Onderwerp: Verhaaltje voor het slapengaan

Albert 45 schreef :
Volledig in natura voldaan

Nog eentje over stront. Dâ's altijd een goed onderwerp.

Virus op Vlieland.

We lagen met mijn kleine sleepbootje in de haven van Vlieland. Eindelijk vakantie! Wel vijf hele dagen. We, dat waren mijn vrouw en onze dochter, de zus van mijn vrouw en ik.

Het was een stoer bootje van 13 bij 3 met een perfecte overcomplete uitrusting. Kosten noch moeite waren gespaard door de vorige eigenaar, de Hamburgse Wasser- und Schifffahrtsamt, om dit barkasje op te tuigen tot een volwaardig patrouillebootje.
Een van de mooie uitrustingsstukken was een geheel bronzen Rheinstrom onderwatertoilet waarvan de plunjerpomp elektrisch werd aangedreven via een druk op de knop.

We hadden al gehoord dat er een soort virus heerste op het eiland, een buikvirus.
Maar dat zou ons niet raken, he?! De anderhalve meter maatschappij moest nog uitgevonden worden.

Als eerste ging mijn vrouw voor de bijl. Samen met haar zus was ze naar het Noordzeestrand toen het genadeloos toesloeg. Er was geen houen aan. De dames zagen maar 1 oplossing: ze belden hun broer die op het eiland woont. Hij kwam onmiddellijk, hulpvaardig als hij is, met zijn pickup truck met achterop een grote plastic emmer.
Zo werd mijn vrouw, zittend op haar plastic troon en met de broek op de enkels, naar ons bootje gereden.
Een paar uur later gingen haar zus en onze dochter ook voor de bijl. Het werd knap druk rond de Rheinstrom en de puts.
Ik was natuurlijk de stoere man die nergens last van had.
Tot de volgende dag.

Net terwijl de dames weer wat praats kregen, liep ik borrelend leeg op de wc-pot met de kotsbak op m’n knieën. Toen de krampen wat bedaard waren, kiepte ik de indrukwekkend stinkende opbrengst van de gecombineerde ellende bij elkaar in de pot en drukte op de spoelknop, in de verwachting het rustige sop-sop-sop-sop-geluid van de pomp te horen.
Maar het klonk deze keer als sop-sop-KNAK!

Een uur later had ik met borrelende ingewanden en zweet op m’n kop de wc rondom losgesleuteld en beklom heel voorzichtig, met de bijna tot de rand gevulde pot in mijn armen, de steile trap naar dek waar ik de geurige inhoud aan de vissen toevertrouwde.
Pas toen kon ik de gebroken as van de klep bereiken.

Wim.

Je zou bijna wensen dat de vakantie werd afgeschaft...

Praatje poep, doet het altijd weer goed.

Al is het praatje nog zo rond, uiteindelijk gaat het over stront.


Dat wordt hier in de buurt door en over IJmuidenaren verteld. Komt Berghout-2 daar misschien ook vandaan?

Gelukkig niet!

Beide bruine verhalen met een glimlach gelezen.

plusfast schreef :
Ben geboren in Velsen en woon al lang niet meer in IJmuiden maar herken het zeker.

Geïnspireerd door Alberts pontverhalen haal ik een fantasieverhaaltje uit 2016 uit mijn archief.

TABAK

Vandaag ben ik door het uitzendbureau naar deze pont gestuurd: de vaste schipper was plotseling overleden, en ik ben een van de weinige invalschippers die weet om te gaan met oude motoren.

Iedereen in de wijde omgeving kende het geluid van de pont. Sinds mensenheugenis klonk van 5 uur ’s morgens tot 11 uur ’s avonds het “Tabak-tabak-tabak” van de 2 cilinder Industrie, gebouwd in 1934 in Alphen aan den Rijn.
Het leek of de pontschipper nooit sliep, want elke nacht brandde licht in de machinekamer, en was een mengeling te horen van metalige sleutelgeluiden en een soort sinister neuriën met af en toe wat gegrinnik.
Hoewel hij altijd vriendelijk was, waren sommige mensen toch een beetje bang van deze zonderling.

Een paar dagen geleden werd de schipper gevonden. De buurman, die zijn koeien zou gaan melken, vertrouwde het niet dat hij de motor niet hoorde en nam een kijkje op de pont.
Daar vond hij de schipper die, naar het leek, met een gelukzalige glimlach het vliegwiel van de Industrie omarmde.


