Onderwerp: Zeebeest koerst Oost. Vakantie 2015.

Lees ik nu weer dat gezwicht bent voor een licht ingekorte vierdaagse van Nijmegen... dat je last hebt van je bb poot is dan ook niet verbazingwekkend.
In iedergeval een leuk stukje proza tot me kunnen nemen zo'n eerste kerstdag.

Weer een zeldzaam mooi verhaal voor onder de kerstboom en bij de centrale verwarming! Dankjewel Albert!
Fijne kerstdagen en een goed 2017 voor jou en 'Zeemiep'. Volledig functie herstel voor je bbbeen gewenst!
Peper.

Di. 30-06-,15

Het is even na achten, de ontbijtboel is weggeruimd en de klappen boven het gasstel en de gootsteen zijn neer, zodat de kombuis weer - zoals het hoort - kaartentafel is geworden.
Ik sta, met de passer in mijn hand, over de kaart gebogen met mijzelf te overleggen naar welk eiland we vandaag weer eens zullen gaan.
Terwijl ik zo sta te twijfelen, tussen Lyo en een paar andere kandidaten, begin ik, zonder het echt zelf te beseffen, zacht te zingen van, “Waarheen leidt de weg die we moeten gaan”.
Tot Marjanne mijn mijmeringen onderbreekt met: ‘Zeg, Mieke Telkamp, wat dacht je van een rondje Funen?’
‘Hm, dat wordt, wanneer we ook nog de nodige havens aandoen, een reisje van minimaal een week. Maar ja, waarom ook niet? Gooi jij voor los? Dan rol ik de zeilen uit.’
Terwijl ik het grootzeil zet, trekt Marjanne het dubbele voortrosje uit het oog op de boei en neemt het mee naar achter.
Ik zet de genua bak met de loefschoot, zodat de neus van de wind draait en meteen laat ik hem overkomen.
‘Martje pak jij de helmstok?’
Zeebeest, die al zacht aan het deinzen was, pakt het zachte westelijke windje op en begint vaart over de voorsteven te maken.
Marjanne brengt ons op koers naar de beboeide vaargeul en ik stel de schoten bij, zodat de rimpeltjes bij de boeg zowaar overgaan in een niet onaardig boeggolfje.
Ik scheer Wilhelm, onze autopilot, in en ga zitten kijken hoe hij het saaie werk doet.
Marjanne tapt intussen de koffiemokken nog eens vol.

Zo met ruime wind in het warme ochtendzonnetje, is het heerlijk, onthaast, zeilen.


‘Martje, we komen straks weer voorbij Svendborg, moet jij nog wat inslaan?’
‘Nee, niet echt, laten we maar lekker blijven zeilen.’
Tevreden zeg ik: ‘Goed moppie, we gaan door.’

We zeilen onder de grote Svendborg Sund-brug door en komen weer langs het drijvend kunstwerk.


Voorbij Svendborg wordt de doorvaart nauwer en kronkelt zo erg, dat op een gegeven moment de motor even bij moet om genoeg hoogte te maken om niet buiten de geul te raken.
Na het kronkelgedoe komen we op ruim water en zeilen op een oostelijk koersje ruim voor de wind.
We lopen in op een Cornish Crabber onder Nederlandse vlag.
Ze zeilen op hun dooie akkertje, zonder grootzeil, onder fok en kluiver.


Wanneer we dichterbij komen kan ik de naam en thuishaven lezen.
Het is de Johanna uit Lauwersoog.
De Deense tegenligger, waarop wel intensief gezeild wordt, zorgt voor een mooi plaatje.


Om 12:40 ronden we Thuro Ref, de zuidoost punt van Funen en gaan zowat noord op.
Achter ons blijft de Johanna zo’n beetje hetzelfde oostelijk koersje aanhouden, recht op Langeland af.
Het wordt weer tijd voor een broodje, dus vraag ik netjes: ‘Martje schat, mag ik een broodje met die lekkere Deense haring in mosterd-roomsaus?’
‘Maar lieverd, natúúrlijk mag jij een broodje met die lekkere Deense haring in mosterd-roomsaus. Maak je er voor mij ook een klaar?’

14:25 Elmhoved Lt. ho. dwars, op 0,2 mijl aan bb.


