Onderwerp: Drie maanden zeilen in zuid Alaska

2016 werd voor ons een iets kortere zeiltocht dan gebruikelijk, ook met veel minder af te leggen afstanden dan wat we normaal gesproken doen. Achteraf bleek dat een zegen want in de eerste 6 weken hebben we niet meer dan 8 knopen wind op de meter gezien. De meeste tijd stond de meter zelfs stil.

Het is half juni als we ons huis in Sitka achter ons laten. De hele winter hebben we gezwoegd om het huis af te bouwen en leefbaar te maken zodat we het gedurende onze afwezigheid in de zomer kunnen verhuren. Op de valreep hebben we alles voor elkaar gekregen, maar het vertrek met de boot is daardoor meer overhaast dan wat ik eigenlijk gewild had. We vertrekken dan ook een dag later dan gepland en we geven daar voor het gemak de regenachtige dag de schuld van.

De eerste dag onderweg houden we het rustig, we zien wel hoe ver we komen. We moteren tussen de eilanden door naar het noorden en genieten van de walvissen, zeearenden en zeeotters om ons heen. De eerste ankerplek varen we voorbij, er ligt een grote schreeuwende motorboot uit Anchorage voor anker met luide muziek en een rokende generator. We gaan door de White Stone Narrows nog wat verder naar het noorden op het laatste beetje stroom mee. Donker word het bijna niet meer en laat in de avond laten we het anker vallen achter een klein eilandje.

Zodra we voor anker liggen nemen we een flesje wijn mee naar het strand, gaan op een omgevallen boom zitten, maken een vuurtje en spreken de plannen voor de komende twee weken door. Het doel is om over twee weken in Whittier aan te komen vanwaar Simon en John weer naar huis vliegen. We kijken een eenzame visboot na die richting zee vertrekt en we zien de laatste zonneschijn die zich door de wolken heen probeerd te worstelen.







We gaan dit jaar met twee boten op reis. Krystina (mijn vrouw) is voltijd bemanningslid op een Koopmans 49 en ik heb telkens andere gasten aanboord die in vliegen. We liggen vaak met twee boten achter een anker en het klikt goed tussen het hele gezelschap. Snow Dragon heeft een pilothouse met een eettafel voor 7 personen, dus we eten vaak gezamelijk op hun boot zodat we naar het wildleven kunnen kijken terwijl we zitten te eten.

Windstille dagen blijven volgen, en de regen houd na 3 dagen ook eindelijk op. Met dagafstanden van 30 tot 50 mijl motoren we verder naar het noorden. Het is zo kalm dat we zelfs een bezoek een White Sulfar kunnen brengen. Dat is een erg krappe baai met veel ongemarkeerde rotsen in de aanloop waar bijna altijd de oceaandeining op stuk loopt. Ditmaal dus niet, het is rustig genoeg om heel voorzichtig naar binnen te schuivelen. Tweemaal raakt Bagheera een van de rotsen en het tuig staat flink te schudden als dat gebeurt. De boot kan er echter prima tegen, al ziet een deel van de bemanning wat witjes rond de neus. Als ze echter zien dat de schipper geen spier vertrekt en het rustig een beetje meer naar bakboord of stuurbord nog eens probeerd, dan halen ze hun schouders op en genieten van het avontuur. Simon voelt zich ervaren genoeg om op de boeg te staan en aanwijzingen te geven. Het water is mooi helder en je kunt precies zien waar de rotsblokken in de weg liggen, sommige plekken zijn echter zo overgroeid met kelp dat je helemaal niets kunt zien.



Dit is een kaartje vaan de baai. Uiteindelijk willen we uitkomen waar de rode cirkel staat. We halen het niet. Bagheera steekt ruim 3 meter diep en we kunnen niet verder komen dan de eerste paar honderd meter in de baai. We vinden net genoeg ruimte om de boot daar buiten het bereik van het beetje deining voor anker te leggen, en met een lijn naar de wal vorkomen we dat we met het roer op de rotsen terecht komen als de boot zou willen ronddraaien op de wind of het tij.

Waarom wil je daar in vredesnaam naar binnen hoor ik jullie nu denken. Wel, dat zit zo, daar waar de rode cirkel op de kaart staat is een klein strandje. En vanaf dat strandje begint een wandelpad. Na ongeveer een half uurtje lopen kom je dan bij een heet water bron. Een natuurlijke heet water bron wel te verstaan. Urenlang kun je daar lekker in liggen en van het fenomenale landschap en wildleven genieten. Het is er zo mooi dat we er twee dagen blijven liggen en erg veel tijd nabij de bronnen doorbrengen. Het is zo afgelegen dat we niemand zien, ondanks dat het zo rustig is en het weer perfect.



