Onderwerp: Albert verhalen.

Toen al spekpannenkoeken??
Geen wonder dat die Trintelse zo goed zijn.

Over de vloed en met gunstige wind zeilen we de Weser op en zijn in no time in Elsfleth. Alex wil meteen aanleggen en stores inslaan.
‘Nee jochie, we hebben nog genoeg van alles en onderweg is er ook nog gelegenheid om storen, of wil je nog een “tikke tikke tikke pirrrrrrrr.” Kopen?’
Hij zegt niets maar God hoort hem brommen.
‘Lexie, we hebben nog steeds de vloedstroom in de kont en wanneer we nu meteen de Hunte opvaren redden we het vandaag nog tot Oldenburg en kunnen we morgen vroeg het Küstenkanal op.’

We leggen even aan om de mast te strijken, iets dat ons nu nog maar iets van een kwartiertje kost en kachelen weer verder. Net voor de sluis van het Küstenkanal, draaien we stuurboord uit de haven van Oldenburg in. We meren af aan een drijvende steiger in een insteekhaven aan bakboord. Eerst gaan we ons melden bij Herr Hafenmeister, een gezellige peer, die ons verteld dat we morgenochtend helaas niet vroeg kunnen vertrekken om dat bij pal laagwater onze kiel nog in de modder zal vast zitten. We zouden wel in het havenkanaal, op dieper water, kunnen afmeren langszij een slikkrauter - vrachtscheepje dat met mooi weer boven de eilanden langs gaat maar voor de rest over het Wad scharrelt - maar dan wordt het heel moeilijk om de wal op te gaan.
Alex, als het geile apie dat hij is, spreekt hier meteen zijn veto over uit. En terwijl Alex graag wil uitvinden “of die moffenmeiden net zo lekker kunnen neuken als de Deense”, wil ik alleen maar na het eten even de benen strekken, ergens een pilsje pakken en nu eens vóór twaalven de kooi in, in mijn uppie, wel te verstaan. Na keurig tussen de stralen van de douche te zijn doorgelopen wordt het tijd om de wal op te struinen.
Dat pilsje pakken lukt nog wel maar jammer genoeg, voor hem dan, krijgt Alex geen ene Fräulein zo ver dat ze ons “Yacht” komt bekijken. En dat is maar goed ook, want zoals Alex, in niet al te best Duits, ons bootje beschrijft, moeten we minstens de diep beminde en zeer welgestelde nazaten van opa Rockefeller zijn.

De volgende dag, na het ontbijt, slaan we weer de nodige stores in.
‘Nee Lex, geen biefstukken, het is hier niet taxfree, dus houden we het op braadworst en karbonades.
De karbonades zijn hier een stuk groter en dikker dan in Holland en de braadworsten zitten aan een streng zodat we voorlopig geen vlees meer hoeven in te slaan.
‘De helft van de worsten eten we vanavond en de rest, samen met de karbonades, braden we straks meteen, zodat de handel niet bederft. O ja, eerst nog even langs de bakker voor verse broodjes’
‘We kunnen natuurlijk straks ook meteen alles opvreten, dan weet je zeker dat het niet bederft.’
‘Tuurlijk, jochie. Maar dan krijg je de eerste week geen draadje vlees meer.’
‘Oké, afgesproken!’
‘Nee, we doen het op mijn manier, klaar uit!’
Alex grompelt iets binnensmonds dat klinkt als “nazibeul”. Het is maar goed dat ik het niet verstaan heb, anders zou ik alsnog de lijfstraffen moeten invoeren.
Wanneer we eindelijk weer drijven en voorzichtig met de kiel door het slijk de haven uit-kachelen, is de ochtend al een end gevorderd. De sluis laat ons ook nog bijna een uur drijven voor we er samen met een Dortmunder, een binnenschip van zeshonderd ton, in mogen en geschut worden. Zodra we Goed en wel op het Küstenkanal zitten, begint Alex het vlees te braden. Dat ruikt zo goed dat, wanneer hij me twee broodjes braadworst met mayo, mosterd en ketchup presenteert, ik het bord zonder commentaar aanpak.
‘Alsjeblieft grote broer, de koffie komt zo.’


