Onderwerp: Verhaaltje voor het slapengaan

Aangezien ik op loopafstand van de sluis woon... en de sluis op afstand wordt bediend... Het jeukt bijna om dit verhaal tussen twee plaatjes polycarbonaat te plakken en op een paaltje bij de parkeerplaats voor de sluis te hangen. Dit is meer dan 'cultureel erfgoed'!
Groeten, Peper.

Peper schreef :
Speciaal voor jou dan nòg 'n verhaaltje over die sluis.

Erweeten

In de jaren ’80 had Driel, als elke grote sluis, een marifooninstallatie. Elke beroepsschipper diende zich bij elke sluis te melden, waarbij hij telkens weer een waslijst moest doorgeven: de naam van het schip, thuishaven, naam van de schipper, lengte, breedte en diepgang, de tonnenmaat/laadvermogen, de hoeveelheid lading, de soort lading, waar vandaan en waar naartoe.
Wij schreven al die gegevens in een speciaal boek en als zo’n boek vol was dan werd het in een kast gezet waar het nooit meer uitkwam. Er werd domweg niets met die gegevens gedaan.
En dat ging dus bij elke sluis zo!
Op een mooie rustige middag meldde zich een schipper met een duidelijk Vlaamse tongval. Ik noteerde de naam van het schip, de lengte en breedte en diepgang (allemaal heel gewoon voor een spits), de schipper heette De Kwaasteniet (daar was ik het wel mee eens), waarna de schipper opgaf dat de tonnenmaat van de spits 345 tonnen was en dat hij 365 tonnen erweeten had geladen van d’n Antwerp naar Lochem.
Ik grinnikte even over die erweeten, maar vroeg hem toen: ”Schipper, dat is toch zeker andersom: groot 365 ton en 345 ton geladen?”.
Met plotselinge paniek in de stem antwoordde hij over de marifoon: “Ah neeje, neeje, ik riep nog hóó stòp maar toen viel er nòg een bakske!!!”.
Nadat hij de kolk was binnengevaren, met enkelhoog water aan dek, ben ik even naar hem toegelopen. Omdat hij al vrij dicht bij zijn bestemming was, zei ik hem dat ik hem mocht tegenhouden maar dat niet zou doen, en dat hij bij de volgende sluis maar moest zeggen dat hij “een volle bak” had zonder de echte tonnen te noemen.
De erweeten zijn veilig op hun bestemming aangekomen.

Wim.

Wim, je schrijfsels zijn écht goed!
Dank voor het delen.

Prachtverhalen!

En daar zijn er nooit teveel van, dus laat die pen maar rollen!

Heerlijke verhalen om te lezen. Dank je!

Heerlijk geschreven en ook eens een kijk vanaf “ de kant”. Ik wist dat er sluiswachters waren die gevaren hadden en dus wisten wat ze deden, er waren echter ook andere. Tijdens de duizenden sluizen die ik gedaan heb in Ned, Frankrijk en België heb ik een paar keer slechte ervaringen met die mensen gehad. Ben zelfs een paar keer afgestapt en heb die kerels persoonlijk van heel erg dichtbij verteld hoe ik over hun dacht. De meerderheid was echter oké, zelfs de jonge totaal onwetende vakantie hulpkrachten in Frankrijk.

PS, ik heb ankerwacht. Windkracht tien in buien en een niet helemaal 100% zekere ankerstek. Bovendien windchil 1° C, smeltende sneeuw, en veel overkomend zeewater. Griekenland tijdens de winter.

Prachtig om te lezen Wim, je bent lekker op dreef!

Top leesvoer!

Zoals Albert al aangeeft: 'je kunt het!' Dank voor de 'sluisvertellingen'. Het is echt iets voor bij de 'Heveahaven' op het terras in de zomer.
Groeten, Peper.

Erweeten
Lekker leesvoer.
Een mens kan nooit genoeg lachen/glimlachen. Dus kom maar door met die proza.

Dank voor de reakties!
Vandaag geen verhaaltje meer. Ik ga nu naar Julianadorp, lekker uitwaaien op 't strand. En wie weet: inspiratie opdoen.
Wim.

