Onderwerp: Verhaaltje voor het slapengaan

Wadloper schreef :
Om van de Franse kanalen niet te spreken.

Jutter schreef :
Dat is ook een mooie Pax!
Kom jij van Walcheren?

Ach ja, ik liep als kind ook rond gestrande schepen. Veronica natuurlijk, maar eerder ook de Ping-An.
De bemanning van de Ping-An raakte in paniek, want toen ze gestrand waren dachten ze dat ze beschoten werden door een vijandige natie.
Ze wèrden daadwerkelijk beschoten, maar dan door de redders die een lijn overschoten van de wipperinstallatie, bedoeld om de bemanning met een soort kabelbaan van boord te kunnen halen.
Communicatie was toen blijkbaar ook al lastig...

Berghout-2 schreef :
Walcheren,ja en een wipper hebben ze hier ook, wordt alleen nog uit nostalgie afgeschoten in de laatste week van het jaar.jandejongefotografie.nl/het-laatste-schot/

Een mooi en spannend verhaal om het nieuwe jaar mee te beginnen. Laat niemand zeggen dat je geen talent voor schrijven hebt! Ik voelde de beklemmende stemming toe je de mist invoer en de wereld ineens niet groter was dan de kajuit.
Groeten, Peper.

Sleeppiraat?

In een ander draadje werd geklaagd over het bestaan van sleeppiraten, of eigenlijk het onduidelijke verschil tussen hulp en redding.
Ik heb ook gered en/of hulp verleend. Bijna elke keer als ik met m’n tjalk of met de Katwijker van mijn vriendin onderweg was, kwam weer zo’n situatie voor. Was dat steeds toeval, of heb ik er een achtste zintuig voor om probleemgevallen te zien?

Een simpele redding: op de Fluessen was, met een stevige bries, een centauer aan lagerwal in de palingfuiken beland. We hebben de Pax bovenwinds ten anker gelegd, een dikke stootwil aan een lange lijn naar het bootje laten waaien en ‘m er zo uitgetrokken. Geen vergoeding, wel dank. Prima.