Albert.

Wordt verv.

mooi verhaal weer, Ik lees het veel plezier.

Dankjewel, Albert!

Mooi verhaal weer, Albert. Maar hoe is het nu met Alex?

jerry schreef :
Nu Jerry? Wel mijn kleine broertje heeft tig verkeringen gehad, is twee keer in het huwlijk getreden is vijfenzeventig jaar, leeft nu met zijn vrouw in een groot vrijstaand huis aan de Maas oever in Limburg en heeft de nodige kleinkinderen.

Als je met "nu" bedoeld in het verhaal, dan moet je wachten tot en met het laatste deel van "Op eigen kiel".

Albert, komt 'op eigen kiel' uit bij een uitgeverij? In een verhalenbundel met nog meer van jouw belevenissen is dat misschien rendabel.
Alhoewel het ook niet erg vervelend is op ZF in te loggen en ze dan nog eens, en nog eens, en nog eens te lezen.
Groeten, Peper.

Nee Peper, dat gedoe met uitgevers heb ik nu wel bekeken.
Ik heb zat trouwe lezertjes op ZF en er zijn nog altijd vijf van mijn boeken te verkrijgen via ZF.

Ik geef je groot gelijk!

Het loopt tegen middernacht, wanneer we vastmaken voor de sluis van Dörpen.
Ik ben afgepeigerd van het, op enkele pispauzes na, hele stuk aan de helmstok te hebben gezeten.
‘Zo morgen zitten we weer op getijdewater, de Ems dat is, met al zijn kronkels een stuk minder saai dan dít lange kolerekanaal. Zo eerst nog even een bak pleur en dan de kooi in. Nee, ik wil geen brood. Trouwens, jij hebt er in één dag maar liefst voor vier dagen vlees erdoor gejaagd.’
‘Ho, ho, grote broer, jij hebt zonder te klagen alles opgevreten wat ik voor je snufferd zette, dus moet je nu niet lopen zeiken.’
‘Ja wat wil je dan? Ik een beetje zitten blauwbekken in de regen, moet ik dan ook nog, met al die braadgeuren in mijn neus, een beetje gaan zitten hongerlijden?’
‘Grote broer, je hebt zelf gezegd dat er onderweg nog zat plaatsen zijn waar we stores kunnen inslaan, dus wat lul je nog?’
Ik ben te moe om te strijden, dus pak ik mijn tandenborstel, de Prodent en een beker water. Snel poetsen uitspugen buitenboord en mijn kooi in. Alex doet eerst nog een pilsje, hij kan me wat ik ga pitten.
‘Truste broertje.’
‘Truste grote broer.’
Zodra ik mijn slaapzak dicht rits, ben ik weg ook.

Deze ochtend is het Alex die míj wakker maakt door me een zeiknat washandje in mijn gezicht te duwen. Al achteruit biddend kruip ik mijn slaapzak uit maar wanneer ik, gekleed in een enkele pendek de kajuit uitvlieg, klaar om voor een heropvoering van “Kaïn en Abel, een drama in één bedrijf”, staat de lafaard me uit te lachen vanaf de sluismuur. Er lopen al wat mensen rond, waaronder een paar vrouwen die belangstellende blikken werpen naar mijn tweeëntwintig jarig,
middelmatig getraind, lichaam. Ik schud mijn vuist naar mijn kwelgeest en verdwijn schielijk in de kajuit. Pas wanneer de geur van gebakken eieren met bacon tot op de kaai te ruiken is, komt Alex, héél voorzichtig, aan boord om zijn portie naar binnen te werken. Ik giet het laatste koffiewater op en pak vlug mijn bord, waar Alex al begerige blikken op werpt en val aan.