15:05 Vast in Lundeborg.
We zijn hier al twee keer eerder geweest, dus laat ik mijn camera aanboord wanneer we een - kom op luie vent - gezellig wandelingetje maken.
‘Kijk Albert, is dat niet die loods waar ze toen muziek maakten?’
‘Ja moppie, dat is die loods waar jij brutaalweg de deur opentrok en naar binnen stapte toen ze aan het repeteren waren. Gelukkig waren die woeste Vikingen, mede door de kratten pils die ze tussendoor soldaat maakten, in een goede bui en wenkte je naar binnen. Voor een stelletje amateurs speelden en zongen ze trouwens verrekte goed. Eén nummer van ze kwam er echt steengoed uit, “Bad moon rising”, jij stond er zelfs op te dansen.’
‘Ja dat was leuk, ik hoop dat ze er vanavond weer zijn.’
‘We merken het wel, wanneer ze er vollekracht tegenaan gaan hoor je dat door de hele haven.’

Wo. 01-07-,15

Omdat de band gisteravond niet kwam opdagen, lagen we er al vroeg in, waardoor we nu, even na zevenen, fris, fruitig en uitgeslapen, aan het ontbijt zitten.
De lucht is stralend blauw zonder ook maar een enkel wolkje en de zon is, ondanks het vroege uur, al lekker warm.
Buiten de haven ligt de zee er mediterraan-blauw bij, het is alsof we in een reisfolder zitten.
Het enige minpuntje, is de wind die het finaal laat afweten.
Jammer, dan gaan we maar op de plof.

07:25Vertrek Lundeborg.
Buiten de haven gaan we noordelijk op met Funen aan bakboord en Langeland aan stuurboord.
Om 07:50 ontstaat er zowaar een beetje wind.
Eerst variabel 1 bft. en later zelfs een stukkie of 2-3 uit het noordoosten.
Ik wacht het, wantrouwig als ik ben, eerst nog even af maar dan zetten we zeil.
Toch ben ik nog te gretig, want net wanneer we de zeilen een beetje wind beginnen te pakken, is de wind weer op en mag de motor het werk doen.
Eigenlijk vind ik het wel best zo, opkruisen met dit beetje wind schiet ook niet op.
Vooruit aan bakboord ligt Knudshoved Lt. ho. op de landtong bij Nyborg.


Ook de brug over de Grote Belt tussen Funen en Sjælland is al goed te zien.


09:55 Passeren de brug.

Dat tuffen in een gestrekt koersje over een spiegelglad stuk water doet mijn oogjes af en toe dichtvallen maar gelukkig is mijn scheepsmaatje alert genoeg voor mij er bij.
‘Hee schipper, pakken we Romso over bak of stuurboord?’
‘Het is jouw wacht, dus zoek het zelf maar uit. Wat denk je wel, mij een beetje te storen bij het diepere denkwerk!’
Ze buigt zich over de laptop en beslist, ‘we gaan er tussendoor’.
Ze stelt Wilhelm bij tot de neus tussen het eilandje Romso en Funen in wijst.
Het is oppassen hier want vanaf het eilandje steekt onderwater het Romso Rev, bijna een mijl het toch al niet zo ruime vaarwater in.
De west kardinaal die het end van het rif markeert komt in zicht en met nog eens vijf graden bakboord varen we het spul ruim vrij.

12:25 Romso dwars.
14:35 Ronden Fyns Hoved, het noordelijkste puntje van Funen.
We zoeken even naar de twee sparboeitjes die het begin van de geul naar Korshavn aangeven.
Dan nemen de twee bakens op de wal - twee witte driehoeken, een met de punt op en de ander met de punt neer - zo in lijn dat ze samen een diabolo vormen en varen zo tot kort voor de landtong, gaan dan hard stuurboord en varen er omheen.
Om 15:50 komen we ten anker in de tegen zowat alle winden beschutte baai.
Wanneer we heel tevreden aan een grote koude rakker zitten, steekt eindelijk de wind weer op, oost 3-4.
Genietend van een koude keil kijk ik om me heen, het is mooi hier.










‘Albert, wat dacht je ervan om morgen nog een stukje noordelijker te gaan naar het eiland Samso?’
‘Hm. was jij vanavond in je eentje af?’
‘Nou nee maar ik wil wel nog even twee koude blondjes tevoorschijn toveren.’
‘Oké, daar doe ik het ook voor, Samso, here we come.’
‘Morgen schat, morgen.’


Albert

daar word ik dus rustig van

bedankt, Albert

weer een leuk verhaal albert, trouwens die cornisch crabber heet janna, het zijn goeie vrienden van ons. ze zijn vorig jaar richting oost geweest.

inspiratie alom. Lekker voor het dag/nacht dromen over een tochtje richting het oosten.

