Onderwerp: Albert verhalen.

je bent er goed mee bezig mien jong

Leuk zo'n verhaal van Albert voor mijn verjaardag!
Bedankt, Peper.

Peper, gefeliciteerd!

Nog een ouwetje.





Deze vrijdagochtend is het behoorlijk mistig op het NH kanaal, minder dan vijftig meter zicht, dus steeds voor ik de kabel opdraai en oversteek, vraag ik door de marifoon; ‘Is er nog vaart op het Noord-Hollandschkanaal nabij Pontveer ‘t Schouw?’
Voor ik afvaar herhaal ik deze oproep, luister nog even en steek over.
Onderweg luister ik ook goed uit, want sinds onlangs die luchtgekoelde kolere diesel is vervangen door een elektramotor, kan je de koetjes en de weidevogels resp. horen tjilpen en loeien. Zo vaar ik ondanks de mist, mijn passagiers veilig over… denk ik.

Ik vaar met een volle bak naar de overkant en met twee auto’s en iets van twintig Amerikaanse fietsers en hun gids terug.
Eerst roep ik nog eens of er nog vaart in de buurt is.
De gids, een student, rekent af voor de hele, in gele regencapes gestoken, bende.
‘Naar Volendam?’
‘Ja en dan met de boot naar Marken en via de dijk weer terug.’
Ik knik: ‘Het bekende ritje.’
Halverwege het kanaal hoor ik iets in de mist en brul naar de kwebbelende Yankees dat ze “silent” moeten zijn. Weer hoor ik iets dat verdacht veel op motorgeronk lijkt plus het bekende geluid van een boeggolf.
Ik knal het morsehandel in standje waterskiën en roep naar de gids dat ze zich schrap moeten zetten. Pas halverwege in de fuik pleur ik de motor in zijn vrij en ren naar voren. Op het moment dat de pont met een behoorlijke vaart tegen de oever knalt, gooi ik de oogsplits over de bolder, vlieg de kant op en laat de draad in vrijeval vieren. Zowat meteen verschijnt de kop van een beunbak uit de mist.
Met een hart dat de marathon doet, sta ik naar het spul te kijken.
De duwboot komt ook in zicht de schipper steekt zijn hand op en gebaart dan vragend naar de pont.
Ik kijk en zie een stuk of wat Yankees over elkaar liggen en ook de auto’s zijn een metertje naar voren geschoven, zodat de voorste zowat op de klep staat.
Ik maak een gebaar van “hulpeloosheid” en bekommer me om mijn passagiers.
Er zijn wel wat blauwe plekken maar geen echte verwondingen.
Gelukkig, iedereen is met de schrik vrij gekomen.

We babbelen nog even na, waarna ik de boom opengooi en de stoplichten bedien.
Ik probeer nogmaals de marifoon en roep de duwboot, een uit Urk, nog eens op maar nu bij zijn naam en daarna zelfs de schipper bij naam: ‘Lub, Albert.’
Maar lauw sjoege.
Dan maar sluis Purmerend bellen ik neem de handheld mee op de pont en bel: ‘Hoi maat, met Drs. P. zit het bij jou ook zo dicht?’
‘Krijg het heen en weer! Ja het is hier ook een klein wereldje. Was er iets?’
‘Ja, om te beginnen krijg je over een uurtje Lub met een beunbak maar wat ik zeggen wil, ik ben bang dat mijn marifoon kaduuk is, dus ga ik je even een roepie geven. Daar komt ie.
‘ Sluis Purmerend, Sluis Purmerend, Pontveer ’t Schouw.’
‘Over de telefoon hoor ik je goed maar de marifoon doet geen flikker.’
‘Oké, ik weet genoeg, daar moet een monteur bij komen, goeie wacht!