Een bijzondere redding: ook met de Pax (de Katwijker van 20 meter met een 30 pk Kromhout LS), op het Heegermeer. Er stond een stijve zuidwester met mooie schuimkoppen, wij voeren voor de wind op de Fluessen. In de verte zag ik een groot motorjacht vreemde bewegingen maken. Dâ’s nie pluis, dacht ik. Toen we dichtbij kwamen en hen even aanriepen, bleek dat hun hele schip dood was: geen voortstuwing, geen stroom. Het was zo’n drie-verdiepingenjacht van een meter of 18, echt een flinke windvanger.
Ik heb hem, met een paar dikke zwarte ballen er tussenin, aan bakboord langszij genomen, het jacht een stuk naar voren geschoven om beter te kunnen manouevreren.
We besloten tegen de wind in naar Gaastmeer te gaan. De golven persten zich tussen de twee schepen in en sloegen enorme hoeveelheden water over onze luiken en stuurhut, die gelukkig goed waterdicht waren. Erg hard ging het niet met die 30 pk, maar wel beheerst.
In Gaastmeer was ‘t een tikkie krap met z’n tweeën. Met de wind dwars in, aan stuurboord (dus lagerwal) een rij gemeerde valkjes met de roertjes naar ons toe, zo scharrelden we naar het loswalletje bij het bolle bruggetje.
De wal was bezet door een grote witte lemsteraak met teak dek, veel rvs onderdelen èn een gefrustreerde hete aardappel in driekwarts-ruitjesbroek. Heeeel voorzichtig (er is daar een mooie luwte) naderden wij die aak en ik maakte aan alle betrokkenen duidelijk dat ik langszij zou gaan bij die aak (er was geen enkele andere mogelijkheid). De ruitjesbroek zei dat hij dat niet wilde. Ik zei dat-ie dan pech had. De ruitjesbroek zei dat hij het niet accepteerde. Ik zei dat hij het moest accepteren in verband met noodgeval. De ruitjesbroek zei hij ons zou losgooien als wij een touw zouden vastmaken. Ik zei dat we hem dan aansprakelijk zouden stellen voor eventuele schade. De ruitjesbroek zei dat hij absoluut geen zwart schip langszij zou dulden want dat zou vlekken geven. Ik riep (hoorbaar voor de ruitjesbroek) naar het dode jacht dat zij twee schone stootwillen ertussen moesten hangen, wat ze meteen deden. Ruitjesbroek ging vervolgens met zijn blote schenen tegen zijn voorbolders staan om ze zo af te schermen. Mijn vriendin (voorop staand, inmiddels op gelijke hoogte met ruitjesbroek) vroeg mij wat ze nu moest doen. Ik zei (ook duidelijk hoorbaar voor ruitjesbroek) dat ze het touw dan maar òm de ruitjesbroek moest heen gooien, en dat deed ze onmiddellijk met veel genoegen en ze zette er meteen spanning op. Ruitjesbroek sprong snel uit de lus.
Heel zachtjes kwamen we langszij. Ruitjesbroek pruttelde nog wat na waarbij ik enkele woorden opving zoals advokaat en politie en schadevergoeding en claim.
Al die tijd zat Vrouw ruitjesrok te breien, in de kuip. Bij elke uiting van ruitjesbroek kromp zij verder in elkaar alsof ze er niet bij hoorde. Tegen de tijd dat wij langszij lagen was ze nagenoeg onzichtbaar geworden.
Daarna zijn wij er met de Pax achteruit tussenuit gegleden waarna het dode jacht zachtjes langszij de familie ruitbroek-ruitrok woei.
De opvarenden van het dode jacht waren erg blij en opgelucht en vroegen wat wij voor de redding wilden hebben. We werden het eens over hun hele voorraad Beerenburg: 1 aangebroken fles Weduwe.

Misschien schrijf ik nog wel eens over allerlei andere reddingen/hulpverleningen die ik verricht heb. Allemaal gratis.
En zelf ben ik ook wel eens geholpen toen op een heel beroerde plaats de flexibele schroefaskoppeling van mijn tjalk ontplofte. Ook gratis.

Wat wel heel opvallend was: toen ik de tjalk had ingeruild voor de sleepboot, heb ik weer dikwijls situaties meegemaakt waarbij ik hulp aanbood. Die werd steeds uiterst wantrouwig geweigerd. Misschien zag men mij voor piraat aan.

Toch nog eentje dan: ik werd op een rustige dag gebeld, zo’n heiïge dag met 1000 tot 2000 meter zicht en een waterig zonnetje. Er was een leeg beunschip vastgelopen op de Mokkenbank (die ondiepte buiten Lemmer). Hoe snel kon ik daar zijn met de sleepboot? Het viel de schipper tegen dat ik zei dat dat ruim twee uur zou duren vanuit Warns: koude start, naar Stavoren, schutten en dan helemaal om het Vrouwezand heen (2,20 m diepgang, dus afsteken was er niet bij).
Dik twee uur later legde ik de boot op een kabellengte afstand van het beunschip achter het anker en roeide met het plastic notedopje de sleeptros over.
Een korte stevige ruk, en het schip dreef weer, de tros kon er af. Daarna vroeg de schipper aan mij of ik hem de weg naar Breezanddijk kon wijzen. Huh?!
Wat bleek: hij was een uitzendkracht, voor het eerst op dat schip, zonder matroos, nog nooit op het IJsselmeer geweest en er was geen gps, kaart of kompas aan boord. En dàt op een heiïge dag. Oef!
Ik ben toen voor hem uit gaan varen tot westelijk van het Vrouwezand en daarna zuiver in de richting van Breezanddijk, of eigenlijk: iets ten westen daarvan. Ik zei hem dat hij de zon in precies dezelfde peiling moest blijven houden en dat hij er dan in twee uur zou zijn.
Daarna nam ik afscheid en ging weer naar Warns.
Twee uur later belde hij om te bedanken en dat hij precies recht bij B’dijk was aangekomen.
Voor deze redding/hulpverlening heb ik wel een rekening gestuurd, gewoon op uurbasis, en die is vlot betaald door de eigenaar van het schip.
Wim.