De sluisdeuren gaan open. Er varen twee vrachtschepen uit en een ander schip, dat voor de sluis ligt afgemeerd, maakt aanstalten om in te varen.
‘Héé joh, aan dek met je luie donder, de rest van de afwas doe je straks maar wanneer we op de Ems zitten.’
We varen na het vrachtschip de kolk in en maken vast op de andere muur.
Er wandelt een zollbeambte over de muur. Verrek, het is dezelfde als op de heenreis. Hij herkent ons ook en nee, hij wil geen paspoorten zien, hij wil alleen weten of er nog meer personen aan boord zijn. Nee dus.
‘Gutte reise.’
‘Danke.’

We varen de Ems op bij kilometerraai 202.
Tien kilometer verder leggen we aan bij Herbrum want, volgens Alex, moet er hoognodig een nieuwevoorraad vlees worden ingeslagen.
‘O nee, broertje, niet nog eens, inslaan voor een week en het binnen twee dagen allemaal opvreten. Je kan me, om in slagerstermen te blijven, gevoeglijk de bout hachelen!’
Met onder mijn strenge blikken ingekochte braadworsten - waar Alex stiekem tóch nog een pak karbonades bij weet te gooien - varen we weer verder.
Behalve de stores hebben we nog wat anders meegenomen, namelijk een sleep. De sleep bestaat uit een OK Jol met twee Duitse jongens van een jaar of zeventien. De jongens spreken mij steeds keurig - zoals het hoort - met Sie aan, terwijl ze er bij Alex een beetje omheen draaien en Sie en Du door elkaar gebruiken. Achter de OK Jol hangt geen motortje dus moet de jongens of zeilend of paddelend vooruit zien te komen.
Een sleepje vragen kan natuurlijk ook, zodat wij nu, voor de tweede keer deze reis, voor sleepboot mogen spelen. Waarheen? Naar Friesland natuurlijk, het onbetwiste zeilersparadijs.

De oevers van de Ems zijn hier vrij kaal en bieden weinig beschutting tegen de wind. Dat laatste merken we goed. Er staat zeker een stukkie of zeven bft. en er lopen hier al leuke golven met schuimkoppen. Dat belooft wat als we straks bij Emden komen.
‘Lex, we moeten straks een rustig stekkie hebben om de mast te zetten, want op de oversteek naar Dronken Delfsieltje kunnen er rare knobbels staan. Nu kan ons bootje daar wel tegen maar de Jol is een ander verhaal Ik denk dat we beter zo dadelijk bij Oldersum door het sluisje gaan en het Dortmun-Emskanal pakken naar Emden en daar beter weer afwachten. In deze tijd van het jaar duurt dat nooit zo erg lang.’
‘Dus we blijven daar liggen?’
‘Ja, hooguit voor een paar dagen.’
‘Zijn daar leuke kroegen?’
‘Wat bedoel je met leuke kroegen?’
‘Tenten waar je leuke geile meiden kan versieren, wat anders?’


Albert.

Wordt verv.

Heerlijk leesvoer weer
Hoe oud waren jullie toen die reis gemaakt werd?
Knap jong volgens mij

Ton Mitz schreef : Dat klopt, knap en jong, Alex 18 en ik 22 jaar.

Vandaar de eindeloze nachtelijke energie dus

Fuxking leuk weer.

helmsman 38 schreef :

+1

Dank!

Via het Dortmund-Emskanal, komen we de haven van Emden aan de oostkant binnen. We willen niet te ver van de stad af liggen, dus zoeken we, met de Jol langszij, een stekkie in de buurt van een oud lichtschip aan een vervallen kade.
Alex verrekt bijna zijn nek met het over de kaaimuur kijken.
‘Grote broer, waar zijn nou die kroegen?’
‘Vlak bij broertje, maar die vallen pas op wanneer vanavond de neonuithangborden weer aangaan. Maar… in dat soort kroegen vind je alleen maar “nette naaimeisjes” die daar hun beroep van hebben gemaakt, dus als je genoeg poen hebt en het niet erg vindt om binnen een kwartier weer buiten te staan…’
‘Jij bent hier dus bekend?’
‘Nee jochie, maar als zeeman zijnde heb ik over de hele wereld al zoveel havenbuurten gezien dat ik, met mijn ogen dicht, op de reuk alleen al, dat soort tenten weet te vinden. Dan heb je ook nog de zogenaamde “kaairatten’’, dat zijn verlepte dames die zelfstandig op zoek gaan naar klanten en waarbij je, als je geen dubbeldik kapotje gebruikt, gegarandeerd een leuke geslachtsziekte oploopt. Maar daar staat dan weer tegenover, dat ze uit zichzelf de gangway oplopen om jou de moeite te besparen de wal op te gaan.’
Alex huivert even en verklaart dat hij dan toch liever wat verder de stad ingaat om daar wat te versieren.

