Wangerooge.
Ondanks heftig protesteren en het aandragen van ijzersterke argumenten zoals, ’Als onze lieveheer had gewild dat ik ging fietsen, had hij mijn achterwerk wel zadelkramp-proof gemaakt en er voor gezorgd dat de wind niet altijd en eeuwig recht van voren komt.’ Moet ik toch mee op eiland safari. Maar eerst, om te laten zien dat ik zelf wel uitmaak wat ik doe of laat bekijk ik, terwijl Marjanne ongeduldig staat te wachten, uitgebreid ons buurbootje de “Donald Duck”.
‘Martje, het lijkt me allemachtig leuk om, met slecht weer, met dit pieremachochel van amper zes meter lang door het zeegat te rossen. Natuurlijk wel achter de binnen besturing, want de Maxi Cosi bij de buitenbesturing lijkt me een tikkie te onbeschut om écht “cosi” te zijn’ .
“Donald Duck” ziet er niet uit, kort en gedrongen gebouwd als een tank, groen geschilderd, met een uitstraling van een geklonken stoomketel.
De cockpit is een gezellige puinhoop van touwwerk, een ankertje, een hoop rotzooi en zelfs een echt “Bay Watch reddingsplankje”. ‘Kijk Martje Die is nog van Pamela Andersen geweest, als je goed kijkt zie je de afdruk van haar grote tie.. uh handen er nog op zitten.’
Koel vanuit de hoogte, ieder woord benadrukkend, voegt Marjanne me toe: ‘Male chaufinist pigg.’ Ik kijk haar smachtend aan en zeg: ‘O schat, i love it when you talk dirthy to me.’
Ze grijnst even, draait zich om en loopt met haar fiets aan de hand voor me uit naar de loopbrug. Boven gekomen kijken we nog even over de jachtensteiger. ‘Wat is ons bootje toch mooi.’ zucht Marjanne en vervolgt: ‘Maar wat voor bootje is die “Donald Duck” nu eigenlijk?’ ‘Ja, welke door drugs benevelde malloot noemt zijn boot nu Donald Duck. Maar het is het model van een ondiep water reddingsboot, volgens mij een die gelanceerd wordt vanaf het achterdek van een grote redding kruiser maar nu is hij, zo te zien, van een particulier. Alleen dat kleurtje, dat is meer iets voor douane of politie. Kijk, daar rechts van het clubhuis, dat is een echte reddingboot een stuk groter en moderner.’
We fietsen over de dijk met links een duinterrein en rechts de kwelders die, bij pal hoogwater, onder lopen. In het duinterrein is een oefening met één ambulance en twee heli’s aan de gang.
We blijven op een oostelijk koersje doorkarren en naderen het eind van het eiland. De weg, die eerst breed en verhard was, word een karrenspoor, dat uiteindelijk over gaat in een smal paadje waarover we ons, meer lopend dan fietsend, vooruit worstelen. Wanneer dat smalle paadje ook nog verdwijnt in het losse zand, wordt het tijd om even te rusten en daarna de terugweg te aanvaarden. We komen weer op een stukje dat beter begaanbaar is. ‘Hup Marjanneke, opstijgen!’
Terug op “Zeebeest”, duik ik met mijn passer in de kaart en zeg: ‘Je hebt me, onder onmenselijke omstandigheden, dik vierentwintig kilometer lang laten ploeteren en zweten. Hoogst waarschijnlijk heb ik, buiten totale uitdroging, ook nog een zonnesteek opgelopen. Daarom neem ik nu meteen een ijskoude, medicinale, halve liter Schültenbrau. Daarna, om alsnog mijn gezagvoerderlijke plicht te vervullen, ga ik nog even naar het lek luisteren. Je mag me, als het eten klaar is, de tafel netjes gedekt en mijn wijnglas gevuld, met zachte hand porren. Au! Waar kwam die slipper opeens vandaan?’
’s Avonds, het is al bijna donker, gaan we havengeld betalen en wat drinken in het clubhuis van de Wangerooge Yacht Club.