Niks nautisch, wel erweeten.

Ik heb een fantastische jeugd gehad, was een kwajongen ongelooflijk.
Een van de minder kwade voorbeelden.

Ik moet een jaar of 8 – 9 geweest zijn, zat in de vierde klas. De leraar was mijn oom, wel handig voor m´n moeder want zo werd ik exstra in de gaten gehouden. We hadden opdracht een opstel te schrijven, ik meen over wat we lekker vonden.
Ik heb die kans genomen om eens totaal uit the freeken over het feit dat mijn grootvader een kleinboertje was en we dus alle groenten en vlees gratis hadden. Ik had net moeten helpen met het zaaien van erwten. Mijn grootvader bond met een lap stof een oude kookpot vol erwten voor m´n buik en ik moest met een oude pijp van hem in ieder kuiltje dat hij maakte drie erwten leggen. In de kop van die pijp had hij een knoop gelegd zodat je bij iedere schep altijd drie erwten had. Mijn grootvader mepte altijd met zijn pet als je je werk niet goed deed. Mais zaaien ging precies zo.
Dus ik schreef een opstel over het feit dat wij thuis ALLE dagen “ Taeten erweeten en worst “ aten.
Vlaanderen, net op de Nederlandse grens, zelfs op school spraken we dialekt Vlaams.
Ik had in dat opstel een berg leugens bij mekaar gefantaseerd, enkel om mijn frustratie kwijt te raken. Er waren immers dingen die ik liever deed als op de dijk gras gaan halen voor de konijnen of
“ Pitje “ helpen op het land.
Toen ik s´namiddags thuis kwam van school, ik was te voet en was weer overal blijven hangen, stond een vreemde fiets tegen de achtergevel van ons huis. Het bleek nonkel Valeir te zijn, mijn leraar. Hij zat onderuitgezakt aan de keukentafel te gieren van het lachen, de tranen stroomden hem over de wangen. Mijn opstel lag voor hem op tafel. Mijn moeder zat aan de andere kant met een rode kop, Tjonge was die kwaad op me. Als straf voor mijn liegen mocht ik niet gaan spelen, moest hetzelfde opstel drie keer overschrijven.

Ook dit vind ik weer een fantastisch verhaal net als alle vorige. Ik krijg ook het idee dat veel ZF’ers een serieuze leeftijd van voorbij de 60 of misschien 70 (?) hebben?

Zeilers en oud ?
We liggen momenteel een flinke erg koude noorderstorm uit op de beschutte Poros binnenzee in Griekenland. Bij me in de buurt nog twee bewoonde jachten. Waarschijnlijk de enige in een straal van 200 km. Ik ben 67, de andere twee zeilers waaronder nog een Nederlander zijn stukken ouder.

Hoe dan ook, ondanks het weer bevind jij je in een benijdenswaardige positie. Op een boot op zout water. Dat doen jullie goed.

Hier in het dorp, op de kade boulevard is een café waar iedere avond enkele “ zeilers” samenkomen.
Hun jachten liggen reeds jaren aan moorings, zij wonen in huurflatjes.
Ze zijn allemaal zo oud, was het niet dat ze van tijd tot tijd een wind lieten je niet zou weten of ze nog in leven zijn.

Een verhaaltje, geïnspireerd door de draadjes "plaatselijk mist" en die over Oud en nieuw op Terschelling.

