Onderwerp: Zo maar een kort verhaaltje tussendoor.

We liggen in Mistley gerst te laden voor een whiskystokerij op het Schotse eiland Islay.
De kok zegt: ‘Stuur, ik ga vanmiddag de wal op, moet ik voor jou ook nog wat meenemen, tandpasta of zo?’
‘Nee dankje, hoewel, mijn enveloppen en briefpapier zijn bijna op dus als je dat voor me mee wil nemen?
Verderop in dat straatje daar zit een boekwinkeltje dat ook postkantoor is, daar zullen ze het wel hebben.’
De kok, die niet al te best Engels spreekt, vraagt hoe hij dat moet zeggen.
‘Nou je weet toch dat een brief hier “letter” wordt genoemd, ja?
Nou het meervoud van letter is letters, makkelijk zat toch?
Ik wil er graag veertig hebben, dus je vraagt naar “forty letters” maar omdat ik alleen maar naar mijn meisje schrijf en bovendien, ergens diep van binnen, een romantische ziel ben, wil ik dat mooie gebloemde postpapier hebben, dat heet hier Frans postpapier, dus vraag je naar “Forty Frens letters” , gesnopen?’
We oefenen er nog even op, dan knikt hij.
‘Ik denk dat ik het nu wel heb stuur.’
‘Oké, winkel ze.’

Zo tegen half vier staat er een verontwaardigde kanenbraaiër voor mijn neus.
‘Stuurman, ik snap er geen hol van, alles ging goed, tot ik naar jouw briefpapier vroeg, toen werd dat oude wijfie toch pissig op me, niet te kort.
Ze heeft me zo haar winkeltje uit gebonjourd, nou vraag ik je!’
‘Tja chef, misschien hadden we toch even langer aan jouw uitspraak moeten werken.
Ik pak een kladblaadje en een pen.
‘Kijk, zo schrijf je het, “Frans letters” dus Franse brieven maar ik ben bang dat jij naar “forty Frans leathers“ hebt gevraagd ofwel veertig kapotjes.




Albert.

haha

Mistley
eens geweest en nooit weer
wel een avond doorgebracht op een Harlinger coaster
dat was dan weer wel lachen
trouwens me vergist door de spontane uitnodiging, dat het tij nog wat zou gaan zakken.
willen (na het nodige bier) weer aan boord, ligt de Helios een meter of 2 lager.
dat werd dus een durf ik-wel-of-durf ik-het -niet jump naar beneden

Ben je nog aan je briefpapier geraakt daarna?

Je kan het toch niet laten, Albert

Dit is net als onverwacht een lekker toetje krijgen !

dat mag best wel vaker hoor , zo'n verhaaltje tussendoor, bijvoorbeeld elke zondagochtend?

Roozeboos: +1

Foto toegevoegd.

Een klein Gronings potje, van net driehonderd en vijftien ton, heeft bij Tate & Lyle in London, balen suiker geladen voor Le Havre en komt op een mooie nazomer avond, onder loodsaanwijzingen, de Thames afzakken.

Daar waar de Thames over gaat in de estuary en de kust zich terugtrekt wordt de vaargeul tussen de banken aangegeven met boeien die een voor een opdoemen en heel geruststellend, de weg wijzen.
Het is bladstil weer maar het wordt, zoals in het najaar wel meer gebeurt na een warme dag, opeens wat heiig.
De boeien, die hier een behoorlijk pikheetje uit elkaar liggen zijn af en toe niet te zien.
Die ouwe wordt onrustig wanneer hij, zowel voor als achteruit, geen boeien meer kan zien en het zicht zelfs nog wat meer afneemt.
De loods, die hier blindelings de weg weet, hangt genietend van de laatste zonnestralen uit het raam en heeft niet in de gaten dat die ouwe zich behoorlijk loopt op te fokken.
De ouwe, die probeert om niets te laten merken, zou nu het liefst ter plekke voor anker gaan om beter zicht af te wachten maar wil zich tegnover de loods niet laten kennen.
De loods gaat rechtop staan, rekt zich eens uit en zegt: 'Quiet night captain'.
Die ouwe zegt geschrokken: 'Kwait ok nait!'.