Het volgende belletje is naar het districtskantoor, ik maak melding van het euvel en vraag om een monteur.
De niet nautisch aangelegde chef daar - afdeling wegen - vraagt wie we daarvoor hebben moeten.
‘Dat is firma xx die zit aan de Haringhaven in IJmuiden.’
‘Goed, ik zal ze even bellen.’
Oké, bedankt.’
In mijn huisje zit ik te wachten tot ik een ons weeg maar er verschijnt geen monteur.
Intussen zijn er al dik drie uur verstreken en heb ik al de nodige kwaaie klanten nee moeten verkopen
‘Maar je kan vanaf hier makkelijk de overkant zien! Ben je bang dat je verdwaalt of zo?’
En meer van dat soort opmerkingen.
Ik leg ze uit dat als ze graag verzuipen willen, ze best ergens ander de majem in mogen rijden maar ík zet ze niet over!
Even na tweeën, nog steeds geen monteur gezien, trekt de mist op en hervat ik mijn werk.
Wanneer ik bij zevenen de laatste rit maak, het begint alweer behoorlijk heiig te worden, heb ik nog steeds geen monteur gezien.

Zaterdagmorgen.
Wanneer ik langs het kanaal rij zie ik het al potdikke mist!
Het eerste dat ik doe, na het starten van het koffiezetapparaat, is bellen.
Na drie keer overgaan wordt ik automatisch doorverbonden met degene die stand-by is in het weekend.
Het is dezelfde die ik gister aan de lijn had en hij is niet erg blij dat ik hem om halfzeven uit zijn nest bel.
‘De marifoon is nog steeds stuk . Ik heb gister de hele dag voor jan doedel op een monteur zitten wachten. Het zit hier weer potdicht van de mist en zonder marifoon ga ik zo niet naar de overkant. Dus waar blijft de monteur?’
‘O, die komt maandag.’
‘Wáát, maandag?’
‘Ja maandag.’
‘Ik dacht van niet. Ik ga niet twee dagen zitten wachten op een monteur. Ik weet niet wat je hebt afgesproken maar als er over twee uur nog niemand naar die marifoon heeft gekeken, gooi ik de zaak op slot, bel naar de Hoofdingenieur en ga naar huis!’
‘Ja maar weet je wel wat dat kost op zaterdag?’
‘Dat zal me vierkant aan m’n toges oxideren. Over twee uur trek ik aan de bel.’

Nog geen anderhalf uur later is de marifoon gemaakt, de mist geheel opgetrokken en vaar ik weer heen en weer.


Albert

Verbazingwekkend toch, die hoog frequent techniek! Die wordt alleen nog voorbijgestreefd door mieren neukende ambtenarij. Als dit een ouwetje is, kan ik je als jonkie vertellen dat er nog niet veel is verbeterd.
Groeten, Peper.

Nog een ouwetje.

Er komt een nogal vreemd geval mijn sluis binnen stuiteren.
Nou ja, stuiteren, het lijkt meer op flipperen, want hij presteert het om zowel de stuurboords deur als de bakboords muur te raken om daarna, met veel moeite, toch aan de stuurboords muur vast te maken.
Niet dat hij de eerste is die zo binnen komt, er zijn er meer die met een kusje links en een kusje rechts voor de kant komen.

Terwijl de deuren dichtgaan kijk ik, van uit de toren, neer op een aakachtig geval, lang en plat met ijzeren zijzwaarden en een soort kippenhok als stuurhut.
Ik schat de afmetingen op iets van veertien bij vier meter.
De kop en de kont hebben niets dat ik zo op het eerste gezicht herken en dat wil, met mijn liefde voor oude schepen, wel wat zeggen.
De schipper klimt de muur op en komt, met zijn portemonnee in zijn hand naar de toren gelopen.
Eenmaal boven, zeg ik: ‘Goedemiddag, heel gezellig dat u even langs komt maar u hoeft hier niet te betalen.’
‘Ja ook goeiemiddag, dat valt dan weer mee maar mag ik u iets vragen?’
‘Ja zeker, vraagt u maar.’
‘Nou, we hebben deze boot verleden week gekocht in Ouderkerk aan de Amstel en hem vanmorgen opgehaald. Nou heb ik, tot nu, nooit wat met boten van doen gehad dus weet ik niet wat voor type dit is en die vent waar we hem van kochten had hem geërfd en wist het ook niet. Nu dacht ik bij me zelf, zo’n sluiswachter ziet jaar in jaar uit allerlei schepen voorbijkomen, dus ik vraag het even aan hem...?’
Ik kijk naar buiten en bestudeer het geval nog eens grondig.
De man kijk me intussen verwachtingsvol aan.
Ik draai me naar hem toe en zeg: ‘Meneer, er zit nog veel opknapwerk aan maar gefeliciteerd, want wat u daar heeft is, en ik dacht echt dat ze niet meer bestonden, een echte originele Woerdense Veerschuit.’