Ik begin mijn dienst een uur eerder, om mij vertrouwd te maken met deze voor mij onbekende pont.
De machinekamer is ongelofelijk: ik heb nog nooit zó’n smetteloze glanzende ruimte gezien: geen enkel stofje, geen enkel oliespatje, alleen maar glimmend koper en strakke verf.
Net als ik besluit om maar op mijn sokken naar binnen te gaan, zie ik de Spaanse sloffen staan.
Binnen een half uur heb ik alles geïnspecteerd en gesmeerd, en geef de motor een dot startlucht.

Het zesde ritje van vandaag is een bijzondere: de oude schipper zal worden overgezet naar het kerkhof.
Hoewel deze man geen familie had en ook nooit gezien was met vrienden, vormen honderden mensen uit de wijde omgeving een soort erehaag; twee Friese paarden trekken de zwarte koets met de kist er langs.
Die kist heeft het model van een boot, want dat vond de dorpstimmerman wel passend voor deze schipper.
Een beetje nerveus stappen de paarden op de klep, terwijl ik met de pet in mijn hand eerbiedig toekijk.
Plotseling hoor ik een onbestemd geluid uit het stuurhutje komen: ik kijk, maar daar is niemand. Ik verstijf als ik zie hoe de gashendel met een ruk naar beneden schiet en de lange pook van de keerkoppeling net zo spontaan naar voren vliegt. De Industrie jaagt zich direct met zwarte rookwolken naar een gevaarlijk hoog toerental en de pont schiet weg.
De paarden springen in paniek naar voren, waarbij de koets achter de klep blijft haken. Tot mijn verbijstering zie ik de kist uit de koets, die half in het water hangt, glijden en nog naschommelend in de afvaart gaan.
Benedendeks klinkt plotseling een heftige dreun gevolgd door een oorverdovende stilte. Tergend langzaam, zo lijkt het, zie ik het halve vliegwiel sierlijk hoog door de lucht gaan en trefzeker landen, midden op de kist.

Ik meen een zacht gegrinnik te horen van de plek waar de kist net nog voer, en een soort sinister neuriën uit de machinekamer.

Wim.

Mooi beschreven nachtmerrie.

Ik kan het bijna niet geloven. Is dit serieus gebeurt? Of ben je een vroege drinker...

Kock1964 schreef :
Ja, heeft toen de krant nog gehaald. Zoek maar op 2016 fantasieverhaaltje.

It Paradyske schreef :
Ja precies, fantasieverhaaltje, ik weet genoeg.

Echt of niet, het heeft wel iets moois, iets van 'tot de dood ons scheidt', iets van een hond die bij de bushalte wacht tot zijn overleden baasje weer uitstapt.
Groeten, Peper.

Ja Wim, dat soort dingen gebeuren!
Dat doet me meteen weer denken aan die reis dat we een sarcofaag met Egyptische mummie van Caïro naar Het Britisch Museum in Londen brachten.
Wat er toen allemaal voor vreselijks gebeurde is eigenlijk niet te geloven, brrr ik huiver nog als ik er aan terugdenk.

Peper schreef :
Zeker! Een mooi verhaal!

Bubble-G

We lagen op veilige afstand van de grote zeefinstallatie waar de granaten en kogels uit het opgebaggerde slib werden gezeefd. De keuze was namelijk helder: òf verder dan 200 meter afstand (dat is nog eens wat anders dan de anderhalve meter waarover nu zo moeilijk wordt gedaan) òf schuilen in de explosiebestendige ruimte bij de zeef. Een tussenweg was er niet.
Omdat we toch een tijdje moesten wachten, knoopten we onze sleep/duwboot dus maar vast bij een paar boompjes bij het “natuur”gebied, een rustig lommerrijk plekje naast de oude vuilnisbelt van Zwolle aan het Zwarte water.
Dit fijne afgelegen plekje was al door meer mensen ontdekt. Er lagen opvallend veel tweedehands condooms, zakjes met opdruk van een mooi hennepblaadje, injectienaalden, lege flessen en meer getuigen van kortstondige en prijzige pleziertjes.

