Onderwerp: Albert verhalen.

Albert, je komt weer op stoom
al is het een diesel.

hoi Albert. Weet je wat er met "Dinges" is gebeurd ? Ze ontbreekt op de aldebaran815.nl website op de lijst met bekende Aldebarans. Als je wil kun je hier of op het contactformulier van de website reageren

Geen idee waar "Dinges" gebleven is. We hebben haar meer dan 20 jaar geleden verkocht en ik weet eerlijk gezegd niet meer aan wie of waarheen.

Uit de oude doos.




Wat doet een zeeman als hij niet gaat stappen en zich verveelt?
We hebben het over een tijd dat er geen computerspelletjes of tv’s aanboord waren, laat staan internet per satelliet.
Dan pakt Jan de zeeman toch een goed boek uit de boekenkist?

Ja inderdaad, dat was ook iets om de verveling te verdrijven.
Jammer alleen, dat meer dan de helft van de inhoud niet te pruimen was voor een gezonde jonge kerel.
Prikkeltjes lectuur? Vergeet het maar.
Wat er nog het meest in de buurt kwam waren de boekjes van Mickey Spillane en zelfs die waren nog vrij tam.
Voor de rest zat de kist vol met fel realistische streekromans van het soort; Zoon van een rijke boer krijgt verschrikkelijke ruzie met Pa om de keuze van zijn verkering, loopt kwaad weg en gaat naar zee.
Daar, tussen al dat goddeloze zeevolk, doet hij alles wat onze lieve heer verboden heeft zoals een pilsje drinken en meisjes kussen zonder daarmee getrouwd te zijn. (bah wat erg, ik ben blij dat ik zo niet ben).
Dan gebeurt er een of ander “verschrikkelijk” iets en ziet onze boerenzoon het “Licht”.
Hij gaat met gevouwen handen op de knieën verlaat zijn schip en trekt weer naar huis.
Daar treft hij zijn stervende vader aan die, met zijn laatste adem, de verloren zoon vergeeft.
De zoon trouwt alsnog met het meisje dat zijn vader had uitgekozen (lelijk maar met geld), neemt het beheer van de boerderij op zich, gaat elke zondag drie keer naar de kerk en wordt nog strenger in de leer dan Pa.

Kortom, een verhaal met moraal maar met nog niet genoeg erotiek om zelfs maar het begín van een hard plassertje krijgen.