Met een tevreden lach op zijn snuit loopt de man naar zijn boot.
Ik kijk hem na en zeg tegen mijzelf: ‘Hm, toch eens nagaan of er ooit echt zoiets als een Woerdense Veerschuit heeft bestaan.’


Albert.

Albert 45 schreef :

Ook al was het 100% gefantaseerd, toch heb je iemand heel gelukkig gemaakt! En dat voor zo weinig geld! Is ook wat waard hoor!

Weer verder met:






Het is niet ver lopen naar de vaste kermis die de schone naam Tivoli draagt.
Eenmaal binnen wil ik meteen doorlopen naar de attracties maar Alex geeft aan dat hij bijna van z’n graat gaat van de honger en loopt meteen het buitenterras van een pizzarestaurant op en ploft neer bij een tafeltje en heeft meteen de spijskaart in zijn hand. Teleurgesteld gooit hij de kaart weer op het tafeltje.
‘Dat buitenlands gebrabbel kan ik niet lezen, dus mag jij het even voor mij vertalen.’
‘Lex, wat dacht je van een pizza met ham en kaas?’
‘Ben je belazert? Ik wil er een met vis en - hij kijkt naar een tafeltje waar een stelletje zit te eten – doe er maar twee want die dingen zijn hier tamelijk ondermaats.’
Daar is de ober, zo te zien een echte Italiaan met een glad, plat tegen zijn schedel geplakt, vettig kapsel. Hij begint, met een duidelijk mediterraans accent, in het Duits te vragen wat we willen. Nu ben ik er niet zo op gesteld om voor Duitser te worden aangezien, dus antwoord ik hem in zijn eigen taal en zeg dat we Hollanders zijn.
Nu is mijn Italiaans niet al te best maar als het op eten en drinken bestellen aankomt is Jan de zeeman een echte kosmopoliet. Op aandringen van Alex bestel ik twee pizza’s met zeevruchten en één met vier soorten kaas plus een met uien, paddenstoelen en Parmaham. Bier mag er natuurlijk ook niet aan ontbreken.
‘Grote broer?’
‘Ja kleine broer?
‘Wat heb jij besteld?’
‘O niets bijzonders iets met héél veel knoflook en wat paddenstoelen.’
‘Dan ben ik bang grote broer dat jij vannacht, zuiver, om niet je lieve kleine broertje te vergassen, aan dek moet slapen.’
De ober staat opeens weer naast ons tafeltje en begint bestek, in servetjes gerold neer te leggen. Hij dekt voor vier personen en vraagt of de dames er ook zo aankomen. Ik leg hem uit dat wij twee het hele gezelschap zijn maar dat we honger voor vier hebben. Hij neemt het overtollige bestek weer mee en komt terug met bier. Dat gaat rap naar binnen, dus hou ik de lege glazen inde lucht en wenk voor nog een rondje.
Alex kijkt naar de kaart en wil weten wat TIVOLI betekent,
‘Geen idee Lex, maar wat ik wel weet is, dat als je de naam omdraait er I LOV IT staat.

