Onderwerp: Albert verhalen.

Mooie verhalen Albert, we zijn waarschijnlijk uit dezelfde periode, ik heb die tijd ook gekend.
Vele keren ben ik door de “champetter” en de boswachter naar huis gebracht, enkel het feit dat mijn Pa militair was en de reputatie had een vechtersbaas te zijn behoeden me ervoor meppen van de”overheid” te krijgen.

OldBawley schreef : Jouw verhalen zijn zeker zo mooi, zo niet mooier, dan de mijne.
Dat we uit dezelfde periode stammen kan best waar zijn, in ieder geval wordt ik over een week of twee 79 dus een broekenmannetje ben ik ook al een behoorlijk pikheetje niet meer.


Hierbij nog een ouwetje.

Kolding Denemarken.
Vrijd. 21-08-, 09


Na een terroristische aanslag op de rubberboot te hebben gepleegd (ik heb hem finaal opgeblazen), berg ik de pomp op, gooi “Loodje” in de majem en hang de 2 pk geweldenaar aan haar spiegeltje. Marjanne stapt, gewapend met zonnebril en rugzak in. Ze houdt haar bankpasje omhoog.
’Zo, ik ben op alles voorbereid.’
‘Oei, gij kooplustig vrouwspersoon, zou je dat ding niet liever onder mijn hoede stellen?’
Ze kijkt me even meewarig aan, dan staart ze naar het pasje, haar trekken verzachten zich tot een liefdevolle glimlach. Even lijkt het er op dat ze dat kille stukje plastic nog wil kussen ook maar dan, met een gezicht waar de voorpret vanaf straal, bergt ze het veilig op.
Ik zet het benzinekraantje en de beluchting open, trek de choke half uit en geef half gas. Eén ruk en lopen met die hap! Kalm varen we rond de steiger het riviertje op. Hier liggen, aan oude werfjes, de vis en plezierbootjes van de “kleine man”. Allerlei houten, stalen en plastic bootjes, met de idiootste opbouwen en de gekste kleuren. Hier, met al die ouwe troep, geniet ik volop. Kijk, daar, dat lange smalle grijs geverfde ding dat lijkt op een kruising tussen een overnaadse jol en een kano. Die werden vroeger voor de ganzen en eendenjacht gebruikt. Voorin lag een z.g. ganzenroer vastgesjord, dat was een voorlader met de doorsnee van een regenpijp, die geladen werd met hagel of schroot. Eerst roeide men er mee naar een ploeg zwemmende watervogels, dan ging de jager op zijn buik liggen en peddelde met twee “pingpong batjes” héél voorzichtig nog wat dichterbij. Met de “batjes” werd de boot en daarmee het wapen op de vogels gericht en ‘pang’! Door de terugslag schoot het bootje een stuk naar achter maar wanneer het meezat hadden ze wel iets van een dozijn vogels in één schot.
‘Há, daar in die loods zit de watersportzaak!’
Alle plekjes zijn bezet maar via een roeibootje klauteren we het steigertje op.

Binnen is het een behoorlijk grote ruimte met duizend en een dingen. Hoewel ik alleen een kraantje met wegklapbare uitloop nodig heb, een die onder de klap van de kaartentafel/kombuis past, struin ik de hele zaak door. Uiteindelijk krijgt Marjanne mij met zachte drang bij de kassa, waar ik betaal en een dikke pil van een catalogus cadeau krijg.

We stappen in “Loodje” en varen verder het riviertje op. We voeren eerst evenwijdig aan de Handelshaven maar zijn nu al een stuk voorbij het end. Vooruit zien we de eerste vaste brug. Het water wordt hier smaller en kronkelig. Na de vijfde brug wordt het zo ondiep dat ik het motortje half in “tilt” stand moet zetten.