Het is 1966 en we liggen in Rotjeknor aan de Parkkade.
Daar komt het busje van de “Bibliotheek voor Zeevarenden”, of hoe dat ook heten mag, om de oude boekenkist op te halen.
De chauffeur zegt:’Het is hier vlakbij, als je wilt kan je meegaan om zelf wat uit te zoeken.’
Dat lijkt me wel wat, dus de boekenkist en ik rijden met hem mee.
We sjouwen samen de kist naar binnen en worden daar opgewacht door drie niet al te jonge vrijwilligsters van de soort; Jurk gesloten tot hoog onder de kin en een blik van “we weten dat je een verdorven zeeman bent en eigenlijk niet meer te redden maar wij zijn vastbesloten om, al moet je er in stikken, je onze Ghrrristelijke naastenliefde te schenken”.
Ik huiver even maar loop toch dapper door en zeg ze netjes gedag.
Het aanbod van de dames om me te helpen uitzoeken wimpel ik beleefd af.
Er wordt een lege kist voorgaats gehaald en ik verdwijn tussen de stellingen en begin te verzamelen.
Met een arm vol boeken kom ik terug en leg ze op de tafel, verdomme de kist is al half gevuld.
Ik kijk naar titels en schrijvers, ja hoor, precies het soort dat het misschien goed doet in Staphorst maar waar Jan de zeeman niet op zit te wachten.
Ik haal de kist weer leeg en zeg:’ Heel aardig van u om te helpen maar ik zou het toch liever zelf doen.’
‘Ja, maar dan gaat het wat vlugger.’ Zegt een van de dames met een zuinig mondje.
‘O, maar ik heb geen haast we gaan vandaag toch niet varen en de kapitein weet waar ik ben.’
Vijf minuten later sta ik weer met een arm vol boeken bij de tafel en wéér zitten er andere boeken in de kist.
Nog voor ik mijn mond kan openen, krijg ik een pinnige preek over me heen.
Het komt er op neer dat wat stichtelijke lectuur nog nooit iemand kwaad heeft gedaan en als ik dan zelf alleen maar rommel wil lezen, moet ik wel bedenken dat ik niet alleen op dat schip zit en dat de anderen er misschien wel héél anders over denken.
Ze doet haar armen over elkaar en kijkt me aan met een blik van “O zo, daar heb je niet van terug”.
‘O als u daar bang voor bent kan ik u geruststellen.
De matrozen zijn Kaapverdianen en de kok is een Portugees, de machinist leest nooit, dus blijven alleen de kapitein en ik over.
Die ouwe leest alleen maar van dit soort liefdesromannetjes en ik hou meer van dát spul.’
Ik haal de kist weer leeg en vertrek voor een nieuwe lading.
Na nog een paar expedities tussen de stellingen en na nog enig geharrewar met de dames, staan alle boeken op de lijst en is de kist zo goed als vol.
Een van de dames kijkt me triomfantelijk aan en legt langzaam een Bijbel in de kist.
Ze zegt:’In iedere boekenkist hoort een Bijbel te zitten zonder gaat de kist de deur niet uit.’
Dit is een uitdaging die ik niet over mijn kant kan laten gaan.
Ik zeg:’Daar zal die ouwe blij mee zijn, heeft u er misschien nog een?’
Ze kijkt me argwanend aan en zegt:’Nog een?’
‘Ja, nog een, u moet weten dat die ouwe last van aambeien heeft en niet tegen dat ruwe wc papier kan. Volgens hem is het papier van de Bijbel veel zachter aan zijn eh, u weet wel, dus als u er nog een voor hem heeft… ?’
Rats, weg is de Bijbel.
Als blikken konden doden!

Samen met de chauffeur, die alles zonder wat te zeggen gevolgd heeft, draag ik de kist naar buiten.
Daar, op de stoep, laat hij de kist zowat uit zijn handen kletteren en begint te brullen van het lachen.:’Veel zachter aan zijn, u weet wel! Hou me vast, ik kom niet meer bij. Kostelijk man, hoe kom je er op?’
‘Hoe ik er op kom? Heel eenvoudig, toen die ouwe nog als matroos op een potje voer, bij een nogal zwaar Gereformeerde kapiteineigenaar en zijn vrouw, kreeg hij geen wc papier.
Die vrouw zei dat hij zijn gat maar met krantenpapier moest afvegen.
Uit nijd heeft hij toen de Bijbel uit de boekenkist gepakt, er met een marlspijker een gat door gestoken en met een zeilgarentje in de wc gehangen.
Hij hoefde de reis niet eens af te maken, op de sluis van Brunsbuttel mocht hij al naar huis.’


Albert

Met de filmkisten was het ook een beetje zo. Bij pikante scènes werd de projector altijd een paar keer achteruit en weer vooruit gedraaid totdat het celluloid te heet werd ,verbrande en brak. Moest dan weer geplakt worden. Leve het rijke zeemansleven in de goede oude tijd.

Heerlijk verhaal. Wat zou het fijn zijn als politici en woordvoerders van grote bedrijven zulk een helder vocabulair bezigden.
De inhoud is voor mij heel herkenbaar, mijn moeder (uit 1917) was dochter van een steile gereformeerde dominee in de Groningse veenkoloniën. Samen met haar 7 broers en zusters moesten ze zich voorbeeldig gedragen, want deel van de elite van het dorp. Maar de ratten in de kerk waren rijker dan het domineesgezin. Op zondag kwam er 1 ei op tafel dat met smaak werd verorberd door Vader voor de holle ogen van de kinders.
Zij moest elke zaterdag "WC-servetjes" snijden. Van krantepapier.
En bij het klaarmaken van fruit voor het inmaken, moest ze verplicht fluiten, anders kreeg ze een gereformeerde hengst voor haar zondige harsens.