We proberen zowat alle attracties uit en slaan ook de verschillende vreettentjes niet over en ongemerkt is het al behoorlijk laat geworden, dus gaan we weer richting station. Alex haalt alvast zijn kaartje tevoorschijn en ik … ‘Verdomme, mijn portemonnee is pleite!’
Ik klop op alle zakken maar helaas, hij is echt pleite.
‘Heb echt alle zakken nagekeken?’
Tegen beterweten in, klop ik nog eens alles af maar helaas pindakaas, geen portemonnee. Ben ik nu gerold of heb ik het zelf hem zelf ergens laten liggen? Geen idee!
‘Nou Lex het is klote maar gelukkig zaten er niet veel kronen meer in dus moet jij maar een kaartje voor míj kopen.’
‘Tja, dat zou ik graag doen maar eerlijk gezegd heb ik geen rooie cent meer over dus…’
‘Nou, dan maar hopen dat er geen conducteur langs komt, want ik ga echt niet lopend naar Roskilde.’

De treinreis naar Roskilde duurt iets van een klein kwartiertje dus hoop ik dat wij eerder dáár zijn dan de conducteur bij ons. Alweer heb ik pech, Daar is de man met zijn kniptang al. Hoe lul ik me hier uit? Alex overhandigt zijn kaartje en krijgt het geknipt weer terug, nu kijkt de goede man mij aan maar net wanneer ik een verhaal vol afzien en ellende, een echte tranen trekker, wil afsteken, kan Alex zich niet meer inhouden en proestend van het lachen overhandigt hij nog een kaartje. De conducteur schud zijn hoofd, doet knip en geeft Alex het kaartje terug.
‘Ik had je toch gezegd dat ik jou te grazen zou nemen? Nou dít is slechts een voorproefje! O ja, hier is je portemonnee.’
Ik weet even niet of ik hem een schop onder zijn kont moet verkopen of een slag voor zijn kop moet geven. Dan, uit opluchting én door zijn lachend smoelwerk, begin ik mee te lachen.

Weer aan boord zet ik een stevige bak pleur en schenk ook een paar glazen whisky in.
‘Op een wel heel apart dagje, proost!’

Albert

geweldige rotstreek

‘Lex, lui zwijn, kom uit je vlooienbunker, het is al bijna half elf!’
Doordat het dagje Kopenhagen en het bezoek aan Tivoli, gevolgd door de nodige Whisky, ons laat en niet helemaal nuchter, de kooi hebben doen opzoeken, hebben we ons gigantisch verslapen.
Na een ontbijt van gebakken eieren met bacon - dat we met veel zwarte koffie naar binnen spoelen - is het al tegen twaalven wanneer we trosjes losgooien en het Roskilde Fjord opvaren.
‘Grote broer, kan je de volgende keer dat ik een kater heb een ontbijtje van pap of zo maken? Ik dacht echt dat ik over m’n nek zou gaan van die vette hap, de lucht alleen al!’
‘Je moet niet lullen jochie, ik heb de helft van jouw portie ook naar binnen gewerkt en nergens last van maar als je er niet tegen kan, moet je ook niet zuipen. Je weet het, ‘s nachts vissen, overdag netten drogen!’
We zetten zeil maar door het zwakke windje lopen we niet meer dan een goeie twee knopen. Het plan was om naar Hundested aan het begin van de Isefjord te gaan, daar te overnachten om de volgende ochtend heel vroeg te vertrekken maar dat zit er nu niet meer in, Bovendien, hoewel niet zo erg als Alex, heb ook ik niet het “hoera, blij dat ik leef gevoel” en wanneer de wind het helemaal laat afweten, besluit ik om niet verder te gaan dan Frederikssund.
‘Lex, pak de helmstok en start de motor, Ik ga de zeilen strijken.’

Zo met de plof aan, maken we een knoop of vijf en een half en arriveren een halfuurtje later in Frederikssund. Een jachthaven is hier niet dus meren we af, tussen een paar kleine houten vissertjes, aan de kade.
Terwijl Alex zich met een plaid op het voordek uitstrekt pak ik de rugzak en mijn portemonnee. Wanneer ík aan de wal sta, ligt Alex al te meuren in het middag zonnetje. Bij het plaatselijke grootgruttertje laad ik de rugzak vol en neem voor de zekerheid ook een doos met twee dozijn flesjes Tuborg mee. Weer buiten zie ik een poster met afbeeldingen van een Drakar met, woeste zwaar bewapende, Vikingen. Verrek dat is vanavond al en de entree prijs is heel billijk. Een man vraagt in het Deens, terwijl hij wijst naar de doos bier op mijn schouder, of die ook voor vanavond bij de Vikingspelen is.
‘Joa.’ Zeg ik met mijn beste Scandinavische accent en grijns hem toe. Hij wenst me veel plezier. Ik zeg: ‘Tak’ en loop naar het haventje.
Met de doos bier op een koele plek pak ik ook een plaid, installeer me op een kuipbank en lig in no time naar het lek te luisteren.

Het is al dik na achten wanneer we, uitgeslapen en vol gevreten, plaatsnemen in het gras bij een natuurlijk amfitheater dat uitkijkt op een lage heuvel. Op de voorgrond ligt een dorpje van wat hutten met stro daken waarvoor wat vrouwvolk gehuld in grof geweven kleding op open vuurtjes hun soep of wat dan ook koken. Ook wordt er broodgebakken in een steenoven. Er hangen hier en daar wat visnetten en gevlochten kreeftenkorven. . De vrouwen zingen onder het roeren een lied waar we geen reet van verstaan, maar dat wel goed in het gehoor ligt.
Al met al is het een vredig sfeertje tot een paar vrouwen opeens, met het nodige gekrijs, elkaar letterlijk in de haren vliegen. Waar het over gaat? Geen idee, maar het zal wel om een man gaan. Zo, met zo nu en dan een stukje spektakel, gaat de tijd vlot voorbij.

Intussen heeft Alex oogcontact gemaakt met een paar leuke jonge meiden van onze leeftijd. Hij zit te sjansen bij het leven en dat is blijkbaar niet onwelkom. Wanneer hij met een paar biertjes naar ze toe wandelt en plaatsneemt op hun plaid, wordt hij niet weggejaagd, integendeel een van de meiden schuift wat dichter naar hem toe en de ander kijkt met haar hoofd een tikje scheef naar mij. Zo te zien hebben de dames al onderling uitgemaakt wie met wie zal gaan. Ja ja, wij kerels denken graag dat wij een vrouw versieren maar als het er op aankomt, hebben we op dat gebied niets in te brengen. Dat laatste heb ik al heel jong in Zuid-Amerika geleerd.
Met de doos bier en wat droge worstjes neem ik plaats naast degene die mij heeft uitverkoren en zeg, : ‘Hello my name is Albert en that’s Alex.’
De meiden hebben zowaar ook een naam en ja, ze lusten nog wel een pilsje en willen ook wel wat worst proeven. Waarop Alex zegt, dat hij ook wel wat worst voor ze heeft maar geen droge. Gelukkig verstaan de meisje het niet. Zo, met wat gefoezel over en weer en pils, is het best uit te houden. Opeens wordt de rust verstoort door gillende dorpsvrouwen, ze wijzen naar de lage heuvel waar achter opeens masten met drakarzeilen oprijzen. Een bende gewapende woest uitziende Vikingen bestormt het dorp en slachten met woest gebrul wat oude mannen - de jonge zitten zeker op zee - af, steken een hut in de fik en jagen de gillende vrouwen na.
Een gespierde woesteling, met een grote snor en een helm met horens, achtervolgt een mooie blonde meid. Hij grijpt haar bij haar vlecht, gooit haar over zijn schouder en rent met de spartelende krijgsbuit de heuvel op. Dat de blonde schoonheid er niet al te veel mee zit, blijkt wel uit haar grote grijns wanneer de Viking haar een pets op beide billen geeft.
Nadat de Viking vloot is afgevaren - we zien de masten, met zeilen en al achterover klappen - en de rust is weergekeerd, is het al donker geworden.
De verborgen luidsprekers verrassen ons met muziek en het midden van het amfitheater wordt verlicht door gekleurde schijnwerpers. De meisjes trekken ons overeind “kom op”, er moet gedanst worden.