Aan al het moois komt een eind en we hebben een klein beetje wind in de voorspelling. Nog geen 10 knopen, maar omdat we niet heel ver willen die dag is het toch voor een groot deel zeilbaar. We gaan vroeg in de ochtend weer op pad. Op de weg naar buiten raken we slechts een keer een rots, we beginnen hier goed in te worden! Eenmaal buiten gaan alle zeilen bij en kan de motor voor het eerst sinds het vertrek uit. We hebben een lichte stroom mee en we halen net 6 knopen over de grond. De boot en de zeilen maken geen enkel geluid, de rust en schoonheid zijn volmaakt. We zien wat bultruggen met hun flippers op het water slaan en zo nu en dan komen we een zeeotter tegen die verschrikt weg zwemt als hij ons op het laatste moment ontdekt.

Na een uurtje gaan we weer een zeestraat in en laten de Pacific achter ons. We zijn nu in de Lisianski Straat, aan de noordkant van "ons" eiland. Nog geen 10 minuten binnen de straat zien we een flipper actief op het water slaan. Ik haal mijn camera met 400mm lens erbij en wacht tot we dichterbij zijn. Eerst weet ik niet waar we naar kijken, maar na enkele minuten blijkt het een baby orka te zijn!



We hebben geen idee waarom het dier zo wild met zijn staart aan het slaan is, ik heb het ook nog nooit eerder gezien. Na een minuut of tien horen we geblaas achter ons, er komt een hele pod Orka's aanzetten. Twee grote mannetjes, twee vrouwtjes en nog een jong. Zou het jong met de staart op het water hebben geslagen om de rest van de familie te laten weten waar hij of zij is?

Langzaam zeilen we voorbij, we komen niet te dichtbij. Graag ga zie ik wildleven in het echt, maar verstoren doen we uiteraard niet.
Na een half uurtje zien we zes synchroon zwemende Orka's achter ons aankomen, eenmaal bij de boot aangekomen passen ze hun snelheid aan ons aan. Twee uur lang zwemmen ze gelijk met ons op en komen soms tot wel 10 meter van de boot genaderd en tijdens enkele duiken voor een ademteug kijken we recht in de ogen van een van de mannetjes Orka's. Eenmaal bij het einde van de straat aangekomen slaan de Orka's rechtsaf en zwemen in de richting van Glacier Bay, wij gaan naar het noorden en steken de Cross Sound over naar het vasteland van Alaska. Daar vinden we een rustig ankerplekje voor de nacht waar we ver genoeg van het land kunnen ankeren zodat we niet te veel steekvliegen nabij de boot hebben.

Word vervolgd...

Bedankt voor het verslag en de mooie foto's.

Wat ontzettend gaaf!

Schitterend, Erik!

Erikdejong schreef :
Fijn!

Wow, wat mooi!

Thx voor dit verslag. Erg mooi!

Mooi!

Prachtig!!!

Heel mooi! Zie uit naar het vervolg.

Terwijl je het leest, kan ik he zo voor mij zien ondanks dat ik nog nooit buiten NL ben geweest.
Prettige manier van schrijven/vertellen.

Bedankt en ik kijk uit naar het vervolg!

Prachtig Erik!

En mooie foto's!

Jaloersmakend verhaal weer, gaat zo voort!

Zo mooi!

Allen dank voor de complimenten, leuk dat jullie er dus ook van kunnen genieten!

Hier een kaartje van de eerste twee weken van de reis, 500 mijl in totaal:



We zijn dus aangekomen in Murphy's Cove. Een plek waar je volgens de pilot niet echt goed kunt ankeren. Oceaandeining komt er binnen, het is er relatief diep en je hebt er last van valwinden. Klinkt ideaal! Juist omdat het zo rustig is gaan we toch gewoon naar binnen, het is namelijk 4 mijl minder diep het fjord in, dus dat scheelt 8 mijl varen op de motor. We vinden al snel een ankerplekje en deining hebben we geen last van. Omdat de pilot toch voor valwinden waarschuwd zet ik uit voorzorg toch maar 1:7 ketting uit, ik mag graag lekker doorslapen snachts als er een hoop wind van de berg af komt rollen. Normaliter set ik slechts tussen de 1:3 en de 1:5 uit.

