Onderwerp: Verhaaltje voor het slapengaan

Vandaag kocht ik (in opdracht) een lekker hammetje voor de kerstdis.
Dat deed mij denken aan het volgende waargebeurde! verhaal dat ik een paar jaar geleden geschreven heb. Alleen de namen zijn veranderd.
Wim.

De Olvo

Vanuit de taxi zien we hem.
Moederziel alleen, middenin een modderig weiland staat onze oude Olvo. Die andere V is er lang geleden afgevallen.
Hij start direct, op maar twee cilinders. Het lijkt wel een oude scheepsdiesel: tabak-tabak-tabak. Dat is waar ook, de bobine had het begeven. Nou ja, zo komen we ook wel bij onze tent, pruttelend en rokend.

Onze tent staat op een prachtige plek, vlak aan zee in Normandië. De vakantie is zoals die bedoeld was, met mooi weer, goed eten en een hopeloos verliefde dochter die met haar vriendje aan 1 luchtbed genoeg heeft.

Jannie stelt voor om vandaag op stap te gaan: “zullen we even bij de supermarché stoppen en daar wat te kopen voor de lunch, en dan door naar île Mont Saint Michel?”
Dat wordt dus vers stokbrood, chocoladebroodjes, een heerlijk lauwwarm hammetje en kaas. Nog een kopje espresso erbij, en we zijn even God op een bankje in de schaduw.

Hoe dichter we bij onze bestemming komen, hoe drukker het wordt. Is het een nationale feestdag of zo?
Net tijdens een kort, venijnig klimmetje gaat het gebrom van de Olvo abrupt over in tabak-tabak-tabak, en hij komt hortend en stotend bijna tot stilstand.
Snel terug in z’n één, hij trekt ‘t net. Hier kunnen we niks doen, ik rij wel zo door naar het eiland. Gewoon de nerveuze Fransen achter ons, en de stank uit de motorruimte negeren.

Bij île Mont Saint Michel is het oorlog. Allemachtig, waarom zijn al die honderdduizend idioten hier, terwijl ik nu alleen maar een simpele parkeerplaats nodig heb.
Eindelijk, op een weiland, bijna aan de vaste wal, is een plek. Voor maar 10 euro mogen we in de blubber plaatsnemen.
Jannie is allang haar goede humeur kwijt: eerst een auto die aan het instorten is, dan twee pubers op de achterbank die niks willen behalve elkaar aflikken, en nu het vooruitzicht van drie kwartier lopen naar het overvolle eiland. Van haar hoeft het allang nier meer, ze is er helemaal klaar mee.

In ganzenmars gaan we naar de ingang. Ik voorop, dan Jannie (ik negeer haar gemopper, dan gaat het vanzelf over, hoop ik tegen beter weten in) en daarachter de puber twee-eenheid.

In de smalle straatjes op het eiland woekert de oorlog voort. Lopen is bijna onmogelijk.
We zijn net een paar minuten aan het schuifelen, als Jannie tussen het gemopper meldt dat ze naar de wc moet. Nu! Dat ze zich niet lekker voelt.
Ja hoor, het is weer zover. Aanstellerij. Gewoon negeren. Er ís hier trouwens geen wc. Hou het nog maar even op.
Nee, het is nu écht, ze móét naar de wc.
Bliksem, ik geloof dat het menens is. Waar vinden we een wc? En waar is de dochter met haar Harrie?
Dan maar naar het eerste restaurant. Wc’s zijn boven, staat er. Jannie kan niet meer de trap op zegt ze, ze houdt het niet meer. Ik sleur haar mee, over de eindeloze wenteltrap. Ruk een deur open, waarachter iemand net de rits omhoogtrekt, duw Jannie naar binnen.
Zij schrompelt ineen op de pot en loopt met onaardse geluiden leeg via alle lichaamsopeningen.
Ik ren naar beneden, gehinderd door een buslading Japanse pubers, om de dochter en Harrie te zoeken.
Gelukkig, snel gevonden.
Blijven jullie even hier op deze plek staan, mama is ziek, en ik ga nu naar haar toe. Tot zo.