Mooi verhaal!

Prachtig om te lezen!!
Dank je voor het delen op het ZF.

Vandaag in het nieuws:

www.gelderlander.nl/lingewaard....kustvaartforum.com/

En dat deed mij denken aan het volgende verhaaltje dat ik drie jaar geleden schreef voor de Vereniging van Voetveren (ja, die bestaat echt!).

Het Leven Is Strijd.

Aan de bar zitten vier oude schippers.
Dat kun je zien: twee van hen houden stijfkoppig hun pet op, de kleine een beetje over stuurboord, de dikke wat meer over bakboord.
En dat kun je horen: het ene na het andere voorval wordt smakelijk opgedist, en naar mate het peil in de jeneverkruik daalt, stijgt het stemvolume en de stoerheid van hun verhalen.

Ze hebben het nu over hun bijboten, hoe goed en snel die van hun wel niet is.
De dikke vertelt met weidse gebaren, waarbij hij zijn glaasje van de toog veegt, hoe hij met z’n Hollandse boot een draad naar de wal bracht, met zó’n strop eraan, in een vliegende storm. En geen drup water aan boord, hé!

De kleine schipper zweert bij zijn Brabander, want “as-je daarmee wrikt, dan ben je echt niet bij te houwe, je gaat een politieboot fluitend voorbij!” De wrikgebaren stuwen zijn pet overstag, maar die schuift hij geroutineerd weer terug.

Nelis, de derde schipper, vindt die oude boten maar niks: “Nee joh, ik heb zo’n nieuw am-ammulinimum (hij stottert even bij dit moeilijke woord) ding met een dikke viertakt erachter: helemaal super en onzinkbaar”. “Nou jaa, laatst op het Wad was het wel effe lastig want toen had ik te weinig benzine bij me, maar de reddingboot wilde me wel terug brengen. Toen we weer in Harlingen waren, wilde hij ruilen, met 100 euro toe, maar dat vond ik niks”.

Hierna valt een stilte. Na enige tijd vraagt de dikke aan de vierde schipper, die al een uur niets gezegd heeft: “Zeg Kees, jij hebt toch zo’n raar rond bootje, zo’n soort ijzeren skippybal? Is dat ding wat vooruit te krijgen?”
Kees staart naar zijn jeneverglaasje, de spottende blikken van zijn collega’s ontwijkend.
Dan begint hij, langzaam en monotoon: “Joa, ik heb een Belgisch vliegertje van dik drie meter. Fijn bootje hoor, helemaal gegalvaniseerd dus hij roest niet. Ik heb hem LIS genoemd, het Leven Is Strijd, want dat ìs het, niet?
En hij roeit heel licht, met van die gewone vurenhouten riemen, die heb ik nog zelf gemaakt.” Kees laat een stilte vallen, leegt zijn glas in één teug, en vervolgt: “laatst lag ik ten anker, twee kilometer beneden het veer van Laningen, jeweetwel, die gierpont. De vrouw had net de aardappels afgegoten, zie ik vanuit mijn ooghoek opeens die pont langs komen drijven, met de scheepjes om zich heen. Ik dacht nog, hier klopt iets niet.
Dus ben ik in de LIS gestapt, roeide naar het ankerscheepje en heb toen het hele spul die twee kilometer naar boven getrokken. Daar konden ze die pont zó weer aan z’n anker leggen.
Toen heb ik ze gedag gezegd en ben rustig teruggeroeid naar mijn schip.
De aardappels waren nog warm.”

Na een eindeloze stilte schoof de kleine schipper zijn pet weer overstag en mompelde tegen de barman: “Bob, zet alles maar op mijn rekening”.

