Onderwerp: Verhaaltje voor het slapengaan

Een pandemie is vervelend, maar het maakt wel het beste schrijftalent in mensen los!
Gezondheid gewenst door Peper.

Hoe goede schrijvers het doen weet ik niet, ik plapper er maar op los.

Ik schrijf zoals ik praat. Gewoon rechtdoor rechtaan, vaak zonder er goed bij na te denken.
Brengt me wel eens in de problemen.
Wat ik graag doe is ( op voorwaarde dat ik alleen ben ) in bed lezen. Ik lees op m´n telefoon, en als me dan anekdoten uit m´n eigen leven voor de geest schieten neem ik die gesproken op. Gewoon in mijn oude Vlaamse dialect. Alsof ik het zou vertellen aan een goede vriend. Later zet ik ze op de laptop en heb er honderden. Ik noem ze slaapvertelselkes. Zitten in de ordner muziek.
Luister ik muziek tijdens het werken aan boord is dat random en dan komen van tijd tot tijd mijn eigen korte slaapvertelselkes voorbij tussen Pat Metheny, Kurt Elling of Miles Davis.
Ik kan gieren van het lachen bij mijn eigen onnozelheden.

Wij kunnen ook om je lachen maar ook vooral toelachen

TonMitz schreef :
Het is dat je zo aandringt.
Zie Albert verhalen.

Er is een draadje gestart over Welke fiets heb jij?

Nou vooruit, verhaaltje!



Bijna dertig jaar geleden was ik toe aan een fatsoenlijke fiets. Tot dan toe had ik een stuk of twintig tweedehandsjes gehad van allerlei merken, ik kan me nog herinneren dat de meeste batavus waren, een paar nieuwe goedkope van de gamma, een BSA en nog zo wat.
Ze werden allemaal gejat in Delft en Rotterdam. De laatste batavus is zowat onder mijn kont vandaan gejat. In Delft stond een mooie rooie batavus met drie sloten vast, waarvan eentje aan het fietsenrek. De volgende morgen was het hele fietsenrek verdwenen...
Maar goed, ik was verhuisd naar het vredige Friesland en wilde wel eens een echt goede fiets. Mijn idee was een Batavus hybride. Op de bonnefooi stapte ik in Sneek bij een fietsenwinkel binnen en gaf mijn wens door. De winkelbaas duwde mij een Giant in handen en zei: “Probeer deze maar, kom niet te snel terug”.
Twee dingen verbaasden mij aangenaam: het vertrouwen waarmee de winkelbaas mij liet gaan (geen borg, geen naam, geen zekerheid) èn de wegligging en lichte loop van die Giant.
Giant had toen nog een slechte naam: Taiwanese shitzooi waarvan de lak al in de winkel afdondert. Tenminste, dat werd beweerd door de dealers van de Echte Hollandsche Kwaliteitsrijwielen.
Ik was meteen verkocht. De fiets was niet goedkoop (1300 gulden), maar vergeleken met de even dure batavus veel beter uitgerust en netter afgewerkt. En met een merkbaar betere wegligging.

Deze fiets is na een intens leven nog steeds in uitstekende staat. Ook de lak!
Een paar hoogtepunten:
We hadden onze tent opgezet op een hooggelegen camping op het schiereiland van Crozon. Mijn dochter van 10 had in het voorbijgaan een minikermis gespot bij de haven van Morgat. Ik vond het voor haar te steil om zelf te fietsen, dus nam haar achterop.
Dàt ging lekker! Een strakke betonweg naar beneden, zonde om te remmen. De teller gaf 72 km/u aan, en het voelde heel zeker en veilig. Een klein stemmetje achterin m’n hoofd zeurde over risico en geen helmen en klapband en buigende wielen en brekende spaken en steentjes op de weg en een brekende remkabel en een auto van rechts enz enz, maar dat negeerde ik.
De terugweg ging iets minder hard. Ik moest bij het klimmen in het kleinste verzet helemaal over mijn stuur blijven hangen om het voorwiel op de weg te houden. Mijn tong raakte bijna bekneld tussen de spaken.