Boven is een veldslag bezig. Jannie ligt als een leeggelopen vel over de pot, met haar hoofd boven het inmiddels volle afvalbakje voor de papieren zakjes.
De Japanse meiden proberen met z’n dertigen op twee wc’s alle belangrijke dingen te doen: lippenstift, mascara, deo, de coiffure.
Jannie mompelt dat ze niet meer kan lopen. Er moet een dokter komen. NU.
Terwijl ik de wenteltrap naar beneden neem, zie ik nog net hoe de dochter buiten in een plantenbak staat te kotsen, gesteund door Harrie.
In het restaurant vraag ik in mijn beste middelbare-schoolfrans of er een dokter in de buurt is.
Hoezo? Vraagt de gérant. Heeft uw vrouw bij ons gegeten?
Nee, niet bij u.
Heeft ze hier bij ons gegeten? Vraagt hij nogmaals, nu indringender.
Nee, we hebben hier NIET gegeten, maar ze heeft NU een dokter nodig!
Alors, u heeft hier niet gegeten. Gelukkig, zegt hij. Mais, il ný ont pas des médicins. Er zijn hier geen dokters, maar we hebben wel brandweer.
Buiten zie ik mijn dochter ineenzijgen. Harrie staat nog fier overeind.
Nou ja, er is geen brand, maar roep die brandweer dan toch maar, zeg ik.

Ik kom amper de wenteltrap op: de Japanners komen naar beneden en laten bijna geen ruimte.
Eindelijk sta ik heftig zwetend bij de schim die lijkt op mijn vrouw. Spierwit, slap als een dweil. Een brok ellende.
Er klinkt een hoop lawaai: de pompiers zijn in aantocht. Acht mannen en vrouwen verdringen zich in de kleine ruimte rond Jannie en overleggen luidkeels en zenuwachtig hoe ze haar in godsnaam naar beneden moeten krijgen. Ze sjorren aan haar, maar ze kan echt niet op haar benen staan. Verstaat trouwens ook geen Frans.
Op dat moment gutst het zweet uit al m’n poriën. Ik wordt duizelig. Misselijk. Moet poepen. NU. En terwijl de opperbrandweervrouw mij appelig aankijkt, stort ik nu zelf in over de wc naast die van Jannie.
Alle energie wordt met kracht uit mijn lichaam geperst. Tussen de ellendige golven door grinnik ik geluidloos om de absurde situatie. En denk aan de lauwwarme ham. Hoelang had die daar al gelegen, voordat wij hem kochten?

De brandweerlieden besluiten kordaat in te grijpen.
Terwijl Jannie en ik, feestelijk verpakt in gouden knisperdekentjes, ieder hangend tussen twee pompiers naar beneden worden gedragen, worden snel drie draagstoelen opgehaald.
Jannie wordt in de voorste stoel gezet, ik in de tweede en de dochter in de derde, met naast haar Harrie, die nergens last van heeft. Elke stoel wordt in looppas gedragen door vier brandweerlui, dwars door de dichte mensenmassa heen over de kronkelende straatjes naar beneden.
Voorop lopen twee politiemannen, die voortdurend schel en gewichtig op hun fluitjes blazen om ruimte te maken, roepend “Pas des foto’s, pas des foto’s”.
Ik schater geluidloos in mijn ellende.

In de ambulance naar het ziekenhuis mogen Jannie en onze dochter op de brancards liggen. Ik zit ernaast op een los krukje, min of meer overeind gehouden door een brandweerman.

De volgende ochtend zijn de gevolgen van de voedselvergiftiging achter de rug, en na een bescheiden ontbijt verlaten we het ziekenhuis en nemen de taxi terug naar de Olvo.

smakelijk

Weer een argument om vegetariër te worden! (kom maar door...)
Wel mooi verhaal

Wat een gebeurtenis.
En is de likfabriek uiteindelijk blijven plakken? Of is Harrie niet meer onder de familie. Kan ook zijn dat hij enkel de vakanties overslaat.

Pracht verhaal!

Mooi geschreven Wim, bedankt voor het delen.

Geniet van je hammetje!

groom schreef :
Harry, die blijkbaar gewend was om vuilnis te eten, is gelukkig uit ons blikveld verdwenen...

En dan op de mont st Michel! Crisis man, veel ongelukkiger kan het niet! Ik dacht even, die vindt de Olvo terug met het slik halverwege de portieren!
Geniet van het kerstmaal en laat je er niet onder krijgen door de Salmonella! De volgende keer Calvados à la ferme drinken (ca 50% alcohol of meer) dan maakt de Salmonella geen schijn van kans en je geheugen trouwens ook niet! Dan heb je nergens last van (en wij helaas niet zo'n leuk verhaal).
Groeten, Peper.