Dà muende nie!

Prachtig!

Er is veel wind voorspeld voor de komende dagen.
Daar heb ik een passend verhaaltje voor.

Het gaat over mijn eerste reis met mijn nieuwe oude sleepboot. Wat dat op het zeilersforum doet?
In de eerste plaats geeft het een leuk inkijkje in een watergebonden wereldje naast het zeilen, maar in de tweede plaats heeft slepen en duwen veel gemeen met zeilen: het wordt zwaar beïnvloed door wind.
Als je met je duwboot een leeg ponton van 60, 80 of 100 meter voor de kop hebt, zonder kopschroef, nou réken dan maar dat je aan het zeilen bent!
In zo'n geval was ik altijd erg blij dat ik ruime zeilervaring heb, dat windkracht en -richting als het ware door het onderbewuste wordt waargenomen.
Ik zeg wel eens dat het belangrijkste navigatiemiddel op een sleepboot is: het vlaggetje op de voorsteven.
Veel leesplezier!
Wim.

De eerste sleepreis in drie episoden.

Deel 1.

Na de nodige kadastrale problemen opgelost te hebben (volgens het kadaster bestond mijn boot niet meer omdat de inschrijving was doorgehaald. Dat kan alleen bij sloop of bij verloren gaan. Volgens mij bestond de boot nog wel, want ik stond aan boord. We werden het niet eens. Uiteindelijk is de boot opnieuw gemeten en ingeschreven, waarmee hij formeel een nieuwbouwboot werd. Gelukkig wilde de ScheepvaartInspectie de boot nog wèl beschouwen als een bestaand vaartuig), vertrek ik eindelijk met mijn nieuwe oude sleepboot uit Dintelsas, op weg naar Friesland.
Een boot van 21 bij 5, diepgang 2,2 meter, 400 pk/600 toeren 8 cil.Deutz.
Ik was onwennig met deze voor mij onbekende boot, maar wel gelukkig.
De oude naam (Desperado) vond ik helemaal niks. Ik besloot er Berghout-2 op te zetten: dat heeft wel iets stoers en suggereert dat er meer boten bij deze rederij zouden zijn (die er dus niet waren).
Steeds om het uur ga ik even de machinekamer in om de machtige oude Deutz te smeren, de smeerautomaat bij te vullen en de dagtank op peil te brengen.

Ter hoogte van het Paard van Marken ontdek ik bij het betreden van de machinekamer dat er wat mis is: een van de acht cilinders blaast ritmisch hard fluitend een straaltje vuur naar buiten. Ik besef direct dat er een koppakking kapot is!
Er is weinig keus: ik verleg de koers naar de dichtstbijzijnde haven, Volendam, waar ik met minimaal toerental naar toe sukkel. De inspuitpomp van de kapotte cilinder schakel ik uit.
Diep in de haven van Volendam laat ik de boot achter bij de motorenhersteller.

Deel 2.

Twee weken later is de motor gerepareerd: er zijn twee nieuwe cilinderkoppen gemonteerd. Ondanks de leeftijd van de motor, bouwjaar 1959, zijn onderdelen nog vrij goed verkrijgbaar. Wel duur.
Op een vrijdagmiddag kan ik eindelijk vertrekken. Daar is ook wel wat haast bij, want de sleepagent** heeft mij m’n allereerste sleepreis aangeboden. Maandagochtend om 6 uur moet ik in Delfzijl zijn om een ponton op te pikken. Omdat het winter is, draaien de bruggen en sluizen heel beperkt, vooral op zondag in Groningen is dat hopeloos. Als alles meezit kan het precies lukken.
Eerst ga ik naar Stavoren, waar ik met het bunkerbedrijf heb afgesproken dat ik daar om 7 uur ‘s avonds terecht kan om de bilge, die tot de platen vol is, leeg te zuigen en om brandstof te bunkeren.
Er is echter een probleempje. Kort gezegd: noordwest negen, een volle storm.
Ik ben gespannen. In de Volendamse haven is het te krap om te kunnen keren, zodat ik er achteruit weg zal moeten varen langs kwetsbare drijvende steigertjes, met storm en met een voor mij nog vreemde boot die z’n hak door de modder ploegt.
Het gaat goed. Zonder iets te raken bereik ik het grote water.
Het zuidelijk IJsselmeer is een volmaakt vlakke plas met een dikke witte schuimlaag. Zodra een golf z’n kop opsteekt waait-ie onmiddellijk vlak af. De boot helt onder de winddruk, maar ploegt snel door naar de sluis van Enkhuizen.