Een paar dagen eerder stonden we op een camping bij zee in noord Bretagne, ik ben vergeten waar precies. Dochter en vrouw bleven in de zon liggen, ik ging een stukkie fietsen. Natuurlijk naar zee. Er was een inham die drooglag bij laag water; door die inham liep een weg die met prikken was gemarkeerd. Prachtig, alsof je over het Wad fietst!
Na een aantal uren kwam ik terug. Ai, het water was opgekomen en de weg stond blank.
Ik had de keus: òf helemaal bergop naar boven trappen en dan met een grote omweg naar de camping, òf recht door zee. Die keus was natuurlijk snel gemaakt.
Dus: sokken en schoenen uit, de broekspijpen omhoog en gaan met die banaan. Een béétje hollander is niet bang voor een plasje water, toch? Gewoon de prikken volgen.
Het water kwam tot mijn voeten.
Het water kwam tot mijn knieën. Het fietsen werd lastig.
Het water kwam tot onderkant zadel. Toch iets hoger dan ik verwachtte. Het fietsen werd nog lastiger.
Het water kwam tot mijn navel. Het fietsen werd erg lastig. Voorbijgangers keken van afstand verbaasd toe.
Het water kwam tot mijn oksels. Tot mijn verbazing kon ik nog steeds voortgang maken en sturen, maar wel heel langzaam, misschien 1 km/u. Tijdens het trappen klemde ik de zadelpunt tussen mijn benen om niet van de fiets af te drijven. Ik bescheurde mij om mijn eigenwijsheid.
Heel langzaam werd het ondieper, heel langzaam verrees ik uit het water.
Om wat ik toen zag, bescheurde ik me nog meer: ik was helemaal groen en de fiets was onzichtbaar, helemaal ingepakt met draadwier alsof hij na járen opgedoken was uit een scheepswrak. Aan elke spaak hing een kilo van dat spul.
Ik hàd het gehaald! Maar moest eerst wel een berg wier verwijderen voor ik verder kon.
Op de camping heb ik de fiets in een zoete vijver gesopt, in de zon gezet en daarna alle blanke delen met olijfolie opgegoten. Hij heeft er geen blijvend letsel aan overgehouden.





In juni 2018 hebben mijn (inmiddels bejaarde) Giant en ik samen een lange tocht gemaakt van Nederland via de Vennbahn naar de Moezel, langs de Rijn richting Basel.
Uit het reisdagboek kopiëer ik 1 passage:

Fietstocht in spijkerbroek.

Op een terras in Monschau heb ik als lunch net een bord spaghetti carbonare besteld, als vier overduidelijk Nederlandse mannen hun dure carbon fietsen tegen de gevel parkeren.
Ze zijn allen gekleed in strakke, nietsverhullende trico'tjes die kakelbont bedrukt zijn met de logo’s van banken en supermarkten. Op hun speciale klikschoentjes lopen ze kreupel naar de tafel naast mij.
Mijn ouwe trouwe stalen fiets staat om de hoek, uit het zicht, volgehangen met vier vuurrode tassen en een opgerolde tent.
Op luide toon dissen de mannen hun stoere belevenissen op: afstanden, hartslagen, hoogtemeters en snelheden vliegen met duizelingwekkende getallen om de oren.
Als ik een half uurtje later afreken, merken de heren dat ik een landgenoot ben. Nieuwsgierig vraagt een van hen naar de reden van mijn aanwezigheid in dit mooie stadje. Naar waarheid zeg ik dat ik een lange fietstocht maak, in m’n eentje.
Dan slaat de verwarring toe: “Hè? Maar hoe doet u (sic! Zie ik er zó oud uit?) dat dan?” vraagt hij. Ik antwoord droog: “Nou gewoon, op m’n fiets”.
“Ja maar”, gaat hij verder, “heeft u zich dan verkleed?” Ik ontken.
“Fietst u dan zó, in spijkerbroek?” Ik kijk even naar beneden, naar mijn spijkerbroek, zwart katoenen t-shirt en gewone schoenen, en vraag semi-onnozel: “Hoezo? Kan dattannie?”
Unaniem zijn de heren van mening dat dat inderdaad onmogelijk is. En vragen mij om een verklaring voor mijn kledingkeuze.
Ik zeg dat ik een hekel heb aan plastic en wijs op hun kleding, maar zwijg er wijselijk over dat ik van mening ben dat bepaalde lichaamswelvingen van personen op zekere leeftijd toch beter niet geaccentueerd dienen te worden door strakke trico’tjes.
Dan neem ik afscheid en laat hen in verwarring achter.
Als ik even later langs het terras rij, roept een van hen me na: “Er zit plastic aan uw fiets!!” Tja, de spatborden.