Hoe ellendig kun je je voelen...
Mooi verhaal.


Gepost met de officiële Zeilersforum-app

dolder schreef :
Dat kan ik je, helaas uit egen ervaring na 2 bezoeken aan India, en kleuren en helaas geuren uitleggen. Alleen duurt t daar niet een dag, maar gemiddeld 10. Niet leuk.

Leuk verhaal en heel goed opgeschreven!

Mooi geschreven! Je ziet (en ruikt) het voor je.

Nog een paar van deze verhalen en ook jij kunt beter je eigen verhalen-draadje starten!

Ik was al op mijn hoede na het lauwwarme hammetje, maar de uitkomst en vertelkunst maakte het zeker een goed verhaal! Lekker om te lezen, minder om mee te maken.

Prachtig verhaal, nu kun je er zeker mee lachen.
Opletten met die Calvados. Ik ben blind aan één oog en denk dat het aan de Calvados ligt.
De opmerking over de vuilbakken Harry is geld waard. Hij was een van die Mee eters.

plusfast schreef :
Nou, vooruit dan.
Ik heb nog een kerstverhaal, althans, een verhaal dat zich rond kerst afspeelde, in 2007. Ook weer met eten.
In die tijd had ik nog de sleep-/duwboot Berghout-2, wat meteen mijn forumnaam verklaart.



Urkers en 100 kilo chinees.

De dokperiode in Franeker duurde enkele weken. De sleepboot kreeg de eerste fatsoenlijk beurt sinds 20 jaar.
Er was dan ook veel te doen: achterstallig onderhoud van de vorige eigenaren wegwerken, de hele achterballasttank vernieuwen, de schroef (vierblads, diameter 1,75 meter) en de straalbuis herstellen en de versleten buitengland vervangen (een ingewikkeld bronzen draaistuk van 85 kilo).

Omdat ik het sturend vermogen onvoldoende vond, werd het roer aangepast.
Verder kwam er een nieuwe duwsteven voor, met dik zwaar rubber en een ingebouwde telescopische sputpaal.

Ook in de machinekamer gebeurde veel. Ik verwijderde de beide plunjerpompen waarmee het buitenboordwater voor de koeling werd verzorgd, want die krengen lekten altijd verschrikkelijk, op het laatst wel een ton per draaiuur. Alle overbodige leidingen, driewegkranen en afsluiters werden weggehaald (en dat waren er héél veel, ooit mit Deutschem Gründlichkeit aangelegd). Daarvoor in de plaats kwam een enorme U-bundelkoeler, zeg maar een beunkoeler, en een nieuwe oliekoeler. De beun maakten we van 20 streeps staal.
En passant verwijderden wij de acht motorkoppen voor revisie, en deden nog
allerlei kleinere klussen aan de motor.

Eindelijk, na weken ploeteren, waren we toe aan proefdraaien. De boot lag weer in het water, voor de wal bij het dok in Franeker. Het was zaterdag, vlak voor kerst.
Na alles vijf keer gecontroleerd te hebben (ècht niks vergeten, ècht geen lekkages?) en grondig voorsmeren gaf ik de ouwe Deutz een dot startlucht.
De kar kwispelde van genot. Hij draaide prachtig zonder klappertanden of kwijlen.
De boldertjes op de wal waren een beetje iel, dus ik durfde niet meer dan 100 klappen per minuut te draaien. Mijn plan was om maandagochtend met de eerste brugdraai naar Harlingen te varen (in het weekend zat het kanaal op slot in de winterperiode), daar de kop op de kade te zetten en dan ècht stevig proef te draaien om de nieuwe koeling te testen.

Zoals altijd viel ook dit plan aan duigen. Zondagmorgen werd ik gebeld: “Ben je beschikbaar? Er is een schip geladen met betonblokken gezonken bij het Paard van Marken. Wil je een ponton met materialen en personeel ophalen in Breezanddijk en daarmee naar dat schip?”.
Tja, dan doen we dat proefdraaien wel onderweg, dacht ik. Ik zegde toe dat ik maandagmorgen met de eerste brug- en sluisdraai zou komen.