Op het noordelijk deel van het IJsselmeer staat een heftig zeetje dat schuin van bakboord inkomt. Terwijl de duisternis invalt, stuur ik geconcentreerd de kop zo recht mogelijk in elke hoge golf.
De boot rolt zwaar. In de hoge stuurhut vliegt alles in het rond, ook de tafel en de stuurstoel. Ik laat alles maar liggen: wat op de grond ligt kan niet meer vallen. Staand met de benen zo breed mogelijk gespreid hou ik het stuurwiel stevig vast, alleen zo kan ik overeind blijven.
Dan, dwars van het Vrouwezand –door de duisternis kan ik de golven niet meer zien aanschieten- maakt de boot plotseling een enorme schuiver. Ik vlieg over mijn linkerbeen heen en druk mijn linkerhand dwars door de zijruit. In de zwaai terug dringt een grote glassplinter mijn hand binnen. Het is blijkbaar geen veiligheidsglas.
Ik knip de verlichting aan en zie het gat in mijn hand. Gelukkig heb ik een schone zakdoek bij me, die ik in die hand klem. Het is nog een dik half uur varen naar Stavoren, en ik zie erg op tegen de laatste 500 meter voor de havenmond omdat de boot daar precies dwars op de zee zal liggen.
Vol gas, om zo stijf mogelijk op het water te liggen, donder ik de haven binnen.
Direct na het afmeren bel ik mijn vrouw en vraag haar om de huisarts te bellen voor, zoals ik het noem, wat naaiwerk aan mijn hand.
Met de zakdoek nog steeds ingeklemd zuigen we de bilge leeg; er komt bijna 10 kubieke meter water/oliemengsel uit in anderhalf uur. Een kadootje van de vorige eigenaar, zal ik maar denken. In de bunkers doen we 4 ton gasolie, genoeg voor de eerste reis, en ik vul de voorraad smeerolie aan.
Net als we klaar zijn komt mijn vrouw met de auto voorrijden om naar de huisarts te gaan.
Na een korte blik op de hand zegt die: “Ga maar door naar Sneek”, het ziekenhuis. Om 11 uur (nog steeds ‘s avonds) verwijst de eerste-hulparts in Sneek mij door naar de plastisch chirurg in Leeuwarden.
Daar blijkt dat een pees en een zenuw zijn doorgesneden; ik zal geopereerd worden. Ik vraag om een plaatselijke verdoving omdat ik –denk ik nog steeds- gauw weer verder moet varen naar Delfzijl. Bovendien wil ik graag meekijken met wat ze doen aan die hand. Hoewel de chirurg beide verzoeken heel ongebruikelijk vindt, stemt zij daarin toe.
Zaterdagochtend besef ik dat ik mijn vaartochtje zal moeten afzeggen. Mijn linkerhand is voorzien van een indrukwekkende spalk met allerlei elastieken door de nagels. Met lood in de schoenen bel ik de sleepagent dat ik mijn allereerste opdracht niet zal kunnen uitvoeren. Hij reageert meelevend en zal een vervanger zoeken.

Deel 3.