De Duitse jongens maken ’s avonds, onder hun giektent, hun eigen prakkie heet en wij eten Sauerkraut mit Bratwurst en een Dr. Oetkerpuddingpuddinkje als toetje. Na de afwas zetten we koffie en nodigen ook de jongens uit voor een bakkie pleur met koek. Ook zij willen, net als Alex, stappen en vooral “Ein richtige Haven Kneipfe” bezoeken.
‘Oké, maar verwacht daar niet al teveel van.’
Inderdaad, in het eerste de beste Café aan de haven zijn de mensen misschien wel gelijk maar, aan hun koppen te zien, zeker niet tevree. Ook de dames van onderhandelbare genegenheid zien meteen dat ons ploegje niet uit mogelijke clientèle bestaat en kijken ons zowat de tent uit. Na het eerste biertje, hoef ik niet al te zeer aan te dringen om de knapen mee te krijgen richting stad. Al met al wordt er niets versierd, maar wel de nodige ervaring opgedaan in het “omgaan met teleurstellingen”. De nodige alcohol heeft merkbaar invloed op het kleuterklasje, zodat ik ze, laat op de avond, met enige moeite, afmarcheer richting boten.
‘Zo, eerst nog even koffie zetten, daarna is het kinderbedtijd!’

Hoewel ik geen opleiding heb gehad in De Bilt, komt mijn voorspelling van twee dagen verwaaid liggen exact uit.
‘We gaan eerst de mast zetten Lex.’
Na een half uurtje staat de mast en draai ik de laatste spanschroeven op spanning. Ook de buurjongens zetten hun mast en maken zeeklaar, ofwel ruimen het serviesgoed op.

Met de Jol langszij varen we naar de zeesluis. We mogen de sluis nog niet in. Volgens de sluisdeur flipperaars moeten we eerst de masten strijken en Havengebuhr betalen in het kantoor van de Hafenmeister.
Ik sta meteen op tilt en zeg dat ze gewoon even de brug kunnen wippen, maar nee, kleine bootjes kunnen makkelijk even strijken, daar draaien ze de brug niet voor. Ik pak mijn portemonnee en loop, met een van de jongens in mijn kielzog, pissig naar het kantoor van de havenmeester. Daar worden de scheepsnaam, de afmetingen, thuishaven - hoe spel je Purmerend? - en de naam van de schipper in het grote boek genoteerd. Ik betaal en zeg ‘Waarom willen de sluiswachters niet even de brug voor ons draaien? Hij kijkt me vragend aan.
‘Als ik de mast moet strijken en straks weer opzetten, ben ik al met algauw meer dan een uur bezig.’
Ik leg uit wat er gezegd is. De Her Hafenmeister grijpt de telefoon, draait een nummer blaft een paar zinnen in plat Oost-Fries, gooit de hoorn op de haak en zegt: ‘De brug wordt, ook voor kleine boten, gedraaid!’
De schipper van de jol betaald ook, waarna we weer aan boord gaan. Op de sluis zien we twee mannen met zure gezichten, die zonder ons aan te kijken, de brug en de deuren voor ons bedienen.