Gepost met de officiële Zeilersforum-app

Ik ben in de jaren '70 en '80 opgegroeid in zo'n Grrristelijke gemeente (Katwijk aan Zee). Kan me de veroordelende blikken, zuinige mondjes en stichtelijke teksten nog al te goed herinneren!

Vandaar later maar via wat omwegen verhuisd naar het Goddeloze Zuiden (Maastricht...)

Uit de oude doos.




Omdat ik het in de winter op mijn sluis niet erg druk heb met jachtjes en het voornamelijk van wat beroepsvaart moet hebben, zit ik tijdens mijn wacht op verschillende fora, o.a. op een zeeliedenforum waar ook veel oud-zeelieden opzitten.
Ook hier ontaard e.e.a. vaak in slap ouwehoeren over zaken die totaal off topic zijn, dus gezelligheid alom.
Op een gegeven moment gaat de discussie over worst. Huh, worst? Ja dat zeg ik, worst!

Het chauvinisme viert hoogtij en de verschillende worstsoorten uit de meest desolate uithoeken van ons landje vliegen je, bij wijze van spreken, om de oren.
Ik stel voor om een worsttest te houden waarbij een onafhankelijke jury zal bepalen uit welke streek de beste worst van heel Nederland en wijde omstreken komt.
Omdat ik zelf uit een streek - Waterland - kom die zich niet echt kan beroemen op een specifiek streekgerecht, laat staan een worst soort, spreekt het voor zich dat ik, geheel onbevooroordeeld, een jury samenstel.
Dat ik mijzelf tot voorzitter van de jury bombardeer? Tja, íemand moet die zware taak toch op zich nemen?

Na het nodige heen en weer geouwehoer, komt er een met de vraag waar ik op zat te wachten.
“Maar hoe ga je dat doen, gaat de jury het hele land door om te testen? Dan ben je over een halfjaar nog niet klaar.”
“Nee, daar is over nagedacht. Diegene die denkt dat zijn streek de beste worst maakt, die stuurt een pakketje met door hem gekozen worstsoorten naar de juryvoorzitter.
Deze gaat, met nog twee juryleden, serieus zitten proeven en beoordelen, op reuk, smaak en textuur, waar de beste worst vandaan komt.”
Het spreekt voor zich, dat we alleen worstsoorten kunnen testen die houdbaar zijn buiten de koeling, dus bijvoorbeeld de “verse worst” uit Friesland valt, jammer genoeg, af.

Uit eindelijk komen er zeven pakketjes, met elf verschillende worstsoorten, binnen.
Twee gepensioneerde koopvaardij mannen, een bankwerker en een machinist, de een uit Waterland en de ander uit Alkmaar benoem ik tot mede juryleden.

Uiteindelijk hebben we op Sluis Purmerend, een heel geslaagde testdag, waarbij we ten zeerste genieten. Na afloop zitten we niet alleen stampvol maar houden er ook nog een aardig doggy bag aan over.
Na wat heen en weer gepraat, zijn we het er over eens dat er twee winnaars uit de bus komen; Stad Groningen en Olst in Overijssel.

Terwijl we zitten uit te buiken, komt Bram met het idee om ook een Nationale Biertest te organiseren.
'Prima idee, Bram, zelf zit ik te denken aan een test met gerookte aal of makreel.
Misschien kunnen die twee combineren, ik verheug me er nu al op!'

Albert

Het wordt tijd om weer verder te gaan met Op Eigen Kiel
Waar waren we gebleven? O ja in het Kielerkanaal. Even een stukje terug, om er weer in te komen.