Enkele weken later is mijn hand genoeg hersteld om te kunnen werken. De sleepagent heeft een klusje voor mij. Ergens in de haven van Schardam ligt een ponton dat naar Middenmeer moet.
Ik ben nog nooit in Schardam geweest, maar weet dat daar niet meer dan een uitwateringskanaaltje i, waarvan ik betwijfel of het diep genoeg is voor mijn boot.
De dag ervoor vertrek ik alvast die kant op en leg de boot in Hoorn, iets ten noorden van Schardam. Op de fiets verken ik het haventje en zie dat het ponton diep in de haven ligt, ver landinwaarts bij de spuisluis.
Ook bel ik alvast naar de twee sluiswachters in Medemblik. Daar liggen twee sluizen vlak na elkaar, de ene van de gemeente, de andere van de Wieringermeerpolder. In de winter moet de bediening van deze sluizen minstens 24 uur van te voren aangevraagd worden.
Tegen de gemeente-sluiswachter zeg ik dat ik verwacht de volgende morgen rond 11 uur daar te zijn; dat is geen probleem, hij zal er zijn.
Tegen de andere sluiswachter zeg ik dat verwacht rond half twaalf voor zijn sluis te liggen. Hij bijt mij toe dat dat niet precies genoeg is: hij wil een exacte tijd horen want ik moet niet denken dat het hele ambtelijke apparaat in kan stemmen met een verwàchte tijd! En dat, als ik er niet op tijd ben, ik een schadevergoeding moet betalen en een nieuwe aanvraag moet doen voor bediening, minstens 24 uur later.
Ik vertel hem rustig dat ik er om 29 minuten en 17 seconden over 11 zal aankomen. Dat vindt hij nauwkeurig genoeg.
De volgende morgen vaar ik vlak voor zonsopkomst naar Schardam. Wat ik al verwachtte gebeurt ook: een paar honderd meter voor de havenmond loopt de boot aan de grond. Ik laat het anker vallen, zet de motor stop en knoop wat zware lange touwen aan elkaar. Toevallig komt er net een sportvisser met een motorbootje uit de haven. Ik roep hem, en hij is bereid om mij naar de wal te brengen. Ik neem het uiteinde van het touw mee (het andere uiteinde zit vast aan de sleepboot) en knoop dat aan een havenbaken vast. Ik neem ook een lange haakstok/vaarboom mee en loop daarmee naar het ponton.
Net als ik daar aankom, komt mijn vrouw aanrijden met de matroos Jonas.
Jonas en ik jagen het ponton, helemaal op de strontracemanier, naar de havenmond toe. Dat gaat af en toe zwaar, als het ponton de bodem raakt.
Bij de havenmond moeten we aan boord zien te komen op het ponton. Dat is lastig, want hij zit een meter of drie uit de wal vast aan de grond. Met de haakstok fierljep ik aan boord, en Jonas uiteindelijk ook. Gelukkig heb ik een set droge kleren voor hem op de sleepboot.
We pakken het touw op en trekken ons naar de sleepboot toe, koppelen het ponton ervoor en gaan anker-op.
Om precies 11 uur liggen we voor de eerste sluis. En een minuut te vroeg bij de tweede.
Als we de tweede sluis uit willen varen, blijkt onze boot twee centimeter te hoog voor de vaste brug.
We laten de boot in de sluis liggen, koppelen het ponton af en bomen ‘m op de hand de polder in. Net als ik een laatste zetje geef met de haakstok horizontaal tegen een dukdalf, glijdt die –heel lullig- weg en kiep ik uiterst langzaam maar heel zeker voorover de plomp in.
Gelukkig heb ik nog een tweede set droge kleren op de boot. Het nokiaatje, dat ik meesleurde in mijn ondergang, deed het gewoon weer na afgieten en uitblazen met 20 bar startlucht.

Als ik verslag uitbreng bij de sleepagent, inclusief hoe we de problemen opgelost hebben, reageert hij complimenteus. Het bleek duidelijk een soort test geweest te zijn waarvoor ik blijkbaar geslaagd ben.
De volgende opdracht was heel langdurig en lucratief.

Wim.