Er was echter een klein probleempje. In dok had ik lekker opgeruimd. Ook de proviandkasten. Er stond nog 1 blik bruine bonen en 1 pak houdbare melk. De winkels hadden nog geen zondagsopening, en thuis had ik nog vier sneetjes oud brood en een aangebroken pak koffie.
Maandagmorgen verliep alles voorspoedig na de start om half zes; ik passeerde de Boontjes vlot en was al voor het middaguur gekoppeld aan het ponton. Er waren drie opstappers die (de hemel zij geprezen) een goed gevulde lunchtrommel bij zich hadden. Mijn maag maakte ondertussen meer lawaai dan mijn hoofdmotor.

De reis naar het Paard duurde lang. Het ponton bleek een dood paard: zo’n vierkant kreng dat met geen mogelijkheid sneller wil dan 8 km per uur. Al vóór het Krabbersgat waren de eetdozen leeggelikt. Er werd een zweem van crisis waarneembaar. “Als er geen brood is, laat het volk dan taart eten” sprak ooit Marie-Antoinette, maar helaas, ook de taart was op.

We legden het ponton bij het gezonken schip dat nog half boven water uitstak. Daar lag nog een ander bootje met hongerige hulpverleners. De voedselcrisis dreigde te verworden tot een revolutie; guillotines werden opgericht! Het hongerige volk was gegroeid tot 10 man.
Toen kwam het goede nieuws dat wij in Zaandam een groot ponton moesten ophalen om de lading betonblokjes op over te slaan. Goed nieuws? Ja! Want dat betekende: door de Oranjesluizen naar binnen en dan langs het Java-eiland. Eten-eten-eten!!!!!
Ik belde De Piraat, een prettig merkwaardig afhaal-eettentje, en zei:”Doe maar voor 20 personen chinees, geeft niet wat, en als ik zo om mij heen kijk niet al te scherp. En drie kilo gemalen koffie. Tot over een half uur”.
Terwijl ik even later, inmiddels aan de Surinamekade, de motor smeerde (dat moest elke 2 uur), liep het volk naar De Piraat.
Toen ik weer omhoog klom uit de vetkuil wist ik niet wat ik zag: ze kwamen aanlopen met drie kruiwagens vol eten. Ze zeiden dat er nog iemand anders voor 10 man had besteld maar die had dat niet afgehaald; kregen we gratis mee!

De hele berging van het schip duurde ruim drie etmalen. In die drie dagen hebben we met gemiddeld 10 man genoten van chinees-ontbijt, chinees-lunch, chinees-diner, chinees-tussendoortje en chinees bij de koffie. En een hapje chinees bij de borrel.
Alles mede mogelijk gemaakt door de pasgeërfde magnetron van moeders en een buitentemperatuur die onder nul bleef, waarmee al die plastic bakjes mooi koel stonden..

Dankzij De Piraat is er niemand van honger gestorven. Maar het heeft erg lang geduurd voordat ik weer eens zin kreeg in een lekkere portie bami.

En hoe zit dat met die urkers uit de titel van dit stuk?
Tja, urkers....
Er was door de eigenaar van het gezonken schip een bok uit urk ingehuurd, op uurbasis. Die bok kwam aan, liet de ankers vallen, koos een ligplek op 100 meter van het schip, sloot de deuren en reageerde niet op oproepen via de marifoon of telefoon. Waarom zouden ze ook, ze vingen immers 1250 euro per uur bij daglicht en het dubbele bij duisternis. (We zaten daar rond de kortste dag van het jaar). Hoe langer het zou duren, hoe beter voor hun portemonnee.
Op het gezonken schip stond een rupskraan, zo’n graafmachine op rupsen. Die moest er als eerste van afgetild worden. Na heel lang aandringen (er was al een halve dag om) kwam er een beetje leven op de bok: hij bewoog iets naar het schip toe en men liet de haak zakken tot 4 meter boven de rupskraan. Daarna was het weer: motoren en lichten uit, iedereen naar binnen, deuren dicht, communicatie uit.
Mijn bloed begon over te koken, maar ja: ik was niet de opdrachtgever.
Pas enkele uren later had ik de opdrachtgever zo ver dat ik met hem naar de bok voer. Op de vraag waarom ze gestopt waren verklaarde de bokschipper dat ze geen hijsstroppen hadden. “Jaja”, zei ik, “een bok die geen stroppen heeft. Maar dat is geen probleem, dan mag je de mijne lenen, die liggen achterin”.
O nee, tóén hadden ze opeens wèl stroppen.
Met overduidelijke tegenzin werden de stroppen van de bok overgezet, en aan de rupsen van de kraan bevestigd (best een koud klusje, zo half in het water).
Ik was blij dat er weer gang in zat.
Hoewel??!! Op de bok ging wéér alles uit en dicht. Het veiligheidsventiel op mijn bloedbaan begon spontaan te fluiten.
Weer enkele uren later, na lang aandringen, kwam de verklaring: “We hebben geen sluitingen”.
Ik weet uit ervaring dat een modale bok meer sluitingen aan boord heeft dan dat er joints in Amsterdam zijn , maar bood aan: “Geen probleem, ik heb veel zware sluitingen in m’n achteronder, die mag je lenen”. O nee, tóén hadden ze opeens wèl sluitingen.
Dit drama heeft zich dus drie dagen voortgesleept. Ik kreeg ernstige neiging om de meest verschrikkelijk oorlogswapens op urk los te laten, natuurlijk na een langzame, pijnlijke doch effectieve ontleding van de bok met zijn bemanning.

Aan het eind van de derde dag kwam er zowaar actie: opeens zaten er stroppen om het schip en binnen een uur was-ie boven water. Wat bleek? Op het IJ was een scheepje overvaren en gezonken waarbij iemand verdronk. De bok moest daarheen. En dus kon er opeens wèl gewoon gewerkt worden.

In de nacht voor Kerst liep ik in soepdikke mist Pampushaven aan met een drijvend eiland voor de kop gekoppeld, bestaande uit het weer drijvende doch dode schip, twee grote pontons met 800 ton betonblokjes en het werkponton met de geredde kraan erop. Ik heb de havendam niet gezien, maar volgens de plotter op mijn radarscherm zou-ie op 25 tot 30 meter afstand moeten liggen.

Het voorval (met vele andere ervaringen uit het verleden) leverde mij een nieuwe lijfspreuk op: ”Ik heb een hekel aan generaliseren en aan urkers.”

Wim. Kerst 2007.

Berghout-2 schreef :


Mooi verhaal (dat je volgens mij trouwens al eens in het vooruitzicht stelde bij een raadplaat van je in pampushaven, waar je samenwerkte met een van oorsprong Duitse sleepboot - kan het even niet meer terugvinden).


EDIT: hebbes.
zeilersforum.nl/index.php/foru...?start=34375#1025337

Mooi verhaal Wim. Je hoort naar mijn mening nu bij de drie beste auteurs van dit forum. Peper reken ik niet mee, die schrijft veel, maar niet literair.

jerry schreef :
Nou ja, ik ben het echt niet met je eens.

Mooi stukje proza.
Ik denk dat dit handelen, helaas, niet alleen is weggelegd voor Urkers.

Ach Jerry en Noballast, ik maak daar geen punt van... Op de middelbare school mocht ik 'Hollands Glorie' niet lezen omdat men dat geen 'literatuur vond'. Nou dat vond ik prima en ik heb het met veel genoegen gelezen. De avonden van Reve was wel literatuur en daar was gewoon niet doorheen te komen en ik heb het gelukkig van mijn literatuurlijst af mogen halen.
Daarom schrijf ik nooit meer literair (tenzij jullie dat er onder scharen) en schrijf ik gewoon 'lectuur'. Vind je het interessant? Dan lees je het. Vind je dat niet, nou dan lees je het toch niet! Mij een biet.
Lekker lezen, verder niets.
Groeten, Peper.

Fantastisch geschreven, complimenten. Boeiende en lekkere schrijfstijl.

Sorry Peper, ik bedoelde het niet negatief, al kwam het misschien zo over. Je schrijft lange artikelen over onderwerpen waar ik geen verstand van heb.

Jerry, het was verklarend, ik heb het zeker niet als negatief ervaren. Ik schrijf inderdaad hele lange posts.

Een verhaaltje uit de tijd dat ik nog een volle zwarte haardos had.

Schippers schoffelen niet.