Lex zegt: ‘Het is al behoorlijk warm, ik geloof nooit dat we die biefstuk goed houden tot op de Oostzee.’
‘Ik denk dat je gelijk hebt, gooi maar los die tros en begin te bakken.’
Mijn trek in een lekkere sappige dikke biefstuk is groter dan de angst voor douanecontrole op de sluizen van Holtenau. - Pas op zee mag het touwtje met zegel doorgeknipt worden. -
Met een tevreden vol gevoel zit ik aan de helmstok, terwijl Lex in zijn zwembroek op een handdoek op het voordek, probeert zijn rug wat meer kleur te geven.
Bij een verbreding van het kanaal geven de signaallichten aan dat we moeten wachten op een tegenkonvooi.
‘Nou, als ze zelfs de jachies laten stoppen, dan zal dat wel iets van een paar dubbeldikke supertankers wezen.’
Lex tilt zijn kop op, strijkt zijn lange blonde haar naar achter en zegt slaperig: ‘Dat zal me worst wezen, ik lig hier best, roep me maar als er blote wijven langskomen.’
Na een half uurtje komt het tegenkonvooi in zicht.
Tering, moesten we daar op wachten?
Het zijn drie fregatten onder Amerikaanse vlag.
De eerste passeert ons langzaam.
Aan dek hangen wat bemanningsleden over de reling.
Bij het aanschouwen van de langharige blonde schoonheid in monokini op mijn voordek, wordt er schel gefloten en geroepen van: ‘Hallo beauty. Turn over babe!’
Lex, die onderhand klaarwakker is, krijgt ook van het tweede fregat een fluitconcert en het verzoek om zich even om te draaien.
Lex komt, terwijl hij de handdoek voor zijn borst geklemd houdt, overeind en geeft de boys een kushandje.
Het joelen en fluiten neemt toe tot een crescendo… tot Lex de handdoek laat vallen en de opgewonden boys een platte borst en een welgevulde zwembroek toont.
Lex maakt een buiging en gaat weer liggen.
De boys weten zich geen houding te geven en kijken elkaar schaapachtig aan, en ik? Ik lig blauw van het lachen.

Albert

Morgen verder.

‘Tjonge Lex, had je eindelijk kans op een beetje vaste verkering, notabene met een stel Yankee Sailors, verpest je het weer door je handdoek te laten vallen. En je weet, er gaat niets boven een kerel, als je er één hebt gehad, wil je nooit meer een wijf, althans dat zei Hamburgse Annie destijds en zij kon het weten, want ze had er al heel wat afgewerkt.’
Alex kijkt achteruit en zegt: ‘Waarom probeer jij het niet even, keer om en geef gas.’
‘Nee dank je, mij keken ze niet aan maar jouw verwijfde body was even bijzonder in trek. Dus broertje, om verdere misverstanden te voorkomen kan je misschien beter even naar de kapper gaan, desnoods wil ik zelf wel even de schaar hanteren, ‘s nachts, als je ligt te meuren .’
‘O nee, als je dat maar uit je bolle kop laat! Als je me dat flikt zal ik jou ‘s nachts castreren, met een bot aardappelmesje!

We komen de volgende ochtend ongeschonden maar wel vrij laat uit onze kooien.
Wanneer ik naar buiten kijk herken ik de steigers van Holtenau.
Even denken, o ja we zijn gister alsnog door de sluis gegaan en hebben tijdens en na het eten - Vlaardingse rijsttafel- het nodige bier naar binnen gewerkt en zijn pas naar te kooi gegaan toen er geen druppel bier meer over was.
Dus dat wordt stores inslaan en niet zo zuinig, want in Scandinavië is het bier een stuk duurder dan het "tax free" gerstenat van firma Thiessen.
Bovendien zit Thiessen hier vlakbij aan de kade. dus kunnen we misschien even een steekkar lenen om wat dozen Karlsberg aan boord te brengen.