@David, o jee, mijn schrijfsels als tranquilizer.

@Bennie, inderdaad Janna ipv. Johanna. Leuk dat je ze kent.

@Geert niet alleen maar dromen, ga er voor, zeker met kinderen is het daar - met korte dagtochten - fantastisch.



Do. 02-07-,15 09:15. Zon, warm, S.E. 5 bft.

‘Ja Martje, hij is vrij, stuur maar om de landtong heen tot je de bakens in lijn hebt.’
Ik laat het anker nog even door het water sleuren om de laatste modder eraf te spoelen en draai het dan helemaal thuis.
Omdat er met deze wind daarbuiten toch wel een knobbelzeetje zal staan, haal ik onze Bruce van de rol en berg hem op in de kettingbak.

De bakens komen in lijn.
Marjanne neemt ze recht achteruit tot de boeitjes in zicht komen en ze daarop kan sturen.
Intussen, terwijl ik donders goed op de koers let, zet ik de zeilen.
‘Ja, kom maar stuurboord en ga, voorlopig, driehonderdvijfenveertig voorliggen, dan scheer ik Wilhelm in.’

‘Zie zo, we zeilen weer. Kijk, daar rechts van die heuvels ligt de baai van Korshavn, waar we vannacht gelegen hebben.’


11:20 De wind flauwt af tot S.E. 3-4, ik verwissel de Genua voor het Gennaker.

12:20 Vesborg Lt. ho. - zuidpunt van Samso - dwars, 0,8 mijl SB.
Kolby Kås 30° SB.


12:35 De wind neemt weer toe tot 7 bft.
Even lopen we, ver boven de rompsnelheid, 7,8 kts. op de gps, tot ik de slurf neertrek en Zeebeest zich weer herinnerd dat ze een bezadigd motorsailertje is en geen Volvo Ocean Racer.

Voorbij de Sælvig veerboot pier, gaan we oost op en komen om 14:15 voor anker in de baai, op een goede driehonderd meter uit het strand.


We steken 20 mtr. ketting in 4 mtr. water.
We slaan, met steeds meer toeren, achteruit maar het anker houdt goed.


In het heldere water, kan je de ketting meters ver volgen voor hij wazig wordt en verdwijnt.


‘Albert, het is amper halfdrie, ik wil een stukje lopen, als jij in Loodje gaat zitten, geef ik je het motortje aan.’
‘Goed idee schat, ik spring “lichtvoetig” in Loodje en pak de plof aan.’
Even later stormen we met 5 kts. naar het strand.
Vlak voor we stranden, zet ik de plof uit, trek hem omhoog, stap met mijn Crocs over de zijkant in het kniediepe water en trek Loodje zover op het strand, dat Marjanne met droge voeten aan land kan gaan.
Terwijl zij nog om zich heen staat te kijken duw ik Loodje weer af en stap in.
‘Hee, wat doe jij nu, jij gaat ook mee hoor, met dat zware lijf van je ben je hard aan wat beweging toe!’
‘O gutte gut zeg, dacht je dat echt? Tjonge jonge, wat een misverstand toch. Nee schat, ik ben, door de gezagvoerder in hoogst eigen persoon, tot boordwacht gebombardeerd. En je kent me, ik ben niet iemand die zich lichtvaardig aan zijn verplichtingen onttrekt.’
Intussen maak ik vlug de plof startklaar, want Marjanne, die snel haar schoenen heeft uitgetrokken, staat klaar om, het langzaam naar het strand terug driftende, Loodje vast te pakken.
Op het nippertje krijg ik de plof aan de praat en ontsnap ternauwernood aan de grijpklare handen van mijn lief.
‘Wanneer je uitgewandeld bent fluit je maar even op je vingers, dan stuif ik, in waterski modus, direct naar je toe. Veel plezier schat!’
Ze roept me nog het een en ander na maar ik laat, heel toevallig, net op dat moment het motortje wat harder draaien.
Ik maak een gebaar van niet begrijpen.
‘Sorry schat, de motor maakt teveel lawaai, veel plezier nog en tot straks.’

‘Ook vandaag schat, is de zonsondergang, zeker met een goed glas wijn in de hand, een genot om naar te kijken. En zo met jou aan mijn zij, vind ik hem nog duizend keer mooier.’
‘Je bedoelt, dat je verrekte goed weet dat je nog heel wat goed te maken hebt,’ zegt ze, maar kijkt toch al wat minder boos dan daarnet, toen ze me, met haar vlijmscherpe blikken, meer dan duidelijk liet blijken wat ze van mijn “Grote Verdwijntruc” vond.