We liggen heerlijk, we kunnen nog even lekker met de hond op het strand wandelen, maar ontdekken al snel dat de muggen het strand toch ook wel prettig vinden. Het word dus maar een korte wandeling.
Dit deel van de kust behoort ook tot het "Glacier Bay National Park", al zijn er vanaf de oceaan kant eigenlijk geen gletsjers te zien. De volgende dag maken we een lange wandeling de bergen in, het valt niet mee. Het lage struikgewas is zo dicht dat het erg lastig is om je een weg te banen. Na een uurtje of drie 'bush wacken' geven we het op en keren we terug richting de boot.

Het volgende traject is 130 mijl lang, het weer is wederom volkomen bladstil, de voorspellingen zijn helaas niet veel beter. We starten de motor, halen het anker op en we gaan er voor. De normale kruissnelheid op de motor is 6 knopen, dus ongeveer 24 uur varen. Voor zowel John als Simon is het de eerste keer dat ze langer dan 12 uur het water op gaan, ze vinden het erg spannend en we hebben besloten dat zij gezamelijk een wachtje draaien gedurende de dag terwijl ik wakker ben. Voor 6 uurtjes doe ik net of ik er niet ben en doe ik allerhanden klusjes aanboord. We komen wat visbootjes tegen en ze nemen de juiste maatregelen om aanvaringen te voorkomen. Ze vinden het prachtig. Het word maar 4 uurtjes donker dus ik besluit om gedurende die tijd de wacht zelf te lopen. Simon komt nog wel een tijdje buiten zitten en samen drinken we gezellig wat met wat nootjes erbij. Tegen de tijd dat de zon weer boven de horizon komt kijken ga ik te bed. Ze redden het samen wel. Nog steeds loopt de motor en iedere 5-6 uur steek ik even mijn hoofd in de motorkamer om te controleren of alles nog zo is als het zijn moet.






We varen maar 3 tot 5 mijl uit de kust, langs vreselijk hoge bergen met velden van eeuwige sneeuw. Het maanlicht weerkaatst op de sneeuw en de sterren lijken uit het firmament te willen springen. Onwaarschijnlijke pracht met glasheldere (en koude!) luchten.

Het is laat in de ochtend als we in Yakutat aankomen. Een klein vissersdorpje waar maar een paar honderd zielen wonen en waar je alleen per boot of per propellervliegtuigje kunt komen. De mensen zijn er aller aardigst en vragen honderd uit. Zovaak zien ze geen zeilboten en ze willen graag van alles weten over hoe het werkt en wat we zoal doen met de boten. Voor we het weten zitten we met 20 man aan het avondeten. Iedereen brengt wat mee en we worden verwend met voor ons nieuwe recepten en erg veel vis wat allemaal die dag nog gevangen was.

We blijven een dagje in Yakutat. Krystina en ik maken samen een wandeling met de hond over het strand vlak langs de haven, we zwaaien naar de visserlui die de vangst van de ochtend staan schoon te maken op het achterdek van hun boten. We lopen hier in het land van de Grisleybeer rond, dus we zijn altijd gewapend met een speciale pepperspray. Op een gegeven moment word Fukimi veel alerter dan normaal, ze springt in een verdedigende houding, en een meter of 50 a 60 verderop zien we iets bruins uit de bosjes tevoorschijn springen. Even slaat ons hart over, het zal toch niet? Door het hoge gras komt het op ons af rennen, al snel zien we dat het een flink hert is. Fukimi heeft nog nooit een hert gezien, ze is immers pas 7 maanden oud. Ze vind het prachtig en rent er gelijk onderzoekend naartoe. Het hert vind het ook wel interesant, maar is wat afwachtender. Voor we het weten rennen ze echter om elkaar heen alsof het de beste vrienden zijn. Krystina en ik staan met en brede grijns op ons gezicht en hand in hand het tafreel aan te kijken. Na een paar minuten dollen komt Fukimi op ons afgerend met het hert op de hielen. Het lijkt alsof ze haar nieuwe vriend aan ons wil voorstellen. Beide rennen rakelings langs ons heen en gaan gewoon door met hun spel als of we er niet zijn. Regelmatig voel ik de wind van het langsrennende hert in mijn gezicht. We staan daar bewegingsloos en vol verbazing te kijken wat er zich afspeelt. De visserlui op de haven hebben ook allemaal hun werk laten vallen en staan eveneens te kijken wat daar gebeurt.

