je aanvallen als je in hun domein komt.
Henk, die ze toch goed kennen omdat hij ze het meeste voert, verzorgt en het zand ververst, durft ze de rug niet toe te draaien want ook hem willen ze bijten. Dat belooft wat voor de toekomst, wanneer ze er uit moeten voor de slacht.

Door de week loopt er overdag geen uitkijk maar werken we aan dek. De stuurman, soms samen met de leerling, houdt zelf uitkijk.
In het weekend wordt er anderhalve dag niet aan dek gewerkt maar lopen we wel onze wacht. We varen om de twee weken over de evenaar, bloed en bloed heet is de zon.
Het is zaterdag, omdat ik de namiddagwacht loop (12:00-16:00) en op het heetst van de dag sta weg te smelten op de brugvleugel waar geen schaduw te vinden is, ben ik lichtelijk afgunstig op de stuurman die lekker binnen van de airco staat te genieten.
Daar moeten ik wat aan doen!
Ik open de stuurhuisdeur en zeg:’ Stuurman, ik heb al in geen eeuwen aan het wiel gestaan. Nu zou ik dat graag een beetje bijhouden, is het goed als ik ga sturen?’
Aan zijn gezicht is niet te zien of hij me doorheeft maar hij zegt:’Ja, dat is goed, ga je gang.’ Ik trek de deur dicht en ga achter het wiel staan. De stuurman geeft mij mijn koers op en schakelt de autopilot uit.
Het is even wennen maar na een paar minuten gaat het weer als vanouds.
Kijkend naar de horizon zie ik al snel wanneer de “Kylix” weg dreigt te lopen en met af en toe een blik op het gyrokompas, dat slechts af en toe een enkel tikje geeft, controleer ik de koers. Het sturen is met dit vlakke zeetje een makkie en in de koelte van de airco kom ik weer helemaal bij.
Opeens hoor ik geschuifel achter me en komt die ouwe via de kaartenkamer de brug op.
Hij kijkt naar verbaasd naar mij en wendt zich tot de stuurman: ‘Wat nu, is de automaat stuk?’
‘Nee kapitein, maar die jongen wil het sturen niet verleren, vandaar.’
Die ouwe werpt een blik op het kielzog, dat gelukkig net redelijk recht is, knikt even maar zegt niets.

Dat speelde alweer een tijdje terug, sindsdien moet ik, op hoog bevel,bij aanloop Willemstad én Buenos Aires achter het wiel tot we afgemeerd liggen.
Terwijl mijn maats in de zon staan te zwoegen en te zweten met die zware kolere trossen, sta ik rustig op de koele brug tot “ready with engines”.
Om het een beetje goed te maken met mijn uitgedroogde maats, zijn aan de wal de eerste rondjes voor mij.
Maar om nu te zeggen dat ik het erg rot voor ze vind …

We vieren eerste Kerstdag bijna pal op de evenaar.
Uit de kerstkist komt weer de nodige prullaria.
Ik krijg een mooie asbak, jammer alleen dat ik niet rook maar ik mazzel, voor het zelfde geld was het een paar gebreide handschoenen geweest.
Paul wil zijn wollen das wel ruilen voor mijn asbak.
‘Die asbak mag je hebben maar die lelijke das kan je houwen, geef mij maar een biertje, dan lullen we nergens meer over.’

Het Kerstdiner is fantastisch goed.
Officieren en bemanning zitten voor deze ene keer gebroederlijk in een messroom.
We worden bediend door de zeuntjes, de eerste en tweede hofjood en de bediendes.
De ene gang na de ander lekker, lekker, lekker!
Na de brandende ijstaart krijgen we nog een cognacje.

Nu is het aan ons om af te ruimen, de afwas te doen, nieuwe kerstlopers op de tafels te leggen en te dekken.
Dat is in een poep en een scheet gebeurd.
Dan komen de koks en de rest van de civiele dienst plus de zeuntjes aan tafel en bedienen wij hen.
De resten van het Kerstdiner zijn voor Knor & Knar.

Het is tweede kerstdag.
Met veel moeite is een van de varkens, met een soortement lasso, uit het zwembad getakeld. Met een voorhamer slaat Roel het arme beest op zijn kop.
Het is even dizzy maar nog lang niet dood, het gekrijs gaat door merg en been.
Weer een klap en weer niet dood.
Cor roept:’Wacht even!’ en vliegt weg om terug te komen met wat gereedschap.
Met een waterpomptang houdt hij een marlspijker op de kop van het varken.
’Ja, sla maar!’
De marlspijker verdwijnt tot over de helft in de kop van het varken.
Nog een paar stuiptrekkingen en het is gebeurd.
Meteen wordt het beest ondersteboven opgehangen en de keel doorgesneden zodat het bloed er uit kan lopen.

De olielui hebben een van de lekbakken omgebouwd tot barbecue met spit en omdat ze toch al lekker aan het beunhazen waren, hebben ze van dik plaatstaal een koekenpan gemaakt van meer dan een meter doorsnee.
Het kreng is loodzwaar, niet te tillen! Het hele spul staat, samen met een berg houtskool, klaar op het achterdek.

’s Avonds zitten we met het nodige bier rond de barbecue en zingen mee met de accordeon van Paul.
Hoe het varken smaakt weet ik niet, ik heb voor mezelf maar wat sandwiches gemaakt, want
na die stuntelige moordpartij van vanmorgen kan ik geen hap van dat beest door mijn keel krijgen en zo te zien ben ik niet de enige.
Wanneer ik bijtijds, want ik heb straks de hondenwacht, in mijn kooi kruip, denk ik: ‘Ben ik effe blij dat het niet iedere dag Kerst is!’


Albert