We slepen de Jol, op een lange tros de Nesserlandsluis uit en door de buitenhaven naar de Eems. We hebben het tij mee maar de wind tegen, zodat we de eerste vijf mijl, ondanks dat er niet meer dan een stukje of vier Bft. staat lekker liggen te hobbelen. Dan krijgen we de ruimte en wordt de sleep losgegooid. De jol is nog eerder onder zeil dan ons bootje maar ligt meer tegen het zeetje aan te hikken dan de Trotter Pandora die veel soepeler over de golven scheert. Wij houden een beetje in zodat we de weg kunnen wijzen naar Dronken Delfsieltje.
Ze hebben de haven ingang nog niet, zoals gepland, naar het oosten verplaatst, dus komen we vlak bij de sluizen de haven binnen. Het is nog vroeg genoeg om door te varen naar Stad Groningen, dus pakken we de eerstvolgende schutting naar binnen. In de kolk liggend krijgen we paspoort controle van de Marechaussee en de vraag waar we vandaan komen.
‘Emden.’
‘Hoeveel personen?’
‘Twee.’
De douane komt ook nog even langs en vraagt met een chagrijnig gezicht.
‘Nog sterke drank of tabakswaren aan boord?’
‘Alleen wat shag en een staartje cognac dat ik uit Holland heb meegenomen en nu bijna op is.’
Dat dit staartje cognac in een taxfree fles zit die ik persoonlijk op mijn schip uit de zegelkast heb gehaald, vlak voor dat de douane de zaak kwam verzegelen? Tja dat gaat hem niets aan. Hij kijkt me even wantrouwig aan, draait zich om en verdwijnt zonder nog wat te zeggen uit het zicht.
‘Welkom in Nederland.’ Zeg ik tegen Alex.

Buiten de sluis leggen we even aan om de hele handel weer plat te leggen, dat scheelt weer met de bruggen en voorbij Stad moet de handel toch plat of we moeten omvaren via het Reitdiep. Na dik tweeënhalf uur, leggen we aan in Stad Groningen.

Weer moet er ’s avonds gestapt worden en komen we met zijn vieren in een leuke tent, met veel jongelui, terecht. Daar wordt het heel gezellig met wat studentes die wel in zijn voor handje, kusje kontjeklap maar helaas, niet mee aan boord gaan. Alex is diep teleurgesteld in zijn jonge dame, zegt hij, want nadat ze hem onder tafel een ferme hand had toegestoken, had hij toch wat meer verwacht.
‘Aha Lexie, vandaar dat je daarstraks met zo’n verhitte rooie kop zat!’
‘Nou ja, ze had toch op zijn minst, behalve haar hand, haar kóp ook even onder tafel kunnen steken! Niet dan?’


Albert.

Wordt verv.

Testosteronbommen op die trotter.

Hmm, tegenwoordig heb ik alleen nog maar een rooie kop van de corona koorts...
Daar helpt een verhaal van Albert gelukkig heel goed tegen!

Peper, gezondheid!






We slapen uit tot een uur of tien en zelfs dan is Alex moeilijk uit zijn kooi te krijgen.
‘Kom je nest uit, lui zwijn!’
‘Nog een paar minuten, ik moet eerst even bijkomen.’
‘O nee, broertje, dat even van bijkomen van jou dat ken ik, als we daar aan beginnen lig je over een uur nog in je vlooienbunker te meuren. Nu eruit, of een plens water in je kooi, kies zelf maar!’
Ja zeg, hij heeft dan wel het nodige bier gezopen, maar dat wil nog niet zeggen dat hij zijn kater in de watten mag leggen. Met forse tegenzin en met veel gekreun, komt Alex zijn kooi uit. Hij snuift de baklucht op en kijkt of hij moet overgeven. Ik gooi wat eieren bij het spetterende spek en strooi er flink wat peper en zout op.
‘Vreet jij mijn portie maar op, van de lucht alleen al moet ik zowat over mijn nek!’
‘Goed broertje, ik offer me wel weer op.’
Ik giet het laatste kokende water op de koffie in het Melitta-Filter en laat de inhoud van de koekenpan op een paar sneetjes brood glijden. Terwijl ik zit te genieten, Pakt Alex een beker water, zijn tandenborstel en de Prodent, en mompelt terwijl hij naar de kuip verdwijnt: ‘Ik heb een smaak in mijn bek of ik een oud wijf heb gebeft.’
‘O ja, heb je? En was het lekker?’
Hij gooit nog net niet de beker water in mijn gezicht maar de moordlust straalt er vanaf.