Kijk, zo begin ik mijn dag met een lach. Ik zie je gewoon je band likken.

Verhaaltje voor het fietsengaan

Gisteren heb ik het eerste fietsrondje van het jaar gemaakt, het was er heerlijk weer voor. Koudum, Rijs, Oudemirdum, Mirns, Laaksum, Stavoren, Molkwerum, Hindeloopen, Koudum. De dijen hadden nog wel een beetje last van houtworm.

In het begin ergerde ik aan al die honderden idioten op motorfietsen die met hoge snelheid en veel lawaai groepsgewijs voorbijstoomden.
Maar langzamerhand, fietsen werkt ontspannend, veranderde de ergernis in medelijden.
Medelijden? Ja, want ik kwam tot de conclusie dat motorrijders toch wel heel angstig en arm moeten zijn.
Ze rijden in groepen. Groepsvorming treedt (bij mens en dier) vooral op als er sprake is van angst. Maar waar zijn motorrijders dan bang voor?
Het zou kunnen zijn dat men bang is te verdwalen maar geen geld heeft voor een wegenkaart of gps. Dan kun je achter iemand aanrijden waarvan je vermoed dat die de weg wel weet.
Of men is bang dat er iets kapot gaat aan de motorfiets en dat er zo steeds hulp in de buurt is. Dat kapot gaan, dat is niet zo onwaarschijnlijk, constateerde ik. Want ik denk dat van veel motorfietsen de gaskabel kapot is waardoor ze ècht niet langzamer kunnen rijden, al zouden ze dat willen. Het is dus vooral sneu voor die motorrijders zèlf, dat ze met 120 km/u over smalle weggetjes moeten rijden; ze kunnen er echt niets aan doen.

Ik zag ook twee motorrijders met een kapot voorwiel of kapot stuur, dat kon ik zo snel niet zien. In ieder geval reden ze van ellende alleen maar op hun achterwielen. Ik vond dat wel zielig, dat ze geen geld hebben om dat te laten repareren.
En ze hebben tòch al geen geld om de kapotte uitlaten te vervangen, waardoor ze zelf ook in het lawaai moeten zitten.
Doordat ze zo arm en zielig zijn, heb ik er wel begrip voor dat ze van die rare pakken aanhebben, van die tweedehandse kogelwerende vormeloze leren zakken (waar de dikke hongerbuiken zo mooi uitbollen) met omgekeerde bloempotten op het hoofd. Want zo kunnen ze onherkenbaar banken overvallen om de broodnodige reparaties te kunnen betalen.

Dus, lieve arme motorrijders, als ik volgende keer een bepaalde vinger opsteek, is dat niet vervelend bedoeld, maar uit puur medelijden en om jullie de weg te wijzen.

Wim.

Hele mooie route en een mooi verhaal!
Groeten, Peper.