Marjanne bestelt een droog wit wijntje en ik een biertje. ‘Welk merk? ’Is de wedervraag. Nu heb ik al meteen gezien dat ze zelf aan de Jever - een Oost Fries merk van redelijke kwaliteit - zitten. ‘Jever, graag.’
Er wordt instemmend geknikt en de man achter de bar zegt: ’Goede keus.’
Er wordt gevraagd wat voor boot we hebben en waar we vandaan zijn gekomen. ‘Ach zo, vannacht van Cuxhaven naar hier? Dan waren jullie net op tijd, de wind zat al voor de middag met een dikke 6 bft. in het westen en de verwachtingen zijn west tot zuidwest 8 bft.
Hoewel iedereen hier de anderen kent, worden wij vreemdelingen, als medezeilers, toch meteen in de kring geaccepteerd. De man rechts van Marjanne hangt, om indruk op haar te maken, de stoere zeebonk uit.
Marjanne, die onderhand al een stuk of wat wijntjes op heeft, luistert aandachtig, met een net iets té onschuldige uitdrukking op haar gezicht, naar zijn sterke verhalen. De rauwe zeebonk betrekt twee andere mannen in het gesprek. ‘Als het zo blijft waaien krijgen jullie het nog druk.’ De mannen komen wat dichterbij staan.
Rouwe Bonk zegt: ’Dat zijn nou de mannen van de reddingsboot, echte mensenredders!’ Eerst nog aarzelend maar dan, aangemoedigd door Bonk, vertellen de mannen trots over de geweldige eigenschappen van hun boot, de mannen zien aan Marjanne’s gezicht dat ze diep onder de indruk is. Wat zij niet zien maar ik wel, zijn de beruchte glimmertjes die in haar ogen verschijnen. Intussen zijn de andere gesprekken verstomd en luistert iedereen naar Bonk en de Redders.
Bonk, die zowat aan zijn gerief komt bij al die aandacht, zegt: ’U moet, morgen met daglicht, maar eens naar onze super reddingsboot gaan kijken dan ziet u wat we bedoelen.’
Met een allerliefste glimlach, zegt Marjanne: ’O, maar die heb ik al gezien hoor, wij liggen er vlak naast.’
‘Vlak naast de reddingsboot? Dat kan ja helemaal niet!’
‘Ja hoor, dat kan wel,’ zegt ze doodonschuldig. ‘Wij liggen echt eerlijk waar pal naast “Donald Duck”.’ De twee redders staan, totaal onthutst, met open mond naar Marjanne te kijken en Bonk, naar adem te happend, stottert verontwaardigt: ’D D Donald D Duck?’ Net als hij Marjanne op haar vergissing wil wijzen, barst de rest van het gezelschap in een bulderend gelach uit en heeft Bonk eindelijk door dat hij zich grandioos in de luren heeft laten leggen.
Bonk krijgt daarna zoveel geestige opmerkingen te verduren, dat hij al vroeg opstapt. Marjanne heeft de rest van de avond vrij drinken, steeds opnieuw krijgt ze wat aangeboden en moet ze proosten met een breed lachende gulle gever. Zelfs de redders kunnen er achteraf de lol wel van inzien en geven een rondje voor de hele tent. Later krijg ik ook nog het achtergrond verhaal van “Donald Duck”te horen. In het kort komt het er op neer dat Donald destijds gebouwd is als reddingsbootje maar voor rekening van de douane die het als patrouillebootje wilden gebruiken. Helaas was het van binnen te klein en te oncomfortabel zodat het afgestoten werd en in particuliere handen raakte. ‘Aha, nu begrijp ik ook dat groene kleurtje.’
Wanneer we midden in de nacht, niet al te vast ter been, weer naar ons bootje wandelen, neem ik nog wat foto’s van de échte reddingsboot. De “Wilma Sikorski”.
We lopen verder naar de jachten steiger en klauteren, gehuld in een alcoholische nevel, héél voorzichtig de loopbrug af. Bij het zien van de “Donald Duck” kijken we elkaar even aan en liggen meteen weer in een deuk van het lachen.
Albert