We gaan weer de nodige stores inslaan. Ook de Duitse jongens willen einkaufen machen, dus struinen we, alweer met zijn vieren de stad in. Wanneer we met volle rugzakken weer bij de boten komen, gaat Alex zowat uit zijn dak wanneer ik zeg dat we weer verder gaan.
‘Ben je nu helemaal van de pot gerukt? Ik wil weer stappen!’
‘Weer een oud wijf beffen, bedoel je? Nou vergeet het maar, mijn centen zijn bijna op en jij bent al helemaal blut. Daar komt bij dat we nog moeten bunkeren ook, dus waarvan wil jij nog gaan stappen? Het wordt hoog tijd dat we weer aan het werk gaan en wat poen verdienen.’
Alex sputtert nog wat tegen maar het echte vuur is er al uit.

Via de Oostersluis komen we op het Van Starkenborgh kanaal. We kachelen met onze sleep tot sluis Gaarkeuken, schutten en maken vast voor de nacht.
‘Waarom hier? Grote broer, hier is geen ene kut te beleven.’
‘Juist daarom Lexie, dan houden we misschien nog wat centen over om thuis te komen.’

Na een vroeg ontbijt kachelen we verder tot Gerkesklooster, waar we twintig liter petroleum bunkeren plus drie liter benzine en een liter tweetakt smeerolie. ‘Lexie, van af hier heet het vaarwater Prinses Margrietkanaal. Margriet is het petekind van de koopvaardij, vandaar dat er op de uniformpetten behalve het normale embleem ook nog een margriet zit. Het rare is, dat ze mij nooit gevraagd hebben of ik wel of niet peetvader zou willen wezen. Gelukkig worden er op de kustvaart zelden of nooit uniformen gedragen, laat staan dat je verplicht wordt om met al dat goudglitter rond te sjouwen.’

Na een kilometer of twintig droppen we de spijker in het Bergumermeer.
Voor we aan het eten beginnen, zetten we de mast. Alex begint daarna aan de maaltijd, vlampijpen ofwel macaroni, en ik zet de verstaging op spanning en hang de giek op zijn plek.
‘Grote broer’, roept Alex onder het koken, ‘waarom noem jij macaroni vlampijpen?’
‘O dat, kleine broer, komt nog van de vaart. Vlampijpen zijn pijpen die in een stoomketel zitten in de vorm van haarspeldbochten. Door daaronder een groot vuur te stoken, wordt het water in de vlampijpen verhit tot stoom, waardoor een
stoommachine de schroef kan laten draaien en het schip dus laat varen. Jij begrijpen?’
‘Ikke begrijpen grote broer stom lullen.’


Albert.

Wordt verv.

Waar draait die buitenboord motor op?
Een mix van petroleum, benzine en 2tact olie?

Mengsmering 1:30
Starten op benzine, na 1á2 minuten warmdraaien overschakelen naar petroleum.
Brandstoftank is verdeeld in een groot compartiment voor petroleum en een kleinere voor benzine.
Een dubbele brandstofslang gaat vanaf de tank naar een driewegkraan op de motor.

Op die fiets
Ik wist wel dat er petroleum motoren waren, maar dan alleen grote motoren, kromhout en zo.
Van die langzaamlopers

Petroleum is niet alleen goedkoper maar levert ook nog eens meer vermogen op. Alleen als de motor daarvoor niet gebouwd is krijg je hem niet gestart op petroleum en moet je eerst warm draaien. Voor de sleutelbrommers in mijn jeugd was petroleum de aangewezen brandstof want benzine veel te duur. Keerzijde was wel dat het sleutelen vaker nodig was de temperatuur huishouding was een precair onderwerp dat zal bij de buitenboord motor ook wle het geval zijn geweest. Kunst was om genoeg olie bij te mengen maar niet teveel want anders hat je geheid een vette bougie en te weing betekende een vastloper. Eenmaal in het bezit van een streetwise brommer ging er gewoon mengsmering in want je wilde niet op zaterdagavond langs de dijk stilvallen. Ben ook wel benieuwd hoe betrouwbaar de oplossing van Albert nu echt was