Het lenen van een steekkar gaat niet zo makkelijk als ik dacht maar wanneer ik wat scheeps en kapiteinsnamen laat vallen en zeg dat ik in de “hout en zoutvaart bij Wagenborg heb gezeten en nog steeds regelmatig door het Kielerkanaal kom, gaat de man toch overstag.
Met zes dozen bier, het nodige blikvoer en alweer een taxfree pakket met vlees en shag, ballasten we ons bootje behoorlijk, dus voor kapseizen hoeven we voorlopig niet te vrezen.
Zodra het spul aan boord is, brengt Alex de steekkar terug en stouw ik alles zeevast.
Alex mag eerst nog even naar de bakker voor verse broodjes.
Het is zacht zonnig weer met een stukkie of 2-3 bft. uit het zuidoosten en het weerbericht zegt dat het voorlopig niet zal veranderen, dus haal ik alvast de Genua voorgaats.
Ha, daar is Alex al.
‘Zo jochie ben je daar eindelijk? Ik dacht even dat je toch op zo’n Yankee pieremachochel was gestapt, ik wou al zonder jou vertrekken!’
‘Nee, ik ben even wezen vragen of ze nog wat in jou zagen maar ze moeten je niet, nog niet met geld toe en zeker niet met dat gore snorretje en die pluk schaamhaar onder je kin.’
‘Kijk broertje, nu herken ik je weer. Oké, voor en achter!’
Ik start de motor en gooi alvast het achtertrosje los. Alex duwt voor af en bergt de trosjes en fenders op. Intussen schakel ik de motor over van benzine naar petroleum en kachel de Kielerfjorde op.
‘Lex neem jij het roer maar dan hijs ik de zeilen.’
Ik zet het grootzeil, sla de Genua aan op het voorstag en zet de fokkenschoot met een snapshacle vast op de schoothoek - dat bevalt me toch niet zo, want als het zeil even heen en weer slaat kan zo’n ding behoorlijk hard tegen je donder slaan, daar moet ik wat anders op verzinnen.
Met wat forse halen hijs ik de Genua, beleg de val en ga naar achter. Daar schakel ik de motor weer van petroleum naar benzine, zodat de carburateur zich weer met benzine vult en laat hem een minuutje doorlopen. Zie zo dan kan ik straks zonder meer starten, zonder eerst de carburateur te laten leeglopen in de majem.

We lopen een knoop of drie, niet bepaald iets voor veiligheidsgordels en valhelmen maar zo over een rustig zeetje zeilen, met de zon op onze je blote bast, bevalt ons wel, zeker als er alweer biefstuk met brood in jus geserveerd wordt.
Met de parallelliniaal zet ik een koersje uit naar een boei bij de zuidpunt van Langeland.
‘Zo Lex, nu kan je leren om op het kompas te sturen. Kijk maar wat we voor liggen, maar hou ook die boeien in de gaten dan zie je meteen wanneer je uit de koers loopt. Straks buiten het fjord zijn er haast geen boeien meer maar met af en toe een blik op je kompas en op de horizon zie je snel genoeg wanneer je afwijkt. Met alleen op het kompas kijken wordt je zo duf als een konijn en val je in slaap, zeker na die braspartij van gisteravond.’
Sturen op het aanvoelen van wat het schip doet komt later wel, laat hij eerst dit maar onder de knie krijgen.

De wind zwakt af tot een krappe twee Bf. en brengt amper wat rimpeltjes op het water, je zou zweren dat we op het Alkmaardermeer zitten.
We komen vooruit maar het houdt niet over.
‘Grote broer, neem zelf het roer maar, ik heb wel wat beters te doen.’
‘Há, ga je weer wat lekkers bakken?’
‘Jazeker, mijn lijf.’
‘Weet je het zeker? Hier kan je geen Yankee Sailors verleiden, hooguit een zooitje meeuwen en je weet wat die voor moois laten vallen.’
Alex kijkt me even vuil aan, haalt zijn badhanddoek en installeert zich spiernaakt op het smalle voordek, op zo’n manier dat hij geen schaduw van de Genua vangt.

Terwijl ik gapend van de warmte, met één voet aan de helmstok en één oog op het windvaantje, half liggend ons vaartuig op koers hou, zie ik vanuit mijn ooghoek wat bewegen.
Há, we worden opgelopen door een ferryboot.
Dat gevaarte gaar berenhard en zal ons vrij dichtbij passeren.
Zal ik slapende Alex waarschuwen?
We hebben namelijk nog geen voorpreekstoel en ook geen scepters met een relingdraad, dus...
Een inwendig duveltje zegt me dat ik zwijgend moet toe zien.
De ferry is ons al ruim voorbij wanneer de boeg en hek golven komen aanstormen.
De boeggolf maakt Alex wakker, verschrikt kijkt hij om zich heen.
Dan komt de grotere steile hekgolf.
Ons bootje steigert en lanceert een schreeuwende Alex overboord.
Hoewel ik krom lig van het lachen, loef ik meteen op en breng de boot langszij Alex.
Ik steek hem mijn hand toe en sta klaar om hem aan boord te sleuren, tot ik zie dat hij zijn voeten tegen de boot zet en zich klaarmaakt om mij over de "fucking side" te sleuren.
‘Niet doen broertje, als de boot er hier alleen vandoor gaat, verzuipen we allebei.’
Al mopperend klimt hij zelf in het gangboord maar dan licht zijn snuit op.
‘Ik ga héél lang héél goed nadenken over wat ik jou ga flikken. Pas maar op, grote broer, mijn wraak zal zoet zijn.'

wordt verv.

Albert

Wat kan jij toch prachtig beeldend schrijven. Ik zie het gewoon voor me gebeuren. Schitterend.

Ik wacht in spanning af op het vervolg!
Weer een goed verhaal Albert.

Eerlijke begrijpbare taal.Vooral voor ex zeevarende. Beter dan gezwam over"wetenschappelijke consensus"'

Mooi verhaal Albert weer van genoten !


@madoc mensen die "consensus" in welke vorm woord / tekst dan ook gebruiken kun je beter mijden

Mooi verhaal Albert. Ben benieuwd naar het vervolg en benieuwd wat je broer bedenkt. Dank je wel.

Eentje voor tussendoor.





Mijn verlofdagen heb ik, op een kleine week na, helemaal opgemaakt en dat vind ik zwaar klote want nu moet ik, voor wie weet, hoeveel weken/maanden, afscheid nemen van Marjanne.
We hebben elkaar zo’n zes weken geleden voor het eerst ontmoet en in die tijd ben ik smoorverliefd geworden, op die achttien jarige schoonheid met prachtig rood haar, grijsgroene ogen, geinige sproetjes en een heerlijk figuur.
En zij, van haar kant, ziet mij ook wel zitten.
Nu heb ik, als vijfentwintigjarige zeeman, die al tien jaar een best stuk van de wereld heeft gezien, al heel wat kortstondige “verkeringen” gehad maar dat stelde allemaal niets voor, althans niets dat te vergelijken is met wat ik nu voel.
En já, na een dikke maand van alleen maar “handje, kusje, kontje klap” hebben we uiteindelijk seks gehad.
Van het feit ik zoveel geduld heb opgebracht stond ik zelf verbaasd maar ja, het was de eerste keer dat ik met een maagd te maken had en het niet met al te veel aandringen wilde verpesten.
Uiteindelijk, toen ik zowat op ploffen stond, kwam het van haar uit en gebeurde “het” en meer vertel ik je niet.

We zitten veel op mij Trotter Pandora want, behalve dat we graag zeilen, geeft het ons ook de privacy die we bij onze wederzijdse, ouders met de nodige broers en zusjes, moeten ontberen.
Van morgen hebben we, na een laat ontbijt, met een zacht windje, 2á3 Bft. het Uitgeester en het Alkmaardermeer, in alle richtingen verkent en nu is het alweer tijd voor een broodje.
We leggen aan, wandelen het dorp in en komen terug met wat luxe broodjes en beleg.
Marjanne, zittend in het zonnetje, smeert en belegt de broodjes en ik, niet te groots voor een huishoudelijk karwei, zet met heet water, Nescafé, poedermelk en suikerklontjes, twee mokken koffie.
Na het uitbuiken volgt de afwas ‘ik was, jij droogt.’
Beluister ik hier een zekere invloed van mijn aanstaande schoonmoeder?
Nu heb ik al heel wat aanstaande schoonmoeders versleten en weet precies hoe je met dit soort situaties om moet gaan.
‘Nee, jíj wast en ik dróóg’, zeg ik flink.
Bij dit staaltje manlijke superioriteit, kijkt ze even verbaasd en zegt: ‘Maar dat zei ik toch?’
Dan ziet ze mijn grijns, en zegt: ‘Je bent al even erg als mijn vader, die zet ook graag iemand op het verkeerde been.’
‘Een man naar m’n hart.’
Het is tijd om te vertrekken.
De wind die, nog wat is afgenomen, kom recht van voren, dit is mijn kans om Marjanne nog een zeillesje te geven.
Ze kan al goed sturen, door de wind gaan en met de schoten werken, dus wordt het nu tijd om haar zelfvertrouwen wat op te peppen want daar mankeert nog het nodige aan.