Met oud en nieuw naar Terschelling

In de jaren ’80 en ’90 woonde ik op een zeetjalk en mijn vriendin op een Katwijker, een bijzonder fraai motorscheepje van 20 meter uit 1905.
We hadden de mooie gewoonte om elk jaar, rond oud en nieuw, een lange vaartocht te maken, steeds naar andere bestemmingen.
Wat is er fijner dan met je eigen comfortabele woning ergens heen te varen, in prachtig winterlicht, terwijl beneden de kolenkachel brandt?
Het was eind 1992 (of was het een jaar eerder of later?) dat wij vertrokken met heel rustig winterweer met windstilte uit het zuidoosten. Onder normale omstandigheden konden we met de Katwijker absoluut niet het IJsselmeer op, want bij hogere “zee”-gang dan 10 cm rolde het scheepje verschrikkelijk. Maar nu, door het stabiele rustige weer, durfden we bij Stavoren naar buiten te gaan om zo naar Makkum te varen. Het water was spiegelglad.
Eenmaal in Makkum aangekomen bekeken wij de weerkaarten en besloten om iets te doen wat we nooit voor mogelijk hadden gehouden: effe naar Terschelling voor de jaarwisseling.
En zo knorden wij de volgende dag met het 30 pk Kromhoutje LS over het Wad.
We genoten! De hekgolf van de Koegelwieck vingen we op door de kont erin te leggen, dat gleed lekker weg.
Het kleine detail, dat alle waterkaarten en het kompas in een krat lagen die nog klaarstond in de werkplaats thuis, deerde ons niet want wij waren goed bekend op ‘t Wad.

Op Terschelling was het mooi, druk en gezellig. Het vroor wel, maar de kolenkachel hield de binnentemperatuur op een tropisch niveau.
Op nieuwjaarsochtend vertrokken we om half acht om het tij goed mee te hebben. We meldden over de marifoon: “Brandaris, de Pax verlaat de haven, bestemd voor Kornwerderzand. Bedankt en een goed nieuw jaar gewenst”. “Pax, bedankt voor de melding en goede reis”.
Een minuut later: “Pax voor de Brandaris, wilt u na Kornwerderzand nog verder? Want er ligt wel wat ijs”. “Ehh, Brandaris, weet u ook hóéveel ijs?”.
“Pax, er ligt 8 centimer vast ijs binnen Kornwerderzand”. “Oeps, Brandaris, dan wordt de bestemming Harlingen”.
En zo voeren wij over een schitterend helder rustig Wad, waar zeehonden en ijsschotsen elkaar intensief afwisselden. Zeehond-on-the-rocks? Met de vloed op de kont vlogen we door de Vliestroom met vlakbij ons de sleepboot van een goede vriend die toevallig dezelfde kant op ging.
Precies toen wij de scheidingskardinaal bij het begin van het Inschot/Blauwe Slenk voorbijscheurden, viel het doek. Nee, er stond een muur.
Een muur van mist. Ik kon onze voorsteven nog vaag zien.
Onmiddellijk gooide ik het scheepje rond en met puur geluk vond ik binnen een minuut de grote kardinaalboei terug. Anderhalf uur lang voer ik de stroom dood met die boei gemiddeld een halve meter voor de kop (soms even zachtjes er tegenaan). De boei gierde als een gek heen en weer, dus voer ik zelf ook als een gek heen en weer om ‘m in beeld te houden, ons enige houvast in deze soep.
Op deze plek ankeren, dat zag ik niet zitten zo midden in de diepe geul. En een veilige plek opzoeken zonder kaart en zonder kompas in een egaal wit-grijze omgeving waar noord niet van zuid te onderscheiden was, dat leek mij ook geen goed idee.
Over de marifoon had ik contact met mijn vriend op de sleepboot; hij had wel een anker gezet. Ook hij zag het niet zitten om door te varen want hij had alleen maar een klein jachtenradartje aan boord.
Na anderhalf uur werd de mist iets minder dik. Het zicht nam toe tot krap 100 meter en toen zag ik, tot mijn grote verrassing, dat onze vriend pal achter ons lag. Zijn anker lag zo’n beetje onder onze kont.
We besloten het erop te wagen. Hij voer voorop, turend op z’n radarschermpje, van boei tot boei terwijl wij 10 meter achter zijn kont bleven varen. Achter ons had nog een grote luxe motor uit Amsterdam aangehaakt; die had ons eerst bijna doormidden gevaren en daarna eieren voor z’n geld gekozen.
Om voldoende zicht te houden, had ik het klapraampje in de stuurhut omhoog gedraaid en hing ik met mijn kin op het onderraam.
Zo scharrelden we naar Harlingen, langs de Pollendam, waar de duisternis inmiddels was ingevallen. Diverse malen meldde mijn vriend dat we vlak langs een boei gingen, maar ik heb er geen enkele gezien.
Plotseling riep hij nerveus over de marifoon: “Ik zie helemaal niks meer, ik kan er niks van maken, ik heb geen idee waar de havenmond is”. We besloten dat ik voorop ging varen terwijl mijn vriendin voorop ging staan en telkens met gestrekte arm aangaf waar zij het geluid van de mistfluit op het havenhoofd vandaan hoorde komen.
Even later rondden wij de stenen van het zuidelijk havenhoofd op een scheepsbreedte afstand en verdwenen weer, puur op het gevoel, in de mist. Precies toen ik uit ongerustheid (die haven moet toch hier ergens ophouden?) de keerkoppeling uit z’n werk trok, doemde de kademuur van de Zuiderhaven voor ons op. Pffff, we hebben het gehaald! Op het onderraampje zat een grote ijspegel vastgeplakt van mijn adem.
Het was net zeven uur geweest. Nog nooit heb ik zó lang over HT gedaan en ik was hélemaal kapot.
We hebben nog ruim twee weken in Harlingen gelegen voordat we eindelijk verder konden.