We leggen we aan vlak voor de zesde brug. De oever hier bestaat over een meter of dertig uit stenen plateaus, die trapsgewijs naar het water afdalen. Overal zitten er jongelui, zo te zien studenten, in het zonnetje. Met al dat volk laat ik Loodje liever niet onbeheerd liggen.
‘Sorry schat ik kan niet mee ik heb boordwacht.’
Marjanne haalt haar schouders op, klimt aan wal en staat meteen in het oude centrum van de stad. Met kooplustige glimmers in haar ogen, verdwijnt ze in een winkelstraat. Ik nestel me dwarsscheeps in “Loodje”. Zo in het zonnetje, met mijn rug tegen de ene drijver en met mijn benen over de andere, is het best uit te houden. Ik blader wat door de catalogus. Het is warm en dorstig weer. Het liefst zou ik nu met een kouwe klets lui op een op terrasje zitten maar helaas ik heb boordwacht. Op de oever wordt behoorlijk wat bier weggewerkt. Een van de jongens trekt zijn koelbox open en haalt er een paar kouwe kletsen uit. Terwijl hij zich weer terugdraait, ziet hij mij toekijken, hij grijnst, stoot een van de meisjes aan en wijst op mij. Ik wend mijn blik af maar dan voltrekt zich het wonder. Plots staan er een paar lange slanke benen in shorts voor mijn neus en met een allerliefste glimlach reikt een blonde schoonheid me een ijskoud blikje bier aan. ‘Tak’ (dank) zeg ik verbluft, ze knikt me nog eens vriendelijk toe en gaat weer bij haar groepje zitten. Ik open het blik en hef het naar de gulle gever en zijn vrienden ‘Skol!’ Lachend proosten ze terug ‘Skol!’ Langzaam genietend van mijn pils, blader ik door de catalogus en probeer de Deense prijzen te vergelijken met de Hollandse. Jammer genoeg weet ik niet precies hoe de Deense Kroon staat ten opzichte van de Euro, dus dat schiet ook niet op. Ergens vanuit de verte klinkt er zachtjes muziek en gezang. Blijkbaar is het “live”, want na ieder nummer klinkt er een zacht applaus. Het luie, vredige, sfeertje hier doet prettig aan. De jongelui praten rustig en relaxt, alleen vliegt er zo af en toe een leeg bierblikje over me heen ‘plons’, voor de rest blijft het rustig, ja zó rustig, dat ik me ongemerkt aan een andere plicht wijdt. Zacht glijdt de catalogus uit mijn handen en zonder het zelf te beseffen, lig ik aandachtig naar het lek te luisteren.

Albert

Mooi beschreven Albert! Je voelt de zomer…..
Al bijna 79, je zou het niet zeggen

Uit de oude doos.

Destijds bij de Oosterscheldewerken, kregen wij (de ankerbehandeling dienst) assistentie van twee Wijsmuller boten.

Het zijn de Zeeland en de Brabant en hoewel ze niet groen zijn, wordt dit type boot aangeduid als “De Hulk”. Het zijn zusterschepen, bijna geheel identiek, alleen heeft de Zeeland een opvouwbaar hydraulisch kraantje op het sloependek staan. Deze boten hebben twee roerpropellors en naar ik me meen te herinneren, staat er iets van 2500 PK in de vetloods. Wanneer deze paarden de zweep erover krijgen, trekt zo’n boot een geweldige kuil en produceert een hekgolf, waar je bang van wordt.

Op een van deze boten is de tweede man net schipper geworden. Een van zijn eerste opdrachten is, in het weekend, als wachtboot te fungeren. Nu is het zomerdag en prachtig zonnig weer zonder veel wind, dus het werk komt neer op een beetje plezier varen langs alle vaartuigen en objecten. Of het nu is om de promotie van de schipper te vieren, of dat het gewoon dorstig weer is, weet ik niet maar de mannen slaan onder het varen de nodige kouwe kletsen achterover.
De Wijsmuller mannen kennende, zal ook de groene fles behoorlijk in het rond gaan. Hun route voert hen ook langs een grote zandplaat, waar mensen met jachtjes in het ondiepe water voor anker liggen en met zwemmen, zonnen en zeehonden kijken hun dag doorbrengen. Uit joligheid, versterkt door de alcohol, besluiten de mannen vlak langs de jachtjes te varen om te zien of er nog “wijven met blote tieten” liggen te zonnen. Kalm varen ze de geul uit en passeren de bootjes op korte afstand. Inderdaad zien ze de nodige blote borsten, iets dat iedere keer met luid gejuich wordt begroet. Dat ze in het ondiepe water een hekgolf met zich meetrekken waarop de jachtjes zwaar stampend en rollend achterbleven, zien de mannen een extra bonus. Dat een en ander ze niet in dank wordt afgenomen, blijkt al gauw uit een marifoonoproep, van een wat groter zeiljacht dat ze net met een bezoek vereerd hebben. In niet mis te verstaande bewoording, wordt de heren verteld dat dit geen mannier van doen is en dat eventuele schade aan het serviesgoed op hen persoonlijk verhaald zal worden.
Dit pikken de heren niet, zo’n lulhannes van een zoetwatermatroos zal deze stoere zeelui de les lezen, dat zullen ze mooi even afstraffen. Hard bakboord roer en volle kracht vooruit! De boot draait om zijn as met het achterdek onderwater. Als een wilde stier stormen ze op het zeiljacht af, op korte afstand maken ze weer een korte draai zo dat het volle geweld van de hekgolf, versterkt door de zwaai van het achterschip, als een vloedgolf tegen en over het jacht slaat. Vrouwen gillen, het jacht slaat zowat plat en een paar honderd liter zeewater vind zijn weg tot in de kajuit.