Vrijd. 03-07-,15. Zon. Warm. SSE 4-5.

‘Goedemorgen lui vrouwspersoon het is stralend weer, het koffiewater is bijna aan de kook en het wordt tijd dat je uit je vlooienbunker kruipt.’
‘Rustig aan jochie het is vakantie.’
Slaperig rekt ze zich uit, een schouwspel waar ik graag naar kijk.
Opeens, klaarwakker, zegt ze: ‘Je hebt al een ketel water op staan?’
‘Ja dat zeg ik, over een paar minuten is er koffie.’
‘Nee hoor schat, dat is geen koffiewater maar douchewater.’
Verdomme, stom van me, ik had eerst de koffie moeten opgieten en haar dán pas moeten porren!
‘Maar Martje, weet je dan niet dat het zeer ongezond is om te douchen zonder eerst een bak leut tot je te nemen? Dus éérst koffie, dán douchen, dat zeg ik niet voor mijzelf, maar gewoon omdat ik zo bezorgd ben voor mijn liefje.’
Marjanne haalt de druktank voorgaats en begint, mijn woorden totaal negerend, dat ding met een litertje of zes koud water te vullen.
Ze draait het gas uit en giet het kokende water ook in de tank.
Meteen vul ik de ketel opnieuw en zet hem op het gasstel.
‘Ziezo, ik pak shampoo en schoon ondergoed voor ons, breng jij dat ding alvast onder druk.’
Even later staat ze zich, terwijl ik de douche op haar gericht hou, open en bloot in de kuip in te zepen.
Dan mag ik haar afspoelen.
Zij geniet van het ochtend zonnetje en het warme water op haar blote bast maar ik kijk, terwijl ik af en toe wat pomp om de druk op peil te houden, met een scheef oog naar het peil in de tank.
‘Zo is het wel genoeg moppie, nu ben ik aan de beurt.’

09:35 Het ontbijt zit er in, het afwasje is gedaan, dus is het “Anker op!”.
We draaien de baai uit en gaan SSW op tot we de Svane Grund voorbij zijn en SW kunnen voorliggen.
De bedoeling is om het rondje Funen af te maken dus gaan we nu grofweg richting Kleine Belt maar daar komen we, ijs en weder dienende’ pas overmorgen aan.
Om 10:40 valt de wind weg en wordt Var. 0-1.
We tuffen over een spiegelglad zeetje en het is zo warm, dat ik het in de zon niet meer uithou en de schaduw van het stuurhuis opzoek.
12:00 Het eiland Endelave dwars, 1 mijl SB.


Een meeliggend jacht onder Nederlandse vlag, dat op een half mijltje aan SB met de zelfde snelheid met ons opvaart, komt heel langzaam dichterbij.
Omdat hij minder dan twee streken - 22,5°- achter dwars zit, is hij geen oploper maar een van SB inkomende koerskruiser en moet ik hem voorrang verlenen.
Ik slack de motor wat af, zodat wij wat achterblijven en zij voor on langs kunnen.
Aan weerskanten wordt er een groetende hand opgestoken.
Terwijl ik de motor weer op toeren breng, zien we op hun spiegel de thuishaven, s’ Gravenland.
‘Albert, waar ligt dat?’
‘In de buurt van Kortenhoef.’
‘In welke provincie ligt dat?’
‘Ah, je wilt weten of het nette mede Noord-Hollanders zijn of een zooitje vreemde vreemdelingen uit Utrecht? Het eerste schat, het eerste.’

We naderen onze bestemming voor vandaag, het eiland Æbelo.
Op de punt staat een vuurtoren, die we op zo’n driekwart mijl afstand ronden, om vrij te blijven van het Æbelo NW-REV.
Op de rede liggen drie meerboeien die allemaal bezet zijn, dus maak ik ons spijker klaar om te vallen.
‘Ja Martje, kom hier maar bakboord uit, haaks op het strand.’
Ik steek een gesloten vuist omhoog en Marjanne zet de motor, die al langzaam liep, in z’n vrij.
Wanneer ik naar achter wijs, zet ze de motor op achteruit en geeft wat meer toeren.
Zeebeest stopt af en begint te deinzen.
Plons, daar gaat de spijker, met de rem net een beetje aangedraaid laat ik de ketting beetje voor beetje slippen.
Bij het vijftien meter merk, draai ik de rem vast en gebaar naar Marjanne “toeren maken”.
De spijker graaft zich in een keer goed in en geeft geen krimp, dus gebaar ik “stop” en geef nog zeven meter ketting.
Zo, alleen nog even de ankerbal ophangen, een paar koude keilen pakken en genieten van het uitzicht.