Wim.

Naschrift: Tip 1, vergeet nooit je kaart en kompas
Verder: het is geweldig hoe de bemanningen van de Brandaris en de diverse veerboten zich gedroegen. Wij gingen de mist in, maar met ons ook vele jachten die soms wel, soms niet wisten waar ze waren.
De Brandaris begeleidde zo goed en kwaad als het ging de jachten die binnen z’n radardekking vielen. Op de zuidelijke helft van het traject gedroegen de veerbootbemanningen zich als uitstekende interim-verkeersleiders door uiterst efficiënt allerlei bootjesmensen de goede kant op te praten.
Toen ik hoorde dat de Koegelwieck vlakbij de plek was waar ik met grote moeite de kardinaal in het zicht hield, vroeg ik hem om voorzichtig te passeren. Ik hoorde even later dat hij ons heel dichtbij passeerde, maar zijn hekgolf was te verwaarlozen.
Wat mij betreft: geen kwaad woord over het zeemanschap van deze veerbootbemanningen!

De Pax is 5 jaar geleden helaas naar Engeland verkocht. Op de foto vaart zij Ramsgate binnen.

Prachtig!

Fantastisch zeemansverhaal!! Respect.

Berghout-2 schreef :
Alweer een prachtverhaal! Je verdient echt een eigen draadje met dit soort verhalen!.

Overigens vind ik die Katwijker een prachtscheepje. Ik heb een tijd op een kleiner broertje er van gewoond, maar die was verbouwd, op de plaats van de luikenkap was een woonverblijf gebouwd. Overigens is het doodzonde dat veel van dit soort scheepjes, van boven de twintig meter, naar Engeland verkocht worden. Ik denk dat dat onder meer te maken heeft, met de ingevoerde CVO keuringen, en alle gezeur en kosten die daarbij komen, en ook met hoge kosten voor een ligplaats, als je er al één kan vinden. Nog een paar jaar, en dan is er in Nederland geen één van dit soort fraaie scheepjes meer te vinden.

Wat een ervaring.
Weer lekker leesvoer

Heerlijk die verhalen. De Pax heb ik ook nog een herinnering aan, gestrand op het strand van Westkapelle. Was een mooi uitje voor de zondagmiddag, even naar de Pax gaan kijken.
westkapelle-beeldbank.nl/cgi-b...lay=gallery&istart=1

Van Pax (vrede) kan je niet snel genoeg hebben, maar dit is wel een heel andere.

Mooi verhaal, Wim.

plusfast schreef :
Er lagen inderdaad in Woodbridge, toen ik daar afgelopen zomer was, opvallend veel woonschepen aan de kade die overduidelijk uit Nederland afkomstig waren. Ook bij Pin Mill was dit het geval.