Maandagochtend worden de heren uitgenodigd om, in verband met klachten, bij de hoofddirecteur van DOSBOUW (De Oosterschelde Bouwcombinatie) te komen. Daar zijn de heren niet van onder de indruk, ze zullen zelf wel even vertellen dat er niets aan de hand was en dat die zondagschippertjes al om hun moeder lopen te gillen als er een eend voorbij zwemt. Ze melden zich bij de secretaresse van de directeur en worden een kwartiertje in de wacht gezet.
Via de intercom komt de boodschap dat de heren binnen mogen komen. Vol bravoure stappen de mannen het directiekantoor in. Daar worden ze begroet door de zelfde “lulhannes” die ze op het bewuste zeiljacht hadden gezien.
Na tien minuten staan de heren weer buiten en zien eruit als kleine jongetjes die van de bovenmeester op hun donder hebben gehad.

Ze gaan alleen nog even aanboord om hun spullen te pakken.
De aflossers zijn al onderweg.


Albert

Heerlijk! Ik zie als beelddenker alweer allerlei Jan Sanders platen voorbij komen...

Heeeeerlijk verhaal weer Albert , zie het zo voor me zoals je het schrijft

Iets met boontje en loontje.

Mooi verhaal!
Dank je.

De stap over de drempel, naar binnen, zal erg pijnlijk zijn geweest voor deze ahum, heren.

Een wederom prachtig vertelde anecdote. Ik zie het zo voor me dat ze bedremmeld de kamer verlaten!

Of die gezichten dat ze denken ……….. OEPS

Die blikken zijn voor omstanders goud om te zien

Hoe hoger... Des te dieper...
En andere tegeltjes wijsheden.
Je bent weer goed bezig Albert!
Groeten, Peper.

Doet mij weer naar m,n Wijsmuller tijd terug verlangen. Maar ja dat was ooit eens!

whahaha ooooow sjit

Jeroen-Pion schreef :
Het moment zelf, dat iemand van binnen totaal desintegreert, maar wel zijn gezicht strak moet houden.

Dat.

madoc schreef :
Heb je toevallig voor Wijsmuller op de Oosterschelde gewerkt ?

Stefanvanvee schreef : Nee.maar ik ken wel een paar "vrolijke franzen" die daar wel gewerkt hebben. Ik kende het verhaal van Albert niet. Speelde zich ook af voordat ik bij Wijsmuller werkte.

Uit de oude doos.




Vandaag wil ik hoe dan ook naar een haven waar een motorreparatiebedrijf zit. Dat komt door eigenzinnig gedrag van de motor die af en toe, wanneer hij flink zijn best moet doen, inhoudt en dan nog net op de laatste slingers van het vliegwiel weer op gang komt. Het gebeurt niet steeds en zolang we op zee zitten kunnen we het zeilend af, maar toch, om straks met horten en stoten door het Kielerkanaal naar de Noordzee te kachelen, lijkt me ook geen feestje. Bij minder dan 1200 klappen loopt hij redelijk door maar wanneer ik hem naar 1850 klappen, ons normale toerental, opvoer, is het weer bingo.

Dat dit geintje in het brandstofsysteem moet zitten? Ja, dat snapt zelfs mijn kleine sussie nog wel maar de vraag is, waar? Ik ben er al mee bezig geweest. Het filter met waterafscheider is brandschoon en er zit geen druppel water in het glazen aanhangsel. Ook het volgende filter vóór de brandstofpomp en het filter in de opvoerpomp zijn vrij van rottigheid.