Berghout-2 schreef :
Wat motorrijders betreft is het overal hetzelfde, ben ik bang.
Tijdens de eerste mooie dagen komen ze massaal tevoorschijn. De echte motorrijders reden vroeger zomer èn winter en was de motor ook een vervoermiddel om van A naar B te komen, maar sinds de motor een luxe-artikel is, toont de liefhebberij zich op deze manier. Men is, inderdaad meestal groepsgewijs, onderweg naar nergens.
Het zou nog niet zo erg zijn als ze niet ook vaak een enorme rotherrie maakten. Maar schijnt voor sommigen deel van het plezier te zijn.

Hier in Dordt zitten aan het Statenplein een paar kroegen die worden gefrequenteerd door Harley-rijders van het luidruchtige soort. Aankomst en vertrek vaak door de straat waar ik woon. Straat is ongeveer 10 m. breed, van gevel tot gevel.
Nu kun je op allerlei manieren rijden met zo'n ding. Met de motor stationair draaiend, rij je al pakweg 15 - 20 km/u. Maar doet men niet, natuurlijk. Vanaf het cafè tot de eerstvolgende haakse bocht is het ruim 200 m. Die wordt overbrugd door het gas even volledig open te draaien.

In Jiskefet trad ooit iemand op die was getooid met de naam Oboema (aka de blanke neger). Oboema speelde consequent de rol van de vrolijke Frans, die van de prins geen kwaad weet, maar ondertussen wèl zijn vrouw Josè tot waanhoop èn razernij bracht.
De episodes eindigden meestal met Josè, die krijsend "doooood, je moet dood!" riep.

Als de Harley-terroristen voorbij komen denk ik hetzelfde.

Maar goed. Voor het overige is het hier net een paradijselijk dorp, hoor.

Bij ons op de dijk hebben we nooit last van die figuren.
Hier rijdt alleen maar de buurman van verderop langs met niet meer dan twintig km/ph.Hij heeft ook kleinkinderen en weet dat kinderen soms onverwachte dingen doen.
Verder komt alleen oom-motoragent langzaam voorbij tuffen en dat alleen als het, zoals nu, technisch weer is.

Hier vanaf net buiten Maastricht in het heuvelland ieder weekend dezelfde ellende met motorrijders en wielrenners. Motorrijders maken meer herrie en groepen wielrenners zijn nog asocialere verkeersdeelnemers....
Zelf ook 25 jaar motor gereden, gewoon als vervoermiddel van A naar B en weer terug. Toertochten niet aan mij besteed. Er 2 jaar geleden echt mee gestopt omdat ik te vaak bijna dood gereden ben...

Berghout-2 schreef :
Zgn. MAMIL syndroom: middle-aged men in lycra.

Jongens toch, iedereen over één kam scheren kan echt niet meer tegenwoordig.

Ik rijd ook motor, al jaren. Ik had mijn motorrijbewijs voordat ik mijn autorijbewijs had, en die heb ik al 35 jaar. Tegenwoordig rijd ik op een hele dikke BMW, een R1100RT voor de kenners. Da's zo'n motor die volgens het boekje meer dan tweehonderd kilometer per uur kan rijden. Ik heb er nog niet harder mee gereden dan ongeveer 150. Meestal rij ik rond de 60 op dijkweggetjes, 80 op provinciale wegen en op snelwegen wil het wel eens wat harder gaan.

Ik heb nog nooit de behoefte gevoeld om me met een groep te verplaatsen op de motor. Voor mij is motorrijden iets puur individualistisch. Een enkel keer rijd ik met een vriend een rondje, meestal alleen. Zelfs geen vrouw achterop. EN er zit geen lawaaipijp onder de motor, gewoon de standaard uitlaat die redelijk stil is. Ik heb ook geen motorpak, gewoon een spijkerbroek is voldoende. Wel een leren jack, dat was een kerstcadeautje een paar jaar terug, en dat is wel lekker als het fris is.

En mijn motor staat zomer en winter buiten voor de deur, en wordt ook zomer en winter gebruikt. En ook in de lente en herfst trouwens. Ik rijd alleen niet graag in de regen, niet omdat ik dan nat wordt, maar omdat de wegen dan glad zijn, en dat vind ik niet prettig rijden.