Albert

Toppie

Doet me hier aan denken
'So what do you do for a living?
'I fok horses'
'Pardon?!?'
'Ja, paarden!'

Booker -T and the MG's geeft Engelse les aan Groningers:
"Time is Tight".

Bah, boot!


Hij had voor hun huwelijk een Klepper vouwkano met zeiltuigje, voetenroer en zwaardjes.
Maar kort na de bruiloft - het was een motje - kwam het eerste kind - verwekt in de kano - en lag de klepper op zolder stof te vergaren.
Al met al duurde het tot de laatste van de drie kinderen het huis uit was, voor hij - heel voorzichtig - over varen dorst te beginnen.
Nu had Ma vroeger, toen ze nog een slanke jonge blom was, die wankele kano al verfoeit maar nu, als een dik propje van achter in de vijftig, was ze helemaal met geen mogelijkheid te bewegen in die oude Klepper te stappen.
Dat laatste was maar goed ook, want toen hij heel stoer zei: ‘Dan blijf jij maar thuis en ga ik mooi alleen!’, bleken de stiksels en verlijming zo gaar, dat de kano, nog voor hij op de Kagerplassen was, langzaam maar zeker in losse onderdelen uiteen begon te vallen.
Toen hij, zeiknat en zwaar gedesillusioneerd, de trap op kwam sjokken, bleek dat hij destijds niet de verkeerde vrouw had gekozen.
Ze nam hem van boven tot onder op en zei: ‘Goed, als jij zo graag zeilen wil, dan kopen we een bootje, laten we van het weekend maar eens wat tweedehands zeilboten gaan bekijken maar één ding, ik wil er wel een met kajuit en een keukentje.’

Dat ene weekend bootjes kijken werden er drie maar dan, in Woerden, lopen ze tegen een “schattig” Kolibrietje op.
De romp is spierwit en de rest staat, prachtig glimmend, in de blanke lak.
Pa vindt de lijnen van de romp heel stoer en ziet zichzelf al, als een echte Dorus Rijkers compleet met zuidwester en oliegoed, zware stormen afrijden.
Ma wordt pas enthousiast, wanneer ze het fris geschilderde interieur en het piepkleine maar o zo handige kombuisje ziet.
Wanneer er ook nog ergens een Portapotti tevoorschijn komt en Ma beseft dat ze niet meer, zoals vroeger, ergens in het riet of boven een emmertje hoeft te hurken, is de koop snel gesloten.
Na het overhandigen van de nodige flappen en een korte instructie van de oude eigenaar, varen ze, nog wat onwennig, op de motor naar huis en meren - met toestemming van de beneden buurman - af aan het vissteigertje voor het huis.
De hele week is Ma bezig om het smetteloze interieur nóg smettelozer te maken en sjouwt ze zoveel “hoognodige” zaken aanboord, dat het bootje een centimeter of wat meer inzinking krijgt.
Iedere dag, wanneer Pa die week ‘s avonds van kantoor komt en de warme hap naar binnen heeft gewerkt, gaan ze samen in hun bootje zitten en terwijl Pa heerlijk ontspannen een sigaartje zit te roken, zet ma koffie op het twee pits gaskomfoortje en serveert er iets lekkers bij.