Plotseling meen ik dat er een oude 1-cilinder scheepsmotor nadert: boenk-boenk-boenk....
Het blijkt volkswagen Golfje met verdacht weinig kielspeling. De extra platte bandjes zitten hoog in de wielkasten; van vering is geen sprake meer, het bakkie stuitert over elk bultje. Kleurige verlichting en glanzend chroom begeleiden de snoeiharde beat die uit enorme luidsprekers dreunt waarbij de weerspiegeling in de geblindeerde ramen woest trilt.
De deuren zwaaien open en vier jonge mannen, op het oog marokkaantjes vol blingbling, stappen uit. Vlak naast mijn boot. Ik sta direct op scherp.
Maar dan spreek ik mijzelf toe. Hoezo vooroordeel, Berghout-2? Hup, d’r heen verdikke!
Ik probeer ontspannen te kijken en roep op luide toon over de beat heen: “Zooo, heren, lekker muziekje!”.
Als door een adder gebeten springt een van de jonge mannen op, slaat op z’n borst en zegt met zo’n ritmisch modern-allochtonen-accent: “Yo, ik ben rapper Bubble-G en dit is mijn nieuwste track”.
Ik lieg dat ik het mooi en gaaf vind (woorden waar hij waarschijnlijk net zo over denkt als dat ik denk over Mieters), waarop hij minstens een halve meter groeit of zelfs een beetje wegzweeft.
Die vier jongemannen blijken opeens heel lief te zijn, hun testosteronmasker valt af. “Is die boot van u, meneer?”
Ik vertel dat ik een enorme ritmebox aan boord heb en vraag of hij het leuk vind om daarnaast zijn track te shouten. Hij vertrouwt het voor geen meter.
Als ik aandring durft hij, opeens heel verlegen, haast niet Ja te zeggen, maar als ik verder vraag hoeveel beats per minute hij wil, komt hij toch aarzelend de machinekamer in.
Ik geef de Deutz een dot startlucht, en even later staat hij op 100 bpm te rappen naast de tuimelaars terwijl zijn mattie filmt.
“Dankuwel, meneer!!!!”, zeggen de mannen bij het weggaan.
Kijk, in elke k*t marokkaan schuilt toch èrgens een lief mannetje, denk ik blasé.

Als ik later Bubble-G intoets op google, blijkt ook dat vooroordeel fout. Hij komt uit het voormalige Joegoslavië. Niks marokkaan dus.

Leuk!
Deed me denken aan de muzikale Kromhout van de Bruinvisch

www.bruinvisch.com/portfolios/...item=muziekoptredens

Weer een pracht anekdote, dank je.

We lagen met een sleepbootje met een vooroorlogse 60 pk Industrie 2 pitter langzaam loper tegen het eind van de sper te wachten voor Echtenerbrug
Voor die laatste tien minuten de motor afzetten loonde niet, dus bleef hij langzaam 'tabak tabak tabak' doorlopen.
Op een gegeven moment stonden mensen aan de wal te dansen op het geluid van de motor.
Gewoon een leuk momentje dat je nooit vergeet.

Aha, een 2VD5?
Heb ik ook mee gevaren, op het Amsterdammertje Voorzaan.
Ook daar maakte ik vaak mee dat mensen spontaan gingen dansen.

Dit slepertje.

Ook over muziek :

Ik lag geankerd in de oost arm van English harbour. Ongeveer 25 meter verder lag een mooie kleine caique. Ik had de vloeiende lijnen bewonderd, in die tijd zag je zulke jachten zeer zelden in Turkije.
Ik zag een vaste bijboot naderen, zelfde kleuren als de caique. Een oude man en een jonge vrouw.
Bij de bagage was een soort vioolkist, een zeer grote. Cello.

Later die avond hoorde ik dat cello geoefend werd wat later uitliep in een prachtig muziekstuk.

Het volume was zeer decent, ik liet me in het water glijden en dreef zo´n beetje in de richting van de muziek. English bay ligt midden in een zeer bosrijk natuurgebied, geen strooilicht, de volle sterrehemel, drijvend in het water en dan die heerlijke muziek.

In het donker was ik de caique zo dicht genaderd dat ik me vasthoudend aan een uit touw geknoopte fender een tijdje die muziek aanhoorde. Een openbaring voor me.

De volgende morgen ontmoette ik de oudere heer bij de dinghy helling. Hij bood me een rit aan in z´n auto naar Marmaris markt. Onderweg vertelde hij dat hij me de nacht voordien had gezien.
Ik bekende mijn zonde en vroeg wie de cello speelde.
Zijn dochter studeerde cello maar het stuk dat ik gehoord had was een cd, het was Yo Yo Ma.



Ik ben sedertdien een fan.




English harbour.

fantastisch mooie muziek.

Niet alleen de muziek, ook de film is een prachtstuk en dan de hele boeken serie van Patrick O Brian.
Nu ik er aan denk, ik begin gelijk weer bij boek één. Voor de derde keer.

Ik heb gisteravond weer eens een oud boekje uit de kast gehaald. Het staat vol met heerlijk slaapverwekkende verhalen, een genot om te lezen met prachtig jargon.
Wie weet geeft het nog inspiratie voor nieuwe verhalen.
Wim.