**Een sleepagent is de spin in het web van de sleep- en duwvaart. Als een bedrijf een sleepboot nodig heeft voor bijvoorbeeld een transport of bij een grote baggerklus, dan wordt de sleepagent gebeld. Na het noemen van de basisvereisten, zoals kracht, diepgang en kijkhoogte van de boot en het tijdvak waarin het werk zal moeten geschieden, gaat de agent in zijn bestand rondkijken welke boot er in aanmerking zou kunnen komen.
Als hij mij belde, begon het altijd met: “hoe gaat het, ben je beschikbaar en waar lig je?”. Dan kwam er een loven en bieden over het tarief; dat kon een vaste prijs zijn voor een simpel afgebakende klus, zoals een transport, maar het kon ook een prijs zijn op uur- of dagbasis. Ook andere dingen werden afgesproken, bijvoorbeeld of zij of ikzelf de matroos lever, of er een overdrukunit nodig is (bij werken met vervuilde bagger), hoe het zit met de brandstofkosten enz.
Binnen tien minuten was alles dan geregeld, puur mondeling, op wederzijds vertrouwen.
De betaling gaat ook via de agent. Hij houdt een percentage in, maar je bent er zeker van dat het goed komt.

Mooi verhaal!

Spannend verhaal Berghout2. Doet niet onder voor een zeilverhaal.

Prachtverhaal, en ook leuk om eens inzicht te krijgen in een wereld die ik alleen vanaf de wal heb aangezien.
Berghout-2 schreef :
Gaat dat nog steeds zo? En is dit nooit misgegaan?

Beide verhalen net gelezen.
Mooi geschreven en leuk/prettig leesvoer.

Pracht story! En zo doe je dat, problemen los je op zonder te zeuren.

plusfast schreef :
Ja, gaat nog steeds zo en nee: is nooit misgegaan.
Er zijn wel kleine verschillen: de agent kan nu op MT kijken welke boot in de buurt van het werk ligt.
Het systeem van wederzijds vertrouwen werkt zó goed, dat veel sleepbootkapiteins er voor kiezen om een klus toch via de agent te laten lopen, als zij rechtstreeks worden benaderd door de opdrachtgever. Dat kost een percentage (wat de agent inhoudt), maar het geeft zekerheid en versterkt de vertrouwensband.
Wim.

Weer een winderig verhaaltje.
Waargebeurd, over de allereerste keer dat ik schipper was op een rotte botter, kort geleden .

Voor het eerst botterschipper...

Ik was net 20 jaren jong, bedreven Valk- en 16kwadraatzeiler, maar een botter: dat was andere koek.
Deze botter was zelfs slàppe koek: hij was zo rot als een mispel. Overal was blik gespijkerd. Op sommige plekken was er zelfs blik over het blik geslagen waar de onderste laag blik verrot was.
Op de waterlijn aan weerszijden van de voorsteven, waar de vlakpunten boven water horen te komen, was geen sprake meer van hout. Toen een jaar later het vlak werd vervangen, bleek er op die plek alleen maar een halve mm blik te zijn.
Er was ook geen sprake meer van zeilwerk, dat is het samenstel van zware inhouten die samen het raamspant vormen rond de mastkoker. De mast leunde losjes tegen het dek, dat ritmisch meeveerde met de golven.
Bij het zeilen met een pittige bries was de puts permanent bemand. Niet om behoeftes op te doen, maar om te pompen, elke 10 seconden een puts water uit de hoosgoot naar de bun, in ploegendienst.

En tòch vond ik het prachtig. Bepaalde ongemakken, daar was ik snel aan gewend. Zoals: als je uit je slaapzak stapt, zet dan heel langzaam druk op de vloer om te checken of-ie niet drijft. En: laat nooit je spullen op de buikdenning staan.

Na een paar weken als opstapper te hebben meegevaren, werd mij gevraagd of ik schipper wilde worden. Niet zozeer om mijn opvallende kwaliteiten, maar meer omdat de botter verhuurd was en er geen andere schipper beschikbaar was.
En zo stond ik even later in Enkhuizen, net zo groen als het blik op het boeisel, de opstappers te verwelkomen. Ze waren met 16 man en we zouden met twee botters een week gaan varen.
De schipper op de VN79 was Jouke Volgers, een oude baas die zijn hele leven had gevist met botters (hij sprak altijd liefkozend over “die rotbottertjes”).
Noch Jouke, noch ik hadden beschikking over een maat, zodat we er alleen voorstonden. Dat zou erg lastig worden, merkten we al gauw.

De opstappers hadden hoge verwachtingen. Geen van hen had ook maar enige zeilervaring, er was zelfs niemand die gewoon rechtuit kon sturen.
Ze hadden hun paspoorten bij zich, want ze gingen er van uit dat we in 1 week naar Denemarken zouden gaan. En weer terug.
Zo vertrokken we met een stijve bries naar Den Oever, lekker ruimwinds. Eenmaal daar aangekomen, zoop Jouke bij cafe Max uit ellende zóveel CB-tjes dat hij amper de weg terug kon vinden.
De weergoden voorspelden ons dat het de hele week hard zou waaien uit het zuidwesten. Mooie boel met zo’n ploegje stumpers. Om hen toch nog een beetje zout water te laten proeven, besloten Jouke en ik om buiten langs de Afsluitdijk naar Makkum te gaan en de rest van de week door Friesland te scharrelen.

De volgende ochtend stond er zuidwest 7 en een gierende vloedstroom op de kont. In mijn enthousiastme (of overmoed? Of kortzichtigheid?) vlogen we met een noodgang langs de dijk, met ongereefd grootzeil (want het reefoog was uitgescheurd) en de fok te loevert met de lange haakstok er in.
Erg onverstandig natuurlijk, zo zonder maat en met een stel minkukels aan boord. Maar het was wèl kicken! Zolang het goed ging...

Ik had op de kaart gezien dat de vaargeul die evenwijdig aan de Afsluitdijk liep, voorbij het monument plotseling ophield, de diepte liep binnen 50 meter terug van 6 meter naar niks. Een paar honderd meter daarvoor was een overstapje naar een nieuw noordelijker geultje. Kon niet missen, want er lagen boeien bij.

Plotseling passeerden we met een noodgang een boeitje en ik besefte: ooooo shitshitshit, ik heb de afslag gemist. Harde wind, vol tuig, fok met loet te loevert, niemand die kan sturen, geen maat, gierende vloed op de kont. En nog erger: vlak voor de kop zag ik vloeibaar zand dat als door een kolossale pomp twee meter omhoog geperst werd, op de plek waar de geul abrupt ophield. Het flitste door mijn hoofd dat we met een klap de grond zouden raken, dat het vlak open zou breken, dat een blok zand zich in de kuip zou storten. Het stemde mij niet echt vrolijk.
Voor ingrijpen was geen tijd meer. Ik kon nog net tegen de opstappers zeggen dat ze zich vast moesten houden. Toen gebeurde het: de botter werd hoog opgetild, naar bakboord weggedrukt en in één vloeiende beweging neergekwakt in de andere geul waar hij even tot z’n berghouten inzonk en weer omhoogveerde, zonder de grond te raken. De fok stond nog steeds te loevert, we zeilden door alsof er niets was gebeurd.
De opstappers hebben nooit beseft wat er gebeurd was.
Maar tijdens het schutten in Kornwerderzand heb ik heel discreet een schone onderbroek aangetrokken.

Wim.

Zonder geluk vaart niemand wel. Zie het zo voor me, prachtig.

Wat een verhaal, zeg!

Een geweldig verhaal Wim!

Geweldige verhalen, dank!

Jij hebt het geluk aan je zijde gehad! Ooit overwogen een boekje uit te geven.

Zou je ooit aan je schipperskwaliteiten hebben getwijfeld... Je schrijverskwaliteiten zijn eerste klas!
Groeten, Peper.

Mooi!