Wanner ik de volgende ochtend, in een veel te nauwe kooi ontwaak met een lekker warm vrouwenlijf tegen me aan, denk ik: ‘Haar naam weet ik nu al niet meer, maar dat lichaam...!'


Albert

Wordt verv.

Jonge snoeper

Mooi Albert!

Is dit nu iets van 'geluk zit in een klein broekje'?
Groeten, Peper.

Een ouwetje voor tussendoor.






De Alberto-Dodero, een Argentijns vracht/passagiersschip, lag als ze in Amsterdam kwam
altijd aan de Oostelijke Handelskade bij de KHL. Destijds, ik was zestien, moest ik tussen
twee reizen door bijwerken op de binnenliggende zeeschepen.
De man waar ik die dag mee samenwerk, Arie, is een al wat oudere man die niet meer vaart
maar vast bij de “slijmploeg” zit. Tegen twaalven zegt Arie: ’Hé jochie, voer je
boterhammetjes maar aan de meeuwe, wij gane op de luxe toer.’
Hij neemt me mee naar het kabelgat aan de wal en wijst op een ruwhouten kistje van een
centimeter of zestig lang. ’Die motte we hebbe.’
Met een krijtje schrijft hij op het deksel Alberto Dodero en zegt: ’Oppakke, meekomme en je
muil houwe.’
Ik loop, met het kistje in mijn handen, achter Arie aan de gangway van de “Alberto Dodero”
op. Bovenaan staat een wachtsman, een portier/surveillant van de KHL, kompleet met pet en
uniform.
‘En waar denken we dat we heengaan?’
‘We motte machineonderdele an boord brenge, meneer.’
‘Wat voor onderdelen?’
‘Ja, dat hebbe er niet bij gezegd, maar wel dat ze er om zitte te springe.’
‘Oké, maar zo snel mogelijk weer van boord!’
‘Ja meneer, dank u wel meneer.’
Arie weet goed de weg aanboord, we lopen regelrecht naar de bemanning ’s messroom.
‘Zet dat kissie maar naast de deur en ga maar zitte, ik mot effe met Manuel lulle.’
Een kwartiertje later zit ik te smullen van een kingsize, bifi de lomo met gebakken eieren
en brood. De lap vlees hangt aan weerskanten over mijn bord heen, heerlijk!
Er staat ook wijn, zo zuur dat je mond er van samentrekt maar Arie vindt het lekker, van mij
mag hij, ieder zijn meug, ik drink water. Na het eten laat Arie een grote boer en zegt: ’We
gane weer, vergeet het kissie niet.’
Met een tevreden vol gevoel sjok ik, met het kistje, achter hem aan naar de gangway.
Daar staat de portier/surveillant.
’Zo, dat heeft wel erg lang geduurd.’
‘Ja meneer, maar ze hebbe eerst geprobeerd of het wel paste en dat was maar goed ook want
er klopt geen ene mallemoer van. Nou mot de hele handel weer terug naar de fabriek en
omgeruild worde voor het goeie spul.’
‘Oké, schiet maar op.’
Wij de wal weer op.
‘Ziezo,’ zegt Arie,’ze trappe er ook altijd in en morgen, morgen gaan we wéér uit ete!’
Die portier, Frans A., is niet zo dom als hij zich voordoet en weet precies wat er speelt
maar hij gunt een oud zeeman zijn extra-tje.

Dat vertelt hij me twaalf jaar later, wanneer ik intussen met Marjanne, zijn knappe dochter
getrouwd ben.

Albert.

geweldig

Hm, Alberto Dodero zeg je... Je was pas zestien en je had al een eigen schuit...
Ja, dan maak je wel indruk op je aanstaande schoonvader!

Hij is leuk
Vooral de afsluiter

LOL!

Mooie tijden.

Prachtig verhaal met een mooi slot

René

Wat een mooi verhaal Albert zeker het eind.