‘Oké pak jij de grootschoot en de helmstok, dan duw ik de neus af.’
Zo gezegd, zo gedaan.
Alleen duw haar af terwijl ik op de kant blijf staan en zij met een kalm gangetje het meer op zeilt.
Even dreigt er paniek maar dan overwint de boosheid over mijn vuile streek het en brengt ze in praktijk wat ze al zo vaak heeft gezien en geoefend.
Zonder dat ik wat hoef te zeggen, brengt ze de boot terug naar de kant en legt aan als of ze het al jaren doet.
Ik stap aan boord, duw met mijn voet af en ga naast haar zitten.
Nog voor ze tegen me uit kan varen, zeg ik: ‘Dat heb je fantastisch gedaan! Eerst de ruimte nemen, dan door de wind gaan en met de neus tegen de wind in zo zacht voor de kant komen dat er een eitje tussen kan zonder te breken, klasse!’
De blik die ze me toewerpt doet me even vrezen voor einde verkering of op z’n minst een klap voor m’n kop, dan begint ze te lachen en geeft me een zoen.
‘Rare vent, ik hou van jou.’


Albert

Komt me bekend voor.Mijn vader duwde ons ook af in z,n kleine Bm toen we 5 en 3 jaar oud waren. Het woei niet hard. Zorg maar dat je terug komt! Later zelfde taktiek toegepast met m,n kinderen in de Optimist

Ik heb het weer met een grote glimlach gelezen. Ga door Albert, ga door!

Even een technische vraag:
Van een motor met carburateur die, na het starten op benzine, op petroleum loopt had ik nog niet gehoord.
Dat een dieselmotor met petroleum overweg kan was mij wel bekend.
Wat voor motor was dat?

Waterman schreef : A en. T Ford automotoren die in Zuiderzee botters gebouwd waren als motor,soms ook nog met de versnellingsbak i.p.v.een keerkoppeling.Ik heb in 1963 twee keer zo,n botter gehuurd in Spakenburg en bij Raboes.

Mijn broer deed dat ook in de zestiger jaren. Extra tankje en driewegkraan in brandstofleiding van zijn brommer.
Starten op benzine en dan over op petroleum, lekker goedkoop!
Wel is petroleum wat schraal en het walmde.

Waterman schreef :
Dat was in 1966 en het gaat over een - 2e hands - YAMAHA van 7 of 8 pk. met een gele kap.
Dat ding was een echt werkpaard. Met een stalen jacht van een meter of tien op sleep - dat met motor pech in het Kielerkanaal dreef - liepen we, volgens de log van dat jacht, dik 5 kts.

Dat zal dan dit motortje zijn klikker de klik

En weer een mooi verhaal Albert !

Petroleum was in mijn jeugd nog goed te koop bij de petroleumboer en veel goedkoper dan benzine en had/heeft een hogere calorische waarde bij verbranden dus meer energie uit een liter. Tel uit je winst als je op zekere leeftijd aan brommers gaat sleutelen met een beperkte hoevelheid zakgeld, nog voor je daar de weg mee op mocht. Ook de Seagul buitenboordmotor bij de zeeverkenners kon als die warmgestookt was met benzine met petroleum verder. Dat het wat walmde zal zeker want 2 taks mengsmering betekent ook dat je goedope olie probeerde te scoren en bij petroleum kon er beter iets teveel dan te weinig bij gemengd worden. Dat de bedrijfstemperatuur van die 2 takten daarmee wat hoger lag zal niemand verwonderen. Dat ze ook, als de bougie werd onderbroken, soms door bleven draaien ook niet. Maar er zijn ook volop petroleum motoren gebouwd in de tijd daarvoor. eEen deel van de zijschroefinstallaties die als hulpmotor op zeilende binnenschepen werden geïnstalleerd waren petroleummotoren. En dan nu weer terug naar het verhaal van Albert.

Fijn leesvoer tijdens eennonwerkbare dag.