Grote groepen fietsers daarentegen, of dat nou wielrenners zijn of van die figuren die met de TROS landelijke fietsdag zo nodig hun vastgeroeste tweewielertje uit de schuur moeten halen, die zijn pas erg. Geen besef van verkeersregels, geen idee waar een verkeerslicht voor dient en geen enkel begrip voor de medemens die ook op de weg zit...

Een vriend diachirurg is zegt altijd dat de dienst in het eerste mooie lenteweekend altijd heel druk is.... motorrijders

Waterblok schreef :
Dat is bij ons op het motorforum ook altijd een onderwerp.
Wie is er nog?
Nu hebben we gelukkig een hoog percentage oudere motorrijders, die (vind ik)
zeer verantwoord rijden.

Waterblok schreef :
Bij sommige ziekenhuizen noemen ze motorrijders ook wel "donoren". Heeft me nog niet tegengehouden...

plusfast schreef :
HO HO,...je hebt motorrijders (waar Berghout het over heeft!) en je hebt BMW (motor) rijders, dat zijn 2 totaal verschillende soorten. Dat weet je alleen als je BMW rijder bent, bent geweest of zelfs eventueel kent.

Gister op de dijk van Hoorn naar Enkhuizen kon je alleen nog lopen of fietsen als je het leven moe bent. Vele, vele motoren, zowel solo als groepen maakten het leven tot een tombola.

Mooie verhalen Wim!

Deurtje klemt na droogzetten


In de jaren ’80-90 heb ik honderden keren schepen drooggezet op de Koningspoort. Meestal platbodems zoals klippers en tjalken, soms ook scherpe (sleep-)boten.
De dwarshelling heeft vijf karren die hart op hart 6 meter staan.
Hoe zorgvuldig we ook de karren onder onder de schepen trokken, altijd trad er een beetje vervorming op door de veranderende belasting. Geeft niks, want de schepen kunnen dat hebben.
Op een dag zouden we een klipper van 35 meter omhoog trekken. De schipper, een zeer omvangrijk persoon, was natuurlijk aan dek, want het begin is altijd spannend. Op het moment dat alle karren beet hadden en de klipper langzaam omhoog kwam, verdween de schipper naar binnen.
Een kwartiertje later stond het schip hoog en droog en lieten wij de lieren in de pallen zakken. We riepen de schipper om te horen waar hij de loopplank wilde hebben. Er kwam geen sjoege.
Ons oog viel wel op een prachtig gevormde enorme drol die glimmend opgekruld op een van de hellingkarren lag, recht onder de standpijp van het toilet.
We hoorden gebonk uit het schip komen. En zagen nog steeds de schipper niet.
Met een ladder ging ik, toch wel een beetje ongerust, aan boord om te zien wat er aan de hand zou zijn.
Al gauw vond ik de schipper. Opgesloten achter een klemmende WC-deur. “Ja, ik wou nog effe gauw naar de wc zolang dat nog kon” hoorde ik door de deur heen.
Ik feliciteerde hem met het welgevormde resultaat dat op de hellingkar lag. Maar de deur kregen we niet open.
We hebben de klipper weer laten zakken waarna de opgeluchte schipper weer vrij kwam.

De ochtend van de tweede dag dat die klipper droogstond, zag ik dat de wc-bril van de werf-wc ontbrak.
Ik had een stil vermoeden en sprak de (nog steeds zeer omvangrijke) schipper van die klipper aan, of hij er meer van wist.
Schuddebuikend zei hij: “Jahaha, ik ging er gisterenavond even uitgebreid op zitten, en toen......, maar ik zorg voor een nieuwe!”.

Haha prachtig.
Kan met droogvallen ook een dingetje zijn.
(zowel je drol terugvinden als een klemmende deur trouwens)

Je hebt hem toch wel twee keer hellingen laten betalen, plus een toeslag voor die drol?