Halverwege de jaren ’80 ben ik een zomer lang sluiswachter geweest op de sluis van Driel in de Nederrijn, dicht bij Arnhem. Het was een bijzondere ervaring om mee te maken hoe het eraan toegaat, want ik kende sluizen alleen maar vanaf het water.
De eerste werkdag begon met koffie. Het hele team was present. Dat waren twee oud-schippers die elk een stel sluisdeuren zouden bedienen, een collega-zomerkracht en De SluisMeester. Die laatste inderdaad met Hoofdletters.
De SluisMeester, ik zal hem hier Vermeide noemen, was een klein pompeus mannetje dat langzaam was opgeklommen in de hiërarchie van ‘s Rijks Waterstaat. Hij was altijd onberispelijk gekleed in volwaardig uniform, voorzien van allerlei onderscheidingen voor onduidelijke prestaties, en een te grote pet bovenop een beperkt denkraam. Hij sprak altijd langzaam en in korte zinnen.
Vermeide was in naar zijn eigen mening de onbetwiste Grote Leider van dit hele sluis-/stuwcomplex. Zijn ondergeschikten – de meeste waren eigenwijze oud-schippers - dachten daar toch wat genuanceerder over.

Omdat de Nederrijn een belangrijke internationale transportader was, werd de sluis 24 uur per etmaal en 365 dagen per jaar bediend voor de scheepvaart, terwijl de naastliggende stuw voortdurend nauwkeurig afgeregeld werd voor een optimale waterverdeling tussen de Gelderse IJssel en de Nederrijn.
Als er veel bovenwater was met bijpassende hoge waterstand bij de IJsselkop, werd de vizierstuw helemaal opengedraaid waarbij de scheepvaart onbelemmerd door de stuw mocht varen; dan was de sluis dus buiten gebruik.

De eerste werkdag dus. Ik was licht gespannen, niet wetend wat er van mij verwacht zou worden.
Het was hoogwater en de stuw was getrokken. Dat betekende dat er niet geschut werd en het sluispersoneel feitelijk overbodig was. Iedereen draaide gewoon dagdienst van 8 tot 17 uur, waarbij zogenaamd onderhoud gepleegd moest worden. Maar ècht onderhoud, dat mocht niet door het sluispersoneel verricht worden want daarvoor bestond een centrale technische dienst.
Het verwisselen van een kapotte gloeilamp was al iets wat wij, het domme sluiswachtersvolk, niet mochten doen volgens de rigide protocollen.
De andere nieuwe kracht en ik kregen de maandagochtendtaak toegewezen: het rituele putjesscheppen. Onder het sluis-/stuwcomplex bevond zich een een stelsel van kelders en tunnels die natuurlijk niet helemaal waterdicht zijn. Het lekwater verzamelde zich op grote diepte in putten aan weerszijden van de stuw. Die putten moesten wij emmertje voor emmertje leegscheppen, waarbij elk emmertje over vele trappen naarboven gedragen moest worden. Pompen waren niet aanwezig in verband met hevelrisico.
Enthousiast stortten wij ons op deze mooie taak. Na de koffiesessie van half elf vroeg ik aan Vermeide wat ik nu moest gaan doen.
“Hoezo?”, vroeg hij. “Nou”, zei ik, “We zijn klaar”.
“Ooo”, kreunde Vermeide, ernstig in verwarring “ehhh, het was de bedoeling dat jullie daar de héle dag over zouden doen”.
Met veel moeite kon hij nog een ander k*tklusje verzinnen.
Een oud-schipper, zo eentje die geboren was op een zeiltjalk en daarmee zelf nog vracht had gevaren, zag het tafereel aan en wenkte mij mee naar achteren, buiten het gehoor van Vermeide.
Heel langzaam, heel monotoon en heel zachtjes maar toch nadrukkelijk mompelde hij tegen mij: “Als het hoog water is, is de stuw getrokken. Als de stuw getrokken is, draait de sluis niet. Als de sluis niet draait, dan hebben we allemaal onderhoudsdienst. Als we allemaal onderhoudsdienst hebben, dan is er weinig te doen. Als er weinig te doen is, moet je langzaam werken. Als je te snel werkt, is het werk na een tijdje op. Als het werk op is, dan moet je schoffelen.” Na een korte tactische pauze sloot hij af: “En schippers schoffelen niet”.

Die laatste uitspraak is altijd een lijfspreuk van mij gebleven. Later heb ik dat schoffelen nog uitgebreid met behangen en stucen.

Wim.