Het lijkt een eeuwigheid te zijn dat die twee elkaar aan het achterna rennen zijn, maar in werkelijkheid zal het misschien 10 minuten zijn geweest. Dan gaat het hert er vandoor en moeten we Fukimi een paar maal na roepen om te zorgen dat ze niet te ver weg rent. Volledig verbaasd over wat er zojuist gebeurt is lopen Krystina en ik weer terug naar de haven. Daar worden we direct aangesproken door de vissermannen. Ze vonden het prachtig. Mijn vraag was direct of het een lokaal hert was dat gewend was aan menselijke aanwezigheid en of het zich hier wel vaker in de omgeving ophield. Het antwoord was een bulderend gelach en een arm die naar een rek met geweren wees. Het is een jagersdorp, dus uiteraard zou een hert niet lang leven als het in het dorp zou rondhangen.

De volgende dag varen we door naar 'Disenchantment bay', 20 mijl landinwaarts van Yakutat. Daar is de Hubbard Glacier, en dat is de grootste en meest actieve gletsjer in Alaska. We banen ons door een weg van 3 mijl aan drijfijs en we hangen een paar uur nabij het gletsjerfront rond om afkalvingen te bewonderen.



De Hubbard Glacier is de enige Gletsjer in Alaska die niet aan het verdwijnen is, maar die al sinds mensenheugenis redelijk stabiel is. Hij is erg imposant, het front is bijna 6 mijl lang en de ijsklif is zeker 200 meter hoog. Links en rechts breken stukken van vele honderden tonnen af. Regelmatig komen we in een mini-tsunami terecht en bonkt het ijs luidruchtig tegen de stalen romp aan.

We willen hier blijven vanacht. Dit is voor het eerst in jaren dat we niet naar het noordpoolgebied gaan, dus we zullen niet echt in zeeijs gaan varen dit jaar. We willen toch minimaal 1 nachtje onrustige slaap hebben gehad door ijs dat langs de romp schuurd terwijl we in bed liggen en proberen te slapen.
Volgens de kaart kunnen we hier echter niet ankeren, het water is vrijwel overal 50m of dieper. We kijken naar het landschap, en aan de noordwest oever zien we een morene aan de voet van een oude lang vervlogen gletsjer. We gaan een kijkje naderbij nemen. Alles lijkt er erg diep te zijn, maar we zigzaggen heen en weer tussen de ijsbrokken en vinden een klein onderwater eilandje waar het maar 10 meter diep is. We laten het anker er bovenop vallen, gooien er een hele berg ketting achteraan, en met de motor vol in achteruit graven we ons 80 kilo zware anker in de zeebodem. We liggen als een huis, laat het ijs maar komen. We kunnen nog net voor donker een wandeling op het strand voor de geltsjer maken, al valt het niet mee om met de bijboot tussen het ijs door te komen.

Een onrustige nacht volgt, heerlijk, net of we weer in het hoge noorden zijn. Het enige wat ontbreekt is de 24 uur daglicht.
We gaan weer door, wederom een nachtje doorvaren voor we in de Prince William Sound zijn aangekomen. Het eerste doel is Heater Bay, 10 mijl voor de Columbia Glacier waar we graag willen gaan kijken. We halen het net voor het donker de volgende dag. We wandelen nog even het schiereiland op en in de verte zien we de machtig grote gletsjer met een open fjord tussen ons en het ijs. Dit is het gebied wat in 1776 door James Cook in kaart is gebracht en waar ze ook overwinterd hebben. Vele namen op de kaart doen daar nog aan denken.

Een kort nachtje slapen en dan gaan we door naar de gletsjer. Onderweg komen we tientallen ijsbergen tegen waarop het wemeld van de zeeotters. Bij een aantal daarvan blijven we even ronddrijven om foto's te maken.