Zowel Pa als Ma, raken iedere dag wat meer verliefd op het mooie bootje en kunnen haast niet wachten tot het weekend wordt en ze hun trots bezit kunnen tonen aan de rest van de wereld.
Dan eindelijk, op een zonnige zaterdagmorgen, is het zover.
Pa, voor deze keer in een sportieve spijkerbroek, sjouwt een jerrycan water de trap af en Ma, in een zonnige bloemetjesjurk, doet de deur op slot.
Even later gaan de trossen los en tuffen ze richting Kaag.
Ma vindt het prachtig dat bijna alle tegenliggers hun hand opsteken en zwaait ijverig terug.
Ze zegt: ‘Wat zijn de watersporters toch beleefd en vriendelijk, daar kunnen die grove automobilisten wel eens een voorbeeld aan nemen.’
Pa knikt. ‘Zo is dat, op het water heeft men nog respect voor elkaar.’
Ze komen op de plas en vader legt, zonder er al te hard tegenaan te varen, de boot met de neus tegen een tuigsteiger.
Moe gooit een kluwen touw naar een jonge knaap die, bang voor schade aan zijn OK jol, helpt om veilig af te meren.
Wanneer hij ziet dat Pa nog een tikje staat te klooien met het tuig, geeft hij hem nog wat adviezen.
Na het losgooien geeft hij de neus een zwaai in de goede richting en wenst ze veel plezier.
Terwijl het zwakke windje ze met een gangetje van tegen de drie knopen de plas op laat zeilen zonder echt scheef te gaan, zegt Ma: ‘Op het water is zelfs de jeugd beleefd en behulpzaam, we hadden eigenlijk al veel eerder aan een bootje moeten beginnen.’
Pa knikt en probeert zich te herinneren hoe het door de wind gaan ook al weer ging.
O ja, fok los, roer aan boord en net zolang hard aan een kant kanoën tot de wind aan de andere kan inkomt.
Maar dit bootje is geen kano en luistert zo goed naar zijn roer, dat Pa de peddel achterwege laat.
Het gaat nog niet helemaal perfect, ook al omdat Ma een beetje moeite heeft om de andere fokkeschoot te vinden maar al doende leren ze aardig met het bootje om te gaan.
‘Kijk Pa,’ Ma wijst op een wedstrijdveld Regenbogen, ‘daar komen een heleboel boten deze kant op, moeten we niet even aan de kant gaan? ‘
‘Aan de kant gaan? Welnee vrouw, wíj komen van rechts, wíj hebben we voorrang!’
De Bogen komen snel naderbij en de voorste geeft aan dat zij over BB varen en de Kolibrie moet wijken.
Pa, die er van overtuigt is dat hij in zijn recht staat, geeft geen krimp en ligt “recht zo die gaat” op aanvaringskoers met wel drie Bogen tegelijk.
De eerste Boog valt op het laatste moment een beetje af en scheert, scheldend en vloekend, rakelings achter Pa langs.
De andere twee Bogen, die wat hoger liggen dan nummer een, hebben gezien dat hun concurrent, dankzij de Kolibrie, hoogte heeft moeten inleveren en beginnen nu ook gebaren te maken en hard te roepen. ‘Bakboord, bakboord!!!’
Waarschijnlijk door de ietwat bekakte uitspraak, verstaat Ma het niet helemaal en denkt dat haar geliefde bootje beledigt wordt.
Ze gaat rechtop staan en roept verontwaardigt: ‘Wat bah boot?
Je hebt zelf een bah boot en een rotkop bovendien!’
Ze gaat zitten en zegt tevreden; ‘Zó, dat zal hem leren.’




Albert

Heerlijk, afgelopen week een lesje wedstrijd regels bijgewoond.
De instructie werdt gegeven door een echte internationaal wedstrijd judge.
De meeste , ongeveer 60% van de vermeende BB SB protesten wordt afgewezen omdat er tergelijker tijd ook nog andere regeltjes gelden.
Ma heeft dus groot gelijk.
Op het Alkmaardermeer is er een regel als wedstrijd boten gaan schelden op passerende toerders, de regatta zeiler direct een DSQ achter de naam krijgt genoteerd.

Wat mij op het idee bracht om, als ik daar mee zou doen, een toerder in te huren om eens lekker door het regatta veld te sodemieteren
Wellicht een klusje voor pa en ma .

Gelukkig, Albert kan het niet laten!

Geweldig Albert, je kan het niet laten he!. Lof

Geweldig verhaal, glimlachend gelezen! Dank je (voor al je schrijfels trouwens)!

Leuk weer, dankjewel !

Het is helemaal nog geen zondag....
Wel weer lekker. Wanneer wordt zeebeest weer uitgelaten?

Heerlijk.

Prachtig Albert!!

Travestie in Zweden.


We liggen met de “Noordstad” in Oskarshamn hout te laden.
Ik heb vanmorgen mijn baard en snor afgeschoren en natuurlijk is het dat ouwe wijf van een kok weer die daar commentaar op heeft.

‘Tjonge Albert, wat een babyface heb je nou , je kan zo wel voor een wijf doorgaan , alleen nog een opgevulde BH en een pruik en iedereen trapt er in.’
‘Ja natuurlijk en dan moet ik zeker ook nog een kanten slipje aan maar wel vanavond mijn deur op slot doen om niet aangerand te worden door een geile kanenbraaier?’
Wat begon met een beetje slap geouweteringhoer, wordt serieus wanneer de kok er een doos bier op zet en zegt: ‘Maar dat durf je niet.’
‘Niet durven, wat valt daar nu aan te durven?
Trouwens, om zoiets te bedenken moet je toch echt wel een zwaar gestoorde kanenbraaier zijn! ’
De tweede vetpriester bemoeit zich er ook mee.
‘Kom op man, laat je niet kennen, doe het gewoon, dan help ik je wel om die doos bier leeg te maken.’
‘Oké chef, zet er twee dozen op en we hebben een deal.’
‘Goed, maar dan maak je echt een rondje om luik twee en zo weer naar achter.’
Terwijl ik in mijn hut bezig ben, met uitgeplozen sisal en een grote rode zakdoek als hoofddoek, om me zelf in een Scandinavisch blondje te veranderen, jat de kok van zijn meevarende Ierse verloofde een kanten slipje en een BH.
Ik verkleed me en stop twee paar opgerolde werksokken in de BH.
Als finishing touch zet de kok, met meer enthousiasme dan vakkennis, mijn lippen aan met een, ook al gejatte, knal rode lippenstift.
Wanneer ik in de spiegel kijk schrik ik me de kolere.
‘Tering, ik lijk wel een van die gore wijven uit de Herbertstraße!’
De tweede vetpriester zegt: ‘Nou nee, eerder Roodkapje na een nachie wild feesten maar echt, het valt wel mee, je bent niet moeders mooiste maar je kan, zolang je geen stijve krijgt, makkelijk voor een jong grietje doorgaan.’
Even later sta ik, alleen gekleed in een kanten slipje, BH, blond haar en een schattig hoofddoekje, in de messroom.
‘Oké, voor ik me bedenk, daar gaat ie!’
Ik stap aan SB aan dek en ren zo hard als ik kan, gevolgd door de kok die zeker wil weten dat ik geen stuk afsnij, naar voren, de trap af en door het gangboord naar de midscheeps.
Nog voor ik bij het marsendek ben, begint er een bootwerker te roepen en trekt daarmee de aandacht van de rest.
Ik sla af en vlieg via het marsendek naar het BB gangboord en weer naar achter.
Dan - nog steeds gevolgd door de kok - de trap op naar het achterschip en via de messroomdeur de opbouw in.
Beneden, in het washok, boen ik die rooie smurrie van mijn snuit en verruil mijn hoerige outfit voor werkkleding.
Wanneer ik weer boven kom, blijkt mijn sexy run toch wel wat meer te hebben opgeleverd dan twee dozen bier.
De bootwerkers hebben het werk neergelegd omdat ze een wild schreeuwende kok achter een “doodsbang Zweeds meisje” zagen aanrennen en eisen nu, op dreigende toon, dat we dat kind meteen vrijlaten, of anders…!
Blijkbaar is de politie ook al gebeld want nog terwijl we proberen uit te leggen wat er nu werkelijk aan de hand is, komt er een politiewagen, met sirene en zwaailicht, met piepende banden voor de gangway tot stilstand.

Het wordt nog een hele toestand want onze kant van het verhaal wordt, zowel door de bootwerkers als de politie, niet geloofd.
Intussen krijgen we ook nog te maken met een net van de wal terugkerende ouwe, die niet echt blij is dat het laden is gestaakt is.

Uiteindelijk zit er niets anders op dan dat ik, voor de tweede keer die dag verander in Roodkapje.
Wanneer ook de bootwerkers, hetzij aarzelend, moeten toegeven dat ze zich misschien hebben laten beetnemen, neemt de jongste smeris nog snel een foto van me en vraagt de oudste zacht aan die ouwe, terwijl hij schuin naar mij knikt: ‘Doet hij dat wel vaker? ‘
‘O, dit is nog niets, je zou hem eens bij volle maan moeten zien…’



Albert