Natuurlijk moet er na de koele dronk gewandeld worden.
Ik kan protesteren wat ik wil, mee moet ik.
‘O en we gaan deze keer niet met het motortje, want dat geintje van gister flik je me niet nog een keer.’
‘Goed, maar dan roei jij.’
Een kwartiertje later trek ik, scherp in de gaten gehouden door Marjanne, Loodje het strand op.


Onder meelij wekkend gekreun, waar Marjanne zich niets van aantrekt, klim ik achter haar aan naar boven en moet toegeven dat het hier heel mooi is.




Kom je nu nog?


Ja moppie, ik kom al.


Albert.

Vanaf zout water zit je in Denemarken en Zweden goed... Vanaf land en de meertjes wordt je bij windstil weer opgevreten door de muggen.
Je hebt een groot risico gelopen met dat wandelen met Marjanne! Fijn dat wij weer mee mogen genieten!
Groeten, Peper.

Nog véél groter risico door haar alleen te laten lopen, zie dan maar eens terug te komen.

blijft prettig leesvoer, met herkenbare havens.

Peper schreef : Je kent me Han, ik ben een echte daredevil.

@JeePee, wil je me nachtmerries bezorgen?

@Tjitse, het doet me deugt dat je mijn schrijfsels nog steeds waardeert.





Za. 04-07-,15 Zonnig, warm. NE 1-2.

We hebben net ontbeten en met een mok koffie in het ochtendzonnetje zittend, overleggen we wat we vandaag gaan doen.
‘Maar schat, morgen varen we in een ruk door naar Kolding, daar kan je alles kopen wat je hartje begeert.’
Zij wil verse stores inslaan en ik wil hier nog een dagje achter de spijker blijven liggen en - niet verder vertellen - nog wat wandelen op dit mooie eiland.
Marjanne, in haar functie van chef-kok/hofmeester, vindt echter dat we, vandáág nog, de beschaving moeten opzoeken voor enige hoognodige, niet uit te stellen, inkopen.
Natuurlijk laat ik me, in mijn functie van Kapitein, niet zomaar mijn gezag ontnemen, zeker niet door iemand van de civiele-dienst en beslis dan ook dat we, nu meteen, ‘en ik duld geen tegenspraak,’ anker op gaan.
Even na achten, zeilen we kalm onder het enkele Genaker, koers WSW, naar Fredericia.
Dat ligt op Jutland, bijna aan het begin van de Kleine Belt en is een van de oudste steden van Denemarken.

Na een tochtje van vijftien mijl, over een hemelsblauw zeetje dat nog kalmer is dan het Naardermeer, leggen we zes uur later aan in Fredericia.
We liggen niet in een van de Marina’s maar, omdat ik Marjanne liever dicht bij de winkels in het oude gedeelte afzet, in de Gamle Havn - Oude Haven -.

Ik moet natuurlijk op Zeebeest en Loodje passen.
‘Het is jammer schat maar ik durf, hier in de grote stad, me niet al te ver van ons hele hebben en houden te verwijderen maar als je hier, in het verlengde van de kade het plein oversteekt en een beetje rechts aanhoudt, kom je vanzelf in de winkelstraten.’
Ze kijkt me argwanend aan, ‘hoe weet jij dat, je zei dat je hier nog nooit geweest was.’
‘Klopt en toch weet ik dat. Kijk schat, dit is gewoon een van die vele kleinigheden die maakt dat ík hier de gezagvoerder ben en jíj de kombuismiep.’
‘Is dat zo? Wel gezagvoerder almighty, als je wil dat ik straks op de trein naar Holland stap, moet je vooral zo doorgaan.’
‘Wat, en mij overlaten aan mijn éigen kookkunsten? Dat zou wel heel wreed zijn.’
Ze snuift hooghartig, pakt haar rugzak, geeft me vlug een zoen en verdwijnt.
Hoe ik weet waar ze wezen moet?
Als je alle gratis toeristinfo maar gedeeltelijk wegsodemieterd en wel de plattegrondjes bewaart, kan je wel eens pronken met local knowledge over plaatsen die je nog nooit gezien hebt.

Een RIB, met een zooitje stoere kerels aanboord, doet allerlei “moeilijke” manoeuvres maar krijgen hun “Durex” maar niet fatsoenlijk afgemeerd.


Steeds als ze met een mooie U bocht langs de kade komen en ik denk, ‘ha eindelijk’, drijft dat zwarte condoom de haven weer in.
Wat een stelletje sukkels, bij ons doen de rotjochies, die met de bijboot door de havens racen en de rust verstoren, het heel wat beter.
Kijk tussen al die kerels zit één vrouw, die is zo te zien, niet op haar mondje gevallen, steeds als zij iets zegt luisteren de alle kerels heel aandachtig en verwisselen op haar commando zelfs van plaats.
Verrek, nu krijg ik het plaatje pas compleet, stom dat ik dat niet eerder zag, het is een boot vol leerlingen die manoeuvreer les krijgen en de, niet onaardige, dame is de instructrice.
Zo zonder een Marjanne om te plagen verveel ik me een beetje, dus wordt het tijd voor een wandelingetje.
Niet te ver natuurlijk, hooguit die paar honderd meter naar het plein aan het eind van de haven.
De kade zelf is onder reconstructie, zodat ik eerst nog een stuk door het losse zand moet baggeren.


Zowel het drijvend als het droge terras zijn met dit mooie weer zeer in trek.
De obers en niet te vergeten oberesjes in hun korte rokjes vliegen, vanuit het restaurant aan de overkant, met volle dienbladen de straat over om de clientèle van spijs en drank te voorzien.
Je zou er trek van krijgen.

Vanaf hier kan ik nog steeds Zeebeest, net links van dat bord op de steiger, in de gaten houden, dus verzaak ik mijn plicht als boordwacht niet, althans dat is míjn mening en dat is de enige die telt... zolang Marjanne niet in de buurt is.


Mijn lief presteert het om binnen twee uur terug te zijn.
Ze laat mij de zware rugzak van haar schouders halen en zegt: ‘Als je nog een stukje varen wil, van mij mag het.’
Vlug, voor ze zich bedenkt en weer de wal op wil om iets dat haar net te binnen schiet alsnog te gaan halen, start ik de motor en roep: ‘Voor en achter!’
15:52 Vertrek.

De eerste twee mijl hebben we het nog bezeild maar dan, terwijl de oevers van de Snæveringen steeds hoger worden en het vaarwater zelf, voordat het overgaat in de Kleine Belt hier heel smal is, wordt het een drijfpartij, dus gaat de plof bij.
Voorbij de bruggen - 44 mtr. doorvaarthoogte - gaan we SB uit het Kolding Fjord in.
Net binnen het fjord, vlakbij Skarre Odde op de zuidoever, laten we
om 17:55 de spijker er in vallen.
We liggen binnen honderd meter van de oever, in 4,7 m. water en steken 25 m. ketting.


Marjanne vindt dat we best even dat “kippenendje” naar de oever kunnen zwemmen maar wordt, gelukkig, afgeleid door een paar bruinvissen die vlak langs de boot komen.
‘Ha, zwemmen hè? Zeker met al die killer whales in de buurt, nou je gaat je gang maar, ik pas!’
‘Watje!’
Het eindigt ermee dat we ons inzepen in de kuip en in de plomp springen om af te spoelen.

’s Avonds, wanneer het eten alweer een endje gezakt is, zitten we met een flesje wijn en wat te knabbelen om ons heen te kijken.
Hoewel het al laat is, heeft de zon, die al in de noordwesthoek zit, nog steeds geen trek om onder te gaan.


‘Is dat mooi, of wat?’
‘Heel mooi.’
‘Proost Martje.’
‘Proost schat.’



Albert

Je bent een stakker (kassian) dat je zo aan Marjanne vast zit. Wil je leren hoe je mijn sambal goreng bouncis (die je in Trintelhaven hebt gegeten) moet maken? Ik wil wedden dat je er na een week nog steeds geen genoeg van hebt! Dan ben je echt zelfstandig 'schipper naast God' geworden.
Ik wacht met spanning op de volgende aflevering!
Groeten, Peper.

Kassian, Toean Lombok.




Zo. 05-07-,15. Zon. Var. 0-1 bft.