We naderen de gletsjer steeds dichterbij. Ik heb een kaart aanboord waar de gletsjer klif van de zomer van 2013 op staat afgebeeld. Tegen de tijd dat we bij die rand zijn aangekomen is de werkelijke ijsrand nog zeker drie mijl weg volgense de radar. We weten dat deze gletsjer catastrofaal snel aan het terug trekken is. In de afgelopen 8 jaar is er 12 mijl verdwenen. We varen nu in een gebied wat niet in kaart is gebracht. Twee zeearmen zijn in die 3 mijl onder het ijs vandaan gekomen en we kunnen kiezen welke kant we op gaan. Eerst maar eens bij de gletsjer zelf kijken. We dobberen een beetje rond en maken foto's. Door de koude straling van het ijs word de lucht er boven kouder en dus zwaarder. Nabij een gletsjer heb je dus bijna altijd een katabatische wind die van de gletsjer naar het water toe waait. Tegen de tijd dat we willen onderzoeken of de tweede arm ankerbaar is hebben we een lekkere frisse 10 tot 12 knopen wind van de gletsjer afkomen. We rollen de genua uit en met een paar knoopjes snelheid glijden we geluidloos tussen de ijsblokken door. We vinden een ankerplek waar we de nacht door kunnen brengen. Die avond kijken we de documentaire van James Balog 'Chasing Ice'. De docu is van 2012, en waar we liggen is een ijslaag van enkele honderden meters dik op de beelden te zien. We worden er stil van. Het is een heel erg aangrijpende docu, maar als je daar in het echt ligt en je ziet hoe onmetelijk groot alles is, dan krijg je pas een idee van wat er werkelijk aan de hand is. Hier is een link naar het beeldmateriaal waar ik het over heb, ik kan jullie sterk aanraden om het te bekijken:



In de vier dagen die volgen motoren we naar Whittier, het enige dorp ter wereld waar alle inwoners in hetzelfde gebouw wonen. Het is een naargeestige en vervelende plek, maar de enige plaats waar we van praktisch en redelijk milieu vriendelijk van bemanning kunnen wisselen. Er is namelijk een treinverbinding naar Anchorage.

Word wederom vervolgd

Geweldig. Dit smaakt naar méér!!!

inderdaad. Hier kan je ook wel een boek van maken. En wat een foto's zeg!

Heerlijk en wat een prachtige beelden.

Dit is genieten. Dank.

Dank voor je mooie verhaal en mooie foto's, Erik.
(en wat een leuke hond hebben jullie)

Ik kan me aansluiten bij alle reacties, maar ...

als ik de film en mijn eigen ervaring in Antarctica overdenk, dan hebben we daar niks te zoeken.

De ecologische voetafdruk om in dat soort omstandigheden te kunnen leven is wel heel groot.

Doe de test en je schrikt je rot. Misschien toch maar'back to Africa'?

Minim schreef : Dank je.

Het is een Shikoku. en.wikipedia.org/wiki/Shikoku_(dog)
Ook wel bekend als een Japanse Wolfhond. Oorspronkelijk gefokt in Japan voor de wildezwijnen jacht. Redelijk zeldzaam ras met naar schatting slechts iets van 1000 honden wereldwijd.

"You can't deny it" behalve Trump dan

Inderdaad indrukwekkende docu, daar wordt je toch wel een beetje ziek van.

Word je inderdaad niet blij van. Maar soms is het goed om weer even met de neus op de feiten gedrukt te worden.

Vanaf Whittier gaan we weer verder. Ik had een contract afgesloten met fotograven van "Ocean Geographic" om ze Zalmhaaien, Orka's, Grizzly's en Zwartpoot Albatrossen te laten zien op de weg naar Kodiak. Ze hadden echter flinke tegenslagen met materiaal en moesten dus helaas de reis annuleren. Opzich wel lekker, want dan heb ik 4 weken de tijd om de boot in Kodiak te krijgen en lekker onderweg te zien wat we zien willen zonder tijdsdruk om hier heen te gaan en daar heen te gaan.

Omdat Whittier zo'n vervelende plek is besluiten we diezelfde avond na het boodschappen doen nog te vertrekken en zo'n 10 mijl verderop voor anker te gaan. Al een paar dagen heb ik een beetje olie-lekkage langs de controle handel van de hydraulischekeerkoppeling. De volgende dag is het heet en windstil en omdat we moeten motoren besluit ik om eerst de keerkoppeling maar te repareren. Dat draaid uiteindelijk uit op bijna een hele dag werk want het was handiger om de koppeling er achter weg te halen zodat ik overal goed bij kan. gelukkig is de boot er op ingericht om dergelijke handelingen snel en efficient te doen.



Het is al tegen vieren als ik klaar ben, het is een erg vochtige 36 graden in de schaduw en het gebrek aan wind maakt het er zeker niet prettiger op. Ik ga nog even te zwemmen om af te koelen alvorens we de hond uitlaten op het strand.

Tot laat in de avond zitten we aan dek herinneringen aan Groenland en Spitsbergen op te halen, de zon gaat prachtig onder, maar donker word het niet echt. We zitten hier op 60 graden noord.