De brandstoftank zelf heb ik voor de zekerheid met een klein handpompje gereinigd ( met een katoenen lapje als filter om het end van de afvoerslang en zo retour in de tank). Met de Aldisslamp kon ik elk vuiltje zien liggen en zo opzuigen maar al met al kwam er uit die 80 ltr. tank nog minder dan een kwart vingerhoedje vuil. Ook de koperen brandstofleiding van de tank naar de filters is niet verstopt, wanneer ik de ontluchting open zet en de opvoerpomp met de hand bedien, spuit de diesel eruit. Nu ik het nergens anders kan vinden, denk ik dat het wel eens aan de brandstofpomp kan liggen. Van brandstofpompen heb precies ik het nodige verstand. En wel zoveel, dat ik heel zeker weet dat ik er met mijn fikken moet afblijven en het aan de vakman moet overlaten.

We varen tussen de kust en het eilandje Romso door.
12:30 We ronden de kaap Stavreshoved en zien Kerteminde recht vooruit, nog drie mijl te gaan. Ook hier hebben we nog wat stroom tegen zodat we, nu we geen volle kracht kunnen draaien, amper drie knoop over de grond maken. 13:35 Aankomst Kerteminde. We gaan meteen opzoek naar een monteur en vinden op het terrein van de jachthaven een grote watersportzaak met een reparatie afdeling. Ik leg aan de chef-werkplaats uit wat er loos is. Hij knikt begrijpend en belooft me dat er, achter in de middag, een monteur langskomt.
Marjanne gaat verse stores inslaan en ik blijf, met als smoes dat ik op de monteur wacht, rond de haven scharrelen.
Net wanneer ik mijzelf zit te overtuigen dat, gezien het uitdrogingsgevaar bij deze subtropische temperatuur, ik nog best een koud blondje mag pakken, komt er een man met een transportfiets de steiger opgereden. Zuchtend sta ik op en loop naar voren om zijn gereedschapskist aan te pakken.

De monteur, een man van een jaar of vijfenvijftig, spreekt slechts een paar woordjes Duits en zijn Engels is ook al niet veel beter. Toch, mede door uit de diepste krochten van mijn brein nog enkele Deense woorden op te diepen komen we een aardig end op weg. Op zijn verzoek start ik de motor en terwijl hij de vetput induikt, zet ik de achtertrossen wat door. Hij gebaart dat ik het motorhandel in “vooruit” moet zetten en zegt: ‘Plenty motor. More motor. More!’
Ik breng de motor naar dik 2000 r.p.m. en jawel, na een minuut of zo houdt de motor fors in. Hij gebaart me te stoppen, waarna hij de filters een voor een nakijkt. Dat ik dat zelf al gedaan heb zeg ik maar niet, ik loop lang genoeg mee om te weten dat er geen machinist of monteur is die blind vaart op wat een “amateur” zegt.

Marjanne komt terug van de wal. De monteur kijkt op en ziet een paar slanke benen in shorts, de motor is hij even helemaal vergeten. Marjanne draait zich om, zodat ik de zware rugzak van haar schouders kan plukken, dan draai ze zich terug en begroet de monteur. Naar mij toe was hij een tikje afstandelijk maar nu lacht hij voluit en gebaart terwijl hij wat opzij leunt, dat Marjanne gerust de stap over het open luik kan maken. Ik knipoog en zeg: ‘Je hebt beet schat, voorzichtig binnenhalen, opzetten en boven de openhaard hangen!’ Pas wanneer Marjanne de kajuit binnen stapt, krijgt de motor weer aandacht. Peinzend kijkt hij naar onze BUKH, pakt opeens een zaklamp en vraagt me om weer te starten en de motor flink te belasten. Dan wenkt hij mij om te kijken naar het glazen aanhangsel van het filter. Met de zaklamp op het glas gedrukt zien we kleinen sliertjes luchtbelletjes die door de gasolie omhoog stromen. Hij kijkt me trots aan en zegt: ‘Me found trouble.’
Een beetje moeizaam legt hij uit dat het hier gaat om een combinatie van factoren. Ten eerste zitten er minuscule barstjes in het glas, ten tweede is de binnendiameter van de brandstofleiding niet meer dan twee á drie mm. en zit er halverwege een kraantje, dat ook nog eens heel nauw is. Wanneer de motor bij hogere toerentallen meer brandstof vraagt, trekt hij zoveel vacuüm dat de te dunne leiding het amper aankan en er lucht wordt aangezogen door de barstjes in het glas. Gelukkig is de motor zelf ontluchtend zodat, wanneer het toerental zakt, hij vanzelf weer de draad oppikt.

Omdat de motor, jammer genoeg, niet op lucht draait, moeten we overleggen wat de beste remedie is. We kunnen er een nieuw filter met waterafscheider tussen zetten en daarmee basta, of we pakken het grondig aan en zetten er ook een flexibele 3/8 “ leiding en kogelafsluiter tussen, zodat ons Bukhie er niet zo hard aan hoeft te zuigen. Misschien is het niet nodig en geef ik onnodig geld uit, maar ik kies voor de drastische aanpak. Alles tussen tank en opvoerpomp vernieuwen!
Marjanne, die gewend is dat ik alles zelf doe, vraagt hoeveel arbeidsloon daar wel niet in gaat zitten. De monteur kijkt haar veelbetekenend aan, laat zijn stem een half octaaf zakken en zegt: ‘Me is very fast worker.’ Daarna duikt hij weer weg in het luik en begint de koperen leiding weg te knippen. Marjanne slaat haar hand voor haar mond en kan nog maar net haar lachen inhouden. Toch is ze wel ingenomen met de avances van een man die een paar jaar jonger is, vooral wanneer ik, quasi jaloers, vraag: ‘Zal ik hem nu meteen op zijn muil slaan, of wacht ik tot de klus geklaard is?’
Ze zegt, met een serene glimlach: ‘Nee laat maar, ik vind hem wel aardig.’

Even later gaat de “aardige” man naar de werkplaats en komt weer terug met een nieuw filterhuis met waterafscheider. Er moet een nieuwe ophangbeugel met een plankje komen en na enig meetwerk vult hij een halve bladzij in zijn opschrijfboekje met maten en benodigdheden.
Dan zegt hij: ‘Me go home, bis morgen, shüs.’ Hij stapt op zijn transportfiets en rijdt slingerend over de smalle steiger. Even lijkt het er nog op dat hij met fiets, gereedschapskist en petje de haven in zal duiken. Ik zeg: ‘Ja, goed zo vrouwendief, rij de majem maar in!’
‘Ja leuk,’ zegt Marjanne, ‘als jij hem er dan uitvist, wrijf ik hem lekker droog.’ Helaas, Don Diesel Juan maakt gang en komt veilig bij de vaste wal.

‘Zeg Martje, om nog even op dat droogwrijven terug te komen …’


Albert.
Wordt verv.

Joop66 schreef :
Precies dat ! Goud (voor de toeschouwers uiteraard )

Een heerlijk verhaal over die golvenmakers. Hier in de Med zijn het meestal de hoge heren met hun super motorjachten die de idioot uithangen. Sommigen komen met opzet rondjes rond mijn bootje draaien, filmen dan hoe ons slechts 8 meter lange en heel laag vrijboord hebbende bootje overspoeld word. Die “goden” denken dat ze immuun zijn, dat het niet zo is heb ik eens getoond aan de eigenaar van zo´n groot ding, ik had foto´s gemaakt van het jacht, daar stond de naam op. Ik heb dat jacht maanden later eens aan de stadskade zien liggen en heb de overigens oude eigenaar opgewacht aan land. Had ik een halve dag op een bankje zitten voor over. Die man komt zeker weten nooit meer hier in de buurt varen. Hij heeft nooit geweten wat en hoe, mijn woede was gekoeld.

Oldbawley , je moet niet gaan zitten wachten op een bankje ...

Koop gewoon zoiets , heel effectief voor vervelende Drones , en een gericht schot op een schroef , maakt dat jij uren staat te filmen , uiteraard wel graag hier plaatsen

Albert 45 schreef :
Weer een lekker verhaal, spannend, smeuïg en met een echte klifhanger!

Albert, heerlijk weer je verhalen te lezen.

Dank je,

Perry

Net wanneer we ons afvragen of Don - Diesel - Juan nog weet waar ons bootje ligt, komt hij voorrijden. Met een kort, ‘hallo’ in mijn richting, stapt hij aan boord. Marjanne wordt opmerkelijk enthousiaster begroet. Ik moet even denken aan een film waarin een timmerman, na een kast te hebben gemaakt op een groot motorjacht, met gereedschapskist en al in het water wordt gesodemieterd. Dat lijkt mij ook wel wat, maar eerst moet de motor o.k. zijn.

Don Diesel is druk aan de gang met; meten, boren, boutjes vastdraaien, leidingen doorvoeren, nippels indraaien, koppelingen aanbrengen, leidingen vast zetten, slangenklemmen aan brengen etc. Wanneer hij klaar is pak ik een jerrycan diesel en een trechtertje om de filters alvast vol te gooien, dat scheelt een slok op een borrel bij het ontluchten van het spulletje. Na het ontluchten stijgt de spanning. Ik draai de sleutel om en hup, in een keer lopen. Ik zet de keerkoppeling in zijn vooruit en Don Diesel gaat met zijn zaklamp langs alles wat zou kunnen lekken. Nu mag ik meer gas geven en weer doet hij zijn controle rondje. De motor staat warm te draaien en wij doen intussen een bakkie leut.
De wijzer van de koelwatertemperatuur komt langzaam in het groene vlak. Don Diesel overhandigt zijn mok aan Marjanne, kijkt haar nog eens heel diep in de ogen en duikt de vetloods in.

‘Zeg Martje, weet jij nog, die film, waarin die vent, met gereedschapskist en al, over de fucking side wordt gelazerd?’
Ze kijkt me even afkeurend aan.
‘Let een beetje op je taalgebruik en blijf van die aardige jongen af, anders ga jíj over de uh … , je weet wel, side.’
‘Oké schat, ik zal mijn frustraties niet op hém botvieren maar dan moet je ook niet gek opkijken wanneer ik over een paar weken een verloederde Sprit Lampe ben.’
‘Sprit Lampe? Wat is dat nu weer voor een woord?’
‘Dat is Zweeds voor spirituslamp, daar duiden ze een doorgewinterde alcoholist mee aan, je weet wel, een die dagelijks in de goot ligt.’
Onze keuvelpraat wordt onderbroken door. ‘Viel plenty motor bitte.’
Ik druk het hendel langzaam naar zijn uiterste stand. De motor brult en het schroefwater laat de bootjes aan de overkant schommelen in hun box. Pas wanneer de koelwatertemperatuur in het rode vlak dreigt te komen breng ik de toeren terug naar 1900 klappen. De motor heeft geen een keer ingehouden en loopt als een zonnetje. Don Diesel beduidt me dat de motor af mag. Even laat ik hem wat afkoelen in zijn vrijloop, de wijzer begint te zakken, hij kan uit.
‘Motor lauft ganz very good,’ zegt onze wijsneus met een trotse snuit, terwijl hij langs mij heen naar Marjanne kijkt. ‘Me go mach sauber.’
En hij maakt aanstalten om de vettigheid weg te poetsen. Omdat ik een donkerbruin vermoeden heb dat de rekening al behoorlijk hoog is, vind ik het welletjes en zeg dat ik dat zelf wel doe. Volgens hem is de rekening over een goed uur wel klaar. Ik bedank hem met een handdruk en zeg tegen Marjanne. ‘En je geeft hem géén afscheidskus!’
Verrek, hij heeft begrepen wat ik zei. Hij kijkt me grijnzend aan, wendt zich naar Marjanne en tikt met zijn wijsvinger tegen zijn wang. Zij buigt zich voorover en geeft hem een voorzichtig kusje op de zwarte vegen op zijn wang. Met een smile van oor tot oor, neemt hij afscheid en fietst de steiger af. Ik kijk Marjanne vernietigend aan.
‘Ontrouwe lellebel die je bent!’
Ze lacht, valt me om mijn nek en zoent me vol op de mond. Wanneer ik weer een beetje op adem ben, zeg ik: ‘Bah, je smaakt naar diesel.’
Terwijl haar blik langzaam langs mijn lijf naar beneden gaat, zegt ze tevreden: ‘En toch vond je het lekker, dat kan ik duidelijk merken.’
‘Fóei, je bent een slecht wijf, eigenlijk zou ik je hier eenzaam en alleen achter moeten laten maar ja, je uh… kookt zo lekker, je mag blijven.’
Ik ruim wat losse dingetjes op en ga met een poetslap langs de vuile poten op en rond de motor en poets ook de gemorste diesel weg. Na mijn klauwtjes te hebben gewassen, rol ik de drinkwaterslang uit en vul de tank tot hij overloopt. Zo dat is weer genoeg voor een weekje. Niet dat ik niet van elke gelegenheid gebruik maak om bij te laden, je weet maar nooit of je bij de volgende stop ook aan een kraan kan lurken.

We gaan kijken of de rekening klaar is naar moeten nog even wachten tot de “Tik Miep” uitgetikt is. Eindelijk daar is hij dan. Zo, dat is niet misselijk. 3026,90 Deense Kronen, daar komt nog eens 25 % belasting bij en wordt totaal 3783,63 D. Kr.
‘Of je een emmer leeggooit!’
Marjanne, die goed is met cijfertjes, zegt: ‘Dat is meer dan vijfhonderd euro!’
‘Ja, en alsof dat niet genoeg is, zoen je die dure man ook nog.’
Elektronisch betalen lukt niet, dus we gaan de stad in om geld uit de muur te halen.
‘Kijk, daar zit nog een motor reparatie bedrijfje, het ziet er een stuk minder luxe uit dan die op de jachthaven, dat had ik eerder moeten weten.’
‘Ja, maar is díe monteur ook zo charmant?’
‘Geen idee maar Don Diesel Juan komt nooit van z’n leven meer bij mij aan boord.’
‘Poeh, het mocht wat, het is ook míjn boot!’

We tappen de nodige flappen en lopen wat door de winkelstraatjes. Há, een ijssalon.
‘Zeg Martje, heb jij ook zo’n droge keel en zoveel last van de warmte?’
‘Ja hoor, het is goed, als je zoet bent krijg je een ijsje.’
Met een overmaatse ijshoorn in mijn hand wandelen we naar de supermarkt. Ik blijf buiten met mijn ijsje en Marjanne doet nog wat aankopen. Terug op de haven mogen we storten in het fonds. Bijna alle getapte flappen verdwijnen in de kassa. Daar staat wel tegenover dat we een magnifiek stempel en handtekening op de rekening krijgen en dat is toch ook wel iets waard, niet dan?

12:05 Vertrek Kerteminde. Licht bewolkt. Goed zicht. Warm. ZZO 3 bft. Rommelig zeetje, komt waarschijnlijk door de stroom die we, alweer, tegen hebben.
In de verte zien we de brug over de Grote Belt, tussen Fyn en Sjæland. Hoewel hij al dichtbij lijkt te zijn, is het vanaf hier nog dik drie uur tegen de stroom in
kachelen. Langzaam naderen we de brug. We blijven vlak onder de oever buiten de hoofdstroom, dat scheelt ons meer dan één knoop. Pas een half mijltje voor de brug sturen we uit, zodat we bij de iets hogere doorvaaropeningen komen. Aan SB ligt Nyborg en recht vooruit de brug, waar net een flinke goederen trein overheen dendert.
15:22 We zitten pal onder de brug. Hier staat de meeste stroom, we komen nog maar héél langzaam vooruit. Voorbij de brug is de stroom een stuk minder. Over BB zien we het kunstmatige eiland, waar de trein de grond in duikt, onder de zee door fietst, om pas op Sjæland weer boven te komen. Het autoverkeer daarentegen gaat daar juist omhóóg en rijdt over een hangbrug waar zelfs de grootste zeeschepen moeiteloos onderdoor gaan. Vooruit zien we Langeland opdoemen. We gaan alvast wat SB uit om de banken boven het eiland vrij te varen. De rest van dit tochtje is nogal saai, zodat we blij zijn wanneer we om 18:15 afgemeerd liggen in het leuke haventje van Lundeborg. Terwijl Marjanne aan het eten begint, trek ik het machinekamerluik open om te zien of er aan het nieuwe spulletje niets is losgetrild of staat te lekken. Marjanne vraagt verschrikt: ‘Er is toch niet wéér wat met de motor?’
‘Nee hoor schat, niets aan de hand, ik kijk alleen even of er geen verstekeling in de vetput zit, een hitsige monteur of zo.’

The end.


Albert.

Mooi Albert, eind goed al goed
Herinneringen om te koesteren!