Even na elfen is het al bloedheet, > 30° C.
Omdat er zo goed als geen wind staat en we geen trek hebben in motorbootje spelen, beslis ík dat we lekker achter de spijker blijven hangen en beslist Marjanne, dat we morgen gaan winkelen in Kolding.
Democratisch als ik ben en vooral met haar dreiging van muiterij en erger nog in het achterhoofd, stem ik volmondig in met dat plan.
‘Maar natuurlijk schatje, dat ik daar nu zelf niet aan gedacht heb, we gaan morgen heerlijk winkelen in Kolding.’
Marjanne, die me onderhand wel een beetje kent, werpt me een scherpe blik toe maar gaat er verder niet op in en zegt: ‘Ik wil even de benen strekken, roei jij me straks even naar de kant? Ik neem aan dat jij weer niet mee gaat, wel?’
‘Schat, ik sta ieder keer weer versteld van jouw haarscherpe inzicht in mijn zielenroerselen, ofwel, ik verdom het categorisch om, met deze onmenselijke woestijnhitte, meer dan tien stappen achter elkaar te doen.’
‘Dus als het twintig graden was in plaats van dik dertig, ging je wel mee?’
‘Kijk, nu probeer je me, op een heel onsportieve manier, te vangen met mijn eigen woorden maar daar trappen we mooi niet in van Stoffelen, o nee!’
Ze kijkt me meewarig aan, trekt Loodje tegen de zwemtrap en zegt: ‘Kom je?’

We staan op het strandje en nemen afscheid alsof ze een wereldreis gaat maken in plaats van een wandelingetje langs het water.
Ik stap weer in Loodje en voor ik weg roei vraag ik of ze haar telefoontje wel meeheeft.
‘Ja, maar nu je het zegt, eigenlijk wil ik ook wel een fotocamera mee, kan jij die nog even halen?’
‘Ik ben al onderweg!’
Aanboord Zeebeest, pak ik de camera en neem alvast een foto van een eenzaam figuurtje op het strand.


Marjanne heeft de camera nog niet in handen, of ze staat al flink te knippen.
Vooral mijn gespierde torso wordt, minstens een keer of vijf, vereeuwigd voor het nageslacht.

(De rest zal ik je besparen.)

Terwijl ik vastmaak bij de zwemtrap, schuift op de achtergrond een containerbootje voorbij.


Natuurlijk maakt ze nog een foto van Zeebeest op de ankerplaats - het verste stipje - best een mooi plaatje, als je die centrale aan de overkant even eruit shopt.


Ze wandelt lekker langs het fjord en waar ze zich eerst zo nu en dan door opdringend struikgewas moest worstelen, loopt ze nu over gras dat blijkbaar zo nu en dan gemaaid wordt.
Ook de steigers en de bootjes geven aan dat ze de beschaving nadert.


Marjanne is zo geobsedeerd door het prachtige fjord, dat ze pas wanneer ze vriendelijk wordt begroet door mensen die op een terras achter een kapitaal landhuis zitten te zonnen, doorheeft dat ze door hun achtertuin loopt.


Ma. 06-07-,15. Wiss. bew. Warm. WSW7-8.

‘Zo, vandaag mag je lekker winkelen in Kolding, is dat niet lief van me?’
‘Je bedoelt dat je, heel terecht, bang bent voor muiterij wanneer ik níet mag winkelen. Maar iets heel anders, weet je wel dat we vandaag precies een hele maand onderweg zijn?’
‘Pas één maand? Da’s niet veel, daar kunnen we makkelijk twee van maken. Heb jij trouwens ook zo’n medelijden met al die sloebers die dag in dag uit moet zwoegen voor hun dagelijks brood en hooguit drie magere weekjes vakantie aaneen kunnen krijgen?’
We kijken elkaar tevreden aan en weten dat we het nog nooit zo goed hebben gehad, als ná mijn pensionering.

08:15 Anker op.
Met de wind op de kop, stampen we op de motor naar Kolding.
Het buist behoorlijk dus mogen de ruitenwissers voor beter zicht zorgen
Onderweg zien we, aan steigers aan de noordoever, wat afgezopen bootjes liggen die, waarschijnlijk, door het lopend zeetje, volgeslagen zijn en nu, aan hun trosjes hangend, net niet helemaal naar de kelder gaan.
Vooral van één mooi bootje, iets van een mahoniehouten scherenkruiser of zo, vind ik het verdomde zonde.
‘Kijk haar vlonders drijven er al naast.’
Even verder ligt er nog zo’n mooi bootje maar die ligt keurig, met haar kop in de wind, aan een ankerboeitje de golven af te rijden.

10:30 Vast in de zuidelijke jachthaven van Kolding.
Als eerste hang ik de zoetwaterslang in de tank en terwijl die volloopt, transformeren we Loodje van roeibootje naar motorjoekeltje.
We varen het riviertje op, dat eerst nog wat werfjes en steigertjes heeft maar dan al snel ondieper wordt tot we, na wat bruggen, vlak bij de winkelstraten komen.
De laatste kwart mijl moest ik, vanwege de diepgang, de staart van de 2.5 pk. Mercury zover uit het water liften, dat er meer water de lucht in spoot dan naar achter, maar we hebben het gehaald zonder dat ik moest roeien.
‘Zo zeg er staat een stuk minder water dan verleden keer, ik denk dat die harde wind het water wegblaast. Ga jij maar lekker winkelen, ik moet helaas op Loodje p...’
Ze onderbreekt me: ‘Laat maar zitten jochie, dat liedje ken ik al.’

Ik lig meer dan ik zit in Loodje en kijk om me heen, het heldere rivierwater stroomt met iets van anderhalve knoop langs me heen en trekt de slierten waterplanten horizontaal.
Een zwanenfamilie, pa, ma en vijf jongen, worstelt zich tegen de stroom in en komt gestaag dichterbij.
Ma sist, met opgestoken veren, tegen mijn buitenboord hangende blote tenen en overlegt met zichzelf of ze er al dan niet in zal bijten.
Omdat ik niet zou willen dat ze overspannen raakt door dit dilemma, help ik haar een keuze te maken door mijn zweetkakkies binnenboord te trekken.
Ze sist nog een keer en zwemt, gevolgd door de rest van de armada, verder.
Pa die de achterhoede vormt, blaast en pikt fel tegen Loodje.
Zo zeg die was niet mis! Ben ik even ben blij dat, nu ik de plak spullen op Zeebeest heb gelaten, het maar een zwaan is en geen specht.
Het is hier, zo in de luwte, bijzonder warm en zonder dat ik het in de gaten heb, lig ik even later vakkundig naar het lek te luisteren.

‘Huh, watte?’
Ik wrijf mijn ogen uit en zie Marjanne die me een ijsje voorhoudt.
‘Ik zei, pak eens aan, slaapkop die je bent.’
Terwijl we ons ijsje eten, Marjanne op de stenen trap en ik in Loodje, vertel ik haar over de bonte specht die op het laatste moment in een zwaan veranderde.
Marjanne, die niet zo thuis is in de klassieken, is een echte vrouw, dus een tikkie achterdochtig wanneer haar echtgenoot iets verteld waar zíj nog nooit van gehoord heeft.
Ze snuift, trekt een “Ongelovige Thomassientje” snuit en zegt: ‘Ja en toen kwamen er zeker ook nog roze olifantjes voorbij?’
‘Há, gij vrouwmens, zwijgt stille! We bevinden ons hier wel even in het Denemarken van Hans Christiaan Andersen en als een lelijk jong eendje in een prachtige zwaan kan veranderen, moet jij me mij maar eens uitleggen waarom een specht dat niet zou kunnen.’



Albert

Begin te verlangen naar mijn pensioen als ik dit zo lees.....

Ik begin te verlangen naar de zomer! Oh ja, vroegah hebben ze zwanen gegeten... Is dat niet wat? Kun je wel een soort Sateh Ajam mee maken, denk ik. Dan duurt het langer voordat 'Loodje' het loodje legt!
Gaat het inmiddels beter met je bbbeen?
Groeten, Peper.

Ach was het maar vast zomer..... denk ik dan als ik die mooie plaatjes zie!

Mooi land dat Denemarken, wellicht ook maar eens op eigen kiel naartoe...

Mooi verhaal Albert!
Daar zou ik met de Staverse jol ook willen varen.
Maar ja het werk.......

Altijd weer leuk om mee te lezen.

Wat betreft de foto met een andere achtergrond:
Check.


Wat Loodje betreft; zeker weten dat alles nog OK is?





En voorgrond ook aanpassen:
Check.

Ik moest wel 2 x knipperen met mijn ogen, ik dacht dat er zowaar Arnold Schwarzenegger daar in het roeibootje zat.

Ik zal Maandag naar de opticien gaan!

Fijn leesvoer weer Albert45mans

De gelijkenis is toch best wel aanwezig:

Mooi verhaal weer Arnold 45!

Jutter schreef :

Jutter schreef : Dankjewel, Luther.