Een zeilvriend die we al jaren niet gezien hebben ligt met zijn boot in Cordova zo'n 90 mijl naar het oosten. Ons doel is echter naar het westen, maar het zou leuk zijn als we hen toch nog even kunnen ontmoeten voor een paar dagen. Het betekend echter wel een omweg van 180 mijl. We gaan in korte dagtochtjes die kant op, op de dagen dat er een briesje staat komen de lappen te voorschijn en sukkelen we met 3 tot 4 knoopjes die kant op. Op de windstille dagen proberen we zoveel mogelijk op een mooie plek te zijn en te gaan wandelen. Meer dan eens gaan we de bergen in. Het wandelen in Alaska valt niet mee, de begroeing is laag en dicht en regelmatig is het een gevecht om er door te komen zonder dat je echt kunt zien waar je heen gaat. Eenmaal wat hogerop in de bergen word je dan echter beloond met zeldzaam mooie vergezichten.



Het weer werkt niet mee, we kunnen niet zeilen en we hebben geen behoefte aan 180 mijl heen en terug motoren op een strak tijdsschema. We bellen Mark, we zien elkaar later wel weer.
We gaan nog door naar het noorden, naar de College Fjorden. Daar zijn enkele mooie gletjers waarbij we dichtbij kunnen kijken. Ook hier brengen we een nachtje door. OP het strand spelen twee jonge zwarte beren terwijl mamma beer eten aan het verzamelen is. We zitten een tijdje met de verrekijker naar ze te kijken en genieten van alle otters, arenden, spechten en zelfs kolibrietjes.

Snow Dragon heeft een afsluiter die niet goed werkt en de anode van de schroefas is verdwenen. We zoeken dus naar een zandstrandje waar we de boot kunnen laten droogvallen. Snow Dragon is een koopmans 49 met lange kiel en een midzwaard, dus we hebben maar 1.4m tijverschil nodig om de boot volledig uit het water te krijgen.
We vinden een geschikt strandje, het tijverschil is ruim 2 meter deze week dus we gaan ervoor. Er liggen een hoop rotsen om het strandje, dus de avond tevoren ga ik er met de bijboot heen om deze met wat staken te markeren. De volgende ochtend is het afgaand water om 5 uur en varen we de boot naar het strand. Ik ga er met de bijboot omheen om er zeker van te zijn dat ze niet op een rots uitdrogen. Met de motor aan drukken ze de boot op het strand, en met een val aan de giek lieren we de bijboot een beetje uit het water zodat de boot voldoende hellign krijgt dat deze de juiste kant op zal droogvallen zodat we goed bij de afsluiter kunnen komen.
Alles gaat voorspoedig en 8 uurtjes later drijft de boot weer.



Het weer blijft warm en windstil, dit is nu al de 4e week met absoluut geen wind. We moeten toc eens de Prince William Sound uit om richting Kodiak te komen. De watervoorraad begint ook wat te slinken en we zijn nog geen goede riviertjes tegengekomen waar we de tanks kunnen vullen. 50 mijl verderop ligt een klein vissersdorp waar ze een waterleiding net hebben, daar kunnen we waarschijnlijk de tanks wel vullen aan de steiger. We maken er een lange dag van en motoren ruim 8 uur door om er te komen. Onderweg komen er nog Dall's Porpoises bij de boot kijken in het strak blauwe water. Uren lang blijven ze bij de boeggolf spelen.





Laat in de middag komen we in Chenega aan en gaan we even de benen strekken in het dorp. We kopen wat ijsjes en maken kennis met een aantal lokale vissers en hun familie welke erg geintereseerd zijn in zeilen en alles wat er bij komt kijken.

Helaas heeft het gebrek aan wind en wolken voor een lokale droogte gezorgd, er is bijna geen water meer in het dorp en alle inwoners zijn op randsoen gezet. Ondanks dat we het aangeboden krijgen halen we hier geen water vandaan, de inwoners hebben het harder nodig dan wij. We rantsoeneren onszelf, gebruiken de wasmachine niet meer tot we weer water hebben en douchen wat minder vaak.

Na 3 weken laten we de Prince William Sound achter ons, echt een prachtig stukje water met werkelijk duizenden ankerplekjes en prachitge baaien, gletsjers en wandelplekken. Het is niet voor niets dat James Cook hier in de winter van 1778/1779 is blijven hangen om het betere weer van de zomer af te wachten. Veel eilanden en baaien doen nog denken aan die tijd omdat ze vernoemd zijn naar personen die bij Cook aanboord waren.

Het glasheldere water is prachtig, je kunt er werkelijk alles zien: